Informacje i zawiadomienia INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ

(1)

PL

Dziennik Urzędowy

Unii Europejskiej

C 129

Wydanie polskie

Informacje i zawiadomienia

Rocznik 63

20 kwietnia 2020

Spis treści

IV Informacje

INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ

Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej

2020/C 129/01 Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej . . . 1

V Ogłoszenia

POSTĘPOWANIA SĄDOWE

Sąd

2020/C 129/02 Sprawa T-874/19: Skarga wniesiona w dniu 23 grudnia 2019 r. – Impera / EUIPO – Euro Games Technology (Flaming Forties) . . . 2 2020/C 129/03 Sprawa T-875/19: Skarga wniesiona w dniu 23 grudnia 2019 r. – Impera / EUIPO – Euro Games

Technology (Flaming Forties) . . . 3 2020/C 129/04 Sprawa T-72/20: Skarga wniesiona w dniu 5 lutego 2020 r. – Satabank/EBC . . . 3 2020/C 129/05 Sprawa T-77/20: Skarga wniesiona w dniu 10 lutego 2020 r. – Ascenza Agro i Afrasa / Komisja . . 4 2020/C 129/06 Sprawa T-79/20: Skarga wniesiona w dniu 12 lutego 2020 r. – AI / ECDC . . . 6 2020/C 129/07 Sprawa T-95/20: Skarga wniesiona w dniu 19 lutego 2020 r. – Kazembe Musonda / Rada . . . 7

(2)

2020/C 129/09 Sprawa T-99/20: Skarga wniesiona w dniu 19 lutego 2020 r. – Golvabia Innovation / EUIPO

(MaxWear) . . . 8

2020/C 129/10 Sprawa T-101/20: Skarga wniesiona w dniu 19 lutego 2020 r. – Ilunga Luyoyo / Rada . . . 9

2020/C 129/11 Sprawa T-102/20: Skarga wniesiona w dniu 19 lutego 2020 r. – Kampete / Rada . . . 10

2020/C 129/12 Sprawa T-103/20: Skarga wniesiona w dniu 19 lutego 2020 r. – Mutondo / Rada . . . 10

2020/C 129/13 Sprawa T-104/20: Skarga wniesiona w dniu 19 lutego 2020 r. – Ramazani Shadary / Rada . . . 11

2020/C 129/14 Sprawa T-105/20: Skarga wniesiona w dniu 19 lutego 2020 r. – Ruhorimbere / Rada . . . 11

2020/C 129/15 Sprawa T-106/20: Skarga wniesiona w dniu 19 lutego 2020 r. – Amisi Kumba / Rada . . . 12

2020/C 129/16 Sprawa T-107/20: Skarga wniesiona w dniu 19 lutego 2020 r. Boshab / Rada . . . 13

2020/C 129/17 Sprawa T-108/20: Skarga wniesiona w dniu 19 lutego 2020 r. – Kahimbi Kasagwe / Rada . . . 13

2020/C 129/18 Sprawa T-109/20: Skarga wniesiona w dniu 19 lutego 2020 r. – Numbi / Rada . . . 14

2020/C 129/19 Sprawa T-110/20: Skarga wniesiona w dniu 19 lutego 2020 r. – Kanyama / Rada . . . 14

2020/C 129/20 Sprawa T-111/20: Skarga wniesiona w dniu 19 lutego 2020 r. – PT Wilmar Bioenergi Indonesia i in./Komisja . . . 15

2020/C 129/21 Sprawa T-113/20: Skarga wniesiona w dniu 20 lutego 2020 r. – BSEF / Komisja . . . 16

2020/C 129/22 Sprawa T-114/20: Skarga wniesiona w dniu 19 lutego 2020 r. – Alvargonzález Ramos / EUIPO – Ursus-3 Capital, A.V. (URSUS Kapital) . . . 17

2020/C 129/23 Sprawa T-115/20: Skarga wniesiona w dniu 20 lutego 2020 r. – Puigdemont i Casamajó oraz Comín i Oliveres / Parlament . . . 18

2020/C 129/24 Sprawa T-116/20: Skarga wniesiona w dniu 20 lutego 2020 r. – Società agricola Vivai Maiorana i in. / Komisja . . . 19

2020/C 129/25 Sprawa T-117/20: Skarga wniesiona w dniu 21 lutego 2020 r. – El Corte Inglés / EUIPO – MKR Design (Panthé) . . . 20

2020/C 129/26 Sprawa T-118/20: Skarga wniesiona w dniu 21 lutego 2020 r. –Voco / EUIPO (Kształt opakowania) 21 2020/C 129/27 Sprawa T-121/20: Skarga wniesiona w dniu 21 lutego 2020 r. – IP / Komisja . . . 21

2020/C 129/28 Sprawa T-122/20: Skarga wniesiona w dniu 20 lutego 2020 r. – Sciessent / Komisja . . . 22

2020/C 129/29 Sprawa T-126/20: Skarga wniesiona w dniu 27 lutego 2020 r. – Autoridad Portuaria de Bilbao / Komisja . . . 23

2020/C 129/30 Sprawa T-128/20: Skarga wniesiona w dniu 27 lutego 2020 r. – Collibra / EUIPO – Dietrich (COLLIBRA) . . . 24

2020/C 129/31 Sprawa T-129/20: Skarga wniesiona w dniu w dniu 27 lutego 2020 r. – Collibra / EUIPO – Dietrich (collibra) . . . 25

2020/C 129/32 Sprawa T-138/20: Skarga wniesiona w dniu 2 marca 2020 r. – PT Ciliandra Perkasa/Komisja . . . 26

2020/C 129/33 Sprawa T-143/20: Skarga wniesiona w dniu 2 marca 2020 r. – PT Pelita Agung Agrindustri i PT Permata Hijau Palm Oleo/Komisja . . . 27

(3)

IV

(Informacje)

INFORMACJE INSTYTUCJI, ORGANÓW I JEDNOSTEK ORGANIZACYJNYCH UNII EUROPEJSKIEJ

TRYBUNAŁ SPRAWIEDLIWOŚCI UNII EUROPEJSKIEJ

Ostatnie publikacje Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej

(2020/C 129/01)

Ostatnia publikacja

Dz.U. C 114 z 6.4.2020 Wcześniejsze publikacje Dz.U. C 103 z 30.3.2020 Dz.U. C 95 z 23.3.2020 Dz.U. C 87 z 16.3.2020 Dz.U. C 77 z 9.3.2020 Dz.U. C 68 z 2.3.2020 Dz.U. C 61 z 24.2.2020

Teksty te są dostępne na stronie internetowej:

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

(4)

V

(Ogłoszenia)

POSTĘPOWANIA SĄDOWE

SĄD

Skarga wniesiona w dniu 23 grudnia 2019 r. – Impera / EUIPO – Euro Games Technology (Flaming Forties)

