Specyfika polskich ruchów miejskich
3.1. Ruchy miejskie – ujęcie teoretyczne
Na gruncie analizy ruchów miejskich, ujmowanych jako pewien typ ruchów społecznych, badacze napotykają wiele przeszkód, począwszy od wspominanego już we wstępie pracy braku spójnego paradygmatu132, który pozwoliłby skupić się na opisie i wyjaśnianiu wyłącznie zjawiska ruchów miejskich. Kolejna kwe-stia wiąże się z doborem właściwych narzędzi do badania ruchów miejskich.
Obecnie dominująca pespektywa analityczna, jaką jest teoria nowych ruchów społecznych133, według niektórych teoretyków wymaga pewnych uzupełnień, ponieważ ruchy miejskie powinno się traktować jak swego rodzaju hybrydy, łączące cechy „starych” oraz „nowych ruchów społecznych” lub nawet jako odrębną kategorię134. W przypadku miejskich ruchów społecznych można mówić o koegzystencji tendencji materialistycznych z kontekstem kulturowym
132 Tj. podejścia teoretycznego oraz metodologicznego.
133 Stoi to w sprzeczności z pierwotnym kategoryzowaniem ruchów miejskich, por.
C. Pickvance, From Urban Social Movements to Urban Movements: A Review and Introduction to a Symposium on Urban Movements, ,,International Journal of Urban and Regional Research” 2003, vol. 27(1), s. 104, 106.
134 Tamże.
88 Specyfika polskich ruchów miejskich
oraz ruchami tożsamościowymi135. Ten dualizm można zaobserwować m.in.
w sposobie, w jaki opisywał ruchy miejskie Manuel Castells. Początkowo ru-chem miejskim określał „system praktyk wynikających z powiązania danego układu sił w systemie czynników miejskich z innymi praktykami społecznymi w taki sposób, ze rozwój tego systemu praktyk obiektywnie zmierza w kierun-ku strukturalnych przeobrażeń systemu miejskiego lub w kierunkierun-ku znacznej modyfikacji sił w walce klasowej, czyli – w ostatniej instancji – we władzy państwowej”136. Jednak w dalszych publikacjach odszedł od podejścia biegu-nowego – „stare” versus „nowe” ruchy społeczne, stwierdzając, że w ramach działalności miejskich ruchów społecznych współistnieją oba nurty.
Przykładem definicji ujmującej ten hybrydowy charakter jest ta zapropo-nowana przez Oxford Dictionary of Sociology, według której miejskie ruchy społeczne to „tworzone przez mieszkańców organizacje, których celem jest protest bądź żądanie zmian co do charakteru miejskiego otoczenia i miej-skich usług137.
Istotnym aspektem z punktu widzenia odrębności miejskich ruchów społecznych jest właśnie wypracowany przez nie szczególny kontekst ideowy.
Służy on nie tylko do definiowania rzeczywistości, ale, co ważniejsze – jest wykorzystywany jako narzędzie działania. Główne idee, które związane są nieodłącznie z dyskursem miejskich ruchów społecznych, to koncepcja prawa do miasta oraz demokracja miejska138. W pewnym sensie można zatem określać je mianem doktryn praktycznych139. Wspólna rama ideologiczna to także cecha odróżniająca ruchy miejskie od nowych ruchów społecznych.
135 P. Pluciński, „Miasto to nie firma!” Dylematy i tożsamość polityczna miejskich ruchów społecznych we współczesnej Polsce, „Przegląd Socjologiczny” 2014, t.
63(LXIII), nr 1, s. 146.
136 M. Castells, Kwestia miejska, tłum. B. Jałowiecki, J. Piątkowski, Państwowe Wydawnictw Naukowe, Warszawa 1982, s. 276.
137 G. Marshall (red.), Oxford Dictionary of Sociology, Oxford University Press, Oxford-New York 1998, s. 683.
138 P. Pluciński, „Miasto to nie firma! ”..., dz. cyt., s. 138.
139 S. Kozyr-Kowalski, Socjologia, społeczeństwo obywatelskie i państwo, Wydaw-nictwo UAM, Poznań 1999, s. 17.
Umożliwia też ona tworzenie różnego rodzaju koalicji czy porozumień, a to daje szansę na dostrzeżenie i rozwiązywanie problemów lokalnych w szerszej per-spektywie140. Sposób rozumienia przywołanych idei ewoluował na przestrzeni lat, obecnie ich zakresy definicyjne postrzega się bardzo szeroko, tym samym wpływają na odmienne praktyki interpretacyjne, będące jednym z czynników wewnętrznego zróżnicowania miejskich ruchów społecznych.
