W polemice tej chciałbym zacząć od rzeczy pod-stawowej, to znaczy od wyjaśnienia, jak powstaje lista z punktacją czasopism – to znacznie ułatwi recepcję dalszej części mojej polemiki. Autorka nie wyjaśnia szczegółowo, skąd się biorą mini-sterialne punkty („Nie poruszając tematu me-chanizmu przyznawania punktów [...]”, Wagner 2012: 167) i dlatego osoby mniej wtajemniczone w zasady ich przyznawania mogłyby sądzić, że czasopisma polskie są z zasady oceniane niżej niż zagraniczne. Nie jest to prawdą, ponieważ słabe czasopisma zagraniczne w ogóle nie uzy-skują punktów ministerialnych, a na przykład publikacja w polskim czasopiśmie „Acta Astro-nomica”, którego impact factor (w luźnym tłuma-czeniu ‘miara oddziaływania’) z 2010 roku jest bliski 3,5, warta była 32 punkty. Nic nie stoi na przeszkodzie, aby polscy socjolodzy (ale także psycholodzy, pedagodzy, antropolodzy i inni
przedstawiciele nauk społecznych) stworzyli w najbliższych latach podobnie prężnie działa-jące czasopismo.
Wyjaśnijmy zatem w skrócie, skąd biorą się mi-nisterialne punkty. Autorzy publikacji nauko-wych odnoszą się w swoich pracach do wcze-śniejszych publikacji na podobny temat. Zazwy-czaj jest tak, że jeśli dana publikacja wnosi coś istotnego do nauki, to jest też częściej cytowana przez innych autorów. Dlatego liczba cytowań danej publikacji jest dobrą miarą jej istotności (zob. np. Skalska-Zlat 1988). Poszerzając ten tok myślenia na czasopisma, powinno się dojść do wniosku, że średnia liczba cytowań zliczona dla wszystkich artykułów, które ukazują się w czasopiśmie X jest miarą jego prestiżu i siły jego oddziaływania na inne czasopisma. Tym wła-śnie jest wskaźnik impact factor (IF), który liczo-ny jest wedle wzoru: IF = b/c, gdzie b jest łączną liczbą cytowań w danym roku kalendarzowym wszystkich publikacji, które ukazały się w da-nym czasopiśmie w ciągu poprzednich dwóch lat, a c – liczbą wszystkich publikacji, które uka-zały się w tym czasopiśmie w ciągu ostatnich dwóch lat. Wskaźnik ten powstał na początku lat sześćdziesiątych jako pomoc w selekcji cza-sopism do Science Citation Index (Garfield 1999).
Na podstawie tego wskaźnika powstaje obecnie obejmująca około 8000 pozycji lista czasopism indeksowanych przez Instytut Filadelfijski (stąd w Polsce ISI Master Journal List nazywana jest potocznie listą filadelfijską). Lista ta jest płynna – czasopisma, których IF zbliża się do zera są usuwane, a na ich miejsce przyjmowane są inne.
Nasuwa się zatem pytanie, czy publikowane w Polsce – i tylko w języku polskim – czasopismo
z socjologii czy psychologii ma szansę na wy-soki IF? Raczej nie – trudno bowiem sądzić, aby przedstawiciele światowej socjologii i psycholo-gii nauczyli się gremialnie języka polskiego tylko po to, aby móc czytać prace naszych naukowców publikowane w czasopismach krajowych (zob.
analiza IF czasopism ekonomicznych wydawa-nych w języku hiszpańskim, włoskim, niemiec-kim i francusniemiec-kim, [Novell, Fabregat 2010]). Czy publikowane w Polsce czasopismo w języku an-gielskim mogłoby mieć bardzo wysoką punkta-cję? Hipotetycznie nic nie stoi na przeszkodzie, aby tak się stało. Nie jest to jednak łatwe – za-uważmy, że mechanizm zdobywania wysokie-go IF działa jak samonapędzająca się maszyna.
Publikacje w czasopismach z wysokim IF są prestiżowe, dlatego też uczeni wysyłają do nich swoje najlepsze artykuły, te zaś są potem naj-częściej cytowane. Co więcej, takie czasopisma ze względu na olbrzymią liczbę nadsyłanych prac mogą stosować najostrzejsze kryteria re-cenzji zgłoszonych artykułów, publikując tylko najlepsze z nich. Sytuacja ta przypomina nabór uczniów do prestiżowego gimnazjum – co roku idą do niego najzdolniejsze dzieci w mieście, więc trudno aby to gimnazjum rokrocznie nie szczyciło się tym, że jest najlepszą szkołą w mie-ście. Nie oznacza to jednak, że takie gimnazjum (czasopismo) nie może po pewnym okresie za-niedbań stracić swojej renomy, a słabsze gimna-zjum (czasopismo) nie może znacznie podnieść swego poziomu.
