WSPOMAGANIA DECYZJI
Przykład 5.1 Modelowanie rozwoju technologii informatycznych z wykorzystaniem hiperautomatu
Niech istnieje hiperautomat ൌ ሺܵǡ ܧǡ ݂ǡ Ȟǡ ݏǡ ܵǡ ܵǡ ܵ௨௧ሻ, gdzie:
x zbiór hiperstanów: ܵ ൌ ሼݔଵǡ ݔଶǡ ݔଷǡ ݔସǡ ݔହǡ ݔሽ zawiera następujące elementy
ݔଵ– stan początkowy, projekt nieaktywny
ݔଶ – stan reprezentujący osiągnięcie i etapu w rozwoju technologii
ݔଷ – stan reprezentejący osiągnięcie II etapu w rozwoju technologii
ݔସ – outsourcing rozwiązania do zewnętrznego podmiotu
ݔହ – stan określający, że projekt jest gotowy do wdrożenia
ݔ - stan brak aktywności projektu
x zbiór hiperzdarzeń i ich interpretacja:
ܧ ൌ ሼݑଵǡ ݑଶǡ ݑଷǡ ݑସǡ ݑହǡ ݑǡ ݑǡ ݑ଼ǡ ݑଽǡ ݑଵǡ ݑଵଵሽ (spis kodowy zdarzeń) i przyporządkowano im następujący opis (specyfikacja zgodnie z Tab. 5.2):
ݑଵ – zlecenie zewnętrznej organizacji opracowania projektu (outsourcing)
ݑଶ – przydzielenie zespołu naukowego
ݑ଼ – wsparcie projektu przez współpracę z jednostkami naukowymi
ݑସ - zakup odpowiednich licencji technologicznych
ݑ - wdrożenie know-how we własnym produkcie z wykorzystaniem własnego zespołu
naukowego
ݑଷ – zakup i oceń negatywnie licencje
ݑହ – wykorzystaj zakupione licencji, badanie ich przydatności w produktach
ݑ – opracuj produkt zgodnego z obecnie obowiązującymi normami
ݑଽ - opracowanie produktu opartego na zewnętrznej współpracy z organizacjami wraz
z wykorzystaniem zewnętrznych licencji
Wprost z definicji hiper zdarzenia to pary zbiorów, przykładowo zgodnie z Rys. 5.1 ݑଵൌ ൛ܶ௨భǡ ܪ௨భൟ,
gdzie ܶ௨భؔ ሼݔͳሽ, ܪ௨భ ؔ ሼݔͷሽ, (zgodnie z Tab. 5.2 i Tab. 5.1, odpowiedni kolumny ܶ௨ೖ-1 i ܪ௨ೖ- 4).
x zbiór stanów wyróżnionych ܵ ൌ ሼݏଷሽ
Stan wyróżniony w prezentowanym przykładzie jest rozumiany, jako osiągniecie odpowiedniej dojrzałości technologicznej TRL, która pozwoli na wdrożenie technologii na docelowym rynku konsumenckim.
Funkcje ݂ oraz Ȟ zdefiniowano zgodnie z Rys 5.1.przedstawiającym hiperautomat
x s1 – stan początkowy, od którego rozpoczyna się rozwój technologii informatycznej. x ܵ௨௧ ൌ ሼଵǡ ଶሽ – zbiór stanów wyjściowych.
ଵؔ Ͳ – stan wyjściowy reprezentujący zdarzenie symbolizujące brak opracowania produktu –
produkt niegotowy , brak wymaganej dojrzałości technologicznej wg Technology Readiness
Level (skrót TRL) ൏
ଶؔ ͳ – stan wyjściowy reprezentujący zdarzenie symbolizujące ukończenie opracowania
produktu oraz gotowość do produkcji.
Stan wyjściowy jest zgodny z poniższą tabelą:
x ܵ- zbiór stanów wejściowych ܵൌ ሼܽଵǡ ܽଶሽ
Można uwzględnić to hiper wejście w ݂ǣ ʹௌൈ ܧ ՜ ʹௌ , gdy ܵא ʹௌ, wtedy gdy stan wejściowy określono jako ܵൌ ሼܽଵǡ ܽଶሽ. Opis słowny funkcji wejściowej ܵzaprezentowano w Tab. 5.2.
Tab. 5.1 Specyfikacja funkcji ࢌ dla stanów wyjściowych ܵ௨௧.
Lp. Sw Sout Interpretacja / Cecha jakościowa
(0) (1) (2) (3)
1. ݔଵ 0 brak wymaganej dojrzałości technologicznej wg Technology Readiness Level (skrót TRL) ൏
2. ݔଶ 0 brak wymaganej dojrzałości technologicznej wg TRL ൏
3. ݔଷ 0 brak wymaganej dojrzałości technologicznej wg TRL൏
4. ݔସ 0 brak wymaganej dojrzałości technologicznej wg TRL ൏
5. ݔହ 1 produkt gotowy do wdrożenia, poziom TRL
6. ݔ 0 brak wymaganej dojrzałości technologicznej wg Technology Readiness Level (skrót TRL) ൏ ͵
Źródło: opracowanie własne.
