CZY J E S T M O Ż L I W A D Z I Ś I N T E G R A C J A N A U K ?
The Study of Time II. Ed. by J . T. T r a s e r , N. L a w r e n c e . B e r l i n , H e i d e l -berg, N e w Y o r k 1975. S p r i n g e r Verlag. D o m i n u j ą c ą cechą n o w o ż y t n e j n a u k i jest j e j w z r a s t a j ą c e z r ó ż n i c o w a n i e . P o w s t a j ą nowe, coraz b a r d z i e j w y s p e c j a l i z o -w a n e dziedziny -wiedzy, a -w r a z z t y m n o w e ż a r g o n y n a u k o w e — h e r m e t y c z n e języki. W p r a w d z i e u ł a t w i a j ą one p o r o -z u m i e n i e , lec-z dla n i e w t a j e m n i c -z o n y c h s t w a r z a j ą b a r i e r y coraz t r u d n i e j s z e do p o k o n a n i a . N a w e t n o w e dziedziny n a u k i , p o w s t a j ą c e n a t e r e n a c h , przez k t ó r e p r z e b i e g a j ą linie podziału, t y l k o p r z e z p o c z ą t k o w y o k r e s p e ł n i ą r o l ę łączącą g r a -niczące ze sobą specjalności. P o t y m s t o s u n k o w o k r ó t k i m etapie, s t a j ą się j e d -ną z w i e l u w ą s k i c h specjalności.
O g r o m n a i wciąż r o s n ą c a l i t e r a t u r a f a c h o w a — k t ó r a w y m a g a od p r a c o w n i -k a n a u -k i stałego i n t e n s y w n e g o w y s i ł -k u , jeśli chce on o r i e n t o w a ć się n a b i e ż ą c o w s w e j dziedzinie — p r a k t y c z n i e u n i e -możliwia śledzenie p o s t ę p ó w n a u k i poza s w ą s p e c j a l n o ś c i ą . Uczony z n a j d u j e się dziś w s y t u a c j i p o d o b n e j do Alicji, k t ó r a m u s i a ł a biec z n a j w i ę k s z ą m o ż l i w ą s z y b -kością, do u t r a t y t c h u , a b y nie cofać się, lecz t y l k o stać w m i e j s c u 1.
np. możliwością pogłębienia b a d a ń — d y f e r e n c j a c j a n a u k i m a j e d n a k b a r d z o p o w a ż n e m a n k a m e n t y . H a m u j e ona p r z e -p ł y w i n f o r m a c j i m i ę d z y w ą s k i m i s -p e c j a l n o ś c i a m i i u t r u d n i a o r i e n t a c j ę w
cało-kształcie d o k o n a ń i ocenie s y t u a c j i człowieka w świecie. Nic tedy dziwnego, że w y s t ę p u j e o s t r a r e a k c j a p r z e c i w t e m u s t a n o w i rzeczy.
Ryc. 1. Z e g a r na zębatce tzw. „pilasty". T w ó r c a n i e z n a n y , N i e m c y 1770
Poza b e z s p o r n y m i z a l e t a m i
L e w i s C a r r o l : Alicja w krainie czarów. W a r s z a w a 1972.
756 Recenzje
Obserwujemy wciąż nowe wysiłki w kierunku przeciwstawienia się tej dominującej tendencji rozwoju dzisiejszej nauki. Między innymi mamy tu na myśli wszelkie próby systematycznej wymiany informacji między uczonymi, zaj-mującymi się tym samym przedmiotem badań z różnych punktów widzenia.
Z punktu widzenia integracji wiedzy, szczególnie interesujące są prace International Society for the Study of Time — międzynarodowego towarzystwa gru-pującego tych wszystkich, którzy zajmują się problematyką czasu. ISST — to-warzystwo, którego pierwszym przewodniczącym został wybitny fizyk i astronom G. J. Whitrow, ma na swym koncie niemałe osiągnięcia. Odbyły się dwie międzynarodowe konferencje: pierwsza w Oberwolfach w Niemczech w 1969 г., a następna w cztery lata później niedaleko Yamanaka Lake w Japonii. Ma-teriały z drugiej konferencji ukazały się pod koniec 1975 r. w książce, impo-nującej zarówno pod względem formy jak i treści.
