Giordano Bruno - Odrodzenie we Włoszech

II. Odrodzenie we Włoszech

3. Giordano Bruno

Giordano Bruno (1548–1600) zasłużył nie tyle na miano enfant terrible tam-tej epoki, ile jej jednego z jej najbardziej niepokornych i nieskłonnych do kompromisów przedstawicieli . Zapłacił za to zresztą wysoką cenę, bowiem zakończył swoje stosunkowo krótkie i burzliwe życie na inkwizycyjnym stosie . Przypomnijmy zatem tę nietuzinkową postać . Urodził się w miej-scowości Nola k . Neapolu, stąd niektóre pisma podpisywał jako Jordano Bruno Nolańczyk . Rodzice nadali mu imię Filippo; imię Giordano (łac . Iordanus) przyjął po wstąpieniu w 1565 r . do zakonu dominikańskiego;

nowicjat odbywał w klasztorze San Domenico Maggiore . Wcześniej (w 1562 r .) podjął studia humanistyczne na uniwersytecie w Neapolu;

jednym z jego nauczycieli był tam zwolennik awerroizmu Giovanni Vincezo del Colle . W 1572 r . przyjął święcenia kapłańskie i powrócił do Neapolu, by kontynuować studia teologiczne . W 1576 r . został oskarżony o herezję – po tym jak publicznie przeczytał dwa zakazane komentarze Erazma z Rotterdamu i zainicjował dyskusję nad stanowiskiem ariańskim w kwestii boskości Chrystusa . Grożące mu niebezpieczeństwo skłoniło go do zrzucenia habitu i opuszczenia neapolitańskiego klasztoru Santa Maria sopra Minerva . Po krótkim pobycie w Rzymie udał się najpierw do Genui, a później Turynu, Wenecji, Padwy, Bresci, Bergamo i Mediolanu . Włochy opuścił w 1578 r . i przebywał (do sierpnia 1579 r .) w Genewie . Utrzymywał się tam z pracy korektora w drukarni, a po przejściu na kalwinizm w maju 1579 r . podjął studia na tamtejszym uniwersytecie . Po opublikowaniu listu, w którym wyliczył 20 błędów popełnionych w trakcie wykładu przez profesora tamtejszej uczelni Antoine’a de la Faya, został aresztowany i ekskomunikowany . Z więzienia zwolniono go po odwołaniu przez niego stawianych zarzutów . W sierpniu tego samego roku wyjechał do Francji – przebywał najpierw w Tuluzie (wykładał tam filozofię), a później w Paryżu .

Ten pierwszy pobyt w tym mieście był okresem jego stosunkowo spo-kojnego życia osobistego oraz intensywnej pracy; otrzymał stanowisko profesora filozofii w Sorbonie oraz napisał i opublikował trzy rozprawy

zewnętrznym, gdyż musiałby w tym celu wysłać w pole potężną armię, dlatego też postanowił je zburzyć” . Tamże, s . 466 .

