UNIVERSITATIS MARIAE CURIE-SKŁODOWSKA LUBLIN — POLONIA
VOL. XXXVII, 19 SECTIO C 1982
Instytut Biologii UMCS Zakład Systematyki i Geografii Roślin
Jan BYSTRE K, Anna CHWOJKO
Porosty rezerwatu leśnego Karczmisko w Puszczy Knyszyńsko-Białostockiej
JlMuiaiiHHKH Jiecnoro 3anoBefliiMKa KapnMMCKO
bKHHuitoiŁCKO-EjiJiocTOKCKOit nyme
Lichens de la rćserve forestiere Karczmisko dans la Foret Vierge de Knyszyn-Białystok
Puszcza Knyszyńsko-Białostocka jest w niżowej Polsce jednym z naj
większych obszarów leśnych. Stanowiła ona dawniej naturalny pomost pomiędzy Puszczą Augustowską i Puszczą Białowieską. Ponad cztero- wiekowa działalność człowieka, intensywna zwłaszcza w ostatnim stu
leciu, uszczupliła poważnie zasoby leśne Puszczy. Jej powierzchnia obec
nie nie przekracza 90 tys. ha. Pozostały dzisiaj głównie drzewostany swierkowo-sosnowe i sosnowe, które zajmują ponad 80% powierzchni ca
łej Puszczy. Tylko w północnej jej części zachowały się jeszcze po dzień dzisiejszy niewielkie fragmenty grądów grabowo-dębowych, a nad rze
kami i strugami — pasy lasów olszowych i olszowo-jesionowych.
Puszcza Knyszyńsko-Białostocka jest obszarem bardzo słabo pozna
nym pod względem geobotanicznym i florystycznym. O roślinności daw
nej Puszczy pisała Wójcicka (13). Zbiorowiska leśne nadl. Złota Wieś badali Sokołowski i Kawecka (12), a mszaki tego obszaru — Gocławska (6). Kilkadziesiąt gatunków roślin naczyniowych z okolic Białegostoku i Supraśla wymienili: E i s m o n d (5), P a c z o s k i (9) i L u d e r a (8). Stanowiska kilkudziesięciu gatunków porostów z okolic Knyszyna podały: Bagińska i Motyka-Zgłobicka (1). Rezer
wat Budzisk opracowali Bystrek i Anisimowicz (3).
O małym zainteresowaniu puszczą świadczy powierzchnia lasów obję
ta ochroną. Do chwili obecnej na ponad 90 tysiącach ha lasów utworzono
3 rezerwaty, o łącznej powierzchni 148 ha, w tym powierzchni wyłącznie leśnej tylko 35 ha. Pilną koniecznością są dalsze badania nad florą i fauną puszczy oraz nad jej ochroną przed nie przemyślaną dewastacją.
Takie czynniki, jak wzrost przemysłu w tym regionie kraju, gwałtowny rozwój motoryzacji i zmotoryzowanej turystyki, zwiększenie udziału wę
gla w spalaniu, szybkie obniżanie poziomu wód gruntowych, doprowadza
ją do nieodwracalnych zmian w szacie roślinnej.
UWAGI METODYCZNE
Badania terenowe prowadzono w r. 1978 i uzupełniono danymi z r. 1979. Zdjęcia fitosocjologiczne epifitów wykonano metodami stosowanymi w badaniach tej grupy roślin (2, 7). Średni procent zwarcia plech na płatach podano w skali 1—5, a ga
tunki osiągające niewielkie zwarcie, nie przekraczające 9%, zaznaczono znakiem „+”.
Stałość podano w skali I—V. W tab. 1 zestawiono również gatunki nie stwierdzone w rezerwacie, lecz w lesie będącym bezpośrednią otuliną rezerwatu. .
SZATA ROŚLINNA REZERWATU
Rezerwat Karczmisko leży w środkowej części Puszczy, w nadleśnictwie Dojlidy, w oddz. 120 i 124, przy szosie Białystok—Suchowola, 24 km na N od Białegostoku.
