Gdyby należność stręczonego została zawarunkowana od wypłacenia ceny kupna gotówką a doszły do skutku kon

trakt kupna-sprzedaży takiego postanowienia nie zawierał, należałoby przyjąć, że nie spełnił się warunek, pod którym stręczne przyznano i skarga o jego zapłatę mogłaby się opie­

rać jedynie na przepisie § 653 k. c. (28. XI. 28, V. C. 338/28).

§ 653. Przyrzeczenie stręcznego może nastąpić nawet po wypełnieniu umowy przez pośrednika. Okoliczność, iż pośred­

nik działał także w interesie drugiej strony lub że druga stro­

na miała większy interes w usługach pośrednika, nie zwalnia mandanta od obowiązku uiszczenia stręcznego. (13. XII. 28, V.

C. 216/28).

§ 655. Poza wypadkami, w przepisie tym oznaczonemi.

Sąd nie jest władny umówione stręczne obniżyć. (28. XII. 28, V. C. 338/28).

§ 714. Zastępstwo jawnej spółki handlowej przepisy § 125 k. h. regulują samoistnie i wyczerpująco i wykluczają tem samem stosowanie przepisów § 714 k. c. (19. X. 28, V. C.

194/28).

§ 839. Skarb Państwa nie odpowiada za szkodę wynikłą z czynności urzędnika, które nie mają zgoła żadnego związku z jego urzędowemi uprawnieniami. (1. III. 29, III. 2. C. 22/29).

§ 986. Prawo, na zasadzie którego posiadacz rzeczy może odmówić jej wydania właścicielowi, może być prawem rze-czowem (n. p. użytkowanie) lub obligatoryjnem (n. p. najem, dzierżawa). (28. XII. 28, V. C. 346/28).

§ 1153. Zbycie nieruchomości, obciążonej hipoteką, bez należytego przejęcia długu hipotecznego przez nabywcę, nie dotyka ani odnośnych zobowiązań ani ich związku z prawem rzeczowem. Nieistotną dla charakteru roszczenia, zabezpieczo­

nego hipoteką, jest również zmiana osób, czy to po stronie czynnej w drodze przelewu roszczenia, czy to po stronie bier­

nej, na podstawie przejęcia długu. (29. XII. 28, V. C. 215/27).

§ 1177 ust. 1 zd. 2. Pod względem miejsca płatności długu gruntowego, który powstał wskutek zjednoczenia się hipoteki z własnością w jednej osobie w myśl § 1177 ust. 1 k. c, posta­

nowienia, odnoszące się do wierzytelności hipotecznej, nie mają zastosowania, jeśli były umówione widocznie w intere­

sie wierzyciela. (29. XII. 28, V. C. 307/27).

§ 1333. Nie każdy stan umysłowy, który nauka lekarska określa jako chorobliwy, stanowi przyczynę unieważnienia małżeństwa. W każdym poszczególnym przypadku należy brać wzgląd na rodzaj i siłę choroby, jej objawy i możliwość rozwoju i zbadać, czy także ze względu na stosunki życiowe małżonków choroba tego rodzaju uchodzi w życiu potocznem za właściwość małżonka, niedającą się pogodzić z istotą mał­

żeństwa. (6. XII. 28, V. C. 250/28).

§ 1445. Umowa kupna-sprzedaży nieruchomości, należą­

cej do mienia łącznego, niekoniecznie jest nieważną dlatego, że zamiast ceny wymienionej w umowie, kontrakt podpisa­

ła jako kontrahentka osoba podstawiona. (20. XII. 28, V. C.

269/28).

§ 1570. Ustawa nie przepisuje żadnej formy przebaczenia.