filozoficzne i jedną komedię (nosiła ona tytuł Il candelaio i ośmieszała środowisko neapolitańskich dewotów) . W latach 1583–1585 przebywał w Anglii; mieszkał w Londynie, w domu ambasadora Francji . Przez krótki okres prowadził wykłady w Oxfordzie . Jednak jego poglądy na temat teorii kopernikańskiej spotkały się z wrogim przyjęciem ze strony słuchaczy, co skłoniły go do zaniechania działalności akademickiej . W lutym 1584 r . miała miejsce na tej uczelni dyskusja dotycząca teorii kopernikańskiej między nim a kilkoma profesorami – bronił w niej tezy, że wszechświat jest nieskończony i składa się z niemożliwej do ustalenia ilości układów planetarnych . Teza ta pojawia się również przynajmniej w dwóch z sześciu napisanych w okresie londyńskim dialogów filozoficznych: O przyczynie, początku i jedności (De la causa, principio et Uno, 1584) oraz O nieskończonym wszechświecie i światach (De l’infinito universo et Mondi, 1584) . W drugim z nich poddał krytyce m .in . cieszącą się uznaniem w środowisku oksfordzkim arystotelesowską fizykę . Z kolei w dialogu pt . Wypędzenie triumfującej bestii (Spaccio de la bestia trionfante, 1584) wystąpił z otwartą krytyką chrześcijań-skiej etyki oraz eschatologii, w tym kalwińchrześcijań-skiej zasady zbawienia przez samą wiarę (sole fides ) . Natomiast w dialogu pt . Kabała konia Pegazowego z dodaniem Osła Cylleńskiego (Cabala del cavallo Pegaseo con l’aggiunta dell’Asino Cillenico, 1585) podważał wiarę w istnienie jednostkowej duszy ludzkiej i głosił tezę o istnieniu duszy wszechświata . Gdy doszła do tego jeszcze jego krytyka występujących w oksfordzkim środowisku akademickich obyczajów, sytuacja stała się tak napięta, że zmuszony był opuścić Londyn . Bruno ponownie zatrzymał się w Paryżu i podjął próbę odnowienia kontaktów z tamtejszym środowiskiem uczonych . Panująca wówczas sytuacja polityczna we Francji nie sprzyjała jednak takim jak on kon-trowersyjnym myślicielom . We Francji toczyła się bowiem ostra walka między popierającymi króla Henryka III katolickimi ortodoksjami i opo-wiadającymi się za królem Navarry Henrykiem Burbonem francuskimi protestantami; w październiku 1585 r . pierwszy z tych władców unieważnił porozumienia pokojowe z protestantami, natomiast papież ekskomuniko-wał drugiego z nich . Nie zważając na to Bruno w traktacie pt . Obrazowe przedstawienie wykładów Arystotelesa o fizyce (Figurato Aristotelici Physici auditus, 1586) zaatakował cieszącą się popularnością na Uniwersytecie Paryskim fizykę Arystotelesa . Natomiast w Stu dwudziestu artykułach o naturze i świecie przeciwko perypatetykom (Centum et viginti articuli de natura et mundo adversus

Peripatiticos, 1586) wystąpił otwarcie z krytyką tamtejszych arystotelików . Na dodatek w Triumfującym idiocie, czyli dwóch dialogach o Mordencjuszu, bogu wśród geometrów ( Idiota triumfans seu de Mordentio inter geometras deo dialogus, 1586) oraz w kilku innych pismach za cel ataku obrał swojego rodaka (wynalazcę cyrkla) Fabrizio Mordente; w obronę wzięło go stronnictwo katolickie, co bezpośrednio przyczyniło się do opuszczenia przez Bruna Francji .

W latach 1586–1591 przebywał w różnych miastach niemieckich . Najdłużej, bowiem przez dwa lata (do jesieni 1588 r .), mieszkał w Witten-berdze . Na tamtejszym uniwersytecie prowadził wykłady z filozofii oraz pisał kolejne rozprawy; w tym okresie powstały m .in . traktaty: O kombina-toryjnej lampie Lullusa (De lampe combinatoria Lulliana, 1587), O postępowaniu właściwym logikom i o ich lampie łowieckiej, ułatwiającej natychmiastowe i obszerne dyskutowanie na jakikolwiek temat (De progressu et lampe venatoria logicorum, Ad prompte atque copiose de quocumque proposito problemate disputandum, 1587) oraz Kambraceński akrotyzm, czyli uzasadnienie twierdzeń fizycznych przeciwko perypa-tetykom, wysuniętych w Paryżu (Camoeracensis acrotismus, seu rationes articulorum physicorum adversus Peripateticos Parisiis propositorum, 1588) . W okresie tym wyjeżdżał do Pragi . Podczas pobytu w tym mieście starał się o posadę na dworze cesarza Rudolfa II . W związku z tym napisał Sto sześćdziesiąt artykułów przeciwko matematykom i filozofom naszych czasów [ . . .] do boskiego Rudolfa II, cesarza Rzymian (Articuli centum et sexaginta adversus huius tempe-statis Mathematicos atque Pfilosophos [ . . .] ad divum Rodolphum II Romanorum Imperatorem, 1588) . W dziele tym przedstawił swoją koncepcję poko-jowego współistnienia różnych religii oraz wizję ponadwyznaniowego dialogu . Cesarz zapłacił za dedykowane mu dzieło (300 talarów), jednak nie widział potrzeby zatrudnienia u siebie jego autora . Jesienią 1588 r . Bruno przybył do Helmsted i otrzymał posadę wykładowcy w tamtejszej Akademii Julijskiej . Głoszone przez niego poglądy wywołały jednak tak zdecydowany sprzeciw miejscowego Kościoła luterańskiego, że został przez niego uznany za heretyka . W mieście tym pozostał jednak do wiosny 1589 r ., pisząc w tym czasie trzy poematy filozoficzne: O trojakim minimum i mierze, zasady dla trzech nauk teoretycznych i wielu sztuk praktycznych (De triplici minimo et mensura ad trium speculativarum scientiarum et multarum activarum artium principia, 1591), O monadzie, liczbie i kształcie (De monade, numero et mensura, 1591) oraz O niezliczonych, bezmiernym i niewyobrażalnym,

