Według kan. 1019 §1 dymisorie dla

1. członków instytutów zakonnych kleryckich na prawie papieskim oraz dla

2. członków stowarzyszeń życia apostolskiego kleryckich na prawie papieskim

mogą wystawiać ich przełożeni wyżsi, to jest przełożony general­ ny, prowincjalny, opat klasztoru niezależnego i wikariusze wyżej wymienionych, a także ci wszyscy, którzy sprawują władzę jurysdyk­ cyjną na wzór władzy prowincjałów (kan. 620).

Tylko przełożeni wyżsi instytutów kleryckich na prawie pap ie­ skim oraz stowarzyszeń życia apostolskiego na prawie papieskim m ogą wystawiać dymisorie do święceń, ponieważ tylko ich p o d­ władni m ogą przyjąć święcenia. Poza tym wydanie dymisoriów jest aktem władzy jurysdykcyjnej, a instytuty zakonne nie kleryckie i stowarzyszenia apostolskie nie kleryckie, są niezdatne do posiada­ nia władzy jurysdykcyjnej.

Z godnie z kan.1019 §1 przełożeni wyżsi wystawiają dymisorie dla własnych podwładnych, to jest w edług ich konstytucji na stałe czyli definitywnie należących do instytutu czy do stowarzyszenia apostol­ skiego (znaczy to, że są oni po ślubach), którzy mają zam iar przyjąć święcenia diakonatu lub prezbiteratu.

Kan. 1019 §1 odpow iada kan. 964 K PK z 1917 r. Pam iętam y, że kanon ten składał się z czterech paragrafów . A po nim n a stęp o ­ wały kanony 965, 966, 967 (były też kanony: 2373 §4 i 2410). Te wszystkie praw a zostały teraz sprow adzone do jed nego paragrafu kan. 1019. Praw o więc w tym punkcie zostało uproszczone w znacznym sto pn iu 290.

Przełożeni wyżsi instytutów kleryckich oraz stowarzyszeń życia apostolskiego kleryckich posiadający praw o wydawania dymisoriów

2 4 4 м . p a s t u s z k o [ 1 2 8 ]

2911G. Ghirlanda, L' Ordine sacro, in; Codice del Vaticano II. I sacramentu del­ la Chiesa, Bologna (1989), p. 274, nota 81.

własnym podwładnym, m ogą osobiście święceń udzielić tym p od ­ władnym, jeśli tylko m ają święcenia biskupie.

N orm a ustalona w kan. 1019 §1, poza instytutam i zakonnymi kleryckimi na prawie papieskim oraz stowarzyszeniami życia apo­ stolskiego kleryckimi na praw ie papieskim , dotyczy także:

1. prałatur personalnych, niezależnych od biskupa diecezjalnego (kan. 294), których p rała t, jak o własny ordynariusz miejscowy in- kardynuje duchownych i dopuszcza do święceń (kan. 295 §1). Jan - Paweł II, w konst. Sanctae Crucis et Operis Dei, krócej Operis Dei, z dnia 28 listopada 1982 r. erygował m iędzynorodow ą osobo­ wość praw ną Opus D ei [ AAS 75 (1983) 423-425]. W tym samym dniu K ongregacja Biskupów opublikow ała K odeks Prawa Party­ kularnego stanowiący statuty Opus Dei [ X. O choa, Leges E ccle­ siae, vol.VI, Leges annis 1979 - 1985 editae, R om a 1987, col. 8504-8531. Z ob. St. L. G łódź bp, Posługa duszpasterska wobec wolności sum ienia i obowiązku służby wojskowej; Roczniki N auk Prawnych 1-2 (1991-1992) s.7-15]. Obydwa te dokum enty dom a­ gają się od członków Opus Dei, by stosow ali się w życiu tak do praw a pow szechnego Kościoła, jak też do statutów ich instytutu. W nr 48 tego sta tu tu p ra ła t personalny - przełożony Opus Dei otrzym ał upraw nienie wystawiania dym isoriów do święceń człon­ kom tego stowarzyszenia.

