FOLIA OECONOMICA 243, 2010
MAGDALENA ZAŁĉCZNA∗
Bariery wykorzystania PPP w Polsce
w rozwoju przestrzeni miejskiej
11. Stare i nowe funkcje przestrzeni miejskiej w Polsce
Miasta postsocjalistyczne charakteryzują siĊ czĊsto zaburzeniem układu prze-strzennego w sferze jego funkcjonalnoĞci ze wzglĊdu na poddanie ich w minio-nych latach dyktatowi socjalistyczminio-nych norm i doraĨminio-nych potrzeb, w szczególno-Ğci politycznych. Nieprzystające do wymagaĔ obecnej sytuacji społeczno- -gospodarczej przekształcenia urbanistyczne i architektoniczne nie mogą zostaü całkowicie zlikwidowane w krótkim czasie, nawet mimo ich ewidentnych wad. Są one natomiast bodĨcem do tworzenia nowych struktur i funkcji2. Dodatkowym czynnikiem stymulującym ciągły proces zmian jest wykształcenie, pod wpływem globalizacji3, nowych oczekiwaĔ i wymagaĔ mieszkaĔców.
Realizacja nowych idei odnoszących siĊ do zagospodarowania przestrzeni miejskiej wymaga przemyĞlanej i długofalowej strategii, uzyskania akceptacji społecznej oraz wysokich nakładów finansowych. Lokalne samorządy próbują, z róĪnym skutkiem, uporządkowaü przestrzeĔ, aby wyzwoliü jej potencjał, zachĊciü do zamieszkania, inwestowania, ale bariery, które siĊ pojawiają w związku z podejmowaniem tych działaĔ, czĊsto wydają siĊ zbyt wysokie, aby moĪna je było pokonaü.
∗ Dr, Katedra Inwestycji i NieruchomoĞci, Wydział Zarządzania Uniwersytetu Łódzkiego. 1
Na podstawie badaĔ w ramach grantu: Ernst & Young Better Government Programme, The EU single market regulations and legislation of public-private partnership (PPP) in urban development projects in Poland, współautor: Tuna Tasan-Kok, Delft University of Technology, OTB Research Institute for Housing, Urban and Mobility Studies.
2 B. Jałowiecki, M. S. SzczepaĔski, Miasto i przestrzeĔ w perspektywie socjologicznej, Wyd.
Naukowe Scholar, Warszawa 2009.
3
T. Tasan-Kok, Budapest, Istanbul and Warsaw institutional and spatial changes, Eburon, Delft 2004.
W odróĪnieniu od realiów krajów zachodnich, polskie jednostki samorzą-du terytorialnego dysponują znacznymi zasobami gruntów, które czĊsto są dla nich obciąĪeniem. Brak wiedzy o mechanizmach rynku nieruchomoĞci, kapitałochłonnoĞü inwestycji oraz inercja decyzyjna powodują powaĪne trudnoĞci w zarządzaniu zasobem nieruchomoĞci publicznych. SprzedaĪ gruntów jest sposobem na doraĨną poprawĊ sytuacji budĪetowej jednostki samorządowej4, ale równieĪ umoĪliwia pozbycie siĊ kłopotliwego, w danym momencie, nadmiaru bez budowania i realizacji strategii gospodarowania gruntami.
Po latach tak prowadzonej gospodarki nieruchomoĞciami samorządy nie-jednokrotnie dochodzą do wniosku, Īe doraĨna sprzedaĪ nie jest najwłaĞci-wszym dla społecznoĞci lokalnej sposobem wykorzystania zasobu publicznych nieruchomoĞci. Z drugiej strony podmioty te nie posiadają tak znacznych Ğrodków finansowych, aby samodzielnie realizowaü projekty rozwoju przestrze-ni miejskiej. Co do zasady, dziĊki wykorzystaprzestrze-niu formuły PPP strona publiczna uzyskuje zmniejszenie kosztów (lub ich rozłoĪenie w czasie) realizacji inwesty-cji o znaczeniu publicznym, ale potencjale komercyjnym, a takĪe moĪliwoĞü korzystania z innowacyjnych technologii dostarczanych przez partnera prywat-nego. Formuła PPP umoĪliwia odciąĪenie lokalnych finansów publicznych (co jest szczególnie istotne w związku z limitem długu publicznego i wykorzysty-waniem Ğrodków kredytowych przez samorządy lokalne na zabezpieczenie wkładu własnego projektów współfinansowanych przez UE). Wydaje siĊ wiĊc, iĪ formuła partnerstwa publiczno-prywatnego jest dla samorządów szansą; dziĊki wykreowaniu nowych funkcji moĪliwy byłby rozwój przestrzeni miej-skiej w kierunku oczekiwanym przez podmiot publiczny i społecznoĞü lokalną, ale przy ograniczeniu angaĪowania Ğrodków publicznych.