czyli O wszechświecie i światach ksiąg osiem (De innumerabilibus, Immenso et Infi-gurabli: seu De Universo et Mundis libri octo, 1591) . W 1590 r . zatrzymał się we Frankfurcie nad Menem i – mimo że władze miasta odmówiły mu prawa pobytu – w miejscowym klasztorze karmelitańskim przebywał do lutego 1591 r . Z zachowanych zapisków przeora tego klasztoru wynika, że „nie przejawiał oznak religijności i głównie zajęty był pisaniem oraz próżnym i chimerycznym wymyślaniem nowinek” . Później przebywał kilka miesięcy w Zurychu i w sierpniu 1591 r . powrócił do Włoch (na zaproszenie weneckiego patrycjusza Giovanniego Mocenigo) .

W Wenecji zatrzymał się jednak na krótko, bowiem otrzymał infor-mację, że na Uniwersytecie Padewskim od czterech lat nie jest obsadzone stanowisko kierownika katedry matematyki . Jego kandydatura została jednak odrzucona (katedrę tę objął w 1592 r . Galileusz), co sprawiło, że zimą 1592 r . ponownie przyjechał do Wenecji i zamieszkał w pałacu Mocenigo . Po kilku miesiącach jego patron nabrał przekonania, że gości pod swoim dachem heretyka i złożył na Bruna donos do miejscowej inkwizycji . Aresztowano go w maju, a w lutym następnego roku przeka-zano inkwizycji rzymskiej . Jego proces trwał siedem lat i zakończył się skazaniem na spalenie na stosie . Po zatwierdzeniu wyroku przez papieża Klemensa VIII wyrok wykonano 17 lutego 1600 r . w Rzymie na Cam-po dei Fiori . W końcowej fazie tego procesu sędziowie zaproCam-ponowali mu wyrzeczenie się głoszonych poglądów, jednak Bruno oświadczył, iż może się zgodzić co najwyżej na to, że mają one charakter filozoficzny, a nie teologiczny . To jednak nie wystarczyło dla uniknięcia spalenia na stosie . Z zachowanego Sumariusza (procesowego protokołu) wynika, że do samego końca okazywał odwagę osobistą; gdy odczytano mu wyrok, miał powiedzieć do sędziów: „być może wasz strach, gdy wydajecie sąd na mnie, jest większy niż mój, gdy sąd ten przyjmuję” . Dzisiaj w miejscu męczeńskiej śmierci Bruna stoi jego pomnik (postawiony w 1889 r .) .

