20S [W języku niemieckim mamy słowa Diesseits („potej stronie”) oraz Jenseits(„po tamtej stronie”), któreoddaję tu odpowiedniojako„ten świat” i„tamten świat”.]
Arystoteles, Metafizyka 0, 10, 1052 a.
207 [Deanima.]
“* [Dosł.Erfassen.Nieidzie tu o rzeczownik „pojęcie” (Begriff), ale o czynność po jęcia czegoś, aspekt dokonany pojmowania(Erfassen to rzeczownik utworzony od czasownika erfassen, który znaczy„pojmować”, „ogarniać”).]
Ale czy osiągnęliśmy w niej [mądrości - przyp. tłum.] najwyższy punkt całego rozwoju? Czy przy takim założeniu świat będzie się rnusiał wyda
wać jeszcze daleki od tego, co najdoskonalsze z rzeczy do pomyślenia, bo najbardziej podobne Bogu? Widzimy, że relatywnie niewielu uczestniczy w mądrości, a i ci poświęcają się swoim wzniosłym rozważaniom jedynie z przerwami. I jakimiż niedoskonałościami są one obciążone! Druga księga Metafizyki, ktokolwiek jest jej autorem, mówi zupełnie w duchu Arystote
lesa, że rozum człowieka jest równy oku sowy, które widzi najmniej, gdy dzień jest najjaśniejszy. Jedynie poprzez wnioskowanie analogiczne doty
kamy Bóstwa, używając pojęć empirycznych {Erfahrungsbegriffe), które są w sobie i dla siebie nieadekwatne, podczas gdy brakuje nam właściwego intuicyjnego poznania Boga (anschauliche Erkenntnis Gottes).
Arystoteles naucza, że naszemu rozumowi nie brakuje do tego zdolności i dlatego nie należy nas porównywać ze ślepcem, a raczej z człowiekiem obdarowanym wzrokiem, w czasie, kiedy rzeczywiście nie widzi2“. Ale w trzeciej księdze o duszy207 stawia on pytanie, czy jakiś nieuwolniony jeszcze od ciała duch jest zdolny do poznania jakiejś czysto duchowej isto
ty. Gdyby doszło do powstania owej rozbudowanej metafizyki, na której potrzeby Filozof zostawił odpowiedź na to pytanie, to odpowiedziałby na nie przecząco, biorąc pod uwagę, że wszystkie nasze pojęcia są two
rzone z wyobrażeń. Ale nawet jeśli nie w tym życiu, to po nim, po tamtej stronie, bez wątpienia pojęcie208 Bóstwa przez ludzki rozum nie jest jego zdaniem wykluczone. A przy tym, co - jak u samego Boga czy duchów
sfer - niosłoby ze sobą poznanie boskiego planu świata, osiągalna byłaby szczęśliwość, wobec której wszystko, co oferuje życie ziemskie, również w swych najdoskonalszych przejawach, byłoby ciągle bez porównania gorsze. Widzielibyśmy wtedy, że nawet wytwory niższego świata osiągają cudowne podobieństwo do Boga. A wzgląd na ten cel odciążyłby od każ
dego zarzutu wszystko, co ukazuje się na drodze do niego nie tylko jako deformacje świata roślin i zwierząt, ale również samego świata ludzkiego (cierpienie, błędy, zbrodnia, rozkład indywidualnego życia, jak też życia całych narodów i okresów kultury), ponieważ wszystko to przynależy jedynie do pewnego typu embrionalnego przygotowania.
Czy to poznanie Boga na tamtym świecie przypadnie w udziale wszyst
kim, czy tylko niektórym wybranym? I czy dzieje się to w toku dalszego rozwoju, czy bezpośrednio po śmierci? Na ziemi dopuszcza Arystoteles najpotężniejsze przeciwieństwa: niezbywalną cnotę i wręcz nieuleczalną niegodziwość209. Wierzy on jednak również w zasługę i niedostatek210, i widzi coś pięknego w sprawiedliwej odpłacie211 * 213 *. Można by stąd przypuszczać, że naucza też o jakimś Tartarze po tamtej stronie, z wieczną karą, zwłaszcza, że zrobił to także Platon. Jednak jedno miejsce w Metafizyce2'2 sugeruje coś zupełnie innego, robiąc aluzję do tego, iż wiele wyobrażeń na temat tego, co boskie, było fikcjami wymyślonymi przez prawodawców, żeby wpływać na ludzi poprzez strach. Arystoteles jest więc także ścisłym deterministą215;
co go nie powstrzymuje przed wiarą w wolność i odpowiedzialność, jak nie powstrzymało Leibniza. Widzieliśmy, że dla Bóstwa nie uważał naj
doskonalszej wolności za nie do pogodzenia z absolutną koniecznością.
