Fazy i struktury stopów dwuskładnikowych

Czyste metale posiadają stosunkowo niską wytrzymałość. W wyniku stapiania dwu lub więcej składników powstają stopy, których własności mechaniczne — twardość i wytrzymałość na rozciąganie są znacznie wyższe od własności poszczególnych stapianych składników. Stąd w technice stoso-wane są najczęściej stopy metali.

Struktura stopów może być jedno-, dwu- lub wielofazowa. Fazą nazywa się jednorodną pod względem składu i budowy część układu ograniczoną powierzchnią rozdziału (granicą faz). Na granicy faz skład i własności zmieniają się skokowo. Rozróżnia się fazy ciekłe i fazy stałe, przy czym to ostatnie dzieli się na czyste metale, roztwory stałe i fazy międzymetaliczne.

Bardziej szczegółowy podział faz stałych podaje tablica 4.1.

W roztworach stałych atomy pierwiastka rozpuszczonego zajmują (w zależności od średnicy atomowej) określone miejsce w sieci krystalicznej metalu rozpuszczalnika.

Zależnie od miejsca zajmowanego w sieci rozpuszczalnika przez atomy pierwiastka rozpuszczanego rozróżnia się roztwory stałe różnowęzłowe i mię-dzywęzłowe. W roztworach stałych różnowęzłowych niektóre węzły sieci

rozpuszczalnika obsadzone są atomami pier-wiastka rozpuszczanego. Jak wynika z rysunku 4.1, atomy obu składników rozmieszczone są w sposób chaotyczny w węzłach sieci prze-strzennej roztworu stałego. Zdolność zastępo-wania atomów sieci przestrzennej rozpu-szczalnika przez atomy innych metali musi być uwarunkowana pewnym podobieństwem tych atomów.

W zależności od ich podobieństwa, pole-gającego przede wszystkim na zbliżeniu wiel-kości i własności elektrochemicznych atomów, powstają roztwory stałe ciągłe (nieograniczone) i graniczne (ograniczone). Dwa metale mogą rozpuszczać się w sobie w sposób ciągły

(nie-Rys. 4.1. Rozmieszczenie atomów w roztworze stałym różnowęzło-wym o sieci regularnej

przestrzen-nie centrowanej

CZYSTE METALE ROZTWORY STAŁE PODSTAWOWE

METALE CZYSTE CHEMICZNIE

Sieć złożona jest z atomów jednego pierwiastka.

Zmiana sieci tego samego metalu ze zmianą temperatury.

GRANICZNE Małe zniekształcenie sieci rozpuszczalnika, izomorfizm obu składników

CIĄGŁE Atomy metalu roz-puszczonego zajmują dowolne węzły w sieci rozpuszczalnika (rys. 4.1), powodując jednoczesne miedzy węzłami sieci rozpuszczalnika (rys. 4.2).

GRANICZNE

Ograniczona rozpuszczał-ność zmieniająca się z temperaturą. Tworzą ją metale przejściowe z H, B, C i N, których promień atomowy jest mniejszy niż 1,0 A.

NADSTRUKTURY

W niektórych roztworach różnowęzłowych przy stosunku udziałów atomo-wych składników 1:1 i 3.1 z obniżaniem temp. układ nieuporządkowany zmienia się na uporządkowany.

Przypisuje się im wzory AB i A3B

67

FAZY MIĘDZYMETALICZNE

FAZY ELEKTRONOWE

Powstają w przypadkach, gdy jednym ze składników jest pierwiastek z szeregu Cu, Ag, Au, Mn, Fe, Co, Ni, Rh, Pd lub Pt, drugim zaś Be, Mg. Zn, Cd, Hg, Al, Ga, In, Si, Ge, Sn lub Sb. Charakteryzują się stałą wartością stężeń elektronowych, a mianowicie 3/2, 21/13 i 7/4. Do faz tych zalicza się również fazę typu Na31Pb8.

