Kontrole krzyżowe służące zapew- zapew-nieniu, że wydatki ponoszone

w pro-jektach nie są podwójnie finansowane w ramach danego programu lub różnych programów operacyjnych czy też kilku różnych funduszy lub instrumentów wsparcia Unii Europejskiej. Kontrole w drugim z wymienionych zakresów, ze względu na ponadprogramowy cha-rakter, zostały na mocy ustawy przypi-sane ministrowi właściwemu do spraw rozwoju regionalnego²⁰. Kontrole służą-ce zapobieganiu i wykrywaniu podwójne-go finansowania wydatków mogą być prze-prowadzane na próbie dokumentów, acz-kolwiek co do zasady, będą w nich brane pod uwagę dane zapisane w systemie te-leinformatycznym, w którym rejestruje się informacje o poniesionych wydatkach,

19 Art. 125 ust. 6 rozporządzenia nr 1303/2013 oraz art. 22 ust. 6 ustawy wdrożeniowej.

20 Art. 22 ust. 7 in fine ustawy wdrożeniowej.

i będą mogły się odbywać przy okazji we-ryfikacji wniosku beneficjenta o płatność.

3. Kontrole trwałości projektów, o któ-rej mowa w  art.  71 rozporządzenia nr 1303/2013. Mają one na celu wery-fikację, czy po przekazaniu na rzecz be-neficjenta płatności końcowej nie wystą-piła jedna z okoliczności powodujących konieczność odzyskania środków, a mia-nowicie:

• zaprzestanie działalności produkcyjnej lub przeniesienie jej poza obszar objęty programem;

• zmiana własności elementu infrastruktu-ry, która daje przedsiębiorstwu lub pod-miotowi publicznemu nienależne ko-rzyści;

• istotna zmiana wpływająca na charak-ter operacji, jej cele lub warunki wdra-żania, która mogłaby doprowadzić do naruszenia pierwotnych celów.

Kontrole te przeprowadzane są zwy-kle już po zakończeniu realizacji projek-tu i oprócz wyżej wymienionych aspek-tów powinny koncentrować się także na sprawdzeniu następujących kwestii:

• czy cel projektu został zachowany;

• czy beneficjent przechowuje we wła-ściwy sposób dokumentację związaną z projektem;

• czy projekt nie wygenerował nie-uwzględnionego wcześniej dochodu;

• czy nie nastąpiła zmiana okoliczności po-wodujących możliwość odzyskania przez beneficjenta podatku VAt, który stano-wił wydatek kwalifikowalny w okresie realizacji projektu.

Ustawa wdrożeniowa oprócz powyż-szych rodzajów kontroli wskazuje także na możliwość kontroli wydatków w for-mie weryfikacji dokumentów pod kątem prawidłowości przeprowadzenia właści-wych procedur w zakresie:

• udzielania pomocy publicznej,

• oceny oddziaływania na środowisko,

• udzielania zamówień publicznych²¹. Wskazuje też, że kontrole te mogą mieć miejsce przed dniem otrzymania przez wnioskodawcę informacji o wyborze pro-jektu do dofinansowania. Jest to uzasad-nione szczególnym przedmiotem kontroli, bowiem spełnianie wymogów środowisko-wych oraz przepisów w zakresie pomocy publicznej warunkują możliwość uzyska-nia wsparcia. Zwykle zresztą weryfikacja tych obszarów odbywa się na etapie oceny wniosków o dofinansowanie projektów.

Możliwość wyodrębnienia kontroli za-mówień publicznych również znajduje uza-sadnienie ze względu na to, że najwięcej nieprawidłowości rozpoznaje się w tym właśnie obszarze. Dlatego też, uwzględnia-jąc procedurę rocznego rozliczania wydat-ków i to, że niewykrycie błędów może skut-kować korektą netto, instytucje będą mu-siały skupić swoje wysiłki na tym właśnie rodzaju kontroli. Powinna się ona odbyć w miarę możliwości przed zakończeniem roku obrachunkowego i w ramach kontro-li uprzedniej, to jest przed podpisaniem przez beneficjenta umowy z wykonaw-cą, aby istniała jeszcze możliwość napra-wienia błędu, a jego wykrycie nie skutko-wało zadeklarowaniem nieprawidłowych

21 Art. 22 ust. 4 ustawy wdrożeniowej.

wydatków do Komisji Europejskiej. Należy zaznaczyć, że nadal przewiduje się w per-spektywie finansowej 2014–2020 udział Prezesa Urzędu Zamówień Publicznych w realizacji kontroli uprzednich najwięk-szych zamówień współfinansowanych ze środków UE²².

