Marek Tobera
"Idące Wilno. Szkice o Żagarach",
Andrzej Zieniewicz, Warszawa 1987 :
[recenzja]
Biuletyn Polonistyczny 31/4 (110), 336
ZIENIEWICZ Andrzej: Idęce Wilno. Szkice o Żagarach. W a r szawa 1987, PIW, ss. 240, zł
460,-Autora zajmuję przede wszystkim zagadnienia interpretacyj ne wileńskiego okresu twórczości Bujnickiego, Hałaburdy, M i ł o sza, Dembińskiego, Gołubiewa, Rymkiewicza, Zagórskiego. An al i zie poddaje m.in. programowe oraz "słabiej uświadomione, in tuicyjne" koncepcje poezjotwórcze żagarystów. Rozważania d o t y czę również drugiej połowy lat trzydziestych, a zatera okresu, w którym grupa już formalnie nie istniała. Całość zamyka k a l e n darium ” Źagarów".
3P/110/177 M.T.
ZIENIEWICZ Andrzej: Rozmowa, biografia, szczegół. Wokół problemu "formy bardziej pojemnej". "Zeszyty Naukowe UJ." Prace Historycznoliterackie. Z. 61. Kraków 1987, s. 19-30. W poetyckiej twórczości Czesława Miłosza dostrzega autor niezgodę na konieczność opowiedzenia się za jednym z członów alternatywy: poezja "czysta" - poezja społeczna. Program p o e tycki Miłosza, nazwany przez niego "formę bardziej pojemnę"^ był z jednej strony odsunięciem się od literatury " l i t e r a c k i e j ” , z drugiej - "wyminięciem konstrukcji ideowych, operuję- cych przedmiotowę perspektywę". Sledzęc reguły strategii poe- zjotwórczej Miłosza i dialektykę jego przesłań poetyckich, do strzec można dwa rodzaje realizacji tego programu: wielogłoso- wość, polimorficzność i tasowanie konwencji na jednym biegunie, na drugim zaś - ukierunkowanie na es en cj o n a l n o ś ć , wydobycie z języka tych pierwiastków, które silniejsze sę niż zmienne st y le epoki.