FAZA LAYESA

Fazom tym przyporządkowuje się wzór AB2. Decydującym czynnikiem jest czynnik wielkości atomów, a cechą charak-terystyczną gęstsze wypłnienie sieci przestrzennej niż w czy-stych metalach. Idealny stosunek promieni atomowych

= 1,225, rzeczywiste różnice wynoszą 20 - 30%,

WODORKI, BORKI, WĘGLIKI I AZOTKI METALI PRZEJŚCIOWYCH

(FAZY MIĘDZYWĘZŁOWE I STRUKTURY ZŁOŻONE) Fazy międzywęzłowe powstają, gdy stosunek promieni ato­

mowych pierwiastka niemetalicznego rx, do promieni metali przejściowych rMe jest ≤ 0,59. Są to wodorki, azotki oraz niektóre węgliki metali przejściowych. Gdy rx do rMe jest

> 0,59, to powstają struktury złożone. Są to węgliki żelaza, manganu i chromu, węgliki podwójne żelaza z manganem, wolframem i molibdenem oraz większość borków.

FAZA SIGMA

Tworzą je V, Cr, Mo, W z Mn, Fe, Co i Ni przy określonych zakresach stężenia składników Są twarde i kruche.

FAZY Z1NTLA, FAZY T Y P U : A R S E N K U N I K L U (NiAs) C H L O R K U S O D U ( N a C l ) , F L U O R Y T U ( C A F²) , C u A l²

oraz Wb

Występują rzadko w stopach technicznych

68

ograniczony), gdy występuje rozpuszczalność jednego metalu w drugim w ca-łym zakresie składów. Roztwór nazywany jest granicznym (ograniczonym), jeżeli rozpuszczalność istnieje tylko do pewnego zakresu składów, powyżej którego metale nie tworzą jednej wspólnej fazy, czyli nie krystalizują we wspólnej sieci przestrzennej. Według reguły Hume-Rothery cztery czynniki decydują o rozpuszczalności dwóch metali. Spełnienie wszystkich czynników sprzyja tworzeniu się roztworów stałych ciągłych (nieograniczonych). Należą do nich:

1) Czynnik strukturalny — jednakowy typ sieci przestrzennej obu metali 2) Czynnik wielkości atomu — różnica wielkości atomów nie większe niż

10-15%.

3) Czynnik elektrochemiczny — zbliżone potencjały elektrochemiczne pier-wiastków.

4) Czynnik wartościowości względnej — jednakowa wartościowość obu metali sprzyja tworzeniu się roztworów stałych ciągłych (nieograniczonych).

Powyższe cztery warunki są konieczne, aby istniała nieograniczona rozpusz-czalność dwóch metali, jednakże nie zawsze przy spełnieniu tych warunków zachodzi ona w rzeczywistości

W roztworach stałych międzywęzłowych atomy pierwiastka rozpuszczone-go zajmują w sposób nieuporządkowany wolne przestrzenie międzywęzłowe

w sieci metalu rozpuszczalnika (rys. 4.2).

Główną rolę w tym przypadku odgrywa czyn-nik wielkości atomu. W metalach o sieciach regularnych Al, A2 i A3 przestrzenie między-węzłowe są niewielkie i tylko atomy o małych średnicach atomowych mogą w nich zajmować miejsce. Takie pierwiastki jak wodór, bor, wę-giel i azot mają małe średnice atomowe i wcho-dząc w przestrzenie międzywęzłowe metali przejściowych tworzą roztwory stałe między-węzłowe. Zakres rozpuszczalności w tych roz-tworach jest ograniczony, a ograniczenie dyk-tuje nie liczba wolnych miejsc w sieci, lecz oddziaływanie atomów pierwiastka rozpusz-czonego na atomy rozpuszczalnika. Obecność obcych atomów w przestrzeniach międzywęzłowych rozpuszczalnika powoduje miejscowe zwiększenie (ekspansję) sieci, na ogół proporcjonalnie do zawartości rozpuszczonego pierwiastka.

Fazy międzymetaliczne charakteryzują się odrębnością struktury sieciowej w porównaniu z czystymi składnikami oraz określoną pozycją atomów w węzłach sieci. Opisywane są one symbolami podobnymi do wzorów związków chemicznych. Wyprowadzenie wzoru fazy międzymetalicznej

Rys. 4.2. Rozmieszczenie atomów w roztworze stałym międzywęzło-wym o sieci regularnej ściennie

centrowanej

odbywa się przy znajomości jej struktury sieciowej i ilościowego obsadzenia węzłów przez atomy. Ze stosunku liczb udziału obu rodzajów atomów w komórce strukturalnej można wyznaczyć wzór danej fazy (np. CuAl2).

