Ideologia narodowa

Singapur jest społeczeństwem, w którym krzyżuje się wiele ras, języków, religii i kultur. Obserwacje wykazują, iż w młodych państwach Trzeciego Świata, które uzyskały niezależność na fali procesów dekolonizacyjnych zacho­

dzących po II wojnie światowej, wyjątkowo często wynika­

ją większe lub mniejsze nieporozumienia etniczne, prowa­

dzące w konsekwencji do ogólnospołecznych napięć, wro­

gości i aktów przemocy, zagrażających wręcz samemu ist­

nieniu tych państw17.

Elity polityczne Singapuru bardzo szybko doszły do przekonania, że jedynie narodowy konsensus stwarza pod­

stawę stabilności i efektywnego funkcjonowania systemu politycznego kraju. Lata niepodległości poświęcono więc na budowę poczucia singapurskiej tożsamości. Zamierza­

no wytworzyć wśród ludności świadomość identyfikacji z państwem singapurskim. Trzeba powiedzieć, iż zabiegi te zaowocowały pozytywnymi rezultatami. Badania, przepro­

wadzone w latach siedemdziesiątych XX wieku przez so­

cjologa Chiew Seen-Konga, potwierdziły wysoki stopień identyfikacji mieszkańców kraju z młodym państwem sin­

gapurskim. Pbnad 90% obywateli było skłonnych nazywać się Singapurczykami, czyli wskazywać na tożsamość pań­

stwową; 74% wołało nazywać się Singapurczykami niż Chińczykami, Malajami, Hindusami, Eurazjatami czy też członkami innej zbiorowości narodowej; 80% miało poczu­

cie związku z symbolami państwowymi Singapuru i wresz­

cie 74% wyrażało chęć walki - nawet z ryzykiem śmierci - o Singapur1*.

Ugruntowaniu i jednocześnie dalszemu upowszech­

nianiu tych postaw służyć ma ogłoszona w październiku 1988 roku przez Goh Chok Tonga - desygnowanego

na-stępcę założyciela państwa Lee Kuan Yewa i drugiego pre­

miera w historii Singapuru - propozycja wypracowania ideologii narodowej (National Ideology'), której zadaniem byłoby skupić tworzące singapurskie społeczeństwo wspólnoty etniczne - przy równoczesnym respektowaniu ich odrębności - wokół wartości społecznych o najbardziej kluczowym znaczeniu dla państwa19. Proponując nową koncepcję, Goh Chok Tong skonstatował, iż w ostatnich la­

tach zaszły istotne zmiany w systemie wartości mieszkań­

ców kraju. Dało się zauważyć odchodzenie od „modelu wspólnotowego” do „modelu indywidualistycznego”20.

Rząd singapurski obserwuje ten proces z niepokojem, gdyż może on osłabić międzynarodową pozycję ekonomiczną i polityczną państwa. Na takich bowiem wartościach, jak ciężka praca, oszczędność i zdolność do poświęceń opiera się sukces Japonii, Korei Południowej i Tajwanu. Muszą one także zyskać wysoką pozycję w systemie wartości obywateli Singapuru, jeśli chcą oni, aby ich kraj przetrwał politycznie i utrzymał ekonomiczny dobrobyt. Inaczej mó­

wiąc, pewne wartości powinny być sformalizowane w po­

staci ideologii narodowej, która przeniesiona do szkół, za­

kładów pracy i domów stanie się - jak mówił Goh Chok Tong - „naszą drogą życia”, która uchroni Singapur od nie­

korzystnych wpływów zewnętrznych i zjednoczy ich jako naród. Tego rodzaju koncepcja zdumiewać może cudzo­

ziemskiego obserwatora, gdyż z pewnością nie mieści się w europejskich lub amerykańskich tradycjach politycz­

nych. W krajach Dalekiego Wschodu jest ona wszakże czymś najzupełniej normalnym i nie wzbudza żadnej sen­

sacji.

