grupa zp/sp/śp (leksem bezpieczny)
Podstawę do badań nad kształtowaniem się uzusu ortograficznego w zakresie stosowania grupy spółgłoskowej zp oraz jej wariantów powstałych w wyniku asymilacji pod względem dźwięczności oraz miejsca artykulacji stanowi materiał własny. Porównawczo przeprowadzono analizę zapisów wybranego leksemu z omawianą grupą w oparciu o materiał słownikowy.
90
a) materiał własny
Łącznie wynotowano 44 poświadczenia z grupą zp/sp/śp z 9 leksemów: bezpieczny i pochodnych (15 przykładów), rozpądzać i poch. (x9), rozpuszczać (x8), rozpalić (x5), rozpadliny (x2), rozpamiętać (x2), rozpacz (x1), rozpukać (x1), rozpusta (x 1), przy czym wariant śp możliwy jest jedynie w wyrazie bezpieczny z uwagi na miękką spółgłoskę p.
– pierwszy okres badawczy
Z druków wydanych w pierwszym pięćdziesięcioleciu XVI wieku wyekscerpowano 18 zapisów leksemu bezpieczny, w tym 15 z asymilacją pod względem dźwięczności, które stanowią 83,3% i 3 bez ubezdźwięcznienia (16,7%). Można zatem stwierdzić, iż zapisy z upodobnieniem pod względem dźwięczności osiągnęły stopień niepełnej normalizacji. W pierwszym okresie badawczym nie odnotowano zapisów z asymilacją pod względem miejsca artykulacji zp ≥ sp ≥ śp, pomimo potencjalnych warunków dla dalszych upodobnień w obrębie grupy.
Choć uzus panujący w poszczególnych drukarniach nie pokrywa się całkowicie ze średnią krakowską, to we wszystkich zbadanych drukach dominantę stanowią zapisy z ubezdźwięcznieniem. Stan najbardziej zbliżony do średniej regionalnej wykazuje druk Unglera, w którym postaci z asymilacją pod względem dźwięczności stanowią 87,5% (7 zapisów: FalZioł 101a x2, 104a, 200b, 202a, 204a, 204b), zaś przykłady bez ubezdźwięcznienia to 12,5% (1 potwierdzenie: FalZioł 400b). Nieco większe różnice można zauważyć u Wietora. Odsetek zapisów z asymilacją pod względem dźwięczności wynosi tu 75% (3 poświadczenia: OpecŻywW 20a, 20b, 51b), natomiast przykładów z zachowaną dźwięcznością w obrębie grupy 25% (1 potwierdzenie: OpecŻywW 100a). W druku Unglerowej poświadczenia z ubezdźwięcznieniem stanowią 66,7% (2 przykłady: CresKs 325, 326), zaś z dźwięczną głoską z 33,3% (CresKs 135). W drukach Hallera (HalAg 38a, HalPow 312) i Szarffenberga (Tob 10) zapisy z asymilacją wykazują stuprocentowa frekwencję.
91
Wykr.28. Porównanie uzusu panującego w poszczególnych drukarniach ze średnią krakowską w zakresie stosowania pisowni zgodnej z wymową (ubezdźwięcznionej) w grupie spółgłoskowej zp
w pierwszej połowie XVI wieku (materiał własny)
W przypadku uzusu ortograficznego dotyczącego poszczególnych leksemów różnice odsetka zapisów z ubezdźwięcznieniem wahają się od 100% do 50%. Konsekwentnie, wyłącznie z asymilacją, zapisano pochodne wyrazu bezpieczny (2 poświadczenia:
Uprzeʃpyeczenye HalAg 38a, nieprzeʃpiecżnoʃci Tob 10), ponadto rozpadliny (2 potwierdzenia: 101a, 200b), rozpądza i poch. (3 przykłady: FalZioł 101a, 104a, 202a), rozpuka (CresKs 325), rozpacz (HalPow 312). Najmniejszy, bo pięćdziesięcioprocentowy udział poświadczeń z asymilacją pod względem dźwięczności odnotowano w leksemie rozpamiętawszy (2 poświadczenia: sp – OpecŻywW 51b, zp – OpecŻywW 100a).
– drugi okres badawczy
Łącznie wynotowano 26 poświadczeń, w tym 19 z zasymilowaną pod względem dźwięczności grupą sp (73,1%), 5 z dalszym upodobnieniem pod względem miejsca artykulacji śp (19,2%) i 2 przykłady bez ubezdźwięcznienia (7,7%). Można zatem w przypadku zapisów z ubezdźwięcznieniem mówić o wstępnej normalizacji, zaś w przypadku pozostałych wariantów o braku normy.
