Asocjacja klastyczna

W skład asocjacji klastycznej, wchodzą margle, mułki wapienne, iło-mułowce i wertisole. Facje klastyczne są zilustrowane na tablicach 38-41.

Margle (tabl. 38)

Margle są ciemnoszare, o niewielkiej twardości, osiarkowane lub płonne, laminowane, zawierają intraklasty siarkowe i wapienno-ilaste oraz lokalnie bioklasty.

Margle osiarkowane występują w strefie złoża, jak również poza nim, przy jego północno-zachodniej granicy. Stopień osiarkowania margli nie przekracza zazwyczaj 5%, sporadycznie może dochodzić do 15%. Siarka w marglach jest wykształcona w

postaci zbitej, rozproszonej i krystalicznej. Dominują siarka zbita i rozproszona. Siarka

rodzima występuje rzadko jako intraklasty, a stosunkowo częściej jako ziarna siarkowe. Siarka krystaliczna występuje w postaci pojedynczych kryształów o wielkości do 3 mm,

które są rozproszone w tle marglistym. Miejscami spotyka się nagromadzenia

gniazdowe siarki krystalicznej lub jej nieregularne przerosty wśród tła marglistego. Przerosty te mają długość do 5 cm przy szerokości do 0,5 cm.

Siarka zbita tworzy w marglach ziarna okrągławe (o średnicach do 0,5 cm), a

rzadziej nieregularne (tabl. 38a) i przeważnie rozproszone w tle marglistym. Lokalnie, przy liczniejszych nagromadzeniach ziarna te kontaktują ze sobą, a na ich

powierzchniach są widoczne deformacje kompakcyjne w postaci spłaszczeń.

Siarka rozproszona (impregnacyjna) tworzy w marglach pseudoziarna o strzępiastych konturach i średnicach do 0,5 cm (tabl. 38a). Ziarna te są rozproszone lub łączą się ze sobą w agregaty złożone z kilku ziaren. Lokalnie, ziarna siarki rozproszonej układają się w nieciągłe i mało wyraźne laminy lub smugi.

W marglach występują dwa rodzaje intraklastów: siarkowe (z siarki zbitej) i

wapienno-ilaste. Intraklasty siarkowe są kanciaste, jednorodne, nieregularne lub

wydłużone do 1 cm. Są one rozproszone w tle marglistym i występują w ilości do kilku

intraklastów na odcinku kilkucentymetrowej miąższości.

Intraklasty wapienno-ilaste są kanciaste o wielkości do 2 cm, a niektóre

laminowane substancją ilastą. Intraklasty wapienno-ilaste występują pojedynczo lub w bezładnych nagromadzeniach, tworząc tekstury brekcjowe o miąższości do kilkunastu centymetrów (tabl. 38b, c). W warstwach intraklastów bezładnie nagromadzonych oraz pomiędzy nimi są widoczne pory wydłużone i okrągławe o średnicach do 1 mm (tabl. 38c). Występują one często w skupieniach gniazdowych, w których większym porom towarzyszą mniejsze. Pomiędzy intraklastami występują niekiedy ciemniejsze smugi

kalcytu pylastego, lekko faliste i bifurkujące, o długość do 2 cm i szerokości do 3 mm

(tabl. 38c).

Bioklasty w marglach znaleziono lokalnie, w środkowej części serii chemicznej

(Mucharzów 151). Prawdopodobbnie są to muszle małżów pokruszone na okruchy o wielkości do 0,7 cm (tab. 38d), którym towarzyszą fragmenty uwęglonych roślin.

Cechą typową margli jest laminacja i smugowanie materiałem ilastym. Laminy mogą być faliste lub nieregularne, poziome i nachylone do 10° (tabl. 38a), o miąższości nie przekraczającej 1 mm, a lokalnie do 3 mm. W tle marglistym występują pojedyncze, punktowe kulki pirytu.

Margle mają miąższość od 0,2 m do 2 m. Występują w środkowej części profilu serii chemicznej. Mogą tworzyć kilka przewarstwień w jednym otworze wiertniczym, np. otwór Mikołajów 60 (środkowa część złoża) (fig. 14) lub częściej występują jako pojedyncze warstwy.

