Gazetka przedszkolna dla rodziców na wrzesień 2020
Drodzy Rodzice, Kochane Przedszkolaki!
Serdecznie witamy Was w nowym roku szkolnym 2020/2021.
Zachęcamy do zapoznania się z pierwszym numerem przedszkolnej gazetki
Za nami czas odpoczynku i radosnych wakacji. Wypoczęci i z uśmiechem na twarzy wyruszyliśmy do przedszkola – miejsca zabawy, nauki, pierwszych przyjaźni i zaspokajania dziecięcych potrzeb. Przed nami kolejny rok pełen nowych przygód i ciekawych doświadczeń.
Szczególnie miło nam powitać w naszym gronie te Dzieci, które po raz pierwszy przekroczyły próg naszego przedszkola. Przed Maluszkami trudny czas związany z adaptacją do nowego miejsca i koniecznością rozstania z rodzicami. Zapewniamy, że dołożymy wszelkich starań, aby Maluszki pokochały przedszkole. Dzisiejszy numer został poświęcony adaptacji dzieci do przedszkola. Przedstawia również kilka pomocnych rad, umożliwiających dziecku sprawne wkroczenie w społeczność przedszkolną.
Wszystkim Przedszkolakom w tym nowym roku szkolnym życzymy dużo radości w zdobywaniu wiedzy, wesołej zabawy, nowych przyjaźni i niezapomnianych przeżyć, a Rodzicom udanej współpracy i zadowolenia.
Dyrekcja i Grono Pedagogiczne
Wrzesień to czas ogromnego wyzwania dla dzieci i rodziców, jak i dla pracowników pedagogicznych, pragnących umożliwić dzieciom najbardziej
przyjazne wkroczenie w nowy etap życia, jakim jest rozpoczęcie nauki w przedszkolu.
Okres ten nazywany jest adaptacją.
Adaptacja w przedszkolu jest procesem, w trakcie którego dziecko przystosowuje się do nowej sytuacji, warunków otoczenia, poznania nowej organizacji dnia, zaakceptowania innej niż do tej pory pozycji społecznej – w przedszkolu dzieci przebywają przecież w licznej grupie rówieśniczej – ale przede wszystkim nierozerwalnie łączy się z rozstaniem z rodzicami. Wbrew pozorom, adaptacja w dużej mierze dotyczy również rodziców, ponieważ małe dziecko naśladuje i uczy się od nich. To istotny element wychowania.
I nawet, gdy jeszcze nie umie mówić, mało rozumie – obserwuje rodziców i powtarza ich zachowania, gesty, miny, odczytuje mowę ich ciała – i naśladuje je.
Rodzicu! Wasz syn, córeczka dobrze was znają i trafnie rozpoznają nastroje. Dlatego, jeśli płaczesz, ono będzie także płakać. Jeśli w tobie jest napięcie, twoje dziecko nie będzie spokojne.
Zanim więc pomyślisz o adaptacji dziecka – pomyśl o swojej adaptacji i o swoich emocjach.
To jest przede wszystkim twoje zadanie.
Proces oswajania nowej rzeczywistości przebiega dużo sprawniej, jeżeli maluch będzie mógł wykorzystać wcześniej opanowane umiejętności. Gdy więc dziecko ma doświadczenia w przebywaniu poza domem bez rodziców, będzie mogło wykorzystać je w przedszkolu.
Jeśli maluch potrafi samodzielnie umyć i wytrzeć rączki, zjeść posiłek, założyć ubranko, to łatwiej mu będzie odnaleźć się w nowym miejscu.
Jeśli spotyka się z innymi dziećmi, bawi się na placach zabaw, jest zapraszane do kolegi, ma większe szanse na nawiązanie udanych relacji z innymi dziećmi w grupie.
Rodzice nie powinni być jednak zaskoczeni, gdy okazuje się, że to, co dziecko sprawnie robiło w domu, w przedszkolu zupełnie nie wychodzi. Dzieje się tak, gdy nabyte umiejętności są jeszcze nieutrwalone.
