Fizyka
Astrofizyka
prof. Bogdan Walkowiak
dr inż. Marta Kamińska
Zakład Biofizyki
Instytut Inżynierii Materiałowej
Politechnika Łódzka
Od zarania dziejów Wszechświata, kiedy składający się
prawie wyłącznie z wodoru i helu gaz chłodził się
tworząc galaktyki, miało miejsce powstanie pierwszej
generacji gwiazd...
Gwiazda
Słowo gwiazda jest pochodzenia
litewsko-słowiańskiego i pierwotnie
oznaczało
światło
(w
języku
pruskim).
W
jezyku
greckim
gwiazda to αστρον (astron).
Gwiazda to ciało niebieski będące
skupiskiem związanej grawitacyjnie
materii, w której zachodzą reakcje
syntezy jądrowej
Gwiazdy w kierunku centrum naszej Galaktyki
Wiek wielu gwiazd jest między
miliardem a 10 miliardami lat. Wiek
wielu gwiazd może być bliski
wiekowi Wszechswiata -13.7 miliarda
lat
Słońce - najbliższa gwiazda
masa Słońca to Ms = 1.9889 * 1030kg,
jego promień (równikowy) Rs = 6.959 * 108m,
średnia gęstość Słońca jest niewielka i wynosi około 1 g/cm3 czyli tyle ile wynosi gęstość wody,
produkowana jasność Słońca LS = 3.826 * 1026Js-1,
temperatura we wnętrzu Słońca sięga Tc =
(13.7 − 16.0) * 106K , a ciśnienie: P
c = 1.65 *
1016 Pa,
Gwiazdy podobnego typu jak Słońce można uważać za idelany zjonizowany gaz wodorowy (71%) i helowy (27%).
Słońce okrąża naszą galaktykę w odległości od 25,000 od 28,000 lat
świetlnych od centrum galaktyki z średnią prędkością 217 km/s.
tworząc układy podwójne lub gromady gwiazd. Gwiazdy nie są jednorodnie rozrzucone we Wszechświecie ale na ogól zgrupowane w galaktyki liczące setki miliardów gwiazd. Wokół niektórych gwiazd krążą
planety.
Gromada trapezowa - zalicza się do gromad otwartych. Są to zwykle młode gwiazdy, rzadko kiedy osiągające 100 mln lat
Olbrzymia gromada kulista omega Centauri (NGC 5139) znajdująca się 16,5 tysiąca lat świetlnych od Słońca. Średnica o rozmiarach 620 lat świetlnych czyni omegę Centauri największą gromadą kulistą z poznanych w naszej Galaktyce. Powstała miliardy lat temu i zawiera setki tysięcy gwiazd. Z
Powstawanie gwiazd
•
gwiazda powstaje z obłoku pyłu i gazu, gdy w pewnym obszarze przestrzeni powstanie zagęszczenie obłoku pyłowo-gazowego. Ewolucja gwiazdy zaczyna się od gigantycznego obłoku molekularnego•
obłoki pyłowo-gazowe wypełniające galaktyki mogą zagęszczać się w wyniku lokalnej fluktuacji gęstości ale częściej dochodzi do zagęszczenia w wyniku "zderzenia" dwóch obłoków. Inicjatorem zagęszczania się materii obłoku może być silne promieniowanie elektromagnetyczne będące wynikiem wybuchu innej gwiazdy, powoduje ono ruch cząsteczek obłoku od jednej strony tworząc linowy wzrost zagęszczenia. Stopniowo obłok ten zaczyna się zapadać pod wpływem grawitacji – tworzy się protogwiazdaProces tworzenia się gwiazdy. Wewnątrz obłoku molekularnego powstaje wyraźne zagęszczenie wodoru i pyłu (1). W środku zagęszczenia tworzy się protogwiazda (2). Materia wypływa na zewnątrz z dwu biegunów protogwiazdy, a napływa na okolice równikowe (3). Nowo narodzona gwiazda jest otoczona gazowo-pyłowym dyskiem, z którego może ewentualnie powstać układ planetarny (4).
Powstawanie gwiazd
Procesy formowania się gwiazd można obserwować w różnych
galaktykach. Dość często zachodzą one w ramionach galaktyk
spiralnych, ale czasami - jak w pokazanej tu galaktyce NGC4314 -
mogą zachodzić w pierścieniu wokół jądra galaktyki.
Powstawanie gwiazd
Jeśli dojdzie do zderzenia dwóch bliskich galaktyk, procesy
gwiazdotwórcze stają się bardzo gwałtowne - to prawdziwe gwiezdne
fajerwerki! Zderzające się galaktyki NGC 4038 i 4039.
Fioletowo-niebieskie obszary to miejsca, gdzie tworzą się nowe gwiazdy.
Astrofizyka gwiazd
• w wyniku zapadania grawitacyjnego obłoku rośnie gęstość
i temperatura – rozpoczynają się reakcje termojądrowe
Synteza pierwiastków (do. żelaza) Temperatura v miliony °K gęstość (kg/cm3) Czas trwania syntezy H 40 0,006 10 milionów lat He 190 1,1 1 milion lat C 740 240 12.000 lat N 1.600 7.400 12 lat O 2.100 16.000 4 lata S/Si 3.400 50.000 1 tydzień żelazne jądro 10.000 10.000.000
-Ewolucja gwiazd
Plejady - młode gwiazdy
Masa gwiazdy jest najważniejszym
czynnikiem
decydującym
o
szybkości reakcji termojądrowej i
tym samym historii gwiazdy.
