Historia powstania Internetu

Początki Internetu sięgają lat sześćdziesiątych XX wieku. W okresie zimnej wojny w Stanach Zjednoczonych została powołana w ramach Departamentu Obrony agencja Advanced Research Projects Agency (ARPA), której celem było opracowanie innowacyjnych projektów badawczych w dziedzinie obronności. Sama agencja nie posiadała własnych laboratoriów, zlecała więc badania instytucjom akademickim lub przemysłowym między innymi Massachusetts Institute of Technology (MIT). Począwszy od 1962 roku ARPA stała się głównym sponsorem badań nad techniką komputerową na terenie całych USA. Agencja fundusze swe poświęciła na stworzenie kilku komputerowych centrów badawczych oraz dofinansowanie uniwersytetów na badania naukowe21. Na początku lat sześćdziesiątych RAND Corporation²² rozpoczęła badania nad opracowaniem nowego systemu komunikacji, który w razie ewentualnego zmasowanego ataku nuklearnego byłby zdolny do dalszego działania, a tym samym pozwoliłby na utrzymanie kontroli oraz umożliwił komunikację między różnymi jednostkami. W założeniu system ten miał być pozbawiony centralnego punktu kontroli i dowodzenia, a liczba węzłów informacyjnych miała być na tyle duża, by w przypadku zniszczenia części z nich sieć działałaby dalej dzięki pozostałym połączeniom, które kierowałyby ruchem w sposób zautomatyzowany23

. Opracowana technologia packet – switching²⁴ pozwala na fragmentaryzację strumienia danych na kawałki (pakiety) i przesyłanie ich w takiej postaci do odbiorcy, który następnie składa je ponownie w całość. Technika ta umożliwia szyfrowanie wiadomości oraz zwiększa przepustowość przesyłu25

.

21 J. Hofmokl, Internet jako nowe dobro wspólne, Warszawa 2009, s. 66.

22

RAND Corporation – amerykańska organizacja badawcza o charakterze non-profit. Pierwotnie została ona stworzona na potrzeby sił militarnych USA. Organizacja została założona w maju 1948 r., początkowo pracując dla amerykańskiej armii, następnie dla innych organizacji rządowych i komercyjnych. Obecnie RAND posiada blisko dwa tysiące pracowników w sześciu siedzibach w Stanach Zjednoczonych oraz Europie. Korporacja RAND doceniana jest między innymi ze względu na duży wkład w naukę, między innymi w zakresie badań nad sztuczną inteligencją, obronnością, terroryzmem, edukacją czy zdrowiem publicznym.

23 J. Gołaczyński, Umowy elektroniczne w prawie prywatnym międzynarodowym, Warszawa 2007, s. 11.

24 Packet – switching (ang.) – komutacja pakietów, sposób transmisji danych polegający na dzieleniu danych na pakiety, a następnie wysyłaniu ich za pomocą łączy komunikacyjnych pomiędzy węzłami sieci.

29

1.2.1.1. ARPANET

W 1969 roku w wyniku dotacji ARPA powstała pierwsza sieć połączonych komputerów z wybranych uniwersytetów kontaktujących się ze sobą na zasadzie peer – to – peer (równorzędnie). Sieć nazwano ARPANET²⁶, a jej głównym celem było umożliwianie połączenia między położonymi daleko od siebie komputerami oraz wymiana ich zasobów.

Przedsięwzięcie było kontrolowane przez agencję rządową, mimo to wypracowanie ogólnych reguł co do założeń projektu okazało się niezwykle trudne. Nad projektem pracowali informatycy posługujący się wyspecjalizowaną wiedzą, którą w obecnym czasie posiadała jedynie garstka osób. Projekt, prowadzony przez pracowników uniwersyteckich zdominowały swobodne relacje panujące w tym środowisku. Efektem tego było uznanie za główny cel ułatwiania i wspierania współpracy naukowców z różnych ośrodków akademickich. Prace nad projektem dzięki temu uzyskały znaczną decentralizację oraz charakteryzowały się kolegialnością oraz rezygnacją z sformalizowanych reguł postępowania. Wszelkie decyzje podejmowane były na zasadzie konsensusu i z uwzględnieniem relacji koleżeńskich. Tak ukształtowane stosunki odegrały znaczny wpływ na dalszy rozwój Internetu²⁷.