Materiały konferencji podzielone zostały na jedenaście grup tematycznych, z których każda zawiera kilka referatów. A oto tytuły poszczególnych grup tematycznych oraz spis referatów:
I. S t a r z e n i e s i ę .
Czasowe stadia w rozwoju (H. B. Green). Czas, śmiierć i rytuał starości (R. Kastenbaum). I. B i o l o g i c z n y r y t m .
Astronomiczne związki w biologicznych rytmach (С. P. Richter).
Stany cykliczne jako biologiczne pola czaso-przestrzenne (G. Schaltenbrand). III. H i s t o r i a i d e i .
Koncepcja czasu w starożytności Zachodu (P. E. Ariotti). Nietzsche i koncepcja czasu (D. W. Dauer).
Cza-sowość i czas u Hegla i Marksa (W. Mays). Czas historyczny w pracach Leibniza (W. Voisé). IV. L i t e r a t u r a .
Cztery fazy czasu a literacki modernizm (R. J. Quinones). V. M u z y k a .
Struktura czasu w muzyce (G. Rochberg). VI. F i l o z o f i a .
Czasowość ludzka (H. L. Dreyfus).
Struktura „Żywej teraźniejszości" Husserla i Prousta. J. Huertas - Jourda). Upływ czasu (i przestrzenna metafora (N. Lawrence).
Czas: Istnienie czy tylko świadomość? Realistyczny punkt widzenia (M. Mat-sumoto).
Czas i etyka: Jak jest możliwa moralność? (C. M. Sherover). Czym nie jest czas? (M. Yamamoto).
VII. F i z y k a .
Nie-kauzalne podejście do fizycznego czasu (S. Kamefuchi). O powstaniu nieoznaczoności (Ken-dchi Ono).
Prawa fizyki a idee czasu (D. Park). Przyczynowość a czas (M. S. Watanabe). VIII. F i l o z o f i a p o l i t y k i .
Historia filozofii polityki a mit tradycji (J. G. Gunnel). IX. P s y c h o l o g i a .
Zdarzenia są dostrzegalne, a czas nie jest dostrzegalny (J. J. Gibson). Czas, doświadczenie i procesy pamięci (J. A. Michoń).
X . S p o ł e c z e ń s t w o .
Struktura czasu i jego mierzenie. O wzajemnym związku między zegar-mistrzami a czasem socjalnym (H. Novotny).
Analiza przyszłej orientacji i niektóre jej społeczne wyznaczniki (G. Tromms-dorff i H. Lamm).
X I . S p e c j a l n a s e s j a p o ś w i ę c o n a z e g a r m i s t r z o m i c z a s o w i . Materiały konferencji są naprawdę frapujące. Zawierają one wiele informacji z najróżniejszych dziedzin badań o czasie. Warto podkreślić, że nawet naj-bardziej specjalistyczne referaty pisane są w sposób komunikatywny i zrozu-miały dla czytelnika z wyższym, a nawet średnim wykształceniem. Uczestnik konferencji, a wraz z nim czytelnik, otrzymują więc popularyzację nauki na najwyższym poziomie. Jest to bowiem popularyzacja, którą dla użytku uczonych reprezentujących najróżniejsze specjalności, przygotowują ich koledzy — uczeni z pierwszej linii frontu — ci, którzy sami biorą udział w tworzeniu nauki. Uczonych z różnych dziedzin łączy w tym przypadku nie tylko fakt, że zajmują się oni profesjonalnie nauką, ale i to, że wspólny jest ich przedmiot zainteresowania. Stąd inspirująca i stymulująca rola przekazywanych informacji. Siady tej inspirującej roli można odczytać już w artykułach zamieszczonych w omawianej książce. Uczeni piszący пр. o czasie w fizyce, powołują się niejednokrotnie na informacje (np. na temat zegarów biologicznych, procesów dorastania i subiektywnego poczucia czasu), które otrzymali z referatów swych kolegów.
Jedynym mankamentem prac przedstawianych na konferencji jest to, że — być może w odróżnieniu od referatów na specjalistycznych konferencjach nau-kowych — nie zawierają one na ogół informacji z zakresu najnowszych osiągnięć, z zakresu zagadnień, odnośnie których zdania wśród specjalistów są jeszcze wciąż podzielone. Są to sprawozdania raczej interesujące, zawierające ważne infor-macje z tych dokonań, które zyskały już zgodę ogółu w dziedzinie danej specjalności.
