y 2017
Marta Koniarska
martk@wp.euUrodzona 14 sierpnia 1991 roku w Gdańsku.
Studia rozpoczęte na ASP w Gdańsku w 2012 roku w Pracowni Podstaw Rysunku i Malarstwa dr hab. Hanny Nowickiej-Grochal.
Praca magisterska pisemna: Psychoanaliza praktyk artystycznych w sztuce
współczesnej. Formy napięcia między przedmiotem a jego własnością
napisana pod kierunkiem dr hab. Aleksandry Pawliszyn. Opiekun aneksu: prof. Zbigniew Treppa
Promotor dyplomu: prof. Henryk Cześnik Recenzent: dr Andrzej Karmasz
Born on 14 August 1991 in Gdańsk
Studies in Basics of Drawing and Painting commenced on 2012 in the Studio of dr hab. Hanna Nowicka-Grochal at the Academy of Fine Arts in Gdańsk.
Written master’s thesis: Psychoanalysis of artistic practices in modern
art. The forms of tensions between the object and its property
written under the supervision of dr hab. Aleksandra Pawliszyn. Supervisor of the annex: prof. Zbigniew Treppa
Degree project supervisor: prof. Henryk Cześnik Reviewer: dr Andrzej Karmasz
Patrząc na obrazy Marty Koniarskiej odnosi się wrażenie, że czegoś tu brakuje. Artystka przedstawia meble służące do snu i odpoczynku, takie jak łóżko, materac, hamak, czy inne wspomagające proces zasypiania akcesoria. Początkiem jej sztuki jest reklama. Nawiązanie do produktów z katalogów takich firm jak Ikea, a zwłaszcza do reguł ich przedstawiania, zostaje jednak zaburzone. Przedmioty tracą na atrakcyjności, czy wręcz mogłyby działać odpychająco jako produkt. W ich strukturę zostaje wpleciona nowa warstwa, tkanka, materiał biologiczny, czyli ostatnia rzecz jaką chcielibyśmy dostrzec w świeżo nabytym materacu. Przynajmniej dla większości populacji. Artystka podkreśla jednak, że wszystkie obiekty, na podstawie których maluje obrazy, pozostają nieużywanymi, a ingerując w ich kształt i budowę stara się wpłynąć na ich bezużyteczność. Przedstawia je tak, żeby odpoczynek i regeneracja sił w stanie bezsenności były niemożliwe. Pozornie, bo w stanie permanentnego wyczerpania i deprywacji snu niekoniecznie myślimy o wygodach.
W pracach Koniarskiej samo łóżko nie jest miejscem intymnym. Jej projekt wydaje się być zupełnie odmienny od słynnej poplamionej wydzielinami instalacji Tracey Emin My bed, choć obie zostawiają na łóżkach materiał organiczny. Sterylny i bezosobowy dla Marty Koniarskiej, która sprowadza motyw łóżka do chłodnego, niemal medycznego spojrzenia.
Najbardziej znaczący w tym projekcie jest fakt, że artystka zaczynając nad nim pracę sama cierpiała na bezsenność. To istotny kontekst dla całego - uzyskującego charakter terapeutyczny - projektu, bez którego moglibyśmy stwierdzić przesyt obrazów z tematem pustego łóżka. W roku 1991 Félix Gonzáles-Torres, dla upamiętnienia śmierci swojego kochanka umieszcza
na dwudziestu czterech billboardach reklamowych czarno-białą fotografię zatytułowaną Untitled przedstawiającą niezaścielone łóżko, z widocznymi odciśniętymi śladami dwóch ciał. Jako billboard praca ta wkroczyła w rzeczy-wistość zarezerwowaną dla głośnych skomercjalizowanych wiadomości, znalazła się pomiędzy reklamą a sztuką. Intymność łóżka jako miejsca zamieniona jest na poczucie izolacji i nieobecności - tak jak w obrazach Marty Koniarskiej, z tą jednak znaczącą różnicą, że miejsca obrazowane mają pozostać nieużyte, a sen nie mógł i nie może się odbyć. Artystka przyznała, że w trakcie prac nad dyplomem z malarstwa zaczęła się uwalniać od stanów bezsenności, co klasyfikuje jej malarstwo jako środek, czy metodę uzdrawiającą. W jej obrazach pozostaje jednak tęsknota za insomnią, a my, jako odbiorcy, dostajemy opaski do snu wykonane z półprzeźroczystej białej tkaniny. Motyw zakrywania oczu i ograniczania pola widzenia pojawiał się już wcześniej w twórczości artystki, jak obraz malowany pod hasłem „podróż” przedstawiający konia z blindami stojącego nieruchomo na końskiej bieżni.