Margle przykrywają mudstone osiarkowane, mudstone poselenitowe płonne i mułki wapienne, a podścielają iło-mułowce i rudstone osiarkowane. Jako przewarstwienia spotyka się je również w mudstone osiarkowanych. Przejścia margli w facje sąsiadujące są płynne.

Tabl. 38. Margle. a. Ziarna siarki rozproszonej (dolna i środkowa część skały) oraz zbitej (górna część skały) w marglistym tle skalnym. Siarka występuje jako pojedyncze, a miejscami zagregowane i dobrze wysortowane ziarna (żółte), lokalnie układające się w słabo wyrażone smugi (lewa część skały). Ziarna te są bardziej zagęszczone w dolnej i środkowej części skały, wyznaczając poziomą stratyfikację. W górnej części skały zaznacza się w tle skalnym słabo widoczna tekstura smużysta, a ziarna siarki stają się większe i wyraźnie mniej liczne. Skopanie 134, głęb. 247,3 m. b. Intraklasty wapienno-ilaste, niewiele różniące się makroskopowo od tła (są nieco ciemniejsze), występujące w nagromadzeniach nadających skale teksturę brekcjową. Brak widocznej tekstury uporządkowanej. Ramką zaznaczono fragment powiększony na zdjęciu c. Mucharzów 151, głęb. 122,7 m. c. Niejednorodna, brekcjowa tekstura marglu z intraklastami nieostro oddzielonymi od tła. Zwracają uwagę dość liczne pory pokorzeniowe pojedyncze lub w nagromadzeniach gniazdowych (białe strzałki). Lokalnie są obecne ciemniejsze, rozgałęziające się smugi kalcytu pylastego (czarne strzałki) o niejasnej genezie. d. Niejednorodna, chaotyczna tekstura skały z rozproszonymi bioklastami (strzałki). Mucharzów 151, głęb. 121,2 m

Mułki wapienne (tabl. 39)

Mułki wapienne mają barwę szarą lub jasnoszarą i łatwo kruszą się w palcach. Utwory te są silnie wapniste, osiarkowane lub płonne, laminowane substancją ilastą oraz zawierają intraklasty siarkowe, ilasto-wapienne, pory pokorzeniowe, bioturbacje, uwęglone fragmenty roślin i ziarna kwarcu. Typową formą są pakiety mułków o miąższości do kilku centymetrów, z bardzo drobną laminacją równoległą.

Osiarkowanie mułków wapiennych nie przekracza zazwyczaj 5%, lokalnie dochodzi do kilkunastu procent. Dominuje siarka pylasta występująca w postaci lamin, 161

rozproszonej lub intraklastów. Siarka zbita występuje sporadycznie jako ziarna okrągławe lub nieregularne o wielkości do 1,5 cm. Siarka krystaliczna tworzy lokalnie kryształy o wielkości do 4 mm. Kryształy te budują agregaty o wielkości do 1 cm, złożone z kilku kryształów. Kryształy siarki krystalicznej mogą tworzyć pseudomorfozy

po kryształach gipsu. Pseudomorfozy takie są wydłużone do 1 cm i mają szerokość do 2

mm, a niekiedy są zbliźniaczone.

Miąższość lamin dochodzi do 1 cm, a najczęściej nie przekracza 1 mm. Laminy ilaste przedzielają laminy mułkowe (z rozproszoną fazą kalcytową) o barwie jasnoszarej i miąższości do 1 cm. Laminy mogą występować w pakietach o miąższości do kilku

centymetrów. Miejscami, laminy ilaste i mułkowe mają niewyraźne granice (tabl. 39a) i

mogą zawierać nieliczne ziarna pirytu. Laminy ilaste i mułkowe są na ogół poziomo zorientowane lub nachylone do 10°. Dominują laminy faliste o rozstępach pomiędzy osiami grzbietów dochodzącymi do 4 cm i wysokości grzbietów do 0,7 cm (tabl. 39b, c). Częste są laminy, w których rozstępy pomiędzy osiami grzbietów dochodzą do 0,4

cm, a wysokości grzbietów do 0,2 cm (tabl. 39a, e). Grzbiety w tych laminach są często

asymetryczne. Laminy w obrębie grzbietów są najczęściej nachylone pod kątem 10-15° po jednej stronie grzbietu i 25-35° po drugiej stronie grzbietu.