Tab. 5.2 Specyfikacja funkcji przejścia ࢌ.
Lp. Sw
(obecny) E Sin ାሺܛሻ Interpretacja / Cecha jakościowa
(0) (1) (2) (3) (4) (5)
1. ݔଵ ݑଵ ଶ ݔହ zakup licencji i innych praw IP (ܽଵ) umożliwia zlecenie rozwoju oprogramowania do
zewnętrznych kooperantów, TRL min. 1
2. ݔଵ ݑଶ ଵ ݔଶ opracowanie prototypu aplikacji, etap rozwoju TRL 4
3. ݔଵ ݑସ ଵ ݔସ
zlecenie zewnętrzne oprogramowania u kooperantów zewnętrznych, opracowanie prototypu aplikacji, etap rozwoju TRL 4
4. ݔସ ݑଷ ଵ ݔଵ weryfikacja spójności oraz jakości modułów oprogramowania, TRL 3
5. ݔଶ ݑ଼ ଶ ݔଷ
zakup zdefiniowanych licencji i ich wdrożenia w ramach własnych prac rozwojowych, opracowanie prototypu aplikacji, etap rozwoju TRL 4
6. ݔସ ݑହ ଵ ݔସ
operacja walidacji i rozwój opracowanej technologii przez kooperanta z wyznaczonymi testami jednostkowymi modułów aplikacji min. TRL 3
7. ݔସ ݑ ଵ ݔଷ brak możliwość wykonania oprogramowania na etapie rozwoju TRL>4. Aplikacja zostaje skierowana do realizacji w wewnętrznych działach rozwojowych
8. ݔସ ݑଽ ଵ ݔହ opracowanie prototypu aplikacji u kooperantów zewnętrznych, etap rozwoju min. TRL 6 9. ݔଷ ݑ ଵ ݔହ opracowanie prototypu aplikacji, etap rozwoju min. TRL 7
10. ݔଷ ݑ ଶ ݔହ opracowanie prototypu aplikacji, etap rozwoju min. TRL 7, oprogramowanie zawiera dodatkowe moduły zakupiono podstawie licencji rozszerzające znacznie funkcjonalności.
11. ݔଵ ݑଵ ଶ ݔ brak możliwości kontynuowania projektu
12. ݔଵ ݑଵ ଵ ݔ brak możliwości kontynuowania projektu
13. ݔ ݑଵଵ ଵ ݔଵ restartu projektu
14. ݔ ݑଵଵ ଵ ݔଵ blokada procesowa projektu
Rys. 5.1 Przykład hiperautomatu z wyróżnionym wejściem i wyjściem opisującego zagadnienie rozwoju oprogramowania.
Źródło: Opracowanie własne.
Powiązania pomiędzy obiektami identyfikowanymi w TRM mogą grupować obiekty w złożone struktury, powstają wtedy struktury zagnieżdżone automatów. Jako przykład może posłużyć sposób modelowania rozwoju rodziny produktów, np. bateria urządzeń przenośnych. Model składa się w tym przypadku z sieci automatów, a każdy z nich modeluje jednej z alternatyw technologicznych podlegających zdefiniowanym prawom ewolucji. Sposób identyfikacji tych obiektów został wskazany przez metodę RM [75]. W analizie zagadnienia problemowego AADTP (Rozdział trzeci) i pochodnych uwzględnia się wyłącznie obiekty mające istotny wpływ na badane zjawisko, pozostała informacja jest pomijana. Utworzony w ten sposób model systemu technologicznego z informacyjnego punktu widzenia stanowi wystarczający zasób wiedzy na temat zdefiniowanego problemu decyzyjnego i może być przedmiotem analizy decyzyjnej.
Zbiór hiperzdarzeń E zawiera wszystkie potencjalne zdarzenia identyfikowane w procesie RM potrzebne do wygenerowania pełnego opisu hiperautomatu. Z założenia implementowany w tym miejscu hiperautomat jest deterministyczny. Sformułowanie to odnosi się do pojęcia jednoznaczności otrzymanego zbioru alternatyw potencjalnych aktywnych hiperkrawędzi w każdym kroku i jednoznaczności ich interpretacji ich aktywacji. Implikuje to, że funkcja ݂ǣ ʹௌൈ ܧ ՜ ʹௌ dla danej kombinacji hiper stanów i zdarzeń odwzorowuje dokładnie jeden stan kolejny. Nie ma możliwość identyfikacji takiego zdarzenia, które może prowadzić do dwóch różnych stanów. Stan początkowy ݏ jest każdorazowo definiowany dla hiperautomatu, jako warunek początkowy. Bez określenia tych podstawowych elementów nie ma możliwości poprawnego symulowania działania hiperautomatu. Każdy element zbioru stanów wyróżnionych pełni funkcję elementu kończącego działanie hiperautomatu.