Jego powierzchnia wynosi 20,4 ha. Karczmisko jest fragmentem naturalnego boru świerkowo-sosnowego (Serratulo-Piceetum), rosnącego na zbielicowanych glebach brunatnych, na równinie położonej na wys. 160 m n.p.m. Warstwę drzew tworzą Pinus silvestris i Picea excelsa, z udziałem Betula verrucosa i Quercus robur. So
sna zajmuje ok. 80% powierzchni. Przeciętny jej wiek wynosi ok. 120 lat, a nie
które okazy dorastają do 30 m wysokości i przekraczają 65 cm średnicy pnia w pierśnicy. Ponad 18% drzewostanu zajmuje świerk, dorastający również znacz
nych rozmiarów. Średnia wysokość poszczególnych drzew wynosi ok. 25 m, a śred
nica niektórych pni dochodzi do 60 cm. Rezerwat cechuje niewielkie stosun
kowo zwarcie koron drzew, które waha się w granicach 30—70%. W dość słabo roz
winiętym podszycie występuje, obok podrostu Pinus silvestris i Picea excelsa, rów
nież Corylus anellana, Frangula alnus oraz Sorbus aucuparia. Bujna jest warstwa
runa. Dominują w nim: Vaccinium myrtillus i Calamagrostis arundinacea. Ponadto
pospolite w rezerwacie są Carex digitata, Chamaenerion angustifolium, Dryopteris
spinulosa, Fragaria vesca, Mycelis muralis, Oxalis acetosella, Pteridium aquilinum
i Trientalis europaea. Sporadycznie występują Codiera repens, Polygonatum multi-
florum i Serratula tinctoria. Licznie reprezentowane są mchy, zwłaszcza Entodon
schreberi, Ptilium crista-castrensis, Dicranum undulatum, D. scoparium i Hylocom-
nium splendens.
CHARAKTERYSTYKA POROSTÓW REZERWATU
Siedliskiem porostów w rezerwacie są pnie i gałęzie drzew, mursze- jące pniaki, piaszczysta i próchniczna gleba oraz gałązki i szyszki opadłe na ziemię. Procent zwarcia plech porostowych na poszczególnych pniach jest zależny od wieku drzewa, wysokości na pniu, ocienienia, wilgotności i odległości od szosy, gatunku drzewa, a u gatunków epiksylicznych — od stopnia zmurszenia pniaka.
Porosty naziemne na obszarze rezerwatu stwierdzano sporadycznie.
Rosły one na niewielkich wyniosłościach, przy drodze przecinającej re
zerwat, oraz na skraju lasu, przy szosie. Stwierdzono: Cladonia comuta, Cl. degenerans, Cl. furcata var. racemosa, Cl. bacillaris, Cl. chlorophaea i Peltigera polydactyla. We wschodniej części rezerwatu, w partii lasu graniczącej z młodnikiem sosnowym, na niewielkich, nasłonecznionych polankach, pod koronami świerków i w pobliskim rowie, odgraniczają
cym rezerwat od reszty lasu, występują małe płaty porostów naziemnych, wśród nich dominują: Cladonia comuta, Cl. cornutoradiata, Cl. degene
rans, Cl. furcata, Cl. mitis, Cl. tenuis, Cl. syluatica i Cetraria islandica.
Rosną tam również: Cladonia bacillaris, Cl. macilenta, Cl. cariosa, Cl.
chlorophaea, Cl. floerkeana, Cl. grayi, Cl. uerticillata, Cl. pyacidata, Cl.
crispata, Cl. deformis, Peltigera rufescens, P. subcanina i P. canina. W po
bliskim młodniku, graniczącym z rezerwatem, płaty boru chrobotkowego są większe. Stwierdzono tam ponadto: Cladonia crispata, Cl. gracilis, Cl.
ochrochlora, Cl. pleurota, Cl. turgida oraz Cornicularia aculeata i Lecidea granulosa.