Laminacja konwolutna występuje miejscami. W laminach tak zaburzonych są

widoczne fałdki obalone oraz bioturbacje o strzępiastych i lokalnie niewyraźnych konturach (tabl. 39a).

Laminy siarki pylastej osiągają miąższość do 0,5 cm (tabl. 39b). Są one faliste,

poziome lub lokalnie nachylone do 10°, a niekiedy nieciągłe i o strzępiastych

krawędziach. Laminy siarkowe przewarstwiają się rytmicznie z jasnoszarymi laminami wapnistymi i ciemnoszarymi ilastymi.

Intraklasty siarki w mułkach wapiennych są dość częste. Dominują intraklasty siarki pylastej oraz mieszaniny siarki pylastej i zbitej. Wielkość intraklastów siarkowych dochodzi do 2 cm (tabl. 39c). Ich kształty są nieregularne, kanciaste, wydłużone lub soczewkowate. Są one rozmieszczone bezładnie lub lokalnie występują

w nagromadzeniach, w których często kontaktują ze sobą. Nagromadzone intraklasty

siarki pylastej oraz pylastej i zbitej wykazują deformacje kompakcyjne. Deformacje te są częstsze w intraklastach wydłużonych do ok 0,8 cm i o szerokości do 0,2 cm. Intraklasty te są często wygięte na większych intraklastach (tabl. 39c).

Ziarna siarki zbitej w mułkach wapiennych mają kształty okrągławe lub elipsoidalne. Ich średnice dochodzą do 2,5 cm, a najczęściej nie przekraczają 0,5 cm. Ziarna te są rozmieszczone bezładnie i rzadko tworzą nieciągłe laminy faliste.

Intraklasty ilasto-wapienne są słabo wysortowane i osiągają wielkość do 2 cm, a

najczęściej 0,2-0,5 cm (tabl. 39f). Mają barwę od jasnoszarej do ciemnoszarej, są kanciaste i rozmieszczone bezładnie. Laminacja w tych intraklastach występuje rzadko. Lokalnie są obecne intraklasty laminowane substancją ilastą. Miejscami, nagromadzenia bezładnie rozmieszczonych intraklastów ilasto-wapiennych nadają brekcjową teksturę mułkom wapiennym (tabl. 39f).

Uwęglone fragmenty roślin w mułkach wapiennych mają kształty listewek o długości do 1 cm (najczęściej do 0,5 cm) i szerokości do 0,5 cm, często ostro zakończonych (tabl. 6f; 39d). Przypominają one fragmenty łodyg. Wydłużone fragmenty roślin są ułożone często równolegle do siebie i podkreślają stratyfikację poziomą mułków wapiennych. Uwęglone fragmenty roślin występują częściej w mułkach wapiennych ze środkowej i górnej części profilu serii chemicznej (fig. 24, 28). Ziarna kwarcu występują lokalnie w mułkach wapiennych w całym profilu serii chemicznej. Są to ziarna pojedyncze, szare, obtoczone, okrągłe lub owalne, o wielkości do 2 cm. Najczęściej ziarna te są dobrze wysortowane, o wielkości do 0,5 cm.

Próżnie pokorzeniowe w mułkach wapiennych występują często w środkowej części złoża. Są one wydłużone lub okrągłe o średnicach do 2 mm, najczęściej do 1 mm. Pory pokorzeniowe występują w nagromadzeniach lub są rozproszone. Przy

porach tych są obecne często uwęglone fragmenty roślin, zażelazienia w postaci

nieregularnych plam o średnicach do 0,6 cm (tabl. 6h) oraz lokalnie występujące skupienia pirytu w postaci kuleczek o średnicach do 2 mm. Względnie większe i

niekiedy mniejsze pory pokorzeniowe występują pomiędzy intraklastami

ilasto-wapiennym. Miejscami, smugi faliste są ciemnoszare, o długości do 6 cm i grubości do

4 mm (tabl. 6e). Smugi te zwężają się lub rozdzielają dichotomicznie ku dołowi.