Z natury rzeczy jednak sposób, w jaki przebaczenie na

ze-wnątrz ma się ujawnić, pozostaje w ścisłym związku z cha­

rakterem i doniosłością doznanych uraz i tylko na tle tych uraz może być należycie oceniony. Gdy żądanie rozwodu opiera się na szeregu przewinień, które dopiero razem wzięte mogą rozwód uzasadnić w myśl § 1568 k. c, to okoliczność, iż małżonek pokrzywdzony nie wyciąga ustawowych konsek-wencyj zaraz z pierwszych przewinień, lecz, w nadziei zmia­

ny zachowania się małżonka winnego, okazuje chęć zgodnego z nim współżycia, nie uprawnia do wniosku, że małżonek po­

krzywdzony przebaczył w ten sposób poprzednie przewinie­

nia i nie może się na nie powoływać jako na przyczyny roz­

wodu. (22. II. 29, V. C. 347/28).

§ 1571. Sześciomiesięczny czasokres zawity, który obli­

cza sąd według zasad, określonych w § 188 k. c, zaczyna biec dopiero od chwili, kiedy małżonek posiadł wiadomość o wszystkich okolicznościach, dla danej przyczyny rozwodu istotnych, a obojętną jest rzeczą, czy małżonek już przed tem mógł się o tem dowiedzieć, a nie dowiedział się jedynie z nie­

dbalstwa lub czy polegając na dochodzących go pogłoskach, mógł się tych okoliczności domyślać lub je przypuszczać. (30.

II. 28, V. C. 278/28).

Kodeks handlowy.

§ 346. Zwyczaj handlowy nie może ani zmienić osnowy ani uzupełnić brakującego objawu woli. Znaczenie jego leży wyłącznie w dziedzinie wykładni. (18. I. 29, V. C. 227/28).

Ustawa konkursowa.

§ 30. Dla pojęcia zawieszenia wypłat obojętną jest przy­

czyna, dla której dłużnik przestaje wypełniać swe zobowią­

zania pieniężne. Wskutek powszechnego braku gotówki i o-graniczeń kredytowych wierzyciel może zawieszenie wypłat przez dłużnika uważać za stan chwilowy i nie uświadamiać so­

bie, że chodzi prawdopodobnie o trwały brak środków pie­

niężnych. (5. X. 28, V. C. 185/28).

§ 127. W przypadku ogłoszenia konkursu, przedmioty, któ­

rych własność dłużnik przedtem przeniósł na wierzyciela ce­

lem zabezpieczenia jego roszczeń, stanowią, — o ile w chwili ogłoszenia konkursu znajdywały się w posiadaniu dłużnika, — część składową majątku, przypadającego do podziału między ogół wierzycieli. Wierzycielowi wspomnianemu służy jednak prawo do odrębnego zaspokojenia z nich swej wierzytelności.

(Absonderungsrecht), a nie prawo żądania wyłączenia tych przedmiotów (Aussonderungsrecht). (18. 1. 29 V. C. 366/28).

Niem. ustawa z 7. czerwca 1871 (Dz. U. Rzeszy str. 207) (Reichshaftpflichtgesetz).

Kolej odpowiada za nieszczęśliwy wypadek, gdy z powo­

du natłoku podróżni odbywają podróż, stojąc na stopniach wagonu, i w czasie ruchu pociągu podróżny się poślizgnie — odnosząc uszkodzenia cielesne. (26. X. 28, V. C. 220/28).

Rozporządzenie o przerachowaniu zobowiązań prywatno­

prawnych.

§ 1, 5, 6. Do hipotek, obciążających nieruchomości w Pol­

sce położone, a zabezpieczających wierzytelności płatne w Niemczech, nie można stosować postanowień § 67 niem.

ustawy waloryzacyjnej z dnia 14. lutego 1924. (29. XII. 28, V.

C. 307/27).

§ 40. Obowiązek wykazania wspomnianego w tym §-fie zastrzeżenia spada na wierzyciela, który się na nie powołuje.

(18. 1. 29, V. C. 319/28).

Ustawa o postępowaniu cywilnem.