Malec, który dopiero co nauczył się korzystać z toalety, może "zapomnieć" o tym w przedszkolu. Często też jest tak pochłonięty nowymi kolegami i zabawą, że nie nadąża z innymi sprawami, jak na przykład zjedzenie całego obiadu. Oto kilka komunikatów dziecka rozwijających jego samodzielność:
Pierwsze kryzysy w przedszkolu to swoista huśtawka. Już wydawało się, że wszystko układa się jak najlepiej, a tu następnego dnia maluch zanosi się płaczem w drodze do przedszkola. Bywa, że dziecko, które z nadejściem września biegło z radością do przedszkola, po kilku dniach reaguje płaczem. Może być to spowodowane tym, że już wie, że czeka go rozstanie, że może być trudno. Reaguje tak nie dlatego, że dzieje się coś przykrego, ale dlatego, że wokół jest wiele nowości, a skala zmian jest ogromna. Najczęściej kryzys przychodzi w pierwszym tygodniu, czasami później.
Po weekendzie, a tym bardziej po dłuższej nieobecności, zawsze trudniej jest wejść w przedszkolny rytm.
Dlatego, o ile to tylko możliwe, nie należy robić dodatkowych przerw w okresie adaptacji. Gdy dziecko zachoruje, nie mamy wyboru. Nie warto jednak pozwalać na pozostawanie dziecka w domu, gdy może iść do przedszkola. Po każdej przerwie na nowo musi się adaptować. Aby maluch oswoił się
z przedszkolnym rytmem i uwewnętrznił go, potrzeba kilku tygodni bez "wakacji od przedszkola".
Oto krótki przegląd typowych trudności, które zdarzają się przedszkolakom w dniach adaptacyjnych, a którymi nie należy się niepokoić, gdyż zazwyczaj mają charakter przejściowy i mijają po pierwszych
tygodniach:
➢ Lęk separacyjny – na ogół przejawia się w formie powtarzających się pytań w rodzaju „Kiedy mama wróci?”, ponawianych pomimo wyjaśnień. W rzeczywistości, o czym wiedzą doświadczeni nauczyciele, dziecku nie chodzi tu o dowiedzenie się, o jakiej porze będzie odebrane, lecz o ukojenie obawy, że może nie być odebrane wcale. Nieprzedłużanie rozstań przez rodziców i cierpliwe powtarzanie, że dziecko zawsze będzie odebrane, powinno z czasem osłabić intensywność lęku separacyjnego.
➢ Płacz i tęsknota za domem i osobami bliskimi – są wyrazem zrozumiałego w omawianej sytuacji niepokoju oraz czasowego zachwiania poczucia bezpieczeństwa. Świadczą o tym, że dom i więzi z bliskimi są dla dziecka ważne, zaś ono samo jest wrażliwe.
➢ Płacz „dla towarzystwa” – nawet rezolutnym i niezbyt sentymentalnym maluchom zdarza się płakać w dniach adaptacyjnych z powodu niepokoju, jaki wzbudza w nich płacz innych dzieci. To normalne zjawisko, które świadczy o empatii dziecka. Jego płacz „dla towarzystwa” nie różni się od płaczu osoby dorosłej na wzruszającym filmie – choć sytuacja nie dotyczy jej bezpośrednio, osoba wczuwa się w położenie innego człowieka i chwilowo podziela jego uczucia.
➢ Zachowania regresywne – powrót, zdawałoby się, dawno zapomnianych, problemów z toaletą, wymóg bycia karmionym, udawanie niesamodzielnego maluszka – to sposoby na wzbudzenie w dorosłych opiekuńczości, która udowodni dziecku, że jest bezpieczne i akceptowane. To także rodzaj chwilowej kapitulacji wobec piętrzących się wyzwań. Jeśli zachowania regresywne nie trwają zbyt długo, nie jest to sytuacja alarmowa.
➢ Utrata apetytu, zaburzenia snu, trudności z mową – typowe reakcje w sytuacji dużego stresu. Powinny przeminąć wraz ze zmniejszaniem się poziomu niepokoju i napięcia.
➢ Zachowania agresywne – uwarunkowania temperamentalne niektórych dzieci sprawiają, że te przetwarzają swoją frustrację w agresję. Niepewne w nowej sytuacji wyładowują napięcie, atakując inne dzieci, niszcząc zabawki, wykazując zachowania destrukcyjne. I choć tu także najczęściej można powiedzieć
„To minie, gdy zakończy się trudny, adaptacyjny czas” – tym razem należy jak najszybciej reagować, nie czekając na rozwój wydarzeń.
Naturalne jest, że sytuacja rozstania jest trudna dla obu stron, ale to dorosły powinien uporządkować swoje uczucia, by móc prowadzić swoje dziecko. Warto odnaleźć w sobie siły, by stać się dla niego w tej sytuacji oparciem.
