W doktrynie prawa karnego skarbowego wyodrębnia się formalne i materialne kryteria rozwarstwienia czynów zabronionych451. Materialnym kryterium rozwar-stwienia, zgodnie z tym podziałem, jest stopień społecznej szkodliwości czynu452. Istotną rolę tego czynnika dostrzegał już C. Beccaria, wskazując, że prawdziwą mia-rą wagi przestępstw jest właśnie szkoda wyrządzana społeczeństwu453.
Kodeks karny skarbowy wprost określa przestępstwo i wykroczenie skarbowe jako czyn społecznie szkodliwy. Przy tym społeczna szkodliwość, będąca imma-nentną cechą czynu zabronionego, jest kategorią stopniowalną. W świetle art. 1
§ 2 k.k.s., przestępstwa i wykroczenia skarbowe muszą bowiem charakteryzować się wyższym niż znikomy stopniem społecznej szkodliwości. Powyższa przesłanka jest zatem warunkiem karygodności czynu zabronionego (nullum crimen, nulla con-traventio sine periculo sociali)454.
Kodeks karny skarbowy nie definiuje pojęcia społecznej szkodliwości czynu.
Stąd też istotną rolę także na gruncie prawa karnego skarbowego w zakresie usta-lenia znaczenia tego pojęcia przypisuje się orzecznictwu sądowemu i doktrynie.
Sąd Najwyższy wskazuje wszakże, że: „przestępstwem jest czyn nie tylko formalnie wyczerpujący znamiona określone w ustawie karnej, ale godzący w substancjalne dobra społeczne uznawane przez społeczeństwo i pozostające pod protekcją nie tylko prawa karnego, ale i innych systemów normatywnych (…). Czyn ten musi wykazywać obiektywną antyspołeczność, w tym sensie, że zawsze występuje prze-ciwko wartościom akceptowanym przez daną zbiorowość”455. W innym orzeczeniu
451 V. Konarska-Wrzosek, T. Oczkowski, J. Skorupka, Prawo i postępowanie karne..., s. 54
452 Ibidem, s. 53-54; J. Sawicki, Zarys prawa karnego skarbowego…., s. 45-50; Zob. wyrok SN z dnia 10 lutego 2009 r., III KK 305/08, OSNwSK 2009, nr 1, poz. 335.
453 C. Beccaria, O przestępstwach i karach, s. 75.
454 Por. A. Grześkowiak, K. Wiak (red.), Kodeks karny. Komentarz, Warszawa 2012, s. 28-30; A. Zoll [w:]
A. Zoll (red.), Kodeks karny. Część ogólna. t. 1. Komentarz do art. 1-116, Kraków 2004, s. 36-37.
455 Zob. wyrok SN z dnia 26 września 2003 r., WK 18/03, OSNwSK 2003, nr 1, poz. 2054.
SN podkreśla także, że „(…) konieczne jest zatem wykazanie, że narusza on istotne wartości społeczne stając się przez to czynem karygodnym”456. Przy tym wskazane dobra i wartości społeczne stanowią przedmiot aksjologii prawa karnego457.
Należy także podkreślić, że społeczna szkodliwość czynu stanowi tzw. kategorię ogólną, sprowadzającą się do oceny zachowania sprawcy pod kątem konkretnych kryteriów458. Przy tym te kryteria na gruncie prawa karnego skarbowego zostały określone w art. 53 § 7 k.k.s. Można zatem zgodzić się z poglądem wyrażonym przez A. Strzembosza, podzielanym także przez innych przedstawicieli doktryny, zgodnie z którym społeczna szkodliwość stanowi tzw. klauzulę generalną459. Powyż-sze stanowisko, wyrażone pierwotnie w prawie karnym powPowyż-szechnym jest aktualne i uprawnione także na gruncie prawa karnego skarbowego.