Na gruncie polskim urzędnicy dzielą czasopi-sma na kategorie/dziedziny, wedle których są one indeksowane (jest to bardzo istotne, po-nieważ czasopisma z różnych dziedzin istotnie
różnią się od siebie wskaźnikiem IF) i grupują je w 4 kwartylach – 25% najlepszych czasopism otrzymało na ostatniej liście ministerialnej 32 punkty, kolejne 25% – 27 punktów i tak dalej, aż do 13 punktów. Dodatkowo 40 punktów mogło otrzymać kilka najlepszych czasopism w swo-jej dziedzinie, które wybierane były wedle dość skomplikowanego wzoru matematycznego. Do listy dołączane też były te czasopisma, które nie posiadają IF, a figurują w bazie European Re-ference Index for the Humanities (zdecydowa-na większość czasopism z tej bazy posiada IF).
Nowy mechanizm oceny czasopism posiadają-cych IF, który zostanie zastosowany w przyszłej ocenie parametrycznej, jest opublikowany na stronie ministerstwa (www.nauka.gov.pl) i jest generalnie zbieżny z dotychczasowym. Najważ-niejszą zmianą wydaje się być ciągła punktacja czasopism (jeśli dobrze zrozumiałem sformuło-wanie umieszczone w dokumencie: „skok skali co 0,25 pkt.1”). System oceniania czasopism za pomocą IF ma wiele zalet, ale również wad, jed-nak naukowcy z całego świata są raczej zgod-ni, iż „[n]ie mamy w tej chwili opracowanego lepszego systemu oceny czasopism” (Lewan-dowski 2006: 92, zob. też Wróblewski 1996). To ważne, ponieważ autorka sugeruje, iż zna „stra-tegię publikacyjną, która, w przeciwieństwie do tradycyjnej, opartej na impact factor, należy do przyszłości” (Wagner 2012: 182) (o czym napiszę jeszcze w dalszej części tekstu).
1 Ujednolicone zasady oceny czasopism z dn. 25 listopa-da 2011 r. [dostęp 11 kwietnia 2012 r.]. Dostępny w Inter-necie ‹http://www.nauka.gov.pl/fileadmin/user_upload/
Finansowanie/finansowanie_nauki/Dzialalnosc_statu-towa/20111125_zasady_glowne.pdf›.
Przywołuję opis obliczania IF oraz punktów mi-nisterialnych na jego podstawie, ponieważ wy-daje mi się, że autorka nie do końca go rozumie.
Pisze między innymi: „miałam dodać nowe re-ferencje (wpisać nazwiska autorów, którzy pu-blikowali w tym piśmie lub osób z zaprzyjaźnio-nego z pismem kręgu). […] Nie przypuszczałam wtedy, że powołanie się na kogoś, kto umarł nie jest strategią preferowaną przez pisma walczące o impact factor” (Wagner 2012: 178). Tymczasem tylko sugestia cytowania autorów – żyjących lub nie, zaprzyjaźnionych z pismem lub nie – którzy opublikowali artykuł w danym piśmie w ostatnich dwóch latach (jeśli dodatkowo do-łożymy długość procesu publikacyjnego wła-snego artykułu, to właściwie z ostatniego roku) prowadziłaby do zwiększenia IF danego czaso-pisma w kolejnym roku. A zatem, czy autorce faktycznie nakazywano cytowanie artykułów niezwiązanych z tematem zgłoszonej pracy (bo chyba nie każda praca w wybranym czasopi-śmie odnosi się do tej samej problematyki, co artykuł autorki?), które w danym czasopiśmie opublikowane były rok czy dwa przed tym, jak zgłosiła się ona do tegoż czasopisma? Dalej au-torka pisze: „[...] ale otrzymałam tylko 13 punk-tów. Nagle spadł im ten cudowny impact factor.