Powołano grupę badawczą – Network Working Group (NWG), by ujednolicić komunikację między komputerami. Jej członkami byli głównie młodzi doktoranci z wydziałów informatycznych. Grupa ta miała charakter otwarty i niezhierarchizowany, bez szczegółowego planu działania i formalnej struktury. NWG pełniła rolę centrum wymiany informacji między członkami grupy oraz forum technicznego opracowującego protokoły internetowe²⁸.

Pierwsza próba zdalnego połączenia pomiędzy komputerami znajdującymi się w Los Angeles i Stanford odbyła się 29 września 1969 roku. Komputery zdołały przesłać jedynie litery „l” i „o” (początek słowa login), jednakże jeden z komputerów zawiesił się przy próbie przesłania litery „g”29. Jak wskazuje Joanna Hofmokl, przed upływem 1971 roku infrastruktura ARPANET była już przygotowana. W jej skład wchodziło 15 węzłów i

26 ARPANET – ang. The Advanced Research Projects Agency Network.

27 J. Hofmokl, op. cit., s. 67.

28

Ibidem, s. 67.

30 stopniowo przyłączane były nowe – niezwiązane bezpośrednio z ARPA. Warto zaznaczyć, iż mimo że ARPANET działał w ramach Departamentu Obrony i był całkowicie finansowany z ARPA udało się zachować dużą niezależność i swobodę. Nie wywierano na nią również nacisków, by sieć była kształtowana pod kątem militarnym30. W 1972 roku węzeł na Hawajach został podłączony przez łącze satelitarne, a rok później, za pomocą tej samej metody powstały dwa pierwsze węzły zagraniczne - w Wielkiej Brytanii i Norwegii. ARPANET przekształcił się w sieć międzynarodową31

.

Naukowcy i inni użytkownicy mieli ogromny wpływ na kształt sieci. W założeniach głównymi użytkownikami sieci mieli być specjaliści - informatycy i naukowcy, którzy za pomocą sieci komputerowej mogliby dzielić się osiągnięciami i wymieniać poglądy. To właśnie oni byli pierwszymi użytkownikami ARPANET. W pierwszym okresie dostęp do sieci był nie tylko ograniczony osobowo, ale również technologicznie. Komputery były kosztowne, zajmowały dużo miejsca, a ich obsługa była bardzo skomplikowana. Wdrożenie się w działanie komputerów był procesem nie tylko długotrwałym, ale również wymagającym dużej wiedzy i samozaparcia32

.

Przełomowym momentem działania ARPANET było opracowanie pierwszego programu do przesyłania poczty elektronicznej (e-mail). W kolejnych latach prowadzono badania nad wykorzystaniem łączności radiowej i satelitarnej w technologii sieciowej – co miało szczególne znaczenie militarne. W 1972 roku ARPA zmieniła swą nazwę na DARPA33

obsługując trzy eksperymentalne sieci: ARPANET, PRNET (radiową) i SATNET (satelitarną).

Robert Kahn, ówczesny dyrektor DARPA, postanowił doprowadzić do połączenia trzech sieci, umożliwiając hostom34

komunikację przez wiele sieci pakietowych bez konieczności znajomości technologii każdej z nich. To właśnie próby rozwiązania trudności funkcjonowania „międzysieci” dały początek idei Internetu. Joanna Hofmokl opisując początki powstania Internetu wskazuje: „W 1973 roku Robert Kahn wraz z Vintorem Cerfem opracowali projekt »otwartej architektury sieciowej« (ang. open architecture networking)

30 J. Hofmokl, op. cit., s. 68.

31 J. Gołaczyński, Umowy elektroniczne w prawie prywatnym …, s. 12-13.

32 J. Hofmokl, op. cit., s. 68.

33

DARPA – Agencja Zaawansowanych Obronnych Projektów Badawczych Departamentu Obrony Stanów Zjednoczonych (ang. - Defence Advanced Research Project Agency) - amerykańska agencja rządowa zajmująca się rozwojem technologii wojskowej.

34

Host – jest to dowolne urządzenie (komputer, telefon, modem, tablet itp.) podłączony do Internetu lub innej sieci, posiadający niepowtarzalny adres IP uczestniczący w wymianie danych bądź usług sieciowych.