Dodatkowo ustawa wdrożeniowa w art. 22 ust. 3 wprowadziła istotne novum w postaci kontroli zdolności wnioskodaw-ców ubiegających się o dofinansowanie pro-jektu w ramach trybu pozakonkursowego oraz beneficjentów realizujących projek-ty wybrane do dofinansowania w takim trybie do prawidłowego i efektywnego ich wdrożenia. Kontrole te obejmują w szcze-gólności weryfikację procedur obowiązują-cych przy realizacji projektów; mogą mieć charakter kontroli uprzednich, odbywa-jących się przed dniem otrzymania przez wnioskodawcę informacji o wyborze pro-jektu do dofinansowania, służą sprawdze-niu potencjału administracyjnego wnio-skodawcy do wykonania projektu.

Przepis ten daje możliwość przeprowa-dzenia swego rodzaju kontroli systemo-wych u beneficjentów, które nie muszą odnosić się do konkretnego projektu i wy-datków z nim związanych, sprawdzą nato-miast faktyczną gotowość i zdolność wnio-skodawcy lub beneficjenta do prawidłowe-go i skuteczneprawidłowe-go osiągnięcia celów. Należy jednak zwrócić uwagę, że podobny me-chanizm został wprowadzony w związ-ku z wdrożeniem jednego z programów operacyjnych w perspektywie finansowej

2007–2013, a mianowicie „Infrastruktura i środowisko”. Przewidziano bowiem moż-liwość kontroli systemowych u beneficjen-tów, mających na celu weryfikację prawi-dłowości, skuteczności i zgodności z pra-wem procedur stosowanych przez nich w dążeniu do prawidłowej realizacji pro-jektów²³. W praktyce mechanizm tej kon-troli powinien ograniczać się do weryfikacji podmiotów wdrażających główne, strate-giczne projekty w ramach danego progra-mu operacyjnego, na przykład Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad czy PKP PlK SA, które dysponują najwięk-szą pulą środków na duże projekty infra-strukturalne.

Artykuł 25 ustawy wdrożeniowej regu-luje z kolei szczegółowo procedurę kon-tradyktoryjną w odniesieniu do wyników kontroli (informacja pokontrolna) sporzą-dzanych po kontrolach innych niż wery-fikacje wniosków o płatność (w tym kon-trole na zakończenie realizacji projektu) oraz kontroli krzyżowych.

Procedura ta określa między innymi termin wniesienia i rozpatrzenia pisem-nych zastrzeżeń do informacji pokon-trolnej, a także reguluje kwestie zwią-zane z wydawaniem zaleceń pokontrol-nych lub rekomendacji i informowaniem o sposobie ich wykonania. W tym zakre-sie rozwiązania są analogiczne do uregulo-wań trybu przeprowadzania kontroli od-noszących się do okresu programowania 2004–2006, które były zawarte w rozpo-rządzeniu Ministra rozwoju regionalnego

22 Art. 169 ust. 1 i 2 ustawy z 29.01.2004 r. – Prawo zamówień publicznych (DzU z 2013 r., poz. 907, 984, 1047, 1473 oraz z 2014 r., poz. 423).

23 Pkt 5.1.3 Wytycznych do kontroli realizacji programu operacyjnego „Infrastruktura i środowisko 2007–2013”.

z 27 kwietnia 2007 r. w sprawie trybu kontroli realizacji projektów i programów współfinansowanych ze środków fundu-szy strukturalnych i Funduszu Spójności²⁴. Sformułowanie procedury kontradykto-ryjnej w ustawie wdrożeniowej ujednolici na poziomie wszystkich programów ope-racyjnych sposób dokumentowania kon-troli, a przede wszystkim wyposaży bene-ficjentów w ustawowe prawo wnoszenia zastrzeżeń do wyników kontroli.

Warto jeszcze zwrócić uwagę na wpro-wadzoną w art. 148 ust. 1 rozporządze-nia nr 1303/2013 zasadę proporcjonal-ności kontroli programów operacyjnych.

Przewiduje ona, że małe projekty²⁵ mogą być sprawdzane przez instytucję audyto-wą albo Komisję Europejską tylko jeden raz przed ich zakończeniem, zaś pozosta-łe projekty nie mogą być audytowane wię-cej niż jeden raz w roku.

Dodatkowo, instytucja audytowa i Komisja Europejska zasadniczo odstę-pują od audytu w roku, w którym audyt został przeprowadzony przez Europejski trybunał Obrachunkowy. Przepis ten spra-wia wrażenie ograniczenia możliwości kon-trolowania projektów, jednak faktycznie nie powinien wpłynąć na liczbę kontroli.

Po pierwsze dlatego, że odnosi się tylko do audytów instytucji audytowej oraz Komisji Europejskiej, a zatem wszyst-kie inne uprawnione instytucje nie mają ograniczeń.

Po drugie, audyty instytucji audytowej i Komisji Europejskiej w ogólnej liczbie

kontroli u beneficjentów przeprowadza-ne są relatywnie rzadko i praktycznie nie zdarza się, aby miały miejsce w tym samym roku.

Po trzecie, audyty Komisji Europej-skiej i instytucji audytowej będą ogra-niczone ze względu na audyt przepro-wadzony przez Europejski trybunał Obrachunko wy tylko wtedy, kiedy jego wyniki będą mogły być wykorzystane przez te instytucje na potrzeby wykona-nia właściwych im zadań.

Po czwarte, audyty i kontrole nie są w ża-den sposób ograniczone w okresie po za-kończeniu projektu, w którym beneficjent jest obowiązany przechowywać dokumen-tację. Można wręcz przypuszczać, że audy-ty właśnie dopiero wtedy będą podejmo-wane przez Komisję Europejską, co zwięk-szy ryzyko utraty alokacji w przypadku wykrycia nieprawidłowości.

Rozliczanie nieprawidłowości oraz korygowanie wydatków Artykuł 24 ustawy wdrożeniowej traktu-je o sposobie korygowania nieprawidło-wości stwierdzonych w związku z reali-zacją programów operacyjnych. regulacja ta jest bardzo istotna i wprowadzenie jej powinno usprawnić proces rozlicza-nia wydatków nieprawidłowo poniesio-nych, a także wyeliminować występujące w obecnej perspektywie niejasności i wy-pełnić lukę, która istnieje w przepisach uzppr. Przede wszystkim, o czym wspo-mniałem wcześniej, przepis przewiduje

24 DzU.2007.90.602.

25 200 tys. euro dla Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego i Funduszu Spójności oraz 150 tys. dla Europejskiego Funduszu Społecznego.

możliwość stwierdzenia nieprawidłowo-ści i nałożenia korekty finansowej w każ-dym czasie.

Niewykrycie nieprawidłowości podczas danej kontroli nie wyklucza możliwości jej stwierdzenia na późniejszym etapie.

Korekta nie musi także wynikać z działań kontrolnych podjętych przez instytucję, która będzie ją nakładać i może być wyni-kiem kontroli czy audytu przeprowadzo-nego przez inne uprawnione podmioty, na przykład Prezesa Urzędu Zamówień Publicznych czy instytucję audytową²⁶. Stwierdzenie wystąpienia nieprawidłowo-ści musi być poprzedzone czynnonieprawidłowo-ściami wyjaśniającymi, w trakcie których bene-ficjent powinien mieć możliwość przed-stawienia swojej opinii.

Przepisy ustawy nie określają trybu prowadzenia czynności wyjaśniają-cych, z  wyjątkiem sytuacji, w  któ-rej dojdzie do korygowania nieprawi-dłowości stwierdzonej przed zatwier-dzeniem wniosku o płatność. W tym wypadku odpowiednie zastosowanie znaj-dzie procedura kontradyktoryjna prze-widziana dla postępowania z wynikami kontroli, a więc beneficjent będzie mógł wnieść pisemne zastrzeżenia co do stwier-dzonej nieprawidłowości i proponowanej wysokości pomniejszenia wniosku o płat-ność o kwotę wydatków poniesionych nie-prawidłowo.

rozwiązanie to jest niewątpliwie ko-rzystne dla beneficjenta²⁷, gdyż daje mu szansę przedstawienia argumentów,

niemniej jednak, zważywszy że dotyczy etapu rozliczania wniosku o płatność, może w znaczący sposób wydłużyć termin re-fundacji poniesionych wydatków.

Dodatkowo może dojść do sytuacji, w której nieprawidłowość została stwier-dzona w toku kontroli uprzednio przepro-wadzonej przez instytucję, co oznaczałoby, że beneficjent mógłby podwójnie sko-rzystać z procedury kontradyktoryjnej, gdyż ustawa nie wyklucza możliwości wniesienia pisemnych zastrzeżeń jeśli ustalenie dotyczące nieprawidłowości było już przedmiotem sporu mającego miejsce w trybie prowadzonej kontroli (np. na miejscu).

