Trudności w funkcjonowaniu mediów metropolii lwowskiej

Cechą charakterystyczną społeczeństwa ukraińskiego jest wielowyznaniowość. W konsekwencji na jej terytorium żyją i działają niemal wszystkie, chrześcijańskie wyznania religijne. W dobie eksplozji informacyjnej, przedstawiciele każdego z nich akcentują swoją obecność za pomocą własnych środków społecznego przekazu. Od lat dziewięćdziesiątych XX stulecia liczba mediów wyznaniowych na Ukrainie zaczęła gwałtownie wzrastać. W latach 1990-1996 istniało trzydzieści jeden różnych mediów o charakterze religijnym. Prawdziwy boom w tym zakresie odnotowano w latach 1996-1999, kiedy to liczba mediów przekazujących treści religijne wzrosła do stu dziewięćdziesięciu czterech. Natomiast w styczniu 2016 roku na Ukrainie odnotowano czterysta osiemdziesiąt cztery media prowadzone przez wspólnoty wyznaniowe, co oznacza, że w ciągu niespełna dziesięciu lat ich liczba wzrosła niemal czterokrotnie³²⁶.

Przywołane dane pozwalają jednoznacznie stwierdzić, że na omawianym terenie wspólnoty wierzących z ich hierarchami, troszczą się o organizowanie i prowadzenie własnych środków społecznego przekazu. Jednocześnie można zauważyć, że stale zabiegają one o

324 Jako podstawowy oraz jeden z nielicznych środków społecznego przekazu, który na swoich łamach odzwierciedla historię archidiecezji od lat 90-tych.

325 M. Mikołajczyk, Media katolickie w Polsce jako warunek nauczania katolickiego, Kortowski Przegląd Prawniczy 1(2015), s. 102.

326 329 – drukowane, 133 – internetowe oraz 29 – audiowizualne. – С. Яремчук, Стан і динаміка релігійної мережі незалежної України, Грані 9(2016), s. 57.

67,30%

9,40%

2,20%

0,80%

7,70%

11%

Prawosławni Grekokatolicy Protestanci Łacinnicy

"Wierzący"

Niewierzący

PRZYNALEŻNOŚĆ WYZNANIOWA LUDNOŚCI UKRAINY

zwiększenie swojej obecności w przestrzeni informacyjnej mediów świeckich³²⁷. Nie sposób pominąć milczeniem także faktu, iż każda ze wspólnot wyznaniowych, zabiegających o istnienie własnych środków społecznego przekazu boryka się także z wieloma problemami. Nie ma wątpliwości co do tego, że współistnienie w wielonarodowej, wielokulturowej i wielowyznaniowej społeczności pociąga za sobą liczne trudności i problemy. Żeby opisać trudności, na jakie napotykają na co dzień odpowiedzialni za środki społecznego przekazu na terenie archidiecezji lwowskiej należy zapoznać się z rzeczywistą sytuacją tej wspólnoty religijnej. Najbardziej szczegółowe badania religijności społeczeństwa ukraińskiego prowadzone były przez Centrum Rozumkowa. Warto przy tym zaznaczyć, iż badania te były wielokrotnie powtarzane, co pozwalało na bieżącą aktualizację danych. Efekty badań w latach 2010-2018 prezentuje zamieszczony niżej diagram.

Diagram 1. Przynależność wyznaniowa ludności Ukrainy

Diagram stworzony na podstawie danych Centrum Rozumkowa³²⁸.

Z zaprezentowanych danych wynika, że największą grupę społeczeństwa ukraińskiego (67,3%) stanowią wyznawcy prawosławia. Druga pod względem liczebności grupa wyznaniowa to grekokatolicy. Z badań wynika, że stanowią oni 9,4% społeczeństwa ukraińskiego. Niewielka grupa mieszkańców Ukrainy to protestanci. Stanowią oni 2,2% ogółu badanych. Spora grupa Ukraińców, bo aż 7,7% uznaje siebie za wierzących, nie identyfikując się przy tym z żadnym wyznaniem czy religią, natomiast 11% stanowią niewierzący. Jednocześnie nie sposób nie

327 Tamże.

328 Центр Розумкова, Oсобливості релігійного і церковно-релігійногосамовизначення українських громадян: тенденції 2010-2018рр.(інформаційні матеріали), Київ 2018, s. 13.

