Zastosowanie analizy obrazu do oceny właściwości kompozytów cementowych cementowych

Badania ilościowej charakterystyki struktury cementowych materiałów wiążą-cych na różnych poziomach strukturalnych w dotychczas przeprowadzanych pracach badawczych ograniczają się głównie do pomiarów porowatości oraz rozkładu kruszywa w matrycy cementowej. Podejmowano także próby opisu i analizy spękań wykorzystując techniki analizy obrazu. Poniżej przedstawiono wybrane prace z dotychczas przeprowadzonych badań krajowych i zagranicznych w zakresie zastosowania analizy obrazu i pomiarów stereologicznych do oceny struktury kompozytów cementowych.

Ocena porowatości stwardniałych betonów

Metody badania zawartości powietrza w stwardniałym betonie są znormalizo-wane i w tym zakresie obowiązuje norma PN-EN 480-11 [139]. Istnieją również inne normowe wytyczne pozwalające określić zawartość powietrza w świeżej mieszance betonowej (metoda ciśnieniowa) [133]. Znajomość ilości powietrza w mieszance betonowej stanowi jednak tylko część całkowitej porowatości betonu, a jej wartość służy do określania wytrzymałości projektowanego betonu.

Bardziej efektywną metodą od tych przedstawionych powyżej jest ocena poro-watości betonu z zastosowaniem narzędzi i metod stereologii oraz cyfrowej anali-zy obrazu [3, 156, 183]. W kraju opublikowane zostały nieliczne prace z tego zakresu [14, 15, 94, 98, 100, 102]. Natomiast w 2000r. w Warszawie odbyła się konferencja „Brittle Matrix Composites 6” na której analizowane było zagadnie-nie pomiaru porowatości betonu przy zastosowaniu badań stereologicznych [11, 20, 28, 167, 202].

W pracach [98, 100, 101] przedstawiono metodę stereologicznej oceny porowatości betonów przy zastosowaniu programu do analizy obrazu FRAK-TAL_Stereolog (Rys. 3.18) autorstwa J. Konkola. Analizie został poddany sposób zliczania liczby i powierzchni pustek (porów powietrznych powstających w trak-cie mieszania i formowania betonu) w betonie, o wielkościach powyżej 0,2 mm.

Badaniom poddano betony wykonane z mieszanek o zróżnicowanym składzie, o wskaźniku wodno-cementowym zmieniającym się w przedziale od 0,41 do 0,61.

Zmieniając stosunek wagowy kruszywa grubego do piasku wynoszący od 1,6 do 3,0, starano się aby otrzymane mieszanki betonowe utrzymywały konsystencję plastyczną. Przedstawiona przez autorów stereologiczna metoda badawcza z wy-korzystaniem programu FRAKTAL_Stereolog pozwoliła na określenie w stwar-dniałym betonie objętości pustek o średnicach powyżej 0,2 mm. Metoda ta może

57 być z powodzeniem wykorzystana do określenia zawartości dowolnej fazy w betonie po uprzednim opanowaniu preparatyki do prowadzenia obserwacji.

Rys. 3.18. Graficzna interpretacja miejsc uznawanych za pory powietrzne z wykorzystaniem programu FRAKTAL_Stereolog [98]

Konkol oraz Białek w pracy [97] zaprezentowali wyniki badań stereolo-gicznych dotyczących betonów napowietrzanych. Na płaskich przekrojach odpowiednio przygotowanych próbek betonowych określono parametry stereolo-giczne, a w szczególności współczynnik rozmieszczenia porów. Wartość tego współczynnika posłużyła do określenia odporności betonu na działanie cykliczne-go zamrażania/odmrażania. Pomiary zostały uzupełnione o badania wytrzymało-ści na wytrzymało-ściskanie.

Kolejnym przykładem zastosowania stereologii do oceny porowatości betonu są prace Sumanasooriya i Neithalatha [125, 171, 172]. Autorzy mierzyli wielkość porów, ich rozkład, powierzchnię właściwą oraz inne właściwości betonów o zwiększonej zawartości powietrza. Do analizy użyto matematycznych metod analizy morfologii struktury oraz technik stereologicznych, bazujących na pomia-rach powierzchni, przy zastosowaniu siecznych testowych. Stwierdzono dobrą korelację pomiędzy odwrotnością powierzchni właściwej porów, a ich efektywną

58

średnicą. Przeanalizowano trójwymiarowy profil dystrybucji porów w stwardnia-łym betonie, który wskazuje na istnienie współczynnika hydraulicznego pozwala-jącego na przewidzenie przepuszczalności badanego betonu.

