B
kępe (najpierw — Scam pe, S k ąp e74, potem — jeszcze w 1901 r. — Skem pe)75 76, założone za przyzwoleniem królewskim w 1455 r., położone w samym sercu Ziemi
Dobrzyńskiej, które szczycąc się odzyskaną wolnością w 1411 r., okazało się miasteczkiem gościnnym najpierw dla objawień
Najświętszej Maryi Panny w miejscu dzisiejszej fundacji, a nie w Borku, a następnie dla wizerunku Matki Bożej, a potem, dla gorących Jej czcicieli, w pierwszym rzędzie wiernego ludu tej ziemi, a niebawem — gdy doszło za przyczyną Panienki Skęp- skiej do rozgłosu — dla wiernych, ciągnących tu z ziem ościen
nych. Zanim nastąpiło sprowadzenie Figury Skępskiej, Skępe na Ziemi Dobrzyńskiej, a w istocie „ o 2 0 0 0 kroków odległa od m iasteczka w ioska W ym yślirT1*', zostało objawione przez Boga
74 A. Pawiński, P o lsk a X V I wieku p o d względem geografiaąio-statystyaąiym , t. 1:
W ielkopolska, Warszawa 1883, s. 314.
75 F. M. S., Skem pe, [w:] E ncyklopedia pow szechna S . O rgelbranda, t. 23, Warszawa 1866, s. 518.
76 S. Barącz, Cudowne obrany M a tk i N ajśw iętszej w Polsce, Lwów 1891, s. 246, gdzie jednak „Wymyśliny” (zapewne lapsu s calam i)', A. Bobiński, J. M. Bazewicz,
Przew odnik p o Królestw ie P olskiem z dodaniem w ielkiej m apy ściennej gubernji Królestw a Polskiego, Warszawa 1901, s. 160.
F. M. S., Skem pe, [w:] Encyklopedia pow szechna S . O rgelbranda, t. 23: 1866, s. 518 - wydaje się zasadnie - utrzymuje, że „w spom niany kościół n iejest w łaściwie w Skem pem , lecz w łaściw ie w wiosce Wy my ślinie, o p arę tysięcy kroków od niego oddalonej, k tó rajed n ak , według w szelkiego podobieństw a, ju ż p o fu n d acji k laszto ru p o w stała". Początkowo ta część Skępego z łaskami słynącą Figurą MB Skępskiej nazywano V illa (z jęz.
łacińskiego - wiejska posiadłość, wiejski dom), później dopiero nazwana jako Wymyślin. Zob. M. Borucki, Z iem ia k u jaw sk a p o d względem histotycznym ,jeograficznym , archeologicznym, ekonomicznym i statystycznym opisan a p rz e z ---, Warszawa 1882, s. 41, gdzie informacja, że właściciel miasteczka Skępe, Ludwik Zieliński pobierał
i Najświętszą Maryję Pannę: „ N a m iejscu tern, p r y drodze wiodą
cej do m iasta U p n ą , niekiedy widywali p asterce jasn o ść, n a kam ieniu tam będącym, stą d ryli n a tym kam ieniu k r y t y k i i m odlili się tam . N astępn ie r. 1 4 8 0 w idziano naw et w św iatłości i N ajśw iętszą M aryę Pannę, i n ie k tó ry m odląc się doznaw ali cudownych uzdrow ień'’’11. D o
wiadujemy się o tym z XVI-wiecznej, wiarygodnej kroniki Jana z Komorowa: „ W czasie srożącej się zarazy około św. M ich ała (2 9
46
dnieliśm y u n as brach ” 1*. Dlatego w 1495 r. kasztelan kruszwicki,
„pan na Skempem” , Mikołaj Kościelecki wzniósł tu niewielki kościółek. Z XVI-wiecznego pamiętnika, pisanego po łacinie przez skępskiego zakonnika, w tłumaczeniu podajemy historię przybycia do Skępego łaskami wsławionej Figury N. M. Panny Skępskiej: „K asztelan Kościelecki m ia ł córki imieniem Z ofia19, k tó ra
K. Żuchowski, Kalwaria Zebrzydowska 2014, s. 280.
Także, choć nieprecyzyjnie: M em oriale O rdinis F ratrum M inorum a F r. loanne de Komorowo C om pitalurum , red. K. Liske, A, Florkiewicz, Monumenta Poloniae Historica, t. 5, Lwów 1888, s. 283-284; K. Pawłowska, M adonna S k ę p sk a —
Źródło ży da i artystycznego natchnienia, „Ziemia Dobrzyńska. Zeszyty Historyczne Dobrzyńskiego Oddziału WTN” , t. 2, Rypin 1992, s. 27.
79 H. E. Wyczawski, San k tu ariu m M a tk i B o sk ie j w Skipem , „Studia Płockie” , t.
13: 1985, s. 151 - zdaje się - mylnie wprowadzi! do historiografii imię córki Mikołaja Kościeleckiego jako „Katarzyna” . Za nim powtórzyli to - niestety - inni historycy tego miejsca. Należy przy tym wyjaśnić, Mikołaj Kościelecki (ok.