2. Regulacja prawna PPP
Pomimo wykorzystywania formuły współpracy publiczno-prywatnej w Pol-sce juĪ w latach 90.5, dopiero w 2005 r. zasady funkcjonowania partnerstwa publiczno-prywatnego zostały jednoznacznie okreĞlone, a uszczegółowione w czerwcu 2006 r.6 W ustawie o partnerstwie publiczno-prywatnym okreĞlono,
4
NIK, Informacja o wynikach kontroli zbywania nieruchomoĞci komunalnych przez gminy, 174/2003/P-03-149/LLU, Lublin 2003.
5
Wykorzystywano w tym celu róĪne formy organizacyjno-prawne, na podstawie kodeksu cywilnego, kodeksu spółek handlowych i innych aktów prawnych.
6
Ustawa z 28 lipca 2005 r. o partnerstwie publiczno-prywatnym (DzU, nr 169, poz. 1420); nastĊpnie wydano: Rozporządzenie Ministra Gospodarki z 9 czerwca 2006 r. w sprawie
szczegó-iĪ partnerstwo powinno polegaü na współpracy podmiotu publicznego i partnera prywatnego, słuĪącej realizacji zadania publicznego i opartej na umowie.
Ze wzglĊdu na niedostosowanie ustawy do warunków prawno-gospo-darczych nie było moĪliwe realizowanie jej zapisów. W tej sytuacji Minister-stwo Gospodarki wypracowało nową ustawĊ o PPP7. Jej dopełnieniem jest ustawa o koncesjach na roboty budowlane i usługi8, która ma zastosowanie w sytuacji przynoszenia przez dany projekt poĪytków, wykorzystywanych jako wynagrodzenie (czĊĞü wynagrodzenia) podmiotu prywatnego.
Problematyka PPP jest takĪe przedmiotem zainteresowania Komisji Euro-pejskiej. Na szczeblu UE opracowano raporty i zalecenia dotyczące organizacji i realizacji projektów PPP, jest to formuła tzw. miĊkkiego prawa9. Szczególnie waĪne dla przyszłoĞci projektów PPP jest pamiĊtanie o koniecznoĞci stosowania przepisów dotyczących zamówieĔ publicznych i pomocy publicznej. Jeden z ostatnich komunikatów Komisji Europejskiej w sprawie współpracy ekono-micznej sektora publicznego i prywatnego ponownie podkreĞlił koniecznoĞü stosowania reguł zamówieĔ publicznych i obowiązek przestrzegania ograniczeĔ dotyczących pomocy publicznej w ramach PPP10.
3. TrudnoĞci i bariery wystĊpujące przy próbach realizacji
projektów PPP – zarys problemu
Idea partnerstwa publiczno-prywatnego pojawiła siĊ we współczesnym Ğwiecie w wyniku niedostatku Ğrodków publicznych wobec wielkiej iloĞci zadaĔ o charakterze publicznym, m.in. w sferze infrastruktury. Rozwiązanie w postaci siĊgniĊcia po wiedzĊ i Ğrodki podmiotów prywatnych wydawało siĊ bardzo dogodne, aczkolwiek z załoĪenia strona prywatna powinna takĪe uzyskaü
łowego zakresu, form i zasad sporządzania informacji dotyczących umów o partnerstwie publiczno-prywatnym (DzU, nr 125, poz. 867); Rozporządzenie Ministra Gospodarki z 21 czerwca 2006 r. w sprawie ryzyka związanego z realizacją przedsiĊwziĊü w ramach partnerstwa publiczno- -prywatnego (DzU, nr 125, poz. 868); Rozporządzenie Ministra Finansów z 30 czerwca 2006 r. w sprawie niezbĊdnych elementów analizy przedsiĊwziĊcia w ramach partnerstwa publiczno- -prywatnego (DzU, nr 125, poz. 866).
7
Ustawa z 19 grudnia 2008 r. o partnerstwie publiczno-prywatnym, DzU z 2009 r., nr 19, poz. 100.
8
Ustawa z 9 stycznia 2009 r. o koncesjach na roboty budowlane i usługi, DzU z 2009 r., nr 19, poz. 101.
9
COM(2004)327 Green paper on public-private partnerships and Community Law on Public Contracts and Concessions, Brussels, 30.04.2004.
10
C(2007)6661, Commission Interpretative Communication on the application of Communi-ty law on Public Procurement and Concessions to Institutionalized Public-Private Partnerships (IPPP), Brussels, 05.02.2008.
korzyĞci11. W wielu krajach w toku przygotowywania i realizacji projektów PPP pojawiały siĊ jednak liczne problemy. TrudnoĞci dotyczyły zarówno sfery prawnej (przygotowanie umowy chroniącej obie strony, przestrzeganie zasad zamówieĔ publicznych i przepisów o pomocy publicznej), jak i ekonomiczno- -społecznej (zachĊcenie odpowiedniego partnera prywatnego do udziału w pro-jekcie, pokonanie nieufnoĞci społecznej).