Podstawowe znaczenie z tego punktu widzenia ma zatem kwestia oceny stopnia społecznej szkodliwości czynu. Zgodnie z art. 53 § 7 k.k.s. do mierników stopnia społecznej szkodliwości czynu zalicza się rodzaj i charakter zagrożonego lub narażonego dobra, wagę naruszonego przez sprawcę obowiązku finansowe-go, wysokość uszczuplonej lub narażonej na uszczuplenie należności publiczno-prawnej, sposób i okoliczności popełnienia czynu zabronionego, postać zamiaru, motywację sprawcy, rodzaj naruszonej reguły ostrożności i stopień jej naruszenia.
Powyższe czynniki rzutujące na stopień społecznej szkodliwości czynu mają zatem charakter przedmiotowo-podmiotowy (kompleksowy), jednak z wyraźną przewagą elementów przedmiotowych460. Wskazana przewaga czynników przedmiotowych przy ocenie społecznej szkodliwości czynu jest szczególnie widoczna, zwłaszcza
456 Zob. np. postanowienie SN z dnia 20 czerwca 2006 r., II KK 242/05, OSNwSK 2006, Nr 1, poz. 1246;
także postanowienie z dnia 27 stycznia 2009 r., II KK 5/09, Prok. i Pr. 2009, Nr 5, poz. 1.
457 Zob. R. Zawłocki, O kryteriach oceny społecznej szkodliwości czynu [w:] P. Kardas, T. Sroka, W. Wróbel (red.), Państwo prawa i prawo karne. Księga Jubileuszowa Profesora Andrzeja Zolla, Tom II, Warszawa 2012, s. 816-817.
458 Zob. wyrok SA w Krakowie z dnia 14 grudnia 2000 r., II AKa 214/00, KZS 2000, Nr 12, poz. 24.
459 Tak A. Strzembosz, Klauzule generalne w projekcie Kodeksu karnego (redakcja z grudnia 1991), [w:]
S. Waltoś (red.) Problemy kodyfikacji prawa karnego. Księga ku czci Profesora Mariana Cieślaka, Kraków 1993, s. 92; Zob. także L. Wilk, Szczególne cechy odpowiedzialności…, s. 109 i n.
460 Z. Radzikowska wprost wskazuje na dominującą rolę elementów przedmiotowych przy ocenie stop-nia społecznej szkodliwości czynu na gruncie prawa karnego skarbowego. Zob. Z. Radzikowska [w:]
G. Bogdan, A. Nita, Z. Radzikowska, A. R. Światłowski, Kodeks karny skarbowy. Komentarz, Gdańsk 2000, s. 15. Tylko pozornie inne stanowisko w przedmiotowej kwestii wyraził G. Łabuda, stwierdza-jąc iż przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu „wszystkie kumulatywnie wzięte przesłanki (wskazane w art. 53 § 7 k.k.s.– przyp. FN) w konkretnych okolicznościach «przeważą» nad wysokością kwoty uszczuplonej”. Tym samym – w moim przekonaniu – autor potwierdził, na korzyść kryterium wysokości podatku narażonego na uszczuplenie, tezę o znacznej dysproporcji „wagi” poszczególnych
„mierników” stopnia społecznej szkodliwości czynu. Zasugerował także, odwołując się do „konkret-nych okoliczności” incydentalny charakter takiej sytuacji. W ten sposób pośrednio autor potwierdził zasadność stawianej tezy o dominującej pozycji wysokości narażonej bądź uszczuplonej należności
w przypadku czynów zabronionych skutkujących narażeniem podatku na uszczu-plenie, gdzie ekonomiczny charakter tych deliktów w pewien sposób predysponuje czynniki przedmiotowe, w szczególności wysokość uszczuplonej lub narażonej na uszczuplenie należności publicznoprawnej (podatku)461. Należy przy tym wyraźnie podkreślić, że Kodeks karny skarbowy w żaden sposób nie różnicuje wagi poszcze-gólnych czynników w ramach kryteriów oceny stopnia społecznej szkodliwości czy-nu zawartych w art. 53 § 7 k.k.s.