Bioturbacje związane z działalnością organizmów żywych w osadzie są widoczne w mułkach wapiennych pozbawionych siarki. Występują one w laminach mułkowych i przecinają laminy ilaste. Bioturbacje cechuje jednorodny materiał, jasnobrązowy kolor oraz na ogół ostre granice z szarym tłem skalnym. Długość

bioturbacji dochodzi niekiedy do 2 cm a średnica do 0,6 cm, jednak najczęściej

wymiary te nie przekraczają odpowiednio 1 cm i 0,3 cm. Struktury bioturbacyjne w 163

przekrojach poprzecznych są okrągłe lub nieregularne o strzępiastych konturach (tabl.

39a). Lokalnie, kontury bioturbacji mogą być niewyraźne.

Mułki wapienne z północno-zachodniej części złoża zawierają pojedyncze laminy o barwie rdzawej i miąższości do 0,5 cm (tabl. 39e). Są one faliste i zgodne z laminami ilastymi. Osad budujący te laminy jest kruchy, wapnisty i makroskopowo nieporowaty, zawiera domieszkę minerałów ilastych, które tworzą słabo wyraźne laminy nieciągłe lub smugi faliste lub nieregularne.

Mułki wapienne osiągają miąższość od 0,1 m do 8 m, najczęściej do 1 m. Występują w różnych częściach profilu serii chemicznej, jednak częściej w jego środkowej i górnej części. Mułki wapienne mogą występować w stropie (bezpośrednio pod nadkładem) i w spągu serii chemicznej, gdzie przykrywają warstwy baranowskie. Przewarstwiają one iło-mułowce, płonne rudstone, floatstone i mudstone oraz osiarkowane mudstone, mudstone i floatstone poselenitowe. Miejscami przykrywają one gipsy, iło-mułowce, płonne mudstone, rudstone i mudstone poselenitowe oraz osiarkowane mudstone, rudstone, iło-mułowce, floatstone, floatstone poselenitowe, a podścielają gipsy, margle, iło-mułowce i rudstone płonne oraz osiarkowane floatstone, mudstone i mudstone poselenitowe. Często w jednym otworze występuje kilka przewarstwień mułków wapiennych, jak to ma miejsce np. w otworach: Mucharzów 78 (fig. 9), Lipnik 53 (fig. 20), Dwór 101 (fig. 22) i Koło 106 (fig. 28).

Kontakty mułków wapiennych z facjami wapiennymi i marglistymi są płynne i podkreślone przez zmiany litologiczne, mniejszą ich spoistość i niekiedy bardziej nieregularną laminację ilastą w porównaniu z facjami otaczającymi.

Tabl. 39. Mułki wapienne. a. Mułki wapienne o laminowanej i ogólnie równoległej teksturze, miejscami o wyraźnie zaburzonej laminacji. W dolnej części skały jest widoczna drobnoskalowa laminacja konwolutna z fałdkami obalonymi (biała strzałka). Mniej wyraźne zaburzenia laminacji występują w górnej części skały (cienkie białe strzałki). Zwracają uwagę bioturbacje o gładkich lub strzępiastych konturach (czarne strzałki). Cienkie laminy ilaste (ciemnoszare) przedzielają znacznie grubsze laminy wapienne (szare). Mucharzów 78, głęb. 120,5 m. b. Laminy siarki pylastej (jasnożółte) o konturach równych (górna część skały) i strzępiastych (środkowa część skały). Widoczna jest wyraźnie zaburzona tekstura laminowana zarówno lamin wapiennych (dolna część skały) i lamin siarkowych, przybierających formę zaburzeń konwolutnych (środkowa część skały). Lipnik 97, głęb. 132,4 m. c. Mułki wapienne osiarkowane o teksturze laminowanej. Widoczne są, zwłaszcza w górnej części skały, cienkie laminy ilaste rozdzielające grubsze i jaśniejsze laminy wapienne. Intraklasty siarki pylastej o ostrych konturach (zwłaszcza w prawym górnym rogu skały) zawierają lokalnie deformacje kompakcyjne w wydłużonych intraklastach (białe strzałki). Przy intraklastach siarkowych w środkowej i prawej części skały są widoczne intraklasty ilasto-wapienne. Zwraca uwagę laminacja ilasta i pojedyncze pory pokorzeniowe (czarne strzałki) w lewej części skały oraz brak laminacji ilastej przy intraklastach siarkowych w