W tej sytuacji najciekawszymi referatami są dla uczonego te, które nie dotyczą jego dziedziny. Na ogół w zakresie swej dziedziny dowiaduje się on bowiem niewiele nowego. Omówmy dla przykładu niektóre referaty. Rozpocz-niemy od tych, które dotyczą czasu z punktu widzenia fizyki. Wszystkie referaty z tego zakresu zajmują się zagadnieniami o charakterze ogólnym. Autorzy ich wychodzą z najsłuszniejszego założenia, że im problem ma bardziej ogólny charakter, tym większej ilości dziedzin tyczy.
W swym referacie na temat nie-przyczynowego podejścia do czasu w fizyce S. K a m e f u c h i proponuje nową metodę opisu w fizyce. Zdaniem autora, u podstaw opisów stosowanych dotąd w fizyce leży zasada przyczynowości. To właśnie sprawia, że opisy te mają charakter asymetryczny względem kierunku upływu czasu. Przyczyna poprzedza skutek w czasie i stąd asymetria między przeszłością a przyszłością. Zasada przyczynowości ma jednak — pisze autor — charakter filozoficzny (a metaphysical character) obcy fizyce. Dlatego gmatwa ona opis fizyczny (jak widać, autor zdaje się wierzyć, iż można „oczyścić" fizykę od elementów filozoficznych!).
Aby uczynić opis fizyczny bardziej przejrzystym Kamefuchi proponuje usu-nięcie z niego zasady przyczynowości i zastąpienie jej zasadą działania na odległość (actio in distans). Zdaniem autora zabieg ten wyeliminuje elementy filozoficzne z opisu i zniweluje różnicę między przeszłością a przyszłością (tj. asymetrię względem kierunku upływu czasu), a co ważniejsze, pozwoli ujawnić nowe własności czasu, zamaskowane w stosowanym dotąd powszechnie opisie kauzalnym. Dla ilustracji tej myśli przedstawia on dwa opisy zjawisk
elektro-758 Recenzje
magnetycznych: w oparciu o teorię pola (opis kauzalny) oraz a - k a u z a l n y (przy zastosowaniu actio in distans).
Wywody a u t o r a nie w y d a j ą się być przekonywujące. Zasada actio in distans jest w r ó w n e j mierze filozoficzna, co i zasada przyczynowości. J e j zastosowanie nie „oczyszcza" więc opisu fizycznego z elementów metafizycznych.
Opis przy zastosowaniu actio in distans — w b r e w temu, co twierdzi autor — zawiera elementy asymetrii względem k i e r u n k u upływu czasu, opiera się on bowiem o teorię względności. Owe elementy asymetrii są bowiem zawarte w teorii względności, zgodnie z k t ó r ą zaburzenia nie mogą się rozchodzić n a t y c h -miast, a co n a j w y ż e j z szybkością światła w próżni. Tak więc siła działająca w teraz danym p u n k c i e może oddziałać na siłę z n a j d u j ą c ą się w i n n y m punkcie
p u n k t a m i zaczepienia sił, zaś с — szybkość światła w próżni. W ten sposób w opisie a k a u z a l n y m asymetria między przeszłości a przyszłością nie została wyeliminowana.
Mimo tych usterek a r t y k u ł K a m e f u c h i c g o jest interesujący. J a k sądzimy opis kauzalny i akauzalny należy uznać za równoważne. T r u d n o wykluczyć, że w pewnych p r z y p a d k a c h opis akauzalny może się okazać dogodniejszy. Wspomina o tym sam autor p o d a j ą c jako przykład opis drogi promienia świetlnego w tzw. „czarnych dziurach" (black holes), w których mogą występować zamknięte cykle czasowe typu ABCX...A. Oczywiście pod w a r u n k i e m , że takie cykle zostaną w przyszłości odkryte.
W a r t y k u l e poświęconym genezie nieoznaczoności K e n - i c h i - O n o zasta-nawia się nad specyfiką mechaniki k w a n t o w e j w porównaniu z klasycznym ujęciem. Klasyczne ujęcie ma c h a r a k t e r makroskopowy i dlatego jest determi-nistyczne. Natomiast mechanika k w a n t o w a opisuje procesy na mikropoziomie i dlatego pojawia siię w niej nieoznaczoność. Zdaniem a u t o r a nieoznaczoność w y s t ę p u j e również w makropoziomie, lecz jest ona niedostrzegalna. Ma to swe źródło w różnicy między odczuciem czasu a odczuciem przestrzeni. Dla przy-k ł a d u jednostprzy-ka m i a r y przestrzennej 1 metr jest łatwo dostrzegalna zmysłowo, natomiast odpowiednia dostrzegalna jednostka czasu — wynosząca jedną se-k u n d ę — stanowi równoważnise-k aż trzystu milionów metrów. „Dlatego możemy uważać, że wrażliwość naszego poczucia czasu jest 300 milionów razy mniejsza niż naszego poczucia długości"2.
