BRONISŁAW ANDRZEJ MATYJA Instytut GeologU Podstawowej UW
STRATYGRAFIA OKSFORDU
POŁUDNIOWO-ZACHODNIEGOOBRZE2ENIA
GOR
SWIĘTOKRZYSKICHUKD 551.'1ft.31.0Z2:J1U.łK1:864.53(43&-lłlU:26-192.2 Góry Swiętokrzyskie)
Utwory oksfordu połudruowo..ozachodniego
obrze-żenia Gór SW'lętokTzyskich są, począwszy od pierw-szej połowy ubiegłego wieku, stałym obiektem
za-interesowań wielu geologów. Spośród nowszych opra-cowań wymienić należy pracę C. Peszata {16), do-tyczącą w głównej mierze liJt..o1.ogii utworów górno-junj9kich, oraz prace L. Malinowskiej (12, 13),
po-święcone zagadnieniom biostratygrafii oksfOil"du. UtWOil"OID ik'imerydu i najwymego oksfordu była po-święcona dwuczęściowa praca J. Kubka (9, 10). Do
przyjętyeh w ostatl\iej z wymien10nych publikacji wydzieleń stratygraficrmych nawiązuje niniejsza pra-ca, będąca fragmentem większego opracowania (15).
LITO STRATYGRAFIA
Utwory oksfOl"du południowO-'Zachodniego obrzeże
nia Gór SwiętGkrzyskich odsłaniają się od okolic Mnina .na północo-zachodzie po Okalice Chmielnika na południo-wschodzie. Utworami podścielającymi
osady· piętra oksfordzkiego,na całym omawianym obszarze, są gezy wapniste, w przeważającej części n~eżące do lIteloweju (18). Zespół gez wapnistych jest wytaIztałcony niezwykle monotonnie, a tworzą go .naprzemlanłegłe ławice silnie wapnistych gez z czertami i łupków marglisltych (16). W najwyższej części tego zespołu występują osady bulaste. W nie-których profilach (Mnin, Lasool.n) w stropie osadów bulastych występuje warstwa stromatolitowa (18). Dominującym typem litologicznym w oksfordzie są wapien1e. Wśród kompleksU tych skał Uczącego kil-kaset metrów miąższości można wyróżnić wiele ze-społów litologicznych (ryc.).
Zesp6ł wapleD! margUsłych tworzą przeławicające się wapienie margliste i łupki Granica z niżejległym
zespołem gez wapnistych jest wyratna, chociaż
naj-niższa część zespołu wapientJ. margliB'tych ma (podob-nie jak i najwy:i:sza część zespołu gez wapnistyCh) charakter osadów bulastych, ale zmienia się zarów-no barwa skał z żółto-zielonkawej na szarą, jak i zm'Il'iejsza się ich twardość. Bulastość osadu dość
szybko zanika i cieIikie początkowo ławice wapieni stają się ku stropowi coraz grubsze. W łupkach i wa-pieniach Ucznie występują gabki, amonity, belemni-ty, ramienionogi, rzadziej małże, jeżowce, szczątki
liliowców i rozgwiazd. Masę podstawową wapieni stanowi mikryt, a 9kładnikami ziarniastymi są
gru-zełki, grudki i szczątki organiczne. Te ostatnie są
reprezentowane przez epikule gąbek, mszywioły, rur-ki serpul, otwornice oraz skleryty strzykw. Miąż szość zespołu wapieni marglistyCh wynosi od 5,5 do
6,5 In.
Zesp6ł wapleD! siwych tworzą ciemnoszare, śred nioławicowe wapienie oraz nieliczne, kilkucentyme-trowej grubości, warstewki łupków marglistych. Obok barwy wapieni, chara'kterystycznyrn1 cechami
zespołu są częste skUpienia związków żelaza oraz bardzo wyrama oddzielność poszczególnych ławic
wapieni spowodowana gładkimi powierzchniami ich stropu i spągu. Dominującym składnikiem wapieni
są gruzełki tkwiące w mikrytowej masie
podstawo-475
wej. Szczątki organiczne są reprezentowane przez
luźne apikule gąbek i otwornice. Zespół
makroska-mieniałości stanowdą niezbyt llcme amonity, belem-nilty ·i terebratuD.ddy.