Społeczną szkodliwość czynu można rozpatrywać w wymiarze abstrakcyjnym i konkretnym. Niektórzy autorzy odróżniają nawet społeczne niebezpieczeństwo czynu, stanowiące przesłankę kryminalizacji, od społecznej szkodliwości (in concre-to) postrzeganej jako materialny element czynu zabronionego462. Z tym pierwszym aspektem tytułowego zagadnienia związane jest bowiem założenie, że wszystkie czyny zabronione kryminalizowane na gruncie Kodeksu karnego skarbowego po-siadają pewien określony abstrakcyjny stopień społecznej szkodliwości. Krymina-lizacji podlegają bowiem tylko zachowania o odpowiednim ładunku społecznej ujemności463. Przy tym, abstrakcyjny poziom społecznej szkodliwość czynu musi być zweryfikowany w odniesieniu do konkretnego czynu sprawcy i z tym wiąże się drugi – konkretny wymiar społecznej szkodliwości, odnoszący się do konkretnego czynu zabronionego. Społeczna szkodliwość czynu in concreto przesądza zatem o karygodności zachowania sprawcy.
Pozostając w sferze rozważań nad społeczną szkodliwością czynu in abstracto można stwierdzić, że ustawodawca normując w Kodeksie karnym skarbowym po-szczególne typy czynów zabronionych i ich odmiany skutkujące narażeniem podat-ku na uszczuplenie dokonał gradacji tych zachowań pod względem abstrakcyjnego natężenia społecznej szkodliwości. Przejawem stopniowania społecznej szkodli-wości w ujęciu abstrakcyjnym jest wyodrębnienie wśród czynów zabronionych – przestępstw i wykroczeń skarbowych, a także typów podstawowych i uprzywilejo-wanych przestępstw skarbowych. Istnieje zatem bezpośrednia zależność pomiędzy abstrakcyjnym stopniem społecznej szkodliwości czynu a zaliczeniem określonego czynu do konkretnej kategorii.
publicznoprawnej wśród czynników mających wpływ na ocenę stopnia społecznej szkodliwości czynu.
Zob. G. Łabuda, Z problematyki narażenia na niebezpieczeństwo…, s. 90.
461 Zob. L. Wilk, Szczególne cechy odpowiedzialności…, s. 132.
462 R. Zawłocki, Pojęcie i funkcje społecznej szkodliwości czynu w prawie karnym, Warszawa 2007, s. 92, 144, 152. Zważyć przy tym należy, że pojęcie społecznego niebezpieczeństwa czynu, występujące na gruncie Kodeksu karnego skarbowego z 1969 r. zostało zastąpione pojęciem społecznej szkodliwości czynu. Przy tym jako przyczyny rezygnacji ze stosowania tego pojęcia wskazywano chęć odcięcia się politycznego uwikłania, a także nieaktualność dotychczasowego orzecznictwa w tej materii.
463 M. Królikowski [w:] M. Królikowski, R. Zawłocki (red.), Kodeks karny. Część ogólna. t. 1. Komentarz do artykułów 1-31, Warszawa 2011, s. 162-163.
Stopień społecznej szkodliwości czynu, będący materialnym kryterium rozwar-stwienia czynów zabronionych nie ma charakteru zobiektywizowanego, lecz bazuje przede wszystkim na elementach ocennych464. Stąd też przynależność poszczegól-nych typów czynów zabronioposzczegól-nych do określoposzczegól-nych kategorii zależy od oceny tych za-chowań pod kątem ich abstrakcyjnego poziomu społecznej szkodliwości. Taka oce-na dokonywaoce-na jest przez ustawodawcę już oce-na etapie stanowienia norm prawnych.
W orzecznictwie wyrażany jest w związku z tym pogląd, że „(…) stopień społecznej szkodliwości czynu jest tą immanentną cechą czynu, która pozwala na odróżnienie czynów błahych od poważnych i uznanie za przestępstwo (przestępstwo skarbo-we i wykroczenie skarboskarbo-we – przyp. FN) tylko takich, które faktycznie i realnie szkodzą dobrom jednostki, bądź dobru społecznemu. Ta znamienna cecha czynu, który formalnie wyczerpuje wszystkie znamiona danego typu czynu zabronionego, podlega indywidualnemu stopniowaniu i w zależności od konkretnych okoliczności podmiotowych i przedmiotowych, społeczna szkodliwość czynu może być znikoma, bądź nieznaczna, bądź w końcu wysoka lub nawet szczególnie wysoka”465.
