Ruś Zakarpacka w polityce czechosłowackiej (1920–1938)

Leżąca u południowo-wschodnich stoków Karpat kraina nazywana, w zależności od określa-jącego: Zakarpaciem, Podkarpaciem, Ukrainą Zakarpacką, Rusią Zakarpacką, Podkarpacką. W li-teraturze termin ten spotykamy naprzemiennie. Zamieszkała przez ludność rusińską, lub inaczej, karpatorusińską, przez tysiąc lat pod berłem królestwa Węgier, następnie w  części węgierskiej cesarstwa austrowęgierskiego.

W wyniku I wojny, mocą traktatów pokojowych Ruś Zakarpacką przyznano nowo powstałej Czechosłowacji. Nabytek ten Czechosłowacja dostała z  zastrzeżeniem nadania Rusi Zakarpac-kiej szeroZakarpac-kiej autonomii, co stało się dla Pragi przysłowiową kulą u nogi. Postanowienia traktatu o przyznaniu autonomii Praga wypełnić nie chciała. I miała ku temu swoje powody. Wydaje się, że rząd Czechosłowacji nie posiadał wypracowanej politycznej koncepcji dla Rusi, jako integralnej części Republiki. Wszelką aktywność organizacji politycznych Rusi, upominającą się o przyznanie autonomii rząd czechosłowacki zdawał się ignorować. Stosował za to taktykę zwodzenia i pozor-nych kroków, takich jak mianowanie „ubezwłasnowolnionego” w swoich kompetencjach guber-natora, oraz wyposażonego w rzeczywistą władzę wiceguberguber-natora, którym zostawał urzędnik z Pragi. Realizowano program centralizacji władzy. Podsycano spory o orientacje językową, na-uczanie, kwestia podręczników szkolnych. Rząd w Pradze wspierał różne orientacji politycznych, na początku ukraińską, następnie rosyjską w nadziei dobrania sojusznika, który dałby gwarancje politycznej stabilizacji regionu. Działania te nie przyniosły pozytywnych rezultatów. Za to rezul-taty przyniosły działania innych państw, które zdołały wciągnąć na orbitę swoich interesów różne środowiska polityczne na Rusi Zakarpackiej, co otwierało możliwości wykorzystania ich przeciw-ko interesom czechosłowackim. Środowiska rosyjskie współpracowały z Węgrami i Polską, przeciw- komu-niści z Moskwą, rusińskie środowiska dostały się pod wpływy węgierskie, a ukraińskie – niemiec-kie. Sytuacja zmieniła się w wyniku nowych uwarunkowań politycznych, jakie zachodzą w 1938 r.

w Europie. Pod naciskiem zewnętrznym rząd w Pradze godzi się na autonomię Rusi Zakarpackiej [ od listopada Karpackiej Ukrainy].

Słowa kluczowe

Ruś Zakarpacka, rusini, karpatorusini, Masaryk, Żatkowicz

Ruś Zakarpacka leżąca wzdłuż południowo-wschodnich Karpat, w rozlicznej literaturze synonimicznie nazywana Rusią Przykarpacką, Węgierską, Podkarpac-ką, ZakarpacPodkarpac-ką, Ukrainą ZakarpacPodkarpac-ką, PrzykarpacPodkarpac-ką, Ukrainą Karpacką czy też

Konrad Mozgawa 104

Zakarpaciem, co może stwarzać problem z określeniem jednolitej nazwy z powo-dów, politycznych, językowych czy geografi cznych. W źródłach i publicystyce ter-min występuje naprzemiennie, co przyjęło się również we współczesnej historio-grafi i. Region ten od ponad tysiąca lat należał do królestwa

