TELEKOMUNIKACJA
I TECHNIKI INFORMACYJNE
1-2/2013
3ALINA KARWOWSKA-LAMPARSKA Wspomnienie
2 kwietnia 2013 roku na Warszawskich Powązkach pożegnaliśmy Alinę Karwowską-Lamparską, doktora nauk technicznych, wieloletniego docenta Instytutu Łączności. Z Aliną – tak będę zmarłą w tym krótkim wspomnie- niu nazywał ze względu na łączącą nas przyjaźń – spotkałem się po raz pierwszy w latach pięćdziesiątych, kiedy to jako student Wydziału Łączno- ści, odbywałem zajęcia laboratoryjne z telewizji w Zakładzie Telewizji In- stytutu Łączności, w jego pomieszczeniach przy ulicy Ratuszowej. Zajęcia te prowadziła Alina, wówczas młody pracownik IŁ, która po ukończeniu studiów stała się etatowym pracownikiem Instytutu. Od tamtego czasu spo- tykaliśmy się systematycznie, przede wszystkim przez długie lata jako pra- cownicy Instytutu, zachowując przy tym relacje przyjaźni osobistej.
Podejmując prace w Zakładzie Telewizji IŁ Alina stała się członkiem najwybitniejszego w Polsce zespołu badawczego z zakresu telewizji. Na czele tego zespołu stał Profesor Lesław Kędzierski, utalentowany już wówczas zasłużony badacz, inżynier i organizator, którego Profesor Janusz Groszkowski, ówczesny dyrektor Państwowego Instytutu Telekomunikacyjnego powołał na to sta- nowisko. O randze tego zespołu świadczy m.in. fakt, że misję utworzenia w Politechnice Warszaw- skiej, w połowie lat pięćdziesiątych, Katedry Telewizji powierzono właśnie Profesorowi Kędzier- skiemu i jego zespołowi z IŁ. Warto przypomnieć, że zespół ten uruchomił w roku 1952 ze studia w IŁ pierwsze w Polsce emisje telewizji czarno-białej, a około 15 lat później kolorowej.
Alina z czasem stała się jednym z podstawowych pracowników Zakładu Telewizji IŁ obejmując kolejno stanowiska kierownika pracowni, a potem zakładu badawczego. Po przejściu na emerytu- rę najstarszych wybitnych pracowników w osobach Profesora Tadeusza Bzowskiego i docenta Andrzeja Kiełkiewicza i po śmierci Profesora Lesława Kędzierskiego stała się wiodącym specjali- stą Instytutu w dziedzinie telewizji, a także radiokomunikacji. W życiu naukowym zajmowała wy- bitną pozycję, będąc autorką licznych ważnych publikacji z dziedziny telewizji, a także będąc członkiem Rady Naukowej IŁ kilku kadencji oraz Sekcji Telekomunikacji Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji PAN, a także kilku innych gremiów eksperckich obejmujących zagadnienia telekomunikacji, radiokomunikacji i telewizji. Jej ścisłe zainteresowania naukowe koncentrowały się początkowo na problematyce miernictwa i badania jakości przekazu telewizyjnego, a następnie dotyczyły systemów telewizji cyfrowej. W minionym dwudziestoleciu była prawdopodobnie najwy- bitniejszym ekspertem w zakresie systemów telewizyjnych w Polsce, stając się ich znawcą także w skali międzynarodowej, gdzie jej aktywność trwała prawie do końca życia. Jeszcze jesienią 2012 roku brała aktywny udział w posiedzeniach grup ekspertów ITU w Genewie, pomimo pogar- szającego się już stanu zdrowia, a na kwiecień 2013 roku planowała dalszy swój udział w pracach ITU-T i ITU-R.
Alina do końca była osobą wszechstronnie aktywną. Wyróżniała się pracowitością i wyjątkową trzeź- wością umysłu. Bez przesady oceniam, że obok Profesora Lesława Kędzierskiego była najwybitniej- szym specjalistą w Instytucie, a sądzę że i w kraju, w dziedzinie telewizji, jakkolwiek jej zaintereso- wania zawodowe obejmowały również szersze obszary radiokomunikacji i telekomunikacji.
TELEKOMUNIKACJA
I TECHNIKI INFORMACYJNE
1-2/2013
4
Tak oto pożegnaliśmy jedną z najbardziej wśród pracowników Instytutu Łączności zasłużonych osób, której postać kojarzy się z dziedziną, w której Instytut odnosił spektakularne sukcesy badawcze i techniczne, dziedziną o największej chyba społecznej popularności.
Alinę żegnamy także jako człowieka. Osobę zawsze życzliwą i pełną poczucia odpowiedzialności, dzięki czemu zjednała sobie wielu przyjaciół.
Prof. dr Andrzej Zieliński Warszawa, sierpień 2013