W zakresie definicji nieprawidłowo-ści indywidualnej lub systemowej usta-wa wdrożeniousta-wa odsyła do pojęć okre-ślonych w przepisach rozporządzenia nr 1303/2013.

Warto zwrócić uwagę, że po raz pierw-szy w przepisach o randze rozporzą-dzenia UE pojawia się definicja niepra-widłowości systemowej, przez którą rozumie się każdą nieprawidłowość mo-gącą mieć charakter powtarzalny, o wy-sokim prawdopodobieństwie wystąpie-nia w podobnych rodzajach operacji, bę-dącą konsekwencją istnienia poważnych defektów w skutecznym funkcjonowaniu systemu zarządzania i kontroli, w tym po-legającą na niewprowadzeniu odpowied-nich procedur zgodnie z rozporządzeniem oraz z przepisami dotyczącymi poszczegól-nych funduszy. Zatem z nieprawidłowością

26 Art. 24 ust. 3 ustawy wdrożeniowej.

27 Jednocześnie jednak ustawa wdrożeniowa wyklucza możliwość zastosowania procedury administracyjnej na podstawie Kodeksu postępowania administracyjnego – art. 24 ust. 4 ustawy wdrożeniowej.

systemową będziemy mieć do czynienia wówczas, gdy poważny błąd występują-cy w systemie realizacji programu może skutkować lub będzie skutkował wystę-powaniem lub deklarowaniem do KE wy-datków nieprawidłowych.

Ustawa wdrożeniowa wprowadza nato-miast definicję korekty finansowej, przez którą rozumie się kwotę, o jaką pomniej-sza się współfinansowanie UE dla projek-tu lub programu operacyjnego w związ-ku z nieprawidłowością indywidualną lub systemową.

Należy zwrócić uwagę, że definicja ta jest zbieżna z przepisem art. 143 ust. 2 rozporządzenia nr 1303/2013, stwier-dzającym, że korekta finansowa polega na anulowaniu całości lub części wkła-du publicznego w ramach operacji lub programu operacyjnego i jest wymagana w związku z ujawnionymi nieprawidłowo-ściami pojedynczymi lub systemowymi.

Uzppr nie zawierała definicji korekty fi-nansowej i wymieniając zadania instytu-cji zarządzającej, odsyłała w tym zakresie bezpośrednio do art. 98 rozporządzenia nr 1083/2006, analogicznego do wyżej wymienionego przepisu rozporządzenia nr 1303/2013.

Jednocześnie art. 24 ust. 4 ustawy wdro-żeniowej określa wprost, że do stwier-dzenia wystąpienia nieprawidłowości i nałożenia korekty finansowej nie sto-suje się przepisów ustawy z 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania admini-stracyjnego, co oznacza, że ustalenie i na-łożenie korekty finansowej nie będzie

następowało przez wydanie decyzji admi-nistracyjnej. Warto zwrócić uwagę, że usta-wa wdrożeniousta-wa w art. 90 pkt 11 wprousta-wa- wprowa-dza analogiczny przepis do uzppr, zatem już teraz do spraw z zakresu ustalania i na-kładania korekt finansowych w perspek-tywie finansowej 2007–2013 stosuje się takie same zasady, jak przewidziane dla nowego okresu programowania.

Dotychczas, w ramach przepisów do-tyczących perspektywy finansowej 2007–2013, instytucje zarządzające rów-nież nie stwierdzały podstaw do ustalania i nakładania korekt finansowych w dro-dze decyzji administracyjnej, co jednak stanowiło przedmiot sporów skutkujących także wyrokami sądów administracyj-nych wskazującymi na władczy charakter takiego rozstrzygnięcia i stwierdzający-mi w związku z tym obowiązek ustalenia i nałożenia korekty przez wydanie decy-zji administracyjnej²⁸. Pogląd taki wyda-wał się jednak mocno wątpliwy.

Po pierwsze, należy zwrócić uwagę na brak przepisu prawa materialnego, który uprawniałby odpowiednie organy do wyda-nia decyzji o nałożeniu korekty. Przepisem takim nie mógł być wskazywany w wy-mienionym wyroku art. 107 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, który jako przepis prawa proceduralnego okre-śla elementy jakie powinna zawierać de-cyzja administracyjna.