Jak moglibyśmy dziwić się temu, że również pośredniej konieczności, jaka jest dana naturze naszej woli w pewnych zewnętrznych i wewnętrznych
209 Por. Eth. nic.III, 7.
210 Ibidem.
2.1 Por.Eth. nic. IV, 11, 1125 b, 1126 b; V,7. 8; X, 9, 1179 a.
2.2 Por.Met. Л, 8.
213 Gdypisałem moją Psychologię Arystotelesa, to jeszcze tego niewiedziałem (hatte ich diesnoch nicht erkannt) i wierzę,żespełniam obowiązek,wyraźniepoprawiając to, co tam powiedziałem. Mianowicie wEtyce nikomachejskiej, którą- wobecinnych - musimy uważaćzadojrzały owoc,ukazuje się to wsposób oczywisty, naturalnie w połączeniuz usilnym staraniem, aby zapobiec szkodliwym konsekwencjom, jakieniektórzy chcąw sposóbnieuprawniony wyciągaćz teorii deterministycznej.
168 Franz Brentano
okolicznościach, nie uznawał za coś sprzecznego z jej wolnością? Na
sza wola rozstrzyga zawsze na sposób wolny, to znaczy zgodnie ze swą skłonnością, za albo przeciw jakiemuś czynowi214, który spełnia wymogi moralności; i tak oto leży to zawsze w jej mocy. Nawet jeśli cnota nie jest nikomu przyrodzona i choć jeden jest lepiej predysponowany do jej zdobycia niż inny, to przynajmniej pierwotnie jest w mocy każdego, jeśli chce, nabycie cnotliwych dyspozycji; mocy, która dopiero w późniejszym życiu wskutek naszego złego używania woli zostaje definitywnie utracona, podczas gdy moc do sprawiedliwego czynu, o której mówiliśmy, pozostaje również wtedy215; podobnie, jak przecież słyszeliśmy, według Arystotelesa, Bogu nie brakuje mocy do czynienia złego tylko dlatego, że jego wola jest nieodwołalnie skierowana ku dobru. Ale mimo to nieznośnym ciężarem pozostaje jedna, związana z determinizmem teoria, zgodnie z którą boska ευτυχία216 albo δυστυχία217 - można by rzec - pewna forma wyboru po
przez łaskę218, jest ostatecznie rozstrzygająca dla wszystkiego, co robimy i co zaniedbujemy.
214 Por.Eth. nic.III, 3.7 do końca.
215 Po. Eth. nic. III, 7.
216 [Eutychia - „szczęście”, „pomyślność”.]
217 [Dystychia - „nieszczęście”, „niepowodzenie".]
211 Por. Eth.nic. 1,10,1099 b.Cnota jestOeóaSoToę (theosdotos) [-dana przez boga], 2,9 Por.Met.A, 7, 1072 b. Ruchdo miejsca(dielokale Bewegung) jest pierwszy ze
wszystkich.Myślenie niejest ciągłą zmianą i otrzymujeswe czasowe przed- i po-poprzezzależność od cielesnych procesów.
Jak więc przemyślał sobie tę kwestię? Wydaje się, że wszystko wskazuje na to, że wszyscy dochodzą do poznania Boga i jego planu świata i tym samym do dobra na tamtym świecie, z którym nie równają się wszystkie dobra ziemskie. Ale jeśli tak, to bezpośrednio w chwili śmierci; ponieważ wraz z oddzieleniem od ciała, które - ponieważ według Arystotelesa nie może być ponownych narodzin - zachodzi w sposób ostateczny, jakiekol
wiek poruszenie w duszy nie jest już możliwe21’. Nawet gdybyśmy przyjęli łańcuch drugorzędnych oddziaływań, to musiałyby one zachodzić - od pierwszego do ostatniego członu - naraz. Jest to konsekwencja tego, co już słyszeliśmy na temat czasowego stosunku oddziaływania i przyczyny.
Ale jak? Czy wtedy idea odpłaty nie zostaje całkowicie zniweczona?