2. instytutów świeckich, które zgodnie z kan. 266 §3 inkardynują swoich członków (kan. 715 §2).

N atom iast dla wszystkich innych członków instytutów oraz sto­ warzyszeń życia apostolskiego dym isorie wydaje biskup diecezjalny, jak dla wiernych świeckich. Indulty bowiem przyznane przełożo­ nym instytutów zakonnych i stowarzyszeniom życia apostolskiego zostały odw ołane (kan. 1019 §2). Chodzi tu o członków:

1. instytutów świeckich na prawie papieskim , jeśli nie inkardynują one swych członków;

2. instytutów świeckich na prawie diecezjalnym;

3. instytutów życia apostolskiego na praw ie diecezjalnym 291. KKKW, kan. 472. Przełożony klasztoru sui iuris zgodnie z n o r­ m am i typików m oże wystawiać dym isorie do święceń członkom jego klasztoru, którzy złożyli śluby wieczyte. D ym isorie te należy

[1 2 9 ] SZAFARZ ŚWIĘCEŃ 2 4 5

postać do biskupa eparchialnego w miejscu usytow ania klasztoru, nawet gdy jest on zależny, a jeśli chodzi o klasztor stauropigialny, to biskupow i wyznaczonem u przez p atriarch ę (typikiem nazywa­ my zbiór praw a w łasnego instytutu życia konsekrow anego czyli jest to odpow iednik konstytucji zakonnych w Kościele zachod­

nim; L. Adam owicz, Wprowadzenie do prawa o sakramentach świę­ tych, s. 275).

Kan. 537 §1. Przełożeni wyżsi, jeśli zezwalają im statuty, mogą wystawiać dymisorie do święceń członkom klasztoru, którzy złożyli śluby wieczyste.

§2. Biskup, do którego przełożony winien posłać dymisorie, to biskup eparchialny miejsca, w którym m a stałe zamieszkanie kan ­ dydat do święceń; zaś do innego biskupa, jeśli biskup eparchialny wyrazi! na to zgodę, albo jest on biskupem innego Kościoła sui iuris niż kandydat do święceń, względnie jest nieobecny, względnie sie­ dziba eparchii wakuje, i zarządza nią ktoś, kto nie ma święceń bi­ skupich. W takim przypadku szafarz święceń winien otrzym ać au ­ tentyczny dokum ent z kurii eparchialnej o powodach, ze względu na które biskup eparchialny nie może udzielić święceń.

Kan. 560 §1. Przełożony wyższy stowarzyszenia, zgodnie ze statu ­ tam i, wydaje dymisorie członkom na stałe włączonym do stowarzy­ szenia; dymisorie należy posłać do biskupa eparchialnego, jak tego wymaga kan. 537 §2.

7.3.3. Dym isorie wydaje się po zebraniu świadectw na tem at k an dydata do święceń wymaganych

kanonam i 1050 - 1 0 5 1 (kan. 1020)

Kan. 1020 zobowiązuje przełożonych uprawnionych do wydania dymisoriów, aby ich nie wystawiali, jak długo nie zostaną zebrane świadectwa na tem at kandydata do święceń. Chodzi o to, że przy zbieraniu świadectw m oże się okazać, iż należy, jeśli nie odmówić wystawienia dymisoriów, to przynajmniej odłożyć ich wydanie.

Świadectwa, o których wspomina kan. 1020, a których zebrania dom agają się kanony 1050 -1 0 5 1 , nie muszą być załączone do dymi­ soriów. Jednak w arto o nich uczynić wzmiankę, żeby szafarz święceń nie zastanawiał się, czy biskup względnie przełożony wyższy zakonu, wystawiający dymisorie czegoś nie zapomnieli dopatrzyć.

KKKW, kan. 751. Dym isorie m ożna wystawić dopiero po zebra­ niu wszystkich świadectw, które są praw em wymagane.