Konstrukcja struktur złożonych (tzw. hiperautomatów hierarchicznych) składających się z hiperautomatów DFEH pozwala na odzwierciedlenie budowy i dynamiki dowolnego systemu technologicznego. Prawidłowe zarządzanie system technologicznym w celach decyzyjnych sprowadza się do wyznaczenia kolejnych sterowań tym systemem zgodnych z opracowaną polityką.
x2/0 x1 x1//0 x4/0 x3/0 x5/1 x6/0
Wskazany ciąg sterowań stanowi najkrótsza ścieżka hiperautomatu, tzw. optymalną trajektorię sterowania dla całej struktury globalnie. Ścieżkę tę wyznacza się jako rozwiązanie kompromisowe przez zastosowanie optymalizacji wielokryterialnej zdefiniowanej funkcji jakości (zgodnej z kryteriami i preferencjami decydenta). Stan hiperautomatów złożonych jest hiper stanem, co oznacza że zmiana stanu może oznaczać zmianę równocześnie na kilku warstwach diagramu roadmappingowego (jeśli w procesie RM dokonano identyfikacji relacji wyższych rzędów powiązanych z danym reprezentatywnym obiektem).
Def. 5.6 Czas wyzwolenia zdarzenia [301]
Niech istnieje pełny hiperautomat ൌ ሺܵǡ ܧǡ ݂ǡ Ȟǡ ݏǡ ܵǡ ܵǡ ܵ௨௧ሻ, wówczas czas aktywacji zdarzenia ݐא Թା (ang. activation time, skrót AT) oraz czas właściwy zdarzenia ݐ א Թା (ang. lifetime, skrót LT), definiuje się jako ݐ ൌ ݐ ݐ, gdzie ܶǣ ܧ ՜ ܶ oraz ܶǣ ܧ ՜ ܶ. Zdarzenie jest wykonywane przez hiperautomat dla stanu ݏ א ܵ zgodnie z Ȟ tak, że wybrane zdarzenie do aktywacji spełnia następujące kryterium: ሺݐሻ.
Definicja czasu (Def. 5.6) stanowi w pewnym sensie bezpiecznik w sytuacjach wyścigu wyzwolonych w jednej chwili czasowej zdarzeń, wtedy gdy Ȟ ሺሻidentyfikuje więcej niż jedno aktywne zdarzenie. Zastosowanie odpowiednich algorytmów aktywacji hiperzdarzeń pozwala na eliminację wielu negatywnych zjawisk i ich następstw.
Definicja czasu dla to w istocie strategia selekcji i aktywowania hiper zdarzeń. W przypadku rozprawy upraszcza się powyższy model do konwencji unitarnej, tzn. gdy ܶǣ ܧ ՜ ܶ. Wskazane podejście będzie tożsame w przypadku każdego kolejnego przedstawienia hiperautomatu lub jego funkcjonalności w tej rozprawie. W opisie hiperautomatu ten zapis nie musi bezpośrednio występować, lecz domyślnie będzie implementowany do mechanizmu hiperautomatu.
Każde zdarzenie sterowalne lub niesterowalne posiada pewien czas wyzwolenia (aktywacji). Jeśli istnieje kilka hiper zdarzeń identyfikowanych przez Ȟሺݏሻ, wówczas aktywowane jest w pierwszej kolejności zdarzenie o najkrótszym czasie aktywacji (w przypadku rywalizacji hiper zdarzeń sterowalnych lub niesterowalnych). Często ten czas należy traktować jako okres wdrażania takiej decyzji, by stała się wiążąca. W przypadku, gdy możliwe do aktywacji zdarzenia są sterowalne, istnieje dowolność wyboru przez algorytm odpowiedniego zdarzenia zgodnie z określonym kryterium jakościowym, tzn. procedurą optymalizacji wyboru. W kontekście szerszym działania te nazywane są procesem optymalnego sterowania systemem dyskretnym z nadzorcą SC (Supervisory Control) [314]. W dalszej części ten problem zostanie rozszerzony.
Jeśli przeprowadzi się głębszą analizę tego zjawiska, to można dokonać podziału hiperzdarzeń na sterowania େ (działanie intencjonalne) oraz niesterowalne (wyzwalane działaniami zewnętrznymi): େ େك ܧ. Jeśli równocześnie dokona się redefinicji zbioru hiperstanównastępujących sposób ୧୬ ୵ ୭୳୲ك (୵ stany wewnętrzne), wówczas funkcje hiperautomatu mogą zostać uproszczone następujący sposób: ݂ǣ ʹୗୗ౭ୗ౫౪ൈ ʹ՜ ʹௌ ǡ Ȟǣ ʹୗୗ౭ୗ౫౪ ՜ ʹா. Przedstawione operacje spowodują uproszczenie hiperautomatu do postaci ൌ ሺܵǡ ܧǡ ݂ǡ Ȟǡ ݏǡ ܵሻ.