O ile same obrazy nie wkraczają dosłownie w sferę skomercjalizowaną, to taką rolę odgrywa dopełnienie całego projektu, którym są opowiadane sny. Słyszymy nagrania, w których rodzina artystki i jej bliscy dzielą się z nią swoimi snami, jednak ona sama nadal jest w tej części nieobecna. Tworzy kolekcję snów, czyli czegoś, czego nie mogła mieć, czego pragnęła w bezsenności. Relacje te są sygnałem, że gdzieś jednak sen się odbywa. dr Andrzej Karmasz
57 Yo ung P ain ter s in Gd ańsk MF A s in P ain ting 2017
Mł od e M al ar st w o w Gd ańsk u D yp lo m y 2017
59 Yo ung P ain ter s in Gd ańsk MF A s in P ain ting 2017
Looking at Marta Koniarska’s paintings, one has the impression that something is missing. The artist presents some furniture for sleeping and resting like a bed, mattress, hammock as well as other equipment designed to facilitate the process of falling asleep. The origins of this art can be found in the field of advertisement. However, these references to products from advertising catalogues of companies like Ikea, and especially to the rules of these products’ presentation are somewhat disrupted. The objects lose their attractiveness or even become repulsive. There is a new layer, a tissue or biological material that is woven into their structure, which is the last thing we would like to see in a newly purchased mattress. At least for the majority of the population. However, the artist emphasizes that all objects that she paints remain unused and by interfering with their shape and structure she tries to render them useless. She presents them in a way that makes any form of rest or regeneration in this state of sleeplessness completely impossible. This is a rather ostensible gesture, as we tend not to consider the question of comfort in a state of permanent exhaustion and sleep deprivation.
The bed in Koniarska’s works is not an intimate place. Her project seems to be completely different from the famous secretion-stained installation of Tracey Emin „My bed”, though they both leave some organic material on their beds. In case of Marta Koniarska it is sterile and impersonal, which imparts a cool and almost medical feel to the motif of the bed. The most significant thing about this project is the fact that the artist was suffering from insomnia when she started her work on it. This is an important context for the whole-now acquiring therapeutical dimension-project. Without it we would just note the excessive number of paintings featuring an empty bed. In 1991 Felix Gonzales Torres put a black and white photograph on twenty-four billboards in order to commemorate the death of his lover. The work’s title was „Untitled” and it showed an unmade bed with the visible traces of two absent bodies. As a billboard this work entered the domain so far reserved for loud, commercialized messages located somewhere between advertising and art. The intimacy of bed as a place is replaced with the sense of isolation and absence-just like in Marta Koniarska’s paintings-the main difference being the fact that the depicted places are meant to remain unused, as the sleep could not and cannot come to fruition. The artist has admitted that during her work on the degree piece in painting she started to overcome the insomnia, which qualifies her painting as a form of therapy or even a cure. However, her paintings seem to display a longing for insomnia if bear in mind that the viewers are equipped with some sleeping blindfolds made of semi-transparent white fabric. The motif of „covering of eyes” and the limitation of visual field have already appeared in the older works of the artist. Her painting titled „Travel” depicts a blindfolded horse standing still on a horse treadmill.
Although the paintings themselves do not encroach on the domain of the commercialized, the annex to the project-the collection of dreams told-adopts this role. We can hear some recordings, where the artist’s nearest and dearest share their dreams with her, yet she remains absent in this part. She creates a collection of dreams, something she desired but could not have in her insomnia. These recounts are a signal that somewhere out there the sleep does come to fruition.
Mł od e M al ar st w o w Gd ańsk u D yp lo m y 2017