Porosty epifityczne rosną obficie na pniach wszystkich gatunków drzew w rezerwacie, często również na starszych i młodszych gałązkach brzozy, osiki i świerka, szczególnie obficie ina gałęziach starych dębów, sporadycznie zaś sosny.
Pinus siluestris. Młodych sosen, wchodzących w skład podszytu, nie porastają porosty. Tylko na nielicznych pniach i gałązkach stwierdzono pojedyncze plechy Hypogymnia physodes, a u podstawy — Cladonia co- niocraea.
Starsze wiekowo pnie sosny porasta obficie Hypogymnia physodes z liczną domieszką Pseudeuemia furfuracea i Platismatia glauca, a głów
nie u podstawy — Cladonia coniocraea, Lecidea scalaris i Lepraria aeru- ginosa. Na wielu pniach sosny Hypogymnia physodes była jedynym opi- fitem rosnącym obficie, często jedynym na znacznej powierzchni pnia.
Na usychających gałązkach sosny, często pozbawionych kory, rosły: Pla
tismatia glauca, Pseudeuernia furfuracea, Lecanora pinastri, a na kilku
stanowiskach — Lecanora varia.
Tab. 1. Zbiorowiska porostów epifitycznych w rezerwacie Karczmisko Associations des lichens epiphytes dans la reserve Karczmisko
Zbiorowisko Gatunki
Parmel ietum furfuraceae
Cetrarie- tum chlorophy- llae
Parme- Chaenothe- cetum melano- nhaeae
Phys- cietum nscen- dentis liopsi
detum ambi- guae
Ps Bv QrPe S Bv Qr Pe s Ps Bv s Ps Pe Qr s Pt S
Lepraria aeruginosa ♦ ♦ 4 + III ♦ ♦ 4 V 1 1 V 2 3 3 V
Hypogymnia physodes 2 5 3 1 V 2 2 1 V 1 I V 4 4 4
Platismatia glauca 1 1 2 1 V 2 2 4 V 1 4 II »
Fseudevemia furfuracea 2 1 1 1 V 1 1 4 V 4 4 II
Usnea hirta ssp. hirta + ♦ 4 ♦ III ♦ ♦ I 4 4 I
Hypogymnia tubulosa ♦ ♦ ♦ II ♦ 4
Evemia raesomorpha ♦ . + I • .
Usnea hirta ssp. villosa ♦ 4 I 1
3ryonogon subcanus ♦ ♦ • ♦ I . .
3. implexus ♦ -*• I ♦
Usnea comosa ssp. similis ♦ * I + 4
Parmelia sulcata ♦ + . II 2 2 1 V 4 II
Cetraria chlorophylla • + . 1 1 1 V 4 •
Parmelia exasperatula 4 ♦ • I 4 ♦ 4 IV • 4 II
Evemia prunaśtri v. sorediifera ♦ ♦ ♦ II 4 ♦ 4 II ♦ •
Ramalina farinacea v. raultifida • ♦ * II 4 1 4 III 4 •
Parmelia fuliginosa ♦ ♦ • ♦ 4- 4 II 4
Usnea dasypoga ♦ . ♦ I 4 • • •
Bryopogon crispus + ♦ • I • • • •
Pertusaria araara • 4- • ♦ • II •
Parmelia caperata • 1 1 I 4 •
Lecanora subrugosa • • • 4 4 I 4 I
Usnea sublaxa • • ♦ 4 4 I •
Lecanora conizaea ♦ • ♦ 4 I •
Ramalina farinacea v. phalerata 4 4 •
R. farinacea v. gracilenta ♦ ♦ ♦ • 4 I •
Parmelia dubia • ♦ ♦ 4 I •
Lecidea scalaris ♦ ♦ ♦ II ♦ • 2 2 V 4 •
Parmeliopsis aleurites ♦ ♦ • • 1 1 V •
P. ambiqua ♦ • 1 4 V •
Cladonia coniocraea ♦ • 1 1 V •
Cl. cenotea • 2 • II •
Cetraria pinastri • 4 4- II 4 •
Ramalina pollinaria v. humilis ♦ 4 I 4 I 4 4