31 zakładający powstanie wielu niezależnych sieci, których struktura i technologia nie byłyby podporządkowane żadnym odgórnym zarządzeniom. Pracę nad nim podjęli nie tylko specjaliści komputerowi związani z ARPANET, lecz również przedstawiciele różnych międzynarodowych ośrodków zajmujących się projektami sieci pakietowych oraz dostawcy usług telekomunikacyjnych z różnych państw, którzy planowani budowę własnych sieci. Skupili się oni w ramach International Network Working Group (INWG). INWG nie przysługiwały żadne formalne uprawnienia, a jej członkowie liczyli, że uda im się osiągnąć nieformalne porozumienie i połączyć swoje systemy. W efekcie ich spotkań i konsultacji stworzono podstawowe założenia współpracy między różnymi sieciami, co wyznaczyło dalszy kierunek rozwoju Internetu. Pierwotne rozważania mające na celu połączenie różnych sieci ARPANET przyczyniły się do wypracowania polityki nieograniczania różnorodności sieci i wypracowania technologii, która umożliwiałaby im swobodne przesyłanie danych. Założenia te były odzwierciedleniem ideologii pionierów idei sieci, którzy widzieli w nich przede wszystkim narzędzie służące łączeniu odległych i odmiennych od siebie osób i instytucji”³⁵. Okazało się, że technologią, która jest w stanie spełnić wszystkie powyższe wymagania jest jednolity protokół transmisji danych TCP/IP (ang. Transmission Control Protocol / Internet Protocol). Decyzja o zastosowaniu protokołu TCP/IP zapadła oddolnie. Twórcy sieci stwierdzili, że użyta technologia musi być prosta w zastosowaniu, a przechodzenie z sieci do sieci niemal niewidoczne.³⁶. Protokół ten miał przede wszystkim umożliwić współdziałanie różnych typów sieci komputerowych – właśnie ta idea przyświecała samej nazwie Internet. Inter to między, a net to sieć.

W 1977 roku nastąpiło połączenie ARPANET, PRNET i SATNET. Departament Obrony USA dążył do wykorzystania sieci przede wszystkim w celu militarnym – przez pryzmat ich przydatności w dziedzinie obronności. W 1975 roku ARPANET został przejęty przez Defence Communications Agency (DCA). Była to próba wprowadzenia większego nadzoru nad siecią, gdyż im więcej osób niezwiązanych bezpośrednio z wojskiem korzystała z sieci, tym trudniej było zachować tajność projektów wojskowych. W efekcie, obawiając się wycieków informacji, DCA całkowicie ograniczyła dostęp do sieci osobom nieuprawnionym. Wprowadzony został system rejestracji użytkowników i przypisywania im indywidualnych haseł dostępu37

.

35 J. Hofmokl, op. cit., s. 68.

36

Ibidem, s. 69 - 70.

32 Mimo ograniczenia dostępu do sieci, władze wojskowe w dalszym ciągu nie ufały społeczności akademickiej posiadającej dostęp do ARPANET. Na początku lat osiemdziesiątych pojawiły się pierwsze wirusy i hackerzy, który mogliby zaszkodzić nie tylko sieci cywilnej, ale również wojskowej38

. W konsekwencji 4 kwietnia 1983 roku została wyodrębniona sieć przeznaczona wyłącznie do celów militarnych o nazwie MILNET39. Sieć ARPANET od tej pory służyła wyłącznie celom badawczym. Paradoksalnie wyodrębnienie sieci wojskowej przyczyniło się do rozwoju sieci cywilnej, która w danej chwili wykraczała już poza granice Stanów Zjednoczonych40. MILNET z czasem podzielił się na IPRNET (sieć wojskowa o obiżonym stopniu tajności), SIPRNET (sieć przeznaczona do tajnych operacji) i JWICS (sieć do ściśle tajnych działań)41

.

Zwiększona popularność ARPANET spowodowała, że kolejne ośrodki akademickie zaczęły domagać się dostępu do sieci, ponieważ we wczesnych latach osiemdziesiątych dostęp ten ograniczony został wyłącznie do jednostek i instytutów związanych, na mocy różnorakich umów, z agencją DARPA. Nowo powstała sieć - Computer Science Network (CSNET) sfinansowana została z funduszy Narodowej Fundacji Nauki (ang. National Science Foundation). CSNET została połączona z ARPANET i w znacznym stopniu przyczyniła się do spopularyzowania Internetu. Nie mniej istotny jest fakt, że członkostwo w CSNET było otwarte dla każdego podmiotu zainteresowanego rozwojem technik informacyjnych, o ile mógł on sobie pozwolić na opłatę kosztów związanych z obsługą sieci. CSNET nie mógł być wykorzystany w celach komercyjnych. Ponadto, sieć ta otworzyła połączenia międzynarodowe42

.