W odpowiedzi na pytanie o przynależność Bruna do tradycji filozo-ficznej niewątpliwy znawca jego poglądów Andrzej Nowicki wskazuje na występujące w nich elementy krytyki stanowiska Platona i platoników; ich poglądy nazywał on „próżnymi fantazjami”, „chimerami” oraz „okręta-mi pełny„okręta-mi ś„okręta-mieci” . Bliżej mu było do Arystotelesa i arystotelików, ale tylko tych, którzy interpretowali poglądy Mistrza w kategoriach naturali-stycznych lub też – jak ich określa Nowicki – „arystotelesowskiej lewicy,

próbującej wypracować inne pojęcie materii, jako czynnika aktywnego, dynamicznego, twórczego” [inne niż to, które wiązało się ze scholastyczną kategorią natura naturans – Z . D .] . Natomiast najbliżej mu było do Demo-kryta, Epikura i Lukrecjusza – zdaniem A . Nowickiego, „zarówno dialog O nieskończonym wszechświecie i światach, jak i poemat O niezliczonych świadczą o tym w sposób niezbity”²² .

Inny znawca poglądów Bruna i tamtej epoki, Eugenio Garin, twierdzi, że „całe dzieło Bruna przepojone jest głębokim pragnieniem duchowej odnowy” oraz „religijne tchnienie przenika i rozpromienia wszystkie jego dzieła, chociaż później skłoni go do bluźnierstwa przeciwko chrze-ścijaństwu”²³ . Dodaje on przy tym, że ma ona w sobie zarówno coś z ewangelicznego, jak i z tomaszowego profetyzmu; jednak „nie dajmy się wprowadzić w błąd jego zapewnieniom, iż pozostał wierny św . To-maszowi [ . . .] . W filozofii Tomasza wielbił on triumf rozumu [ . . .], a nie triumf wiary”, a u ewangelistów znajdował przede wszystkim apologię ducha boskiego, pojmowanego jako dusza wszechświata . W dziele zatytu-łowanym De la causa Bruno pisał, że „od tego ducha, nazywanego życiem wszechświata, pochodzi w myśl mojej filozofii życia dusza wszystkich rzeczy, duszą i życiem obdarzonych i dlatego uważanych przeze mnie za nieśmiertelne; to samo rzec można o ciałach . Jeśli idzie o ich substan-cje, to wszystkie są nieśmiertelne, jako że śmierć jest niczym innym, jak podziałem i ponownym zebraniem w całość, który to pogląd zdaje się wyrażać Eklezjasta”²⁴ .

Już z tego krótkiego fragmentu można się zorientować, że Bruno – mimo swojej dominikańskiej edukacji – nie był myślicielem chrześcijań-skim . Natomiast to, czy uznamy go za myśliciela pogańskiego, zależy od

22 Ten sam autor zwraca uwagę, że „spośród filozofów starożytnych szczególnie często (i to w kilkunastu różnych dziełach) pojawia się u Bruna Anaksagoras jako personifikacja jednej z jego głównych myśli . [ . . .] Tę myśl łączy się zwykle z filozofią kardynała Kuzańczyka, który również jest obecny w niektórych dziełach Bruna, ale znacznie rzadziej” . Por . A . Nowicki, Giordano Bruno, Warszawa 1979, s . 42 i nn .

23 „Jego krytyka ludowych przesadów, obejmująca niekiedy wszelkie formy religii pozy-tywnej, przebrała w Spaccio postać znanych ataków na boskość Chrystusa i w ogóle świętych [ . . .] . Był on jednak na pewno szczery, gdyż u podstaw wszelkiej religii, tak pozytywnych jak racjonalnych, leży konieczność przyjęcia »pierwszego, najwyższego Dawcy«” . Por . E . Garin, Filozofii Odrodzenia we Włoszech, s . 268 i nn .