Miąższość zespołu wapieni siwych zmienia się od 5,5 do 8,5 In. DoJna granica zespołu jest bardzo wy-runa. 2'Jmlana barwy wapieni z szarych na ciemno-szare i równoczesne radykalne zubOOenie zespołu
ska-mieniałości zaznacza się w obrębie jednej lub dwóch
ławic. Mniej wyt'8Źna jest górna granica zespołu. Ja-ko kTy4;eriium jej wYZnaczenia przyjęto pojawienie
się w obrębie ławic wapieni putraidów (patrz niżej)
lub buł dm"zemiennych - typowych składników
nad-ległego zespołu wapieni morawiekich. Nazwę zespołu
wapieni siwych zapożyczono od miejscowej nazwy tych wapieni zwanych ,,siwym kamieniem" lub
,,si-wakiem".
Zesp6ł wapieD! morawlcldch tworzą grubo- i
średnioławicowe wapienie jasnoszare lub beżowo
szare, wykazUjące wyrafną oddzielność płytową. Charaktterystyczny.m, wyróżniającym je składnikiem
są występujące często putroidy, które swym ciem-niejszym zabarwieniem wyraźnie odcinają się od jaśniejszego tła skały, nadając wapieniom plamko-waty wygląd. Stąd też wzięło się określenie tych wapieni - -wapienie plamkowe (16).
Genezie ciemnych skupień węglanu wapnia, wy-stępujących licznie w wapiennych osadach g6rno-jurajskich wielu obszarów Europy, poŚwięcili wiele prac badacze zaChodnioeuropejscy f1, 8). Ich zdaniem węglan wapnia tworzący owe ciemne Skupienia
wy-trącał się jako końcowy efekt procesów związanych z ro2lkładem· substancji organicznej na dnie zbiorni-ka. ·Tak wytrącony węgian wapnia okreŚlono jako putridalny, a dla ciał wapiennych utworzonych z pu-triadalnego węglanu wapnia zaproponowano termin putroid (15). Szerzej zagadnienia związane z obec-nością substancji organicznej w osadzie omówiono w innej pracy autora (15).
Masę podstawową wapieni morawickich stanowi mikryt, ale dominującymi składnikami są gruzełki i grudki Skamieniałości są reprezentowane przez gąbki krzemionkowe, ramienionogi, amonity, belem-nity, jeżowce, szczątki liliowców, skleryty strzykw (14), małże i skorupiaki, a obserwacje płytek cien-kich pozwalają uzupełnić ten zespół o mszywioły, serpule i otwornice. Zespół wapieni morawickich wy-kazuje na całym omawianym obszarze stałą miąż
szoŚĆ wynoszącą ok. 130 m.
Zesp6ł gl6wnych wapieni Ikallsłych wykazuje wiele analOgii do wyróżnianych pod tą samą nazwą (2) utWOl"ÓW z obszaru Jury Polskiej. Wapienie ska-liste są przeważnie nieuławicone, rzadziej gruboławi cowe, niekiedy obserwować można w lich obrębie uła wicenie płaskurowate. Cechują się one bardzo niską
porowatością, przełam mają zadziorowaty bąd:f mu-szlowy, a dominująeym *ładnooem jest m.ikryt.
W obrębie zespołu głównyCh wapieni skalistych
wyróżnić można liczne odmiany wapieni różniące się
odmiennym zespołem skamieniałości i zmiennym udziałem składników ziarnistych. Ogólny trend.
kt&o
ry można zaobserwować w kolejnych, coraz wyż
szych stratygraficmie odmianach, polega na: zwięk
szaniu ilości składników ziarnistych oraz pojawia-niu się organizmów 'WI9kazujących na spłycanie śro
dowiska sedymentacji. I tak, w odmianach wystę pujących w niższych częściach zespołu wapieni ska-listych dominują gąbki 'uzemionlrowe, serpule 1
mszywioły, Illatomdast w odmianie pojawiającej się
niekiedy w ipl"zystrqpowych częściach zespołu
domi-nują pokruszone szczątki korali hermatypowych
należących do rodzin Latomeandrddae, Microsolenidae i Stylinidae (oznaczenia dr E. Roniewicz), gąbki wa-pienn-e, s2lkarłupn1e, małże i ramienionogi. .