(Sprawa T-874/19) (2020/C 129/02) Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Impera GmbH (Steinhaus, Austria) (przedstawiciel: adwokat C. Straberger) Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Euro Games Technology Ltd (Vranya-Lozen-Triugulnika, Bułgaria)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO Zgłaszający sporny znak towarowy: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Słowny unijny znak towarowy „Flaming Forties” – zgłoszenie nr 16 729 154 Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 23 października 2019 r. w sprawie R 2304/2018-5

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

— stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

— uwzględnienie dokonanego przez stronę skarżącą zgłoszenia unijnego znaku towarowego nr 16 729 154 w całości lub, posiłkowo, przekazanie sprawy Izbie Odwoławczej do ponownego rozpoznania;

— obciążenie drugiej strony postępowania przed EUIPO w razie wstąpienia do postępowania w charakterze interwenienta kosztami poniesionymi przez skarżącą;

— obciążenie EUIPO kosztami poniesionymi przez skarżącą, jeśli druga strona postępowania przed EUIPO nie zostanie obciążona kosztami;

Podniesione zarzuty

— Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

(5)

Skarga wniesiona w dniu 23 grudnia 2019 r. – Impera / EUIPO – Euro Games Technology (Flaming Forties)

(Sprawa T-875/19) (2020/C 129/03) Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: Impera GmbH (Steinhaus, Austria) (przedstawiciel: adwokat C. Straberger) Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Euro Games Technology Ltd (Vranya-Lozen-Triugulnika, Bułgaria)

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy Flaming Forties – zgłoszenie nr 16 761 769 Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 23 października 2019 r. w sprawie R 2321/2018-5

Żądania

— uwzględnienie dokonanego przez stronę skarżącą zgłoszenia unijnego znaku towarowego nr 16 729 769 w całości lub, posiłkowo, przekazanie sprawy Izbie Odwoławczej do ponownego rozpoznania;

— obciążenie drugiej strony postępowania przed Izbą Odwoławczą w razie wstąpienia do postępowania w charakterze interwenienta kosztami poniesionymi przez skarżącą;

— obciążenie EUIPO kosztami poniesionymi przez skarżącą, jeśli druga strona postępowania przed Izbą Odwoławczą nie zostanie obciążona kosztami;

Skarga wniesiona w dniu 5 lutego 2020 r. – Satabank/EBC (Sprawa T-72/20)

(2020/C 129/04) Język postępowania: angielski Strony

Strona skarżąca: Satabank plc (St. Julian’s, Malta) (przedstawiciel: O. Behrends, lawyer)

(6)

Strona pozwana: Europejski Bank Centralny (EBC)

Żądania

— stwierdzenie nieważności decyzji EBC z dnia 26 listopada 2019 r., w której EBC odmawia dostępu do jej akt sprawy;

— obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi osiem zarzutów.

1. Zarzut pierwszy dotyczący tego, że EBC nie uwzględnił przysługującego stronie skarżącej podstawowego prawa podmiotowego dostępu do akt sprawy.

2. Zarzut drugi dotyczący tego, że decyzja EBC opiera się na zbyt wąskiej wykładni art. 32 ust. 1 rozporządzenia (UE) nr 468/2014 (¹).

3. Zarzut trzeci dotyczący tego, że decyzja EBC naruszyła przysługujące stronie skarżącej prawo do odpowiednio uzasadnionej decyzji.

4. Zarzut czwarty dotyczący naruszenia przysługującego stronie skarżącej prawa do bycia wysłuchanym.

5. Zarzut piąty dotyczący naruszenia zasady pewności prawa.

6. Zarzut szósty dotyczący naruszenia zasady proporcjonalności.

7. Zarzut siódmy dotyczący tego, że EBC naruszył zasadę nemo auditur.

8. Zarzut ósmy dotyczący naruszenia prawa do skutecznego środka prawnego zgodnie z art. 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej.

(¹) Rozporządzenie UE nr 468/2014 Europejskiego Banku Centralnego z dnia 16 kwietnia 2014 r. ustanawiające ramy współpracy pomiędzy Europejskim Bankiem Centralnym a właściwymi organami krajowymi oraz wyznaczonymi organami krajowymi w ramach Jednolitego Mechanizmu Nadzorczego (Dz.U. 2014, L 141, s. 1).

Skarga wniesiona w dniu 10 lutego 2020 r. – Ascenza Agro i Afrasa / Komisja (Sprawa T-77/20)

(2020/C 129/05) Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Ascenza Agro, SA (Setúbal, Portugalia) i Afrasa, SA (Paterna-Valencia, Hiszpania) (przedstawiciele: K. Van Maldegem i P. Sellar, Rechtsanwälte oraz Solicitor V. McElwee, Solicitor.

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

— stwierdzenie niedopuszczalności i bezzasadności skargi;

— stwierdzenie nieważności zaskarżonego aktu (¹);

— obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

(7)

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dziewięć zarzutów.

1. Naruszenie istotnych przepisów proceduralnych, ponieważ pozwana nie spełnia obowiązkowych wymogów określonych w rozporządzeniu wykonawczym Komisji nr. 844/2012 (²) (art. 12 i 13) i wydała zaskarżony akt na podstawie niepełnego oszacowania ryzyka. Oznacza to, że zaskarżony akt prawny nie jest oparty jest na ustawowo wymaganej kompletnej podstawie naukowej.

2. Naruszenie zasady przejrzystości w odniesieniu skarżącej wymienionej pod pozycją 1), ponieważ w żadnym momencie w toku procedury odnowienia nie zwrócono jej uwagi na to, że istnieją inne zastrzeżenia niż te, które zostały skomentowane w trakcie konsultacji społecznych albo wyrażone w ramach wniosku EFSA o przedłożenie dodatkowych informacji zgodnie z art. 13 ust. 3.

3. Naruszenie istotnych przepisów proceduralnych, ponieważ zaskarżony akt prawny jest oparty na dwóch opiniach EFSA zamiast na sporządzonym przez EFSA standardowym sprawozdaniu z weryfikacji i skarżąca wymieniona pod pozycją 1) nie mogła przedłożyć jakiegokolwiek stanowiska naukowego aby dokonać przeanalizowania obaw pozwanej.

4. Naruszenie zasady ostrożności: Zaskarżony akt prawny jest oparty na zasadzie ostrożności, która została zastosowana niezgodnie z prawem względem substancji chloropiryfosu metylowego, ponieważ skarżąca wymieniona pod pozycją 1) przedłożyła istotne dane, które – po ich przeanalizowaniu – ujawniły negatywne wyniki, tak że wymogi zasady ostrożności zostały spełnione. Ponadto zasada ostrożności może zostać zastosowana wyłącznie wtedy, gdy przeprowadzi się i zakończy ocenę ryzyka. W niniejszej sprawie jednak nie dokończono oceny ryzyka a sama zasada ostrożności stanowiła podstawę wniosku dla oceny ryzyka.