W pracy [91] analizie statystycznej poddano pory w gazobetonach wyproduko-wanych zarówno w warunkach laboratoryjnych, jak i przemysłowych. Pory apro-ksymowano sferami, a rozkład średnich promieni został określony za pomocą metod stereologicznych. Powstały rozkład nie był klasycznym rozkładem śred-nich, lecz mieszaniną trzech składowych, w tym rozkładu Gaussa. System porów został aproksymowany modelem, w którym sfery będące porami są częściowo przepuszczalne. Wyniki otrzymane z analizy modelu porównano z informacjami otrzymanymi na drodze analizy siecznych testowych i stwierdzono ich wysoki stopień zgodności.

Hu and Stroeven [74-76, 78] w swoich badaniach wykorzystali i zmodyfi-kowali teorię lokalnej porowatości opracowaną przez Hilfera [62], która dotych-czas była wykorzystywana do geometrycznej analizy porów w piaskowcach.

Opracowano metodologię preparatyki i analizy stereologicznej struktury porów na płaskich przekrojach próbek zaczynu cementowego. Badane zaczyny cemen-towe cechowały się zróżnicowanym wskaźnikiem wody do cementu (w/c) oraz różnym stopniem hydratacji. Wykorzystano także system SPACE, który został opracowany na Uniwersytecie Technologicznym w Delft, w Holandii. Program pozwala na analizę podstawowych zjawisk związanych z aglomeracją cząstek i ziaren w matrycy, w tym przypadku: porów i kruszywa w matrycy cementowej.

Opracowano charakterystykę stwardniałych faz w betonie oraz sieci strukturalnej porów w przestrzeni, w aspekcie zjawisk związanych z przepuszczalnością.

Autorzy pracy [82, 83] wykorzystali zdjęcia z elektronowego mikroskopu ska-ningowego (SEM) do oceny struktury i dystrybucji porów kapilarnych w beto-nach wysokich wytrzymałości, we wczesnych fazach dojrzewania. W celu inter-pretacji wyników zastosowano model hydratacji cementu opracowany przez Powersa [144]. Zauważono że w betonach zawierających pyły krzemionkowe znajduje się dużo więcej porów kapilarnych o małych średnicach niż w betonach bez dodatku pyłów krzemionkowych. Na tej podstawie wywnioskowano, że obec-ność gęstej siatki mało-średnicowych porów kapilarnych może być odpowie-dzialna za większy skurcz autogeniczny we wczesnej fazie dojrzewania betonów z dodatkiem pyłów krzemionkowych.

W literaturze istnieją także prace [30, 31, 160, 169, 201], które są poświęcone analizie porowatości strefy stykowej kruszywo – zaczyn cementowy, ze względu na występujący w tym miejscy tzw. „efekt ściany”. W głównej mierze wszystkie stereologiczne analizy w/w strefy stykowej prowadzone są na zdjęciach uzyska-nych z elektronowego mikroskopu skaningowego (SEM).

Analiza rozkładu kruszywa w matrycy cementowej

Zgodnie z obecnie obowiązującą normą PN-EN 933-1 [140] oznaczenie składu ziarnowego kruszyw mineralnych wykonuje się metodą przesiewania na sucho

59 lub na mokro. Zasada obu metod polega na rozdzieleniu kruszywa na frakcje przez przesianie na zestawie sit kontrolnych o znormalizowanych wymiarach oczek kwadratowych, zgodnie z PN-EN 933-2 [141], a następnie ustaleniu procento-wego udziału (masoprocento-wego) poszczególnych frakcji w badanej próbce [87, 181].

Alternatywę od powyższego przedstawia Konkol [96, 99]. Wykazał przydatność i skuteczność stereologicznych metod analizy obrazu do opisu morfologii ziaren kruszywa grubego w betonie. Opisowi został poddany proces przygotowania obrazu płaskiego przekroju próbki do analizy oraz przedstawiono sposób uzyska-nia krzywej uziarnieuzyska-nia kruszywa grubego w betonie na kruszywie bazaltowym.

W pracy [77] przedstawiono propozycję oceny kształtu ziaren kruszywa, zarówno dla kruszywa otoczakowego oraz łamanego. Analiza stereologiczna dostarczyła informacji na temat trójwymiarowego kształtu ziaren kruszywa gru-bego na podstawie dwuwymiarowych rzutów ziaren kruszywa na powierzchnię.

