podstawo-we zadanie Kościoła. Wzywając do przemiany stylu posługi duszpasterskiej, poleca ludowi Bożemu iść drogą Jezusa poszukującego zagubionych grzeszni-ków. Polega ona na okazywaniu miłosierdzia wszystkim ludziom, którzy tego pragną29. Zadaniem Syna Bożego przychodzącego w ludzkim ciele na świat jest objawić ludziom prawdziwe oblicze Ojca niebieskiego, który jest miłością.
Przekazując światu Bożą miłość, Jezus zwraca się do ludzi z czułością, okazu-jąc im cierpliwość i miłosierdzie oraz wzywaokazu-jąc do życia zgodnego z wymaga-niami królestwa Bożego30.
Miłość Boża, komunikowana ludziom we wszystkich słowach i czynach Jezusa Chrystusa w spotkaniu z grzesznikami staje się miłosierdziem. Jest to miłość uprzedzająca i niezasłużona. Relacje nawiązywane przez Jezusa z grzesznikami, ubogimi, odrzuconymi, chorymi i cierpiącymi wypełnia Boża łaskawość. „Wszystko w Nim mówi o miłosierdziu. Nic w Nim nie jest wyzute ze współczucia”31. To postępowanie Syna Bożego jest dla duszpasterzy wzo-rem do naśladowania. Ich zadaniem jest bowiem podchodzić do ludzi słabych i zagubionych z łagodnością, nie potępiać, lecz wzywać do nawrócenia32.
Papież Franciszek podkreśla uniwersalny charakter zbawczego posłannic-twa Kościoła, gdy stawia duszpasterzom za wzór Jezusa jako pasterza nie dzie-więćdziesięciu dziewięciu, ale stu owiec33. Kościół ma obowiązek wychodzić do wszystkich ludzi, głosząc miłosierdzie Boga zarówno wierzącym, jak i za-chowującym dystans wobec chrześcijaństwa. Miłosierdzie Boże uobecnione w Jezusie Chrystusie wzywa Jego uczniów do zwrócenia się ku ludziom nęka-nym niepewnością oraz cierpieniem i poszukiwania ich „na najróżniejszych pe-ryferiach egzystencjalnych, które często dzisiejszy świat stwarza w sposób dra-matyczny”34. Proklamacji Dobrej Nowiny o miłosierdziu Bożym towarzyszy skierowane do wszystkich zaproszenie do udziału w życiu Kościoła, w którym jako domu ojcowskim jest miejsce dla każdego, a więc także dla błądzących i grzeszników35.
To otwarcie wymaga odwagi, gdyż pociąga za sobą rezygnację z wygody i bezpieczeństwa. Oznacza ono zstąpienie w dół, czyli wyzbycie się
koncentra-29 AL, n. 296; P. Spiegel, Die Kraft der Peripherie – Wege der Barmherzigkeit und Gerechtigkeit,
„Klerusblatt” 2016, nr 3, s. 51.
30 AL, n. 60.
31 MV, n. 8.
32 AL, n. 27.
33 AL, n. 309.
34 MV, n. 15.
35 AL, n. 310; R. Gallagher, The Reception of Amoris Laetitia…, s. 9.
cji na sobie i okazywania wyższości wobec świata36. Tam, gdzie ludzie cierpią z powodu niesprawiedliwości, nie ma miejsca na obsesyjną obronę „ortodoksji”
czy lęk przed popełnieniem błędów doktrynalnych37. Jedynie właściwą posta-wą jest wtedy zanurzenie się w świat z pokorą, miłością i uwagą skierowaną na ludzi „pozbawionych siły, światła i pociechy z przyjaźni z Jezusem Chrystusem, bez przygarniającej ich wspólnoty wiary, bez perspektywy sensu i życia”38.
Pozwalając się ogarnąć łaskawości Boga, chrześcijanie doświadczają Jego przemieniającej miłości i są przynaglani, by nieść ją innym39. W adhortacji posynodalnej Amoris laetitia można dostrzec przejście od prymatu nauczania do prymatu konkretnych, dopasowanych do określonych sytuacji działań, w których wyraża się miłosierdzie chrześcijańskie40. Kościół nie może się ogra-niczyć tylko do słów, gdyż wówczas nie będzie wiernym naśladowcą Chrystusa i wiarygodnym świadkiem Bożego miłosierdzia. Zarówno język Kościoła, jak i jego sposób działania w świecie „muszą przekazywać miłosierdzie, aby prze-niknąć do serca ludzi i natchnąć ich do odnalezienia drogi powrotu do Ojca”41. Prawdy chrześcijańskie winny być tak prezentowane ludziom, aby nie były odbierane przez nich jako jarzmo, lecz jako dar, którego przyjęcie pomaga czło-wiekowi osiągnąć pełnię życia42. Chodzi najpierw o jasność i jednoznaczność przekazu nauki ewangelicznej, bez komplikowania i zaciemniania istoty rze-czy43. Następnie chodzi o treść, w świetle której religia chrześcijańska jawi się nie jako system zniewalający człowieka i utrudniający mu życie, lecz jako dro-ga wiodąca do prawdziwej wolności44. Sprowadzanie Ewangelii do zestawu norm papież Franciszek porównuje do zamieniania jej „w martwe kamienie, by rzucać nimi w innych”45. Takie podejście do ludzi przeżywających trudności życiowe nie pozwoli im dostrzec w Ewangelii źródła pomocy i nadziei, lecz wywoła poczucie niezrozumienia i odtrącenia.