Węgier (Węgrzy pojawili się pomiędzy Karpatami a  Dunajem do połowy X wieku¹ doprowadzając do upadku Państwo Wielkomorawskie i  dając początek królestwu węgierskiemu), następnie wchodził w  skład cesarstwa austrowęgier-skiego, jako prowincja węgierska. Na skutek I wojny światowej rozpadają się Au-stro-Węgry, pojawiają się idee państwowotwórcze i  zjednoczeniowe. Zachodzi konieczność wytyczenia nowych granic państwowych dla narodów opowiadają-cych się za niezależnością od Wiednia czy Budapesztu, które jako pokonane li-czyć muszą się z utratą części terytorium. Peryferyjne położenie Rusi Zakarpac-kiej oraz polityka madziaryzacji zakłóciła procesy narodowościowe, a oddalenie od ośrodków kulturalnych sprzyjało niewykrystalizowaniu się świadomości na-rodowej i  zapóźnieniu cywilizacyjnemu. Mimo tego w  1918  r. powstają lokalne organizacje (rady) będące wyrazicielami różnych opcji politycznych. Do najważ-niejszych należały: Ruska Rada Narodowa² kierowana przez Emiliana Newyćkike-go, później Antonija Beskyda; Węgiersko-Ruska Rada Narodowa kierowana przez dwóch grekokatolickich księży, Simeona Szabó i Augustyna Wołoszyna; powstała w Chuście Karpatoruska Rada Narodowa kierowana przez braci Julija i Mychaj-ła Brajszczaków. W maju 1919 r. w Użhorodzie, z połączenia wymienionych rad powstała Centralna Ruska Rada Narodowa, na której czele stanął grekokatolicki duchowny Augustyn Wołoszyn. Do wybuchu I wojny z terenu Rusi Zakarpackiej wyemigrowało do USA około 150 tysięcy Karpatorusinów³, którzy w 1915 r. utwo-rzyli rusińską⁴ organizację pod nazwą Amerykańsko-Rosyjska Obrona Narodowa, na czele której stanął Mykoła Paczuta. W 1918 r. powstała w USA kolejna rusińska organizacja pod nazwą Amerykańska Rada Narodowa Rusinów Węgierskich pod przewodnictwem Grzegorza Żatkowicza⁵. Diaspora karpatorusinów w  USA już w 1918 r. pod hasłem wyzwolenia Zakarpacia spod panowania węgierskiego dąży w kierunku przyłączenia regionu do Rosji jako autonomicznej guberni. Jednakże

1 Chrzanowski, Kronika Słowian, t. 1: Rzesza Wielkomorawska i  Kraj Wiślan, Kraków 2008, s.  208–209;

K. Śledziński, Wojowie i grody – Słowiańskie Barbaricum, Kraków 2008, s. 83; T. Manteuffel, Historia Powszechna.

Średniowiecze, Warszawa 2007, s. 127.

2 D. Dąbrowski, Rzeczpospolita Polska wobec kwestii Rusi Zakarpackiej 1938–1939, Toruń 2007, s. 29–30.

3 Ibidem, s. 27, za: P. Svorc, Zakliata krajina. Podkarpatska Rus 1918–1946, Presov 1996; Archiwum Akt No-wych (dalej: AAN), Konsulat Polski Użhorod, sygn. 5, k. 21, „Ruś Podkarpacka” opracowanie M. Świerzbińskiego, Konsula R.P. w Użhorodzie, podaje liczbę Karpatorusinów w USA na 300 tys. Zob. ibidem, k. 81, „Rusini Pod-karpaccy jako grupa etniczna” opracowanie M. Chałupczyńskiego, Konsula R.P. w Użhorodzie, podaje wielkość diaspory karpatorusinów w 1935 r. na 450 tys.

4 Ibidem, k. 79; M. Chałupczyński, wyjaśnia, że Rusinami nazywano na Węgrzech wszystkich wyznawców kościoła prawosławnego i greko katolickiego, którzy nie byli Rumunami. Pojęcie to obejmowało również pozosta-łych Słowian obrządków wschodnich, ale pomijało Rusinów przynależnych do innych wyznań chrześcijańskich.