§ 29. Sąd, w którego okręgu leży nieruchomość, jest są­

dem właściwym dla skargi o dopełnienie umowy kupna-sprze­

daży nieruchomości stosownie do przepisu § 435 k. c, bez względu na to, czy skargę podano przeciw sprzedawcy czy przeciw jego spadkobiercom. (2. II. 28, V. C. 200/28).

§ 50. Przedsiębiorstwo „Polskie Koleje Państwowe" jest osobą prawną od dnia 28. września 1926 i jako takie wystą-puje w procesie czynnym i biernym przez Prokuratorję Ge­

neralną jako swego zastępcę prawnego. (15. II. 29, V. C.

359/28).

§ 87. Mimo przydania stronie adwokata w myśl § 115 u.

p. c. dotychczasowy jej pełnomocnik uchodzi wobec strony przeciwnej tak długo za pełnomocnika, dopóki adwokat przy­

dany nie zawiadomi strony przeciwnej o przyjęciu zastępstwa strony ubogiej. (23. II. 28, V. C. 253/28).

§ 170. Ustawa nie przepisuje formy uwierzytelnienia skar­

gi. Może ono nastąpić zarówno pod tekstem skargi jak i na pierwszej jej stronicy. (14. XII. 28, V. C. 318/28).

§ 224. Wniosek o przedłużenie okresu może być załatwio­

ny przychylnie nawet po upływie okresu, byleby przedtem był podany. (22. II. 28, V. C. 199/28).

§ 236. Okoliczności, uzasadniające przywrócenie okresu do wniesienia skargi rewizyjnej należy uprawdopodobnić rów­

nocześnie z podaniem wniosku. (7. XII. 28, V. C. 340/28).

§ 265. Według ustalonego orzecznictwa Sądu Najwyższe­

go, wskutek cesji roszczenia, dochodzonego w sporze powód nie przestaje być stroną w procesie; jest jednak jego obo­

wiązkiem żądanie skargi zmienić odpowiednio do skutków prawnych, wywołanych cesją. Jeśli powód tego nie uczyni, sąd orzekający winien, — w danym razie po zastosowaniu przepisów § 139 u. p. c, — skargę powoda oddalić. (18. IX. 28, V. C. 95/28).

§ 274, I 2. Skarga o odszkodowanie z powodu zwłoki w uiszczeniu szacunku nieruchomości, zatrzymanej na rzecz Państwa w myśl art. 2, lit b, ustawy z dnia 15. lipca 1920, (Dz.

U. poz. 46/20) jest skargą o roszczenie prywatno-prawne i po­

dlega rozpoznaniu sądów powszechnych. (8. II. 29, V. C.

362/28).

§ 286. a) Sąd nie wykracza poza ramy swobodnej oceny materjału dowodowego, jeśli temu samemu świadkowi częścio­

wo daje wiarę, co do innej zaś części zeznania wiary nie daje, zwłaszcza gdy wchodzą w rachubę różne punkty dowodowe.

(18. I. 29, V. C. 264/28).

b) Sąd nie może odmówić wiarygodności zeznaniom świadka dlatego tylko, że przeciw świadkowi toczą się do­

chodzenia o krzywoprzysięstwo. (22. II. 29, V. C. 314/28).

c. Zasada swobodnej oceny wyników rozprawy upraw­

nia sąd do wysnucia wniosków dla strony niekorzystnych na tej zasadzie, że odmówiła zwolnienia notarjusza, powołanego na świadka, od obowiązku dochowania tajemnicy urzędowej.

(13. XII. 28, V. C. 316/28).

§ 295. Brak uwierzytelnienia skargi (§ 170 u. p. c.) jest naruszeniem przepisów procesowych, którego wytknięcia strona musi się zrzec. (14. XII. 28, V. C. 318/28),

§ 325. Wyrok prawomocny, zasądzający właściciela nie­

ruchomości na przewłaszczenie, jest skuteczny przeciw na­

bywcy, który ją nabył obciążoną ostrzeżeniem dla odnośnego roszczenia o przewłaszczenie. (2. II. 29, 190/28).