Na tym tle można wskazać, iż przestępstwa skarbowe muszą wykazywać się wyższym abstrakcyjnym stopniem społecznej szkodliwości, aniżeli wykroczenia skarbowe. Przy tym różnica pomiędzy wykroczeniem skarbowym a typem podsta-wowym przestępstwa skarbowego musi być na tyle znacząca, aby możliwe było wyraźne rozróżnienie tych czynów zabronionych. Natomiast typy uprzywilejowane przestępstw skarbowych w ujęciu abstrakcyjnym muszą charakteryzować się niż-szym – w porównaniu z typami podstawowymi – stopniem społecznej szkodliwo-ści. Przestępstwa i wykroczenia skarbowe musi zaś cechować wyższy niż znikomy poziom społecznej szkodliwości.
W przypadku czynów skutkujących narażeniem podatku na uszczuplenie, usta-wowym znamieniem odzwierciedlającym stopień społecznej szkodliwości czynu jest wysokość podatku narażonego na uszczuplenie. Powyższa zależność wynika wprost z treści przepisu art. 53 § 7 k.k.s., gdzie wskazuje się, że wysokość uszczuplonej lub narażonej na uszczuplenie należności publicznoprawnej należy do okoliczności rzutujących na stopień społecznej szkodliwości czynu. Wskazany miernik stopnia społecznej szkodliwości czynu stanowi także formalne kryterium rozwarstwienia
464 Zob. S. Baniak, Prawo karne, Zakamycze 2005, s. 32. Należy jednakże podkreślić, iż w przypadku czy-nów zabronionych skutkujących narażeniem podatku na uszczuplenie, wartość podatku narażonego na uszczuplenie ma charakter obiektywny, a nie ocenny.
465 Wyrok SA w Katowicach z dnia 13 stycznia 2005 r., II AKa 455/04, Prok. i Pr. 2006, nr 1, poz. 21; Zob.
J. Giezek [w:] J. Giezek (red.), N. Kłączyńska, G. Łabuda, Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz, War-szawa 2007, s. 397; Por. także R. Zawłocki, O kryteriach oceny społecznej szkodliwości czynu, s. 816.
Autor wskazuje na ustawowy wymóg wskazania jedynie stopnia znikomego i znacznego, podkreślając przy tym praktyczną potrzebę określenia także niskiego, średniego i wysokiego stopnia społecznej szkodliwości czynu zabronionego.
czynów zabronionych skutkujących narażeniem podatku na uszczuplenie i w tym przede wszystkim należy upatrywać przyczyny znaczącej roli tego czynnika. Nato-miast pozostałe kwantyfikatory, pomimo iż muszą być także uwzględniane przy ocenie stopnia społecznej szkodliwości czynu, nie odgrywają tak znaczącej roli i nie znajdują odzwierciedlenia w ustawowym opisie znamion. Można zatem stwierdzić, że ostatecznie to kryteria przedmiotowe, a nie nawet ściśle (jednoznacznie) okre-ślone kryteria ocenne, decydują o kwalifikacji prawnej czynu zabronionego.
Innym znamieniem odzwierciedlającym stopień społecznej szkodliwości czynu, poza wysokością podatku narażonego na uszczuplenie, są sytuacje określane wy-padkami mniejszej wagi. W świetle unormowania zawartego w art. 53 § 8 k.k.s., wypadkiem mniejszej wagi jest czyn zabroniony jako wykroczenie skarbowe, które w konkretnej sprawie ze względu na jej szczególne okoliczności – zarówno przed-miotowe, jak i podmiotowe – zawiera niski stopień społecznej szkodliwości czynu, w szczególności gdy uszczuplona lub narażona na uszczuplenie należność publicz-noprawna nie przekracza ustawowego progu, a sposób i okoliczności popełnienia czynu zabronionego nie wskazują na rażące lekceważenie przez sprawcę porządku finansowoprawnego lub reguł ostrożności wymaganych w danych okolicznościach, albo sprawca dopuszczający się czynu zabronionego, którego przedmiot nie prze-kracza kwoty małej wartości, czyni to z pobudek zasługujących na uwzględnienie.