5. Oczywisty błąd w ocenie, ponieważ pozwana przy przyjmowaniu zaskarżonego aktu prawnego wzięła pod uwagę nieistotny czynnik. Został on przyjęty w drodze procedury komitetowej wymagającej kwalifikowanej większości głosów w Stałym Komitecie ds. Roślin, Zwierząt, Żywności i Pasz (SCoPAFF). Ze względu na zbliżające się wystąpienie Zjednoczonego Królestwa z Unii Europejskiej (tzw. Brexit) przedstawiciel Zjednoczonego Królestwa nie uczestniczył w posiedzeniu SCoPAFF w dniu 6 grudnia 2019 r. i zamiast tego udzielił Finlandii pełnomocnictwa do głosowania.

Pełnomocnik Zjednoczonego Królestwa nie uczestniczył w posiedzeniu, ponieważ pod koniec sierpnia 2019 r. rząd Zjednoczonego Królestwa ogłosił nową politykę dotyczącą udziału tego kraju w posiedzeniach komitetów naukowych UE. Okoliczność, że Finlandia – a tym samym również pozwana – uwzględniła politykę motywowaną Brexitem oznacza, że przy wydaniu zaskarżonego aktu wzięto pod uwagę czynnik nieistotny.

6. Naruszenie zasady dobrej administracji: Pozwana i EFSA stały na stanowisku, że chloropiryfos metylowy mógłby wzbudzać obawy zdrowotne i zorganizowały w tym celu spotkanie ekspertów, po którym zwrócono się do państwa członkowskiego będącego sprawozdawcą o przeprowadzenie dalszych poszukiwań literatury w celu potwierdzenia tych obaw. Badanie to doprowadziło do przyjęcia decyzji na podstawie badań niezgodnych z wymogami, bez umożliwienia skarżącej wymienionej pod pozycją 1) przedstawienia uwag w sprawie.

7. Wniosek odnośnie do genotoksyczności jest prawnie nie do przyjęcia: Wniosek pozwanej, że chloropiryfos metylowy jest potencjalnie genotoksyczny, wynika z niezgodnego z prawem nadużycia podejścia opartego na analogii i na ocenie opartej na dowodach.

8. Wniosek odnośnie do neurotoksyczności rozwojowej jest nieuzasadniony pod względem prawnym: Pozwana wyraziła obawy w odniesieniu do neurotoksyczności rozwojowej chloropiryfosu metylowego w oparciu o analogię ustaloną między chloropiryfosem metylowym a chloropiryfosem etylowym i związkami fosforoorganicznymi, bez wskazania w jaki sposób i na jakiej podstawie owa analogia jest właściwa z naukowego i prawnego punktu widzenia.

(8)

9. Naruszenie przepisów dotyczących zaklasyfikowania jako działające szkodliwie na rozrodczość, kategoria 1B: Pozwana naruszyła przepisy rozporządzenia (WE) nr. 1272/2008 (³) w zakresie, w jakim wskazała, że zaklasyfikowanie chloropiryfosem metylowym jako działającego szkodliwie na rozrodczość, kategoria 1B, mogłoby być odpowiednie. To stanowisko opiera się na niezgodnym z prawem i niedostatecznie uzasadnionym analogicznym zastosowaniu rozporządzenia.

(¹) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2020/17 z dnia 10 stycznia 2020 r. w sprawie nieodnowienia zatwierdzenia substancji czynnej chloropiryfos metylu, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin, oraz w sprawie zmiany załącznika do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 (Dz.U. 2020, L 7, s. 11).

(²) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 844/2012 z dnia 18 września 2012 r. ustanawiające przepisy niezbędne do wprowadzenia w życie procedury odnowienia dotyczącej substancji czynnych, jak przewidziano w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin (Dz.U. 2012, L 252, s. 26).

(³) Verordnung (EG) Nr. 1272/2008 des Europäischen Parlaments und des Rates vom 16. Dezember 2008 über die Einstufung, Kennzeichnung und Verpackung von Stoffen und Gemischen, zur Änderung und Aufhebung der Richtlinien 67/548/EWG und 1999/45/EG und zur Änderung der Verordnung (EG) Nr. 1907/2006 (ABl. 2008, L 353, S. 1).

Skarga wniesiona w dniu 12 lutego 2020 r. – AI / ECDC (Sprawa T-79/20)

Strony

Strona skarżąca: AI (przedstawiciel: L. Levi i A. Champetier, adwokaci)

Strona pozwana: Europejskie Centrum ds. Zapobiegania i Kontroli Chorób (ECDC)

Żądania

Skarżący wnosi do Sądu o:

— stwierdzenie nieważności decyzji odmownej z dnia 5 kwietnia 2019 r. w przedmiocie jego wniosku o udzielenie wsparcia z dnia 10 kwietnia 2018 r.;

— w razie potrzeby, stwierdzenie nieważności decyzji z dnia 4 listopada 2019 r. oddalającej jego zażalenie z dnia 5 lipca 2019 r.;

— zasądzenie odszkodowania, które można oszacować ex aequo et bono na kwotę 75 000 EUR;

— obciążenie strony przeciwnej kosztami postępowania.

Na poparcie skargi skarżący podnosi trzy zarzuty.

1. Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia i prawa do bycia wysłuchanym.

2. Zarzut drugi dotyczący oczywistego błędu w ocenie i naruszenia art. 24 regulaminu pracowniczego.

3. Zarzut trzeci dotyczący naruszenia obowiązku dbałości.

(9)

Skarga wniesiona w dniu 19 lutego 2020 r. – Kazembe Musonda / Rada (Sprawa T-95/20)

(2020/C 129/07) Język postępowania: francuski

Strony

Strona skarżąca: Jean-Claude Kazembe Musonda (Lubumbashi Demokratyczna Republika Konga) (przedstawiciele: adwokaci:

T. Bontinck, P. De Wolf i A. Guillerme)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

— stwierdzenie nieważności decyzji Rady (WPZiB) 2019/2109 z dnia 9 grudnia 2019 r. w zakresie, w jakim pozostawia ona skarżącego w poz. 9 załącznika II do decyzji 2010/788/WPZiB;

— stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2019/2101 z dnia 9 grudnia 2019 r. w zakresie, w jakim pozostawia ono skarżącego w poz. 9 załącznika Ia do rozporządzenia (WE) nr 1183/2005;

— stwierdzenie niezgodności z prawem art. 3 ust. 2 lit. b) decyzji 2010/788/WPZiB oraz art. 2b ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) nr 1183/2005;

— obciążenie Rady kosztami postępowania.

Na poparcie skargi skarżący podnosi cztery zarzuty.

1. Zarzut pierwszy, dotyczący naruszenia prawa do obrony, w tym naruszenia obowiązku uzasadnienia pozwalającego na usprawiedliwienie środków oraz zagwarantowanie skutecznej ochrony sądowej, a także naruszenia prawa do bycia wysłuchanym.

2. Zarzut drugi, dotyczący oczywistego błędu w ocenie w odniesieniu do udziału skarżącego w czynach stanowiących poważne naruszenia praw człowieka w Demokratycznej Republice Konga.

3. Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia prawa do poszanowania życia prywatnego, domniemania niewinności oraz zasady proporcjonalności.

4. Zarzut czwarty, dotyczący niemożności stosowania przepisów art. 3 ust. 2 lit. b) decyzji Rady 2010/788/WPZiB z dnia 20 grudnia 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Demokratycznej Republiki Konga i uchylenia wspólnego stanowiska 2008/369/WPZiB (Dz.U. 2010, L 336, s. 30) oraz art. 2b ust. 1 lit. b) rozporządzenia Rady (WE) nr 1183/2005 z dnia 18 lipca 2005 r. wprowadzającego niektóre szczególne środki ograniczające skierowane przeciwko osobom naruszającym embargo na broń w odniesieniu do Demokratycznej Republiki Konga (Dz.U. 2005, L 193, s. 1). W tej kwestii skarżący twierdzi że kryterium prawne określone w tych artykułach, na którym opiera się umieszczenie jego nazwiska w przedmiotowych wykazach, narusza zasadę przewidywalności aktów Unii i zasadę proporcjonalności, ponieważ powierza Radzie arbitralne i dyskrecjonalne uprawnienie w zakresie oceny.

(10)

Skarga wniesiona w dniu 19 lutego 2020 r. – Kande Mupompa / Rada (Sprawa T-97/20)

Strony

Strona skarżąca: Alex Kande Mupompa (Kinszasa, Demokratyczna Republika Konga) (przedstawiciele: adwokaci: T. Bontinck, P. De Wolf i A. Guillerme)

Żądania

— stwierdzenie niezgodności z prawem art. 3 ust. 2 lit. b) decyzji 2010/788/WPZiB oraz art. 2b ust. 1 lit. b) rozporządzenia (WE) 1183/2005;

Na poparcie skargi skarżący podnosi cztery zarzuty, które zasadniczo są identyczne z zarzutami podniesionymi w sprawie T-95/20 Kazembe Musonda/Rada lub do nich podobne.

Skarga wniesiona w dniu 19 lutego 2020 r. – Golvabia Innovation / EUIPO (MaxWear) (Sprawa T-99/20)

(2020/C 129/09) Język postępowania: szwedzki

Strony

Strona skarżąca: Golvabia Innovation AB (Anderstorp, Szwecja) (przedstawiciel: adwokat D. Thorbjörnsson)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO

Sporny znak towarowy: Wniosek o rejestrację słownego unijnego znaku towarowego MaxWear – zgłoszenie nr 17 953 494

Zaskarżona decyzja: Decyzja Pierwszej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 19 grudnia 2019 r. w sprawie R 888/2019-1

(11)

Żądanie

— zezwolenie na rejestrację znaku towarowego „MaxWear” w odniesieniu do żądanych towarów;

— obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

— Naruszenie art. 7 ust. 1 lit. b) oraz art. 7 ust. 2 rozporządzenia (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu 19 lutego 2020 r. – Ilunga Luyoyo / Rada (Sprawa T-101/20)

Strony

Strona skarżąca: Ferdinand Ilunga Luyoyo (Kinszasa, Demokratyczna Republika Konga) (przedstawiciele: adwokaci:

T. Bontinck, P. De Wolf i A. Guillerme)

Żądania

(12)

Skarga wniesiona w dniu 19 lutego 2020 r. – Kampete / Rada (Sprawa T-102/20)

Strony

Strona skarżąca: Ilunga Kampete (Kinszasa, Demokratyczna Republika Konga) (przedstawiciele: adwokaci: T. Bontinck, P. De Wolf i A. Guillerme)

Żądania

Skarga wniesiona w dniu 19 lutego 2020 r. – Mutondo / Rada (Sprawa T-103/20)

Strony

Strona skarżąca: Kalev Mutondo (Kinszasa, Demokratyczna Republika Konga) (przedstawiciele: adwokaci: T. Bontinck, P. De Wolf i A. Guillerme)

Żądania

(13)

Skarga wniesiona w dniu 19 lutego 2020 r. – Ramazani Shadary / Rada (Sprawa T-104/20)

Strony

Strona skarżąca: Emmanuel Ramazani Shadary (Kinszasa, Demokratyczna Republika Konga) (przedstawiciele: adwokaci:

T. Bontinck, P. De Wolf i A. Guillerme) Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Skarga wniesiona w dniu 19 lutego 2020 r. – Ruhorimbere / Rada (Sprawa T-105/20)

Strony

Strona skarżąca: Éric Ruhorimbere (Mbuji-Mayi, Demokratyczna Republika Konga) (przedstawiciele: adwokaci: T. Bontinck, P. De Wolf i A. Guillerme)

(14)

Żądania

Skarga wniesiona w dniu 19 lutego 2020 r. – Amisi Kumba / Rada (Sprawa T-106/20)

Strony

Strona skarżąca: Gabriel Amisi Kumba (Kinszasa, Demokratyczna Republika Konga) (przedstawiciele: adwokaci: T. Bontinck, P. De Wolf i A. Guillerme)

Żądania

(15)

Skarga wniesiona w dniu 19 lutego 2020 r. Boshab / Rada (Sprawa T-107/20)

Strony

Strona skarżąca: Évariste Boshab (Kinszasa, Demokratyczna Republika Konga) (przedstawiciele: adwokaci: T. Bontinck, P. De Wolf i A. Guillerme)

Żądania

Skarga wniesiona w dniu 19 lutego 2020 r. – Kahimbi Kasagwe / Rada (Sprawa T-108/20)

Strony

Strona skarżąca: Delphin Kahimbi Kasagwe (Kinszasa, Demokratyczna Republika Konga) (przedstawiciele: adwokaci:

T. Bontinck, P. De Wolf i A. Guillerme) Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

(16)

Skarga wniesiona w dniu 19 lutego 2020 r. – Numbi / Rada (Sprawa T-109/20)

Strony

Strona skarżąca: John Numbi (Kinszasa, Demokratyczna Republika Konga) (przedstawiciele: adwokaci: T. Bontinck, P. De Wolf i A. Guillerme)

Żądania

Skarga wniesiona w dniu 19 lutego 2020 r. – Kanyama / Rada (Sprawa T-110/20)

Strony

Strona skarżąca: Célestin Kanyama (Kinszasa, Demokratyczna Republika Konga) (przedstawiciele: adwokaci: T. Bontinck, P. De Wolf i A. Guillerme)

(17)

Żądania

Skarga wniesiona w dniu 19 lutego 2020 r. – PT Wilmar Bioenergi Indonesia i in./Komisja (Sprawa T-111/20)

Strony

Strona skarżąca: PT Wilmar Bioenergi Indonesia (Medan, Indonezja), PT Wilmar Nabati Indonesia (Medan), PT Multi Nabati Sulawesi (Sulawesi Utara, Indonezja) (przedstawiciele: P. Vander Schueren i E. Gergondet, lawyers)

Żądania

Skarżący wnoszą do Sądu o:

— stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2019/2092 z dnia 28 listopada 2019 r.

nakładającego ostateczne cło wyrównawcze na przywóz biodiesla pochodzącego z Indonezji (¹) w zakresie, w jakim dotyczy ono skarżących;

— obciążenie strony pozwanej kosztami poniesionymi przez skarżących w związku z niniejszym postępowaniem.