W Polsce przed 2005 r. wykorzystywano obowiązujące prawo do tworzenia quasi-PPP12, jednakĪe kreowało to bardzo wysokie ryzyko dla obu stron projek-tu. W takim stanie rzeczy bardzo wiele nadziei wiązano z wprowadzeniem w Īycie przepisów ostatecznie definiujących i regulujących partnerstwo publicz-no-prywatne.
Głównym celem stawianym przed ustawą było pobudzenie inwestycji sekto-ra publicznego, zwłaszcza infsekto-rastruktusekto-ralnych, osekto-raz poczynienie oszczĊdnoĞci w wydatkach publicznych, jednakĪe wprowadzone przepisy spotkały siĊ z ostrą krytyką dotyczącą m.in. definicji partnerstwa publiczno-prywatnego13. NajwiĊ-cej przeszkód w kreowaniu PPP wywołała koniecznoĞü wykonywania analizy opłacalnoĞci projektów, zwłaszcza w odniesieniu do mniejszych przedsiĊwziĊü. Generalnie uznano, iĪ podstawową wadą ustawy była jej zbytnia regulacyjnoĞü, brak wzorów i standardów umów, natomiast poza problemami prawnymi podstawowymi przeszkodami dla rozwoju PPP w Polsce były bariery psycholo-giczne oraz brak instytucji wspierającej14.
Przez cały okres obowiązywania ustawy nie został zrealizowany ani jeden projekt na podstawie tego aktu prawnego. Inwestycje publiczne z udziałem partnera prywatnego były prowadzone na podstawie ogólnych przepisów prawa cywilnego i gospodarczego.
Nowa ustawa o partnerstwie publiczno-prywatnym posiada inny wymiar systemowy – przyjĊte rozwiązania mają jedynie charakter ramowy i odwołują siĊ do prawa obowiązującego w Polsce, co w załoĪeniu miało spowodowaü łatwoĞü jej wykorzystywania.
11
European Commission, Guidelines for successful public-private partnerships, March 2003.
12
M. Moszoro (red.), Partnerstwo publiczno-prywatne w dziedzinie usług komunalnych. Przegląd doĞwiadczeĔ polskich, Warszawa 2000.
13 W. Gonet, Partnerstwo publiczno-prywatne – kierunki zmian, „Przegląd Legislacyjny”
2008, nr 3, s. 80–89; H. Izdebski, Samorząd terytorialny. Podstawy ustroju i działalnoĞci, LexisNexis, Warszawa 2008.
14
A. Cenkier, Partnerstwo publiczno-prywatne: Raport o sytuacji w Polsce, „Studia i Prace Kolegium Zarządzania i Finansów SGH” 2008, z. 86.
4. Metodologia badania
W ramach projektu badawczego, którego generalnym celem była ocena po-ziomu przygotowania do realizacji PPP w Polsce w odniesieniu do projektów rozwoju przestrzeni miejskiej, wytypowano 13 miast15, w których przeprowa-dzono wstĊpne wywiady. Były to trzy bardzo duĪe miasta (powyĪej 700 tys. mieszkaĔców), piĊü duĪych miast (od 200 tys. do 700 tys. mieszkaĔców) i piĊü małych miast (poniĪej 200 tys. mieszkaĔców). Na 13 jednostek 10 zgodziło siĊ na przeprowadzenie badania. Dodano wiĊc do puli jeszcze dwa miasta – jedno charakteryzujące siĊ wyjątkowo wysokim wskaĨnikiem współpracy prywatno- -publicznej w przeszłoĞci i jedno, które nie wykazywało zainteresowania PPP16.
T a b e l a 1 Badane miasta według populacji
Miasto Liczba ludnoĞci Miasto Liczba ludnoĞci
Warszawa 1 698 623 ToruĔ 201 574 ŁódĨ 748 516 Zabrze 189 426 Kraków 734 456 Bytom 185 841 GdaĔsk 450 785 Słupsk 97 127 Szczecin 400 199 Sopot 38 729 Katowice 310 751
ħ r ó d ł o: Rocznik statystyczny GUS, Warszawa 2009.
WstĊpne wywiady prowadzono wiĊc w 15 miastach, a właĞciwe badania przeprowadzono w 11 miastach (por. tab. 1).
Ze wzglĊdu na brak standardów w odniesieniu do umiejscowienia w struk-turze administracji jednostki zajmującej siĊ partnerstwem publiczno-prywatnym, proszono organy wykonawcze o wytypowanie właĞciwych jednostek admini-stracyjnych i kompetentnych osób do odpowiedzi na pytania wywiadu. Pytania
15
W procesie wyboru miast posługiwano siĊ kryterium zainteresowania projektami PPP zgłaszanego przez miasto (udział w konkursie „Dobre praktyki PPP”, ogłoszenia o poszukiwaniu partnera prywatnego), czĊstotliwoĞcią ogłaszania o zamówieniach publicznych oraz wielkoĞcią populacji.