Joanna Hofmokl wskazuje, że „w połowie lat 80 powstała nowa sieć NSFNET43

wzbogacona o bardzo szybkie łącza, które stworzyły tak zwany szkielet, do którego połączono mniejsze sieci poszczególnych uczelni – w tym ARPANET. W sumie NSFNET tworzyło na początku około 170 różnych sieci. Nowe możliwości NSFNET ujawniły słabości już 20-letniej sieci ARPANET, której łącza nie były przystosowane do dużego ruchu (w 1987 roku w Internecie było kilkaset tysięcy komputerów, z których korzystało około 1 miliona użytkowników). Do NSFNETU przyłączyły się również inne kraje, które budowały sieci

38 M. Pudełko, Prawdziwa histori@ Internetu, Piekary Śląskie 2013, s. 72.

39

MILNET – ang. Millitary Network.

40 J. Hofmokl, op. cit., s. 71.

41 M. Pudełko, op. cit., s. 73.

42

J. Hofmokl, op. cit., s. 71.

33 szkieletowe⁴⁴ na wzór sieci amerykańskiej (Kanada, Francja i kraje skandynawskie). Dzięki temu sieć NSFNET stała się bardziej nowoczesna i 28 lutego 1990 roku zastąpiła całkowicie swoją poprzedniczkę, a ARPNET przestała istnieć. W ten sposób te sieci, które połączyły się NSFNET, stały się również częścią Internetu”45

.

Ważnym elementem, który przyczynił się do powstania Internetu było tworzenie sieci lokalnych LAN⁴⁶. Sieci te tworzyły się głównie wokół ośrodków akademickich, niezależnie od projektów państwowych czy też tych wspieranych przez agencje rządowe. Rozwój sieci LAN nierozerwalnie łączy się z pojawieniem się pierwszych komputerów osobistych47

. Z roku na rok następował gwałtowny rozwój sieci – w 1982 roku było ich 12, a w 1986 już ponad 400. Właśnie te sieci lokalne odegrały istotny wpływ na obecny kształt Internetu – charakteryzujący się niesformalizowaną strukturą. Dość szybko zaczęto przyłączać sieci nieformalne do Internetu. DARPA zezwoliła na przesyłanie poczty pomiędzy różnymi sieciami oraz dofinansowała badania nad oprogramowaniem umożliwiającym komunikację między sieciami48

.

W 1991 roku utworzono koncepcję języka HTML49, który umożliwia łatwe tworzenie dokumentów, tabel, grafiki i innych obiektów zawierających dane. Jednakże ważniejsza funkcja tego języka jest związana z tak zwanym łącznikiem – dzięki któremu odbiorca informacji ma możliwość przeniesienia się bezpośrednio do innych stron, dokumentów lub plików50

. W latach 1989-1990 Tom Berners - Lee i Robert Cailliau stworzyli system o nazwie ENQUIRE, który miał na celu pomoc w szybszym i bardziej efektywnym szukaniu plików. Opracowane oprogramowanie przyczyniło się do stworzenia przez Bernersa-Lee i Cailliau pierwszej strony internetowej oraz pierwszej internetowej przeglądarki51

.

44 Sieć szkieletowa - (ang. backbone network) – sieć telekomunikacyjna, w tym sieć komputerowa, przez którą przesyłana jest największa liczba informacji. Łączy zwykle mniejsze sieci (sieci lokalne), grupy robocze, przełączniki, sieci rozległe. Urządzenia wchodzące w strukturę sieci szkieletowej z reguły odpowiedzialne są za funkcjonowanie całej sieci na określonym obszarze.

45 J. Hofmokl, op. cit., s. 71-72.

46 LAN (ang. Local Area Networks) – sieci komputerowe łączące komputery na określonym obszarze, takim, jak szkoła, biuro czy laboratorium. W porównaniu do sieci WAN (ang. Wide Area Network) LAN charakteryzuje się wyższym wskaźnikiem transferu danych oraz mniejszym obszarem geograficznym.