Główne wapienie Skaliste cechuje bardzo zmien-na miąższość; w niektórych protilach brak ich
zu-pełnie, w lnn~h OSiągają miąższość do 250 m. Utwo-ry z licmymi koralami występują w tych partiach
zespołu gł6wnych wapieni SkaJJistych, w których
o-siąga ona -oajwiększe miąższości. Świadczy to o istnie-niu płytłIzych i głębszych stref w obsZ81'Ze sedymen-tacji wapieni skalistych. W wielu profilaCh, w któ-rych można obserwować przejście od wapiend skali-stych do nadścielających je wapieni siedleckich, na pograniczu tych zespołów występują margle (por.
niżej).
Zesp6ł wapieni siedleckich. Dominującym typem litologicznym w tym zespole są gruboła'wrlcowe
(2--3 m) wapienie mikrytowe o zmienn-ej porowatoścI
m' 10~
Fr;;
.
.
---l
::: I
I
. .
.
7~
.
600
8
o::::J:!
o
.
51%m
4_
3~2E:3
1~m:
10
o
~.---~
Prom zbiorczy oksfordu SW obrzeżenia Gór Świętokrzyskich.
1 - zesp6ł gez wapnistych, Z - osady bulaste! 3 - zespÓł
wapieni marglistych, 4 - zespół wapieni 8 wych, 5
-zesPół wapieni morawickich, 8 - zespół gł6wnych wa-pieni skalistych oraz wawa-pienie skaliste występujące w
ob-rębie zespołu wapieni siedleckich, 7 - zespół wapieni sied-leckich, 8 - margle, 9 - zespół wapieni kredowatych 10-·
zespół utworów znad wapieru kredowatyeh. LiniamI gru-bymi zamaczono granice wyróżnionych zespoł6w
litologicz-nych. .
Summative profile oj the Oxfordian
of
SW margin oj the Holll Cross Mts.1 - calcareous gaize member, 2 - nodular deposits, 3 -marly limestone member, 4 - grey limestone member, 5 -Morawica limestone member, 6 - member of main Felsen-kalk limestones and FelsenFelsen-kalk limestones occurriJlg in Siedlce llme8tone member, 7 - Siedlce limestone member,
B - marla, 9 - chalky limestone member, 10 - member ol deposlt8 overlying chalky l1mestones. Boundaries of litho-logtcal members illferentiated marked with heavy line.
- za.rÓWlll.O pylaste, jak i zbite - zaWlierające bar-dzo llliel1czne skamieniałości. Nieco odmienne cechy
mają jedynie wapieme tego >z;espołu występujące
bez-pośrednio nad zespołem wapieni morawickich oraz,
. występujące w obrębie odmian pylastyCh, wapienie skaliste,. młodsze stratygraficznie od zespołu głów
nych wapieni skaliBtych. Pierwsze z wymienionych
zawierają gąW krzemionkowe i krzemienie; wystę pują w nich' trzy pokłady mar.gli. Margle te :w ka-mieniołomie w Siedlcach występują 190-210 metrów ponad stropem gez wapnistych, a dalej w kie-rUlJl'ku południowo-wschodnim na Góme Krasnowic-klej zajmują pozycję na głównych wapieniach ska-l<istych, 390 m nad stropem gez wapnistych. Z po-równarua pozycji, jaką zajmują margle w obu wy-padkach wynika, że niższa część wapieni siedlec-kich, o miąższośoi ok. 60 m, odpowiada wiekO"l\o'o
całemu zespołowi gławnych wapieni skalistych.
Miąmzość zes,połu wapieni Sliedleckich jest zmien-na. W mieiscach gdzie nie występują główne wapie-nie Ska'Hs.te WYIllOSi ona ok. 470 m, a w pl'ofi1ach o
pełnej miąższości wapieni skalistyCh .zmn·iejsza się
do ok. 260
m.
Zesp6ł wapieni kredowatych, o miąższości ok.
120-130 m, występuje nad wapieniami siedleclkimi
(9). Zespół ten tworzą gł6'wnie si.J.nie porowate, mięk
kie, niewyTaf:nie uławicone wapienie. Skały te
za-wrlerają niekiedyoliczne korale, nerynee, dicerasy i
SQlenopory, a także wkładki wapieni oolitowych i onkoidy. W ich obrębie mogą występować także
odIIDiany zbitych, pelitowych wapieni.