5 Grzegorz Żatkowicz (1886–1967), w 1891 r. wraz z rodzicami wyemigrował do USA. Uczył się i pracował w  Stanach, ukończył prawo, obronił doktorat, pracował w  koncernie General Motors. Używał zangielszczonej formy swojego imienia Hryhorij (Grzegorz) w formie mówionej jako Grigori, pisanej George, w tłum. na polski Jerzy. W literaturze polskiej spotyka się wszystkie formy: Hryhorij (A. Essen), Grzegorz (D. Dąbrowski), Jerzy, George vel Jerzy (M. Jarnecki). Podobnie z pisownią nazwiska, Żatkowicz (M. Jarnecki) i Żatkowycz (A. Essen).

105 Ruś Zakarpacka w polityce czechosłowackiej (1920–1938)

ze względu na sytuację w Rosji (rewolucję bolszewicką) poszukiwano innego kie-runku jakim miało być utworzenie Czerwonej Rusi jako części składowej Wielkiej Ukrainy lub utworzenia niepodległego państwa. Takie projekty przedstawił Żatko-wicz prezydentowi USA Woodrowowi Wilsonowi na spotkaniu 21 października 1918 r. prosząc o wyrażenie opinii. Wilson ocenił te projekty za nierealne sugeru-jąc Żatkowiczowi przystąpienie do Środkowoeuropejskiej Unii Demokratycznej⁶, organizacji na czele której stał Tomasz Masaryk. 25 października przedstawicie-le Amerykańskiej Rady Narodowej Rusinów Węgierskich pod przewodnictwem Żatkowicza rozpoczęli pertraktacje z delegacją Unii, której przewodził T. Masaryk w sprawie wejścia Rusi Zakarpackiej w federację z Czechami i Słowacją. 2 listopa-da Amerykańska Ralistopa-da przystąpiła do Unii, a przedstawiciele stron podpisali do-kument, w którym wyrażali wolę, by Ruś Zakarpacka weszła w skład przyszłej Re-publiki Czechosłowacji, jako region, któremu nadana zostanie szeroka autonomia.

12 listopada na zjeździe amerykańskiej Rady kwestię tę poddano pod głosowa-nie. Większość przedstawicieli opowiedziała się za przyłączeniem Rusi Zakarpac-kiej do Czechosłowacji⁷.W połowie maja 1919 r. na kongresie Centralnej Ruskiej Rady Narodowej uwzględniając stanowisko Rusinów amerykańskich wyrażone wynikiem głosowania opracowano deklarację przystąpienia Rusi Zakarpackiej do Czechosłowacji⁸.Dokument deklaracji złożono prezydentowi Masarykowi. Do-browolna zgoda karpatorusinów dla przyłączenia Rusi Zakarpackiej do Czecho-słowacji, dawała delegacji czechosłowackiej legitymację do przedłożenia projektu autonomii Rusi przed paryską Komisją do Spraw Czechosłowacji. Projekt ten uzy-skał w  Komisji aprobatę⁹.Nie można pominąć roli prezydenta Wilsona, którego doktryna samostanowienia dawała priorytet temu, czego życzyłaby sobie ludność zamieszkująca określone terytorium¹⁰, jak i wpływ T. Masaryka¹¹. Ruś Zakarpacka i Słowacja były już od końca 1918 r. i na początku 1919 r. w obrębie nowopow-stałego państwa czechosłowackiego¹². Traktat pokojowy z  Austrią podpisany 10 września 1919 r. w Saint-Germain-en-Laye w swoich ustaleniach przyznawał Ruś Karpacką Czechosłowacji¹³. Natomiast traktat pokojowy wiążący w sensie między-narodowo -prawnym Węgrów, w którym ustalono granice węgiersko-czechosło-wacką i potwierdzono przynależność Rusi Zakarpackiej do Czechosłowacji podpi-sano w Trianon 4 czerwca 1920 r. Traktat uwzględniał przede wszystkim postulaty sąsiadów Węgier¹⁴. W  konsekwencji dawne wielonarodowe państwo węgierskie

6 S. Pilarski, Zarys stosunków polsko-czechosłowackich 1918–1933, Toruń 2008, s. 21.

7 AAN, Konsulat Polski Użhorod, sygn. 5, k. 40; M.  Świerzbiński w  swoim opracowaniu podaje wyniki głosowania przedstawicieli diaspory karpatorusińskiej w USA. Na 1089 przedstawicieli za przyłączeniem do Cze-chosłowacji było 732, za przynależnością do Ukrainy 310, do Rosji 10, do Węgier 10, a za samodzielnym bytem państwowym 27 przedstawicieli.