47 Komputer osobisty (ang. personal computer) –komputer przeznaczony do użytku osobistego (domowego lub biurowego). Komputer służy do odtwarzania programów, gier, muzyki, filmów. Pierwszym komputerem osobistym dostępnym dla ogółu był Apple I wprowadzony przez firmę IBM.

48

J. Hofmokl, op. cit., s. 73-74.

49 HTML – ang. Hypertext Markup Languuage.

50 K.B. Wydro, Internet dziś – stan i wykorzystanie, [w:] A. Szewczyk, E. Krok (red.), Fenomen Internetu, t. 1, Szczecin 2008, s. 50.

34 Rok 1991 przyniósł również podłączenie Polski do Internetu. Nastąpiło to 12 września 1991 roku. Budowa niezbędnej infrastruktury finansowana była z budżetu Komitetu Badań Naukowych, jednakże główną jednostką zajmującą się wdrażaniem sieci wirtualnej była Naukowa i Akademicka Sieć Komputerowa (NASK). Gdy rozwinęła się przeglądarka WWW do rozwoju Sieci włączyły się również firmy komercyjne52

.

1.2.1.2. Komercjalizacja Internetu

W latach dziewięćdziesiątych XX wieku nastąpiła gwałtowna komercjalizacja Internetu. W okresie, gdy Internet powstawał jako sieć wojskowa nikt nie przewidywał, iż będzie codziennie użytkowany przez miliardy użytkowników. W połowie lat 90 łącza nie były przystosowane do przesyłu tak wielkiej ilości danych i obsługi wzrastającej liczby użytkowników. Pojawiały się nawet poglądy, iż sieć nie wytrzyma takiej aktywności i w pewnym momencie przestanie działać. Prognozy te nie ziściły się, gdyż firmy prywatne inwestując w infrastrukturę zaczęły wzmacniać tak zwany „szkielet” Internetu – a mianowicie jego główne łącza. Mimo zaangażowania firm prywatnych nie były one w stanie zaspokoić całego popytu. Jak wynika z danych firmy inwestującej w łącza szkieletowe – WorldCom w 1997 roku popyt na przepustowość Internetu wzrósł dziesięciokrotnie. Było to wynikiem nie tylko większej liczby użytkowników, ale również zamieszczaniem w Sieci coraz większej ilości grafiki i plików dźwiękowych. Finansowanie rozwoju sieci wyłącznie z funduszy naukowych nie byłoby dłużej możliwe. Firmy prywatne dostrzegły jednak potencjał biznesowy wykorzystania Internetu⁵³.

Na początku lat dziewięćdziesiątych wolny rynek zainteresował się sieciami komputerowymi, ponieważ nastąpił znaczny wzrost liczby komputerów osobistych, a Internet osiągnął znaczne większe rozmiary niż w latach sziedemdziesiątych. Spowodowało to, iż sieć zaczęła dynamicznie rozwijać się w oddolnych strukturach przez małe prywatne firmy tworzące sieci na potrzeby lokalne. Ponadto, nastąpiła prywatyzacja dużych amerykańskich

52

T. Bienias, Internet, Kraków 1998, s. 20-21.

35 firm telekomunikacyjnych, które zobaczyły wielkie szanse związane z rozwojem sieci komputerowych⁵⁴.

Prywatyzacji podjęła się agencja NSF55, której celem stało się całkowite wycofanie udziału agencji rządowych z administrowania Internetem. W statucie użytkowania sieci NSFNET do tej pory istniał zapis o zakazie korzystania z sieci do celów komercyjnych. Jednakże pod wpływem większej liczby użytkowników, zapis ten był coraz mniej przestrzegany – zarówno przez samych użytkowników, jak i dostawców usług sieciowych. Domagali się oni utworzenia konkurencyjnego rynku usług dla sieci szkieletowych – zwłaszcza, iż coraz prężniej rozwijały się w tym zakresie firmy prywatne56. Przedsiębiorstwa prywatne widząc potencjał wykorzystania Internetu, zaczęli również dodawać obsługę TPC/IP do sprzętu i produkowanego oprogramowania57

.