BIOSTRATYGRAFIA
Podział biostratygreficzny oksfordu, oparty na po-ziomach i podpozi~ach amomtowych, nie jest jed-nolity dla całego OÓBZaru Europy, ze względu na istnienie prowincji zoogeograficznych (17). W ni-niejszej pracy (tab.) przyjęto .najnowsze ujęcie (6)
podziału stosownego dla prowincji submediterrań
skiej. Bodział ten znajduje zastosowanie na obszarze Jury Polskiej i w obrzeż-eniu Gór Swiętokl'zySkich, C{) wykazano w kli:lku pracach (3, 4, 9, 19). Jedyna różnica w stosunku do schematu badaczy francu-skich (6), !polega na odmiennym Ujęciu granicy oks-fordu środkowego i górnego (11).
Oksford dolny. Najst!N'Sze osady oksfordu,
nale-żące do poziomu mariae, udokumentowano w odsło nięciu w przekopie do kamieniołomu w Wolicy. W OfIadach bulastych, występujących w najwyższej czę ści zespołu ge'L wapndstych znale'Liono m. in.: Quen-stedtoceras mariae (d'O rb.), Q. omphalotdes S
o
w.,Cardioceras (ScarbuTgiceras) scarburgense (Y o u n g
& B i r d). WspÓłwystępowanie rodzajów Quensted-toceras i CaTdioceras, a zwłaszcza obecność ostat-niego z wymienionych gatunków, wska·zuje na niż
szy z dwóch podpoziomów poziomu mariae -
pod-po:z:iom scarburg~. Zasięg wyższego podpoziomu
praecocdatum :truooo jest sprecyzować przy bcaku gatunku indeksowego; można jedynie dopuszczać, iż
podpoziom ten obejmuje ikiika najniższych warstw
zespołu wapieni mal'gllistych. W warstwach tych
wy-stępują bowdem:· Cardioceras (Scarburgiceras) har-monicum M a i r e i Creniceras renggeri (O p p e l),
mane zarówno z podpoziomu bukGwslcii, jak i
prae-COI."datum.
W o1xębie odsłonięć zespołu wapieni marglistych
udało się udOkumen·tować obecność wszystkich trzech podpoziomów poziomu cordatum. Obecność
podpmomu bu'koW9kii w zespole wapi-eni marglistych
o-kreśla podrodzaj Scarburgiceras, w tym i gatunek indeksowy Cardioceras (Scarburgiceras) bukowskii
M a i r e. Wraz z tymi · formami występują m. in.:
Creniceras renggeri (O p P e l), C. crenatum (B1" u g.),
TarameUiceras minax . (B u k), T. pseudoculatum
(B u k.), GoZiathiceras goliathus (d'O rb.), G. cyclops
Ark e 11, N eocampylites delmontanus helveticus
(J e a n n e t), Parawedekindia arduennensis (d'O rb.),
Peltoceratotdes constantł.i (d'O r 'b.), Peltomorphites athletoides (L a h u s e n), P. hoplophOTUB (B u c k
-m a n), P. $1Jbeugen.ii Ark ell, P. eugenii (R a s p a i 1),
Rursiceras bodeni (P r i e s er), Aspidoceras (Euaspl-doceras) ovale (N e u m.) i Mirosphinctes frickensis
(Mo es ch).
Podpoziom cOfltica.rdia określa ·gatunek Cardioce-ras (CardioceCardioce-ras) costicardia var. vulgare Ark e 11.
KORELACJA J'EDNOS'I'EK·
mo-
I LlTOS'I'RATYGHA.FICZN"Y!CHPoziomy Jednostki litostratygrafiozne ..
wapienie kredowate ..
kimeryd platyno ta
wapienie siedleckie planula
'"CI
..
górny bimammatum Igłówne wapienie skalistebifuroatus
o
...
środkowy transversarium wapienie morawiokie'"
,.!ol
o
dolny kelowej
W tym samym podpoziomie wyetępują: ·Creniceras
Tenggeri (O p P e l), C. cTenatum (B r u g.),
Neocam-pytites (N eocampylites) viUeTsi (R o lIi er),
GZochi-ceras (CoryGZochi-ceras) d,istoTtum (B u k.), CaTd,ioceras
(Ver-tebriceras) altumeratum A r Ik e II, . Parawed,ekindia
aTduennensis (d'O rb.), PeUoceTatoides constantii
(d'O r b.) -i inne.