Kluczowe zagadnienie dla funkcjonowania hiperautomatu stanowi pojęcie hiper trajektorii (hiper ścieżki). Uprzednio wskazane pojęcia w dalszej części będą stosowane zamiennie oraz uproszczone do trajektorii i ścieżki. Trajektorię definiuje się ją w następujący sposób:
Def. 5.7 Trajektoria
Trajektorią (inaczej hiperścieżką) hiperautomatu nazywamy dowolną uporządkowaną sekwencję Ɋ ൌ ሼɊଵǡ Ɋଶǡ Ɋଷǡ ǥ ǡ Ɋ୬ሽ , gdzie Ɋ୧ ൌ ʹௌ ك długości ൌ ȁɊȁ, gdzie liczba n określa długość hiper ścieżki (zawsze ݊ Ͳ). Każdy z elementów hiper ścieżki ma swojego poprzednika i następnika ze zbioru S.
Trajektorię nazywa się również ścieżką (poz. hipergrafu), by osiągnąć spójność terminologii z teorią grafów. Pojęcie trajektorii może być zamiennie rozpatrywane sekwencji hiperzdarzeń, jak i hiperstanów (zgodnie z predefiniowaną funkcją ݂ hiperautomatu). Trajektorię można zapisać jako zbiór hiperstanów, tj. ࣰሺɊሻ oraz ekwiwalentnie - jako zbiór hiperzdarzeń (hiperkrawędzi) ࣟሺɊሻ ൌ א ܧ. Ścieżka posiada wierzchołek początkowy ݅݊ሺɊሻ (initial) oraz końcowy ݐ݁ݎሺɊሻ (terminal). Jeśli Ɋ tworzy skończoną rodzinę ścieżek, wówczas zapisujemy ją jako rodzinęબ. Dodatkowo każda z trajektorii może zawierać zdarzenia sterowalne i niesterowalne (wariant SC). Można wyróżnić następujące podstawowe własności trajektorii:
1. ࣰሾɊሿ ൌ ڂሼࣰሺɊሻǣ ࣰ א ܵሽ, 2. ࣟሾɊሿ ൌ ڂሼࣟሺɊሻ ࣟ א ܧሽ,
3. ݅݊ሾબሿ ൌ ሼ݅݊ሺɊሻǣ Ɋ א બ ¦ݏ א ܵሽ (wspólny) 4. ݐ݁ݎሾબሿ ൌ ሼݐ݁ݎሺɊሻǣ Ɋ א બÑ ݏ א ܵሽ (wspólny)
Jeśli istnieją takie dwie ścieżki: ࣰሺሻ oraz ࣰሺܤሻ takie, że ࣰሺሻ ת ࣰሺܤሻ ൌ ሼ݅݊ሾሿሽ ൌ ሼݐ݁ݎሾሿሽ wtedy כ oznacza połączenie dwóch ścieżek ܣܤ.
Poniżej zostaną zaprezentowane dwie podstawowe własności hiperautomatu: dostępność stanu początkowego oraz dostępność stanu wyróżnionego.
Def. 5.8 Hiperautomat z dostępnością stanu początkowego
Dostępnością stanu początkowego nazywamy operację Ͳሺሻzmierzającą do modyfikacji pełnego hiperautomatu ܣ ൌ ሺܵǡ ܧǡ ݂ǡ Ȟǡ ݏǡ ܵǡ ܵǡ ܵ௨௧ሻ. w następujący sposób: Ͳሺሻǣ ൌ ሺܵǡ ܧǡ ݂ǡ Ȟǡ ݏǡ ܵǡǡ ܵǡǡ ܵǡ௨௧ሻ gdzie ܦݏͲሺܣሻ ؔ ە ۖ ۖ ۔ ۖ ۖ ۓ ܵؔ ̳ܵܵǡ ݃݀ݖ݅݁ܵൌ ሼݏ߳ܵǣ બሺሾ݅݊ሾબሿ ൌ ሼ݅݊ሺɊሻ ൌ ݏሽሿ ֜ ב ࣰሺɊሻɊ א બሻሽ ܧؔ ܧ̳ܧǡ ݃݀ݖ݅݁ܧൌ ሼ݁߳ܧǣ બሺሾ݅݊ሾબሿ ൌ ሼ݅݊ሺɊሻ ൌ ݏሽሿ ֜ ב ࣟሺɊሻɊ א બሻሽ ݂ൌ ʹௌೌൈ ܧ ՜ ʹௌೌ Ȟǣ ʹௌೌ՜ ʹாೌ ݏ ܵǡൌ ̳ܵܵǡ୬ܵǡൌ ሼݏ߳ܵǣ બሺሾ݅݊ሾબሿ ൌ ሼ݅݊ሺɊሻ ൌ ݏሽሿ ֜ ݐ݁ݎሺɊሻ ് ݏɊ א બሻሽ
Przedstawiona powyżej operacja modyfikacji hiperautomatu ma spowodować usuniecie z niego wszystkich niepożądanych stanów ݏ א ܵ wraz ze wszystkimi zdarzeniami ʹா, dla których nie istnieje ścieżka prowadząca z hiperstanu początkowego ݏ א ܵ do tego zdarzenia:
Poprawność powyżej operacji można potwierdzić w sposób indukcyjny, że Ͳሺܣሻ zawiera jedynie ścieżki prowadzące ze stanu początkowego do każdego jego stanu s. Operacja dostępności jest tożsama dla stanów ogólnych oraz wyróżnionych. hiperautomat ሺሻzawiera jedynie ścieżki prowadzące do stanu początkowego ݏ. Usuwanie ścieżek odbywa się w sposób rekurencyjny przez poszukiwanie następników Ȧାሺሻǣ ʹௌ ՜ ʹௌ hiper stanu początkowego i kolejnych hiperstanów.