8 D. Dąbrowski, op. cit., s. 38.

9 P. P. Żurawski vel Grajewski, Sprawa ukraińska na Konferencji Pokojowej w Paryżu, Warszawa 1997, s. 50.

10 H.  Kissinger, Dyplomacja, Warszawa 2009, s.  236; H.  Brogan, Historia Stanów Zjednoczonych Ameryki, Wrocław 2004, s. 532.

11 M. Bankowicz, Zlikwidowane państwo, Kraków 2003, s. 14.

12 H. Batowski, Między dwiema wojnami 1919–1939, Kraków 1988, 2001, s. 44; A. Essen, Polityka Czechosło-wacji w Europie Środkowej w latach 1918–1932, Kraków 2006, s. 21–22.

13 H. Batowski, Między dwiema wojnami…, s. 45.

14 Ibidem, s. 44–45.

Konrad Mozgawa 106

ulega fragmentacji, a  sąsiadom przypadają regiony nawet o  znacznej przewadze ludności madziarskiej. Proklamację powstania Czechosłowacji ogłoszono w Pra-dze 28 października 1918  r., a  30 października Słowacka Rada Narodowa ogło-siła, że naród słowacki stanowi część narodu czechosłowackiego. Ruś Zakarpac-ka miała być terytorium autonomicznym w granicach Czechosłowacji. Powstanie Czechosłowacji w tym kształcie było wynikiem prowadzenia polityki i działań dy-plomatycznych w  sposób planowany i  konsekwentny, choć sam Masaryk uznał, że sprzyjająca jego działaniom była międzynarodowa sytuacja polityczna¹⁵. Dzia-łania dyplomatyczne Masaryka skutkujące przyznaniem Rusi Zakarpackiej Cze-chosłowacji scharakteryzował Konsul R.P. w Użhorodzie M. Chałupczyński: „Wy-ścig plebiscytowo-samookreśleniowy karpatorusinów oraz ich ad hoc tworzonych przedstawicielstw narodowych pod sugestią prof. Masaryka i wysokim, a nieświa-domym patronatem prezydenta Wilsona skutecznie wspierany drogą faktów doko-nanych, […] doprowadził wówczas do uchwały „dobrowolnego” przyłączenia się Rusi Podkarpackiej do Czechosłowacji powziętej 8 maja 1919 roku przez tak zwa-ną Centralzwa-ną Ruską Radę Narodową. Cała operacja trwała zaledwie sześć miesię-cy”¹⁶. M. Jarnecki prezentuje pogląd, że Ruś Zakarpacka przypadła Czechosłowacji nie w wyniku realizacji jakiś planowanych działań, a raczej szczęśliwym zbiegiem okoliczności¹⁷.

Ofi cjalne dane statystyczne z 1935 r., przytaczane przez D. Dąbrowskiego wska-zują, że na Rusi Zakarpackiej zamieszkiwało prawie 710 tys. ludzi. Większość sta-nowili Rusini – 447 tys., Węgrzy – 109 tys., Żydzi – 91 tys., Niemcy 13 tys., Rumu-ni – 12 tys., CygaRumu-nie – 1 tys., pozostałe narodowości stanowiły grupę około 250 osób¹⁸. Według spisu ludności z 1921 r., jak podaje M. Świerzbiński, Ruś Zakar-packą zamieszkiwało 372.500 Rusinów, 103.690 Węgrów, 79.715 Żydów, 19.853 Czechów, 10.326 Niemców, 15.000 Rumunów i 500 Polaków¹⁹. W kopii memoran-dum ministra spraw wewnętrznych dla prezydium rady ministrów Republiki cze-chosłowackiej w sprawie organizacji zarządu Rusi Zakarpackiej znajdują się dane odnoszące się do liczby ludności Rusi Zakarpackiej w 1921 r. Według nich Ruś Za-karpacką zamieszkiwało 578.744 ludzi, w tym Rusinów 374.163, Węgrów 102.998, Żydów 82.324, Czechosłowaków 19.289²⁰. Większa część Rusinów zamieszkiwała w północnej i wschodniej części regionu. Zasadniczo dzielili się na dwa odrębne typy: górali (wirchowińców) i wolinian (włachów). Wyróżnia się jeszcze odłamy podłóg mowy i obyczajów. Oprócz kleru i nauczycielstwa ludowego nie wykształ-cili własnej inteligencji. Ruś Zakarpacka ekonomicznie była najbiedniejszym i naj-bardziej zacofanym regionem Czechosłowacji. Stanowił jednak, oprócz przyrostu

