Agenezja zębów
Dental agenesis Liczba pacjentów
Number of patients % pacjentów
% of patients
1 12 48%
2 10 40%
>3 3 12%
Razem/ Total 25 100%
Tabela 4. Skuteczność augmentacji z zastosowaniem materiału allogennego Table 4. Efficacy of augmentation with allogeneic material
Średnia szerokość wyrostka przed augmentacją Mean width of the process
before augmentation
Średnia szerokość wyrostka po augmentacji Mean width of the process
after augmentation
Średnie poszerzenie Mean widening Grupa II
Group II 5.2 mm 7.2 mm 2 mm
Grupa III
Group III 3.4 mm 7.1 mm 3.7 mm
Grupa IV
Group IV 1.7 mm 7.21 mm 5.51 mm
Podczas planowania leczenia implantologicznego brano pod uwagę następujące czynniki:
• Stopień niedoboru tkanki kostnej w trzech wymiarach.
• Kształt wyrostka zębodołowego.
• Przebieg linii uśmiechu.
• Biotyp dziąsła.
• Oczekiwania i uwagi pacjenta.
Stopień niedoboru tkanek twardych oceniano na podstawie tomografii komputerowej (CBCT). Punktem pomiaru był środek odcinka powstałego z połączenia szyjek zębów sąsiednich z luką, który nazwano punktem środka.
Pionowy zanik kości był mierzony od linii powstałej z połączenia poziomu kości stwierdzanej na dystalnych stronach zębów własnych pacjenta sąsiadujących z brakiem zęba do faktycznego poziomu kości w punkcie środka.
Pozioma szerokość wyrostka była mierzona w punkcie środka na szczycie wyrostka prostopadle do jego powierzchni.
Poaugmentacyjne pomiary kości były wykonywane na podstawie na podstawie CBCT w analogicznych miejscach, tak aby uzyskać możliwość porównywania uzyskanych zmian.
Metody rekonstrukcji
Zastosowane procedury chirurgiczne podzielono na cztery grupy.
I. W przypadku, kiedy ilość kości własnej była wystarczająca do wykonania implantacji, i dodatkowo kształt wyrostka na całym swoim przebiegu nie wykazywał znacznych zaburzeń kształtu (zapadnięcia w okolicy brakujących zębów), wykonywano zabieg klasycznej implantacji (Ryc. 1a).
Ponieważ w okolicy brakującego zęba kształt wyrostka zawsze ulega nieznacznemu zapadnięciu, dodatkowe nacięcie i odpreparowanie płata śluzówkowo-okostnowego pogłębia już istniejący zanik kości i w konsekwencji obniża poziom dziąseł.
W tej grupie pacjentów zawsze poszerzano wyrostek zębodołowy za pomocą wiórów kostnych pozyskanych przy opracowywaniu loży kostnej. Umieszczano je na szczycie wyrostka oraz w jego części przedsionkowej (Ryc. 1b). Dodatkowo tkanki miękkie rozprężano podczas odsłaniania implantu, przesuwając je od strony jamy ustnej właściwej do przedsionka,
When planning implant-supported treatment the following factors were considered:
• A degree of the bone tissue deficit in three dimensions.
• Shape of the alveolar process.
• Course of the smile line.
• Gingival biotype.
• Patient’s expectations and comments.
A degree of the hard tissue deficit was evaluated using computed tomography scans (CBCT). A measurement point was in the middle of the section formed by connecting necks of the adjacent teeth with a gap, and it was called a middle point.
A vertical bone deficit was measured between the line formed by connecting the level of bone on distal surfaces of the patient’s teeth adjacent to a missing tooth and the real level of bone in the middle point.
The horizontal width of the process was measured in the middle point at the apex of the process, perpendicularly to its surface.
Bone measurements after augmentation were performed based on CBCT scans in the same places in order to compare changes obtained.
Reconstruction methods
Surgical procedures applied were divided into four groups.
I. If the amount of the autologous bone was sufficient for implantation and the shape of the whole alveolar process was without any significant shape abnormalities (collapsed areas near missing teeth) classic implantation was performed (Fig. 1a).
As the shape of the alveolar process is always slightly collapsed near a missing tooth, additional incision and dissection of a mucoperiosteal flap exacerbate an existing bone deficit causing recession of the gingival level. In this group of patients the alveolar process was always widened with bone chips obtained during bone bed preparation. They were placed on the apex of the process and in its vestibular part (Fig. 1b). Additionally, soft tissues were expanded during implant exposure, and they were moved from the side of the proper oral
Indications for bone augmentation prior to implantation...
a następnie ponownie rozprężano podczas mocowania korony ostatecznej przez wykonanie cięcia odbarczającego w kierunku przedsionkowym (Ryc.
1c). Ostatecznie kształt tkanek miękkich stabilizowano za pomocą odpowiednio wyprofilowanej części nad- i poddziąsłowej korony protetycznej (Ryc. 1d).
II. Tę grupę stanowili pacjenci, u których stwierdzono wystarczającą ilość tkanki kostnej (> 5 mm w wymiarze poziomym i brak zaniku w wymiarze pionowym) do wykonania implantacji śródkostnej, natomiast kształt wyrostka zębodołowego z powodu braku zawiązka zęba był znacznie wklęśnięty. Stwarzało to uzasadnioną obawę o nieestetyczną odbudowę protetyczną (Ryc. 2a).
W tych przypadkach wykonywano augmentację granulatem allogennym pozyskanym z Banku Tkanek WUM (Ryc. 2b). Dołożenie materiału kostnego przeprowadzano jednoczasowo z implantacją, ponieważ ilość tkanki kostnej pozwalała na uzyskanie stabilizacji pierwotnej implantu. Po okresie 6 miesięcy dodatkowo wykonywano procedurę rozprężania tkanek miękkich, tak jak u pacjentów w grupie I oraz instalowano korony protetyczne (Ryc. 2c, d).
III. Trzecią grupę stanowili pacjenci, u których szerokość wyrostka zębodołowego wynosiła 3–5 mm, a zanik kości w wymiarze pionowym wynosił do 2 mm (Ryc.
3a). U tych pacjentów uzyskiwano pierwotną stabilizację implantu, jednak część dokoronowa implantu nie była pogrążona w wyrostku zębodołowym, a kształt okolicznej kości obrazował duże wklęśnięcie. W tej grupie wykonywano jednoczasowo implantację śródkostną oraz augmentację kością allogenną.
W zależności od kształtu i wielkości ubytku augmentację wykonano za pomocą bloczka kostnego (z blaszką zbitą w kształcie litery L) (Ryc. 3b).
Podczas procedury odsłaniania implantu i zakładania korony tkanki miękkie rozprężano, tak jak to opisano w grupie I (Ryc. 3c).
IV. Do grupy czwartej kwalifikowano pacjentów, u których podczas pomiarów w badaniu CBCT stwierdzano wielkość wyrostka zębodołowego w wymiarze poziomym <3 mm, a zanik w wymiarze pionowym powyżej 2 mm (Ryc. 4a). Uniemożliwiło to uzyskanie pierwotnej stabilizacji implantu i zadowalającej estetyki. U tych pacjentów przeprowadzono zabieg dwuczasowo. W pierwszym etapie wykonywano augmentacje kostne zawsze za pomocą bloczka kostnego allogennego z blaszką zbitą w kształcie litery L, tak aby jego jedna strona kształtowała przedsionkową część wyrostka, natomiast druga szczyt wyrostka (Ryc. 4b). Bloczek stabilizowano za pomocą jednej lub dwóch śrub tytanowych. Następnie po okresie 6 miesięcy wykonywano implantację, wykręcając jednocześnie śruby użyte do stabilizacji bloczka kostnego.
cavity to the vestibule, and then expanded once more when the final crown was placed, as a result of a decompression incision in the vestibular direction (Fig. 1c). Finally, the shape of soft tissues was stabilised with a supra- and sub-gingival part of a prosthetic crown that were specifically profiled (Fig. 1d).
II. This group included patients with a sufficient amount of the bone tissue (>5 mm in the horizontal dimension and lack of atrophy in the vertical dimension) to perform intraosseous implantation; however, the shape of the alveolar process was significantly collapsed due to absence of a tooth germ. Therefore, there was a justifiable concern regarding unaesthetic prosthetic restoration (Fig. 2a). In such cases augmentation with allogeneic granules from the WUM Tissue Bank was performed (Fig. 2b). Bone material was added at the same time as implantation because it was possible to obtain primary implant stability of the implant thanks to a sufficient amount of the bone tissue. 6 months later, an additional procedure of soft tissue expansion was performed, as in the group I, and a prosthetic crown was placed (Fig. 2c, d).
III. A third group included patients in whom the alveolar process width was 3–5 mm, and the bone deficit in the vertical dimension was up to 2 mm (Fig. 3a).
Primary implant stability was obtained in these patients, but the crown part of the implant was not deep in the alveolar process, and the surrounding bone was significantly collapsed. In this group, intraosseous implantation and augmentation with allogeneic bone were performed at the same time.
Depending on the shape and size of a defect augmentation was performed with a bone block (with L-shaped compact bone) (Fig. 3b). During the procedure of implant exposure and placing a crown the soft tissues were expanded as it was described for the group I (Fig. 3c).
IV. The fourth group included patients in whom CBCT measurements demonstrated that the alveolar process was <3 mm in the horizontal dimension, and the deficit in the vertical dimension was above 2 mm (Fig. 4a). As a result, it was not possible to obtain primary implant stability and satisfactory aesthetics. In these patients, the procedure was divided into two stages. The first stage included bone augmentation always with an allogeneic bone block with L-shaped compact bone; and its one side shaped the vestibular part of the process, whereas the other one was responsible for the apex of the process (Fig. 4b). The block was stabilised with one or two titanium screws. 6 months later implantation was performed, and at the same time screws used for stabilisation of the bone block were removed.