Cladonia digitata • 4 4 1 i •
Cladonia bacillaris • 4 4 III •
Opegrapha lichenoides • 4 •
Lecanora carpinea 4 1 V
L. chlarona ♦ ♦ 1 V
L. allophana • 1 IV
Lecidea gloroerulosa 4 1 IV
Pertusaria discoidea 4 4
Lecanora varia ♦ • 4 4 I
Ramalina pollinaria v. multipartita 4 •
Xanthoria parietina • 4 III
Physcia ascendens • 4 II
Ph. tenella • 1 III
Ph. aipolia • 1 II
Ph. orbicularis • 4 I
Ph. nigricans • 1 I
Ph. pulverulenta • 4
Rinodina pyrina 4 4
Caloplaca pyracea • 4
Pertusaria coccodes • 4 4 •
Opegrapha atra • 4 4 4 II •
Chaenotheaa raelanophaea 4 2 1 1 V •
Ch. phaeocephala • 4 4 1 III •
Ch. chrysocephala • 1 • 1 II •
Ch. trichialis • 1 • I •
Coniocybe furfuracea • 1 •
Ramalina fastigiata • 4
Parmelia subaurifera ♦ 4 4
P. acetabulum 4 •
Usnea fulvoreagens ♦ 4 •
Pertusaria phymotodes ♦ • • 4 •
Physcia ciiiata • • • 1 I
W najstarszych wiekowo drzewostanach sosnowych stwierdzono liczne płaty zespołów Parmeliopsidetum ambiguae i Parmelietum furfuraceae.
Płaty Parmeliopsidetum ambiguae wykształcają się w niższych partiach pni. Dominującą rolę odgrywają: Cladonia coniocraea i Lecidea scalaris.
Znaczny udział ma również Hypogymnia physodes. Gatunki wyróżniające zespół, jak Parmeliopsis aleurites i P. ambigua, zajmują w tych płatach niewielkie powierzchnie.
Parmelietum furfuraceae w typowej postaci wykształca się w par
tiach pni powyżej 1 m nad ziemią. Dominującą rolę odgrywają: Hypogy
mnia physodes, Pseudeuernia furfuracea i Platismatia glauca. Na kilku
nastu stanowiskach w płatach tego zespołu stwierdzono Usnea hirta ssp.
hirta i ssp. uillosa, Hypogymnia tubulosa oraz gatunki z Parmeliopside
tum ambiguae: Parmeliopsis aleurites, P. ambigua i Lecidea scalaris. Spo
radycznie, lecz wyłącznie w Parmelietum furfuraceae, występowały ple- chy Euernia mesomorpha, Bryopogon crispus i B. subcanus.
U podstawy pni kilku starych sosen, w miejscach niezbyt ocienionych, w spękaniach korowiny stwierdzono niewielkie płaty Chaenothecetum melanophaeae.
Picea excelsa. Flora porostów świerka jest mniej obfita, lecz dość zróż
nicowana florystycznie, zwłaszcza na świerkach rosnących na wschodnim skraju rezerwatu, w pobliżu młodnika, gdzie nawet na najmłodszych ga
łązkach rosły pospolicie gatunki z zespołu Parmelietum furfuraceae, jak:
Hypogymnia physodes, Platismatia glauca, Pseudeuemia furfuracea, Usnea hirta. Stwierdzono również kilka gatunków rzadkich, jak: Usnea sublaxa, U. dasypoga, U. comosa ssp. similis, Bryopogon implexus, B. sub
canus oraz Hypogymnia tubulosa. Na pniach świerków rosną Lecanora subfuscata, Pertusaria phymatodes, Lecidea scalaris i kilka innych.