15 M. Bankowicz, Zlikwidowane…, s. 39–40.

16 AAN, Poselstwo R.P. w Pradze, sygn. 44, k. 18, M. Chałupczyński, Uwagi o Rusi Podkarpackiej – deforma-cje traktatowe.

17 M.  Jarnecki, Między centralizmem a  autonomią. Administracja czechosłowacka na Rusi Zakarpackiej (1918–1938), „Dzieje Najnowsze”, R. XXXVII, 2005, z. 3, s. 3.

18 D. Dąbrowski, op. cit., s. 41–42.

19 AAN Konsulat Polski Użhorod, sygn. 5, k. 5.

20 Masarykův ústav Archiv CR, Fond EB, Oddeleni 1, sign. R 137, Podkarpatská Rus 1921–1935, Pocet listu:

183, k. 17, Podkarpatská Rusi 1921, Opis přípisu pres. min. vnitra presidiu ministerské rady ve věci organisace správy Podkarpatské Rusi; Ibidem, k. 189, Počet obyvatelstva dle posledního ščítání.

107 Ruś Zakarpacka w polityce czechosłowackiej (1920–1938)

terytorialnego (12 700 km² powierzchni), instrument polityki zagranicznej. Z jed-nej strony osiągnięto wspólną z  Rumunią granicę, z  drugiej oddzielono Węgry od Polski, państwa, z którymi Czechosłowacja nie miała zbyt przyjaznych relacji.

Grupą najlepiej usytuowaną ekonomicznie w porównaniu z pozostałą ludnością regionu byli Węgrzy. Tworzyli uświadomiony narodowo zwarty blok, co dla rządu czechosłowackiego było problemem.

Politykę wobec mniejszości etnicznych na Rusi Zakarpackiej prowadzono długofalowo. Polegała na ideologicznym oddziaływaniu na młodzież, szczególnie węgierską poprzez rozwijanie w regionie szkolnictwa czeskiego i służbę w armii czechosłowackiej. Podsycanie napięć między węgierskimi działaczami również przyczyniło się do oderwania słabszych narodowo jednostek i grup, a to dopro-wadziło do osłabienia organizacji mniejszości węgierskiej²¹. Kiedy siła oddziały-wania politycznego organizacji mniejszości węgierskiej została zmarginalizowana, rywalizacja o wpływy polityczne i dominację rozgorzała między rusofi lami a zwo-lennikami ukrainizacji regionu. Obiektem tej rywalizacji były język i szkoły²². Na podstawie badań językowych, które zlecił rząd czechosłowacki jeszcze w 1919 r., wykonanych przez Polivke i Niederla ustalono, że Rusini są częścią narodu ukra-ińskiego, ale stwierdzono również bliskie więzi z narodem rosyjskim²³. Uczeni pro-ponowali, by to sami Rusini dokonali wyboru swojego języka literackiego. Sami zaś rekomendowali wprowadzenie języka ukraińskiego przy równoczesnej nauce rosyjskiego²⁴. Nie był to werdykt rozstrzygający, na podstawie którego podjęto by decyzję, jaki język wprowadzić do nauki w szkołach. Minister Szkolnictwa Czecho-słowacji dr Stefanek był zaniepokojony zbyt powolnie postępującą konsolidacją stosunków językowo-narodowych i związaną z tym konsolidacją polityczna Rusi Zakarpackiej²⁵. Wydano zarządzenie w kwestii podręczników dla szkół średnich na Rusi Zakarpackiej. Na podstawie zarządzenia cofnięto aprobatę dla dotychczas używanych podręczników ukraińskich (chodziło głównie o podręcznik gramatyki autorstwa dr Pankiewicza wprowadzony w 1922 r.). Podręczniki te zyskały status jedynie podręczników tolerowanych ze względu na brak innych²⁶.Spór o język po-jawił się również na wiecu studentów Karpatorusinów w Pradze, w marcu 1931 r., gdzie zwrócono uwagę na fakt dominacji języka ukraińskiego w  szkolnictwie, dzięki poparciu czechosłowackiej administracji rządowej. Jednogłośnie przyjęto uchwałę, w której protestowano przeciwko usunięciu ze szkół cyrylicy i zastąpie-nia jej alfabetem łacińskim. Nie negowano konieczności uczei zastąpie-nia języka czeskiego i  nauki alfabetu łacińskiego, postulowano jednak wprowadzenie jednego języka wykładowego, którym byłby język rosyjski. Protestowano przeciwko zakładaniu czeskich szkół w osiedlach ruskich. Uważano to za przejaw czechizacji, a to może