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1. Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Komisja Europejska naruszyła art. 3 ust. 1 lit. a), art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt i), art. 3 ust.

2 i art. 7 ust. 2 lit. a) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/1037 z dnia 8 czerwca 2016 r.

w sprawie ochrony przed przywozem towarów subsydiowanych z krajów niebędących członkami Unii Europejskiej (zwanego dalej „rozporządzeniem podstawowym”) i popełniła oczywiste błędy w ocenie, uznając, że płatności otrzymane od Funduszu na rzecz Plantacji Palm Olejowych stanowią subsydium stanowiące podstawę środków wyrównawczych oraz nie korygując świadczeń, jakie miały zostać przez skarżących uzyskane z tytułu rabatów, a także kosztów związanych z transportem i kredytem, poniesionych w celu uzyskania rzekomych subsydiów.

(18)

2. Zarzut drugi dotyczący tego, że strona pozwana naruszyła art. 3 ust. 1 lit. a) ppkt iv), art. 3 ust. 1 lit. b), art. 3 ust. 2, art.

6 lit. d) oraz art. 28 ust. 5 rozporządzenia podstawowego i popełniła oczywiste błędy w ocenie, stwierdzając istnienie wsparcia władzy publicznej w odniesieniu do dostarczania surowego oleju palmowego za cenę niższą od odpowiedniego wynagrodzenia.

3. Zarzut trzeci dotyczący tego, że strona pozwana popełniła oczywisty błąd w ocenie i naruszyła art. 8 ust. 8 rozporządzenia podstawowego, stwierdzając, że przemysłowi Unii grozi szkoda majątkowa.

4. Zarzut czwarty dotyczący tego, że strona pozwana naruszyła art. 8 ust. 5 oraz art. 8 ust. 6 rozporządzenia podstawowego i popełniła oczywiste błędy w ocenie, stwierdzając, że przywóz z Indonezji stwarza zagrożenie wyrządzenia przemysłowi Unii szkody, oraz nie uwzględniając wpływu przywozu z Argentyny.

(¹) Dz.U. 2019 L 317, s. 42.

Skarga wniesiona w dniu 20 lutego 2020 r. – BSEF / Komisja (Sprawa T-113/20)

Strony

Strona skarżąca: Bromine Science Environnemental Forum (BSEF) (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci R. Cana, E. Mullier i H. Widemann)

Żądania

— stwierdzenie nieważności rozporządzenia Komisji (UE) 2019/2021 z dnia 1 października 2019 r. ustanawiającego wymogi dotyczące ekoprojektu dla wyświetlaczy elektronicznych zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/125/WE, zmieniającego rozporządzenie Komisji (WE) nr 1275/2008 i uchylającego rozporządzenie Komisji (WE) nr 642/2009 w zakresie, w jakim zakazuje stosowania fluorowcowanych środków zmniejszających palność;

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.

1. Zgodnie z zarzutem pierwszym, przyjmując zaskarżone rozporządzenie, Komisja naruszyła art. 1 ust. 4 i art. 15 ust. 2 lit. c) ppkt (i) dyrektywy 2009/125/WE (¹), działała ultra vires i przekroczyła granice swoich kompetencji, jak również podważyła skuteczność innych środków prawa Unii.

2. Zgodnie z zarzutem drugim, Komisja naruszyła prawo strony skarżącej do obrony, zakazując stosowania fluorowcowanych środków zmniejszających palność w wyświetlaczach elektronicznych na mocy zaskarżonego rozporządzenia.

3. Zgodnie z zarzutem trzecim, Komisja popełniła oczywisty błąd w ocenie, nie uwzględniła wszystkich informacji, naruszyła art. 15 ust. 1 dyrektywy 2009/125/WE oraz nie wywiązała się z obowiązku przeprowadzenia odpowiedniej oceny wpływu ustanawiając zakaz stosowania fluorowcowanych środków zmniejszających palność na podstawie zaskarżonego rozporządzenia.

4. Zgodnie z zarzutem czwartym, zaskarżone rozporządzenie narusza zasadę pewności prawa, ponieważ strona skarżąca znajduje się w sytuacji niedopuszczalnej niepewności prawa.

(19)

5. Zgodnie z zarzutem piątym, zaskarżone rozporządzenie narusza zasadę proporcjonalności, ponieważ zakaz stosowania fluorowcowanych środków zmniejszających palność przekracza granice tego, co odpowiednie i konieczne do osiągnięcia zamierzonego celu oraz i nie jest najmniej uciążliwym środkiem, do którego Komisja mogła się odwołać.

6. Zgodnie z zarzutem szóstym, zaskarżone rozporządzenie narusza zasadę równego traktowania, ponieważ zakaz stosowania fluorowcowanych środków zmniejszających palność jest dyskryminujący w stosunku do innych kategorii produktów oraz w stosunku do innych substancji.

7. Zgodnie z zarzutem siódmym, przyjmując zaskarżone rozporządzenie, Komisja naruszyła art. 15 ust. 1 dyrektywy 2009/125/WE i art. 5a ust. 1-4 i art. 7 i 8 decyzji 1999/468/WE (²) i działała ultra vires.

(¹) Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/125/WE z dnia 21 października 2009 r. ustanawiająca ogólne zasady ustalania wymogów dotyczących ekoprojektu dla produktów związanych z energią (Dz.U. 2009, L 285, s. 10).

(²) Decyzja Rady z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiająca warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji, (Dz.U. 1999, L 184, s. 23).

Skarga wniesiona w dniu 19 lutego 2020 r. – Alvargonzález Ramos / EUIPO – Ursus-3 Capital, A.V. (URSUS Kapital)

(Sprawa T-114/20) (2020/C 129/22) Język skargi: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Pablo Erik Alvargonzález Ramos (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat E. Sugrañes Coca)

Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Ursus-3 Capital, A.V., SA (Madryt, Hiszpania)

Dane dotyczące postępowania przed EUIPO Właściciel spornego znaku towarowego: Strona skarżąca

Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy URSUS Kapital – unijny znak towarowy nr 5 641 303

Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie unieważnienia prawa do znaku

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 10 grudnia 2019 r. w sprawie R 711/2019-5

Żądania

— wydanie orzeczenia zmieniającego zaskarżoną decyzję poprzez oddalenie wniosku o unieważnienie, z powodu nieużywania, prawa do zarejestrowanego graficznego unijnego znaku towarowego nr 5 641 303 URSUS Kapital w odniesieniu do usług „działalności finansowej” z klasy 36, a także stwierdzenie, że znak towarowy nr 5 641 303 był rzeczywiście używany w odniesieniu do tych usług;

(20)

— posiłkowo, wydanie orzeczenia zmieniającego zaskarżoną decyzję poprzez oddalenie wniosku o unieważnienie, z powodu nieużywania, prawa do zarejestrowanego graficznego unijnego znaku towarowego nr 5 641 303 URSUS Kapital w odniesieniu do usług „działalności finansowej” z klasy 36, a także stwierdzenie, że znak towarowy nr 5 641 303 był rzeczywiście używany przynajmniej w odniesieniu do „działalności finansowej, mianowicie usług inwestycyjnych, inwestycji w fundusze, analiz inwestycyjnych, zarządzania inwestycjami i ich dokonywania, doradztwa w zakresie inwestycji i usług inwestycyjnych dotyczących nieruchomości”;

— posiłkowo, stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji;

— obciążenie EUIPO kosztami postępowania.

— Naruszenie art. 18 i 58 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

— Naruszenie art. 10 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) 2018/625.

Skarga wniesiona w dniu 20 lutego 2020 r. – Puigdemont i Casamajó oraz Comín i Oliveres / Parlament

(Sprawa T-115/20) (2020/C 129/23) Język postępowania: angielski

Strony

Strona skarżąca: Carles Puigdemont i Casamajó (Waterloo, Belgia), Antoni Comín i Oliveres (Waterloo) (przedstawiciele:

adwokaci P. Bekaert, G. Boye i S. Bekaert oraz B. Emmerson, QC) Strona pozwana: Parlament Europejski

Żądania

— stwierdzenie nieważności decyzji Przewodniczącego Parlamentu Europejskiego wynikającej z jego pisma z dnia 10 grudnia 2019 r. o nieogłoszeniu Parlamentowi i o przekazaniu właściwej komisji wniosku skarżących o skorzystanie z immunitetu, złożonego w ich imieniu w dniu 10 października 2019 r. przez Dianę Ribę i Giner zgodnie z art. 7 ust. 1 i 2 oraz art. 9 ust. 1 regulaminu Paramentu Europejskiego;

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi jeden zarzut, dotyczący faktu, że decyzja Przewodniczącego Parlamentu Europejskiego o nieogłoszeniu wniosku skarżących o skorzystanie z immunitetu i o przekazaniu go właściwej komisji naruszyła art. 9 ust. 1 regulaminu Parlamentu Europejskiego w związku z art. 343 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej, z art. 9 i 18 Protokołu (nr 7) o przywilejach i immunitetach Unii Europejskiej (¹), z art. 6, art. 39 ust. 2 i z art.

41 i 45 karty praw podstawowych, z art. 2 ust. 1 statutu posła do Parlamentu Europejskiego (²) oraz z art. 5 ust. 2 regulaminu Parlamentu Europejskiego

(¹) Dz.U. 2012, C 326, s. 266.

(²) Decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 28 września 2005 r. w sprawie przyjęcia statutu posła do Parlamentu Europejskiego (2005/684/WE, Euratom), Dz.U. 2005, L 262, s.1)

(21)

Skarga wniesiona w dniu 20 lutego 2020 r. – Società agricola Vivai Maiorana i in. / Komisja (Sprawa T-116/20)

(2020/C 129/24) Język postępowania: włoski

Strony

Strona skarżąca: Società agricola Vivai Maiorana Ss (Curinga, Włochy), Confederazione Italiana Agricoltori – CIA (Rzym, Włochy), MIVA – Moltiplicatori Italiani Viticoli Associati (Faenza, Włochy) (przedstawiciele: E. Scoccini i G. Scoccini, avvocati)

Żądania

— stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) 2019/2072 z dnia 28 listopada 2019 r.

w następującym zakresie: załącznik IV – części A (materiał siewny roślin pastewnych), B (materiał siewny roślin zbożowych), C (winorośl), F (materiał siewny warzyw), I (materiał nasadzeniowy warzyw) oraz J (rośliny sadownicze).

— stwierdzenie nieskuteczności rozporządzenia UE 2016/2031 w odniesieniu do art. 36, do załącznika i sekcja 4 pkt 3 i do art. 73 ust. 2.

Skarga jest skierowana przeciwko rozporządzeniu wykonawczemu Komisji (UE) 2019/2072 z dnia 28 listopada 2019 r.

ustanawiającemu jednolite warunki wykonania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/2031 w sprawie środków ochronnych przeciwko agrofagom roślin i uchylającemu rozporządzenie Komisji (WE) nr 690/2008 oraz zmieniającemu rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) 2018/2019 (Dz.U. 2019, L 319, s. 1), w części obejmującej:

załącznik IV – części A (materiał siewny roślin pastewnych), B (materiał siewny roślin zbożowych), C (winorośl), F (materiał siewny warzyw), I (materiał nasadzeniowy warzyw) oraz J (rośliny sadownicze).

Na poparcie skargi skarżące podnoszą cztery zarzuty.

1. Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 36 lit. e) i f) rozporządzenia (UE) nr 2016/2031, zasady proporcjonalności i wystąpienia w niniejszym przypadku braku uzasadnienia

— W tym względzie skarżąca podnosi, że próg występowania regulowanych agrofagów niekwarantannowych dla Unii („RAN”) na rodzimych roślinach przeznaczonych do sadzenia równy 0 %, określony przez Komisję w załączniku IV do rozporządzenia UE 2019/2071 został ustalony bez zbadania, wymaganego zgodnie z art. 36 lit. E) i f), czy występowanie RAN powoduje niedopuszczalne skutki gospodarcze i czy dostępne są wykonalne środki pozwalające zapobiec temu występowaniu.

2. Zarzut drugi dotyczący naruszenia Międzynarodowego traktatu FAO o zasobach genetycznych roślin dla żywności i rolnictwa

— Skarżące podnoszą w tym względzie, że wprowadzenie zerowego progu dla RAN występujących na rodzimych zasobach roślinnych stanowi naruszenie art. 9 Międzynarodowego traktatu FAO o zasobach genetycznych roślin dla żywności i rolnictwa podpisanego przez Unię Europejska i poszczególne państwa członkowskie.

3. Zarzut trzeci dotyczący naruszenia rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2018/848 z dnia 30 maja 2018 r. w sprawie produkcji ekologicznej i znakowania produktów ekologicznych i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 834/2007 (Dz.U. 2018 L 150, s. 1)

— Skarżące podnoszą w tym względzie, że proces selekcji i ujednolicania odmian roślinnych, wynikający ich zdaniem z zastosowania progów dla RAN, wyraźnie narusza przepisy rozporządzenia (UE) 2018/848.