24 Por . tamże, s . 274 .

tego, jak potraktujemy panteizm, który jest manifestowany zarówno w tej, jak i wielu innych jego wypowiedziach . Wygląda jednak na to, że ta wersja panteizmu, która pojawia się u Bruna, ma więcej z tej wielkiej tradycji filo-zoficznej, którą zapoczątkowali jońscy filozofowie przyrody, niż z tradycji chrześcijańskiej, a co za tym idzie, myśliciel ten nie jest ani poganinem, ani chrześcijaninem – jest natomiast filozofem spirytualistą; jeśli oczywi-ście łaciński termin spiritus (tchnienie, duch) brać w możliwie najbardziej dosłownym jego sensie . Jest to przy tym ten rodzaj spirytualizmu, który ma niewiele wspólnego z jakimś programowym irracjonalizmem . Ma on natomiast sporo wspólnego nie tylko ze swoiście rozumianym racjonali-zmem, ale także z naturalizmem .

Jedną z najbardziej kontrowersyjnych kwestii jest stosunek Bruna do religii . Zdaniem przywoływanego już Andrzeja Nowickiego „istotną cechą rozważań Bruna o religiach jest to, że wszystkie religie bez wyjątku stawia on na jednej płaszczyźnie . W żadnej ze swoich prac nie zajmuje Bruno postawy wyznawcy określonej religii” . Natomiast porównuje je nie tylko ze sobą, ale także z mitami i znajduje w nich wiele istotnych podobieństw („na przykład mitu o Deukalionie z mitem o Noem czy mitu o Prometeuszu z mitem o Adamie”) oraz wewnętrznych sprzeczności . W konkluzji do swojej analizy stosunku Bruna do religii autor ten twierdzi, że Bruno „do wszystkich wyznań chrześcijańskich odnosił się krytycznie”, zwłaszcza do katolicyzmu, który nazywał „najnikczemniejszą z religii” . Jednak nie był on kimś pozbawionym jakiejkolwiek religii czy religijności . Przeciwnie, proponował swoją religię czy też religijność – jej podstawową zasadą miała być „humanitarna życzliwość dla ludzi”²⁵ .

Swoistą religię i religijności znajduje u Bruna również Eugenio Garin . Zdaniem tego historyka jej podstawą jest pojmowanie „nieskończonego świata jako wyniku nieskończonej potęgi Boga” oraz pojmowanie Boga, jako „jedności w tym rozlanym wszędzie świecie” . W ten sposób, „Bóg jest i nie naturą, natura bowiem jest Bogiem w rzeczach, jest boską mocą w jej przejawach ( in rebus ipsis manifestata ) . [ . . .] . Bóg, jedność nieosiągalna jako taka, manifestuje się, wyraża i odkrywa w zwierciadle wielokształt-nej natury, »niczym ślad, jak mówią platonicy, niczym odległe działanie,

25 „Do poznania tych zasad objawienie nie było bynajmniej konieczne . Zasady humani-taryzmu stanowią bowiem »wewnętrzne prawo«; są to »boskie prawa wyrzeźbione w samym środku naszego serca«” . Por . A . Nowicki, Giordano Bruno, s . 110 i nn .

jak mówią perypatetycy, niczym szata, jak mówią kabaliści, od tyłu, jak mówią talmudyści, na kształt zwierciadła, cienia lub zagadki, jak mówią Apokaliptycy« . To objawienie i wyrażanie się Boga jest niczym innym jak przechodzeniem od jedności absolutnej i zamkniętej w jednym akcie, do rozpowszechniania się »po różnych czasach, miejscach i częściach«”²⁶ . Wygląda na to, że dla Garina wszystko tu jest jasne . Jednak niejeden z czy-telników pism Bruna miał i nadal może mieć uzasadnione wątpliwości w kwestii jego pojmowania religii i religijności . W różnych pismach wy-powiadał się bowiem w tej kwestii różnie, a także posługiwał się różnymi określeniami dla swojego Boga i swojej wiary .