21 AAN, Konsulat Polski Użhorod, sygn. 2, k. 8, Raporty polityczne.

22 M. Jarnecki, Droga do identyfikacji narodowej, stosunki narodowościowe na Rusi Zakarpackiej w przeded-niu I wojny światowej i w okresie międzywojennym, „Sprawy Narodowościowe”, Seria Nowa, 2005, z. 27, s. 107.

23 D. Dąbrowski, Rzeczpospolita polska wobec…, s. 45, za: J. Buresowa, Něctere projevy vztahů Čechu k Pod-karpatské Rusi v prvnich letech existence Československe republiki, „Česko-slovenska historicka ročenka”, Brno, 1997, s. 129.

24 Ibidem, za M. Bołdyżar, Zakarpattja miż dwoma switowymi wijnamy, Użhorod 1993, s. 57–59.

25 AAN, Konsulat Polski Użhorod, sygn. 2, k. 13, Raporty polityczne.

26 Ibidem, k. 14.

Konrad Mozgawa 108

mieć negatywny wpływ na stosunki Czechów i  Karpatorusinów. Protestowano również przeciwko słowakizacji narodu ruskiego we  wschodniej Słowacczyźnie.

Wysunięto żądania ruskich szkół we  wsiach ruskich, założenia ruskiego gimna-zjum w Preszowie i ruskich szkół powszechnych w ruskich okręgach²⁷. W rzeczy-wistości kwestie języka i nauczania były ostrym, ciągnącym się od lat politycznym sporem. Istniejące różnice zdań między Ministerstwem Szkół i Oświaty Ludowej a Gubernatorem Rusi Zakarpackiej, w sprawie mianowania nauczycieli szkół na Rusi Zakarpackiej, oraz aprobaty podręczników dla szkół, zmusiły urzędującego gubernatora dr A. Beskyda, by zwrócił się do prezydium Rady Ministrów Republi-ki czechosłowacRepubli-kiej, o określenie kompetencji gubernatora na zasadzie praw, jaRepubli-kie są gwarantowane konstytucją czechosłowacką oraz zapewnienie ich egzekucji²⁸. Rząd w Pradze nie chciał dostrzec problemu i unikał zajęcia jednoznacznego sta-nowiska, co może również oznaczać brak koncepcji jego rozwiązania. Mimo braku jednoznacznego stanowiska rządu w Pradze, organizacje ukraińskie były przez ten rząd wspierane. Dopiero w latach trzydziestych zauważalna jest polityka faworyzo-wania w kwestii językowej i szkolnej rusofi lstwa. Opcja ta odniosła sukces w plebi-scycie przeprowadzonym na Rusi Zakarpackiej w 1937 r. przez Ministerstwo Szkół i Oświaty Ludowej w sprawie wyboru podręcznika gramatyki przeznaczonego do nauczania w szkołach. Do wyboru przedstawiono dwa podręczniki. Pierwszy au-torstwa Sabova, rusofi la, prezesa Towarzystwa im. Duchnowicza, drugi auau-torstwa Pankiewicza. W  przeprowadzonym plebiscycie wybrano podręcznik napisany przez Sabowa, mimo, że bliższy językowi Rusinów był podręcznik Pankiewicza²⁹.