„Ideologia narodowa - mogliśmy przeczytać w oficjal­

nym dwutygodniku »Mirror« - jest sformalizowaną propo­

zycją wyraźnie zaznaczającą przyświecający społeczeń­

stwu etos i łączącą wartości wspólne dla wszystkich oby­

wateli. Krótko mówiąc, jest ona zespołem przekonań, któ­

re popierają państwowe instytucje społeczne i politycz­

ne”21. Wyjściowe założenie ideologii narodowej sprowadza się do stwierdzenia, że Singapur musi być państwem świeckim, wielorasowym oraz wieloreligijnym. Ideologia ta stanowić ma uzasadnienie dla praktyki określanej mianem

„singapurskiego Singapuru”, która zakłada model państwa wykluczającego jakiekolwiek formy dominacji jednej spo­

łeczności narodowej nad innymi. Konkretniej rzecz ujmu­

jąc, ideologia narodowa winna „położyć nacisk na niepoli­

tyczne i niereligijne wartości, a ponadto sprowadzić listę tych wartości do minimum, aby w ten sposób uwypuklić najistotniejsze spośród nich. Zasadnicze wartości konstytu­

ujące ideologię narodową sprowadzają się do czterech wskazań: (a) społeczeństwo ponad jednostką; (b) utrzy­

manie rodziny jako podstawowego składnika społeczeń­

stwa; (c) rozwiązywanie najważniejszych spraw poprzez konsensus, a nie spór oraz (d) zachowanie rasowej i reli­

gijnej tolerancji oraz harmonii”22. Powiada się, iż wszystkie te wartości są zgodne i dają się połączyć z kulturą chińską, malajską czy hinduską oraz nauczaniem moralnym naj­

większych religii występujących w Singapurze. Dlatego też ideologia narodowa - jak pisze rządowy „Mirror”, trawe­

stując słynne zdanie Abrahama Lincolna o demokracji - jest „ideologią wszystkich społeczności, przez wszystkie społeczności i dla wszystkich społeczności”23.

Singapur to państwo-miasto o raczej kosmopolitycz­

nym charakterze ze względu na fakt, iż stanowi jedno z większych centrów finansowych świata i znaczący ośro­

dek nowoczesnego przemysłu. W rezultacie wykazuje bar­

dzo dużą podatność na zewnętrzne wpływy - tak dobre, jak i złe. Ideologia narodowa jest przede wszystkim próbą wydobycia ideałów zakorzenionych w lokalnej tradycji kul­

turowej, zaś w dalszej kolejności ma być ona czynnikiem

immunizującym kraj przed niekorzystnym oddziaływaniem środowiska zewnętrznego, głównie świata zachodniego.

Władze singapurskie uważają bowiem, że westernizacja sprzyja pewnym celom - np. stymuluje wzrost ekonomicz­

ny - ale zarazem szkodzi innym - a mianowicie ruguje hi­

storyczne dziedzictwo dalekowschodnie, relatywizuje war­

tości moralne i upowszechnia konfrontacyjne mechanizmy w życiu publicznym. „Nie mamy żadnych trudności w przy­

jęciu perspektywy kosmopolitycznej, ponieważ jesteśmy otwarci. Problem polega na zachowaniu naszych korzeni i tożsamości. Ideologia narodowa pozwoli uchronić nasze społeczeństwo od nihilistycznych zagrożeń w przyszłości.

Połączy ona również Singapurczyków mocnymi więzami i pozwoli zbudować silne poczucie tożsamości, które jest niezbędne dla dłuższego przetrwania”2,1 - oto esencjonal- nie ujęte oczekiwania i nadzieje związane z propagowaną przez państwo ideologią narodową.

