Z Luton do Zakynthos to tylko trzy i pół godziny lotu. Wiedziałem o tym od dawna.
Zakyntos (gr. Ζάκυνθος, Zákynthos; hist. Τζάντε, Zan-te) – to grecka wyspa na Morzu Jońskim, na zachód od Peloponezu, trzecia co do wielkości w archipelagu Wysp Jońskich.
Wylot w niedzielę, 23 sierpnia. Pierwsze mocne akcen-ty już na lotnisku. W długą kolejkę ludzi obowiązkowo w maskach prowadzącą do odprawy bagażu weszła poli-cja. Zdawałoby się jak tu trafić na osobę właściwą skoro nie widać twarzy. Wyłowili błyskawicznie kobietę. Wzię-li na bok do kontroWzię-li dokumentów, a po sprawdzeniu ba-gażu kobieta została zakuta w kajdanki. Już z nami nie poleciała. Lot – jak powiadam – trwał około 3,5 godzi-ny. Wylądowaliśmy blisko północy. Różnica czasu między miejscowościami wynosi 2 godziny. Wyjście z samolo-tu szokujące – powiew ciepłego powietrza jak z suszarki.
Odbieramy z lotniska samochód zamówiony wcześniej w wypożyczalni Mercury. Obsługiwał nas Polak, który od 3. roku życia mieszka w Grecji. Pojazd będzie nam służył przez tydzień do wycieczek, i jedziemy prosto do hotelu Poseidon Beach w Laganas. Dystans krótki – raptem 6,5 km. Trafiamy na recepcję. Pokój na II piętrze z klimaty-zacją. Inaczej by się nie dało spać.
W poniedziałek, 24 sierpnia, dzień aklimatyzacji. Śnia-danie metodą stołu szwedzkiego, człowiek mógł wybierać to, co mu najbardziej na wirus zdawało się najsmaczniej-sze. Wszystko podawała obsługa ze względu na pande-mię Covid-19. Smaczne wszystko. Ja objadałem się sałat-kami plus jakieś dobre mięso. Piłem dużo soków i wody.
Po śniadaniu na plażę. Raptem 40 metrów od hotelu. Pla-ża i trawniki wypełnione lePla-żakami. Woda w morzu pełni-ła rolę klimatyzacji, gdyż temperatura 35 stopni.
Świat jest globalną wioską – wczoraj w Anglii, dzisiaj obudziłem się na bajecznej wyspie Zakynthos w Grecji.
Wprawdzie nastąpiła zmiana miejsc, ale ja ten sam młody emeritus biblioteczny. Kto bogatemu w fantazje, przecież nie w kasę, emerytowi zabroni – no kto? – chyba ten tyl-ko z Nieba. Miejsce robi wrażenie, grzałem i opalałem się pod palmą. Głowa w cieniu. W trakcie darmowe drinki,
piwo i soki, a nawet przekąski i tak do obiadu. W trakcie wejścia do morza. Obiad wypasiony, jadłem dużo sałatek z fetą, soki i coś z mięsa! Piwo.
Po obiedzie – odpoczynek. Moje motto na emerytu-rę, zwłaszcza tutaj to klasyka rodzinna. Wnuczka Cecy-lia rzekła kiedyś nad morzem: „lepiej się położyć niż nic nie robić”. Więc mizdrzyłem się do słońca wśród palm, leżąc na leżaku i wchodząc od czasu do czasu do morza.
A przede mną już tylko pląsy emerycko-biblioteczne na * plaży wyspy koło hotelu Poseidon Beach. Wyspa Zakyn-thos stała się moją mentalną rzeczywistością. Historia jest dosyć ciekawa i intrygująca. W ekspresowym tempie za Wikipedią historia jawi się następująco. W latach 1267–
1386 wyspy należały do Królestwa Sycylii. W roku 1386 podbiła je Republika Wenecka. W 1797 roku za Napo-leona Bonapartego włączone do Francji. W 1800 utwo-rzono tu Republikę Siedmiu Wysp pod protektoratem rosyjsko-tureckim. W 1807 roku zwrócono wyspy Fran-cji (od 1809 w składzie ProwinFran-cji Iliryjskich). W 1810 roku Wyspy Jońskie przejęła pod kontrolę Wielka Bry-tania. W 1815 Wyspy Jońskie stały się niepodległą repu-bliką pod częściowym protektoratem Wielkiej Brytanii.