Istnieje minimalna masa, którą składające się z wodoru ciało
niebieskie musi mieć by osiągnąć w swoim środku temperatury
potrzebne do zaistnienia reakcji termojądrowych. Jest to około 0,08
masy Słońca. Obiekty o masie mniejszej niż ta są nazywane
Ewolucja gwiazd
Gwiazdy o masie większej niż podane minimum, po osiągnięciu wystarczającej gęstości, zaczynają spalać swój wodór, przekształcając go w hel w wyniku reakcji termojądrowych. Tempo tego procesu zależy przede wszystkim od masy gwiazdy.
W zależności od masy początkowej protogwiazdy ewolucja gwiazdy
może przebiegać kilkoma szlakami:
1) protogwiazda -> czerwony karzeł
2) protogwiazda -> gwiazda ciągu głównego typu naszego Słonca->
czerwony olbrzym -> mgławica planetarna -> biały karzeł
3) protogwiazda ->błękitny nadolbrzym ->czerwony olbrzym ->
supernowa -> gwiazda neutronowa
4) protogwiazda ->błękitny nadolbrzym -> supernowa -> czarna dziura
5) protogwiazda ->błękitny nadolbrzym ->czarna dziura
Ewolucja gwiazd
W dużym uproszczeniu ewolucję pojedynczej gwiazdy
można podzielić na pięć etapów:
• kurczenie się fragmentu obłoku materii (stadium protogwiazdy),
• faza "spalania" wodoru w jądrze (gwiazda znajduje się na tzw. ciągu
głównym) - to najdłuższy etap jej życia,
• faza olbrzyma lub nadolbrzyma (dla większości gwiazd jest to
czerwony olbrzym albo nadolbrzym),
• odrzucenie otoczki lub wybuch supernowej,
• faza gwiazdy zdegenerowanej (biały karzeł, gwiazda neutronowa lub
czarna dziura).
Czas przebywania gwiazdy na ciągu głównym, kiedy w jej jądrze
wodór zamienia się w hel, zależy przede wszystkim od jej masy.
Generalnie, im gwiazda masywniejsza, tym szybciej ewoluuje.
Masy gwiazd zawierają się w przedziale od 0,1 do około 100 mas
Słońca. Natomiast czas życia gwiazd o różnych masach na ciągu
głównym wynosi:
0,1 masy Słońca --- 20 bln lat
1 masa Słońca --- 9 mld lat
10 mas Słońca --- 13 mln lat
Ewolucja gwiazd
Koleje życia dwóch różnych gwiazd. U góry przedstawiono etapy życia od narodzin do śmierci gwiazd tak masywnych, że wybuchają jako gwiazdy supernowe i kończą życie jako gwiazdy neutronowe, a być może jako czarne dziury.
U dołu pokazano cykl życia gwiazdy o masie podobnej do słonecznej. Materia odrzucona przez gwiazdy w czasie ich ewolucji powraca do mgławicy, wzbogacając ją o pierwiastki cięższe od helu. Ten proces przedstawiają schematycznie szerokie niebieskie strzałki. Powstające w mgławicy nowe pokolenie gwiazd będzie miało już troszkę inny skład chemiczny.
Rozmiary gwiazd
Porównywanie rozmiarów Słońca z rozmiarami czerwonego i białego karła (po lewej) oraz
olbrzymów (po prawej). Rozmiary kątowe udaje się zmierzyć tylko blisko położonym olbrzymom i
nadolbrzymom. Jeli dodatkowo znana jest odległoć do gwiazdy można policzyć jej rzeczywiste rozmiary. Zwykle astronomowie okrelają wielkoci bardziej odległych gwiazd, porównując temperaturę powierzchniową gwiazdy z jej jasnocią: większa promieniuje odpowiednio więcej energii (w tym samym czasie), a mniejsza o tej samej
temperaturze powierzchniowej mniej. Białe karły mają rozmiary porównywalne do naszej Ziemi, ale są od niej milion razy gęstsze. Czerwone olbrzymy są większe od okołosłonecznej orbity ziemskiej. 1. Biały karzeł
2. Czerwony karzeł 3. Słońce
Nadolbrzymy
Nadolbrzymy są gwiazdami mającymi masę od około 10 do 50
mas Słońca a promień może przekroczyć 100 promieni Słońca.
Powszechnie uważa się, że gwiazdy zanim się zapadną w wybuchu supernowej do gwiazdy neutronowej lub czarnej dziury przechodzą przez stadium czerwonego nadolbrzyma. W jego wnętrzu zachodzi synteza atomów helu w węgiel. Synteza ta uwalnia energię i gwiazda ma "chwilę oddechu". Jednakże, w gwieździe wielkości Słońca proces ten może zająć tylko parę minut! Struktura atomowa węgla jest zbyt mocna, by być dalej ściskana przez otaczającą go materię. