Uniwersytet Jagielloński, Kraków
Moje spotkania z literaturą Turków cypryjskich
Kiedy próbuję ustalić moment, w którym rozpoczęła się moja przygoda z literaturą Turków cypryjskich, dochodzę do wniosku, że zaczęło się to w czerwcu 1996 roku, gdy podróżujący po Europie prezydent Rauf Denktaş1 odwiedził Zakład Turkologii UJ i spotkał się z pracownikami i studentami. Żegnając się z nami, powiedział, że zaprosi nas na Cypr. Do realizacji tej obietnicy doszło w lipcu następnego roku, a na zaproszenie odpowiedziało trzynaście osób: udałam się na Cypr z 12-osobową grupą studentów. Było to dla nas pierwsze spotkanie z tym krajem i pierwsza fa- scynacja kulturą, historią i architekturą tej bardzo ciekawej i mocno doświadczonej przez los wyspy. W ciągu dziesięciu dni pokazano nam najważniejsze zabytki z epoki rzymskiej, bizantyńskiej, luzyniańskiej, weneckiej i tureckiej, działające na północnym Cyprze cztery angielskojęzyczne uniwersytety, a także miejsca związa- ne z tragiczną, najnowszą historią wyspy: cmentarze ofiar pogromów z lat 1963, 1967 i 1974. Zakwaterowano nas w akademiku Eastern Mediterranean University i tam też po raz pierwszy zetknęłam się z przedstawicielami środowisk literackich.
Tak zaczęła się moja przygoda z literaturą Turków cypryjskich.
Mój pierwszy pobyt na Cyprze zaowocował zaproszeniem, jakie otrzymałam w 2000 roku do wzięcia udziału w III Kongresie Studiów Cypryjskich. Później jeszcze dwukrotnie uczestniczyłam w następnych edycjach tego kongresu, a od 2002 roku działam w organizacji KIBATEK (Kıbrıs-Balkanlar-Avrasya Türk Ede- biyatları Kurumu, rok założenia – 1998). Jest to międzynarodowa organizacja sku- piająca pisarzy, poetów i tłumaczy z różnych stron świata; ludzi, których łączy wspólna pasja – literatura (nie tylko turecka) oraz przekłady literackie.
Współzałożycielem i szefem organizacji KIBATEK jest İsmail Bozkurt (ur. 1940) – z zawodu prawnik, przez długie lata działacz polityczny. W 1990 roku wystartował w wyborach prezydenckich jako wspólny kandydat partii opozycyj- nych, kontrkandydat Raufa Denktaşa, sprawującego wówczas tę funkcję już od piętnastu lat. Po przegranych wyborach İsmail Bozkurt wycofał się z życia poli- tycznego i zajął się działalnością literacką i publicystyczną. W swoim dorobku literackim oprócz wspomnień z podróży Kızıl Meydan’da Bir Uçak (Samolot na Placu Czerwonym, 1987) i opowiadań Bozkurt ma cztery powieści poruszające współczesne problemy Turków cypryjskich. Akcja dwóch z nich toczy się w 1963 roku, w czasie czystek etnicznych: Bir Gün Belki (Może pewnego dnia) 2002; Bir
1 Rauf Denktaş (ur. 1924) – prezydent nieuznawanej przez świat międzynarodowy Tureckiej Repu- bliki Cypru Północnego od 1974 do 2005 r. Znany i ceniony jako artysta-fotografik oraz poeta.
Gecede (Pewnej nocy) 2005, a w dwóch pozostałych poznajemy problemy nurtują- ce społeczeństwo północnego Cypru po 1974 roku: Yusufçuklar Oldu Mu? (Czy dojrzały już mandarynki?) 1991; Mangal (Piecyk) 1995. W dziedzinie szeroko pojętej działalności popularyzatorskiej na polu literatury i kultury Turków cypryj- skich na uwagę zasługują przede wszystkim dwa osiągnięcia İsmaila Bozkurta.
Jednym było sprawowanie funkcji kierownika Centrum Studiów Cypryjskich przy Eastern Mediterranean University (1995–2002) i zrealizowanie wielu cennych ini- cjatyw konferencyjnych i wydawniczych2. Drugim godnym uwagi sukcesem Boz- kurta było założenie organizacji KIBATEK. Organizacją tą kieruje do dzisiaj.
Periodykiem organizacji KIBATEK jest kwartalnik „Turnalar”. Ukazują się w nim opowiadania, poezje, krótkie formy krytycznoliterackie. Większość to dzieła literatury powstającej w języku tureckim (w Turcji, na Bałkanach, na Cyprze, w Australii, gdzie mieszka spora grupa Turków cypryjskich, oraz literatura turec- kich mieszkańców państw Europy Zachodniej). Pismo „Turnalar” publikuje także przekłady obcej poezji na język turecki oraz przekłady poezji tureckiej na języki obce. W ten sposób w czasopiśmie ukazało się m.in. kilka moich przekładów z poezji tureckiej na język polski oraz kilka polskich wierszy przełożonych na tu- recki (np. Wisławy Szymborskiej i Czesława Miłosza). Treść czasopisma często nawiązuje do aktualnych wydarzeń z życia KIBATEK, a najciekawszymi z takich wydarzeń są „wieczory poetyckie” oraz międzynarodowe sympozja literackie. Od początku działalności organizacji odbyło się już osiemnaście sympozjów, a organi- zatorzy dbają, aby te spotkania odbywały się w różnych zakątkach świata. Miłośni- ków języka i literatury gościły dotąd – oprócz ośrodków tureckich i cypryjskich – takie miasta, jak: Ałma Ata, Baku, Komrat, Kijów, Bukareszt, Damaszek, Priszti- na, Hamburg. Regułą spotkań jest, że referaty wygłaszane na tych sympozjach mo- gą dotyczyć nie tylko literatur i języków ludów tureckich, ale także tego kraju, w którym sympozjum się odbywa. Ciekawym pomysłem jest także ogłaszanie hasła przewodniego dla niektórych konferencji. I tak na przykład sympozjum zorganizo- wane przez KIBATEK w Kapadocji (2006) poświęcone było literaturze podróżni- czej, w Antalyi (2008) – tematyce morskiej w literaturze, w Hamburgu (2009) – tematyce emigracyjnej, w Bodrum (2009) – literaturze dziecięcej i tematyce dziecka w literaturze. Na najbliższy rok planowane są spotkania w Alanyi i Saraje- wie. Dzięki uczestnictwu w programie KIBATEK miałam okazję poznać wielu wartościowych pisarzy, poetów, literaturoznawców oraz tłumaczy z Cypru i nie tylko. Łączą nas – Turków, Azerów, Gagauzów, Kazachów, Tatarów Krymskich, Słowian, Litwinów, Węgrów, Niemców i innych – pasje literackie, translatorskie, miłość do języka ojczystego i do turecczyzny.
2 Centrum Studiów Cypryjskich (Centre for Cyprus Studies, zob. <http://www.emu.edu.tr/
daukam/eng_index.html>) jest organizatorem cyklicznych imprez naukowych, takich jak: International Congress on Cyprus Studies (w 2009 r. odbędzie się już siódma edycja) czy iz Bırakmış Kıbrıslı Türkler Sempozyumu (sympozjum poświęcone znanym w literaturze, kulturze i sztuce przedstawicielom naro- du Turków cypryjskich – do 2008 r. odbyło się pięć sympozjów); centrum wydaje też własny, dwuję- zyczny (angielsko-turecki) periodyk „Journal of Cyprus Studies” (zob. <http://jcs.emu.edu.tr/>).
Literaturą zajmuje się także syn İsmaila Bozkurta, Orkun Bozkurt (ur. 1972). Od urodzenia niepełnosprawny, skazany na wózek inwalidzki, pisze wiersze, opowia- dania, prowadzi działalność publicystyczną i wydawniczą3. Opowiadania Orkuna Bozkurta mają satyryczny charakter; autor zaskakuje w nich poczuciem humoru i pełnym pobłażania spojrzeniem na ludzkie wady. Humor widać też w jego felieto- nach i wywiadach. W jednym z wywiadów zapytany o to, czym jest dla niego mi- łość, powiedział:
Miłość to taka rzecz, o której wszystko napisano i powiedziano, ale niczego nie zdołano napi- sać ani powiedzieć. Tak naprawdę, kiedy słyszę słowo ‘miłość’, pierwsze, co mi przychodzi do głowy, to napis, który widziałem gdzieś na murze: ‘Miłość to bezdenna studnia, do której wpadają głupcy! A zaraz pod tymi słowami ktoś dopisał: ‘Ale mnie tam wepchnęli!!!’ A ja...
Czekam, żeby mnie ktoś popchnął... (Hastürer 2005).
Zupełnie inna jest jego poezja – tutaj przeważa smutek, nostalgia, samotność, żal za czymś, czego się nigdy nie dostanie, nie przeżyje. W wierszu pt. Piasek pisze:
nigdy nie zostawiłem śladu stóp na piasku...
a tak bardzo chciałem zostawiłem tylko ślady kółek
nikt nawet nie zauważył! (Çelik, Bozkurt 2001: 3)
Mustafa Çelik (ur. 1964) to również cypryjski poeta poruszający się na wózku po wypadku drogowym, jaki przeżył w wieku 18 lat. Wraz z Orkunem Bozkurtem bierze aktywny udział w rozgrywkach koszykówki na wózkach i dwukrotnie prze- bywali w Polsce na turniejach. Wspólnie wydali też tomik poetycki Sevgi Savaşçı- ları (2001). Mustafa Çelik w swoich lirykach pisze o miłości, ale i o rozstaniu;
o nadziei, ale czasem i o braku nadziei. Jego wiersze wzruszają i skłaniają do za- dumy nad sensem życia. Czasami skłaniają nas – podobno sprawnych – do zasta- nowienia się, kto właściwie na tym świecie jest niepełnosprawny. Czy na pewno ten, kogo za takiego powszechnie uważamy... Oto jego szczere wyznanie z wiersza Na wózku:
Uwierz mi, życie na wózku nie jest tak trudne, jak sądzisz jeśli nie człowiek jest uzależniony, tylko wózek
ileż to spotykamy każdego dnia ludzi
którzy swoim nogom nie potrafią nadać kierunku mózg mają w nogach
podczas gdy ja – choćbym czterdzieści razy przyszedł na ten świat za każdym razem zgodzę się
aby mieć mózg w tym niesprawnym ciele
które potrafi kierować wózkiem. (Çelik, Bozkurt 2001: 3)
Spośród innych cypryjskich literatów, z którymi miałam okazję osobiście się poznać dzięki spotkaniom organizowanym przez KIBATEK, wymienię tylko kilku, bo na tyle pozwalają wąskie ramy czasowe referatu. Za nestora tureckich poetów Cypru należy uznać Nevzata Yalçına. Urodzony w Pafos w 1926 roku, studiował
3 Dwa opowiadania i kilka wierszy Orkuna Bozkurta ukazało w „Przeglądzie Orientalistycznym”
(zob. Bibliografia).
filologię turecką w Ankarze, w 1970 roku wyjechał do Niemiec, gdzie przez wiele lat był nauczycielem języka tureckiego. Przez pewien czas kojarzony był z grupą poetycką „Hisar”. W jego pogodnej poezji dominuje temat miłości i tęsknoty.
W młodości z powodzeniem stosował w wierszach aruz. Do dziś mieszka w Niem- czech. Pomimo dość sędziwego wieku wciąż jest aktywny na polu literatury, od- wiedza Cypr, jeszcze kilka lat temu brał udział w festiwalu poezji w Famaguście.
Na stałe chyba jednak do ojczyzny nie wróci – jego rodzinne strony zostały po dru- giej stronie wyspy...
Harid Fedai (ur. 1930) to kolejny bardzo zasłużony literat starszego pokolenia.
Absolwent filologii tureckiej, nauczyciel, osmanista, uprawia poezję i nowelistykę, przede wszystkim zaś jest niezmordowanym badaczem literatury i kultury Turków cypryjskich. Dzięki jego żmudnej pracy współczesny czytelnik turecki otrzymał do rąk nowe wydania książek powstałych w okresie przed wprowadzeniem alfabetu łacińskiego, takich jak: Kıbrıslı Âşık Kenzî. Divan (Dywan poezji), Fadıl Niyazi Korkut. Hatıralar (Wspomnienia), Yâdigâr-ı Muhabbet (Miłosna pamiątka) – pierwsze wydanie w alfabecie łacińskim powieści pisarza cypryjskiego Kaytâz- zâde M. Nâzıma z 1894 roku. Artykuły i referaty Harida Fedai poświęcone literatu- rze i kulturze Cypru, zebrane w trzy tomy liczą w sumie 1500 stron (Fedai 2002, 2003, 2004). Aby pokazać, jak rozległe są zainteresowania Harida Fedai, wystarczy wymienić chociażby kilka tytułów jego publikacji i referatów, jak np.: Rumca Bir Destan (O pewnym greckim destanie), Uluğ Bey Döneminde Kıbrıs’ın Lusignan Paraları (Monety luzyniańskie na Cyprze w epoce Uluga beja), Kıbrıs’ta Halk Hekimliği Üzerine Bazı Tespitler (Spostrzeżenia na temat medycyny ludowej na Cyprze), Gâzî Giray Han’a Kıbrıs’tan Bir Nazîre (Nazire z Cypru do wiersza Gazi Giraya Chana), Glance at the Folklore Activities in the Northern Cyprus, The Vie- wpoints of Both Cypriot Turks & Greeks Concerning Mulla (Hodja) Nasreddin.
Warto tu dodać, że Fedai jest także tłumaczem z języka angielskiego i greckiego.
Znajomość języka greckich sąsiadów, dawniej częsta wśród Turków cypryjskich, dzisiaj staje się niestety umiejętnością rzadką i coraz bardziej niedostępną. Nieubła- gany czas powoli dziesiątkuje pokolenie, dla którego język grecki nie był językiem ludzi obcych, tylko swoich...
Mehmet Kansu (ur. 1938), podobnie jak Nevzat Yalçın i Harid Fedai, jest ab- solwentem ankarskiej szkoły pedagogicznej. Jeszcze w czasie studiów zaczął pisać opowiadania i wiersze, a w dziedzinie poezji bardzo szybko związał się z nurtem określanym w Turcji mianem İkinci Yeni ‘Nowa poezja’. Nurtowi temu pozostał wierny przez długie lata, nawet w czasach nowszych, gdy ta maniera pisania została już w Turcji zarzucona. Obecnie Mehmet Kansu tworzy wiersze już nie tak abstrak- cyjne jak w młodości, ale wciąż prezentuje poezję wysublimowaną, czasami zagad- kową i pełną frapującej niejasności, jak w wierszu Życzenie:
Słońce opuściło swe ostrza do morza przeciągnął się wróbel
zabłyszczały oczy kobiety dołożyła węgla do pieca zaparzyła herbatę
na ulicach ciemnieje ludzie przyśpieszają kroku kobieta
uchyli drzwi. (Kansu 2001: 4)
Mustafa Gökçeoğlu (1942) to niezmordowany badacz folkloru Turków cypryj- skich, a przy tym poeta, publicysta i nowelista; człowiek wielkiego entuzjazmu, zapa- łu i niekończących się pomysłów. Z zawodu nauczyciel matematyki, przez całe swoje dorosłe życie wolny czas przeznaczał na przemierzanie wyspy w poszukiwaniu ludo- wych opowieści, bajek i legend. Nie ma wątpliwości, że przez skrzętne zapisywanie zasłyszanych od starszych osób utworów ustnej literatury ludowej ocalił je od zapo- mnienia. Spośród 22 jego książek na szczególną uwagę zasługuje ponad 400- -stronicowy zbiór przysłów i wyrażeń (Gökçeoğlu 1997), zbiór legend zawierający ponad 90 utworów (Gökçeoğlu 2005a) i 2-tomowy zbiór bajek, w których autor ze- brał wszystkie znane wśród cypryjskich Turków bajki (Gökçeoğlu 2005b).
Bülent Fevzioğlu (ur. 1959), syn ubogiego rybaka z Famagusty, skończył tylko sześć klas szkoły podstawowej, by w wieku 12 lat zacząć zarabiać na życie i na wykształcenie swoich sióstr. Wobec groźby greckiego zamachu stanu, w maju 1974 roku – jak wszyscy chłopcy, którzy ukończyli 14 lat – został powołany do wojska.
Najpierw ścięto mu długie włosy, które tak bardzo lubił. Dostał stary brytyjski hełm z czasów II wojny światowej i równie stary karabin. Wojna Bülenta trwała półtora miesiąca – tyle, ile trwały działania zbrojne. Na oczach Bülenta grecki szrapnel rozerwał ciało jego najbliższego przyjaciela, a on sam został ranny. Przyrzekł sobie, że gdy wojna się skończy, na nowo zapuści długie włosy i już nigdy ich nie obe- tnie... Obietnicy tej dotrzymuje do dzisiaj, a charakterystyczna sylwetka poety, dziennikarza i prezentera telewizyjnego z rozwianą czupryną falujących, długich włosów znana jest tysiącom Cypryjczyków.
Brak wykształcenia nie przeszkodził Bülentowi Fevzioğlu zostać uznanym poe- tą, dziennikarzem, publicystą, autorem słów do licznych piosenek, które stały się przebojami. Przez kilka lat był urzędnikiem w ministerstwie kultury, a obecnie pracuje w państwowej telewizji, gdzie ma swój własny program o charakterze kul- turalnym, oraz w fundacji Samtay, która za swoje zadanie uznała gromadzenie i wydawanie utworów, należących do spuścizny kulturalnej Turków cypryjskich.
Dziełem Bülenta Fevzioğlu i założycielki fundacji, Suny Atun, jest m.in. 3-tomowy zbiór utworów z gatunku destan i ağıt (Fevzioğlu, Atun 2001–2003) oraz 3-tomowy zbiór opowiadań, ilustrujących rozwój nowelistyki Turków cypryjskich, począwszy od pierwszych autorów tworzących u schyłku XIX wieku aż do czasów najnow- szych (Fevzioğlu, Atun 2004–2007). Ta obszerna antologia zawiera ponad 200 opowiadań 88 autorów.
Bülent Fevzioğlu jako poeta pisze o codziennych sprawach nurtujących współ- czesnych mieszkańców Cypru, o miłości, zdradzie i rozstaniu, o wojnie i o śmierci.
Spora część jego wierszy ma klasyczną formę i starannie dopracowany rym i rytm;
tworzy także wiersze wolne. Bardzo ciekawy jest jego zbiór 33 krótkich form z gatunku rubai, którym nadał wspólny tytuł Katolik Rubaileri (Katolickie rubaja- ty). W utworach tych poeta – biorąc za podstawę fragment z Ewangelii – tworzy
wokół niego swoją własną interpretację. I tak, w rubajacie pod tytułem Mertek (Belka) poeta odwołuje się do rozdziału siódmego Ewangelii wg św. Mateusza, gdzie jest mowa o bliźnim, który we własnym oku nie dostrzega belki, a w oku bliźniego widzi drzazgę; zaś w rubajacie pod tytułem Yahya’nın (Jan Chrzciciel) poeta przywołuje obraz chrztu w Jordanie.
Czemu to widzisz drzazgę w oku brata swego I zaraz: „Chodź, wyciągnę!” powiadasz do niego?
Z własnego oka wyrzuć najpierw belkę Byś lepiej widział drzazgę u brata swojego...
Ach, gdybym ręce, gdybym ręce miał Jana Ach, gdybym oczy, gdybym oczy miał Jana Gdybym zobaczył jak Jezus był chrzczony
Gdyby wziął mnie za rękę wychodząc z Jordanu... (Fevzioğlu b.d.)
Literatura po północnej stronie „zielonej linii” rozwija się pomyślnie pomimo zawieruch politycznych, pomimo gospodarczego embarga, które sprawia, że pół- nocna część wyspy Afrodyty boryka się z problemami ekonomicznymi. Wielu przedstawicieli tej literatury opuściło wyspę, jak wspomniany tutaj Nevzat Yalçın, który swoje życie związał z Niemcami, jak najwybitniejszy poeta cypryjsko-turecki Osman Türkay (1927–2001), który osiedlił się w Wielkiej Brytanii, jak troje poet- ów z rodziny Yaşınów – ojciec Özker, syn Mehmet i córka Neşe. Özker Yaşın (ur.
1932) na swą drugą ojczyznę wybrał Turcję; w Stambule mieszka też jego syn Me- hmet (ur. 1958), a córka Neşe (ur. 1959) podjęła niełatwą decyzję osiedlenia się po południowej stronie „zielonej linii”, gdzie z sukcesem kontynuuje działalność lite- racką i publicystyczną. Do największych symboli współczesnej poezji Cypru, do symboli rozdartej wyspy i podzielonego narodu należy jej wiersz Hangi Yarısını (Którą połowę):
Człowiek winien kochać ojczyznę Tak wciąż mówi mój ojciec Moja ojczyzna
Przecięta przez środek
Którą połowę winien kochać człowiek? (Yaşın 1994: 287)
Pocieszający jest fakt, że „zwykli” mieszkańcy Cypru z północy i południa pa- trzą na siebie inaczej niż politycy i szukają dróg porozumienia. Odkąd w 2004 roku otworzono granicę, obserwujemy wzrost kontaktów kulturalnych, w tym i literac- kich, między przedstawicielami obu społeczności. Wspólne plenery malarskie, wspólne wieczory poetyckie i koncerty są już stałym elementem życia kulturalnego Cypru. Piękny przykład daje piosenkarz Yıltan Taşçı, który wraz z artystą z grec- kiego południa wydał już dwa krążki z piosenkami śpiewanymi po grecku i turecku.
Towarzyszący Yıltanowi Taşçı w tym pięknym przedsięwzięciu Adamos Katsanto- nis jest prawdziwym ambasadorem pokoju. Ich wspólne koncerty przyciągają wiel- kie rzesze miłośników muzyki i ludzi spragnionych pokoju i pojednania. Pięknym symbolem wysiłków artystów jest tytuł ich pierwszego albumu: Aynı Gökyüzü Al- tında (Pod tym samym niebem), a na szczególną uwagę zasługuje fakt, że autorem tureckich słów do kilku ich wspólnych piosenek jest wspomniany w tym referacie
Bülent Fevzioğlu. Pozostaje mieć nadzieję, że wysiłki na rzecz pokoju czynione przez ludzi kultury skłonią zacietrzewionych polityków obu stron do refleksji i doprowadzą w końcu do pojednania na tej pięknej, a tak dotkliwie poranionej wyspie...
Bibliografia
Bozkurt O., 2003: Wiersze, „Przegląd Orientalistyczny” nr 1–2, s. 75–77 [tłum. G. Zając].
Bozkurt O., 2003: Latawiec, „Przegląd Orientalistyczny” nr 3–4, s. 217–218 [tłum. G. Zając].
Bozkurt O., 2004: Niedziela... Godzina 11.00, „Przegląd Orientalistyczny” nr 3–4, s. 179–183 [tłum. G. Zając].
Çelik M., Bozkurt O., 2001: Sevgi Savaşçıları, Lefkoşa.
Fedai H., Çağdaş Kıbrıs Türk Edebiyatı [w:] <http://www.cypnet.co.uk/ncyprus/literature/turkcy priot-literature.html> 12 IV 2009.
Fedai H., 2002, 2003: Kıbrıs Türk Kültürü. Bildiriler – I, II, Lefkoşa.
Fedai H., 2004: Kıbrıs Türk Kültürü. Makaleler, Lefkoşa.
Fevzioğlu B., Atun S., 2001, 2002, 2003: Kıbrıs Türk Halk Edebiyatında Destanlar ve Ağıtlar Üzerine Bilgiler, Belgeler, Araştırmalar – cilt 1–3, Ankara.
Fevzioğlu B., Atun S., 2004, 2007, 2008: Kıbrıs Türk Edebiyatında Öykü’nün 107 Yıllık Kono- lojik-Antolojik Tarihsel Süreci – cilt 1–3, Lefkoşa.
Fevzioğlu B., b.d., Katolik Rubaileri, zbiór poezji niepublikowany.
Gökçeoğlu M., 1997: Kıbrıs Türk Atasözleri ve Deyimler Sözlüğü, İstanbul.
Gökçeoğlu M., 2005: Efsanelerimiz, Lefkoşa.
Gökçeoğlu M., 2005: Toplu Masallar – I, II, Lefkoşa.
Hastürer H., 2005: Ben bir sevgi insanıyım (wywiad z Orkunem Bozkurtem), za: <http://www.
kibris.net/basin/yazarlarimiz/serbest/hasanhasturer/arsiv/2005/mayis_2005/22_mayis_2005.htm>
12 IV 2009.
Kansu M., 2001: Życzenie, „Kıbatek Bülteni” no. 8, İzmir, s. 4 [tłum. G. Zając].
Yaşın M., 1994: Kıbrıslıtürk Şiiri Antolojisi, Ankara.
Summary
My Meetings with the Literature of Turkish Cypriots
The paper presents the Cypriot writers of Turkish origin, with whom the author became personal- ly acquainted owing to participation in common literary and cultural undertakings. The author’s connections with Turkish-Cypriot literature date from 1996 when the president Rauf Denktaş visited the Department of Turkish Studies at the Jagiellonian University. Firstly the author de- scribes briefly the Congress for Cyprus Studies organized cyclically by the Eastern Mediterranean University and the Kibatek Foundation, whose mission is the consolidation of writers’ and trans- lators’ circles the world over. Then the author characterizes some representatives of contemporary Turkish literature in Cyprus. These are: Ismail Bozkurt, Orkun Bozkurt, Mustafa Çelik, Nevzat Yalçın, Harid Fedai, Mehmet Kansu, Mustafa Gökçeoğlu, Bülent Fevzioğlu, Neşe Yaşın. Finally there are mentioned the common efforts of both Turkish and Greek-Cypriot writers, poets and musicians in the support of agreement and peace.