Fazy międzymetaliczne charakteryzują się z reguły wysoką twardością. Kla-syfikuje się je na podstawie struktury sieciowej, przy uwzględnieniu struktury elektronowej pierwiastków składowych (czynnika elektrochemicznego), stęże-nia elektronowego (szczególnie ważnego czynnika w fazach, w których do-minuje wiązanie metaliczne) oraz wielkości promieni atomowych lub jono-wych. Przykłady faz międzymetalicznych występujących w stopach zawiera tablica 4.1.

Przebieg krystalizacji stopów zależy od rodzaju składników w nich występujących, ich stężenia, tworzących się faz, a także warunków fizyczynych:

temperatury i ciśnienia. Związek między liczbą składników faz oraz liczbą stopni swobody układu ujmuje reguła faz Gibbsa. Układem nazywa się rozpatrywany zbiór faz znajdujących się w stanie równowagi. Może on być prosty — składający się z jednego składnika, lub złożony — gdy zawiera więcej składników. Składnikami układu mogą być zarówno pierwiastki jak i fazy międzymetaliczne.

Liczba stopni swobody układu jest to liczba czynników niezależnych, jak temperatura, ciśnienie oraz stężenie składników nie wywołujących zmian

liczby faz w tym układzie. Reguła faz Gibbsa wyraża się równaniem

S = n - c - f + p (4.1)

gdzie: S - liczba stopni swobody układu, n - liczba składników zależnych,

c - liczba reakcji chemicznych odwracalnych, f - liczba faz,

p - liczba czynników fizycznych układu.

Przyjmując, że w stopach metali w zasadzie nie zachodzą reakcje chemicz-ne (c = 0), oraz że w rozpatrywanym zakresie temperatur ciśnienie jest stałe, a więc p = 1, to reguła faz Gibbsa przyjmuje postać:

S = m - f + 1 (4.2)

gdzie: m - liczba składników niezależnych.

Z zależności tej wynika, że powstawanie w układzie nowej fazy powoduje zmniejszenie liczby stopni swobody o jeden. W układzie dwuskładnikowym S może przyjąć trzy wartości: S = 0, S = 1 i S = S. Przy S = 0 układ jest niezmienny, tj. bez naruszenia równowagi między fazami układu nie można zmieniać ani temperatury, ani stężenia żadnej fazy. Przy S = 1 układ jest jednozmienny — bez naruszenia równowagi można zmieniać w pewnych

granicach albo temperaturę, albo stężenie jednej fazy. Przy S = 2 układ jest

70

dwuzmienny — bez naruszenia równowagi można zmieniać w pewnych granicach albo temperaturę i stężenie jednej fazy, albo przy stałej temperaturze stężenie dwóch faz układu.

Budowa układów równowagi fazowej stopów dwuskładnikowych

Układy równowagi przedstawia się graficznie w formie wykresów równo-wagi, które wyznacza się doświadczalnie dla każdego rodzaju stopów. Do tego celu służy analiza cieplna polegająca na pomiarze zmian temperatur w czasie nagrzewania lub chłodzenia stopów.

Mierząc spadek temperatury stopu po roztopieniu co pewien okres czasu (np. co 15 sek) można wyznaczyć krzywe chłodzenia i określić tą drogą punkty krytyczne. Jednak pomiary prowadzone tą metodą nie są dokładne. Bardziej precyzyjnym sposobem wyznaczania punktów krytycznych jest metoda róż-nicowa Roberts-Austena, analiza dilatometryczna lub automatyczny zapis zmian temperatury w czasie na papierze światłoczułym. Zmiany temperatury w czasie ostygania wykazują przebieg zależny od rodzaju powstających faz.

Czyste metale, fazy międzymetaliczne, eutektyki i perytektyki krzepną w stałej temperaturze, co uwidacznia się na krzywych chłodzenia odcinkiem prostym

— równoległym do osi czasu. Natomiast roztwory krzepną zazwyczaj w okreś-lonym zakresie temperatur, co wyraża na krzywych chłodzenia odcinek nachylony do linii czasu.

Wyznaczone temperatury krzepnięcia stopów oraz przemian fazowych w stanie stałym (we współrzędnych temperatura — czas) w zależności od zawartości składników przenosi się do układu współrzędnych temperatura

— stężenie w efekcie czego powstaje układ równowagi fazowej.