Porównując uzus w zakresie stosowania wariantów grupy zp w poszczególnych drukarniach ze średnią regionalną, można oczywiście zauważyć różnice. W drukach pochodzących z trzech oficyn: Andrysowica, Piotrkowczyka (4 przykłady: SkarŻywP 272 x3, 273) i Wirzbięty (3 potwierdzenia: PhilMił 20a, 60a, 60b) nie wystąpiły zapisy z zachowaną dźwięcznością w grupie. W tekście wydanym przez Andrysowica oprócz 2 poświadczeń z ubezdźwięcznieniem (28,6%; MrowSta 16a, 31a) odnotowano również 5 z asymilacją pod
92
względem miejsca artykulacji (71,4%; MrowSta 4a, 8a, 8b, 9a, 29a). Zapisy bez asymilacji pojawiły się jedynie w druku Szarffenberga (2 potwierdzenia: SienHerb 182b, 183b).
Stanowią one 16,7%, zaś dominantą są postaci z ubezdźwięcznieniem, których odsetek wynosi 83,3% (10 przykładów: SienHerb 182b, 184, 378 x3, 379 x2, 577b x2, 578).
Wykr.29. Porównanie uzusu panującego w poszczególnych drukarniach ze średnią krakowską w zakresie stosowania pisowni zgodnej z wymową w grupie spółgłoskowej zp w drugiej połowie
XVI wieku (materiał własny)
Można zatem stwierdzić, iż w drukach Piotrkowczyka oraz Wirzbięty panowała pełna normalizacja w zakresie stosowania wariantu ubezdźwięcznionego grupy zp, w druku Szarffenbergera zaś normalizacja niepełna. Zapisy z asymilacją pod względem miejsca artykulacji zp ≥ sp ≥ śp pojawiły się tylko w jednym druku – wydanym przez Andrysowica i wykazują one stopień wstępnej normalizacji.
Porównując natomiast rozwiązania ortograficzne stosowane w przypadku poszczególnych leksemów można zauważyć, że odsetek poświadczeń z ubezdźwięcznieniem waha się od 100% do 66,6%. Wyłącznie z ubezdźwięcznieniem zapisano wyrazy: rozpalone (2 przykłady: SienHerb 577b x2), rozpustnej (MrowSta 16a), rozpuść i poch. (4 poświadczenia: MrowSta 31a, SienHerb 378 x2, 379). Poświadczenia z zachowaną dźwięcznością w obrębie grupy pojawiły się tylko w jednym leksemie – rozpądza (i poch.).
Odsetek poświadczeń bez ubezdźwięcznienia wynosi w tym przypadku 33,3% (2 potwierdzenia: SienHerb 182b, 183b), zaś z upodobnieniem pod względem dźwięczności 66,6% (4 zapisy: SienHerb 182b, 184, 379, 578). Jedynym leksemem, w którym doszło w obrębie grupy zp/sp do dalszej asymilacji pod względem miejsca artykulacji są pochodne wyrazu bezpieczny. Przykłady z grupą śp stanowią tu 38,5% (5 poświadczeń: MrowSta 4a, 8a,
93
8b, 9a, 29a), natomiast z ubezdźwięcznieniem 61,5% (8 potwierdzeń: SienHerb 378, SkarŻywP 272 x3, 273, PhilMił 20b, 60a, 60b).
– ujęcie diachroniczne – materiał własny
W ciągu szesnastego stulecia można zaobserwować spadek odsetka poświadczeń z zachowaną dźwięcznością w obrębie grupy zp z 16,7% w O1 do 7,7% w O2.
Aby dokładniej prześledzić kształtowanie się zmian w czasie, wprowadzono dodatkowy podział i wyznaczono cztery podokresy obejmujące kolejne ćwierćwiecza. W podokresie pierwszym (lata 1501-1525) odnotowano 83,3% poświadczeń z asymilacją pod względem dźwięczności i 16,7% bez ubezdźwięcznienia. W kolejnym ćwierćwieczu (lata 1526-50) stan ten utrzymał się. W następnym podokresie (1551-1575) odsetek poświadczeń z ubezdźwięcznieniem spadł do 63,2%. Odnotowano natomiast zapisy z asymilacją pod względem miejsca artykulacji, których udział procentowy wynosi 26,3%. Osłabiła się również tendencja do utrzymywania dźwięczności w grupie, gdyż zapisy z zp stanowią w tym okresie 10,5%. W ostatnim ćwierćwieczu umocniła się ponownie tendencja do stosowania wariantu z ubezdźwięcznieniem. Zapisy z asymilacją pod względem dźwięczności wykazują w latach 1576-1600 stuprocentową frekwencję.
Wykr.30. Stosowanie wariantów zp/sp/śp – ujęcie diachroniczne, średnia krakowska (materiał własny)
Można zatem stwierdzić, że dominantę w całym XVI wieku stanowią zapisy z ubezdźwięcznieniem, zaś wariant z asymilacją pod względem miejsca artykulacji śp ma charakter epizodyczny, natomiast wariant z zachowaną dźwięcznością w obrębie grupy zp ma charakter regresywny.
94