Kodeks karny skarbowy, w przypadku czynów skutkujących narażeniem podatku na uszczuplenie, nie przewiduje wypadków mniejszej wagi. Powyższa konstrukcja przepołowienia czynów karnych skarbowych znalazła bowiem zastosowanie tylko w tych przypadkach, gdzie ze względów „technicznych” nie było możliwe posłuże-nie się kryterium w postaci wysokości podatku narażonego na uszczupleposłuże-nie, np.
w przypadku formalnych typów czynów zabronionych, które nie powodują takiego skutku.
Warto w tym miejscu odnotować, że niektórzy komentatorzy niesłusznie utoż-samiają „wypadki mniejszej wagi” z typami uprzywilejowanymi przestępstw skar-bowych, wyodrębnionymi z uwagi na mniejszą wartość podatku narażonego na uszczuplenie466. Na gruncie prawa karnego skarbowego takie skojarzenie jest oczy-wiście nieuprawnione i może wprowadzać w błąd467, gdyż w przepisie zawartym w art. 53 § 8 k.k.s. expressis verbis wskazuje się, iż kryterium wypadku mniejszej wagi odnosi się wyłącznie do wykroczeń skarbowych. Wypadkiem mniejszej wagi na gruncie prawa karnego skarbowego jest zatem czyn zabroniony jako wykrocze-nie skarbowe, a wykrocze-nie typ uprzywilejowany przestępstwa skarbowego.
466 Por. W. Kotowski, B. Kurzępa, Kodeks karny skarbowy. Komentarz, Warszawa 2007, s. 265, 269, 273.
467 W prawie karnym powszechnym niektórzy autorzy określają typy uprzywilejowane przestępstw mia-nem wypadków mniejszej wagi. Por. A. Marek, Prawo karne, Warszawa 2009, s. 120 i n.
Jak wspomniano już na wstępie tego rozdziału, społeczna szkodliwość jest ka-tegorią stopniowalną. Kodeks karny skarbowy, penalizując poszczególne typy czy-nów zabronionych skutkujących narażeniem podatku na uszczuplenie, przypisuje do nich różny poziom społecznej szkodliwości. W przepisie zawartym w art. 53 § 8 k.k.s. ustawodawca wskazuje, iż wykroczenie skarbowe odznacza się „niskim” stop-niem społecznej szkodliwości czynu. Przy tym w świetle tego przepisu „niski” sto-pień społecznej szkodliwości czynu należy stawiać na tym samym poziomie przede wszystkim z takimi sytuacjami, w których podatek narażony na uszczuplenie nie przekracza ustawowego progu (por. art. 53 § 8 k.k.s.). Ponadto, w doktrynie wska-zuje się, że „niski” stopień, charakteryzujący wykroczenia skarbowe może być także utożsamiany z „nieznacznym” stopniem społecznej szkodliwości czynu468. Jednakże
„niskiego” i „nieznacznego” stopnia społecznej szkodliwości nie można utożsamiać ze stopniem „znikomym”, a więc bardzo nieznacznym pod względem nasilenia469. Odmienny zakres ma natomiast stopień społecznej szkodliwości czynu, który „nie jest znaczny” (por. art. 66 k.k. w zw. z art. 20 § 2 k.k.s.)470. Taki stopień społecznej szkodliwości czynu musi być bowiem wyższy od stopnia „niskiego”, charakteryzują-cego wykroczenia skarbowe, gdyż odnosi się wyłącznie do przestępstw skarbowych.