środkowej i prawej części skały. Lipnik 53, głęb. 137,2 m. d. Silnie zaburzona, drobnofalista laminacja mułków (dolna część skały) ku górze staje się bardziej wyrównana. Dominują laminy mułkowo-wapienne z podrzędnym udziałem lamin siarkowych. W górnej części skały jest obecna warstewka siarkowa (żółta) również o zburzonej teksturze, na co wskazują fragmenty bardzo cienkich i nieostrych smug ilastych (ciemne). Widoczne są fragmenty uwęglonych roślin rozmieszczone bezładnie (strzałki). Niekrasów 73, głęb. 110,7 m. e. Mułki wapienne płonne o typowej laminacji wapienno-ilastej z nieciągłą laminą tufitu o barwie rdzawej (górna część skały). Zwraca uwagę brak intraklastów i por w tej laminie oraz miejscowe zaburzenia sedymentacyjne lamin. Mucharzów 78, głęb. 121,4 m. f. Mułki wapienne płonne złożone z jasnoszarych lamin bardziej wapiennych (kalcytowych), szarych (bardziej zailonych) oraz ciemnoszarych (silnie ilastych). Widoczne jest silne zaburzenie laminacji odzwierciedlone falistością lamin i mikrouskokami(?) przemieszczającymi część lamin. Mucharzów 78, głęb. 119,8 m

Iło-mułowce (tabl. 40, 41)

Iło-mułowce mogą być osiarkowane lub płonne. Obserwacje mikroskopowe i dodatnia reakcja z HCl wykazują zmienną domieszkę fazy wapiennej w tych utworach. Faza wapienna występuje głównie w postaci mikrytu z domieszką sparytu. Iło-mułowce są ciemnoszare lub szare, kruche lub w niewielkim stopniu zlityfikowane, laminowane i smugowane twardszym materiałem wapiennym. Utwory te zawierają często intraklasty oraz niekiedy ziarna kwarcu, pory pokorzeniowe, zażelazienia oraz uwęglone fragmenty roślin. Iło-mułowce są wyraźnie słabiej osiarkowane od utworów z którymi graniczą.

Ich osiarkowanie nie przekracza zwykle 5%, a lokalnie są płonne.

Siarka obecna w iło-mułowcach jest wykształcona w postaci pylastej i zbitej. Tworzy ziarna nieregularne i rozproszone, bądź też wydłużone lub okrągławe, o wielkości do 1 mm (tabl. 40a), a czasem intraklasty siarkowe. Ziarna siarki mogą tworzyć laminy faliste o miąższości do 2 mm i poziomej orientacji (tabl. 40a).

Typowym składnikiem iło-mułowców są intraklasty ilasto-wapienne, ilaste, siarkowe, wapienne i gipsowe. Najważniejszym składnikiem ziarnowym tej facji są

intraklasty ilasto-wapienne. Są one kanciaste, o wielkości do 3 cm (najczęściej do 1 cm)

(tabl. 40b), zbudowane z mikrytu z domieszką sparytu i rozproszonych, okrągławych skupień pirytowych o średnicach do 50 µm (tabl. 41a). Intraklasty ilaste i ilasto-wapienne mogą być laminowane materiałem ilastym lub są pozbawione laminacji. Przeważają intraklasty nielaminowane. Nagromadzenie tych ziaren nadaje niekiedy brekcjową teksturę iło-mułowcom (tabl. 40b, c).