★

Konstytucyjne zasady podkreślające wagę suwerenne­

go bytu państwowego, symbolika wyrażająca nowoczesne i pragmatyczne ideały polityczne oraz ideologia narodowa nawiązująca do zasadniczych wskazań moralnych i trady­

cji kulturowej Dalekiego Wschodu - wszystko to stanowi swoisty „system aksjologiczny” Republiki Singapuru, uze­

wnętrzniający jej fundamentalne cele i pierwszorzędne wartości. Aksjologia ta zakłada szczególną ambiwalencję.

Stara się mianowicie połączyć postępowość z konserwaty­

zmem, a dążenie do supernowoczesności ekonomicznej zespolić z pewną jednak zachowawczością - by nie rzec nawet - zamknięciem i rygoryzmem w sensie politycznym.

Od obywateli oczekuje się lojalności wobec państwa i ak­

ceptacji ogólnych zasad politycznych. Uczniowie w szko­

łach, studenci na uczelniach i pracownicy w swych zakła­

dach rozpoczynają każdy dzień od wygłoszenia tzw. „Ślu­

bowania narodu” {Pledge to the Nation), które brzmi na­

stępująco: „My, obywatele Singapuru, ślubujemy jako je­

den zjednoczony naród bez względu na rasę, język czy re- ligię, budować demokratyczne społeczeństwo oparte na sprawiedliwości i równości, aby osiągnąć szczęście, dobro­

byt i postęp dla naszego narodu”25. Tekst owego ślubowa­

nia jest najlepszą syntezą przyświecającego Singapurowi

„systemu aksjologicznego”.

PRZYPISY

1 Singapore Yearbook 2003, s. 95.

2 Reprint of The Constitution of the Republic of Singapore został opublikowany w „Government Gazette”, No. 1/1980. Zob. także Le­

gal Publications Catalogue, Singapore 1983, poz. 164. Aktualny tekst konstytucji Republiki Singapuru podaję za www.oefre.unibe.ch/law/

icl/snOOOOO.html.

3 The Constitution of the Republic of Singapore, art. 3.

4 Ibidem, art. 6 ust 1.

5 Ibidem, art. 7.

6 Ibidem, art. 4.

7 Ibidem, art. 9 ust 1.

8 Ibidem, art. 9 ust 2.

9 Ibidem, art. 9 ust 3.

10 Ibidem, art. 9 ust 5.

" Ibidem, art. 12 ust 1.

12 Ibidem, art. 14 ust 1.

13 Ibidem, art. 14 ust 2.

14 Singapore Facts and Pictures 1998, s. 8.

15 Ibidem.

16 Asia 1989 Yearbook, s. 217.

17 Zagadnieniu temu poświęcono obszerną literaturę. Do najbar­

dziej ciekawych i wartościowych poznawczo zaliczyć można nasię-

pujące prace: GA. Almond, J.S. Coleman (eds.), The Politics of De­

veloping Areas, Princeton 1960; I.K. Feierabend, R.L. Feierabend, T.R. Gurr (eds.), Anger, Violence and Politics: Theories and Rese­

arch, Prentice-Hall 1972; C. Geertz (ed.), Old Societies and New Sta­

tes, New York 1963; KJ. Ratnam, Communalism and the Political Process in Malaya, Kuala Lumpur 1965, i P.L. van den Berghe, Race and Racism. A Comparative Perspective, New York 1967.

18 Chiew Seen-Kong, The Socio-Cultural Framework of Politics

|w:) J.S.T. Quah, Chan Heng Chee, Seah Chee Meow (eds.), Govern­

ment..., s. 66, oraz Chiew Seen-Kong, Ethnicity and National Integra­

tion: The Evolution of a Multi-ethnic Society [w:] P.S.J. Chen (ed.), Singapore..., s. 58-60.

19 Z. Buang, A Matter of Survival, „Mirror”, 1 April, 1989, s. 1;

Chiew Seen-Kong, Ethnicity, the media and national unity: The Singa­

pore Experience, „Mirror”, 15 July, 1989, s. 12-14; „Singapore Bulletin”, January 1989, s. 3-4 i „Singapore Bulletin”, February 1989, s. 2.