Na pniach kilku świerków wykształciły się dość duże płaty Parme
lietum furfuraceae, a u podstawy 5 świerków niewielkie płaty Chaeno-
Inne gatunki epifityczne stwierdzone w rezerwacie — Autres especes epiphytes canstatśes dans la róserve: Bacidia chlorococca (Ps, Pe, Bv, Qr), Cladonia sąuamosa (epx), Cl. macilenta (Ps, epx), Cetraria sepincola (Bv), Calcium viride (Qr), Lecidea elaeochroma (Qr, Pt), Graphis scripta (Qr, Pt), Lecanora leptyrodes (Qr, Bv), Leca
nora pinastri (Ps), L. conizaeoides (Qr, Bv), Usnea sorediifera (Pe), Ramalina fa- rinacea v. pendulina (Qr), Parmelia olinacea (Qr), Candelariella nitellina (Pt), Phlyctis agelaea (Pt), Physcia enteroxantha (Pt), Ph. stellaris (Pt), Lobaria pulmonaria (Sa), Peltigera rufescens (Qr), Lecanora subfuscata (Pe, Qr), Usnea laricina (Qr), Phlyctis nrgena (Pt).
Gatunki stwierdzone w lesie graniczącym z rezerwatem — Especes constatees
dans la foret attenant a la rćserve: Bacidia trisepta (Pt), Parmelia sazatilis (Qr),
f*. rerruculifera (Qr), Ramalina fraxinea v. taeniata (Qr), R. baltica (Qr, Pt), Anap-
tychia ciliaris (Pt), Caloplaca cerina (Pt), Candelariella xanthostigma (Pt, Qr), Physcia
farrea (Pt), Lecidea humosa (epx).
thecetum melanophaeae, różniące się od płatów stwierdzonych na sosnach obecnością Chaenotheca trichialis.
Quercus robur. Stare dęby, sporadycznie występujące w rezerwacie Karczmisko, porośnięte są bardzo licznymi plechami porostów, zwłaszcza gatunkami o dużych plechach listkowatych i krzaczkowatych. Dominują Hypogymnia physodes i Parmelia sulcata. Bardzo liczne są również Pse- udevernia furfuracea, Platismatia glauca, Euernia prunastri, Ramalina farinacea var. multijida, R. pollinaria var. humilis, Parmelia exaspera- tula, P. fuliginosa, a z gatunków o mniej widocznych skorupkowatych plechach Lecidea glomerulosa, Lecanora carpinea, L. chlarona i Graphis scripta. Na pniach dębów stwierdzono również pojedyncze plechy Conio- cybe furfuracea, Parmelia olwacea, P. acetabulum, P. dubia, Usnea co- mosa ssp. similis, U. fuluoreagens, U. laricina, U. dasypoga, Ramalina pollinaria var. multipartita.
Obfita i bogata w gatunki jest flora porostów rosnących w koronach pni dębów. Szczególnie liczna jest Platismatia glauca, Parmelia sulcata (liczna z owocnikami) oraz Cetraria ćhlorophylla. Największe powierzch
nie na pniach i w koronach pni dębów zajmują płaty Parmelietum fur
furaceae i Cetrarietum chlorophyllae. U podstawy pnia jednego dębu stwierdzono dwa płaty Chaenothecetum melanophaeae. Kilkanaście mło
dych dębów w podszycie pokrywają liczne plechy Lecanora carpinea, L. chlarona, L. subfuscata, Lecidea glomerulosa, Graphis scripta, Parme
lia sulcata, P. exasperatula, P. fuliginosa i Hypogymnia physodes. Na kilku stanowiskach stwierdzono plechy Pertusaria amara i P. coccodes.