Podpoziom cordatum obejmuje najwyższą c;:zęść
zespołu wapieni rna:rglistych. Dokumentują go:·
CaT-dioceTas(CaTd,ioceras) ashtonense Ark e 11 i
Cardio-ceTas (Ccirdioceras) peTsecans (B u·c k m a n), znane
z tego podpoziomu w Wielkiej Brytanii (l, 5). Reasumując można stwierdzić, że pozi()m
corda-tum obejmuje prawdopodobnie, oprócz kilku najniż
szych warstw, cały zespół wapiend rnarglistyeh, a
może nawet i część ze6połU waJłieni siwych.
. Oksford środkowy. Najstarszymi utworami
nale-żącymi do oksfordu Śl"<ldkowego
.test
wyższa częśćzespołu wapieni siwych. W utworach tych, a także vi . najniższej części zespołu wapieni morawickich, występują amonity wskaozujące na p®iom pl-icatilis.
Są to: Cardioceras (Plasmatoceras) tenuistriatum B
o-t: i s s jak, C. (P.) cf. popiZaniense B O" d e n, C.
(Sco-ti~aTdioceras) serTigerum (B u c k m a n), C. (S.)
ex-posi.tum (B u c k m a n), Perisphinctes
(KTanaosphinc-tes) cf. promiscus B u k., P. (Arisphinctes) sp. i P.
,Ot08phinctes) sp. .
. ·Wytej, w u.tworach wapieni morawiokich, wystę
pują· amonity znane zarówno z poziomu plicatilis,
jak i transversarium. Wymienić tu należy:
Tara-meZliceras anaT (O p.p e l), T. pseudotrachinotum
H ij l d er,· ·T. romani (de R i a z), T. dentostriatum
(Q u.) NeocampyUtes (Neoprionoceras) Zautzingensis
(Ro 11 i ell'), Trimarginites trimarginatus (O p P e 1),
Ochetoceras canaliculatum (v. B u c h), Perisphinctes
(Perisphinctes) alatus E n a y.
CharaokiterY'stycz:ne dla poziomu transversarium
amonity z grUlp Perisphin(!tes (Dichotomosphinctes)
wartae B u k. i P. (Perisphinctes) marteZZi (O p P e l)
pojawiają się w obrębie zespołu wapieni morawie-kich ok. 38 m nad stropem gez wapnistych, a zani-kają ok. 63· m. W tym przedziale profilu, obok
wymienionych powyżej gatunlk6w, występują:
Tara-melliceras anar (O p P e 1), T. romani (de R i·a z), T.
dentostriatum (Q u.), NeocampyZites (Neoprionoceras)
lautZingensis (R o 11 i er), TTimarginites
trimargina-tus (O P P e 1), Ochetoceras cana.ziculatum· (von
B u e h), Glochiceras (Glochiceras) cf. subcZausum
(O p p e 1), Perisphinctes (Dichotomosphinctes)
eUsa-bethae de R i a z, P. (Liosphinctes) cf. berZieri L
0-r i o l, SUbdiscosphtnctes sp.
Poziom bifurcatus Charakteryzuje występowanie
amonitów z podrorum-ju Dichotomoceras i grupy
Pe-risphinetes (Perisphinctes) variocostatus (B.u c kl.).
Amonity te występują IW" obrębie zespołu wapieni
morawiekieh, 65-125 ID nad stropem. gez
wapni-stych. W tym przed~ale głębokości !Znaleziono:
Pe-risphinctes (Dichotomoceras) bifurcatus (Q u.), P. (D.)
bifurcatoides E n a y, Perisphinctes (Perisphinctes)
ma-Zinowskae Brochwicz-Lewiński, P. (P.) ex gr.
variocostatus (B u c kl.), Nebroclites (Passenclorferia)
(cf. ziegleri B [' o c h w -i c z-L e w i ń s k i,
TarameZli-ceras externnodosum (D o r 1Il), StrebZites tenuiZobatus
frotho (O p P e l), Ochetoceras canaliculatum (v.