Metale, które w stanie ciekłym rozpuszczają się całkowicie, tworząc roztwory ciekłe, mogą w stanie stałym:

• rozpuszczać się w sobie całkowicie tworząc stopy — roztwory stałe ciągłe,

• nie rozpuszczać się zupełnie tworząc mieszaniny czystych składników,

• rozpuszczać się częściowo i tworzyć stopy będące roztworami stałymi granicznymi lub mieszaninami roztworów.

• tworzyć fazy międzymetaliczne.

Układ o nieograniczonej rozpuszczalności w stanie stałym powstaje wów-czas, gdy składniki stopów tworzą roztwory stałe ciągłe różnowęzłowe. Należą do nich stopy: Au-Ag, Au-Bi, Bi-Sb, Cu-Ni, Co-Ni, F e - M n , Fe-Ni, F e - P t i inne. Przebieg krystalizacji poszczególnych stopów przedstawiają krzywe chłodzenia (rys. 4.3a), zaś układ równowagi fazowej zbudowany na ich podstawie pokazano na rys. 4.3b. W układzie tym występują trzy obszary:

pierwszy — odpowiadający cieczy (L), drugi — jednoczesnemu występowaniu cieczy i kryształów roztworu stałego (L + α), trzeci — kryształów roztworu stałego (α). Linia łącząca temperatury początków krzepnięcia wszystkich

Rys. 4.3. Budowa układu dwuskładnikowego o nieograniczonej rozpuszczalności w stanie stałym:

a) krzywe chłodzenia, b) układ równowagi fazowej

stopów nazywa się likwidus, końców zaś solidus. Proces krystalizacji roztworu stałego przebiega podobnie dla wszystkich stopów układu. Przykładowo zostanie on omówiony dla stopu I, chłodzonego z obszaru cieczy (rys. 4.3b).

Powstające w punkcie 1 zarodki krystalizacji stanowią zarazem zarodki osi dendrytów i posiadają skład chemiczny odpowiadający punktowi s. Są one bogate w składnik A o wyższej temperaturze krzepnięcia. W miarę obniżania temperatury następuje rozrost dendrytów i stopniowe zapełnianie przestrzeni między nimi (budowa dendrytyczna)*, przy czym skład roztworu stałego zmienia się wzdłuż linii solidusu (odcinek s-2), natomiast skład cieczy wzdłuż likwidusu odcinek 1-e. Dość fazy stałej i ciekłej w obszarze między likwidusem a solidusem można wyznaczyć z reguły dźwigni (rys. 4.3b). Przyjmując, że odcinek b - c przecinający równolegle do osi koncentracji obszar (L+α) obejmuje 100% stopu w danej temperaturze to procentowy udział cieczy wyraża stosunek odcinków · 100%, zaś fazy stałej · 100%. Z rys. 43b wynika także, że z obniżeniem temperatury ciecz staje się coraz bogatsza w składnik B i w temperaturze bliskiej solidusu powinna posiadać

*} W pewnych uprzywilejowanych kierunkach zarodki krystalizacji rosną z dużą szybkością.

72

skład punktu e. Z cieczy tej winna wykrystalizować faza stała o składzie punktu 2, co w zasadzie nie jest możliwe. Tłumaczy się to tym, że między fazą stałą a cieczą w procesie krzepnięcia występuje ciągłe przemieszczanie się atomów (dyfuzja), sprzyjające stopniowemu wyrównywaniu się składu chemi-cznego obu faz. Proces ten przebiega do końca wyłącznie podczas wolnego chłodzenia. W praktyce przy stosunkowo szybkim chłodzeniu ruch atomów jest ograniczony i nie dochodzi do całkowitego wyrównania składu chemicz-nego. Stąd stopy techniczne wykazują po zakrzepnięciu wyraźną segregację dendrytyczną*⁾ w obrębie krystalitów (rys. 4.3b). Usunięcie budowy dend-rytycznej i związanej z nią segregacji denddend-rytycznej możliwe jest przez specjalny rodzaj obróbki cieplnej zwany wyżarzaniem ujednoradniającym.

W wyniku tego otrzymuje się budowę komórkową ziarn o jednorodnym składzie chemicznym.

Układ bez rozpuszczalności w stanie stałym tworzą stopy: Cd-Bi, As-Pb, Cr-Mo, Zn-Sn, Pb-Sb, P b - F e i inne.