16 To pierwsze zgodziło siĊ od razu na badania, a drugie odmówiło, motywując to brakiem
zainteresowania PPP, podając jako główną przyczynĊ nadmiar Ğrodków z UE, których z powodów ograniczeĔ budĪetowych nie jest w stanie w pełni wykorzystaü (to wskazywano w trakcie wywiadów w pozostałych miastach jako główną przyczynĊ wchodzenia w partnerstwo publiczno- -prywatne).
były wczeĞniej przesyłane, aby umoĪliwiü jak najpełniejsze wypowiedzi i ze-branie w chwili wywiadu grupy kompetentnych urzĊdników17.
5. Uwagi ogólne
Wykorzystywanie formuły współpracy publiczno-prywatnej do rozwoju i kształtowania przestrzeni miejskiej charakteryzuje siĊ wysokim poziomem skomplikowania, a w przypadku duĪych projektów takĪe znaczną kapitałochłon-noĞcią. Typowe działania słuĪące miastu i jego mieszkaĔcom realizowane poprzez nadanie nowej funkcji nieruchomoĞciom przy wykorzystaniu formuły PPP mogą polegaü na rewitalizacji np. zabytkowych kamienic, obszarów dworców kolejowych, tworzeniu nowych obiektów o przeznaczeniu łączącym zarówno funkcje publiczne, jak i komercyjne w postaci oĞrodków sportowych wraz z zapleczem rekreacyjno-konferencyjnym czy płatnych parkingów.
Opierając siĊ na badaniu przeprowadzonym w 11 polskich miastach moĪna wskazaü najwaĪniejsze problemy i bariery zgłaszane przez pracowników samorządu terytorialnego, zajmujących siĊ problematyką PPP. Przeszkody i trudnoĞci usystematyzowano, przyjmując jako kryterium moment ich wystą-pienia w ramach ĞcieĪki decyzyjnej dotyczącej pomysłu i realizacji projektu PPP (por. rys. 1). WyróĪniono problemy wystĊpujące na etapie:
1) pojawienia siĊ idei wykorzystania PPP do rozwoju przestrzeni miejskiej, 2) przygotowaĔ do rozpoczĊcia wdraĪania pomysłu współpracy partnerów prywatnego i publicznego (podjĊcia decyzji o współpracy w formule PPP, poszukiwania najlepszej formuły prawno-organizacyjnej, wyboru partnera prywatnego),
3) realizacji projektu, oraz 4) jego zakoĔczenia.
Badani pracownicy samorządu wymieniali przede wszystkim problemy, które obserwowali na gruncie doĞwiadczeĔ z projektami quasi-PPP oraz prób realizacji PPP na podstawie regulacji ustawy o PPP z 2005 r., natomiast przewi-dywali jedynie trudnoĞci związane z realizacją zasad wskazywanych w nowej ustawie o PPP. Ze wzglĊdu na fakt, iĪ dotychczasowa współpraca publiczno-
17 NaleĪy w tym miejscu podkreĞliü ogromne zróĪnicowanie przyjmowanych rozwiązaĔ
ad-ministracyjno-organizacyjnych. Stosowane warianty to: a) wskazanie koordynatora odpowiedzial-nego za konkretny projekt i jego współpraca z kilkoma wydziałami urzĊdu, b) dodanie do zakresu obowiązków pracowników wydziałów promocji, strategii, inwestycji etc. opracowywania projektów PPP, c) wyodrĊbnienie specjalnego zespołu ds. PPP złoĪonego ze specjalistów w wielu dziedzinach. To ostatnie rozwiązanie wydaje siĊ najbardziej efektywne w Ğwietle przeprowadzo-nych badaĔ. Jest ono jednak ekonomicznie uzasadnione jedynie w tych miastach, które planują co najmniej kilka projektów PPP.
-prywatna odbywała siĊ wg przepisów innych aktów prawnych niĪ obecnie obowiązująca ustawa o PPP, nie wszystkie problemy, które niewątpliwie po-jawią siĊ w przyszłych projektach, zostały zidentyfikowane.
Rys. 1. ĝcieĪka decyzyjna w ramach realizacji projektu PPP ħ r ó d ł o: opracowanie własne.
6. Wyniki przeprowadzonych badaĔ
Celem prowadzonych badaĔ była identyfikacja trudnoĞci i barier w kon-kretnych uwarunkowaniach prawno-gospodarczych oraz weryfikacja problemów wskazywanych w literaturze. Celem usystematyzowania materiału oparto siĊ na ĞcieĪce decyzyjnej realizacji projektu w formule partnerstwa publiczno-prywat-nego i wyodrĊbniono cztery podstawowe etapy.