20 Goh Chok Tong, Our national ethic, „Speeches. A Bi-monthly Selection of Ministerial Speeches", September-October 1988, s. 13- -14. Zob. także J.S.T. Quah, Singapore in 1988: Safeguarding the fu­

ture [w:] Singapore Yearbook 1989, s. 19-20.

21 Focus: Will a National Ideology help build a Singaporean iden­

tity?, „Mirror", 1 April, 1989, s. 2.

22 Ibidem, s. 3.

23 Ibidem.

2,1 Ibidem, s. 2.

25 A Nation for All Together... Excellence for Singapore. Republic of Singapore National Day Parade, 9th August 1987, Singapore 1987, s. 10, oraz Singapore Facts and Pictures 1998, s. 9.

3

INSTYTUCJE WŁADZY PAŃSTWOWEJ REPUBLIKI SINGAPURU

Singapur jest republiką o parlamentarno-gabinetowym systemie władzy. W sensie formalnym zarówno struktura najwyższych instytucji politycznych, jak i zasady organizu­

jące funkcjonowanie państwa odwołują się do tradycji westminsterskiej, mającej swe źródło w ustroju Wielkiej Brytanii. Nie może to dziwić, jeśli weźmie się pod uwagę fakt, iż Singapur przez blisko półtora wieku pozostawał pod kolonialną administracją brytyjską. Zgodnie więc z re­

gułami systemu parlamentarno-gabinetowego, sprawowa­

nie władzy dokonuje się poprzez współdziałanie trzech in­

stytucji lub - inaczej mówiąc - ośrodków politycznych:

głowy państwa, parlamentu i, kierowanego przez premie­

ra, rządu. W Singapurze głową państwa jest prezydent, do 1991 roku wyłaniany przez parlament, a od tego czasu wy­

bierany w głosowaniu powszechnym. Uprawnienia prezy­

denta, teoretycznie rozległe, w praktyce sprowadzają się do wykonywania funkcji czysto reprezentacyjnych i hono­

rowych. Prezydent wyznacza premiera, którym musi być członek parlamentu cieszący się zaufaniem większości de­

putowanych. Rzeczywista władza polityczna spoczywa właśnie w rękach premiera i jego rządu (gabinetu). Wresz­

cie rząd ponosi odpowiedzialność przed wyłanianym

w głosowaniu powszechnym parlamentem, będącym naj­

wyższą władzą ustawodawczą. Tak w największym skrócie wygląda parlamentarno-gabinetowy mechanizm władzy stosowany w Republice Singapuru.

W tym miejscu wypada zaznaczyć, że system demo­

kracji parlamentarnej oparty na wzorze zachodnim ma do­

syć kruche podstawy w regionie Azji Południowo-Wschod­

niej. Większość państw tego regionu eksperymentowała z tym rozwiązaniem politycznym, lecz historia odnotowała, niestety, znacznie mniej sukcesów niż porażek. Brytyjski model był punktem wyjścia porządków ustrojowych przy­

jętych swego czasu w Birmie, Tajlandii, na Malajach i w Singapurze. Niemniej jednak tylko Singapur może wciąż powoływać się na to, że kontynuuje tradycje West- minsteru. Ale nawet i w tym przypadku jest sporo wątpli­

wości, czy istotnie system polityczny Singapuru może uchodzić za prawowitego dziedzica rozwiązań brytyjskich.

Trwająca nieprzerwanie przez 40 lat absolutna dominacja polityczna Partii Akcji Ludowej (PAP) i brak skutecznej opozycji, która jest jeśli nie formalnie, to faktycznie limito­

wana, specyficzna rola polityczna odgrywana przez Lee Kuan Yewa, daleko silniejsza pozycja ustrojowa singapur­

skiego premiera niż ta obowiązująca w modelu westmin- sterskim, a wyznaczona przez zasadę primus inter pares, oraz istnienie aktów prawnych krępujących aktywność po­

lityczną, jak np. Internat Security Act (ISA), które muszą zo­

stać uznane i respektowane, jeżeli pragnie się uczestniczyć w życiu publicznym - wszystko to wprowadza odchylenia od systemu demokracji parlamentarnej wzoru brytyjskiego.

