Antropolog kultury

alne doświadczenia kształtują reguły, wedle których jednostka dokonuje interpretacji w charakterystyczny dla siebie sposób.

Pamięć, która także ma znaczenie dla antropologa, jest rodzajem al-ternatywy dla historii (jako nauki). Kerwin Lee Klein uważa, że: „pamięć wydaje się rodzajem kulturowej religijności, sposobem na zaczarowanie naszego poczucia przeszłości”34. Ewa Domańska uważa natomiast, że „pa-mięć stała się użytecznym narzędziem analizy odmienności i różnic […], zaś prowadzone na szeroką skalę badania jej różnych aspektów zwróciły uwagę na problemy pozostające na marginesach badań historycznych, do których należą: trauma, żałoba i melancholia, literatura świadectw oraz materializacje pamięci w postaci pomników, cmentarzy czy muzeów”35. Kategoria pamięci dla antropologii jest podstawą do badania świata lu-dzi. Ponieważ pamięć zwerbalizowana ma charakter opowieści, których analiza prowadzi do odnajdywania tego, co charakterystyczne dla danej społeczności.

Kończąc rozważania na temat najważniejszych w mojej opinii kate-gorii w antropologii kulturowej, pragnę zauważyć, że każda z wymienio-nych kategorii doczekała się obszerwymienio-nych opracowań, na których stresz-czenie nie ma tu miejsca. Z punktu widzenia podjętego tematu uważam, że istotne było wprowadzenie właśnie tych pojęć (i odesłanie do źródeł), ponieważ podczas moich badań zarówno audytorzy, jak i pracowni-cy działów HR korporacji nie traktowali poważnie kategorii takich jak pamięć, czy metafora, mimo iż jednocześnie rozmowom nieformalnym przypisywali w procesie pozyskiwania informacji dużą wagę.

Praca antropologa kultury (lub kulturowego, obie wersje są popraw-ne) opiera się na badaniach terenowych. Teren rozumiany jest jako miej-sce występowania kultury i spotkania z „innym” w osobie informatora. Tymczasem także antropolog jest tym „innym” i „obcym”, ponieważ doświadcza poczucia odrębności i braku przynależności do grupy.

Ta-34 K.L. Klein, On the Emergence of Memory in Historical Discourse, Representations 69/ Winter 2000, [za:] E. Domańska, Wprowadzenie: Pamięć, etyka i historia, [w:] E. Domańska (red.), Pamięć, etyka i historia, Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 2002, s. 17.

35 E. Domańska, Wprowadzenie: Pamięć, etyka i historia, [w:] E. Domańska (red.), op. cit., s. 16.

Antropolog kultury 43

alne doświadczenia kształtują reguły, wedle których jednostka dokonuje interpretacji w charakterystyczny dla siebie sposób.

Antropolog kultury

35 E. Domańska, Wprowadzenie: Pamięć, etyka i historia, [w:] E. Domańska (red.), op. cit., s. 16.

Rozdział 2. Antropologia kulturowa dla mniej wtajemniczonych 44

kie postrzeganie – jak twierdzi Bartłomiej Walczak – wpisuje się w topos antropologa „przybysza”, „który przejmuje lokalną wrażliwość i zaczyna identyfikować się z lokalnymi wartościami”36. Jest to wyobrażenie często powtarzające się w wypowiedziach badanych – co interesujące, dla wielu osób to właśnie chęć badania egzotycznych kultur była powodem wy-brania studiów etnologicznych. Antropolog jest badaczem zróżnicowa-nia społeczności ludzkich w czasie i przestrzeni. Interesują go zarówno cechy łączące, jak i różnicujące zbiorowości. Opisując swoje doświadcze-nie, „tworzy kulturę” poprzez narrację, a ponieważ „kulturę odczuwa się jedynie za pomocą «szoku kulturowego», w którym streszcza się w dra-matycznej formie wystawienie na działanie innej kultury”37 poczucie ob-cości w pracy etnologa jest kluczowe i można powiedzieć, że przynależy do atrybutów jego fachu.