W 1864 roku republikę włączono do Królestwa Grecji.
Tak więc zaczynam wakacje w Grecji, a tu mi się ciśnie do głowy chorea, taniec praktykowany w starożytnej Gre-cji, wykonywany w kole, z towarzyszeniem śpiewu.
Déjà vu? (fr. już widziane) – z jednej strony dziwne od-czucie, że przeżywana sytuacja wydarzyła się już kiedyś, z drugiej zaś wydaje mi się to niemożliwe?
Skąd ja to znam? To sen czy jawa? Tak zaczynają się moje bajeczne wakacje! Jak to relacjonować? – Nie wiem?
– Nie umiem? – Nie potrafię? Dlaczego ten Fronczek ode mnie wymaga relacji z podróży? Kultury antycznej grec-kiej nie znam. Tyle o ile przez zasiedzenie na wykładach, proseminarium i ćwiczeniach oraz osobistych kontak-tach z prof. dr. hab. KUL Edwardem Zwolskim (1932–
1997). Był to bardzo wybitny historyk, filolog klasyczny z wykształcenia, tłumacz, specjalista historii starożytnej. →
W roku, kiedy podpisano Układ Warszawski i ja się uro-dziłem, Profesor został absolwentem historii i filolo-gii klasycznej, czyli w 1955 roku. W latach 1959–1961 studiował za granicą. Doktorat w 1960 na Uniwersyte-cie Rzymskim i w 1964 na UniwersyteUniwersyte-cie Warszawskim.
Od 1955 zatrudniony na KUL. Habilitacja 1976 na UW.
Od 1992 profesor nadzwyczajny. To było w tamtym ty-siącleciu. Erudyta niezwykły, przy nim czułem się, jak ostatni głupek tego świata! Zawsze mnie traktował po-ważnie. Nigdy nie lekceważył mojej osoby, choć zaledwie raczkowałem w życiu uniwersyteckim. Takiego Profeso-ra miałem jednego. Znał kilkanaście języków – to mało powiedziane. Pismo klinowe, grekę także – tę starożyt-ną. Potrafił mówić kilka godzin o tym, co było umiesz-czone na starożytnej amforze (wazie) glinianej do wina, oliwy i miodu. Tłumaczył jej symbolikę. Znał język su-meryjski. W kulturze antycznej greckiej poruszał się, jak ryba w wodzie! Dlaczego teraz o tym wspominam? Bo był uczonym wielkiego formatu! Imponował mi, a jednocze-śnie rozmowy i spotkania z nim to były inicjacje w staro-żytność, w kulturę antyczną. Mieliśmy z Profesorem tylko rok wykładów: 1978/79, a mój rok był w nim zakochany.
Chodziliśmy za nim pięć lat. Wspólne czytanie inskrypcji rzymskich po łacinie czy Platona! Teraz to wszystko staje mi przed oczyma tutaj, na wyspie Zakynthos. Jego deli-katne ręce i ruchy – mowa ciała. Wzrok, spojrzenie, któ-rym chciał wyciągnąć od studentów, jak myślą i co wie-dzą o tamtych czasach greckich?
Nie narzucał, ale umiejętnie i bardzo subtelnie sugero-wał! Traktował nas jak partnerów, choć nimi nie byliśmy.
British Museum i cały świat kultury antycznej mam tu-taj, na tej wyspie Zakynthos przed oczami!
Déjà vu?
Przecież ja nie cierpiałem starożytności! Nie lubiłem czytać Jana Parandowskiego, Mitologii, Odysei ani nie znalem bogów greckich, to było mi obce i dalekie!
Aż tu nagle stanąłem na jednej z trzech wysp jońskich!
42 lata zmaterializowały się w sekundę. Wojny. Ateny.
Maraton! Co ja niedouczony biedaczek tutaj robię?
Tak, to tylko wakacje. Słońce greckie. Morze i plaża?
Jednak nie! Mój PROFESOR chce, bym ruszył głową?
Bym nie był ośmiodniowym konsumentem wczasów all inclusive?
Do boju, to Edek wzywa mnie z zaświatów. Wpraw-dzie pochowany na cmentarzu przy Lipowej, obok swo-jego mistrza prof. Stanisława Łosia, żąda w wolności, bym oddał na piśmie, to czym mnie karmił? Był religioznawcą wszelkich religii. Biblia jawiła mu się jako jedna z wielu!