W swoim nauczaniu o miłosierdziu duszpasterskim papież Franciszek zwraca uwagę na konieczność trwania w prawdzie. Oznacza to, że nie należy ani podważać Bożego miłosierdzia46, ani popadać w relatywizm47. Ewangelia
36 R. Bucher, Mehr als Stellschrauben…, s. 15.
37 EG, n. 194.
38 EG, n. 49.
39 LF, n. 46; K.-H. Wiesemann, Die Herausforderung der Barmherzigkeit für die Kirche – heute,
„Diakonia” 2016, nr 1, s. 4.
40 R. Bucher, Mehr als Stellschrauben…, s. 15.
41 MV, n. 12.
42 AL, n. 62; A. Wollbold, Ermutigung zur Seelsorge…, s. 13.
43 EG, n. 194.
44 EG, n. 43.
45 AL, n. 49.
46 AL, n. 311.
47 AL, n. 307.
Chrystusowa niesie z sobą określone wymagania i nie wolno ich przemilczać.
Równocześnie jednak należy zadbać w duszpasterstwie o to, by nie pozostawić ludzi samych sobie w dążeniu do osiągnięcia ideału życia chrześcijańskiego, lecz udzielać im konkretnego wsparcia na drodze wiodącej do doskonałości ewangelicznej. Zadaniem duszpasterzy jest zatem towarzyszyć ludziom, czyli zanurzając się w pełną złożoność życia i z miłosierdziem oraz z cierpliwością wspierać ich w osiąganiu ideału chrześcijańskiego48.
Szczególnym miejscem praktykowania miłosierdzia jest sprawowanie sa-kramentu pokuty. Spowiednicy winni swoim działaniem uobecniać bezgranicz-ną łaskawość Stwórcy, który przebacza grzesznikom i obdarza ich zbawieniem.
Kapłan winien mieć świadomość, iż „nie jest panem sakramentu, ale wiernym sługą przebaczenia”49. Jego posługa powinna przypominać zachowanie ojca z przypowieści o synu marnotrawnym, przygarniającego skruszonego grzeszni-ka i radującego się z jego odnalezienia. Chodzi bowiem przede wszystkim o to, by człowiek doświadczył bliskości miłosiernego Boga, czuł się zaakceptowany i kochany, dostąpił przebaczenia i otrzymał zachętę do życia zgodnego z praw-dą Ewangelii50.
Czułość powinna być charakterystyczną cechą całej pastoralnej działalno-ści Kodziałalno-ścioła51. Duszpasterzom potrzeba wiary w moc łagodności, z którą zwra-cają się ku ludziom słabym i zagubionym. Bezpośrednią przyczyną jej pojawie-nia się jest wzruszenie rodzące się w spotkaniu z ludzkim cierpieniem, a także zrozumienie dla stanu, w którym znalazł się człowiek. Chodzi o okazanie współczucia dla ludzkiej słabości i unikanie surowych ocen, formułowanych w duchu „zimnej moralności rozwijanej przy biurku”52.
Papież Franciszek apeluje do duszpasterzy o wytrwałość w towarzyszeniu
„możliwym etapom rozwoju osób formujących się dzień po dniu”53. W takiej postawie wyraża się gotowość do naśladowania Boga, okazującego ludziom cierpliwość, czyli miłosierdzie54. Celem postulowanej przez papieża „pedago-giki miłosierdzia”, urzeczywistniającej się w gotowości do zrozumienia ludzi żyjących na „peryferiach egzystencjalnych”, do przebaczenia, towarzyszenia, czekania i integrowania ich w życie wspólnoty wierzących jest stopniowy wzrost ich zdolności do czynienia dobra. Taka postawa duszpasterska opiera się
48 AL, n. 308; R. Gallagher, The Reception of Amoris Laetitia…, s. 6.
49 MV, n. 17.
50 EG, n. 114; M. Ambros, Das Bußsakrament. Vermittlung und Erfahrung von Gottes Barmherzigkeit in einer barmherzigen Kirche, „Klerusblatt” 2015, nr 12, s. 261.
51 AL, n. 308; 310.
52 AL, n. 296; 312; M. Scheuer, Barmherzigkeit will ich… Zum Jahr der Barmherzigkeit, „Kle-rusblatt” 2016, nr 1, s. 6.
53 EG, n. 44.
54 M. Ambros, Das Bußsakrament…, s. 260.
na wierze w działanie miłości Bożej w każdym człowieku, bez względu na jego wady i potknięcia moralne.
3. Doniosłość praktyki miłosierdzia