System polityczny Republiki Singapuru stanowi więc niepowtarzalne połączenie rozwiązań ustrojowych właści­

wych demokracji parlamentarnej z mentalnością politycz­

ną charakterystyczną dla Dalekiego Wschodu. Innymi sło­

wy, proceduralne zasady parlamentaryzmu spotykają się z,

naznaczonymi pewną dozą autorytaryzmu, azjatyckimi wartościami. Dodać trzeba jeszcze, iż w tych realiach obli­

cze państwa w większym stopniu jest kształtowane przez osobowości przywódców niż przez instytucje polityczne.

W rzeczywistości singapurskiej kluczowe decyzje politycz­

ne są podejmowane w gronie ścisłego kierownictwa PAP, a nie przez konstytucyjne organy władzy, które decyzje te jedynie formalizują. Trafnie powiada P.S.J. Chen, że „stabil­

ność i dobrobyt Singapuru przede wszystkim zależą od po­

litycznego przywództwa, a nie od systemu politycznego per sen}. I wydaje się to regułą w całym Trzecim Świecie, gdzie brak tradycji prawnych i instytucjonalnych, zaś zaufaniem obdarza się mających osiągnięcia przywódców politycz­

nych, często awansujących do rangi „ojców narodu”.

W warunkach singapurskich takim właśnie „ojcem naro­

du” jest Lee Kuan Yew - założyciel państwa i wieloletni premier. Obiektywnie należy zresztą przyznać, iż zasługuje on na wspomniany tytuł bardziej niż ktokolwiek inny w Trzecim Świecie. Pod jego rządami Singapur przeżywał bowiem imponujący wzrost gospodarczy, rozwój społecz­

ny, cieszył się stabilnością polityczną i - jak napisał kiedyś miarodajny hongkongijski tygodnik „Far Eastern Economic Review” - „może zostać zaliczony do grona najmniej sko­

rumpowanych państw na świecie”2. Powszechnie też uwa­

ża się system polityczny Singapuru za najbardziej solidny i efektywny w regionie Azji Południowo-Wschodniej3. Co więcej, panujący w kraju model ustrojowy, którego rdze­

niem jest przyjęcie założenia o trwałości rządów PAP, nie tylko nie jest kwestionowany przez większość społeczeń­

stwa, ale wiele wskazuje na to, iż uzyskuje jego wyraźną akceptację.

3.1. Parlament

„Legislatura Singapuru - głosi art. 38 konstytucji - sktada się z prezydenta i parlamentu”4. Udział głowy pań­

stwa w procesie legislacyjnym jest czysto formalny i tech­

niczny, a zatem w praktyce legislatura oznacza wyłącznie parlament.

Singapurski organ ustawodawczy nie nadał sobie na­

zwy własnej typu Zgromadzenie Narodowe, Zgromadzenie Ustawodawcze, Izba Deputowanych, Izba Reprezentantów etc., poprzestając na określeniu „parlament”5. Fakt ten sta­

nowi ewenement na skalę światową, aczkolwiek tylko na­

tury nazewniczej i jako taki jest on pozbawiony dalszych konsekwencji.

Symbolem władzy parlamentu jest złota i dekoracyjnie zdobiona buława, umieszczana zawsze w miejscu posie­

dzeń. Buławę tę podnosi w momencie otwarcia i zamknię­

cia obrad Serjeant at Arms - specjalny funkcjonariusz par­

lamentu, pełniący obowiązki o charakterze porządkowym i reprezentacyjnym6.

3.1.1. Prawo wyborcze

Kadencja parlamentu nie może być dłuższa niż 5 lat.