Idea zastosowania PPP
PodjĊcie uchwały o realizacji projektu
WstĊpne przygotowania poprzedzające podjĊcie wiąĪących uchwał
Przygotowania merytoryczne: wybór doradców, przygotowanie analiz, poszukiwanie partnera prywatnego
Brak dalszej woli realizacji projektu Brak woli realizacji projektu w
for-mule PPP wg ustawy z 2005 r., ale próba zastosowania innych aktów prawnych Próba realizacji wg ustawy z 2005 r. Odstąpienie od realizacji projektu ZakoĔczenie realizacji projektu bez uzyskania zakładanych rezultatów ZakoĔczenie realizacji projektu i osiągniĊcie zakładanych rezultatów Odrzucenie pomysłu Faza realizacji projektu
6.1. Idea zastosowania PPP
Zalety PPP powodują, iĪ pomysł wykorzystania formuły partnerstwa pu-bliczno-prywatnego pojawia siĊ bardzo czĊsto. Na podstawie przeprowadzonych badaĔ moĪna stwierdziü, iĪ potencjalne wykorzystanie tej formuły było rozpa-trywane w kaĪdym z badanych szczegółowo miast. MoĪliwoĞci zastosowania partnerstwa publiczno-prywatnego analizowano w odniesieniu do bardzo szerokiego zakresu funkcji, m.in. odnowy dworców kolejowych, budowy centrów sportowo-rehabilitacyjnych, aquaparków, hal widowiskowych, rewitali-zacji zabytkowych kamienic czy budowy przystani Īeglarskich i płatnych parkingów.
Wskazywano, iĪ podstawowym problemem, który pojawia siĊ na tym wstĊpnym etapie, jest znalezienie komercyjnego potencjału projektu, którego głównym celem jest zaspokojenie okreĞlonych potrzeb publicznych. Specyficzną trudnoĞcią jest to, iĪ inicjatywa podmiotów prywatnych w sferze współpracy ze stroną publiczną – czyli sama idea wyraĪana przez stronĊ prywatną – musi zostaü zweryfikowana w drodze normalnej procedury, przy wykorzystaniu zamówieĔ publicznych lub koncesji, co czĊsto nie jest akceptowane przez pomysłodawców.
6.2. Przygotowania do rozpoczĊcia wdraĪania pomysłu
Po zaakceptowaniu pomysłu realizacji okreĞlonych zadaĔ publicznych w formule PPP nastĊpuje faza wstĊpnych przygotowaĔ. Idea wykorzystania PPP była w badanych miastach popularna, ale juĪ na etapie przygotowawczym ujawniały siĊ bariery, które czĊsto skutkowały pozostawieniem PPP w sferze planów o nieokreĞlonym terminie realizacji. W związku z powyĪszym w ba-danych miastach widoczne były trzy drogi koĔczące etap wstĊpnych przygoto-waĔ – zaniechanie dalszych prac nad projektem, próby jego realizacji wg innych aktów prawnych niĪ ustawa o PPP z 2005 r. oraz – tylko w jednym wypadku – próba realizacji projektu wg ustawy o PPP z 2005 r.
Jako przyczyny odstąpienia od realizacji w formule ustawy z 2005 r. wska-zywano przede wszystkim nadmierne wymagania stawiane w ramach przygoto-wywania analiz poprzedzających projekt, przy ich krótkim okresie waĪnoĞci oraz braku podmiotów, które profesjonalnie takie analizy sporządzają, a takĪe brak odpowiedniego formularza dotyczącego ogłoszenia zamówieĔ publicznych oraz spory interpretacyjne miĊdzy odpowiedzialnymi w tej kwestii urzĊdami. Przygotowywano wiĊc alternatywne moĪliwoĞci realizacji współpracy publicz-no-prywatnej opartej na takich aktach prawnych, jak kodeks cywilny, kodeks spółek handlowych oraz ustawy regulujące działalnoĞü samorządów lokalnych. JednakĪe ryzyko prawne wystĊpujące w takich sytuacjach zniechĊcało do wdroĪenia projektu PPP do realizacji.
Na etapie wstĊpnych prac merytorycznych wskazywano brak przygotowania kadry urzĊdniczej do prowadzenia szczegółowych badaĔ, analiz zasadnoĞci i opłacalnoĞci projektu w formule PPP oraz problemy z wyborem wartoĞciowego i wiarygodnego doradcy, który potrafiłby rozpoznaü specyfikĊ uwarunkowaĔ lokalnych. Na etapie zaawansowanych przygotowaĔ do realizacji projektu, a nawet w nastĊpnej fazie – realizacyjnej – opisywano trudnoĞci wynikające z nieuregulo-wanych stanów własnoĞciowych nieruchomoĞci oraz długotrwałych procedur planistycznych (szybkie uzyskanie dokumentów planistycznych i architektonicz-nych, niezbĊdnych w konkretnych wypadkach, było czĊsto niemoĪliwe)18.