1440-1512) z małżeństwa z Anną Bochotnicką z Oleśnicy h. Dębno pozostawił cztery córki: NN, Bernardetę, Katarzynę, żonę Mikołaja Walewskiego z Walewic h. Pierzchała, podkomorzego sochaczewskiego oraz Zofię, za Wiktorynem Sempelborskim, zob. A. Swieżawski, Kościelecki M ik o ła j z Kościelca h. O gończyk, PSB, t. 14: 1968-1969, s. 415-416; M. Krajewski, NSBZD, t. 1: 2014, s. 485.
Z tej informacji można wnosić, iż interesującą nas osobą mogła być jedna lub druga z córek Mikołaja, jednak należy dać wiarę Józefowi Zielińskiemu, który będąc w posiadaniu XVI-wiecznego pamiętnika skępskiego bernardyna, Bernarda z Szamotuł, przetłumaczył go i podał do „Tygodnika Ilustrowanego”
w roku 400-lecia sprowadzenia Figury NMP Skępskiej (1896 r.), gdzie jest imię Zofia. Imię to znajdujemy także w zapisie przy haśle „Skem pe” w 23. tomie
Encyklopedii pow szechnej z 1866 r.: „W edług p o d an ia w k r o n ic e k la s z to r n e j (podkr.
MI<) zapannego, z»ajd u jąca s ą w o łtarzu cudowna statu a M a tk i B oskiej, k tó ra zarówno Częstochow skiej używ ała słan y , n abyła w Poznaniu r. 1 4 9 6 Z ofija, córka M ik o ła ja Kościeleckiego, k aszte lan a kruszw ickiego” (s. 518). Imię Zofia widzimy również w wiarygodnych opracowaniach XIX-wiecznych oraz historyków Kościoła z początków X X wieku, w tym dominikanina, o. Sadoka W F. Barącza, znanego galicyjskiego historyka i kronikarza, ale także w K atalogu zabytków sz tu k i w Polsce,
t. 11: województwo bydgoskie, pod red. T. Chrzanowskiego i M. Korneckiego, z. 9:
p ow iat lipnow ski, inw. przepr. R. Brykowski, I. Galińska i H. Sygietyńska, Warszawa 1969, s. 52. Podobnie ks. W Helenowski, Cudow na S k ę p sk a M a ria n asza, wyd.
pierwsze, (Gostynin) 1948, s. 6-7.
uczyniła, f i p r y ozdobi kościół fig u rą N . Panny. W tym celu u d a ła się zapisów Figura Matki Bożej, zwana już od 1496 r. Matką Bożą Skępską, została znaleziona cudem w Poznaniu, (wcześniej w tym miejscu, na Ziemi Dobrzyńskiej objawiła się wiernym w czasie morowej zarazy w lasku dębowym, położonym na za
chód od dzisiejszego kompleksu kościelno-klasztornego), tak zresztą jak cudownie uzdrowiona została za przyczyną NMP córka dobrodzieja skępskiego kościoła, w którym znalazła nie tylko godne schronienie, ale i cześć wiekową. U podstaw tego historycznego zdarzenia legły dwie wartości: głęboka wiara i przykładna wdzięczność. Podał o tym w 1900 r. autor opisu
jący słynące cudami obrazy Maryi: „K ościełecki u słu ch ał objaw ienia
(Jana z Pobiedziska — dop. MK) i uystaw iw szy w r. 1 4 9 6 drewniany
48
Bożej Skępskiej, ks. Wincenty Helenowski w wierszu pt. Pieśń do M a tk i P o je j S k ę p sk ie j podkreślił, że Skępe jest z tego powodu miasteczkiem szczęśliwym:
„Szczęśliw e je ste ś Skępe, śęę ci się dostało P o siad ać w sw ej św iątyni, co niebo z d z ia ła ło ” *2.
Dalszy rozwój pierwotnej fundacji kasztelana Mikołaja Kościeleckiego (1485-1535), ojca „patronki” Figury Skępskiej* 82 83, Zofii był możliwy dzięki przywiązaniu do ziemi rodzonej (jak mówił W. Orkan - „ziemi rodnej”), Ziemi Dobrzyńskiej inne
go Kościeleckiego, także Mikołaja ze Skępego (ok. 1440-1518), syna założyciela miasteczka w 1455 r., również (po trzykroć!) Mikołaja (ok. 1400-1479). Mianowany biskupem chełmskim, po wstąpieniu na tron Zygmunta I, wycofał się z działalno
ści politycznej, rzadko bywał w stolicy biskupstwa - Krasnym Stawie, przebywając w większości w klasztorze Ojców Bernar
dynów w Skępem, gdzie w 1508 r. rozpoczął budowę nowego kościoła, konsekrowanego już w uroczystość Zwiastowania NMP 1511 r.84. Hojność M. Kościeleckiego - godnego syna Ziemi Dobrzyńskiej — nie miała sobie równych w tym czasie, mimo iż legenda podniosła jego zasadniczość w dziele kolator- stwa. Jeszcze na początku X X w. nauczycielowi muzyki, w ist
niejącym w pomieszczeniach zabranych w 1864 r. klasztorowi, Seminarium Nauczycielskiego, Faustynowi Piaskowi jeden ze starszych mieszkańców Skępego, Bartłomiej Koleżyński opo
wiedział następującą historię: „K iedy jeden z braciszków bernardyń
skich zw rócił się do d ziedzica dóbr skępskich z p ro śb ą o przydzielenie Zakonowi ziem i p o d budowę k laszto ru , d ziedzic uśm iechnąwszy się, rz e k ł: «O w szem , dam ci tyle, j a k daleko p on iesiesz ten kam ień » — w ska-Warszawa 1846, s. 246. Niekiedy mylnie podaje się: Ja n K uśn ierz Z P obiedzisk,
zamiast: Jan z Pobiedziska, z zawodu kuśnierz. (Pobiedziska - miejscowość między Poznaniem a Gnieznem, dziś siedziba gminy miejsko-wiejskiej, woj.