Formuła ta stwarza sposobność wcześniejszego rozwiąza­

nia parlamentu. W warunkach singapurskich, podobnie zresztą jak i w Wielkiej Brytanii, bardzo często dochodzi do takiego wcześniejszego rozwiązania parlamentu przed upływem 5 lat i nie jest to bynajmniej wyraz jakiegoś kry­

zysu konstytucyjnego lub politycznego, ale normalny spo­

sób zakończenia pełnomocnictw izby. Decyzję o rozwiąza­

niu parlamentu podejmuje prezydent po zasięgnięciu opi­

nii premiera7. W momencie pojawienia się próżni na sta­

nowisku premiera, prezydent dokonuje oceny, czy wśród członków parlamentu jest jakaś osoba ciesząca się zaufa­

niem większości izby, która mogłaby stanąć na czele rzą­

du. Jeśli prezydent uzna, iż takiej osoby nie ma, wówczas samodzielnie podejmuje decyzję o rozwiązaniu parlamen­

tu. Do prezydenta należy również ustalenie daty wyborów powszechnych. Muszą się one jednak odbyć, zgodnie z po­

stanowieniem konstytucji, najpóźniej trzy miesiące po roz­

wiązaniu parlamentu8. Prawo stanowi ponadto, że kandy­

datom ubiegającym się o mandat powinno się zostawić przynajmniej 9 dni na przeprowadzenie kampanii wybor­

czej.

Parlament wybierany jest w głosowaniu powszech­

nym, bezpośrednim, wolnym, równym i tajnym. Nie ma tu zastosowania zasada proporcjonalności, ponieważ gloso­

wanie odbywa się - podobnie jak w systemie brytyjskim i systemach naśladujących wzorzec brytyjski - na podsta­

wie ordynacji większościowej. Co ciekawe, udział w głoso­

waniu jest od 1959 roku prawnym obowiązkiem obywate­

la. Uważa się, iż jest to minimum zainteresowania, jakie każdy dorosły Singapurczyk powinien wykazać względem spraw państwowych. W rezultacie obywatel, który ukoń­

czył 21 lat, zobowiązany jest do udziału w glosowaniu.

Sankcją za niewypełnienie tego obowiązku jest skreślenie z rejestru wyborców. Ponowny wpis do rejestru następuje po wniesieniu opłaty w wysokości 5 dolarów singapur­

skich.

Z kolei o miejsce w parlamencie może się ubiegać każdy obywatel Singapuru, który ma co najmniej 21 lat, za­

mieszkuje w Singapurze w momencie zgłoszenia własnej kandydatury i przebywał wcześniej na terytorium państwa w sumie nie mniej niż 10 lat (wymóg domicylu), a ponadto jest w stanie aktywnie uczestniczyć w pracach parlamentu,

potrafi mówić, czytać i pisać (dopuszcza się do kandydo­

wania osobę nie spełniającą dwóch ostatnich czynności z powodu utraty wzroku lub z jakichś innych względów) przynajmniej w jednym z czterech następujących języków - angielskim, malajskim, chińskim bądź tamilskim. Każdy kandydat zgłaszający się do wyborów musi złożyć kaucję finansową wynoszącą 8% uposażenia poselskiego członka parlamentu w poprzednim roku, co daje obecnie sumę 13 tys. dolarów singapurskich (odpowiada to 6,5 tys. dola­

rów USA), która przepada, jeśli nie uzyska on w swoim okręgu przynajmniej 12,5% ważnie oddanych głosów9.

Biernego prawa wyborczego z mocy postanowienia konstytucyjnego, a więc możliwości zasiadania w parla­

mencie, pozbawione są osoby umysłowo chore, dłużnicy, w stosunku do których nie uchylono upadłości, piastujący urzędy publiczne opłacane ze skarbu państwa z wyjątkiem stanowisk politycznych, skazani za popełnienie przestęp­

stwa przez sąd w Singapurze lub Malezji - i w konsekwen­

cji tego uwięzieni na okres nie mniejszy niż jeden rok - albo też na grzywnę nie mniejszą niż 2 tys. dolarów singa­

purskich, o ile nie zastosowano wobec nich prawa łaski, osoby, które nabyty obywatelstwo obcego państwa lub zło­

żyły deklarację posłuszeństwa obcemu państwu, i wresz­

cie osoby skazane wcześniej za przestępstwa popełnione w związku z wyborami do parlamentu10.