Można by tak sądzić i to by wyjaśniało, dlaczego Arystoteles w przeciwień
stwie do Platona wcale nie wskazuje na odpłatę na tamtym świecie. Ale przecież tak nie jest. Przypominamy sobie o różnicy, na którą zwróciliśmy uwagę przy porównaniu duchów sfer z Bóstwem. Podobne różnice będą zachodziły tutaj, a jeśli dusze220 zmarłych oglądają plan świata i widzą siebie wplecione weń wraz ze swym ziemskim życiem, to jeden człowiek widzi siebie jako identycznego z tym, który postępuje szlachetnie, a inny - z ta
kim, który dopuszcza się czynów haniebnych. Poznanie, które osiągają, jest zarazem wiecznym, gloryfikującym lub potępiającym sądem ostatecznym, i to sądem, który odbywa się wiecznie na oczach wszystkich. Czyż nie widać tu odpłaty i to doskonale proporcjonalnej do zasługi?
[Abgeschiedene Menschengeister-„duchy zmarłych”.]
Nie tak dawno Nietzsche na podstawie, nie wiem którego kłamliwego doniesienia o rzekomych odkryciach w dziedzinie nauk przyrodniczych, doszedł do przekonania, że wszystko, co dzieje się w świecie, będzie się powtarzać w regularnie powracających okresach, wierząc, że w tej idei znalazł motyw, który musi potężnie przeciwdziałać próbom złego postępo
wania. To przecież nie mogło wyglądać inaczej niż odstraszająco: widzieć samego siebie ciągle na nowo zhańbionym poprzez podłe czyny, których się dopuszcza, nie tylko raz, ale nieskończenie często i od wieczności do wieczności. Nie przemyślał tego, że ten, kto gwałci moralność, aby uniknąć krótkotrwałego cierpienia, będzie sobie rnusiał także powiedzieć - wskutek owej rzekomej nieskończonej repetycji - że, gdyby wziął na siebie ten dlań nieznośny ból, to musiałby to robić nie raz, ale ciągle i ciągle od nowa.
To, co mówi Nietzsche, jest z tego powodu nie do rzeczy. W przypadku Arystotelesa wygląda to zupełnie inaczej. Ofiara jest poniesiona tylko raz, ale świadomość, że szlachetnie oparliśmy się pokusie, będzie nas uszczęśliwiać po wieczność. A kto ma takie eschatologiczne przekonania, mógł w tym dojrzeć jeszcze jeden motyw, aby woleć szlachetne życie od nieszlachetnego.
Ale z naganą dla własnego sposobu postępowania (również, jeśli idzie o te zrządzenia, które do niego prowadzą) połączy się podziw dla planu Boga. Jeśli zbrodniarz postępuje zbrodniczo, ponieważ za nic ma to, czemu
220
170 Franz Brentano
powinien dać pierwszeństwo, i odwrotnie, to i tak boski plan świata jawi się jako plan najlepszego z możliwych światów, a więc ze strony Boga zawsze pierwszeństwo dane jest temu, co doskonałe, wobec tego, co mniej dobre221.
I tak wszyscy są jednak szczęśliwi dzięki temu, na co patrzą. Są też, jakkol
wiek niegodziwi byli, że tak powiem, nawróceni w momencie śmierci. Jeżeli wcześniej woleli złe od dobrego, to teraz preferują to, co lepsze i najlepsze;
we wszystkim - tak jak w poznaniu - są w doskonałej harmonii z samym Bóstwem222. Jeżeli istnieje jakakolwiek religijna doktryna, której bóstwo jawi się jako takie, którego słońce wschodzi nad tym, co sprawiedliwe i niesprawiedliwe, to jest nią filozofia Arystotelesa. Dla nas samych także zło, którego niegdyś pragnęliśmy, będzie kwestią przeszłości. Teraz tym, co nas wypełnia, jest miłość i radość (Freude) z tego, co prawdziwie dobre.
221 [Dosi.: vor dem minderGuten- „przed tym, comniejdobre”, anie „gorsze”
(schlechter).]
m Porównaj z tym, czego Etyka nikomachejskaVII, 5 (do końca) naucza osposobie, w jaki możedojść dosamego dalszego trwania tego, co lepsze.Arystoteles robi tupewne - iw naszym w padku bardzo znaczące - ustępstwo na rzecz Sokratej skiego punktu widzenia, iż wszelkie preferowanie tego, co złe, ma swoją podstawę w niewiedzy.
Czy przy takim filozoficznym przekonaniu nie powinno się odczuwać pokusy, aby oddać się śmierci? Jednak tu liczy się zapewne dla Arystotele
sa również słowo Platona: byłoby bluźnierstwem samowolnie opuszczać pozycje wyznaczone przez Boga. Byłoby to postępowanie, które - jak inne zbrodnicze akty - jawiłoby się jako brzydkie na zawsze.