Ty, moja mądra, dorosła Mamo we mnie wierzysz;
Ty, dorosły, potężny Tato – ufasz, że dam radę,
więc ja – Wasz malutki syn, Wasza mała córeczka – PORADZĘ SOBIE
\Co powinien zabrać Rodzic, którego Dziecko idzie pierwszy rok do przedszkola:
Uśmiech na twarzy – ponieważ Dziecko bardzo dokładnie ją obserwuje.
Zaufanie do nauczycielek i całego personelu przedszkola.
Sto procent pewności, że Dziecko sobie poradzi.
Co się zmienia w życiu dziecka?
Inny niż dotychczas tryb życia. Dziecko musi byś już zdyscyplinowane: wstawanie na czas, wyznaczone godziny posiłków, spacerów, wzmożona samodzielność, określony czas zabawy i nauki.
Nowe i nieznane dotychczas środowisko: przewaga rówieśników a nie jak było dotychczas przewaga dorosłych w otoczeniu dziecka.
Znacząca zmiana osób najważniejszych. Dotychczas to dziecko było najważniejszą osobą w rodzinie,
„oczkiem w głowie" rodziców i dziadków. Teraz jest nadal bardzo ważne, ale na równi z pozostałymi ponad dwudziestoma innymi dziećmi.
Start przedszkolny, czyli pierwsze szersze kontakty społeczne mają wpływ na rozwój dziecka, na jego budowanie poczucia własnej wartości, na kształtowanie się postawy społecznej oraz na jego późniejsze
kontakty zarówno z innymi dziećmi, jak również z osobami dorosłymi.
Znacząco też wpływa na ukształtowanie jego zachowań emocjonalnych w pierwszym okresie bycia przedszkolakiem, jak i w okresie późniejszym.
Jak pomóc dziecku w pierwszych dniach w przedszkolu?
Mamo, Tato…
1. Nastaw dziecko pozytywnie. Opowiadając dziecku o przedszkolu, mów tylko pozytywnie, np.
W przedszkolu jest dużo dzieci, które bawią się kolorowymi zabawkami. Jest tam bardzo wesoło i przyjemnie. Dobrze jest też powiedzieć dziecku, kto będzie je zaprowadzał do przedszkola, a kto odbierał. Ważne, by zawsze trzymać się ustalonego porządku. Okazuj radość z tego powodu, że dziecko idzie do przedszkola. Dziecko doskonale potrafi rozpoznać Twoje wątpliwości i niepokoje. Jeśli będziesz je okazywać w obecności dziecka, przekażesz mu własne lęki.
2. Naucz dziecko samodzielności. Pierwsze dni pobytu dziecka w przedszkolu to duży stres, który narasta w przypadku, gdy dziecko jest mało samodzielne. Aby ten stres choć trochę zminimalizować, należy wcześniej zadbać, by dziecko (na miarę swoich możliwości) radziło sobie w takich sytuacjach, jak:
Zgłaszanie potrzeb fizjologicznych.
Samoobsługa w toalecie.
Ubieranie i rozbieranie się w sali (szatni).
Siedzenie podczas posiłku przy stole, trzymanie sztućców.
Samodzielne jedzenie.
3. Nie wprowadzaj atmosfery pośpiechu. Czule, ale stanowczo pożegnaj się z dzieckiem. Nie jest wskazane przyprowadzanie dziecka do przedszkola w ostatniej chwili, gdyż pośpiech podczas rozbierania i zniecierpliwienie temu towarzyszące wprowadzają dziecko w stan niepokoju i pobudzenia.
Pożegnanie z dzieckiem powinno być czułe, ale krótkie. Dobrze jest powiedzieć dziecku: Przyjdę po ciebie po leżakowaniu… Jak zjesz podwieczorek, będę na ciebie czekała w szatni. Bardzo ważne jest
dotrzymywanie słowa, ponieważ daje ono dzieciom poczucie bezpieczeństwa i zarazem pewność, że rodzic przyjdzie.
4. Poświęć dziecku więcej czasu niż zwykle. Pierwsze dni pobytu dziecka w przedszkolu to trudny okres dla rodziców i dzieci. Trzymając dziecko na kolanach zapytaj: Co robiłaś dzisiaj w przedszkolu? Jak ma na imię twój nowy kolega? Nie należy natomiast zadawać pytań typu: Co dzisiaj jadłaś na obiad?
Zjadłaś wszystko, co pani nałożyła? Czy pani cię karmiła? Odpowiedzi na te pytania są ważne, ale tylko dla rodziców, nie dla dziecka. Na te pytania rzetelnie odpowie nauczyciel. W rozmowie z dzieckiem należy położyć nacisk na jego samopoczucie w przedszkolu, relacje z kolegami, podejmowane zabawy oraz na zaradność życiową.
5. Nie obiecuj dziecku nagrody za to, że pójdzie do przedszkola. Pobyt w przedszkolu powinien być dla niego radosnym i chętnym spędzaniem czasu, nie przykrą koniecznością.
6. Przyzwyczajaj dziecko do przedszkola stopniowo. Małe dzieci szybko się męczą z powodu nadmiaru wrażeń i hałasu. Dlatego należy je przyzwyczajać stopniowo wydłużając czas pobytu.
7. Odbieraj dziecko z przedszkola o ustalonej wspólnie porze. Zawsze dotrzymuj słowa – dzięki temu dziecko będzie miało poczucie bezpieczeństwa.
8. Nie porównuj zachowań dziecka z reakcjami kolegów z grupy czy rodzeństwa. U każdego dziecka inaczej przebiega proces adaptacji do przedszkola. Chwal dziecko za najmniejsze dokonania, zarówno związane z życiem domowym, jak i przedszkolnym.
9. Jeśli trudno jest Ci się rozstać z dzieckiem, przez pierwsze dni poproś drugiego rodzica o przyprowadzanie dziecka do przedszkola.
10. Nauczyciel zna twoje dziecko – rozmawiaj z nim i ufaj mu. Dzieci po powrocie z przedszkola najczęściej opowiadają o różnych wydarzeniach, które miały miejsce w przedszkolu. Porozmawiaj z nauczycielką, jeżeli pewne fakty i zdarzenia budzą twoje wątpliwości, wydają ci się niewiarygodne albo
cię cieszą. Niektóre dzieci mają wybujałą wyobraźnię i rozbudzoną fantazję. Dlatego weź poprawkę na to, co dziecko opowiada.
WSPÓŁPRACA Z NAUCZYCIELKĄ, OPARTA NA WZAJEMNYM ZAUFANIU, PRZYNIESIE OCZEKIWANE REZULTATY.
PÓŁ GODZINKI DLA RODZINKI…
,,Nadmiar miłości nigdy nie psuje dzieci.
To my je psujemy, dając im prezenty- zamiast siebie”
Najdłuższy wąż
Zaczynając od brzegu kartki lub gazety, po spirali, dziecko i rodzic wycina z papieru jak najdłuższego węża. Na koniec porównujemy węże, układając je obok siebie. Wygrywa zawodnik, który wykonał dłuższego węża.
Mistrz kształtów
Jeden z zawodników — może to być rodzic — wskazuje przedmiot i opisuje, jaki ma kształt (np. długopis - podłużny). Następnie, kolejno, każdy z uczestników zabawy kolejno wymyśla przedmiot o podobnym kształcie (np. ołówek, wałek do ciasta, latarnia uliczna, zapałka, ...). Jeżeli zawodnik ma problemy, oddaje fant. Na końcu wykupujemy fanty śpiewając piosenki, robiąc przysiady itp. Ten, kto stracił ich najmniej, zostaje Mistrzem Kształtów.
Kolorowe kredki
Do pudełka lub koszyka wkładamy kredki. Dziecko losuje jedną z zamkniętymi oczami i próbuje znaleźć w mieszkaniu przedmioty, które są takiego koloru jak kredka. Jeżeli znajdzie ich więcej niż pięć — zdobywa nagrodę. Dodatkowo możemy wzbogacić zabawę o wyszukiwanie wspólnych cech poszczególnych
przedmiotów, np. stolik jest brązowy tak samo jak szafa, jedno i drugie jest zrobione z drewna.
Stworki-potworki
Do udziału w zabawie wystarczą dwie osoby (dziecko i rodzic), ale uczestników może być też więcej. Każdy dostaje swoją kartkę i rysuje u góry głowę.
Później zagina papier tak, żeby nie było widać tego, co jest namalowane i podaje kartkę kolejnemu uczestnikowi zabawy. Ten dorysowuje tułów i ręce, po czym znów zgina kartkę i przekazuje ją dalej. Następna osoba rysuje nogi,
a ostatnia — buty. Na końcu rozkładamy kartki i...
możemy razem pośmiać się ze stworków-potworków