Ideę prawa do miasta, której krótką charakterystykę zaprezentowano we wstępie niniejszej pracy, współcześnie najczęściej kojarzy się z rewolucjami miejskimi z 1968 roku oraz pracą francuskiego socjologa oraz filozofa mark-sistowskiego Henriego Lefebvre Le Droit à la ville141. Według niego prawo do miasta to prawo do życia w lepszym społeczeństwie, czyli takim, gdzie każdy ma równe prawa i możliwości realizacji własnych potrzeb: „Prawa do miasta nie można formułować jako prostego prawa odwiedzin lub jako powrotu do miast tradycyjnych. Może ono zostać sformułowane wyłącznie jako przekształcone i odnowione prawo do miejskiego życia. Nieważne, czy tkanka miejska będzie obejmowała wieś i to, co z wiejskiego życia pozosta-ło, o ile tylko »to, co miejskie« [l’urbain], miejsce spotkania, pierwszeństwo wartości użytkowej, wpisanie w przestrzeń czasu obiecanego w nadrzędnej pozycji względem innych dóbr znajdą swą morfologiczną podstawę, swą praktyczno-zmysłową realizację. Jest to założeniem integralnej teorii miasta i społeczeństwa miejskiego, wykorzystującej zasoby nauki i sztuki”142.
Do dziś koncepcje zawarte w odezwie Lefebvra funkcjonują w ramach krytycznej teorii urbanizacji, której jednym z głównych przedstawicieli jest David Harvey143.
140 M. Kowalewski, Organizowanie miejskiego aktywizmu…, dz. cyt., s. 7.
141 Wyd. pierwsze: Le Droit a la Ville, „L’Homme et la Societe” 1967, nr 6.
142 H. Lefebvre, Prawo do miasta, tłum. E. Majewska, „Praktyka Teoretyczna” 2012, nr 5, s. 195, http://www.praktykateoretyczna.pl/PT_nr5_2012_Logika_sensu/14.
Lefebvre.pdf (dostęp: 17.05.2015) .
143 P. Marcuse, Rights in Cities and the Right to the City?, [w:] A. Sugranyes, Ch.
Mathivet (red.), Cities for All: Proposals and Experiences towards the Right to the City, tłum. K. Pobłocki, http://publica.pl/teksty/prawa-w-miastach-a-prawo-do--miasta-36626.html (dostęp: 25.06.2015).
90 Specyfika polskich ruchów miejskich
Idea prawa do miasta zazwyczaj idzie w parze z koncepcją, która w ostatnich latach także staje się coraz popularniejsza. Chodzi o z demokrację miejską, często przedstawianą jako skuteczne remedium na niedomagania demokracji przedstawicielskiej. Kwestia lokalizmu okazuje się tutaj kluczowa, oznacza punkt wyjścia, a także może stanowić horyzont zmiany144. W ramach dyskusji związanych ze „skalami” skutecznego działania, spośród trzech poziomów:
globalnego, narodowego oraz lokalnego, to właśnie wymiarowi miejskiemu rzeczywista demokratyczność przypisywana jest niemal a priori jako bardziej efektywnemu poziomowi polityki, a także będącemu zabezpieczeniem spo-łeczności lokalnej przed kapitałem narodowym i globalnym145.
Aktywista miejski Lech Mergler twierdzi, że demokracja miejska „odnosi się w sposób syntetyczny do wszelkich funkcjonujących w mieście form demokracji przedstawicielskiej, bezpośredniej, partycypacyjnej, w tym do mechanizmu konsultacji społecznych, realnego udziału mieszkańców w strukturach samo-rządowych i organizacjach społecznych, związkach zawodowych i rozmaitych komitetach, grupach nieformalnych itd. Ustanawiają one demokrację lokalną w jej realnym kształcie”146.