Def. 5.9 Dostępność stanu wyróżnionego
Operacja ሺሻ prowadząca do usunięcia z hiperautomatu ܣ ൌ ሺܵǡ ܧǡ ݂ǡ Ȟǡ ݏǡ ܵǡ ܵǡ ܵ௨௧ሻ wszystkie te hiper stany ݏ א ܵ wraz ze wszystkimi hiperzdarzeniami ʹா, z których nie istnieje ścieżka do dowolnego hiperstanu wyróżnionego ݏ א ܵ. Własność tę nazywa się dostępnością stanu oznaczonego oraz definiuje w następujący sposób:
ሺሻǣ ൌ ൫ܵǡ ܧǡ ݂ǡ Ȟǡ ݏǡ ܵǡ ܵǡǡ ܵǡ௨௧൯ gdzie
ܦݏܹሺܣሻ ؔ ە ۖ ۖ ۔ ۖ ۖ ۓ ܵؔ ̳ܵܵǡ ݃݀ݖ݅݁ܵൌ ሼݏ߳ܵǣ બሺሾݐ݁ݎሾબሿ ൌ ሼݐ݁ݎሺɊሻ ൌ ݏሽሿ ֜ ב ࣰሺɊሻɊ א બሻሽ ܧؔ ܧ̳ܧǡ ݃݀ݖ݅݁ܧൌ ሼ݁߳ܧǣ બሺሾݐ݁ݎሾબሿ ൌ ሼݐ݁ݎሺɊሻ ൌ ݏሽሿ ֜ ב ࣟሺɊሻɊ א બሻሽ ݂ൌ ʹௌೌൈ ܧ ՜ ʹௌೌ Ȟǣ ʹௌೌ՜ ʹாೌ ݏ ܵǡൌ ܵܵൌ ሼݏ߳ܵǣ બሺሾ݅݊ሾબሿ ൌ ሼ݅݊ሺɊሻ ൌ ݏሽሿ ֜ ݐ݁ݎሺɊሻ ൌ ݏɊ א બሻሽ
Hiperautomat ሺሻmoże zawierać jedynie hiperścieżki prowadzące do dowolnego hiperstanu wyróżnionego ݏא ܵ. Usuwanie wadliwych ścieżek odbywa się w sposób rekurencyjny przez poszukiwanie poprzedników Ȧାሺሻǣ ʹௌ ՜ ʹௌ stanu wyróżnionego.
Def. 5.10 Trajektoria wyróżniona
Ścieżkę wyróżnioną hiperautomatu a będzie stanowić każda ścieżka, którą można wyznaczyć w hiper automacie zredukowanym przez wykonanie operacji ܣ௦ௐȁ௦ൌ ת ܦݏͲሺܣሻ ൌ ܦݏܹ൫ܦݏͲሺܣሻ൯ ൌ
ሺܵ௦ௐȁ௦ǡ ܧ௦ௐȁ௦ǡ ݂௦ௐȁ௦ǡ ݏǡ ܵȁ௦ௐȁ௦ሻ. Scieżki wyróżnione tworzą rodzinę ścieżek wyróżnionych બ taką, że બ ؔ બ௦ௐȀ௦ك બ.
Powyższe stwierdzenie wynika to wprost z definicji operacji ת ܦݏͲሺܣሻ, gdzie dokonano redukcji hiperautomatu a poprzez usunięcie wszystkich hiperstanów pośrednich i hiperzdarzeń, przez które nie przechodzą trajektorie wyróżnione. Można wykazać w sposób indukcyjny, że trajektorie wyróżnione ܯ௦ௐȀ௦ można bezbłędnie wytyczyć w automacie zredukowanym ת ܦݏͲሺܣሻ, gdzie przez każdy stan z S przechodzi ścieżka wyróżniona z rodziny બ. Ściezki wyróżnione w hipergrafie identyfikuje się przez implementacje algorytmu znajdowania k-najkrótszych ścieżek ( por. Eppstein i in. [315], Hertling i in. [316]).