Spadł, bo był już kryzys i zabrakło pieniędzy na utrzymanie regularnego rytmu wydawniczego:
dwa wydania pisma miały roczne opóźnienia”
(Wagner 2012: 179). Generalnie opóźnienia nie powinny wpływać na IF czasopisma (ponieważ w tym przypadku we wzorze zmniejsza się za-równo dzielna, jak i dzielnik). Oczywiście nie-wydawanie czasopisma przez rok czy dwa (nie świadczy to najlepiej o jego jakości i często nie
jest związane z czynnikami finansowymi) może spowodować, że czasopismo w ogóle wypad-nie z listy filadelfijskiej – jednak do tego chyba w przypadku czasopisma autorki nie doszło, ponieważ nadal figurowało ono na liście mi-nisterialnej. Poza tym, jak wykazuję w dalszej części polemiki, czasopismo, o którym pisze autorka, miało w ostatnich latach IF bliski zera, zatem trudno się spodziewać, aby było klasyfi-kowane wyżej niż w 4 kwartylu (13 punktów) listy ministerialnej.
Dalej Wagner pisze: „[b]ilans mojego doświad-czenia w obliczu oceny ministerialnej jest na-stępujący: ten sam artykuł mógł otrzymać 27 punktów, ale otrzymał 13. Jak to się ma do jako-ści pracy naukowej?” (2012: 179). Jest to niezro-zumienie istoty oceny punktującej jakość czaso-pism, w których została zaakceptowana praca, a nie bezpośrednio jakość pracy naukowej. Rów-nie dobrze autorka mogła wysłać swoje badania do „Dziennika Bałtyckiego” i nie otrzymać za nie punktów. Czy byłaby to wina ministerstwa?
Niewątpliwie prace autorki będą przechodziły też ocenę jakościową (choćby podczas proce-dury habilitacyjnej) i – być może – recenzent napisze wtedy, że doniosłość prac autorki jest niezależna od jakości czasopism naukowych, w których zostały opublikowane.
Autorka wskazuje, że nie przyjęto jej artykułu w związku z nieetycznym zachowaniem re-daktora pisma, do którego został on złożony (o czym piszę poniżej). Jeśli poprawki, które na-leżało nanieść w tym artykule faktycznie były kosmetyczne i artykuł został oceniony bardzo wysoko, autorka podjęła złą strategię
publika-cyjną (to też nie jest wina ministerstwa). Na-leżało znaleźć pismo o podobnej cytowalności (IF) (punktowane za 27 czy 32 punkty) i spró-bować jeszcze raz, a nie wybierać czasopismo z 4 kwartyla. Sytuacja taka przypomina nieco boksera, który po pierwszej (niezasłużonej) po-rażce, wybrał sobie kolejnego, tym razem dość słabego przeciwnika i narzeka, że jego zwycię-stwo nie zostało docenione przez kibiców („Nie opublikowałam w tym piśmie, nie dostałam 27 punktów [naszych ministerialnych]. Opubli-kowałam 2 lata później […] w innym równie prestiżowym dla wąskiego grona specjalistów piśmie, ale otrzymałam tylko 13 punktów” [Wa-gner 2012: 179]). Uczciwie trzeba też przyznać, że czasopismo, o którym prawdopodobnie pisze autorka („Studies in Symbolic Interaction”; we-dle bazy publikacji Uniwersytetu Warszawskie-go jedyny artykuł pasujący do opisanej sytuacji to: Teaching the Art of Playing with Career-Coupling Relationships in the virtuoso Word [w 35 numerze tego pisma]) od około 10 lat ma wyjątkowo ni-ski, zbliżony do zera, IF. Uznanie, że jest ono prestiżowe jest dość groteskowe w sytuacji, gdy czasopismo o podobnej tematyce „Symbolic In-teraction” ma IF około 0,6 (czyli przeciętny ar-tykuł w tym czasopiśmie jest cytowany prawie 10-krotnie częściej niż w czasopiśmie, w którym opublikowała autorka), a najlepsze czasopisma socjologiczne mają IF ponad 3,0 (czyli przecięt-ny artykuł w tych czasopismach jest cytowa-ny prawie 40 razy częściej niż w czasopiśmie, w którym opublikowała autorka). Potwierdza ten fakt to, że wymienione czasopismo nie fi-guruje w bazie European Reference Index for the Humanities, nawet w kategorii NAT
(cza-sopisma o reputacji krajowej). Z mojego punktu widzenia nieuczciwe jest zatem informowanie czytelników, że czasopisma socjologiczne za 13 punktów, 27 punktów czy 32 punkty właściwie się od siebie nie różnią. Różnią się – prace jedne-go z tych czasopism są cytowane przez innych badaczy, a drugiego właściwie nie są (co może rodzić podejrzenie, że albo niewiele wnoszą do nauki, albo nawet nie są w ogóle czytane).