W przypadku przestępstw skarbowych stopień społecznej szkodliwości tych czynów jest oczywiście wyższy, aniżeli w przypadku wykroczeń skarbowych, a więc musi przewyższać „niski” stopień. Jednakże różnica pomiędzy stopniem społecznej szkodliwości przestępstw i wykroczeń skarbowych musi być na tyle znaczna, aby w ramach czynów skutkujących narażeniem podatku na uszczuplenie można było wyodrębnić typ podstawowy i uprzywilejowany przestępstwa. Różnica pomiędzy tymi typami musi być więc dość wyraźna. Natomiast w przypadku typu uprzywile-jowanego przestępstwa skarbowego, stopień społecznej szkodliwości czynu musi być niższy niż w przypadku typu podstawowego, a zarazem wyższy od niskiego stopnia, przypisanego do wykroczeń skarbowych.
Typy podstawowe przestępstw skarbowych zawartych w art. 54-56 k.k.s. cha-rakteryzują się więc relatywnie najwyższym stopniem społecznej szkodliwości czynu. Kodeks karny skarbowy nie wyodrębnia bowiem typów kwalifikowanych przestępstw skarbowych. W tym przypadku stopień społecznej szkodliwości musi
468 Tak słusznie L. Wilk, Szczególne cechy odpowiedzialności…, s. 119.
469 Zob. R. Kubacki, A. Bartosiewicz, Kodeks karny skarbowy…, s. 102. Przy tym w orzecznictwie znikomy stopień społecznej szkodliwości (społecznego niebezpieczeństwo) utożsamia się z sytuacjami, „(…) gdy rodzaj dobra, w które godzi przestępstwo, charakter i rozmiar szkody wyrządzonej czynem, a tak-że sposób działania sprawcy są na tyle nikłe, tak-że w tym przypadku nie można mówić o przestępczości czynu.” Zob. wyrok z dnia 3 lutego 1997 r., II KKN 135/96, Orz. Prok. i Pr. 1997, nr 6, poz. 2.
470 Zob. J. Sawicki, Zarys prawa karnego skarbowego…, s. 48; A. Bartosiewicz, R. Kubacki, Kodeks karny skarbowy…, s. 88.
być więc znaczny. Przy tym w niektórych przypadkach ów stopień musi być na tyle wysoki, że sąd będzie zobligowany zastosować nadzwyczajne obostrzenie kary, np.
gdy wartość uszczuplonego podatku jest duża (zob. art. 37 § 1 pkt 1 k.k.s.).
W związku ze znacznym zróżnicowaniem stopnia społecznej szkodliwości w przypadku czynów skutkujących narażeniem podatku na uszczuplenie, w dok-trynie prawa karnego skarbowego wskazuje się na istotną rolę klauzuli „znikomej społecznej szkodliwości czynu471. Podkreśla się wszak, że regulacja zawarta w art.
1 § 2 k.k.s., uchylająca odpowiedzialność za przestępstwa i wykroczenia skarbo-we, których stopień społecznej szkodliwości jest znikomy, może doprowadzić do powstania zjawiska asymetrii konsekwencji karnych w odniesieniu do skarbowych czynów przepołowionych, w tym także do czynów skutkujących narażeniem po-datku na uszczuplenie472. Powyższa niekonsekwencja w ocenie stopnia społecznej szkodliwości tych czynów, zgodnie ze stanowiskiem wyrażanym przez niektórych przedstawicieli doktryny, przejawia się w sytuacji, gdy sprawca popełnia przestęp-stwo skarbowe, a wartość podatku narażonego na uszczuplenie nieznacznie prze-kracza ustawowy próg, tzn. pięciokrotność minimalnego wynagrodzenia. Wskazują oni, że sąd karny, mając na względzie regulację zawartą w art. 1 § 2 k.k.s., umarza wtedy postępowanie karne właśnie z uwagi na znikomy stopień społecznej szko-dliwości czynu. Natomiast w innym przypadku, gdy sprawca popełniłby ten sam czyn zabroniony, ale kwota podatku narażonego na uszczuplenie plasowałaby się nieznacznie poniżej ustawowego progu, to sprawca zostałby względnie surowo ukarany przez organ pozasądowy za wykroczenie skarbowe473. W świetle przedsta-wionej koncepcji, kara grzywny wymierzona za wykroczenie skarbowe byłaby więc relatywnie surowa, z uwagi na to, że kwota podatku narażonego na uszczuplenie, w ramach czynów zaliczanych do kategorii wykroczeń skarbowych, jest względnie wysoka.