Wraz z obcością jest i niezrozumienie. Była wykładowczyni łódzkiej etnologii podczas badania jednej z organizacji, doświadczała (jak to sama określa) „niekończącego się zaskoczenia” badanych – co też humanist-ka może robić dla biznesu. Ewa Jagiełło wspomina: „podczas rozmów bardzo często spotykałam się z pytaniami i wątpliwościami dotyczącymi specjalności, którą reprezentuję. Dodatkowym utrapieniem i poważną barierą w komunikacji był fakt funkcjonowania – często zamiennie – kil-ku różnych nazw na określenie dyscypliny”38. Jedna z moich rozmówczyń zapytana o swoje wyobrażenia związane z etnologiem i obszarem jego zainteresowań powiedziała, że: „Etnolog to badacz. Wyobrażam go sobie jako obserwatora, który siedzi na zydelku w kącie i coś notuje (śmiech). Bardziej kojarzy mi się z kulturą ludową, przyznaję. Z pewnością nie szu-kałabym go w jakichś współczesnych wnętrzach. I może nawet bardziej niż z kulturą ludową, kojarzy mi się z jakimiś odległymi kulturami i luda-mi. Taki podróżnik i odkrywca”39.

Zdaniem innej badanej etnolog to pracownik muzeów i skansenów. „I z tymi muzeami i skansenami chyba głównie kojarzy się praca antropologa… […] To po prostu jest mało wypromowany kierunek. Ja przed naszym spotkaniem zajrzałam nawet, żeby sprawdzić, czym jest dokładnie etnologia po to, żeby mieć obraz i wiesz, on się zderzył z moim stereotypowym postrzeganiem. Bo dla mnie etnolog, czy etnologia to:

36 B. Walczak, Antropolog jako Inny. Od pierwszych badań terenowych do wyzwań

ponowoczesnej antropologii, Wydawnictwo Naukowe SCHOLAR, Warszawa 2009,

s. 10.

37 K. Hastrup, op. cit., s. 29.

38 E.A. Jagiełło, Antropolog w organizacji. Zapiski z badań terenowych, „Etnografia Polska”, t. LVI, z. 1–2, 2012, s. 159.

39 Vide: Rozmowa z audytorem wewnętrznym 11_AW01/20140821 s. 2–3.

Antropolog kultury 45

Malinowski, praca naukowa, skansen. I sądzę, że bardzo dużo osób ma właśnie takie postrzeganie”40.

Jest więc obecna w tych wyobrażeniach wizja antropologa–podróż-nika, antropologa–odkrywcy. Zdaniem części moich badanych obsza-rem zainteresowań etnologa jest „pochodzenie ludzi”41. Dla innych może ostatecznie zajmować się pracą w dziale HR, etyką pracy lub coachin-giem42. Te wyobrażenia wpisują się w stereotyp etnologa, o którym już wspominałam.

Antropolog to człowiek, badacz, obserwator i autor. Co jednak naj-ważniejsze, antropologiem nie może być każdy. Wielokrotnie spotykałam się – zarówno w książkach, jak i na zajęciach – z zastrzeżeniem, że sam fakt studiowania antropologii, nie czyni ze studenta antropologa. Bo kie-dy niezbędną wiedzę można zdobyć na studiach, potrzebne jest jeszcze wieloletnie doświadczenie, predyspozycje do prowadzenia badań typo-wych dla tej dziedziny i jeszcze to „coś” niedookreślonego, co sprawia ostatecznie, że możemy nazwać kogoś antropologiem. To także ktoś, kto potrafi przeselekcjonować, wypreparować i przedstawić w postaci tekstu „nieuporządkowany strumień zdarzeń składających się na rzeczywistość pola badawczego”43. Potrzebuje więc w sposób świadomy i analityczny prześledzić zebrane w terenie narracje i odnaleźć w nich wzory kulturowe.

Pisząc o charakterze badań etnograficznych, jak i o samej antropologii kulturowej, poniekąd uprawomocniłam powyższe stwierdzenie, że antro-polog jest badaczem, obserwatorem i autorem. Jest też człowiekiem, co wiąże się z relacją badacz–badany oraz posiadaniem konkretnych przy-miotów jak: wrażliwość na innych czy świadomość odpowiedzialności, jaką ponosi badacz, wybierając temat i teren swoich badań. Wrażliwość, empatia i szczerość to cechy, które Katarzyna Kaniowska wymienia jako istotne dla antropologa w kontekście rozważań o problematyce etycznej badań antropologicznych. Przyznaje przy tym, że bliska jest jej „koncep-cja ścisłego związku pomiędzy światopoglądem a sposobem pojmowania nauki”44. Antropolog nie jest niewinny. Jak twierdzi Bruner „wszyscy od początku mamy w głowie jakąś narrację, która organizuje nasze począt-kowe obserwacje w terenie”45. Antropolog ma za zadanie

„odnalezie-40 Vide: Rozmowa z pracownikiem działu HR 01_HR01/201„odnalezie-40709 s. 4. 41 Vide: Rozmowa z pracownikiem działu HR 04_HR04/20141127 s. 2. 42 Vide: Rozmowa z audytorem wewnętrznym 12_AW02/20140909 s. 5. 43 B. Walczak, op. cit., s. 106.

44 K. Kaniowska, Skąd się biorą etyczne problemy badań antropologicznych?, [w:] K. Kaniowska, N. Modnicka (red.), Etyczne problemy badań antropologicznych, „Łódzkie Studia Etnograficzne”, tom ILIX, 2010, s. 8.

45 E.M. Bruner, Etnografia jako narracja, [w:] E.M. Bruner, V.W. Turner (red.), op. cit., s. 157.

Antropolog kultury 45

Malinowski, praca naukowa, skansen. I sądzę, że bardzo dużo osób ma właśnie takie postrzeganie”40.

45 E.M. Bruner, Etnografia jako narracja, [w:] E.M. Bruner, V.W. Turner (red.), op. cit., s. 157.

Rozdział 2. Antropologia kulturowa dla mniej wtajemniczonych 46

nie się” w terenie, „radzenie sobie”. Badacz może odczuwać początkowo przeciążenie: informacjami, milczeniem albo wzajemnym nastawieniem. Może także odczuwać obawę przed wyjawieniem swojej roli i reakcją, z jaką się spotka. Dystans względem badanych potrafi doprowadzić do sytuacji dyskwalifikacji badacza i badania. Poczucie niechęci i „margi-nalizacji” przez badanych również nie sprzyja prowadzeniu badań. Inga Kuźma zauważa, że dopiero z chwilą „pojawienia się uczucia sympatii i utożsamienia się badacza np. z jakimś fragmentem życia, poglądów itp. badanych zmienia się jego stosunek wobec nich (i vice versa), zmienia się także pogląd na temat badań, w tym stosunek do własnej roli”46.

Gary Alan Fine prezentuje wyobrażenie etnografa uwikłanego w dzie-sięć kłamstw. Kłamstwa te odnoszą się do wyobrażeń (cnót), których realizacja w rzeczywistym świecie jest praktycznie niemożliwa. Wyobra-żenia te zostały podzielone na grupy: „cnoty klasyczne” (szlachetność, przyjazność, uczciwość), „umiejętności techniczne” (precyzyjność czy też dokładność, spostrzegawczość, przezroczystość) oraz „etnograficz-ne ja” (szczerość, przyzwoitość, bezstronność, dosłowność)47. Kurczowe trzymanie się tych złudzeń, jak nazywa wspomniane cnoty autor, związa-ne jest z przekonaniem, że można osiągnąć zawodową doskonałość. Fizwiąza-ne zdaje sobie sprawę właśnie z niemożliwości dosięgnięcia ideału i koniecz-ności dążenia do działania zgodnie z etyką zawodową.

Antropolog kultury jest dobrym słuchaczem. Jego celem jest bada-nie kultury innych ludzi. Postępuje on zgodbada-nie z kodeksem etycznym, o czym będzie jeszcze okazja wspomnieć. Antropolog kulturowy to osoba o bardzo konkretnych umiejętnościach i przymiotach – to „inny”, która potrafi poradzić sobie z uczuciami obcości i niechęci ze strony badanych.

W dokumencie Antropolog jako audytor wewnętrzny (Stron 42-46)