Nowa ustawa o partnerstwie publiczno-prywatnym ma charakter ogólny, ra-mowy, odsyła do innych aktów prawnych obowiązujących w Polsce. Według czĊĞci badanych nowe rozwiązania ustawowe pozostawiają zbyt duĪą sferĊ swobody wyboru konkretnych rozwiązaĔ. Ta ocena wynika zapewne z negatyw-nych doĞwiadczeĔ kadry urzĊdniczej z przeszłoĞci, swoboda oznacza bowiem wyĪszy stopieĔ niepewnoĞci oceny przyjĊtych rozwiązaĔ przez zewnĊtrzne podmioty kontrolujące. WyraĨnie widoczna była obawa pracowników samorządu terytorialnego nie o podejmowanie działaĔ, które mogłyby skoĔczyü siĊ niepowo-dzeniem, a o problemy stwarzane przez podmioty kontrolujące i nadzorujące bez wzglĊdu na skutki przyjĊtych rozwiązaĔ. Jest to wynikiem poczucia braku zaufania i paraliĪuje czĊsto inicjatywĊ pracowników jednostek publicznych19.
PodkreĞlano takĪe, iĪ brak w nowej ustawie wymogów dotyczących analiz nie zwalnia podmiotów publicznych od koniecznoĞci ich posiadania, co wiĊcej, zgłaszano, iĪ „na wszelki wypadek” naleĪy stosowaü wymogi poprzedniej regulacji, skoro nowa nic na ten temat nie mówi. Takie podejĞcie moĪe genero-waü w przyszłoĞci powaĪne trudnoĞci.
Przygotowania merytoryczne powinny zakoĔczyü siĊ wyborem podmiotu prywatnego oraz zawarciem szczegółowej umowy dotyczącej wzajemnych praw i obowiązków stron partnerstwa20. Jednymi z najpowaĪniejszych problemów praktycznych na tym etapie były długotrwałe procedury odwoławcze w ramach zamówieĔ publicznych. Ponadto jako waĪny problem wymieniano brak mode-lowych umów o charakterze długoterminowym, brak wzorców i standardów, które moĪna byłoby stosowaü przy róĪnorodnych projektach.
18
Aczkolwiek bardzo zastanawiające są róĪnice w zakresie czasu trwania prac planistycz-nych w poszczególplanistycz-nych miastach – sporządzenie planu miejscowego wymagało od 1 do 3 lat.
19
P. Sztompka, Zaufanie. Fundament społeczeĔstwa, Wyd. Znak, Kraków 2007; B. Gąciarz, Instytucjonalizacja samorządnoĞci. Aktorzy i efekty, Wyd. IFiS PAN, Warszawa 2004.
20
W obecnym stanie prawnym podmiot publiczny powinien z góry przewidzieü, która forma wyboru partnera prywatnego bĊdzie stosowana w konkretnym projekcie PPP. Ustawa rozróĪnia dwie sytuacje: jeĞli wynagrodzenie w całoĞci bĊdzie pokrywane przez podmiot publiczny, wymagane bĊdzie stosowanie przepisów Prawa zamówieĔ publicznych (Ustawa z 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówieĔ publicznych, DzU z 2007 r., nr 223 z póĨn. zm.), natomiast jeĞli czĊĞü wynagrodzenia podmiotu prywatnego bĊdzie miała formĊ poĪytków z tytułu partnerstwa, niezbĊdne bĊdzie stosowanie przepisów ustawy o koncesjach na roboty budowlane i usługi.
W ramach przeszkód i problemów w sferze wzajemnych relacji miĊdzy partnerami wskazywano róĪnice miĊdzy celami podmiotów publicznych i prywatnych w ramach PPP. Czynnikami zniechĊcającymi partnera prywatnego do przystąpienia do projektu PPP związanego z przekształceniami przestrzeni miejskiej była czĊsto wysoka kapitałochłonnoĞü i trudnoĞü z osiągniĊciem poĪądanego zysku. Jedynie nieliczne projekty, w szczególnoĞci w najwiĊkszych miastach, były wystarczająco atrakcyjne z komercyjnego punktu widzenia. WyraĨnie widoczne były róĪnice w opiniach miĊdzy pracownikami samorządów w miastach z duĪą i małą iloĞcią inwestycji21. Wszyscy ankietowani zgodzili siĊ z tym, iĪ polski urzĊdnik samorządowy nie jest przygotowany do prowadzenia negocjacji z partnerem prywatnym, czĊsto duĪym przedsiĊbiorcą zagranicznym.
Etap przygotowaĔ merytorycznych czĊsto koĔczył siĊ zatrzymaniem reali-zacji projektu, m.in. z powodu braku zainteresowania ze strony podmiotu prywatnego. Klimat polityczny takĪe wpływał na percepcjĊ potencjalnego partnerstwa, poniewaĪ np. wywołanie poczucia braku zaufania zniechĊcało zarówno partnera publicznego, jak i prywatnego.