Przedstawione powyżej stanowisko należy jednak uznać za pewne nieporo-zumienie, gdyż trudno sobie wyobrazić definitywne umorzenie postępowania karnego w sytuacji, gdy czyn sprawcy wypełnia znamiona wykroczenia skarbo-wego. Brak odpowiedzialności za przestępstwo skarbowe w żadnym razie nie wy-klucza bowiem możliwości prowadzenia postępowania w sprawie o wykroczenie
471 J. Sawicki, Zarys prawa karnego skarbowego…, s. 44.
472 Zob. Z. Siwik, Projekt Kodeksu karnego skarbowego – o kierunkach zmian w materialnoprawnych przepisach części ogólnej, CzPKiNP NP 1998, nr 1-2, s. 12-14. Należy przy tym podkreślić, że zjawisko asymetrii konsekwencji karnych wiąże się z wszystkimi znamionami liczebnikowymi. Szerzej zob.
W. Wolter, Uwagi o znamionach wymagających ilościowej oceny w przepisach prawa karnego, PiP 1976, nr 6, s. 25-33.
473 W literaturze przedmiotu powyższe zjawisko określa się też mianem tzw. paradoksu opłacalności.
Zob. E. Chrzanowska, E. Góra, D. Jankowiak, Kodeks karny skarbowy, Gdańsk 2000, s. 10.
skarbowe i poniesienia przez sprawcę odpowiedzialności za swój czyn. Ponadto zakresy rozpiętości kar grzywny, przewidzianych za wykroczenie skarbowe i typ uprzywilejowany przestępstwa skarbowego w znacznym stopniu się pokrywają. Na-tomiast w przypadku relacji między typem podstawowym, a typem uprzywilejowa-nym przestępstwa skarbowego skutkującego narażeniem podatku na uszczuplenie, zjawisko asymetrii konsekwencji karnych w zasadzie nie ma większego znaczenia, gdyż niezależnie od tego czy kwota podatku narażonego na uszczuplenie plasuje się minimalnie poniżej dwustukrotności minimalnego wynagrodzenia, czy też prze-kracza małą wartość, możliwe jest orzeczenie zbliżonych lub nawet takich samych kar, tzn. grzywny do 720 stawek dziennych.
W doktrynie prawa karnego skarbowego wskazuje się, że problemy związane z asymetrią konsekwencji karnych na gruncie prawa karnego skarbowego powin-ny być rozwiązywane w sposób możliwie sprawiedliwy, m.in. za pomocą klauzuli znikomości474. Należy przy tym rozważyć zasadność stosowania klauzuli znikomo-ści wobec sprawców przestępstw skarbowych, mając na uwadze to, że czyn za-kwalifikowany jako przestępstwo skarbowe musi charakteryzować się określonym stopniem społecznej szkodliwości, wyższym aniżeli wykroczenie skarbowe. Stoso-wanie klauzuli znikomości jest zatem konieczne i uzasadnione w odniesieniu do tych czynów zabronionych, które nie posiadają odpowiednika w postaci wykrocze-nia skarbowego. Klauzula znikomości spełwykrocze-nia wtedy swoją rolę, gdyż pozwala na rozróżnienie czynów poważnych od czynów błahych, które pomimo że formalnie naruszają zakaz prawnokarny, nie zasługują na ukaranie. Natomiast w przypadku typów rozwarstwionych (na przestępstwa i wykroczenia skarbowe skutkujące na-rażeniem podatku na uszczuplenie), zastosowanie klauzuli znikomości winno być ograniczone przede wszystkim względami sprawiedliwościowymi.
Reasumując powyższe ustalenia można zatem stwierdzić, że znaczenie stopnia społecznej szkodliwości jako kryterium rozwarstwienia czynów zabronionych nie
Reasumując powyższe ustalenia można zatem stwierdzić, że znaczenie stopnia społecznej szkodliwości jako kryterium rozwarstwienia czynów zabronionych nie