W efekcie agencja NSF widząc możliwość przeniesienia sieci NSFNET w sferę prywatną przyśpieszyła proces deregulacji Internetu. Deregulacja nastąpiła w sposób planowy – poprzedzony konsultacjami z użytkownikami i twórcami sieci. W listopadzie 1991 roku został opublikowany Project Development Plan, zgodnie z którym usługi internetowe zostały przejęte przez konkurujące ze sobą prywatne firmy dostarczające usługi sieciowe tak zwane Internet Service Providers. Plan wszedł w życie w 1994 roku. Zgodnie z projektem każdy z dostawców usług miał niezależnie zarządzać konkretnym szkieletem łączącym się następnie z centralnym szkieletem NSFNET. Centralny szkielet został włączony 30 kwietnia 1995 roku, a pracowało w nim 50 766 sieci z 93 krajów58

.

Stopniowe wycofywanie się agencji rządowych z zarządzania Internetem nie oznacza, iż zupełnie stracili oni zainteresowanie cyberprzestrzenią. Władze państw z zaciekawianiem obserwowały rozwój sieci cyfrowej. Zauważono, iż nowy obszar działalności człowieka będzie determinowało odpowiedzialność prawną w zakresie prawa karnego, cywilnego, handlowego czy praw własności intelektualnej.

54 J. Hofmokl, op. cit., s. 75.

55 NSF – ang. The National Science Foundation – Agencja rządowa Stanów Zjednoczonych wspierającą podstawowe badania i edukację we wszystkich pozamedycznych dziedzinach nauki i inżynierii. W niektórych dziedzinach takich, jak matematyka, informatyka, ekonomia i nauki społeczne NSF jest głównym źródłem federalnego wsparcia.

56 J. Hofmokl, op. cit., s. 75.

57

M. Pudełko, op. cit., s. 89.

36

1.2.1.3. System domen internetowych

Każdy internauta, aby zdobyć konkretną informację musi wejść na stronę internetową o indywidualnie przypisanym adresie. Każdy komputer podłączony do sieci (ang. host) ma przypisaną nazwę i adres numeryczny, za pomocą którego sieć identyfikuje dany komputer. W okresie rozwoju sieci ARPANET Network Information Center opracowało podział nazw na tak zwane domeny. Nazwy hostów przybrały formę host@domain – oznaczało to, że dany adres jest zarejestrowany na konkretnej domenie. Uniwersytet Południowej Kalifornii w połowie lat osiemdziesiątych opracował System Nazw Domen (ang. Domain Name System). Agencja DARPA stworzyła 6 domen głównych reprezentujących różne dziedziny sieci: .gov (rządowa), .mil (wojskowa), .edu (edukacyjna), .com (biznes), .org (inne organizacje) oraz .net (zasoby sieciowe)⁵⁹. Na poziomie poszczególnych domen system jest już zdecentralizowany i dzielone na poszczególne kategorie – na przykład www.uwb.edu.pl czy www.sejm.gov.pl. Głównym zadaniem systemu nazw domen jest tłumaczenie adresów stron internetowych znanym internautom, na adresy zrozumiałe dla urządzeń tworzących sieć komputerową60

.

W USA za rządów prezydenta Clintona został opracowany program przeniesienia funkcji kontrolowania nazw i adresów internetowych w niezależną organizację. Jak wskazuje Joanna Hofmokl, powodem takiej decyzji była „konieczność przekazania zarządzania w ręce prywatne i stworzenia ciała organizacyjnego, które nie podlegałoby wpływom ani rządów narodowych, ani międzynarodowych organizacji”61

. Rozporządzeniem „White Paper” 18 września 1998 roku powstała Internet Corporation for Assigned Society and Numbers (ICANN⁶²). Jest to organizacja non – profit, odpowiedzialna za przyznawanie nazw domen internetowych, ustalanie struktury oraz sprawująca ogólny nadzór nad działaniem serwerów DNS na całym świecie.

59 J. Hofmokl, op. cit., s. 83.

60

Z. Płoski, Słownik encyklopedyczny - Informatyka, Hasło dostępne na stronie internetowej http://portalwiedzy.onet.pl/89394,,,,system_nazw_domen,haslo.html [16.02.2017].

61 J. Hofmokl, op. cit., s. 87.

62

ICANN- (ang. The Internet Corporation for Assigned Names and Numbers) - Internetowa Korporacja ds. Nadawania Nazw i Numerów.

37