52,30%

zauważyć, że najmniejszą grupę wyznaniową stanowią w społeczeństwie ukraińskim przedstawiciele Kościoła rzymskokatolickiego – jest ich zaledwie 0,8%³²⁹.

Jednocześnie należy podkreślić, że Centrum Rozumkowa prowadzi badania systematycznie i w oparciu o nie weryfikuje podawane informacje. Z danych opublikowanych na początku roku 2020 wynika, że liczba wiernych Kościoła rzymskokatolickiego zmniejszyła się i stanowi jedynie 0,4%³³⁰. Również obserwacja ilości wiernych w Kościołach rzymskokatolickich (zwłaszcza w mniejszych miejscowościach) pozwala stwierdzić, że przedstawiciele Kościoła rzymskokatolickiego pozostają niezmiennie zedcydowaną mniejszością religijną w społeczeństwie ukraińskim.

Sytuacja wygląda nieco bardziej korzystnie na terenie Ukrainy zachodniej, gdzie położona jest także archidiecezja lwowska³³¹. Zawsze uważano, że Ukraina zachodnia jest najbardziej religijną częścią państwa ukraińskiego. Z prowadzonych w ostatnich latach badań statystycznych wynika, że 84% wierzących Ukraińców mieszka na obszarze Ukrainy zachodniej³³². Religijną przynależność mieszkańców tych terenów prezentuje zamieszczony niżej diagram.

Diagram 2. Religijna przynależność na Ukrainie zachodniej

Diagram stworzony na podstawie danych Centrum Rozumkowa ³³³.

329 Na Ukrainie są wyznawcy buddyzmu, hinduizmu, muzułmanie i poganie, którzy stanowią większości 0,1 % na religijnej mapie kraju. – Центр Розумкова, Oсобливості релігійного…, s. 13.

330 Розумков Центр, Конфесійна та церковна належність громадян України (січень 2020 р.

соціологія), ttps://razumkov.org.ua/napriamky/sotsiologichni-doslidzhennia/konfesiina-ta-tserkovna-nalezhnist-gromadian-ukrainy-sichen-2020r [18.06.20].

331 Do archidiecezji lwowskiej należą: obwód czerniowiecki (dekanat Czerniowce); obwód iwano-frankiwski (dekanaty Halicz i Iwano-Frankiwsk); obwód tarnopolski (dekanaty Czortków i Tarnopol) oraz obwód lwowski (dekanaty Gródek, Lwów, Mościska, Sambor, Stryj, Złoczów i Żółkiew). – RKC.LVIV.UA, Struktura Kościoła… [13.08.20].

332 Центр Розумкова, Oсобливості релігійного…, s. 6.

333 Tamże, s. 13.

Wynika z niego, że na wspomnianym obszarze mieszka aktualnie 52,3% prawosławnych, 38,4% grekokatolików, 0,8% protestantów, 0,5% hinduistów, 2,7% „chrześcijan”, nie identyfikujących się z żadnym wyznaniem, 4% niewierzących oraz 1,3% łacinników³³⁴. Warto przy tym zauważyć, że religijność ludności ukraińskiej uzależniona jest od wieku i płci. Z dostępnych danych wynika jednoznacznie, że częściej przynależność wyznaniową i religijną deklarują osoby starsze niż osoby młodsze, ponadto częściej są to kobiety niż mężczyźni. Należy przy tym podkreślić, że tendencja ta uwidacznia się nie tylko w zachodniej Ukrainie, ale na terenie całego kraju³³⁵.

Zapoznanie się z faktyczną sytuacją Kościoła katolickiego na Ukrainie w stosunku do innych wyznań oraz obrządków pozwala łatwiej zrozumieć mechanizmy powstawania i funkcjonowania mediów na terenie archidiecezji lwowskiej. Zapotrzebowanie na przekaz treści religijnych uzależnione jest od ilości wiernych danego obrządku, ta sama zależność obowiązuje także w odniesieniu do ilości środków masowego przekazu tworzonych przez konkretne wspólnoty wyznaniowe. Analizując pod tym kątem aktualne dane statystyczne można jednoznacznie stwierdzić, że ilość środków społecznego przekazu, prowadzonych przez Kościół rzymskokatolicki jest proporcjonalna do zapotrzebowania na przekaz treści religijnych³³⁶.