Odwołując się bezpośrednio do metody RM, to ona buduje model systemu technologicznego przez dekompozycje systemu rzeczywistego na istotne elementy składowe. Identyfikuje ona istotne obiekty i relacje pomiędzy nimi. Z kolei te obiekty można grupować w większe zbiory funkcyjne oraz osadzać na warstwach funkcyjnych. Proponowany w tym rozdziale formalizm hiperautomatu umożliwia odwzorowanie przedstawionego podejścia metodycznego RM, typu dziel i rządź. Pomocne w tym względzie jest wprowadzenia pojęcie hiperautomatu złożonego (hierarchicznego). Hiperautomat złożony stanowi zespół hiperautomatów zagregowanych w logicznie bądź funkcjonalnie niepodzielny obiekt (tzw. klaster obiektów) z wyszczególnionymi relacjami pomiędzy obiektami go tworzącymi. Operacja połączenia hiperautomatów jest następstwem identyfikacji silnych powiązań pomiędzy tymi obiektami, tworząc w ten sposób spójną funkcjonalnie jednostkę z punktu widzenia analizy.
Def. 5.11 hiperautomat hierarchiczny (hiperautomat złożony)
Hiperautomatem hierarchiczny będzie nazywany zbiór hiperautomatów wraz z wyszczególnionymi relacjami pomiędzy nimi, który tworzy hiperautomat abstrakcyjny funkcjonalnie lub logicznie spójny.
Modeli systemów technologicznych zbieżnie z metodą roadmappingu, przez zastosowanie hierarchicznych hiperautomatów wymaga wprowadzenia operacji narzędziowych pozwalających na dokonanie właściwej operacji połączenia funkcjonalnego. Wyróżnia się dwie kategorie tych operacji: produkt hiperautomatów oraz równoległa kompozycja hiperautomatów. Wybór pomiędzy wskazanymi metodami połączenia hiperautomatów należy do analityka.
Def. 5.12 Produkt hiperautomatów (na podstawie [301])
Niech istnieją dwa hiperautomaty proste ܣଵǣ ൌ ൫ܵଵǡ ܧଵǡ ݂ଵǡ Ȟଵǡ ݏǡଵǡ ܵǡଵ൯ oraz ܣଵǣ ൌ ൫ܵଶǡ ܧଶǡ ݂ଶǡ Ȟଶǡ ݏǡଶǡ ܵǡଶ൯. Produkt dwóch hiperautomatów ܣଵൈ ܣଶ nazywa się operację:
ͳ ൈ ʹ ؔ ܦݏܹ ቀܦݏͲ൫ሺܵଵ ܵଵǡ ܧͳ ܧʹǡ ݂ǡ Ȟଵൈଶǡ ሺݏǡଵǡ ݏǡଶሻǡ ܵǡଵൈ ܵǡଶሻ൯ቁ gdzie: ݂ሺሺݏଵǡ ݏଶሻǡ ݁ሻ ؔ ቊ൫݂ଵሺሺݏଵǡ ݁ሻǡ ݂ଵሺሺݏଶǡ ݁ሻ൯ǡ ݃݀ݕ݁ א Ȟଵሺሺݏଵሻ ת Ȟଶሺሺݏଶሻ ݊݅݁ݖ݂݀݁݅݊݅ݓܽ݊݁ݓ݅݊݊ݕ݉ݎݖݕܽ݀݇ݑ wtedy Ȟଵൈଶሺݏଵǡ ݏଶሻ ൌ Ȟଵሺሺݏଵሻ ת Ȟଶሺሺݏଶሻ
Def. 5.13 Złożenie (równoległe) hiperautomatów (na podstawie [301])
Niech istnieją dwa hiperautomaty proste ܣଵǣ ൌ ൫ܵଵǡ ܧଵǡ ݂ଵǡ Ȟଵǡ ݏǡଵǡ ܵǡଵ൯ oraz ܣଵǣ ൌ ൫ܵଶǡ ܧଶǡ ݂ଶǡ Ȟଶǡ ݏǡଶǡ ܵǡଶ൯. Złozenie dwóch hiperautomatów ܣଵȁȁܣଶ nazywa się operację:
ͳȁȁʹ ؔ ܦݏܹ ቀܦݏͲ൫ሺܵଵ ܵଵǡ ܧͳ ܧʹǡ ݂ǡ Ȟଵȁȁଶǡ ሺݏǡଵǡ ݏǡଶሻǡ ܵǡଵൈ ܵǡଶሻ൯ቁ gdzie: ݂ሺሺݏଵǡ ݏଶሻǡ ݁ሻ ؔ ە ۖ ۔ ۖ ۓ൫݂ଵሺሺݏଵǡ ݁ሻǡ ݂ଵሺሺݏଶǡ ݁ሻ൯ǡ ݆݁ä݈݅݁ א Ȟଵሺݏଵሻ ת Ȟଶሺݏଶሻ ሺ݂ଵሺሺݏଵǡ ݁ሻǡ ሺݏଶሻǡ ݆݁ä݈݅݁ א Ȟଵሺݏଵሻ̳ଶ ൫ݏଵǡ ݂ଵሺሺݏଶǡ ݁ሻ൯ǡ ݆݁ä݈݅݁ א Ȟଶሺݏଶሻ̳ଵ ݊݅݁ݖ݂݀݁݅݊݅ݓܽ݊݁ݓ݅݊݊ݕ݉ݎݖݕܽ݀݇ݑ wtedy Ȟଵȁȁଶሺݏଵǡ ݏଶሻ ൌ ሾȞଵሺሺݏଵሻ ת Ȟଶሺሺݏଶሻሿ ሾȞଵሺݏଵሻ̳ଶሿ ሾȞଶሺݏଶሻ̳ଵሿ
W powyższych dwóch definicjach wykorzystano automat prosty do wprowadzenia nowych własności. Zastosowano ten zabieg celowo, by definicja była bardziej zrozumiała. Nie stoi nic na przeszkodzie, by rozszerzyć przedstawione operacje o człony wejścia i wyjścia hiperautomatu.