Co więcej, autorka opublikowała swój artykuł w serii wydawniczej, która na pewno nie jest typowym czasopismem (na stronie interneto-wej możemy znaleźć link: „recommend this book series”, a w instrukcjach dla autorów jest informacja, ile znaków powinien mieć rozdział w książce). Na stronie wydawcy nie ma też in-formacji, aby to czasopismo (?) było indekso-wane w jakiejkolwiek znaczącej bazie publika-cji (a takie informacje podaje na swojej stronie większość pism, także PSJ). Powiedzmy wprost, Wagner nie ułatwia potencjalnemu czytelniko-wi, zainteresowanemu podjętą przez nią pro-blematyką, odnalezienia jej artykułu i nawet pobieżna analiza strony tego wydawnictwa powoduje, że potencjalny autor powinien mieć tego świadomość. Czy zatem o brak cytowań tego artykułu autorka także będzie miała pre-tensje do ministerstwa?
Bardzo ciekawym jest, że autorka wielokrotnie i wyraźnie rozróżnia możliwość publikowania w czasopismach amerykańskich i europejskich:
„[c]zęsto też zadawano mi pytanie, dlaczego my, Europejczycy, tak bardzo chcemy publikować w USA? Czy mamy zamiar tam pracować i czy nie możemy publikować u siebie [...]” (Wagner
2012: 178). Co bardzo efektowne, autorka robi podobny (moim zdaniem wyjątkowo sztuczny) podział wśród naukowców: „[c]zęsto spotykam się z postrzeganiem nas – naukowców europej-skich – jako uprzywilejowanych, bo u nas szko-ły są za darmo i otrzymaliśmy edukację bez wy-siłku (co oznacza, że kończąc studia, nie mamy 200 000 dolarów długu) i mamy pozycję wykła-dowców uniwersyteckich na całe życie. Czego więc chcemy, publikując w pismach amerykań-skich?” (Wagner 2012: 178); czy dalej o sobie:
„wzburzyła się moja europejska krew” (Wagner 2012: 179). Takie kontynentalne rozbicie jest za-dziwiające, ponieważ zdecydowana większość szanowanych czasopism naukowych, nawet tych wydawanych w Ameryce, jest międzyna-rodowa. Recenzują w nich nie tylko Europej-czycy, ale i bardzo wielu Polaków (ja osobiście recenzowałem artykuły dla dwóch „amerykań-skich” czasopism). Polacy wchodzą też w skład rad redakcyjnych pism zagranicznych.
Sprawdziłem, gdzie wydawane są czasopi-sma z pierwszego kwartyla (pod względem IF) z dziedziny nauk społecznych. Faktem jest, że ponad 50% z tych czasopism wydawanych jest w Stanach Zjednoczonych, jednak potencjalny autor może też wybierać czasopisma wyda-wane w Wielkiej Brytanii, Niemczech, Holan-dii, Australii, a wśród czasopism z 2 kwartyla znajdują się czasopisma wydawane choćby na Litwie. Autorka myli się jednak, utożsamiając miejsce wydawania czasopisma z jego „amery-kańskością” (a jeśli tak nie jest, to potencjalny autor mimo to ma do wyboru wiele międzyna-rodowych, wydawanych poza Stanami Zjedno-czonymi, czasopism i problem ich „ominięcia”
w sytuacji wysyłania artykułu do publikacji właściwie znika). Bardzo wiele czasopism re-dagowanych i współwydawanych przez euro-pejskie towarzystwa naukowe (np. „European Journal of Social Psychology”), w których nie ma, jak sądzę, uprzedzeń wobec europejskich autorów, figuruje jako czasopisma wydawane w Stanach Zjednoczonych, ponieważ mają one amerykańskiego wydawcę (w przypadku EJSP jest to John Wiley & Sons). Przeszedłem kilka-naście procesów wydawniczych i jeszcze nie spotkałem się z tym, aby wydawca (rozumiany jako firma wydawnicza) ingerował w jakikol-wiek sposób w meritum publikacji, nawet wo-bec autorów, którzy „otrzymali edukację bez wysiłku i nie mają 200 000 dolarów długu”.
Reasumując, czasopisma nie są amerykańskie i europejskie, a dzielą się na takie, w których pu-blikuje się artykuły w mniejszym lub większym stopniu oddziałujące na światową naukę, a pró-by ich punktowania przez ministerstwo mają na celu uwidocznienie tego faktu (być może w sposób nieco ułomny, ale na pewno niezafał-szowujący rzeczywistości).