6.3. Faza realizacji projektu
Po przeprowadzeniu niezbĊdnych procedur prawnych dotyczących wyboru partnera prywatnego i wynegocjowania warunków współpracy powinna nastąpiü faza realizacji projektu. NaleĪy w tym momencie zauwaĪyü, iĪ czĊsto ocena barier i przeszkód w tej fazie oraz zakoĔczenia projektu miała charakter jedynie rozwaĪaĔ teoretycznych. Wskazywano, iĪ w trakcie trwania partnerstwa moĪe siĊ pojawiü wiele czynników, które zaburzą jego funkcjonowanie. Zmiany koniunktury gospodarczej, sytuacji ekonomicznej podmiotu prywatnego, obowiązującego prawa mogą oznaczaü koniecznoĞü zmian warunków realizacji projektu PPP. Podmioty prywatne mogą mieü problem z uzyskaniem Ğrodków finansowych niezbĊdnych do realizacji projektów, a ich poszukiwanie moĪe skłaniaü je do nacisków zmierzających do poĞredniego zaangaĪowania strony publicznej w finansowanie poprzez udzielenie gwarancji na rzecz podmiotu finansującego, co byłoby naruszeniem prawa22.
21 W miastach cieszących siĊ zainteresowaniem inwestorów uwaĪano, iĪ kryzys moĪe
przy-nieĞü korzyĞci w postaci zwiĊkszonego zainteresowania podmiotów prywatnych udziałem w projektach PPP, poniewaĪ partner publiczny nie zbankrutuje, popyt na oferowane dobra lub usługi o charakterze uĪytecznoĞci publicznej nie bĊdzie malał, a ryzyko ponoszone przez stronĊ prywatną bĊdzie niĪsze niĪ przy typowych działaniach komercyjnych. JednakĪe w miastach o niĪszym poziomie atrakcyjnoĞci i mniej aktywnych sekcjach PPP obawiano siĊ zastopowania dalszych działaĔ ze wzglĊdu na brak zainteresowania ze strony inwestorów prywatnych.
22
NaleĪy takĪe pamiĊtaü o tym, iĪ komercyjne finansowanie projektu nie moĪe spowodowaü zawyĪenia kosztów samego projektu powyĪej tego, co zapłaciłby podmiot publiczny realizując projekt samodzielnie.
NaleĪy pamiĊtaü o koniecznoĞci zachowania procedur prawnych w razie istotnych zmian warunków współpracy podmiotów publicznych i prywatnych, a w szczególnoĞci przepisów o zamówieniach publicznych i pomocy publicznej23.
Najdalej idące zmiany mogą wynikaü z braku pełnej realizacji umowy. Ten stan moĪe byü wynikiem zarówno przyczyn zewnĊtrznych, jak i leĪących po stronie jednego z partnerów. Szczególną uwagĊ naleĪy tu poĞwiĊciü realizacji ekonomicznych załoĪeĔ projektu oraz potencjalnej niewypłacalnoĞci partnera prywatnego.
6.4. Faza zakoĔczenia projektu
MoĪliwe są dwa typy zakoĔczenia projektu – zgodnie z postanowieniami umowy oraz w wyniku niewywiązania siĊ z jej postanowieĔ. W wypadku nie-moĪliwoĞci osiągniĊcia zakładanych efektów ekonomicznych jednym z moĪli-wych rozwiązaĔ jest odstąpienie od partnerstwa lub zmiana partnera prywatne-go. Podobny rozwój wydarzeĔ miał miejsce w przeszłoĞci w wiĊkszoĞci bada-nych miast w ramach quasi-PPP. CzĊsto dalsza realizacja danego zadania publicznego była cedowana wyłącznie na podmiot publiczny, który musiał podołaü nowym obowiązkom. Takie doĞwiadczenia zniechĊcają podmioty publiczne, które muszą liczyü siĊ z ryzykiem koniecznoĞci przejĊcia projektu i uwzglĊdniaü to w postanowieniach umowy zawieranej z partnerem prywatnym.
W zasadzie na kaĪdym etapie – od pojawienia siĊ idei do realizacji – moĪe pojawiü siĊ problem braku akceptacji społecznoĞci lokalnej dla współpracy publiczno-prywatnej. W szczególnoĞci urzĊdnicy obawiali siĊ niechĊci wywoła-nej mentalnoĞcią homo sovieticus24, przejawiającej siĊ brakiem zaufania, trakto-waniem zysku podmiotu prywatnego jako aspektu negatywnego, powszechną opinią o korupcji panującej wĞród urzĊdników publicznych. Te kwestie są widoczne nie tylko w Polsce, ale takĪe w innych krajach postsocjalistycznych25. Powoduje to trudnoĞci w realizacji projektów, zarówno po stronie publicznej,
23
W polskiej ustawie o PPP wprost wystĊpuje odwołanie do ustawy o zamówieniach pu-blicznych lub do ustawy o koncesjach na roboty budowlane i usługi w kwestii procedury wyboru partnera prywatnego. W Ğwietle przeprowadzonych badaĔ wydaje siĊ jednak, Īe ta problematyka moĪe sprawiü wiele, nieprzewidywanych obecnie, trudnoĞci przy realizacji projektów PPP. Ankietowani pracownicy samorządowi, pomimo przedstawienia bazujących na doĞwiadczeniach UE potencjalnych obszarów, w których moĪliwe jest łamanie zasad prawa zamówieĔ publicznych oraz pomocy publicznej przy tworzeniu PPP, nie widzieli Īadnego niebezpieczeĔstwa.