W ciągu trzydziestu lat funkcjonowania na terenie archidiecezji lwowskiej katolickich mediów zmieniła się także docelowa grupa ich stałych odbiorców. W latach dziewięćdziesiątych XX wieku zdecydowaną większość spośród nich ich stanowili etniczni Polacy. Warto przy tym podkreślić, że częściej były to osoby starsze, zatroskane o przekaz wiary i tradycji religijnych pokoleniu swoich dzieci i wnuków. Wydaje się, iż ta sytuacja miała wpływ na upowszechnienie się w społeczeństwie ukraińskim poglądu, że Kościół rzymskokatolicki, to przede wszystkim Kościół Polaków. Obecnie sytuacja diametralnie się zmieniła, co wynika między innymi ze zmian demograficznych dokonujących się na przełomie ostatnich dwudziestu lat³³⁷. W roku 2001 Ukraina oficjalnie liczyła 48 mln obywateli, zaś na koniec 2019 roku już tylko 37 mln mieszkańców³³⁸. Zmiany demograficzne dotyczą także mieszkających na Ukrainie Polaków. W ostatnim dziesięcioleciu znacząca liczba rodzin pochodzenia polskiego wyjechała na stałe do Polski, jednocześnie wielu starszych Polaków zmarło. Wraz z tym powoli zmienia się profil

334 Tamże, s. 3.

335 Tamże, s. 13.

336 Patrz 2.1.

337 Według ONZ do 2050 r. Ukraina może stracić prawie jedną piątą ludności. – Радіо Свобода, Масова еміграція – найбільша загроза Україні (західна преса), https://www.radiosvoboda.org/a/emigratsia-zahroza-ukrajini/30504176.html [5.06.2020].

338 Warto zaznaczyć, że spisu ludności dokonano bez uwzględnienia ludności na Krymie, w Ługańsku i Doniecku). – 5ua, Результати електронного перепису: в україні проживає 37,3 млн осіб – детальна інфографіка, https://www.5.ua/suspilstvo/rezultaty-elektronnoho-perepysu-v-ukraini-prozhyvaie-373-mln-osib-infohrafika-206926.html [16.08.2020].

uczęszczających do świątyń. Wprawdzie pośród nich ciągle dużą grupę stanowią mieszkający na Ukrainie Polacy, jednak pośród uczestników nabożeństw spory odsetek stanowią także osoby nowo nawrócone oraz przedstawiciele innych wyznań. Jednocześnie, mając na względzie fakt wielonarodowości społeczeństwa ukraińskiego duszpasterze troszczą się o to, by wierni mieli dostęp do posługi duszpasterskiej w swoich ojczystych językach. Najczęściej nabożeństwa odprawiane są w języku ukraińskim, jednak w niektórych parafiach można spotkać także praktykę sprawowania nabożeństw w języku polskim, angielskim, rosyjskim, węgierskim a nawet łacińskim³³⁹.

Po zapoznaniu się z sytuacją religijną na Ukrainie warto przyjrzeć się podstawowym trudnościom na jakie napotykają na co dzień twórcy mediów katolickich. Do najważniejszych spośród nich należą: 1). Kwestie finansowe; 2). Zaopatrzenie techniczne; 3). Ilość odbiorców/Popularność; 4). Kwestia doboru kadry; 5). Kwestie językowe.

Na podstawie rozmów przeprowadzonych z przedstawicielami mediów rzymskokatolickich, można jednoznacznie stwierdzić, że podstawowym problemem w pracy mediów są przede wszystkim kwestie finansowe. Większość pracowników mediów archidiecezjalnych pracuje jako wolontariusze. Powoduje to znaczące braki kadrowe, co przekłada się na nadmiar zajęć i obowiązków powierzanych poszczególnym pracownikom. W większości środków społecznego przekazu jedna osoba wykonuje nierzadko pracę, którą powinna wykonywać duża ekipa redakcyjna.

Jednocześnie należy podkreślić fakt, że każdy z archidiecezjalnych środków społecznego przekazu, począwszy od lat dziewięćdziesiątych dwudziestego stulecia, wspierany jest przez różne organizacje polonijne. Przekazywane przez nie fundusze są często jedynym źródłem dochodu tych mediów, ale jednocześnie nie są w stanie zabezpieczyć realizacji wszystkich bieżących potrzeb poszczególnych redakcji. Sytuację tę trafnie opisuje wydawca Kuriera Galicyjskiego, Mirosław Rowicki: „70% swojego czasu musimy poświęcać nie na działalność wydawniczą, ale na szukanie pieniędzy, by mógł ukazać się następny numer gazety”³⁴⁰. Problemy finansowe stały się także pierwszą przyczyną likwidacji na terenie archidiecezji lwowskiej wielu gazet i czasopism o treści religijnej³⁴¹ i spowodowały, że telewizyjny program Skała został przeniesiony na Internetu, na kanał YouTube³⁴².