Intraklasty siarkowe są kanciaste, o wielkości do 2 cm (tabl. 40d) i złożone z

siarki pylastej lub z przerostów siarki zbitej i pylastej. Są one rozmieszczone bezładnie,

najczęściej pojedynczo, a w lokalnych nagromadzeniach kontaktują ze sobą (tabl. 40d).

Intraklasty wapienne występują rzadko. Są to ziarna kanciaste o wielkości do 2

cm, na ogół nielaminowane i nieporowate. Niektóre z nich zawierają pojedyncze pory o

wielkości do 0,5 cm (tabl. 40e) a inne są laminowane substancją ilastą.

Intraklasty gipsowe w iło-mułowcach stwierdzono w otworach Pliskowola 75

(fig. 21) i Mucharzów 79 (fig. 8). Intraklasty te są pojedyncze i kanciaste, o wielkości

do 2 cm (tabl. 40f). Ziarna te występują bezpośrednio poniżej lub powyżej gipsów, z którymi iło-mułowce sąsiadują.

Ziarna kwarcu stwierdzono tylko lokalnie. Większe ich nagromadzenie

stwierdzono w otworze Lipnik 53 (fig. 20). Ziarna te są zaokrąglone, o średnicy do 0,7

cm i rozproszone w iło-mułowcach o teksturze brekcjowej (tabl. 40g). Towarzyszą im intraklasty ilaste i siarkowe oraz uwęglone fragmenty roślin.

W iło-mułowcach nie zaobserwowano pseudomorfoz po kryształach gipsu. Częstą cechą iło-mułowców, zwłaszcza o brekcjowej teksturze, jest obecność por oraz zażelazień (tabl. 40d). Pory są wydłużone do 4 mm, łezkowate lub okrągławe, o wielkości do 3 mm. Występują one gniazdowo lub są rozproszone w drobnoklastycznym ile pomiędzy okruchami ilastymi o wielkości do 2 cm. Większym porom towarzyszą często pory drobniejsze. Zażelazienia mają postać nieostrych i nieregularnych smug lub przypominają kruche konkrecje o średnicach do 0,8 cm.

Laminacje w utworach tej facji są częste. Laminy ilaste mają miąższość 1-3 mm,

są lekko faliste, niekiedy równe, przeważnie poziome i lokalnie nachylone do 10°. Laminy ilaste stanowią niekiedy faliste powierzchnie oddzielności (tabl. 40h).

Oprócz lamin ilastych, częste są jasnoszare, faliste smugi materiału wapiennego

o miąższości do kilku centymetrów (tabl. 40c). Są one niejednorodne. Analiza mikroskopowa wykazuje, że prócz intraklastów ilasto-wapiennych składają się one z mikrytu z domieszką sparytu, substancji ilastej, skupień pirytu, a także rozproszonego, detrytu drobnych kryształów gipsu oraz kwarcu detrytycznego (tabl. 41a, b). Kryształy sparytu mają wielkość do 20 µm i są rozproszone wśród mikrytu lub tworzą miejscami nieregularne smugi o grubości do 260 µm. Cechą charakterystyczną smug wapiennych

jest lokalna obecność por okrągławych o wielkości do 1 mm lub wydłużonych do 0,8

mm przy szerokości do 0,2 mm (tabl. 41b). Są one wypełnione sparytem kalcytowym z

domieszką substancji ilastej i rozproszonych skupień pirytowych. Osad wypełniający pory jest jaśniejszy od otaczającego tła skalnego. Granice por są na ogół czytelne, równe lub strzępiaste.

Skupienia pirytowe w smugach wapiennych tworzą niekiedy nieciągłe i krótkie laminy faliste o miąższościach do 100 µm (tabl. 41c). Towarzyszą im smugi ilasto-organiczne o przebiegach nieregularnych lub falistych (tabl. 41d).