Początek rządów Pragi na Rusi Zakarpackiej to wojskowa dyktatura sprawowa-na przez francuskiego generała E. Hennocqea, głównodowodzącego siłami zbroj-nymi Republiki na tym terenie. Sprawował tą funkcję w latach 1919–1920. Jedno-cześnie powstała w maju 1919 r. Centralna Ruska Rada Narodowa, była jedynym wyrazicielem woli ludności. Gen. Hennocqe traktował Radę poważnie i  w  dniu 11 maja przybył na jej posiedzenie. Wygłosił krótką mowę, w której powitał na-ród karpatoruski i prosił, żeby żołnierzy uważać za szczerych przyjaciół narodu i obrońców jego wolności³⁰. Czechosłowackie Ministerstwo Spraw Wewnętrznych (Ministerstvo Vnitra) w lipcu 1919 r. oddelegowało na Ruś Zakarpacką swojego urzędnika w osobie dr Jana Brejchy³¹. W związku z tym wydarzeniem 20 sierpnia administrator wojskowy Rusi Zakarpackiej gen. Hennocqe wydał odezwę³². Brej-cha de facto był administratorem regionu sprawującym realną władzę. W sierp-niu powołano również nowy urząd, Dyrektoriat Rusi Zakarpackiej. Nominację na przewodniczącego Dyrektoriatu otrzymał H. Żatkowicz. W skład Dyrektoriatu do-datkowo wchodzili J. Braszczajko, A. Wołoszyn, J. Gadżega, J. Puza i E. Torońskij³³.

27 Ibidem, k. 71.

28 Ibidem, k. 123.

29 M. Jarnecki, Droga do identyfikacji…, s. 109.

30 AAN, Konsulat Polski Użhorod, sygn. 5, k. 51–52.

31 D. Dąbrowski, op. cit., s. 41.

32 AAN, Konsulat Polski Użhorod, sygn. 5, k. 52.

33 M. Jarnecki, Między centralizmem…, s. 5; D. Dąbrowski, Rzeczpospolita Polska wobec…, s. 41, przyp. 5, za: P. Svorc, Zakliata krajina. Podkarpatská Rus 1918–1946, Presov 1996, podaje, że w skład Dyrektoriatu wcho-dzili: J. Braszczajko, A. Wołoszyn, J. Hadżega, E. Trońskij. Zob. AAN, Konsulat Polski Użhorod, sygn. 5, k. 54;

109 Ruś Zakarpacka w polityce czechosłowackiej (1920–1938)

Wymienione osoby, wcześniej należały do Centralnej Ruskiej Rady Narodowej.

Powołany przez Pragę Dyrektoriat wzbudzał sprzeciw Ruskiej Rady. Uważano, iż to zbyteczny organ, który przez swoją działalność może szkodzić działaniom Rady.

Jednak Dyrektoriat składał protesty, układał memoriały dotyczące uregulowania sprawy szerokiej autonomii Rusi Zakarpackiej. Wobec braku efektów, uświada-miając sobie bezskuteczność swoich działań, w  styczniu 1920  r. wszyscy człon-kowie Dyrektoriatu złożyli dymisję, które zostały przyjęte. W tej sytuacji jedyną władzą został administrator Rusi Zakarpackiej, przysłany z Pragi dr Brejcha. Sta-nowiska urzędnicze obsadzano Czechami, Słowakami, nawet emigrantami, pomi-jając karpatorusinów³⁴. Było to oczywiste postępowanie dalekie od deklarowanego.