Dodatkowo w pracy zastosowano analizę Fouriera do opisu ilościowej i jakościo-wej charakterystyki powierzchni kruszywa, w tym oceniono między innymi chro-powatość ziaren.

Mora, Kwan i Chan w swoich badaniach [108, 119, 120] opracowali metodę cyfrowego przetwarzania obrazu w celu pomiarów kulistości, współczynnika kształtu oraz wypukłości kruszywa grubego stosowanego do betonów. Opracowa-ną metodą przeanalizowano 46 próbek kruszywa z pięciu różnych źródeł i otrzy-mane wyniki porównano z pomiarami przeprowadzonymi w standardowy sposób, w celu zidentyfikowania parametrów stereologicznych, które mogą posłużyć jako wskaźnik kształtu ziaren kruszywa. Stwierdzono, że dwa parametry zdefiniowane jako wskaźnik wypełnienia i stosunek wypukłości cechują się wysoką wartością wskaźnika korelacji z wynikami otrzymanymi na drodze tradycyjnych pomiarów.

Podjęto się również próby określenia krzywej uziarnienia kruszywa grubego.

Fernlund w swojej pracy [36] podjął się próby określenia trójwymiarowych właściwości kruszywa grubego wykorzystując analizę dwuwymiarowych obra-zów. Swoją analizę oparł na pomiarze długości osiowych poszczególnych ziaren kruszywa we wszystkich trzech kierunkach. W tym celu każda próbka kruszywa została sfotografowana w dwóch pozycjach (stojącej i leżącej). Przeprowadzone pomiary pozwoliły na określenie współczynnika długości do grubości, długości do szerokości oraz szerokości do grubości poszczególnych ziaren kruszywa, co umożliwiło porównanie otrzymanych wyników z pomiarami współczynnika kształtu ziaren kruszywa.

W pracy [110] opisano metodę zbierania i analizy danych 3D z powierzchni cząstek gruboziarnistych kruszyw. Technika ta wykorzystuje triangulację lasero-wą w celu uzyskania danych z górnej powierzchni próbki kruszywa przechodzącej wzdłuż taśmy przenośnika. Prototypowe stanowisko badawcze zostało pokazane na Rys. 3.19. Opisano nowe podejście badawcze w celu określenia ilościowej wielkości ziaren kruszywa i kształtu we wszystkich trzech wymiarach. Zastoso-wany algorytm wykorzystuje matematyczną morfologię do zapewnienia geome-trycznie znaczącej interpretacji kształtu cząstek. Zaprezentowano względne zalety

60

dwu- i trójwymiarowej analizy ziaren kruszywa, a otrzymane wyniki wykazują słuszność zastosowanego podejścia.

Rys. 3.19. Prototypowy system triangulacji laserowej do oceny właściwości geometrycznych kruszywa [110]

Analiza spękań struktury kompozytów cementowych

Analiza stereologiczna mikrorys w betonie powstałych pod wpływem naprę-żeń ściskających była przedmiotem badań w pracy [126]. Badania zostały przeprowadzone na zdjęciach uzyskanych z SEM, które przedstawiały płaski przekrój próbek cylindrycznych z betonów wysokich wytrzymałości. Analiza stereologiczna, posłużyła do określenia gęstości, orientacji oraz stopnia rozgałę-zienia mikrorys zidentyfikowanych na badanej powierzchni. Pod wpływem dalszego wzrostu obciążenia zaobserwowano gwałtowny rozwój mikropęknięć w fazie stykowej pomiędzy kruszywem, a zaczynem cementowym.

W pracy [168] wykorzystano klasyczną metodę siecznych testowych do ana-lizy mikrospękań w betonie powstałych pod wpływem obciążenia ściskającego.

Analizowano obraz uzyskany z mikroskopu optycznego, a geometria struktury pęknięć została uzyskana przy zastosowaniu fluorescencji.

Ringot i Bascoul [150, 151] omawiają możliwe do zastosowania techniki stereologiczne w analizie zarysowań i mikrozarysowań w betonach i zaprawach.

Zdefiniowano podstawowe dwuwymiarowe parametry opisujące spękania (szero-kość rysy, orientacja rysy, długość właściwa rysy, powierzchnia właściwa rysy,

61 średni odstęp pomiędzy rysami, łączność rys, chropowatość rysy, wymiar frak-talny rysy). Udowodniono, że analiza obrazu jest bardzo użytecznym narzędziem do opisu parametrów stereologicznych spękań na różnych poziomach powiększe-nia obrazu.