Iło-mułowce mają miąższość od 5 cm do 6 m, najczęściej od 0,1 m do 0,3 m. Występują one w różnych częściach profilu serii chemicznej, gdzie stanowią przewarstwienia wśród utworów asocjacji wapiennej oraz gipsów. Często w jednym wierceniu występuje kilka przewarstwień iło-mułowców. Kontakty iło-mułowców z innymi facjami są wyraźne, podkreślone zmianami litologicznymi i często mniejszą zawartością siarki.

Tabl. 40. Iło-mułowce. a. Ziarna siarki zbitej rozproszone w ilastym tle skalnym. Lokalnie, na granicy dwóch warstw iło-mułowca o odmiennej teksturze, drobne ziarna siarki tworzą laminę ziarnistą (strzałka),

przykrytą cienką i ciągłą laminą siarki rozproszonej o horyzontalnym przebiegu. Dolna część jest mułowcowa o słabo wyrażonej teksturze smużystej i bardzo słabo osiarkowana z pojedynczymi, drobnymi ziarnami siarki rozproszonej w tle mułowcowym. Górna część skały jest ilasta i odznacza się teksturą drobnolaminowaną, silniej osiarkowaną z siarką głównie ziarnistą. Nagromadzenia ziaren tworzą miejscami drobne i cienkie smugi siarkowe ułożone równolegle do stratyfikacji. Mucharzów 78, głęb. 138,1 m. b. Pojedyncze intraklasty ilasto-wapienne płonne (I), nieporowate i nieobtoczone tworzące brekcjową teksturę chaotyczną. Pomiędzy intraklastami są obecne pojedyncze ziarna siarki o ostrych konturach tkwiące w niejednorodnej masie ilastej z bardzo drobnymi, detrytycznymi ziarnami wapiennymi. Lipnik 53, głęb. 149,9 m. c. Jasnoszara smuga wapienno-ilasta płonna o falistym przebiegu (środkowa część skały) i wyraźnych, nierównych granicach z ciemniejszymi iło-mułowcami płonnymi. Zwracają uwagę obecne w tej niejednorodnej warstwie cienkie i faliste laminy ilaste oraz pojedyncze intraklasty wapienno-ilaste, nieporowate i pozbawione siarki. Widoczne spękania są wynikiem wysychania osadu po wydobyciu rdzenia. Mucharzów 78, głęb. 125,9 m. d. Iło-mułowiec osiarkowany o niejednorodnej teksturze z pojedynczymi intraklastami siarkowymi (białe strzałki). W tle ilasto-wapiennym są widoczne nieregularne smugi siarki rozwleczonej, rozmytej i drobniejsze, wyraźniejsze, cienkie smugi i laminy siarkowe (żółte) oraz słabo czytelne smugi materiału mniej lub bardziej wapienno-ilastego. Zwraca uwagę listryczny uskok synsedymentacyjny ścinający intraklasty siarkowe i smugi siarkowe (linia przerywana). W tle skalnym są obecne pory pokorzeniowe, pojedyncze fragmenty uwęglonych roślin (czarne strzałki) oraz zażelazienia (prawy dolny róg skały). Spękania stanowią artefakt powstały w efekcie wysychania osadu po wydobyciu rdzenia. Lipnik 53, głęb. 144,8 m. e. Dość jednorodny iło-mułowiec wapienny płonny o silnie drobnofalistej teksturze spowodowanej licznymi cienkimi smugami i laminami ilastymi. W tle wapienno-ilastym występują sporadyczne i mało regularne intraklasty wapienne (strzałki). Większy intraklast (widoczny w prawej części skały) zawiera próżnię po soczewkowatym krysztale gipsu. Lipnik 57, głęb. 154,4 m. f. Iło-mułowiec płonny o niejedorodnym, bezteksturalnym tle ilasto-wapiennym z białawym intraklastem gipsu i bardzo drobnymi, jaśniejszymi ziarnami wapiennymi. Widoczne spękania są artefaktem i powstały na skutek wysychania osadu po wydobyciu rdzenia. Mucharzów 79, głęb. 114,6 m. g. Bardzo niejednorodna tekstura iło-mułowca z licznymi spękaniami na skutek niejednorodności osadu (artefakt). Charakterystyczną cechą są pojedyncze, źle wysortowane ziarna kwarcu o zaokrąglonych krawędziach i różnych barwach (strzałki). Lipnik 53, głęb. 150,2 m. h. Dość jednorodna tekstura słabo smużysta iło-mułowca płonnego i nieporowatego. W tle skalnym są widoczne smugi jaśniejsze o zmiennej orientacji (ogólnie poziomej) i o zwiększonej domieszce wapiennej oraz smugi ciemniejsze, o zwiększonej domieszce materiału ilastego. W tle skalnym są obecne również pojedyncze ziarna siarki zbitej (strzałki). Domacyny 102, głęb. 176,6 m

