Fragile Body - Material Body. 2017 rok
Ciało definiowane figurą to mocna konstrukcja oparta na stabilnych stopach, które jak postument czy baza w przypadku kolumny tworzą materialną podstawę działania. Mówimy o ciele materialnym, wokół którego budowany jest znak jako element języka komunikacji.
CIAŁO STABILNE.
Przestrzenny porządek figury oparty na względnej symetrii i stabilność gwarantowana realnym związkiem z prawami grawitacji tworzą materialną gwarancję bytu ciała stabil-nego. Wytrącenie ze stanu równowagi, sygnalizowane wcześniejszym wychyleniem, to zapowiedź utraty miejsca i zagrożenie stabilnego bytu figury.
CIAŁO W MIEJSCU / CIAŁO UMIEJSCOWIONE.
Ciało w konkretnym miejscu otoczonym przestrzenią to w istocie ciało w centrum trak-towanym jako środek określonego terytorium, ale też ciało w centrum uwagi, w centrum widzenia etc. Ciało pozbawione miejsca, wytrącone z określonego porządku przestrzen-nego staje się ciałem zagubionym, poddanym procesowi błądzenia, a więc bezcelowego przemieszczania. Można stwierdzić, że zachowania generuje wówczas intuicja i beha-wior. Ciało umiejscowione to ciało zorientowane na wartościujące jego pozycję dane jak przód i tył, prawa i lewa strona, góra i dół. Ciało pozbawione miejsca, niestabilne, z nieprzewidywalnym skutkiem działania to ciało kruche.
CIAŁO KRUCHE
Ciało w stanie zagrożenia jest zazwyczaj konfrontowane z całym systemem haseł: „uwa-ga”, „ostrożnie”, „stop”, „zakaz” etc. Ciało w jawnym procesie, który nie jest asekurowany żadnym systemem bezpieczeństwa, to ciało bezbronne, narażone na destrukcję, podda-wane bezwzględnemu osądowi opinii publicznej – to ciało performera.
Proponuję przyjęcie pojęcia sylwety jako linii granic terytorium aktywności w myśl hasła „moje ciało to pole mojego działania”. Myślę też o ciele jako o wszystkim, czym ono nie jest, a znajduje się w sąsiedztwie jego bezpośrednich granic. Myślę o zapachu, wydzieli-nach, mimowolnych, pozbawionych intencji odgłosach czy widzialnej przez nielicznych aurze. Jeśli tymi danymi chcielibyśmy opisać ciało, z całą pewnością mamy do czynienia z jego kruchą, niezidentyfikowaną materią spoza stabilnej struktury figury i ciała mate-rialnego. O kruchości ciała jako pojęcia świadczy coraz większa trudność jego jedno-znacznego zdefiniowania.
CIAŁO KRUCHE / CIAŁO NIEISTNIEJĄCE
Czy bytem kruchym jest ciało nieistniejące definiowane jedynie na poziomie idei, po-zbawione jakichkolwiek materialnych roszczeń? Trudno przyjąć przymiotnik „kruchy” dla ciała nieistniejącego, będącego jednocześnie ideałem cnót rycerskich jak w powieści
Italo Calvino „Rycerz nieistniejący”. Można jednak założyć, że każde ciało nieistniejące, realizowane w wymiarze pozamaterialnej doskonałej idei, to w istocie ciało kruche. Ciało zagrożone, ciało w opresji czy w procesie rozpadu jest bytem katastroficznym, a od tego stanu może je uwolnić nieistnienie. Wobec tego postulat nieobecności jako szczególnej cechy performance, kwestionujący materialność ciała, wydaje się w pełni uzasadniony. „Moje ciało to moja forteca” jest stwierdzeniem łatwym do obalenia wobec bezdyskusyj-nych skutków procesów zużycia i destrukcji, którym ciało podlega.
Przyjmując pojęcie „ciało kruche” jako pozytywne i wartościowe, przeciwstawiam je ciału materialnemu jako monolitowi pozbawionemu potencjału ryzykownych zmian na poziomie idei. Ciało kruche to ciało żywe, dynamiczne, znajdujące się w ciągłym proce-sie, zazwyczaj poza potoczną identyfikacją i społeczną aprobatą.