(22)

4. Zarzut czwarty dotyczący braku zgodności z polityką rolną Unii Europejskiej

— Skarżące podnoszą w tym względzie, że wprowadzenie progów dla RAN jest niezgodne z polityką rolną Unii Europejskiej, a w szczególności z:

— dyrektywą Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (Dz.U. 1992, L 206, s. 7);

— rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1151/2012 z dnia 21 listopada 2012 r. w sprawie systemów jakości produktów rolnych i środków spożywczych (dz.u. 2012, L 343, s. 1);

— rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1305/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 1698/2005 (Dz.U.2013, L 347, s. 487);

— artykułem 8 rozporządzenia delegowanego Komisji (UE) nr 807/2014 z dnia 11 marca 2014 r. uzupełniającego rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1305/2013 w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich (Dz.U. 2014, L 227, s. 1).

Skarga wniesiona w dniu 21 lutego 2020 r. – El Corte Inglés / EUIPO – MKR Design (Panthé) (Sprawa T-117/20)

(2020/C 129/25) Język skargi: angielski

Strony

Strona skarżąca: El Corte Inglés, SA (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciel: adwokat J. Rivas Zurdo) Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: MKR Design Srl (Mediolan, Włochy)

Zgłaszający sporny znak towarowy: Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą Sporny znak towarowy: Graficzny unijny znak towarowy Panthé – zgłoszenie nr 16 366 461 Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 5 grudnia 2019 w sprawie R 378/2019-5

Żądania

— obciążenie strony przeciwnej kosztami postępowania.

(23)

Skarga wniesiona w dniu 21 lutego 2020 r. –Voco / EUIPO (Kształt opakowania) (Sprawa T-118/20)

(2020/C 129/26) Język postępowania: niemiecki

Strony

Strona skarżąca: Voco GmbH (Cuxhaven, Niemcy) (przedstawiciele: adwokaci C. Spintig i S. Pietzcker) Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Sporny znak towarowy: Trójwymiarowy unijny znak towarowy (Kształt opakowania) – zgłoszenie nr 17 959 421 Zaskarżona decyzja: Decyzja Piątej Izby Odwoławczej EUIPO z dnia 4 grudnia 2019 r. w sprawie R 978/2019-5

Żądanie

— obciążenie EUIPO kosztami postępowania, w tym kosztami poniesionymi przez stronę skarżącą.

Skarga wniesiona w dniu 21 lutego 2020 r. – IP / Komisja (Sprawa T-121/20)

Strony

Strona skarżąca: IP (przedstawiciele: adwokaci L. Levi i S. Rodrigues) Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

— stwierdzenie dopuszczalności i zasadności skargi;

a w konsekwencji,

— stwierdzenie nieważności zaskarżonych decyzji;

(24)

Na poparcie skargi na decyzję Komisji z dnia 21 sierpnia 2019 r. o wymierzeniu kary dyscyplinarnej rozwiązania umowy zatrudnienia bez wypowiedzenia, skarżący podnosi trzy zarzuty.

1. Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia zasady dobrej administracji i obowiązku uzasadnienia. Skarżący podnosi w szczególności w tym względzie, że nie został sprawiedliwe potraktowany przez Komisję, która nie dochowała ciążących na niej obowiązków staranności i dbałości. Jego zdaniem Komisja powinna była zasięgnąć informacji o wynikach postępowania karnego, które zostało umorzone, oraz przekazać je komisji dyscyplinarnej, by ta wzięła je pod uwagę.

2. Zarzut drugi, dotyczący nieprawidłowości czynności przygotowawczych dotyczących zaskarżonej decyzji i oczywistych błędów w ocenie, których dopuściła się Komisja. Skarżący uważa w szczególności, że nieprawidłowość dwóch czynności przygotowawczych dotyczących zaskarżonej decyzji powoduje, że ona sama jest nieprawidłowa.

3. Zarzut trzeci, dotyczący naruszenia art. 10 załącznika X do regulaminu pracowniczego urzędników Unii Europejskiej, ze względu na to, że, po pierwsze, nie zostały zbadane wszystkie okoliczności zawarte w aktach sprawy skarżącego, a po drugie, kryteria przyjęte w celu ustalenia rodzaju kary były wynikiem błędnej oceny lub nieproporcjonalnego wyważenia.

Skarga wniesiona w dniu 20 lutego 2020 r. – Sciessent / Komisja (Sprawa T-122/20)

Strony

Strona skarżąca: Sciessent LLC (Beverly, Massachusetts, Stany Zjednoczone) (przedstawiciele: K. Van Maldegem i P. Sellar, adwokaci, i V. McElwee, Solicitor)

Żądania

— stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2019/1960 z dnia 26 listopada 2019 r. w sprawie niezatwierdzenia zeolitu srebrowego jako istniejącej substancji czynnej do stosowania w produktach biobójczych grup produktowych 2 i 7 (¹).

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1. Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia normy prawnej odnoszącej się do stosowania traktatów i art. 4 i 19 rozporządzenia (UE) nr 528/2012 (²).

— Opierając się na opiniach Komitetu ds. Produktów Biobójczych (BPC) w sprawie zatwierdzenia zeolitu srebra jako substancji czynnej dla grup produktowych 2 i 7, pozwana doszła do wniosku, że substancja ta nie może być zatwierdzona z tego powodu, iż nie wykazano wystarczającej skuteczności. Zdaniem skarżącej badanie skuteczności zostało jednak błędnie przeprowadzone w odniesieniu do produktu, w którym zeolit srebra jest używany.

Skuteczność tej substancji – zeolitu srebra – została wykazana przez skarżącą zgodnie z obowiązującym prawem.

Pozwana błędnie zinterpretowała i zastosowała właściwe przepisy w swojej ocenie i wnioskach w przedmiocie skuteczności substancji.

2. Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 290 TFEU i art. 4 i 19 rozporządzenia (UE) nr 528/2012

(25)

— Powodem niezatwierdzenia zeolitu srebra zgodnie z zaskarżonym aktem jest rzekomo niewystarczająca skuteczność produktu poddanego działaniu, w którym jest on używany. Skarżąca utrzymuje jednak, że jedyne kryteria, które pozwana mogła zgodnie z prawem uwzględnić, są ograniczone do wymienionych w art. 4 i 19 rozporządzenia (UE) nr 528/2012. Kryteria te nie obejmują skuteczności produktu poddanego działaniu, którego ocena odbywa się potem na drugim, kolejnym etapie zatwierdzenia produktu biobójczego na szczeblu państwa członkowskiego. Mając na uwadze fakt, że właśnie ta ocena została przeprowadzona przez pozwaną w celu uzasadnienia niezatwierdzenia zeolitu srebra, który oznacza, że pozwana znacznie przekroczyła uprawnienia przyznane jej w rozporządzeniu (UE) nr 528/2012, pozwana naruszyła art. 290 traktatu i art. 4 i 19 tego rozporządzenia.

3. Zarzut trzeci dotyczący naruszenia normy prawnej odnoszącej się do stosowania traktatów – zasada niedyskryminacji

— Substancja skarżącej została potraktowana inaczej niż inne substancje używane dla tych samych grup produktowych 2 i 7, przy czym pozwana nie uzasadniła obiektywnie, dlaczego zeolit srebra miałby być traktowany inaczej niż inne substancje, które były przedmiotem tych samych zasad oceny na podstawie rozporządzenia (UE) nr 528/2012 (i dyrektywy 98/8/WE (³)) dla tych samych grup produktowych.