B 'u e h), O. hispicliforme (F o n t.), Amoeboceras ovaZe
(Q u.) i Sowerbyceras torltsulcatum (d'O rb.).
478
o
-plioatilis , wapienie siwe
oordatum wapienie ~gliste
mariae
Iamberti gezy wapniste
Oksford górny. Z najwyższej części wapieni
mo-rawiclkich, l25!"""130 m nad stropem gez wapnistych, pochodzą amonity wskazujące lila poziom bimamma-tum. Są to: Microb;plices microbiplex (Q u.) i M. sp.
Wraz z nimi występują: TarameUiceras
externnodo-sum (D o r n) i Amoeboceras ovale (Q u.). Liczny ze-spół amonitów tego samego poziomu jest znany w
obrębie zespołu· wapieni siedlecdrlch 'OdsłOniętych
w
kamieniołomach w Siedlcach i Wo!icy. Amonity te występują 180-300 m nad stropem gez wapnistych.Oznaczono stąd: Sowerbyceras tortisulcatum (d'O rb.),
GZochiceras (Cor1lceras), canale (Q
u.),
GZ. (C.)mode-stiforme (O p p e l), Gl. (GZochiceras) cf. tectum
(O p P e 1), Gl. (Lingulaticeras) Zingulatum (Q u.),
Ochetoceras marantianum .(d'O rb.), Ringsteadia
(Ringsteadia) fZexuoicles (Q
u.),
TarameUicerasco-starom (Q u.), T. pichleri (O p P e 1)([ Idoceras {?) aff.
minutum D i e t e r i c h. Oprócz pierwszego i
ostat-niego z wymi.enionych gatunków, pozostałe amonity
tworzą zespół charakteryzujący w oksfordzie Jury Fraonlkońsk:iej g6rną część poziomu bimammatum (20).
Poziom planula został potwierdzony faunistyoznie
jedynie w śrO"ddrowej C'Lęści zespołu wapieni
ikredo-watych (9). Przez !porównanie z miąższościami, jaki
osiągają utrwory należące do tego pooiomu na
obsza-rze J.u.ry Polskiej, można sądzić, że większa część
zespołu wapieni l'iiedleclkich należy :również do
po-ziomu planula. Korelację wydzieleń
litostratygraficz-nych z poziomami biostratygrafiC'Lnymi przedstawia tabela.
LITERATURA
1. Ark e 11 W. J. - A Monograph on the
Ammo-nites IQf the English Corallian Beds. Palaeontogr. Soc., vo.l.88-89. London, 1935--1947.
2. B e d n a r e!k J. - Budowa geologiczna strefy
,wychodni górno jurajskich między Zawierciem,
Łazami i PiJ:icą. Praca doktomka - nie publi-kowana, Warszawa, 1974.
3. B r o c h w i c z-L e w i ń s ok i W. . Biostraty-graphy of Oxford[an Llroestones from the
Za-wodzie Quarr.ies in Częstochowa, Polish Jura
Chain. ·Bull. Acad. Pol. Sc. Ser. Sc. geol.
geogr.,
1970, vol. 18, no.· 4.4. B r o c h w i c z-L e w i ń s kiW. - Stratygrafia
oksfordu okolic Częstochowy. Prz. geol., 1975,
nr 9.
5. CaUomolll J. H., Cope J. C. W. - The
Stra-Ugraphy and Ammonite Succession of the
Ox-ford and Kimmeridge Clays in the Warlingłlam
Borehole. Bull. Geol. Surv. Great Britam.. 1971, no. 36.
6. C a r d o u E., E n a y R. et T i n t a n t H. - Ox-fordien. IW]: M o u t e r d e R., E n a y R. all.
-Les zones du Jurassiques en France. C. R. Som.
Seanc. Soc. Geol. France, fasc. 6, Nancy, 1971.
7. F r i t z G. K. - SChwammstotzen, Tuberolithe
und Schut'tbreccien im Weissen Jura der Schwli-bischen Alb. Arb. Geol. PaUiont. Inst. Techn. Hoohschule, Stu.'t!lgart, 1958, nr 13. . .
8. H i II e r K. - Ober die BalIk- und· Schi,vamm':'
fazies des Weissen J.ura der Schwli!bischen Alb.
Ibidem, 1964, nr 40. .