Otóż — pisze autor — ta „tępota" w zakresie poczucia czasu sprawia, że u z n a j e m y czas t r w a n i a naszych obserwacji na m a k r o s k a l ę za r ó w n y zeru i nie dostrzegamy jego rozciągłości. Przy obserwacjach na mikroskalę tego r o d z a j u po-gląd jest nie do u t r z y m a n i a i stąd właśnie w y n i k a relacja nieoznaczoności, k t ó r a wiąże nieoznaczoność czasu z nieoznaczonością energii w formie z n a n e j relacji nieoznaczoności.
W a r t y k u l e D. P a r k a na t e m a t : Prawa fizyki a idee czasu, autor stara się podać definicję czasu w oparciu o a p a r a t pojęciowy fizyki. J a k o pojęcie pier-w o t n e pier-wpropier-wadza on zdarzenie. Czas zostaje określony jako jedna z czterech współrzędnych wyznaczających czaso-przestrzenną lokalizację zdarzenia. Odnośnie k i e r u n k u upływu czasu autor sądzi, że należy odwołać się do prawdopodobień-stwa. J e d n a k i n t e r p r e t a c j a p r a w d o p o d o b e ń s t w a n a s u w a trudności nie do poko-nania. Autor nie p o d e j m u j e próby pokonania tych trudności. Sądzi on, że trudności m a j ą r a c z e j teoretyczny aniżeli praktyczny c h a r a k t e r (mowa tu o p r a k -tyce naukowej). Mimo trudności P a r k uważa, że s p r a w a w a r t a jest przemyślenia
2 The Study of Time II, s. 257.
i dalszych badań — jest to bowiem temat niezmiernie płodny. Na potwierdzenie swej opinii cytuje słowa Kramersa: „(...) w świecie myśli ludzkich w ogóle a w naukach fizycznych w szczególności, najważniejsze i najbardziej owocne są te idee, które niezmiernie trudno dobrze zdefiniować"3.
Ostatni artykuł z zakresu fizyki pióra M. S. W a t a n a b e , poświęcony jest związkowi problematyki przyczynowości i czasu. Watanabe w pięknie napisanym referacie stara się wykazać, że czas i przyczynowość stanowią jedno, nie można bowiem pojąć czasu nie wprowadzjąc relacji przyczynowej. Autor ma przede wszystkim na myśli kierunek upływu czasu. Zgodnie z powszechną opinią fizy-ków i astronomów, kierunek upływu czasu dla wszechświata jako całości nie daje się określić. Można go natomiast określić dla pewnych ograniczonych czasowo i przestrzennie połaci. Otóż, pisze Watanabe, pewnym jest, że w naszym zakątku wszechświata („corner of the universe'') czas upływa w kierunku zgod-nym z prawem wzrostu entropii. Sprawia to, że można przewidzieć przyszłość i wpływać na nią.
Artykuł Watanabe jest bardzo interesujący, niestety nie rozwiązuje on znanych trudności związanych z kauzalną koncepcją kierunku upływu czasu oraz ze statystycznym charakterem prawa wzrostu entropii. Jak wiadomo, ka-zualna koncepcja kierunku upływu czasu, została wysunięta już przez Leibniza, a po tym niezależnie od niego przez Kanta. W pierwszej połowie dwudziestego stulecia koncepcja ta zyskuje na znaczeniu w związku z pojawieniem się szcze-gólnej teorii względności. Mamy tu na myśli głównie prace: Hermana Weyla, Hansa Reiche,nbaeha, Rudolfa Carnapa i Henryka Mehlberga. Niestety w y -siłki tych znakomitych uczonych nie dały wyników. Precyzacja relacji kauzalnej niezależnie od kierunku upływu czasu nasuwa szereg trudności o charakterze logicznym, semantycznym i gnoseologicznym. Związek przyczynowy umożliwia jedynie ustalenie kolejności zdarzeń niejednoczesnych w oparciu o relację „znajdowania się pomiędzy". Ta ostatnia relacja jest symetryczna względem swych skrajnych członów, nie umożliwia więc wyznaczenia kierunku upływu czasu.