4. Zarzut czwarty dotyczący naruszenia normy prawnej odnoszącej się do stosowania traktatów – zasada pewności prawa.

— Pozwana wystosowała list otwarty do przewodniczącego BPC, który miał na celu wyjaśnienie, jak w świetle rozporządzenia (UE) nr 528/2012 należy interpretować i stosować przepisy odnoszące się do oceny skuteczności i do produktów poddanych działaniu. Chociaż przepisy były jasne, list ten potwierdził, że wymóg wykazania korzyści wynikającej z produktów poddanych działaniu nie jest objęty zakresem rozporządzenia (UE) nr 528/2012.

Skarżąca oparła się na treści tego listu, który potwierdził jasność przepisów, i miała uzasadnione oczekiwania co do zatwierdzenia substancji. W konsekwencji zaskarżony akt naruszył zasady uzasadnionych oczekiwań i pewności prawa.

(¹) Dz.U. 2019, L 306, s. 42

(²) Rozporządzenie wykonawcze Komisji (UE) nr 582/2012 z dnia 22 maja 2012 r. w sprawie zatwierdzenia substancji czynnej bifentryna, zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1107/2009 dotyczącym wprowadzania do obrotu środków ochrony roślin, oraz zmiany załącznika do rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 540/2011 (Dz.U. 2012, L 167, s. 1).

(³) Dyrektywa 98/8/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 lutego 1998 r. dotycząca wprowadzania do obrotu produktów biobójczych (Dz.U. 1998, L 123, s. 1).

Skarga wniesiona w dniu 27 lutego 2020 r. – Autoridad Portuaria de Bilbao / Komisja (Sprawa T-126/20)

(2020/C 129/29) Język postępowania: hiszpański

Strony

Strona skarżąca: Autoridad Portuaria de Bilbao (Hiszpania) (przedstawiciele: D. Sarmiento Ramírez-Escudero i X. Codina García-Andrade, adwokaci)

Żądania

— tytułem żądania głównego stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji

(26)

— w każdym razie obciążenie Komisji Europejskiej kosztami postępowania.

Niniejsza skarga jest skierowana przeciwko decyzji Komisji Europejskiej z dnia 8 stycznia 2019 r. [C(2018) 8676 wersja ostateczna] w sprawie opodatkowania portów w Hiszpanii oraz przeciwko decyzjom Komisji Europejskiej C(2019) 1765 wersja ostateczna z dnia 7 marca 2019 r. i C(2019) 8068 wersja ostateczna z dnia 15 listopada 2019 r. (zwanym dalej

„zaskarżonymi decyzjami”).

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi pięć zarzutów.

1. Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 107 ust. 1 TFUE ze względu na to, że zwolnienie z podatku nie stanowi korzyści.

Na poparcie pierwszego zarzutu skarżąca podnosi, że środki w zakresie zwolnienia podatkowego będące przedmiotem zaskarżonych decyzji nie stanowią korzyści gospodarczej, podczas gdy zniesienie tego zwolnienia nakłada na zarząd portu obciążenie gospodarcze, ponieważ pozostaje on zobowiązany do finansowania inwestycji w interesie ogólnym ze swoich zasobów.

2. Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 107 ust. 1 TFUE w związku z art. 296 TFUE i art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej w zakresie, w jakim Komisja, analizując istnienie korzyści, nie dokonała pełnej analizy dostępnych danych.

Na poparcie drugiego zarzutu skarżąca podnosi, że Komisja Europejska, oceniając, czy środki w zakresie zwolnienia będące przedmiotem zaskarżonych decyzji stanowią korzyść, nie przeprowadziła pełnej analizy danych dostarczonych w toku postępowania przez zarząd portu.

3. Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 107 ust. 1 TFUE ze względu na to, że zwolnienie podatkowe nie zakłóca, ani nie zagraża konkurencji a ponadto nie wpływa na wymianę handlową między państwami członkowskimi.

Na poparcie zarzutu trzeciego skarżąca podnosi, że środki w zakresie zwolnienia będące przedmiotem zaskarżonych decyzji nie poprawiają pozycji konkurencyjnej zarządu portu, i że w związku z tym konkurencja nie może wpływać na wymianę handlową między państwami członkowskimi. Nie jest to zatem pomoc państwa w rozumieniu art. 107 TFUE.

4. Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 107 ust. 1 TFUE ze względu na to, że zwolnienie podatkowe nie ma charakteru selektywnego.

Na poparcie zarzutu czwartego skarżąca podnosi, że środki w zakresie zwolnienia będące przedmiotem zaskarżonych decyzji nie mają charakteru selektywnego, ponieważ nie stanowią wyjątku od systemu odniesienia, a zatem nie stanowią pomocy państwa w rozumieniu art. 107 TFUE..

5. Zarzut piąty, podniesiony tytułem ewentualnym, oparty na tym, że rozpatrywane zwolnienia podatkowe, nawet gdyby stanowiły pomoc państwa, byłyby zgodne z rynkiem wewnętrznym.

Na poparcie piątego zarzutu oraz tytułem ewentualnym skarżąca podnosi, że nawet gdyby środki w zakresie zwolnienia będące przedmiotem zaskarżonych decyzji zostały uznane za pomoc państwa, stanowiłyby one pomoc zgodną z rynkiem wewnętrznym.

Skarga wniesiona w dniu 27 lutego 2020 r. – Collibra / EUIPO – Dietrich (COLLIBRA) (Sprawa T-128/20)

Strony

Strona skarżąca: Collibra (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci A. Renck i A. Bothe oraz I. Junkar, solicitor) Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

(27)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Hans Dietrich (Starnberg, Niemcy)

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie słownego unijnego znaku towarowego COLLIBRA – zgłoszenie nr 16 787 772 Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu

Żądania

— obciążenie strony pozwanej i drugiej strony w postępowaniu przed Izbą Odwoławczą, w razie jej wstąpienia do sprawy w charakterze interwenienta, kosztami postępowania.

— Naruszenie art. 8 ust. 1 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001;

— Naruszenie art. 94 ust. 1 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1001.

Skarga wniesiona w dniu w dniu 27 lutego 2020 r. – Collibra / EUIPO – Dietrich (collibra) (Sprawa T-129/20)

Strony

Strona skarżąca: Collibra (Bruksela, Belgia) (przedstawiciele: adwokaci A. Renck i A. Bothe oraz I. Junkar, solicitor) Strona pozwana: Urząd Unii Europejskiej ds. Własności Intelektualnej (EUIPO)

Druga strona w postępowaniu przed izbą odwoławczą: Hans Dietrich (Starnberg, Niemcy)

Sporny znak towarowy: Zgłoszenie graficznego unijnego znaku towarowego collibra – zgłoszenie nr 16 787 889 Postępowanie przed EUIPO: Postępowanie w sprawie sprzeciwu