9. K u t e k J. - Kimeryd i najwyższy oksford
Gór· Świętokrzyskich. Część I - Stratygrafia. Acta -geol.pol., 1968, vdl. 18, no. 3.
10. K u t ek J. - Kimeryd i najwyższy oksford
po-łudniowo-zachodniego obrzeżenia mezozoicznego Gór Świętokrzyskich. Część II - Paleogeografia. Ibidem, 1969, vol. 19, no. 2.
11. K u t e k J., M a t y j a B. A., W i e r z b o w s k i A. -:-" Pro~lema:tyka stratygraficzna górnej" jury ... ·z kdku Wlerceń w synklinorium warszawskim.
Ibidem,. 1973, \'Ul. 23, no. 3.
12. M a l i n o w s k a L. Biostratygrafia osadów dolnego i środkowego oksfordu obrzeżenia Gór
Świętu krzyskich. Biul. IG, 1967, nr 209.
13; M a l i n o w s k a L. Jura górna. Pr. Inst. Geol., 1970, t. 56.
14. M a t y j a B. A. Holothurian scaIerites from the Oxfordian limestones of the HoIy Cross Mts. Acta geol. pol., 1972, vol. 22, no. 2.
SUMMARY
The paper: deaIs with the stratigraphy of the Oxfordian of SW margiu of the Holy Cross Mts. l?everal lithostratigraphic units are distinguished; and: their brief characteristic is given and mutuaI relations are discUssed. Figure 1 shows a generał
profile of Oxfordian strata and Table 1 - correla-tion of the lithostratigraphic units·with biO!ltrati-graphic subdivision. The following zones of thc Oxfordian are distinguished: mariae, cordatum (in-cluding subzones bukowskii, costicardia and corda-tum), plicatilis, transversarium, bifUł"catus and bi-mammatum. The·se zones as well as the planula zqp.e previously distinguished (9), ąre typical of the Slibmediterranean province.
15. M a t y j a B. A. - Oksford południowo-zachod
..: niegt) obrzeżenia Gór świętokrzYSkich. Praca dok-torska - nie publikowana, Warszawa, 1976: .. 16 .. P e s z a t
C;. -
Litologi~ jurajskich skał węgla:'Ulowych mlędzy Tokarmą a Chmielnikiem. Acta geol. pol., 1964, vol. 14, no. 1.
17. Pożaryska K., BrochlWicz-Lewiński
W. - Współczesne ujęcie zagadnienia prowincji paleobiogeograficznych. t. Postępy nauk geol 197<1
6. ., ,
18. S. i e -ID i ą t k o w s k a-G i ż e j e w s kaM. -
Stra-tigraphy and paleoIlltology of the Callovian in the southern and western margines of the Holy Cr?ss Mts. Acta geol. pol., 1974, vol. 24, no. 2. 19. W l e r z b o w s [t i ,A. - Górny oksford i dolny
kimeryd Wyżyny WieluńSJkiej. Ibidem, 1966, val.
16, no. 2.
20. Z e.i s s A. Der Faziesverband im Unteren
Malm Frankens. Erlanger Geol. Abh., Erlangen,
1966, H. 62.
PE310ME
B pa60re Om[CaHa CTpaTHrpacpMJl oKccpop~a B
IOro--3ana~HoM 06paMJIeHHH CBeHTOKWHCKHX rop. I1pe~
CTaBJIeHa XapaKTepHCTHKa pH~a JIHTOCTpaTHrpacp~ec
KHX ropH30HTOB H HX BsaHMłIble CBSi3H. I1pHJIOlKeU 06IqHJli npo<pHJIb OKccpop~a (cpnr. 1), B KOTOpoM JIHTO-CTpaTmpacpWleCKHe e~HHHQbI KOppeJIHpylOTCH c
6HO-CTpaTHrpacpHąeCKHM paCąJIeHeHHeM (Ta6JI. I).
Onpe-~eJIeHbI CJIe~ylOIqHe 30HbI OKccpop~a: mariae, corda-tum (c nO~30HaMH bukowskii, costicardia H cordatum), plicatilis, transversarium, bifurcatus H bimammaltum.
I1epeąHCJIeHHble 30HbI, BMeC'l'e c pal!ee onpe~eJIeHHoJli
(9) 30HOJli planula, XapaKTepH3ylOT cy6cpe~H3eMHOMOp