Krzywe chłodzenia stopów oraz zbudowany na ich podstawie wykres równowagi fazowej bez rozpuszczalności w stanie stałym przedstawia rys. 4.4.

Stop I rozpoczyna krzepnięcia przy temperaturze tl, w której krystalizuje

Rys. 4.4. Budowa układu dwuskładnikowego bez rozpuszczalności w stanie stałym z eutektyką;

a) krzywe chłodzenia, b) układ równowagi fazowej

*} Różnica w składzie chemicznym środka i brzegu dendrytu.

czysty metal A, wobec czego ciecz ubożeje w ten metal i skład jej zmienia się ze spadkiem temperatury wzdłuż likwidusu od punktu 1 do E. W temperaturze tE skład cieczy odpowiada punktowi E, w którym zaczyna krystalizować mieszanina obu metali A i B. Mieszaninę tę, tworzącą się zawsze w stałej temperaturze, nazywa się mieszaniną eutektyczną lub krótko eutektyką*), a temperaturę tE temperaturą eutektyczną. Mieszaniny eutektyczne tworzą się zawsze w postaci drobnoziarnistej. W czasie tworzenia się eutektyki utrzymuje się stała temperatura tE co wynika z reguły faz Gibbsa: S = 2 - 3 + 1 = 0 , gdyż podczas tej przemiany występują dwa składniki (metale A i B) oraz trzy fazy:

ciecz o składzie punktu E, metale A i B. Przebieg krzepnięcia stopu II jest podobny z tą jednak różnicą, że krzepnięcie rozpoczyna się od utworzenia kryształów metalu B i w miarę obniżania się temperatury skład cieczy zmienia się od punktu 2 do E. Po osiągnięciu składu punktu E z cieczy tworzy się także mieszanina eutektyczną złożona z drobnych ziarn metali A i B. Stop III pozostaje ciekłym do temperatury tE w której krzepnie jako drobnoziarnista mieszanina eutektyczną (A+B) = Et stanowiąca odrębny składnik struktural-ny. Jeżeli chodzi o kształt kryształów tworzących eutektykę, rozróżnia się w zasadzie trzy ich typy: płytkowy, dendrytyczny i z odizolowanymi wtrące-niami jednej fazy.

Rys. 4.5. Budowa układu dwuskładnikowego z ograniczoną rozpuszczalnością w stanie stałym z eutektyką: a) krzywe chłodzenia, b) układ równowagi fazowej

*) Stop o najniższej temperaturze topnienia.

74

Układ z ograniczoną rozpuszczalnością w stanie stałym z eutektyką tworzą składniki wykazujące całkowitą rozpuszczalność w stanie ciekłym oraz ograni-czoną rozpuszczalność w stanie stałym. Układy takie tworzą m.in. Al z Ge, Zn z Mg, Ag z Cu, Cd z Sn. Podobnie jak w poprzednich wypadkach wykres ten można skonstruować badając temperatury przemian fazowych czystego metalu A i kolejnych stopów metalu A z rosnącą zawartością metalu B, aż w końcu czystym metalem B (rys. 4.5). Z chwilą rozpoczęcia się krystalizacji ze stopu I wydzielają się kryształy roztworu α. Wskutek tego skład cieczy zmienia się wzdłuż linii 1-b, zaś roztworu stałego α wzdłuż a-2. Od punktu 2 do 3 skład roztworu α nie ulega zmianie. W temperaturze niższej od punktu 3 roztwór α staje się przesycony i podczas powolnego chłodzenia nadmiar składnika B wydziela się w obrębie granic ziarn roztworu a w postaci fazy wtórnej βII (szybkie chłodzenie stopu z temperatury nieco wyższej od oznaczonej punktem 3 może spowodować wymuszone zatrzymanie składnika B w roz-tworze α i niedopuszczenie do wydzielenia się fazy βII). Przebieg krzepnięcia stopu II w temperaturach między łikwidusem i solidusem jest podobny jak dla stopu I. W tych warunkach tworzy się roztwór α o składzie zmnieniającym się wzdłuż AD i ciecz której skład zmienia się wzdłuż AE. Z chwilą osiągnięcia przez ciecz składu punktu E rozpoczyna się przemiana eutektyczna (jak w stopie III), w wyniku której tworzy się mieszaninia roztworów α (skład punktu D) i β (skład punktu C). Poniżej przemiany eutektycznej z roztworów stałych granicznych, zarówno pierwotnych jak i wchodzących w skład eutek-tyki (α+β), na skutek zmniejszania się wzajemnej rozpuszczalności składników A i B następuje wydzielanie się kryształów αII i βII. Fazy te dokrystalizowują do ziarn roztworów α i β w eutektyce i najczęściej nie można ich odróżnić w badaniach mikroskopowych.