Betula uerrucosa. Na pniach brzóz osiedla się również obfita flora porostów. Dominują tu: Hypogymnia physodes, Parmelia sulcata, Pse- udeuernia furfuracea i Platismatia glauca. U podstawy pni, brzóz pora
stają gatunki z Parmeliopsidetum ambiguae, a w wyższych partiach pni duże powierzchnie zajmują płaty Parmelietum furfuraceae i Cetrarietum chlor ophyllae. Na znacznych powierzchniach brzóz rośnie tylko Hypo
gymnia physodes.
Populus tremula. Na osikach, w niższych partiach pni, rosną: Lecidea glomerulosa, Phlyctis argena, Pertusaria coccodes i Parmelia fuliginosa, a w wyższych, w miejscach o mniej spękanej korowinie: Lecanora alla- phana, L. carpinea, L. chlarona oraz Physcia ascendens, Ph. tenella, Ph.
orbicularis, Ph. ciliata, Parmelia exasperatula, P. sulcata i kilka innych.
W koronach drzew występują na osikach dość duże powierzchnie gatun
ków z zespołu Physcietum ascendentis, gdzie znaczny udział mają: Xan- thoria parietina, Physcia aipolia, Ph. ciliata, Ph. puluerulenta, Ph. orbi
cularis, Lecanora chlarona, L. allophana, L. carpinea i inne.
W NW części rezerwatu, na pniu Sorbus aucuparia znaleziono kilka
dziesiąt plech Lobaria pulmonaria.
Porosty epiksyliczne w rezerwacie nie odgrywają większej roli, gdyż brak murszejących pniaków. W tej grupie stwierdzono kilkanaście ga
tunków: Hypogymnia physodes, Lecidea scalaris, L. uliginosa, Cladonia coniocraea, Cl. bacillaris, Cl. botrytes, Cl. syluatica, Parmeliopsis ambi- gua, P. aleurites, Parmelia sulcata i P. exasperatula.
Rezerwat Karczmisko, mimo niewielkiego zróżnicowania fitosocjolo- gicznego i małej liczby gatunków drzew w drzewostanie, charakteryzuje dość bogata flora porostów, w większości pospolitych gatunków leśnych.
Z rzadszych gatunków stwierdzono jedynie kilka, a wśród nich Lobaria pulmonaria, pojedyncze stanowiska Bryopogon crispus, B. implexus, B.
subcanus, Usnea sublaxa, U. sorediifera, U. dasypoga, Cladonia cariosa, Cl. impexa i Cladonia foliacea oraz Hypogymnia tubulosa i gatunki z ro
dziny Caliciaceae.
Karczmisko leży w pobliżu publicznej drogi o dużym nasileniu ruchu, na skraju rezerwatu usytuowano parking. Stwarza to bardzo niekorzyst
ne warunki dla życia porostów epifitycznych, jako organizmów najbar
dziej wrażliwych na zanieczyszczenia atmosferyczne. Obecnie w części re
zerwatu graniczącej z szosą nie stwierdzono wymienionych wyżej gatun
ków rzadkich, brak również Usnea hirta, a liczba stanowisk Pseudeuernia furfuracea i Platismatia glauca, w porównaniu do dalej od drogi położo
nych części rezerwatu, jest znacznie mniejsza.
PIŚMIENNICTWO
1. Bagińska J., Motyka-Zgłobicka M.: Porosty okolic Knyszyna w woj.
białostockim. Ann. Univ. Mariae Curie-Skłodowska, sectio C 34, 37—46 (1979).
2. Barkman J. J.: Phytosociology and Ecology of Cryptogamic Epiphytes. Van Gorcum. Assen. Netherlands 1969.
3. Bystrek J., Anisimowicz A.: Porosty rezerwatu Budzisk w Puszczy Knyszyńsko-Białostockiej. Ann. Univ. Mariae Curie-Skłodowska, sectio C 36, 109—117 (1981).