Tabl. 41. Iło-mułowce. Płytki cienkie. Światło przechodzące. Nikole równoległe. a. Iło-mułowiec niejednorodny i nieporowaty, płonny i skośnie smugowany. Widoczna jest smuga wapienno-ilasta z intraklastem wapienno-ilastym (I) płonnym, nieporowatym i o mikrytowym tle. Materiał budujący intraklast różni się od mikrytu obecnego w tle skalnym. W intraklaście jak i w tle są widoczne liczne kuliste skupienia pirytu (strzałki). Wola Baranowska 56, głęb. 224,4 m. b. Gniazdowe nagromadzenie nieostrych por pokorzeniowych (strzałki) wypełnionych kalcytem o frakcji pylastej w niejednorodnym mikrytowym, nieporowatym i drobnosparytowym tle skalnym o teksturze bezładnej z czarnymi ziarnami pirytu. Lipnik 53, głęb. 147,4 m. c. Rytmiczna laminacja nieostrych smug bardziej mikrytowych (ciemniejsze) i mikrytowo-sparytowych (jaśniejsze) w iło-mułowcu nieporowatym. W górnej części zdjęcia jest widoczna smuga wapienna z laminą (strzałki) złożoną ze skupień pirytowych (czarne). Zwracają uwagę liczne, nieregularne smugi substancji ilastej wzbogaconej w substancję organiczną o barwie brunatnej. W najwyższej części iło-mułowca w laminie mikrytowo-sparytowej są widoczne drobne skupienia kalcysparytowe. Marki 171, głęb. 276,5 m. d. Bezteksturalny, płonny i nieporowaty iło-mułowiec o niejednorodnym i słabo zróżnicowanym tle ilasto-wapiennym z drobnymi, punktowymi skupieniami kalcysparytu. Prosta, skośna lamina (strzałki) jest złożona z kulistych skupień pirytowych w mikrytowym tle skalnym. Wola Baranowska 140, głęb. 241,6 m

Wertisole (tabl. 42)

Wertisole stwierdzono w utworach ilasto-mułowcowych (np. Mucharzów 78)

(fig. 47). Kontakt tych utworów z podłożem ilasto-mułowcowym jest bardzo nierówny.

Powyżej, na odcinku 6 cm występuje warstwa zażelazionej brekcji ilastej ze strukturami pedogenicznymi (tabl. 42a, b). Zażelazienia mają postać smug nieregularnych lub

konkrecji kruchych o kształtach nieregularnych i wielkości do 0,3 cm. Wielkość

klastów ilastych widocznych makroskopowo zmienia się od 0,5 mm do 2 cm. Są one nieregularne, a miejscami wydłużone. Klasty występują w tle ilastym, w którym są

obecne pory rozproszone lub występujące gniazdowo. Drobne (do 2 mm) pustki w

przekrojach podłużnych są okrągławe, łezkowate i soczewkowate. Wokół większych por, występuje często kilka do kilkudziesięciu por wyraźnie mniejszych (do 0,5 mm). Przejście kalkretów ku górze w utwory ilasto-mułowcowe jest bardzo szybkie - na odcinku kilku milimetrów, w którym zaznacza się spadek zażelazienia i ilości klastów