Istotny problem, jaki identyfikuje się w teorii SZD, stanowi badanie osiągalności stanów hiperautomatu i jego odporności na blokady. Wskazane funkcje diagnostyczne są nieodzownym elementem implementacji SZD w różnych zagadnieniach praktycznych. Proces decyzyjny winien dostarczać mechanizmów pozwalających na uodpornienie procesu sterowania na problemy blokad, braku identyfikowalności, itp. Wobec powyższego, wprowadzono następujące definicje pomocnicze ułatwiające identyfikowanie elementów niepożądanych. W poniższych definicjach dla uproszczenia zostanie pominięty człon wejścia-wyjścia, tzn. zostaje zastosowany hiperautomat prosty.
Def. 5.14 Hiperautomat z blokadą
Automat prosty ǣ ൌ ሺܵǡ ܧǡ ݂ǡ ݏǡ ܵሻ jest podatny na zaistnienie stanu blokady wtedy i tylko wtedy, gdy zostanie spełniony warunek:
ቐ
ܵ ه ܵ௦ௐȁ௦ ܧ ه ܧ௦ௐȁ௦
ܵه ܵ௦ௐȁ௦
gdy ሺͲሺሻሻǣ ൌ ሺܵ௦ௐȁ௦ǡ ܧ௦ௐȁ௦ǡ ݂௦ௐȁ௦ǡ ݏǡ ܵȁ௦ௐȁ௦ሻ
Powyższa definicja jest również prawdziwa dla hiperautomatu pełnego. Dodatkowo można zauważyć, że identyfikacja blokad w automacie ma kluczowe znaczenie dla jego mechaniki i finalnie dla symulacji przedstawionych w dalszej części tego rozdziału. Przykładowo, jeśli ǣ ൌ
ሺܵǡ ܧǡ ݂ǡ ݏǡ ܵሻ zostanie rozszerzony oݏ߳ܵǣબሺሾݐ݁ݎሾબሿൌሼݐ݁ݎሺɊሻൌ ݏ݉ሽሿ ֜ ב ࣰሺɊሻɊ א બdla
ݏ ב ܵ௦ௐȁ௦ to zawsze istnieje taka ścieżka, która nie prowadzi do stanu oznaczonego. Wtedy
hiperautomat jest wadliwy. W podobny sposób można sprawdzać indukcyjnie prawdziwość i zarazem wadliwość hiperautomatu. Istnienie blokady oznacza, że nie istnieje taka polityka, która skutkuje przeprowadzeniem hiperautomatu ze stanu początkowego do wyróżnionego.
Def. 5.15 Odporność na blokady hiperautomatu
Hiperautomat prosty ǣ ൌ ሺܵǡ ܧǡ ݂ǡ ݏǡ ܵሻ jest odporny na zaistnienie stanów blokady wtedy i tylko wtedy, gdy nie spełnia następujących warunków:
ቐ
ܵ ൌ ܵ௦ௐȁ௦ ܧ ൌ ܧ௦ௐȁ௦
ܵൌ ܵ௦ௐȁ௦
gdy ሺͲሺሻሻǣ ൌ ሺܵ௦ௐȁ௦ǡ ܧ௦ௐȁ௦ǡ ݂௦ௐȁ௦ǡ ݏǡ ܵȁ௦ௐȁ௦ሻ
Powyższa definicja jest również prawdziwa dla hiperautomatu pełnego. Test odporności na blokady jest kluczowym mechanizmem ochrony symulowanego modelu przed zakleszczeniem. Przykładowo, niech istnieje ǣ ൌ ሺܵǡ ܧǡ ݂ǡ ݏǡ ܵሻ. Jeśli wskazany hiperautomat a zostanie rozszerzony oݏ߳ܵǣબሺሾݐ݁ݎሾબሿൌሼݐ݁ݎሺɊሻൌ ݏ݉ሽሿ ֜ ב ࣰሺɊሻɊ א બdla ݏב ܵ௦ௐȁ௦, to zawsze istnieje taka trajektoria, która prowadzi do stanu oznaczonego બؿ બ. Potwierdzenie prawdziwości powyższej definicji i jej własności można otrzymać w sposób indukcyjny.