Nie bez znaczenia jest tu fakt, że Bruno przeszedł w swoim życiu kilka konwersji – najpierw był katolikiem, później kalwinistą, jeszcze później luteraninem, a w końcu – gdy stanął przed inkwizycyjnym trybunałem – musiał odpowiedzieć na pytania, czy jest, czy też nie jest człowiekiem wierzącym, w co wierzy oraz dlaczego tak często zmieniał wyznanie? Z za-chowanych dokumentów sądowych wynika, iż swoje przejście najpierw na jedno, a później drugie wyznanie protestanckie uznał za nieporozumienie wynikające z nieznajomości głoszonych przez nie zasad, takich jak zasada sole fides (tylko wiara) czy sole scriptura (tylko pismo) . Zasady te rozumiał jako dopuszczenie możliwości zbawienia człowieka nie tylko bez udziału jego rozumu, ale także jego pracy . Weneckim sędziom miał powiedzieć, iż teolodzy protestanccy „uczyli ludy, że mogą być zbawione bez pracy, będącej przecież celem wszystkich religii” . Z tych samych dokumentów wynika również, że miał dosyć oryginalne poglądy na temat proroków – siedzący razem z nim w celi weneckiego więzienia brat Celestyn donosił, iż

„utrzymywał i nauczał, że Mojżesz był wielkim magiem i właśnie dlatego, że posiadał bardzo wielkie doświadczenie w sztuce magicznej, zwyciężył z łatwością magów Faraona; i że zmyślił swoją rozmowę z Bogiem na górze Synaj i że prawo, które dał ludowi żydowskiemu, było przez niego samego wymyślone i ułożone” . To samo przekazał sędziom inkwizycyj-nego trybunału inny współwięzień, Francesco Graziano²⁷ . Wprawdzie oskarżony najpierw zaprzeczał tym doniesieniom, a później przyznał, iż

„wszystko to zostało powiedziane bez żadnej zniewagi i stanowiło wielką pochwałę” Mojżesza, który był „bardzo uczony w tych naukach, które

26 Por . E . Garin, Filozofia Odrodzenia we Włoszech, s . 278 i nn .

27 Por . A . Nowicki, Giordano Bruno, s . 100 i nn .

opanowali magowie Faraona”, oraz „posunął naprzód naukę magów Egiptu”, ale niewiele to poprawiło jego sytuację w tym procesie . Sądzą-cy go trybunał mógł mieć uzasadnione podejrzenie, że w gronie owych

„doświadczonych magów” umieszczał również Jezusa z Nazaretu . Z licznych wypowiedzi samego Bruna wyłania się obraz Boga jako istoty niepodobnej ani do całej chrześcijańskiej Trójcy, ani też do żadnej wchodzącej w jej skład postaci . Napisał zresztą wyraźnie, że „Bóg jako absolut nic nie ma z nami wspólnego; lecz udzielając się w poczynaniach natury jest nam bliższy niż sama natura; jeśli więc nie jest samą naturą, to z pewnością jest naturą natury i duszą duszy świata, jeśli nie samą jego duszą” . Stąd po to, aby stać się nam bliskim, nie potrzebuje przybierać ludzkiej postaci, bowiem tkwi – jako duchowa siła sprawcza i celowa – w każdej rzeczy . Takiej istoty nie można oczywiście ani nazwać jednym imieniem, ani też przedstawić w jednoznaczny sposób . Zwykli ludzie potrzebują jednak takich jednoznaczności . Stąd wyobrażają Go sobie bądź to na własne podobieństwo, bądź też podobieństwo istot, z którymi spotkali się w swoim doczesnym życiu i z którymi pozostawali w jakiś emocjonalnych związkach . Przykładem tworzenia tego rodzaju obrazów bogów są dla Bruna m .in . wizerunki bogini Wenus (jej pierwowzorem miała być jedna z władczyń Cypru) oraz boga Jowisza (miał on być wy-kreowany na wzór postaci jednego z władców Krety) . Tej sugestii, że to ludzie dają obrazowe życie swoim bogom towarzyszy teza, iż żadna religia nie może się obejść bez wiary, a nawet więcej, że niczego istotnego nie można osiągnąć bez wiary („magowie bądź lekarze, bądź prorocy niczego nie zdziałają bez uprzedniej wiary”) .