Po drugie, czynność nałożenia korek-ty ma swoje źródło w woli stron umowy o dofinansowanie i beneficjent ma moż-liwość, na zasadach ogólnych, dochodzić

28 Por. np. wyrok NSA z 18.01.2013 r., sygn. Akt II GSK 1776/12.

swoich praw przed sądem powszech-nym²⁹ w związku z nienależytym wyko-naniem umowy. Po trzecie, należy zauwa-żyć, że termin „korekta”, odnoszący się w uzppr wprost do art. 98 rozporządzenia nr 1083/2006, rozumiany jest jako anulo-wanie całości lub części wkładu publicz-nego w ramach programu operacyjpublicz-nego.

Jest więc konsekwencją wystąpienia nie-prawidłowości, która została uprzednio zadeklarowana do Komisji Europejskiej i zwykle wiąże się z koniecznością od-zyskania od beneficjenta środków nie-prawidłowo wydatkowanych, które od-bywa się w wyniku decyzji administra-cyjnej wydawanej na podstawie art. 207 ustawy o finansach publicznych. Decyzja o zwrocie ma charakter konstytutywny i w jej treści konieczne jest stwierdze-nie przede wszystkim, czy doszło do na-ruszenia przepisów będących podstawą zwrotu. Należało zatem przyjąć, że zja o zwrocie stanowi jednocześnie decy-zję określającą i ustalającą merytoryczne podstawy dochodzenia zwrotu. Wydaje się więc, że NSA w wyroku z 2013 r. nie-słusznie rozciągnął pojęcie korekty okre-ślonej w art. 26 ust. 1 pkt 15a uzppr na okoliczność, w której nie mamy do czy-nienia z korektą, o której mowa w art. 98 rozporządzenia nr 1083/2006, a więc na

sytuacje, w których dochodzi do usta-lenia skutkującego obniżeniem kwoty zatwierdzonej do rozliczenia w ramach wniosku o płatność (tj. wyłączenie wy-datków z kwoty wywy-datków kwalifikowal-nych zawartych we wniosku o płatność).

Nie mamy zatem do czynienia z korektą dofinansowania projektu, co zostało także potwierdzone w art. 24 ust. 9 pkt 1 usta-wy wdrożeniowej. W tym usta-wypadku nie można mówić o „korekcie” z uwagi na to, że beneficjent zachowuje pozostałą część dofinansowania (bez obniżenia dofinan-sowania) oraz może przedstawić inne wy-datki, nieobarczone nieprawidłowością, aby skonsumowały one całość przyzna-nego mu dofinansowania. Dokonywanie korekt na podstawie art. 98 rozporzą-dzenia nr 1083/2006 dotyczy ponadto relacji państwo członkowskie – Komisja Europejska i ma na celu przywrócenie sytuacji, w której wszystkie wydatki de-klarowane do Komisji Europejskiej do współfinansowania z funduszy struktu-ralnych i Funduszu Spójności są zgodne z obowiązującymi przepisami i dokonywa-ne w poszanowaniu zasad rówi dokonywa-nego trak-towania i proporcjonalności³⁰. Instytucja zarządzająca będzie zobowiązana wyco-fać wydatki obarczone nieprawidłowością bez względu na wyroki sądów dotyczące

29 Potwierdzeniem tej tezy są wyroki sądów cywilnych w sprawach dotyczących „nałożenia korekty”, w któ-rych to sprawach sądy powszechne uznawały się za właściwe do rozstrzygania w przedmiocie „nałożenia korekty” (zob. np. wyrok SA w Poznaniu z 13.11.2012 r., sygn. akt I ACa 801/12). Dodatkowo, w zakre-sie dopuszczalności cywilnej drogi sądowej w sprawach wynikających z umowy o dofinansowanie, z uwa-gi na jej cywilnoprawny charakter należy wskazać następujące orzeczenia: uchwała NSA z 29.03.2006 r., II GPS 1/2006; wyrok WSA w Warszawie z 25.03.2011 r., V WSA/Wa 472/11; postanowienie WSA w Warszawie z 25.03.2011 r., V SA/Waa 1200/11 oraz postanowienie SN z 21.03.2013 r., III CZP 9/13.