Istotną własnością systemów regulacji jest pojęcie sterowalności oraz obserwowalności, co ma szczególne znaczenie w analizie i syntezie tych układów. Ogólnie, sterowalność można odnieść do istnienia takiego sterowania, które pozwala na przeprowadzenie układu w skończonym przedziale czasu do zadanego stanu. W przypadku hiperautomatów użytkowanych w zagadnieniach RM, będzie to z reguły stan wyróżniony (akceptujący), gwarantujący przejście pełnego cyklu hiperautomatu do stanu oczekiwanego przez decydenta.
Def. 5.16 Sterowalność hiperautomatu
Hiperautomat prosty ǣ ൌ ሺܵǡ ܧǡ ݂ǡ ݏǡ ܵሻ nazywany jest sterowalnym wtedy i tylko wtedy, gdy dla każdego hiperstanu ʹௌ ك istnieje co najmniej jedna trajektoria reprezentowane przez ścieżkę Ɋ taką, że ࣰሺɊሻ ك ߦǡ gdy istnieje ߦ א બ௦ௐ pozwalając na wprowadzenie układu do stanu wyróżnionego przez sekwencyjną aktywacje skończonych liczby hiperkrawędzi dla zadanego hiper stanu początkowego.
Powyższa definicja sterowalności stanowi podstawę analizy SZD dla prezentowanej problematyki w rozprawie i pełni podobną funkcję, co kryteria Kalmana oraz Hautusa [317] dla układów liniowych. Można zweryfikować poprawność powyższej definicji w następujący sposób dla hiperautomatu prostego ǣ ൌ ሺܵǡ ܧǡ ݂ǡ ݏǡ ܵሻ, który ma własność sterowalności. Niech hiperautomat a zostanie rozszerzony o zbiór ܵᇱᇱtaki, że:ܵԢ ؿ ܵ௦ௐȁ௦ oraz ܧᇱؿ ܧ௦ௐȁ௦ lub ܵԢ ؿ ܵ௦ௐȁ௦ oraz odpowiadającym im hiperzdarzeń tworząc nowy hiperautomat Ԣǣ ൌ ሺܵԢǡ ܧԢǡ ݂Ԣǡ ݏԢǡ ܵԢሻ. Dokonując porównania tych dwóch hiperautomatów: a zawsze będzie sterowalny z uwagi na ścieżki Ɋǣ Ɋ א બ௦ௐ (z definicji), natomiast Ԣ nie w każdej sytuacji będzie sterowalny z uwagi na możliwość wystąpienia ścieżki ɊԢ, takiej która nie prowadzi do stanu wyróżnionego (zob. ܦݏܹ). Prawdziwość pojęcia sterowalności dla a przeprowadza się indukcyjnie rozpoczynając od kolejnego rozszerzenia hiperautomatu Ԣ o wadliwe elementy.
Możliwość rozszerzania hiperautomatu typu DFEH, które przedstawiono powyżej można porównywać do funkcjonalności jakie oferują automaty Mealyego [312] oraz Moore [318].
Wspomniane automaty posiadają zalążnie od typu człon wejścia i wyjścia. Jedynie automaty zawierające te człony pozwalają na właściwe modelowanie złożonych relacji definiowanych pomiędzy obiektami różnego typu (również zbieżnie z metodyką RM). Działanie to pozwala na właściwe odwzorowanie rzeczywistych problemów transferu technologii (np. Rys. 5.2). Przykładowo, wiele sytuacji rzeczywistych w różnych typach podmiotów wymaga identyfikacji rozwiązań technologii substytucyjnych, co prowadzi do naturalnej konkurencji dwóch scenariuszy ewolucji technologicznej lub produktowej. Posłużenie się przedstawionym modelem w tej sytuacji poprawnie odwzorowuje złożone przypadki systemów technologicznych. Odnosząc się do samej metody RM, działanie to pozwala na elastyczne dezagregowania modelu szczegółowych systemów technologicznych na poziomie warstwy lub kilku warstw zależnie od definicji zagadnienia problemowego. Wtedy, dowolny problem planistyczny można rozłożyć na prostsze zagadnienia modelowania, a pomiędzy nimi można identyfikować powiązania (zgodnie z metoda RM). Często zdekomponowane problemy szczegółowe planowania strategicznego i operacyjnego można powiązać z jedną warstwą główną oraz warstwami zależnymi. Przykładowy algorytm symulacji działania hiperautomatu zaprezentowano w Rys. 5.1.
Algorytm symulacji systemu dyskretnego zaprezentowano w Algorytm 5.1. Można zwrócić uwagę na fakt, że wprowadzone powyżej definicje i twierdzenia są użytkowane narzędziowo w przedstawionym. Każdy a automatów identyfikowany jest zgodnie ze szczegółowymi algorytmami identyfikacji obiektów i powiązań pomiędzy nimi zawartej w autorskiej implementacji metody TRM (Załącznik 0.2).