Analiza spękań w zbrojonym betonie była przedmiotem prac [22, 85].

Wysunięto tezę, że analiza zarysowań na powierzchni zbrojonego elementu betonowego może być sposobem na określenie stopnia zmęczenia elementu. Tra-dycyjne pomiary np.: szerokości rozwarcia rysy za pomocą mikrometru są czaso-chłonne i mogą być opatrzone błędem niedokładności zależnym od osoby doko-nującej pomiaru. W pracy zaproponowano automatyczną procedurę detekcji i analizy zarysowań w betonowych blokach. Pomiary były wykonywane przy pomocy kamery o wysokiej rozdzielczości, a właściwości rys i pęknięć były automatycznie określane za pomocą opracowanej techniki.

Rys. 3.20. Powierzchnia spękanego kręgu betonowego [161]: a) obraz oryginalny; b) obraz po obróbce graficznej

Problem automatyzacji pomiarów zarysowań powierzchniowych elementów żelbetowych był przedmiotem prac [161, 162]. Autorzy podjęli się próby identyfi-kacji spękań powierzchniowych na zakopanych kręgach betonowych. W celu identyfikacji spękań zastosowano dwuetapowy proces z wykorzystaniem filtrów statystycznych. Pierwszy etap pozwala na ekstrakcję w ujęciu globalnym obrazu binarnego zawierającego pixele, które mogą stanowić rysy. Drugi etap opiera się

62

na algorytmie matematycznym, które identyfikuje spękania jako swoiste continuum i łączy lokalne struktury w jednolite pęknięcia w ujęciu globalnym.

Przykładowy obraz spękanej próbki przed i po obróbce wyżej opisaną metodą został przedstawiony na Rys. 3.20.

W pracy [47] został poruszony temat prawidłowej obróbki graficznej obrazów.

Obraz zawierający płaski rzut spękanej próbki betonowej zawiera dużo nie-regularności w postaci występujących plam o różnym stopniu zabarwienia.

Występujące graficzne defekty dodatkowo utrudniają proces prawidłowej, automatycznej identyfikacji spękań na badanym elemencie. Zaproponowano dwustopniową technikę oczyszczania obrazu z niepożądanych szumów. Pierwszy krok polegał na użyciu filtru wygładzania co pozwoliło na rozmycie defektów występujących lokalnie. W kroku drugim użyto macierzy Hessego do wyodręb-nienia struktur liniowych interpretowanych graficznie jako rysy. Natomiast fil-trem progowania oddzielono rysy od tła. Analizę przeprowadzono na 50 zdjęciach różnych betonów. Przeprowadzone eksperymenty dowiodły, że zaproponowana metoda jest efektywna w identyfikowaniu spękań na obrazach powierzchni betonów z występującą dużą ilością szumów.

Podsumowanie

Z przeprowadzonej analizy literatury wynika, że w największym stopniu stereologia, czy skomputeryzowane techniki analizy obrazu mają zastosowanie do oceny porowatości stwardniałych kompozytów cementowych. Próby analizy geometrycznej struktury spękań powstałej na powierzchni elementów betono-wych w głównej mierze skupiają się na problematyce prawidłowej ekstrakcji fragmentów obrazu, które mogą być interpretowane jako rysy. Przeważnie określane są tylko lokalne parametry opisujące rozpatrywaną rysę, takie jak długość czy szerokość rysy. Brakuje prac, które podejmują próbę identyfikacji rys na powierzchni kompozytu cementowego i rozpatrywania ich jako swoistej, globalnej struktury w odniesieniu do całej próbki i jej właściwości fizycznych i mechanicznych (np.: do wytrzymałości na ściskanie, rozciąganie, gęstości ob-jętościowej, skurczu).

W większości dotychczas przeprowadzonych badań analizowana powierzch-nia jest poddawana obróbce (bardzo często skomplikowanej) w celu wyodrębnię-nia analizowanej fazy, jeszcze przed wykonaniem zdjęcia, czy zeskanowaniem powierzchni do dalszej analizy. Autor niniejszej pracy ogranicza preparatykę próbki do minimum przy zastosowaniu powszechnie dostępnych środków co prowadzi do analizy powierzchni występujących w rzeczywistych warunkach.

Takie podejście pozwala na analizę powierzchni elementu wykonanego nie tylko w warunkach laboratoryjnych, ale także elementu wbudowanego w rzeczywistą konstrukcję, pracującego w warunkach eksploatacyjnych.

63