Jednak niektórzy badacze zarzucają ruchom miejskim wykorzystanie tych idei jedynie jako sloganów politycznych, określają je mianem „pustych znaczą-cych”147 (według Laclaua: to „element znaczący bez elementu znaczonego”)148.
144 P. Pluciński, Demokracja miejska, czyli lokalizm, miejskie ruchy społeczne i walki o miasto, [w:] M. Baranowski (red.), Demokracja i rola obywatela. O napięciu po-między państwem, społeczeństwem i procesami globalizacyjnymi, Wydawnictwo Naukowe Wydziału Nauk Społecznych UAM, Poznań 2014, s. 131.
145 P. Pluciński, „Miasto to nie firma!”..., dz. cyt., s. 142.
146 L. Mergler, Konflikty o przestrzeń a stan demokracji miejskiej na wybranych przykładach w Poznaniu, [w:] M. Nowak, P. Pluciński (red.), O miejskiej sferze publicznej. Obywatelskość i konflikty o przestrzeń, Korporacja Ha!art, Kraków 2011, s. 163-164.
147 Zob. P. Pluciński, Miejskie (r)ewolucje. Radykalizm retoryki a praktyka reformy,
„Praktyka Teoretyczna” 2013, nr 3(9), https://pressto.amu.edu.pl/index.php/prt/
article/view/2945/2930 (dostęp: 17.05.2015).
148 E. Laclau, Dlaczego puste znaczące mają znaczenie dla polityki?, [w:] E. Laclau, Emancypacje, tłum. L. Koczanowicz i in., Wydawnictwo Naukowe Dolnośląskiej
Brak sprecyzowanych i koherentnych podstaw teoretycznych w badaniach ruchów miejskich implikuje kolejne problemy związane z kwestiami defini-cyjnymi. Należą do nich sposób autodefiniowania się tego typu organizacji oraz szczególne cechy, które związane są z ich „miejskością”. Obie wymienione właściwości mają także wpływ na komunikację wewnętrzną oraz zewnętrzną ruchów miejskich, zarówno na jej treść, jak i dobór środków wykorzystywa-nych do mobilizowania członków oraz tworzenia więzi społeczwykorzystywa-nych.
Według Manuela Castellsa „miejski ruch społeczny powstaje w wyniku nagromadzenia się sprzeczności strukturalnych wewnątrz systemu miejskiego”149 i zaliczyć do niego można zróżnicowane formy sprzeciwu (zarówno antysyste-mowych kontestatorów, takich jak ruchy squattersów, jak i samopomoc sąsiedz-ką, realizowaną głównie przez przedstawicieli klasy średniej). Jednak mimo znacznych różnic, miejskie ruchy społeczne charakteryzują trzy główne cechy wspólne. Po pierwsze, fundamentem ich autodefinicji jest poczucie obywatel-skości oraz związki z miastem lub mniejszymi typami społeczności miejskich (np. z dzielnicą). Druga cecha wspólna ruchów miejskich to lokalność oraz określone terytorium działania (locally-based, teritorially-defined). Po trzecie, można wskazać główne cele, wokół których mobilizują się działacze tego typu organizacji. Wiążą się one z konsumpcją zbiorową, tożsamością kulturową oraz zaangażowaniem politycznym. Poprawa jakości wymienionych trzech elementów życia zbiorowego stanowi o kluczowych celach działania ruchów miejskich150. W pracy The City and the Grassroots: A Cross-Cultural Theory of Urban Social Movements Castells stawia tezę że, to właśnie postrzeganie miasta jako wartości użytkowej (city as a use value) oraz działania na rzecz jej ochrony, a także przykłady walki o tożsamość (identity, cultural autonomy and communication) i o obywatelskość (teritorially based self-management) tworzą podstawę badań nad ruchami miejskimi151.
Szkoły Wyższej Edukacji TWP, Wrocław 2004, s. 67.
149 M. Castells, Kwestia miejska..., dz. cyt., s. 283.
150 M. Castells, The City and the Grassroots: A Cross-Cultural Theory of Urban Social Movements, University of California Press, Los Angeles, Berkeley 1983, s. 328.
151 Tamże, s. 321.
92 Specyfika polskich ruchów miejskich
3.2.