339 О. Бучковський, П’ять причин чому Римо-Католицька Церква в Україні не є польською, https://www.religion.in.ua/zmi/ukrainian_zmi/34958-pyat-prichin-chomu-rimo-katolicka-cerkva-v-ukrayini-ne-ye-polskoyu.html [10.12.2018].

340 Senat Rzeczpospolitej Polski, Konferencja „Polskie media na Wschodzie – Ukraina”, https://www.senat.gov.pl/aktualnoscilista/art,5375,konferencja-polskie-media-na-wschodzie-ukraina.html

[11.11.2020].

341 M. Buczek, Wywiad… [20.03.2018].

342 A. Czornyj, Wywiad… [08.09.2017].

Przywołane fakty pozwalają wysnuć wniosek, że media rzymskokatolickie nie są ani samowystraczalne ani opłacalne. Warto przy tym zaznaczyć, że nie publikują one komercyjnej reklamy, która mogłaby stać się dla nich ważnym źródłem dochodu³⁴³. Nie sposób także nie zauważyć, że rezygnacja z reklamy ma charakter ambiwalentny: z jednej strony sytuacja ta wydaje się być korzystna dla odbiorcy gdyż docierający do niego przekaz nie zawiera treści zbędnych, co niejednokrotnie mogłoby zakłócać jego odbiór. Brak reklam świadczy także o tym, że media katolickie, mimo trudnej sytuacji finansowej świadomie nie godzą się na proces komercjalizacji, który niewątpliwie mógłby mieć wpływ na jakość przekazu medialnego. Z drugiej strony, brak reklamy ma wpływ na finanse tych mediów, gdyż to właśnie reklama mogłaby im zapewnić tak bardzo potrzebne wpływy finansowe, a tym samym także zagwarantować ich istnienie i szansę na stały, wszechstronny rozwój³⁴⁴.

Sytuację finansową mediów katolickich mogłoby także znacząco zmienić wsparcie władz państwowych, jednak na chwilę obecną jest ono praktycznie niemożliwe, bo choć rząd w Kijowie pozostaje neutralny wobec przekazu medialnego treści religijnych i nie przeszkadza w ich rozpowszechnianiu, jednocześnie jednak nie sprzyja rozwojowi mediów katolickich. Dzieje się tak dlatego, że władze ukraińskie deklarują wyraźnie, iż Ukraina jest świeckim państwem demokratycznym, które nie posiada umowy konkordatowej ze Stolicą Apostolską.

Relacjonując problemy finansowe ukraińskich organizacji o charakterze religijnym (w tym także mediów rzymskokatolickich) nie sposób zapomnieć o wieloreligijności kraju.

Dofinansowanie jednej organizacji religijnej mogło by spowodować liczne pretensje ze strony przedstawicieli innych wyznań i religii. Aby uniknąć tego rodzaju problemów, w artykule piątym Konstytucji Ukrainy zapisano: „Kościół (organizacje religijne) na Ukrainie jest oddzielony od państwa”³⁴⁵. Artykuł ten wyjaśnia przy tym, że państwo ukraińskie broni praw oraz interesów organizacji religijnych, sprzyja pozytywnym relacjom pomiędzy istniejącymi na terenie kraju religiami i dba o to, żeby były one szanowane zarówno przez przedstawicieli wszystkich wyznań i religii, jak i przez niewierzących. Jednocześnie w Konstytucji podkreślono wyraźnie, że wszelkie prawa i szacunek należą się wszystkim grupom religijnym i wyznaniowym, pod warunkiem, że działania przedstawicieli poszczególnych grup i organizacji religijnych nie są sprzeczne z obowiązującym prawem państwowym³⁴⁶. Kluczowym wydaje się być przy tym fakt, że „państwo nie ingeruje się w realizowaną w ramach prawa działalność

343 M. Kalczyńska, Wybrane funkcje mediów polskich za granicą…, s. 43.

344 Tamże.

345 Протокол, Стаття 5. Відокремлення церкви (релігійних організацій) від держави, https://protocol.ua/ua/pro_svobodu_sovisti_ta_religiyni_organizatsii_stattya_5/ [8.09.2020].