Ciało kruche w jego idealnym wymiarze reprezentuje zapach i przysłowiowy ślad stopy odciśnięty w piasku nadmorskiej plaży, ulotny, efemeryczny, nietrwały. Przytaczając po-wyższe przykłady, mówię o ciele kruchym w wymiarze recepcji ulotnej i niejednoznacz-nej, na granicy pamięci i zapomnienia.
Ciało kruche to ciało w niepamięci, ciało poza materią, ciało nieistniejące, ciało wyma-rzone.
Mam świadomość, że w niedoskonałości swojego działania balansuję na granicy ciała
kruchego i ciała materialnego.
Fragile body / Material body
Defined by the figure, the body is a strong construction supported by stable feet, which – like the base or pedestal of a column – form the basis of action. We are talking about the material body, around which the sign is constructed as an element of the language of communication.
STABLE BODY
Based on relative symmetry, the spatial order of the figure and a stability guaranteed by a real connection with the laws of gravity constitute the material guarantee of the stable body’s existence. An unbalancing, signaled by an earlier inclination, is a foretoken of the loss of place and a threat to the figure’s stable existence.
BODY IN PLACE / LOCALIZED BODY
A body localized in a specific place surrounded by space is in fact a body in the center construed as the middle of a certain territory, but also a body in the center of attention, in the center of vision etc. A body deprived of a place, knocked out of a specific spatial order, becomes a lost body, subject to the process of wandering, i.e., aimless roaming. One’s conduct is then dictated by intuition and behavior. A localized body is one oriented at data that define its position, e.g., front, back, left, right, up, down. A displaced body, unstable and unpredictable, is a fragile body.
FRAGILE BODY.
A body in danger is usually confronted with a range of prescriptions: “attention,” “be careful,” “stop,” “no entry” etc. A body in an open-ended process that isn’t supported by a security system is a defenseless body, vulnerable to ultimate injury, subject to the public’s ruthless scrutiny – it is the performer’s body.
I think the concept of the silhouette should be adopted as the boundary of the territory of activity: my body is my field of action. I also think of the body as of everything that it isn’t, but which is close to its immediate boundaries. I think of smell, secretions, unintended and unintentional sounds, or the aura, visible to few. If we wanted to use such markers to describe the body, then we are certainly dealing with its fragile, unidentified substance from beyond the stable structure of the figure and the material body. Attesting to the fra-gility of the body as a concept is the fact that it has been increasingly difficult to provide its unambiguous definition.
FRAGILE BODY/ NONEXISTENT BODY
Is a nonexistent body, defined solely as an idea, devoid of any material claims, a fragile body? It would be difficult to describe a nonexistent body, a paragon of knightly virtues in Italo Calvino’s The Nonexistent Knight, as fragile. We can assume, however, that every nonexistent body, realized on the level of an immaterial perfect idea, is in fact fragile.
An endangered, oppressed, or disintegrating body is a catastrophic entity; it can be liber-ated from this condition by nonexistence. Consequently, the postulate – questioning the materiality of the body – of absence as a special characteristic of performance seems fully legitimate. “My body is my fortress” is a statement easily refuted by the undisputed effects of the tear-and-wear processes that the body is subject to.
Adopting the concept of the fragile body as a positive and valent one, I contrast it with the material body as a monolith devoid of a potential of risky changes on the ideological level. A fragile body is alive, dynamic, in a constant process usually beyond common identification and social approval.
In its ideal dimension, the fragile body represents the smell and proverbial print of a foot in the sand at beach – fleeting, ephemeral, impermanent. Citing the above examples, I am referring to the fragile body in the dimension of volatile and ambiguous reception, at the boundary of memory and oblivion.
The fragile body is a body in non-memory, a body beyond the material, a nonexistent body, a dreamt-about body.
I am aware that in the imperfection of my practice I balance on the verge of the fragile body and the material body.