4. Czerwiński A.: Bory sosnowe północno-wschodniej Polski. Pozn. Tow.
Przyj. Nauk, Prace Kom. Biol. 33, 5, 1—153 (1970).
5. Eismond A.: Wycieczka botaniczna w Grodzieńskie, nad Supraśl i Narew w pow. białostockim, odbyta na początku lipca 1886. Pam. Fizjograf. 7, 134—'170 (1887).
6. Gocławska D.: Materiały do flory mszaków Puszczy Knyszyńskiej. Część I.
Mszaki nadl. Złota Wieś. Fragm. Flor, et Geobot. 12, 2, 185—193 (1966).
7. Klement J.: Die Stellung der Flecbten in der Flechtensoziologie. Vegetatio.
Acta Geobot. 8, 1, 43—56 (1958).
8. Ludę r a F.: Roślinność okolic Białegostoku. Wyd. Oddz. Białostockiego Tow.
Krajoznawczego, Białystok 1934.
9. P a c z o s k i J.: Fłora Polesija i prilegajuszczich miestnostiej. Cz. I—III. Trudy J. S. Pietr. Obszcz. Jest. 27—30. Cz. I, L—200, cz. II, 1—113, cz. III, 1—103 (1897—
1900).
10. Reinl A.: Puszcza Knyszyńsko-Białostocka, [w:] Dzieje lasów i drzewostanów w Polsce. PWRiL, Warszawa 1965.
11. Sokołowski A.: Sosnowo-świerkowy bór mieszany (Calamagrosti arundi- naceae Piceetum) w północno-wschodniej Polsce. Prace IBL 350, 215—231 (1968).
12. Sokołowski A., Kawecka A.: Zespoły leśne nadl. Złota Wieś w Puszczy Knyszyńskiej. Prace IBL 369, 1—64 (1970).
13. Wójcicka M.: Roślinność dawnej Puszczy Knyszyńskiej. Prace Roln.-Leśne 25 (1937).
PE3K5ME
Jleciioń 3anoBeftuuK KapuMMCKO
bKuHuiHubCKO-BajiocTOKCKOM nyme
hbjihctch„eóojibiuHM <J>parMenTOM Serratulo-Piceetum, pacTymmi na 0nofl3OJieHHbix 6ypo- 3eMax. noBepxHOCTb 3anoBeflnnKa 20,4 ra. B cjioe sepeBbea paeryT Pinus siluestris n Picea ezcelsa c npnMecbio Betula uerrucosa, Populus tremula, a TaKJKe Quercus robur c 0flnnOHHbiMM erapbiMM flepeBbHMK. 3anoBeAHHK KapuMMCKO xapaKTepn3yeTCH óoraTOń cjwiopoń JimnaiuinKOB, oco6enno 3mi4>MTHbix
bh«
ob. /(OMKHwpyiOT oóbiKHO- BeHHbie jiecubie Bn^bi. O
hmoSmibHO paeryT Ha
iihhxCTapbix sepeBbeB, a Ha Quercus
m
Betula TaKJKe na cTapbix
bctbhx. 3acjiyjKMBaiOT BHMMaiiMH MecrooÓMTaHMH He- CKOJibKMx peflKMX BMflOB: Lobaris pulmonaria (óojibiiioe
kojihhcctbo3K3eMnjiapoB KOTopoił oónapyjKeno Ha nHe Sorbus aucuparia)
mBryopogon crispus, B. subcanus, B. implexus, Usnea sublaia, Cladonia cariosa, Cl. joliacea, Cl. impexa.
3«ecb jKe BbijiM oónapyjKeHbi ynacTKM necKOJibKMX 3nnd>MTHbix accoipiauMM:
Chaenothecetum melanophaeae (cnopaflMnecKM), Parmeliopsidetum ambiguae, Ce- trarietum chlorophyllae, Parmelietum furfuraceae (oSbiKHOBeiiHO Ha nwix flepeBbeB)
m