346 Tamże.

organizacji religijnych, nie finansuje działalności jakichkolwiek organizacji religijnych”³⁴⁷. Ponadto, w Konstytucji podkreślono wyraźnie że „wszystkie religie, wyznania, organizacje religijne są równe wobec prawa. Niedopuszczalne jest ustanawianie przewag lub ograniczeń jednej religii, wyznania lub organizacji religijnej nad innymi”³⁴⁸. Stosowanie tego zapisu wydaje się być trudne, co da się zauważyć przyglądając się chociażby mediom grekokatolickim, protestanckim lub prawosławnym, które mają znacznie więcej środków finansowych niż podobne instytucje prowadzone przez Kościół rzymskokatolicki. Warto także podkreślić, że problem nie dotyczy tylko mediów. Doskonałym przykładem realizacji przywołanej zasady prawnej może być rozwijający się pod każdym względem Ukraiński Katolicki Uniwersytet.

Uczelnia ta utrzymuje się nie ze środków państwowych, lecz z ofiar wiernych Kościoła greckokatolickiego³⁴⁹. Znaczące wsparcie finansowe Uniwersytet otrzymuje także od Ukraińców mieszkających poza granicami (zwłaszcza w Kanadzie)³⁵⁰. Podobnie jak UKU, media innych obrządków, ze względu na znacząco większą ilość wiernych oraz ofiarodawców mają o wiele lepsze warunki do działania i rozwoju.

Mimo, że państwo ukraińskie w żaden sposób nie wspiera wspólnot wyznaniowych ani ich mediów, w prawie ukraińskim zapisano jednoznacznie, że organizacjom religijnym należy się prawo do udziału w życiu społecznym oraz prawo do wykorzystania środków społecznego przekazu³⁵¹. Prawo to w pełni wykorzystywane jest przez Kościół rzymskokatolicki na terenie archidiecezji lwowskiej, gdzie od trzydziestu lat istnieją media katolickie, jak również w miarę możliwości wykorzystuje się istniejące media państwowe do przekazu treści o charakterze religijnym. Doskonałym przykładem tego typu działań może być chociażby emisja filmów historycznych, obrazujących dzieje archidiecezji lwowskiej, czy transmisja Mszy Świętej z Watykanu z okazji świąt Bożego Narodzenia i świąt Zmartwychwstania Pańskiego³⁵².

347 „Państwo nie ingeruje w prowadzoną w ramach prawa działalność organizacji religijnych, nie finansuje działalności założonych organizacji, które są założone z jakąkolwiek przynależnością do religii”. Протокол, Стаття 5. Відокремлення церкви…/ [8.09.2020].

348 Tamże.

349 Український Католицький Університет, Інформаційна довідка про статус та діяльність Українського католицького університету, https://ucu.edu.ua/news/informatsijna-dovidka-pro-status-ta-diyalnist-ukrajinskoho-katolytskoho-universytetu/ [8.09.2020].

350 Tenże, У Канаді відбувся благодійний бенкет під гаслом „УКУ сильний, попри ковід”, https://ucu.edu.ua/news/u-kanadi-vidbuvsya-blagodijnyj-benket-pid-gaslom-uku-sylnyj-popry-kovid/ [8.09.2020].

351 Протокол, Стаття 5. Відокремлення церкви…/ [8.09.2020].

352 Przez Państwo opodatkowane są wszystkie dochody wszystkich księży. Jeśli kościół dzierżawi ziemię, odpowiednio płaci za to podatek gruntowy. Wszystkie osoby duchowe płacą podatek VAT, nie odprowadzają podatku tylko od bezpośredniej działalności religijnej i otrzymywanych darowizn. – Deutsche Welle, Церковна франшиза: як фінансуються релігійні громади в Україні, https://www.dw.com/uk/церковна-франшиза-як-фінансуються-релігійні-громади-в-україні/a-47176766 [15.10.2020].

Wśród istniejących modeli finansowania Kościoła i jego działalności Ukraina wybrała model finansowania Kościoła z ofiar wiernych³⁵³. Jedną z przyczyn takiego wyboru wydaje się trudna sytuacja finansowa państwa (od chwili uzyskania niepodległości Ukraina przechodzi liczne kryzysy finansowe).

Jednak mimo różnorodnych trudności relacje pomiędzy państwem a Kościołem stale się rozwijają. W celu pogłębienia dialogu pomiędzy organizacjami religijnymi a władzami państwowymi powołana została Ukraińska Rada Kościołów i organizacji religijnych³⁵⁴ oraz Komisja do spraw relacji między Kościołem oraz państwem przy Konferencji Rzymskokatolickich Biskupów Ukrainy³⁵⁵. Należy przy tym pamiętać, że chociaż nawiązanie współpracy między Kościołem a państwem może przynieść wiele korzyści zarówno dla Kościoła jak i dla państwa ukraińskiego, jednak nie gwarantuje to zmian w kwestii wsparcia finansowego mediów rzymskokatolickich przez państwo. Dlatego biskupi Kościoła katolickiego nieustannie poszukują organizacji społecznych i programów pomocowych, których wsparcie mogłoby pomóc w finasowaniu rzymskokatolickich środków społecznego przekazu na Ukrainie³⁵⁶. Problem ten wydaje się być szczególnie ważny także dlatego, że brak wystarczającego zaplecza finansowego nie tylko uniemożliwia godziwe wynagradzanie pracy dziennikarzy związanych z mediami katolickimi, ale także utrudnia inwestowanie w wykorzystanie najnowocześniejszych technologii.

Zabiegając o odbiorcę, współczesne media muszą wykorzystywać najnowocześniejsze technologie, gdyż to właśnie one umożliwiają atrakcyjny, jakościowo dobry przekaz treści.

Nowoczesny sprzęt, właściwie przygotowane pomieszczenia do pracy nie tylko ułatwiają pracę dziennikarzy, ale także pomagają zdobywać nieustannie nowe grono odbiorców i współpracowników, zwłaszcza młodych. Z rozmów prowadzonych z przedstawicielami mediów archidiecezji lwowskiej wynika jednoznacznie, że brak swobodnego dostępu do nowoczesnego sprzętu i nowych technologii stanowi dziś podstawowy problem wszystkich środków społecznego przekazu. Niemal każdy dziennikarz mówił o potrzebie stworzenia biura

353 Jest to model, w którym państwo w pełni finansuje Kościół i jego działalność. W ramach tego modelu istnieją cztery sposoby wsparcia finansowego Kościoła: a) system mieszany obejmujący dobrowolne darowizny wiernych, podatek kościelny, dochody z przedsiębiorstw kościelnych, ziemi, czynszu (Francja, Portugalia, Holandia); b) system obowiązkowej składki kościelnej (Austria); c) obowiązkowy podatek kościelny dla wszystkich wierzących. W imieniu kościoła podatek pobiera państwo (Niemcy, Dania, Szwecja); d) inne formy opłat, które są nakładane przez organy podatkowe (Włochy, Hiszpania, Węgry). – О. Білаш, Основні моделі фінансування церков і релігійних організацій у країнах Європейського Союзу, Актуальні проблеми держави і права 73(2014), s. 177.

354 Всеукраїнська рада Церков і релігійних організацій, https://vrciro.org.ua/ua [19.11.2020].

355 В. Семенова, Про співпрацю держави і церкви: розмова з єпископом Віталієм Кривицьким, http://kmc.media/2019/01/11/pro-spivpracyu-derzhavy-i-cerkvy-rozmova-z-yepyskopom-vitaliyem-kryvyckym.html [19.11.2020].

356 Deutsche Welle, Церковна франшиза: як фінансуються… [15.10.2020].

prasowego, wyposażonego we wszelki niezbędny sprzęt medialny. Potrzebę inwestycji w nowe technologie odczuwa najbardziej Katolicki Program Radiowy, któremu brakuje własnego studia radiowego i stosownych urządzeń nadawczych. Dlatego odpowiedzialny za program o. Mariusz Krawiec (paulista) wraz z wolontariuszami wynajmują studio radiowe w Radiu Nezależniśt.

Niestety, Radio Nezależnist, choć jest finansowane ze środków państwowych, również nie posiada nowoczesnego studia radiowego.

Ponadto twórcy programu telewizyjnego Skała narzekają na brak nowoczesnego sprzętu i odpowiedniego miejsca do montowania filmów³⁵⁷. Niestety wyposażenie redakcji radiowej i telewizyjnej jest na chwilę obecną niemożliwe z racji braku wystarczających środków finansowych.

Od momentu przywrócenia swobody działania Kościoła katolickiego na terenie archidiecezji lwowskiej minęło trzydzieści lat. Znakiem odzyskanej wolności było niewątpliwie sukcesywne odradzanie się katolickich środków społecznego przekazu. Początkowo nie miały one zbyt dużego grona współpracowników. Jak już wspomniano, pracownikami powstających mediów byli księża, siostry zakonne, klerycy i wierni świeccy, pracujący najczęściej jako wolontariusze. Warto przy tym zauważyć, że problem znalezienia dziennikarzy do pracy w mediach katolickich to nie tylko problem braku funduszy na godziwe wynagrodzenia z ich pracę, ale także problem braku dziennikarzy przygotowanych do pracy w mediach katolickich, tym bardziej, że „przekaz kierowany za pośrednictwem mediów powinien cechować dojrzałość jego twórców i odpowiednia dla jego formy struktura i język. Ponadto współczesnym technologiom komunikacyjnym trzeba nadać taką formę i treść, aby były one zgodne z postawą Chrystusa, z Jego stylem życia i komunikowania. Konieczna jest zatem nieustanna formacja duchowa tych, którzy tworzą przekaz ewangeliczny; jedynie wówczas ich działania będą zgodne z duchem Ewangelii i skutecznym świadectwem wiary”³⁵⁸. Dlatego konieczne wydaje się dziś także stworzenie na Ukrainie miejsc kształcenia dziennikarzy katolickich.

Wydaje się, iż w czasach współczesnych, dziennikarz pretendujący do miana

„dziennikarza katolickiego” powinien posiadać odpowiednią wiedzę dotyczącą sytuacji religii w społeczeństwie i rzetelnie wykorzystywać ją w przygotowywanych przekazach medialnych.

Wprawdzie w chwili obecnej na Ukrainie istnieje wiele uczelni, w których można zdobyć wykształcenie dziennikarskie, ale żadna z nich nie posiada kierunku dziennikarstwo katolickie.

Warto przy tym dodać, że na wielu wydziałach dziennikarskich funkcjonuje kierunek dziennikarstwo religijne, jednak studenci tej specjalizacji jedynie ogólnikowo zapoznają się z dziennikarstwem chrześcijańskim różnych obrządków oraz podstawami przekazu religijnego.

357 A. Czornyj, Wywiad… [08.09.2017].

358 P. Maciaszek, Nowa Ewangelizacja przez media, s. 15.

Problem wydaje się być ważny także dlatego, że dziennikarza katolickiego oprócz profesjonalizmu, fachowego wykształcenia oraz zaawansowanej wiedzy, przede wszystkim powinna cechować ugruntowana wiara. W przeciwnym razie „istnieje niebezpieczeństwo takiego głoszenia, które nie przekazuje życia, nie mówi o Chrystusie żyjącym, lecz umarłym, wprowadza zamęt do życia wartościami chrześcijańskimi na co dzień. Tak czynią ci, którzy w sakramencie chrztu otrzymali godność chrześcijanina i zostali włączeni do wspólnoty Ludu Bożego, ale nie rozumieją tych darów i wypływających z ich przyjęcia konsekwencji”³⁵⁹.

Media katolickie skierowane są na ogół do konkretnej grupy odbiorców. Nie są to media kontrowersyjne. Nie ma w nich nawet reklamy, z której by się utrzymywały. Na terenie archidiecezji lwowskiej nigdy nie prowadzono dokładnych badań dotyczących ilości odbiorców mediów katolickich. Powszechnie wiadomo jednak, że najczęściej są nimi osoby starsze. Mimo dość wąskiego grona stałych odbiorców nie można też jednoznacznie stwierdzić, że media te nie

Media katolickie skierowane są na ogół do konkretnej grupy odbiorców. Nie są to media kontrowersyjne. Nie ma w nich nawet reklamy, z której by się utrzymywały. Na terenie archidiecezji lwowskiej nigdy nie prowadzono dokładnych badań dotyczących ilości odbiorców mediów katolickich. Powszechnie wiadomo jednak, że najczęściej są nimi osoby starsze. Mimo dość wąskiego grona stałych odbiorców nie można też jednoznacznie stwierdzić, że media te nie