29 lutego 1920 r. uchwalono konstytucję czechosłowacką, w której przewidziano powołanie gubernatora Rusi Zakarpackiej. W kwietniu Rząd w Pradze rozporzą-dzeniem zlikwidował urząd administratora Rusi Zakarpackiej oraz Dyrektoriat.

Wprowadzono natomiast urząd gubernatora i wicegubernatora oraz radę guber-nialną³⁵. Gubernatorem mianowany został Żatkowicz, wicegubernatorem Czech Peter Ehrenfeld. Faktyczny stan prawny prowincji wręcz utrwalał mimo pozorów samorządności centralizm praski, powierzając rzeczywistą władzę wiceguberna-torowi, jego formalnemu zwierzchnikowi dając funkcje bardziej prestiżowe i re-prezentacyjne³⁶. Ograniczenie prerogatyw gubernatora wynosząc zarazem pozycję wicegubernatora, którym był czeski urzędnik „nadany” przez rząd w Pradze było kolejnym, wyraźnym przejawem polityki czechizacji Rusi Zakarpackiej. W takiej sytuacji, wobec braku możliwości konstruktywnego działania, jako gubernator, jak również w proteście przeciw niedotrzymaniu przez rząd w Pradze umów o auto-nomii Rusi Zakarpackiej, w  marcu 1921  r. Żatkowicz złożył dymisję³⁷. Vacat na stanowisku gubernatora trwa do listopada 1923 r., po czym gubernatorem miano-wano A. Beskyda, wicegubernatorem zostaje Czech A. Rozsypal. Dziesięcioletni okres rządów Beskyda to działania idące w kierunku ściślejszego powiązania Rusi Zakarpackiej z pozostałą częścią kraju. Bardzo pomocnym w tym przedsięwzięciu była reforma administracyjna 1927 r., która ujednolicała ustrój samorządowy na terenie Republiki czechosłowackiej, wprowadzała też jednolite organa administra-cji³⁸. Ruś zmierzała ku staniu się prowincją Czechosłowacji, tak jak ziemia cze-ska, morawcze-ska, kraina słowacka, a nazywać się miała Ziemia Podkarpackoruska³⁹. Wzbudzało to niezadowolenie i protesty działaczy karpatoruskich, lecz zostały one zignorowane przez rząd w Pradze. Sprawa czechosłowackich międzynarodowych zobowiązań i obietnic szerokiej autonomii dla Rusi Zakarpackiej była kilkukrotnie wnoszona przez działaczy karpatoruskich (Iwan Kurtiak) na forum Ligi Narodów, co również nie przynosiło żadnych rezultatów. Działacze polityczni zobojętnieli

M. Świerzbiński wymienia: J. Braszczajko, A. Wołoszyn, J. Hadżega, E. Troński, C. Prokop.

34 Ibidem, k. 54–55.

35 Ibidem.

36 M. Jarnecki, Droga do identyfikacji…, s. 113.

37 D. Dąbrowski, op. cit., s. 52; AAN, Konsulat Polski Użhorod, sygn. 5, k. 56.

38 J. J. Bruski, Rząd i partie polityczne I Republiki Czechosłowackiej wobec sporu o orientację narodową Rusi-nów Zakarpackich (1919–1938), „Studia Historyczne”, R XI, Kraków 1997, z. 2, s. 206.

39 M. Jarnecki, Między centralizmem…, s. 10.

Konrad Mozgawa 110

i raczej hołdowali oportunizmowi albo zniechęceni odeszli z życia politycznego, a sprawa autonomii zdawała się być coraz mniej realna⁴⁰. Beskyd umiera w marcu 1933 r., a dopiero w marcu 1935 r. nowym gubernatorem zostaje mianowany Kon-stantyn Hrabar. Jego polityka wychodziła naprzeciw oczekiwaniom rządu

i raczej hołdowali oportunizmowi albo zniechęceni odeszli z życia politycznego, a sprawa autonomii zdawała się być coraz mniej realna⁴⁰. Beskyd umiera w marcu 1933 r., a dopiero w marcu 1935 r. nowym gubernatorem zostaje mianowany Kon-stantyn Hrabar. Jego polityka wychodziła naprzeciw oczekiwaniom rządu