Odpowiadając na pytanie o przyczynę wrogości Izraelczyków wobec działalności Jezusa z Nazaretu, twierdził, że „jego rodaczkowie, którzy wiedzieli, że jest nisko urodzony i ma niewielkie wykształcenie, drwili i szydzili z niego, lekarza i wróżbity”, bowiem nie wierzyli w jego moc . O wszystkich religiach bazujących głównie na wierze i wykreowanych przez ludzi wizerunkach bogów i bogiń w Wypędzeniu triumfującej bestii pisał, że

„same z siebie starzeją się, upadają, są gryzione i pożerane przez czas, bę-dąc rzeczami o najkruchszym fundamencie” . W ich miejsce pojawiają się inne – z reguły ani gorsze, ani lepsze, bowiem oparte na tym samym „kru-chym fundamencie” . Chodzi mu o to, aby pojawiła się religia, która ani nie będzie czyniła ludzi „niewolnikami świętej wiary”, ani nie będzie wynosiła

się ponad wszystkie inne, ani też nie będzie „zarażała świata zabobonnym kultem i bardziej niż bydlęcą ignorancją” (te surowe słowa sformułowane zostały przez niego pod adresem papieża), będzie natomiast umożliwiała wyjście „poza wszelkie kontrowersje i dysputy” oraz rozumne poszukiwanie Boga we wszystkim, co istnieje; a we wszystkim istnieje zarówno jedność, jak i różnorodność – jeśli spojrzymy na drugą z nich, to dostrzeżemy sposoby przejawiania się Boga, jeśli natomiast spojrzymy na pierwszą, to dostrzeżemy samego Boga, „źródło wszystkich liczb, wszystkich gatunków, wszystkich racji, będącego Monadą, prawdziwą istotą wszystkich bytów”²⁸ . Bezpośrednim dopełnieniem tej wizji Boga jest jego koncepcja wszechświata jako bytu wprawdzie stworzonego, ale nieskończonego – precyzyjniej: jako nieskończonej ilości nieskończonych światów . Tym, co jest dla tych światów wspólne, jest nie tylko „duch tkwiący wewnątrz wszystkiego, wszystko ożywiający, poruszający i żywiący”, ale także podleganie jednej zasadzie zmienności i uporządkowania tych zmian . Zasada ta to prawo kołowrotu rzeczy ( rerum vicissitudinis lex ) – w jego świetle „wszystko powstaje ze wszystkiego”, „od wszystkiego może być dokonane przejście ku wszystkiemu”, wszystko ze wszystkim jest w na-turze połączone (mniej więcej w taki sposób jak zazębiające się koła czy też – jak je nazywał Bruno – tarcze Lullusa)²⁹ . Podstawowymi formami ruchu jest ruch „obrotowy i okrężny”, zaś zmiana stanowi w gruncie rzeczy wychodzenie „od najbardziej rozmaitych przyczyn i skutków, przechodzenie poprzez środki przeciwstawne i sprzeczne oraz powracanie do tego samego” . Wynika z tego, że zmiany są w gruncie rzeczy jedynie chwilowym przemieszczaniem się poszczególnych elementów przyrody, zaś na „mapie” wszechświata żaden punkt nie zajmuje centralnego miej-sca, tj . takiego, do którego wszystko mogłoby być odnoszone czy też od

28 W rozprawie pt . O niezliczonych i tym, co niezmierzone i nie mające kształtu, czyli o wszechświecie i światach ksiąg osiem napisał, że „Bóg jest nieskończony w tym, co nieskończone, wszędzie we wszystkim, nie ponad i nie z zewnątrz, lecz jak najbardziej obecny, podobnie jak istota rzeczy ( entitas ) nie znajduje się poza rzeczami ani ponad rzeczami i [podobnie jak] nie ma natury poza bytami naturalnymi ( non est natura extra naturalia ) ani dobra poza tym, co dobre” .

W dokumencie Filozofia włoska w epoce Odrodzenia i Oświecenia (Stron 92-103)