wielkopolskie). konsekracji kościoła - 22 lutego 1511 r. W niektórych opracowaniach podaje się datę konsekracji na rok 1512.
Żyjąc n a lecący opodal dosyć duży g ł a z B raciszek , p rz e ż e g n a m y się, otaczającego obecny ogród sem inarium ” ^ .
Wobec pewnych różnic w dacie przybycia bernardy
nów do Skępego, głównie spowodowanych dość swobodnym odczytaniem dokumentów przez ks. J. Krystosika, który tę datę przesunął na rok 1499, należy w tym miejscu poczynić istotne wyjaśnienia85 86. Ks. Mikołaj Kościelecki do porozumienia się w sprawie obsadzenia wzniesionego przez niego kościółka w Skępem bernardynami, zaprosił w roku 1498 do Włocławka gwardiana klasztoru Ojców Bernardynów w Kole, o. Euzebiu
sza z Kalisza i o. Melchiora Gusza — przyszłego przełożonego w Skępem. Potem skierował prośbę do wikariusza zakonnej prowincji (obecnie jest to funkcja prowincjała), bł. Włady
sława z Gielniowa (notabene prowincjała w latach 1487-1490 i 1496-1499) o formalne przyjęcie fundacji. Wystarał się rów
nież o zgodę na nową fundację papieża Aleksandra VI. Na tej podstawie bernardyni przybyli do Skępego, z myślą tworzenia nowej placówki, w święto Zwiastowania NMP w dniu 25 mar
ca 1498 r., w osobach: o. Melchior Gusz, pierwszy przełożony w Skępem, o. Jan z Raszkowa i brat zakonny Antoni, z zawodu rymarz87. Początkowo zamieszkali oni w zabudowaniach dwor
skich w pobliżu kościółka fundowanego przez Kościeleckiego.
W dniu 27 września 1498 r. zakonnicy otrzymali od bpa 2016, s. 37, który w „Wykazie klasztorów i fundacji Braci Mniejszych w Polsce”
zapisał: „K la sz to r w Sk ip em p rzy kościele Zw iastow ania N M P . F undow ał p a n M ik o ła j K ościelecki - 1 4 9 7 ” . Zapewne miał on na myśli wcześniej wzniesiony kościółek przez ojca Zofii, stanowiący podstawę pierwotnej fundacji.
ckiego Jana Lubrańskiego, rezydującego wtedy w Sandomierzu, dekret zezwalający na objęcie fundacji i zgodę na rozpoczęcie pracy duszpasterskiej w Skępem, zaś oficjalne wprowadzenie zakonników na nową placówkę odbyło się prawdopodobnie
konnicy mieszkali i pracowali w Skępem od blisko roku, jednak fundacja nie była jeszcze przyjęta i konwent nie został jesz
cze formalnie ustanowiony. Wysłannicy kapitulni w roku 1499 mieli zatem sprawdzić, w jakim stanie jest przyszłość skępskiej fundacji i czy można ją przyjąć. W 1502 r. kapituła w Kobylinie przyjęła fundację (klasztor) skępski i dla zaspokojenia potrzeb duszpasterskich wysłano z niej 7 zakonników z gwardianem na czele. W 1509 r. klasztor skępski, podniesiony został do rzędu konwentów formalnych. Po zakończonym prowincjalstwie o.
Władysław z Gielniowa został przełożonym w Skępem w ła
tach 1501-1504, a rok później, 4 maja 1505 r. - zmarł. Tożsa
me informacje tyczące się daty sprowadzenie bernardynów do Skępego znajdujemy u o. S. Barącza, który podał: „K s. M ik o ła j Kościelecki zam yśla obszerniejszy kościół z klasztorem budować. W tym celu sprow adza około r. 1 4 9 8 O O . Bernardynów, którzy tymczasowo translacji (uroczyste przeniesienie) relikwii św. Stanisława przypadało pod koniec XV w. w czwartek {feria S ) tylko w 1498 r., a nie w 1499 r., jak to mylnie podawały późniejsze opracowania. Zob. także A. Sitnik, S k ę p e .. ., s. 32.
Jan z Komorowa, K ro n ik a Z a k o n u .. . , s. 281.
S. Barącz, Cudowne obrazy..., (347. S k ą p e), s. 247.