30 Powyższa argumentacja została potwierdzona przez WSA w Warszawie w wyroku z 4 lipca br. (sygn.

akt V SA/Wa 457/13). Zob. również: J. Ostałowski: PostępowaniewsprawiezwrotuśrodkówUniiEuropej-skiejwświetleorzecznictwasądówadministracyjnych, „Przegląd Prawa Publicznego”, nr 2/2014, s. 41.

podstaw dochodzenia zwrotu środków od beneficjenta. W innym wypadku instytu-cja zarządzająca narażałaby się na zarzut niewłaściwego wywiązywania się z obo-wiązków korygowania nieprawidłowości i ryzyko podjęcia sankcji przez KE w po-staci wstrzymania biegu terminu płatno-ści, zawieszenia płatności czy nałożenia na program operacyjny korekty systemowej.

Podsumowując, trudno znaleźć podstawy do podzielenia opinii wyrażonej w wyro-ku NSA z 2013 r.

Obowiązek każdorazowego wydawania decyzji ustalającej i nakładającej korektę finansową mógłby ponadto niekorzystnie wpłynąć na tempo odzyskiwania środków od beneficjentów oraz wdrażania programu operacyjnego, z uwagi na konieczność pro-wadzenia postępowań administracyjnych dotyczących ustalenia i nałożenia korekty finansowej niezależnie od prowadzonych spraw dotyczących odzyskania od benefi-cjentów nieprawidłowo wydatkowanych środków. W ostatnim czasie pojawiły się już jednak rozstrzygnięcia sądów admini-stracyjnych potwierdzające brak obowiąz-ku wydawania decyzji administracyjnej w sprawie nałożenia korekty finansowej³¹. Niemniej jednak, pozytywnie należy oce-nić rozwiązania zaproponowane w ustawie wdrożeniowej, które usuwają wątpliwości prawne i wykluczają wprost wydawanie

decyzji administracyjnej³² w procesie stwierdzania wystąpienia nieprawidłowo-ści, nakładania korekty finansowej, po-mniejszenia wartości wydatków kwali-fikowalnych ujętych we wniosku bene-ficjenta oraz w sytuacji, kiedy korekta finansowa wynika bezpośrednio z działa-nia lub zaniechaz działa-nia właściwej instytucji lub organów państwa. W tej ostatniej sytuacji, zgodnie z art. 24 ust. 11, do rozliczenia ko-rekty dojdzie pomiędzy państwem człon-kowskim a Komisją Europejską i benefi-cjent nie poniesie jej ciężaru. Przepis ten skorelowany jest z omówionym wcześniej przepisem dotyczącym odpowiedzialności finansowej instytucji, która dopuściła się uchybień, polegającej na wypłacie równo-wartości dofinansowania należnego bene-ficjentowi lub zwrotu kwoty równej kwo-cie dofinansowania, która już została wy-płacona beneficjentowi. Przepis zwalniają-cy z odpowiedzialności beneficjenta znaj-dzie również zastosowanie w sytuacji nie-wdrożenia do porządku krajowego dyrek-tyw UE. Beneficjent zostanie zwolniony z odpowiedzialności finansowej wówczas, gdy zostanie to stwierdzone przez mini-stra właściwego do spraw rozwoju regio-nalnego (w odniesieniu do instytucji za-rządzającej) lub instytucję zarządzającą (w odniesieniu do instytucji, którym zo-stały powierzone zadania).

31 Na przykład wyrok NSA z 8.05.2014 r., sygn. II GSK 249/13, w którym Sąd orzekł, iż „nie można zaakcepto-wać poglądu, że forma decyzji administracyjnej jest także wymagana dla dokonania korekty finansowej przez państwo członkowskie”. Zob. także postanowienie WSA sygn. V SAB/Wa 16/14. Ostatecznie sprawę prze-sądziła uchwała NSA w składzie 7 sędziów z 27.10.2014 r. (II GPS 2/14), zgodnie z którą: „Ustalenie i nało-żenie korekty finansowej, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 15a ustawy z 6.12.2006 r. o zasadach prowa-dzenia polityki rozwoju (j.t. DzU.2009.84.712 ze zm.), nie wymaga wydania decyzji administracyjnej”.

32 Jednocześnie ustawa wdrożeniowa wprowadza opisaną wyżej procedurę kontradyktoryjną, która daje be-neficjentowi możliwość obrony jego interesów.

Zgodnie z art. 24 ust. 9 ustawy wdro-żeniowej, stwierdzenie wystąpienia nie-prawidłowości indywidualnej będzie się więc wiązało z następującymi konsekwen-cjami i obowiązkami po stronie instytu-cji zarządzającej lub instytuinstytu-cji, której po-wierzono realizację zadań:

1. W sytuacji stwierdzenia