Myślałem, że tutaj sobie odpocznę jako zwykły emeritus.
Pasibrzuch. Ignorant. Z synem i wnukami. A tu pchają mi się jakieś aberracje starożytne. Pocę się nie od słońca, ale od pustki w głowie. Moja wiedza o starożytności jest igno-rancją, jest mierzona na milimetry. Od pazurka do pazurka.
Edwardzie, wybacz. Byliśmy na ty. On – profesor i ja – student. Lubił mnie i chciał moją głowę zagospodarować, ale w tym wypadku to było nieosiągalne.
Droga do Zatoki Wraku
26 sierpnia, środa, dzień wycieczkowy. Dojechaliśmy * wypożyczonym fiatem do portu Saint Nicolas.
Wyspa o długości prawie 40 km w połowie położo-na wśród skał, a połowa to nizipołożo-na. Drogi w górach bar-dzo wąskie nad przepaściami bez ochronnych barierek zapierają dech w piersiach. Na szczęście kierowca zawo-dowy był mistrzem kierownicy. Bałem się o zawał serca.
W porcie wynajęliśmy na godzinę kuter do prywatnej po-dróży. Widoki znakomite. Piękne białe klify, wysepki, ja-skinie, gdzie woda lazurowa. Bajka. Myślałem, że jestem w kinie na filmie? Po godzinnej przejażdżce wróciliśmy do portu Saint Nikolas. A potem wygłodzeni do poleco-nej restauracji Orizodes. Lokalizacja tej greckiej świąty-ni pokarmu umieszczona nad urwiskiem, z widokiem na Morze Jońskie. W oddali stateczki, łodzie, ludzie serfu-jący na deskach. Panorama na gaje oliwne i przepiękne domy. Na dachach voltaika, wszak słońca ci tu dostatek.
W ogrodach baseny. To robi wrażenie. Czekaliśmy długo na nasze zamówienie, ale to wymagało czasu – homary, ryby, musake i inne smakołyki i przystawka w postaci hu-musu i chleba. Piwo, woda i coca cola. Dwie godziny kon-templowaliśmy przy posiłku, i w czasie oczekiwania nań, bajkowe obrazy. Powrót do domu, by płynąć morzem do zatoki i na plażę ze zwiedzaniem wyspy Zakynthos. Wi-dzieliśmy najsłynniejszą Zatokę Wraku, ale z góry – z lotu ptaka z czubka klifu, tj. około 250 metrów. W tym dniu była za duża fala, by płynąć morzem. Po drodze piłem
bimber miodowy. Właściciel kramu wychwalał nasz trak-tor Ursus, który używa już 45 lat i jest sprawny. Nocą wra-caliśmy do domu. Może i dobrze. Nie widziałem tych wszystkich ekspozycji i przepaści. Oświetlone w ciem-nościach monastyry. Po powrocie do hotelu było spotka-nie z fakirem. Puszczał ogień, robiło wrażespotka-nie.
28 sierpnia, piątek. Wycieczka na najsłynniejszą pla-żę i Zatokę Wraku. To już 46 lat jak rozpocząłem pracę, obecnie moje zdrowie to jak Zatoka Wraku – wrak czło-wieka. W tej zatoce na plaży i morzu poddałem się naj-lepszej terapii naturalnej. Zjazd do zatoki Porto Vromi przyprawił mnie o palpitację serca, stąd udaliśmy się sta-teczkiem do Zatoki Wraku. Niestety, nie mieliśmy ma-seczek. Po zmierzeniu temperatury wsiedliśmy na state-czek. Po drodze omijanie bajkowych klifów, jaskiń, trwało to około 45 minut. Później kąpiel na plaży Zatoka Wraku.
Cudowna woda. Powrót trwał do zatoki ponad godzinę, po drodze dwa przystanki na kąpiel. Widzieliśmy w za-toce Twarz Posejdona.
Pobyt na Zakyntos dodał mi pawera. Odżywiałem się jak krowa, same zielone warzywa i owoce. Schudłem 5 kg, mimo że żarłem. Emerytura jawi mi się jako nie-zwykła wycieczka do wieczności. Czas ucieka, wiecz-ność czeka. Do usłyszenia z następnej relacji, jak doży-jemy i jak Zbyszek Fronczek zaprosi mnie do swojego
„Lublina”.
Jerzy Jacek Bojarski Plaża w Zatoce Wraku