W okresie 1968-1984, a także wcześniej, przed uzyska­

niem niepodległości, wybory przeprowadzano w jedno­

mandatowych okręgach. Ujawniła się przy tym tendencja do zwiększania liczby tych okręgów w kolejnych wybo­

rach. W 1968 roku rywalizowano w 58 jednomandatowych okręgach wyborczych (Single-Member Constituencies - SMC), w 1972 roku było ich już 65, w 1976 roku - 69, w 1980 - 75 i w 1984 - 79”. Liczbie okręgów odpowiadała, rzecz jasna, liczba członków parlamentu. Mandat w okręgu

zdobywał ten kandydat, który uzyskał największą liczbę głosów, słowem - okazał się lepszy od pozostałych konku­

rentów. Nie istniał wymóg uzyskania większości bez­

względnej.

Stosunkowo istotna reforma systemu wyborczego na­

stąpiła w 1988 roku. 18 maja tego roku parlament uchwalił dwie ustawy, na mocy których utworzono grupowe, tj.

wielomandatowe, okręgi wyborcze (Group Representation Constituencies - GRC)12. W skład specjalnej komisji parla­

mentarnej przygotowującej wspomnianą reformę weszli najbardziej prominentni przywódcy polityczni kraju - ów­

czesny premier Lee Kuan Yew, wicepremier Goh Chok Tong, ministrowie Ahmad Mattar, S. Jayakumar, Lee Boon Yang i Lee Hsien Loong, nadto kilku innych doświadczo­

nych członków parlamentu z ramienia Partii Akcji Ludowej (PAP), na czele z zastępcą spikera Tan Soo Khoonem, a także jedyny wówczas w singapurskim parlamencie po­

seł opozycyjny - Chiam See Tong z Singapurskiej Partii De­

mokratycznej (SDP)13. Obsada personalna komisji najdobit­

niej świadczyła o doniosłości reformy prawa wyborczego.

Wprowadzenie grupowych okręgów wyborczych było podyktowane - jak oficjalnie argumentowano - wolą za­

pewnienia możliwie jak największej reprezentacji parla­

mentarnej społecznościom mniejszościowym i przeciw­

działania zdominowaniu parlamentu przez będących w Singapurze w większości Chińczyków lub niedopuszcze­

nia do ewentualnej nadreprezentacji członków jakiejś jed­

nej społeczności. W tego rodzaju okręgach do wyborów stają zespoły kandydatów. Przynajmniej jeden członek owego zespołu wyborczego musi się wywodzić z mniej­

szości etnicznych. Co więcej, określone okręgi są przypisa­

ne poszczególnym wspólnotom narodowym. A zatem w pewnych okręgach grupowych rywalizujące tam sity po­

lityczne muszą umieścić w składzie swego zespołu przy­

najmniej jednego Malaja, w innych zaś - przynajmniej jed­

nego Hindusa lub członka pozostałych społeczności mniej­

szościowych. Elektorat w takim okręgu winien być odpo­

wiednio większy niż w okręgu jednomandatowym. Wybor­

cy w okręgach grupowych nie głosują więc na pojedyn­

czych kandydatów, lecz na składające się z kilku osób ze­

społy. Członkowie zespołu, na który oddano najwięcej gło­

sów, wchodzą do parlamentu. Rozstrzygnięcie zapada za­

sów, wchodzą do parlamentu. Rozstrzygnięcie zapada za­

W dokumencie SYSTEM POLITYCZNY SINGAPURU (Stron 96-156)