24
W tym wypadku oznacza to instrumentalne traktowanie prawdy i fałszu, dobra i zła, brak zrozumienia dla realiów kapitalistycznych, nieuzasadnione roszczenia wobec paĔstwa i innych osób.
25 R. Kaarklins, Wszystkiemu winien system. Korupcja w krajach postkomunistycznych, Sic!,
jak i prywatnej. UrzĊdnicy, obawiając siĊ oskarĪeĔ, wstrzymują siĊ z podjĊciem decyzji, a według nich takĪe podmioty prywatne nie są skłonne wikłaü siĊ w inwestycje z sektorem publicznym, które naraĪone są na wiele kontroli, nadmierną biurokracjĊ i złe nastawienie społecznoĞci lokalnej.
Podsumowanie
Na podstawie przeprowadzonych badaĔ moĪna wnioskowaü, iĪ na kaĪdym etapie ĞcieĪki prowadzącej do realizacji projektu w formule PPP pojawiają siĊ problemy – najbardziej są widoczne w momencie wstĊpnych przygotowaĔ oraz przygotowaĔ merytorycznych. PrzejĞcie do nastĊpnej fazy realizacyjnej wymaga bowiem nie tylko wiedzy fachowej, ale takĪe odwagi decyzyjnej. Obawa przed podjĊciem decyzji, w szczególnoĞci w Ğwietle nieprecyzyjnej regulacji prawnej, zniechĊca do uĪywania formuły PPP.
Jak wykazały badania, bardzo czĊsto wstĊpne deklaracje o zainteresowaniu formą PPP nie znajdywały pokrycia w konsekwentnych działaniach podmiotów publicznych. Wydaje siĊ, Īe m.in. była to swoista ochrona przed ewentualnymi oskarĪeniami korupcyjnymi (słynne rozwiniĊcie skrótu: PPPP – czwarte P oznacza prokuraturĊ) przy zbyt restrykcyjnej regulacji prawnej. Ponadto czĊsto media lokalne były bardzo podejrzliwe w stosunku do współpracy miĊdzy podmiotami prywatnymi i publicznymi, a lokalni politycy wykorzystywali zaistniałe nieprawidłowoĞci do walki politycznej. Wobec takiego nastawienia podmioty publiczne obawiały siĊ wchodzenia w PPP.
W ramach przeprowadzonych badaĔ dokonano weryfikacji wskazywanych w literaturze barier w rozwoju PPP w Polsce. Potwierdzono, iĪ jednym z podstawowych Ĩródeł niepowodzeĔ w rozwijaniu formuły partnerstwa publiczno-prywatnego jest regulacja prawna (ustawa o PPP z 2005 r.) w połą-czeniu z brakiem wzorów i standardów umów oraz inercja decyzyjna podmiotu publicznego. W tym ostatnim aspekcie widoczne były jednak duĪe róĪnice w opiniach urzĊdników samorządowych w poszczególnych miastach.
Uwarunkowania realizacji projektów PPP w Polsce powodują koniecznoĞü podjĊcia okreĞlonych działaĔ zmierzających do upowszechnienia tej formuły współpracy. MoĪna je zebraü w trzech generalnych zaleceniach: 1) tworzenia i przekazywania wiedzy na temat PPP i regulacji unijnych (rozpropagowania działalnoĞci publicznego centrum wymiany wiedzy, dzielenia siĊ wiedzą przez urzĊdników, wypracowania najlepszych praktyk i kampanii medialnej); 2) uczenia siĊ na błĊdach (przekazywania wiedzy o błĊdach dotyczących PPP, popełnionych w innych krajach, tłumaczenia informacji o PPP i regulacjach unijnych) oraz 3) realizacji zasady przejrzystoĞci, co pozwali uniknąü oskarĪeĔ o korupcjĊ.
MAGDALENA ZAŁĉCZNA
BARRIERS OF PPP IN POLAND IN THE DEVELOPMENT OF URBAN SPACE
Studies conducted in 11 Polish cities in the first half of 2009 with the financial support of Ernst & Young Better Government Programme, grant title: The EU single market regulations and legislation of public-private partnership (PPP) in urban development projects in Poland have produced several conclusions concerning both the perception of the idea of public-private partnership in Poland and real preparation for its implementation. The aim of the paper is to verify barriers, known from literature, that hinder joint operations within the public-private partnerships.