§ 373. Proboszcz, który wraz z gminą kościelną wytoczył dzierżawcy spór o rozwiązanie dzierżawy majątku kościel­

nego, nie może w tym sporze być słuchany jako świadek, mi­

mo, że przestał być użytkownikiem i w wyniku sporu nie jest

bezpośrednio materjalnie zainteresowany. (18. I. 19, V. C.

264/28).

§ 393. a) Zarzutu, że sąd odwoławczy oparł się na zezna­

niach świadka, którego zaprzysiężenie dokonał sędzia wyzna­

czony wbrew przepisom § 394 ust. 2 u. p. c., jako na zezna­

niach zaprzysiężonych, nie może uzasadnić skargi rewizyj­

nej, jeśli przy najbliższej rozprawie odwoławczej strona ta nie zarzuciła niewłaściwego zaprzysiężenia. (2. II. 28, V. C.

268/28).

b) Zarzutu przesłuchania świadka niewłaściwie pod przy­

sięgą Sąd rewizyjny nie może uwzględnić, jeśli nie wykazano warunków, wykluczających odebranie przysięgi. (28. XII. 28, V. C. 338/28).

§ 395. Niezadanie świadkowi pytania, czy był skazany za przestępstwo, pociągające za sobą utratę zdolności zeznawa­

nia pod przysięgą, nie stanowi przyczyny rewizyjnej, gdyż ustawa zadanie takiego pytania pozostawia uznaniu Sądu.

(28. XII. 28, V. C. 338/28).

§ 454. Mimo wezwania Sądu strona nie ma obowiązku oświadczyć się co do przysięgi jej wskazanej, jeśli wezwanie nastąpiło przed załatwieniem innych wniosków dowodowych, zmierzających do wyjaśnienia okoliczności, przysięgą wska­

zaną objętych. Zaniechanie oświadczenia się w tym stanie rze­

czy nie może wywołać skutków, określonych w § 464 ust.

2 u. p. c. (9. II. 28, V. C. 209/28).

§ 462. Uwzględnienie w sentencji wyroku warunkowego możliwości, przewidzianych w § 469 u. p. c, aczkolwiek nie­

potrzebne, nie jest uchybieniem, które pociąga za sobą uchy­

lenie wyroku. (23. II. 28, V. C. 232/28).

§ 475. a) Wybór strony, której przysięga sędziowska ma być nakazaną, zależy wyłącznie od stopnia wiarygodności stron. Kwestja ciężaru dowodu nie można przytem odgrywać żadnej roli. (18. I. 29, V. C. 319/28).

b) Przy decyzji, której stronie należy nakazać przysięgę, wolno uwzględnić dotychczasowe wyniki postępowania do­

wodowego dopiero w drugim rzędzie. Przedewszystkiem Sąd winien ocenić, która strona zasługuje na większe zaufanie i zbadać w tym celu zarzuty, mogące zachwiać zaufaniem do jednej z nich. (22. II. 29, V. C. 314/28).

§ 477. Rota przysięgi winna być dostosowana do wzajem­

nych twierdzeń stron i uwzględniać niesporny faktyczny stan sprawy. (18. I. 29, V. C. 319/28).

§ 539. Niewłaściwego zastosowania przepisu tego Sąd re­

wizyjny nie może uwzględnić z urzędu. (14. XII. 28, V. C.

318/28).

§ 547. 1. W sporach o nieważność uchwały walnego ze­

brania spółki akcyjnej w myśl § 271 k. h. skarga rewizyjna jest dopuszczalna bez względu na wartość przedmiotu zażalenia.

(26. X. 28, V. C. 212/28).

2. Skarga rewizyjna na wyrok, którym Sąd odwoławczy