Przebieg kinetyki krzepnięcia stopu IV i V jest analogiczny, jak dla stopów I i H.

Wykres równowagi o ograniczonej rozpuszczalności w stanie stałym z pery-tektyką (rys. 4.6) tworzą stopy: Ag-Pt, Au-Fe, Co-Cu, Co-Os, T i - W i inne, których składniki wykazują ograniczoną rozpuszczalność w stanie stałym.

Cechą charakterystyczną tego układu (stop I) jest reakcja cieczy Lc (skład punktu C) z wydzielonymi kryształami roztworu stałego granicznego βD (skład punktu D), wskutek czego powstaje nowy roztwór α o stężeniu punk-tu P - perytektyka. Przemiana ta nazywa się przemianą perytektyczną, a jej przebieg wyjaśnia rys. 4.7. Na podstawie reguły faz Gibbsa można ustalić, że przemiana odbywa się w stałej temperaturze (S = 0) do momentu wyczerpania się cieczy o stężeniu punktu C. Dalszy przebieg chłodzenia dla tego stopu, jak również dla pozostałych, jest podobny jak dla układu o ograniczonej rozpusz-czalności w stanie stałym z eutektyką.

Rys. 4.6. Budowa układu dwuskładnikowego o ograniczonej rozpuszczalności w stanie stałym z perytektyką: a) krzywe chłodzenia, b) układ równowagi fazowej

Układy z fazami międzymetalicznymi tworzą składniki rozpuszczające się całkowicie w stanie ciekłym, natomiast nie rozpuszczające się w stanie stałym, lecz tworzące związki chemiczne i fazy międzymetaliczne (rys. 4.8) W wielu wypadkach fazy międzymetaliczne występują także w szerszym zakresie stężeń tworząc tzw. roztwory wtórne oparte na fazie międzymetalicznej (rys. 4.9).

Wiele składników wykazuje ograniczoną rozpuszczalność w sta-nie ciekłym, zwiększającą się ze wzrostem temperatury, tworząc układ o ograniczonej rozpuszczalności w stanie ciekłym z monotektyką (rys. 4.10). Jeżeli jednak przynajmniej jeden ze składników jest polimorficzny (posiada odmiany alotropowe, np. Fe, Co, Mn, Sn, Zr, Ti i inne), to oprócz krysta-lizacji ze stanu ciekłego występują dodatkowo przemiany fazowe w stanie stałym. W wyniku tego mogą powstać układy z przemianami fazowymi roztworów ciągłych w graniczne, eutektoid (rys. 4.11), perytektoid oraz fazy międzymetaliczne. Współczesna technika nie ogranicza się wyłącznie do stosowania czystych metali i stopów dwuskładnikowych. Stwierdzono, że w wielu wypadkach dla stopów trójskładnikowych, a niekiedy bardziej złożonych, uzyskać można lepsze własności użytkowe. Odnosi się to szczegól-nie do stopów żelaza, aluminium, miedzi, tytanu, cyny itp.

76

Rys. 4.7. Schemat przemiany perytektycznej

Rys. 4.8. Układ równowagi fazowej składników tworzących w stanie stałym trwałą fazę

mię-dzymetaliczną AnBm

Rys. 4.9. Układ równowagi fazowej z roz-tworami stałymi granicznymi (α i γ) oraz grani-cznym wtórnym (β) opartym na fazie

między-metalicznej AB2

Rys. 4.10. Układ równowagi fazowej skład-ników z ograniczoną rozpuszczalnością w sta-nie ciekłym, jest to tzw. układ z monotektyką

Rys. 4.11. Układ równowagi fazowej z eutek-toidem składników, z których A jest

polimor-ficzny, AnBm fazą międzymetaliczną

W dokumencie Metaloznawstwo (Stron 66-77)