Problem powiązania kierunku upływu czasu z drugą zasadą termodynamiki jest jeszcze bardziej skomplikowany — co bez wątpienia profesor Watanabe wie doskonale, mimo iż nie wspomina o tym w swoich rozważaniach. W ujęciu statystycznym druga zasada termodynamiki jest symetryczna względem kierunku upływu czasu, jeśli czas obserwacji jest dostatecznie długi. Asymetria pojawia się dopiero w określonych warunkach początkowych ii brzegowych. Kierunek czasu zgodny jest z kierunkiem wzrostu entropii dla wszystkich tych epok, w których wszechświat przejawia zakłócenia równowagi i tendencję do tworze-nia rozgałęzionych systemów, których warunki początkowe spełtworze-niają postulat bezładu (randomness).
Nie wątpimy, że sprawy te są doskonale znane autorowi. Jeśli o nich nie wspomina, to zapewne dlatego, iż unika rozważań zbyt specjalistycznych z uwagi na charakter konferencji.
Prezentowane referaty z zakresu fizyki nie mają bowiem charakteru do-niesień naukowych, lecz stanowią popularyzację na wysokim poziomie. Jak widzieliśmy tematy obejmują problematykę bardzo ogólną, wkraczającą na teren filozofii nauki. Forma referatów jest komunikatywna, autorzy unikają stosowania wyspecjalizowanego aparatu matematycznego i logicznego.
Te uwagi w mniejszym stopniu dotyczą referatów z zakresu historii myśli. Niektóre z nich wnoszą wiele nowego i stanowią istotny wkład naukowy. Dla przykładu omówimy dwa spośród nich.
760 Recenzje
Interesujący jest artykuł polskiego historyka nauki — Waldemara V o i s é. Jest on poświęcony analizie „czasu historycznego" i związanego z nim prawa ciągłości w dziełach Leibniza. Autor podkreśla ogromne znaczenie rozważań Leibniza dla rozwoju historii jako nauki. W kontekście prac niemieckiego filo-zofa czas historyczny należy rozumieć nlie tylko jako chronologiczny układ na-stępujących po sobie faktów, ale jako takie ich uporządkowanie, w którym każdy fakt ściśle wiąże się z przeszłością, w której tkwi jego geneza, i umożliwia przewidywanie przyszłości, na której kształtowanie wpływa. Takie ujęcie
sek-wencji zdarzeń ściśle łączy się z leibnizowską ideą ciągłości. Zgodnie z prawem ciągłości wszystko w przyrodzie odbywa się poprzez stopniowe przejścia, bowiem natura nie lubi skoków. W sposób przekonywujący autor wykazuje, że zarówno koncepcja czasu historycznego jak i ciągłości mogły powstać dzięki rozległej kompetencji Leibniza w zakresie filozofii, matematyki, fizyki, biologii, prawa i religii. Leibniz, w pewnym sensie, symbolizuje integrację nauk w swojej epoce.
Koncepcja Leibniza interpretowana jest niekiedy w postaci modelu linio-wego postępu. Voisé reprezentuje inny pogląd, który wydaje się bardziej adek-watny. Zdaniem autora Leibniz zdawał sobie dobrze sprawę z faktu, iż zmiany mogą mieć charakter zarówno dodatni, jak i ujemny. Tej koncepcji odpowiadałby raczej model o charakterze sinusoidalnym.
Warto również zwrócić uwagę na artykuł Doroty W. D a u e r na temat kon-cepcji czasu u Nietzschego. Wskazuje ona na uderzające podobieństwo rozu-mowania Nietzschego do Boltzmannowskiego. J a jednak sądzę, że silniejsze jest tu pokrewieństwo z koncepcją Poincarègo.
Dauer zwraca uwagę na ideę Nietzschego •— wiecznych powrotów światów. Jest to koncepcja cyklicznego charakteru continuum czasowego (nie jest to myśl nowa).
Jest uderzające, że argumenty Nietzschego oparte są o statystyczny punkt widzenia i w pewnym sensie antycypują rozważania nowsze. Pozwolę sobie za autorką przytoczyć cytat z pośmiertnych dzieł Nietzschego na ten temat:
„Jeśli wszechświat może być rozumiany jako określona ilość energii i okreś-lona ilość centrów energetycznych — zaś każda inna koncepcja jest nieokreśokreś-lona i dlatego bezużyteczna — to wynika stąd, że wszechświat musi przechodzić przez obliczalną ilość kombinacji w tej wielkiej grze o szanse w czasie swego istnienia. W nieskończonym czasie, w tym lub innym momencie każda możliwa kombinacja może być osiągnięta. Co więcej, może ona być osiągana nieskończenie wiele razy. Ponieważ między każdą „kombinacją" i jej najbliższym „powrotem" muszą zachodzić wszystkie możliwe kombinacje i każda z nich musi determi-nować całą serię kombinacji o tym samym początku ,przeto byłoby dowiedzione, że istnieje kołowy ruch absolutnie identycznych serii. Wszechświat wykazuje kołowy ruch, który powtórzył się już nieskończenie wiele razy i będzie grał swą grę aż do nieskończoności"4.
Czytelnika uderza fakt, iż rozważania Nietzschego do złudzenia przypominają rozumowanie Poincarègo, gdy wyprowadzał on swój słynny teoremat (z którego pod koniec życia zresztą zrezygnował). W oparciu o statystyczny punkt widzenia Poincare wyprowadza teoremat, z którego wynika, iż w układzie zachowawczym zjawiska mają przebieg quasi-okresowy, tzn. że w ciągu pewnego skończonego czasu każdy mikrostan musi się zbliżać dowolnie blisko do swej wartości po-czątkowej. Co więcej, do tego stanu wracać będzie niekończenie wiele razy z dowolnym przybliżeniem jeśli tylko założyć, że zarówno współrzędne jak i prędkości nie będą rosły w nieskończoność. W tym ujęciu znika nieodwracalny
c h a r a k t e r d r u g i e j zasady t e r m o d y n a m i k i . Poincare pisze: „Aby widzieć ciepło przechodzące od ciała zimnego do ciała ciepłego, na to nie trzeba koniecznie mieć bystrego wzroku, przytomności umysłu, inteligencji i zręczności demona maxwellowskiego, wystarczyłoby trochę ciepliiwości".
W r a m a c h r e c e n z j i t r u d n o n a w e t pobieżnie przekazać bogatą i i n t e r e s u j ą c ą treść z a w a r t ą w m a t e r i a ł a c h konferencji. Dlatego ograniczyłam się do kilku przytoczonych w y ż e j przykładów.
Na zakończenie p r a g n ę raz jeszcze podkreślić ogromne znaczenie wysiłków w k i e r u n k u p e w n e j p r z y n a j m n i e j integracji b a d a ń nad czasem. Owe zintegrow a n e badania nie mogą i n i e pozintegrowinny, rzecz jasna, zastąpić studiózintegrow s p e c j a listycznych. Na o d w r ó t w a r u n k i e m ich istnienia jest prowadzenie b a d a ń s p e c j a -listycznych. Zintegrowane b a d a n i a mogą j e d n a k odegrać — i n i e w ą t p l i w i e o d g r y w a j ą , doniosłą rolę j a k o płaszczyzna w y m i a n y i n f o r m a c j i , j a k o źródło inspiracji oraz j a k o w a r u n e k orientacji w całokształcie d o k o n a ń i ocenie sy-t u a c j i człowieka w świecie.
Irena Szumilewicz (Gdańsk)
Ryc. 2. Zegar podróżny „Zappler". Sygnowyny „ B r a u n Augusta", A u g s b u r g około r o k u 1700
Chinese science. Exploration of an ancient tradition. Ed. by Shigeru N a -k a y a m a and N a t h a n S i v i n. Cambridge, Massachusetts, London 1973. The
Mit Press. X X X V I + 334 s.
P r e z e n t o w a n y tu zbiór a r t y k u ł ó w stanowi drugi z kolei tom noiwej serii w y d a w a n e j przez Massachusetts Institut of Technology, k t ó r e j głównym r e d a k -torem jest N a t h a n Sivin i k t ó r a poświęcona jest historii n a u k i (przedeuropejskiej) w Azji Wschodniej. Seria n a z y w a się The MIT East Asian Science Series. J a k o pierwszy tom ukazała się książka m a t e m a t y k a i sinologa Ulricha L i b b r e c h t a
