Wyniki obserwacji przedstawicieli RPO
W dniu 18 listopada 2006 r. w Poznaniu przeszedł „Marsz Równości”, który zakończył trwające tydzień Dni Równości i Tolerancji zorganizowane pod auspicjami UNESCO. Trasa marszu zaczynała się na Pl. Mickiewicza (gdzie znajduje się pomnik wydarzeń Czerwca 1956), następnie przebiegała ul. Św. Marcina, aż do Pl. Wolności, gdzie zaplanowano zakończenie manifestacji i rozwiązanie wiecu. Celem zgromadzenia było wyrażenie protestu wobec wykluczeniu i dyskryminacji różnych grup społecznych ze względu na płeć, przekonania religijne, niepełnosprawność czy orientację seksualną.
Pierwsi uczestnicy pojawili się na Pl. Mickiewicza – miejscu zbiórki, już około godz.
14:30. Zaopatrzeni byli w tęczowe flagi oraz transparenty z hasłami skierowanymi przeciwko dyskryminacji, np. ,,Solidarnie przeciw dyskryminacji’’, ,,Stop dyskryminacji, stop wykluczeniu’’, “Dość przemocy! Dość dyskryminacji! Dość milczenia!’, ,,Wolny wybór prawem kobiet’’, ,,Nie ma wojen w imię pokoju!’’, ,,Laicka szkoła, otwarty umysł’’. O godzinie 15:00 jedna ze współorganizatorek Marszu – Pani Agata Teutsch wygłosiła krótkie przemówienie do zgromadzonych na Placu Mickiewicza osób. Podkreśliła, że Marsz jest inicjatywą osób prywatnych i nie ma na celu obrażania uczuć religijnych (co, zdaniem organizatorów, miał sugerować arcybiskup poznański odnosząc się do wyboru miejsca rozpoczęcia marszu), ale promować tolerancję. Podkreśliła także obecność przedstawicieli Rzecznika Praw Obywatelskich oraz obserwatorów Fundacji Helsińskiej. Na Placu oprócz manifestujących i licznej grupy dziennikarzy (TVP1, TVP3, TVN, TVN 24, RMF, ZET etc.), obecni także byli przeciwnicy Marszu – członkowie Narodowego Odrodzenia Polski, Młodzież Wszechpolska oraz kombatanci Poznańskiego Czerwca 56, którym nie podobał się wybór miejsca. Tym razem Młodzież Wszechpolska swą obecność i protest wobec manifestujących ograniczyła do rozdawanie ulotek potępiających homoseksualizm.
Około godz. 15:15 Marsz wyruszył w stronę ulicy Świętego Marcina. W początkowym etapie brało w nim udział około 200 manifestantów, wśród których większość stanowili młodzi ludzie. Nie zabrakło jednakże również ludzi starszych oraz rodzin z dziećmi. Sukcesywnie liczba ta zwiększała się i ostatecznie wyniosła ponad 400 -450 osób. W przygotowaniu manifestacji brali również udział poznańscy anarchiści, a w samym Marszu – lewicowi radni sejmiku województwa wielkopolskiego i członkowie frakcji socjalistów w Parlamencie Europejskim. Równolegle do Marszu poruszał się tłum „gapiów”, którzy w zdecydowanej większości wykazywali pozytywne nastawienia do manifestujących i biernie je obserwowali.
Manifestantów szczelnie chroniło około 500 policjantów. Wśród nich byli funkcjonariusze z psami, miotaczami gazu, a także uzbrojeni w strzelby gładkolufowe. Demonstrantów ochraniał także oddział policji konnej. Gdy Marsz zbliżył się do skrzyżowania ulicy Św.
Marcin z ul. Ratajczaka, pod adresem uczestników Marszu Równości poleciały pierwsze jajka i obelżywe słowa. Około godz. 16:00 pochód dotarł na Plac Wolności. Uczestnicy Marszu nie mogli jednak swobodnie przejść na schody przy Empiku, ponieważ na ich drodze stanęli najbardziej agresywni przeciwnicy Marszu, skandujący hasła takie jak: m.in. „Zrobimy z wami, co Hitler z Żydami”, „Pedały do gazu”, „Zboczeńcy”, „Na ten pomnik nie wejdziecie”,
„Nie oddamy wam Poznania”.
Policja ochraniająca pochód wzywała trzykrotnie przeciwników demonstracji do rozejścia się. Brak reakcji ze strony skandujących przeciwników Marszu spowodował, iż około 16:15 policjanci uzbrojeni w tarcze i pałki ruszyli w ich stronę. Kontrdemonstracji zaczęli uciekać. Jednego z nich pod zarzutem wznoszenia haseł faszystowskich zatrzymała policja. Po interwencji policji, demonstranci przeszli na drugą stronę Placu Wolności, skandując „Demokracja zwyciężyła” i „Marsz Równości idzie dalej”. Po przemówieniach organizatorów i rozwiązaniu wiecu uczestnicy Marszu rozeszli się w spokoju do domów.
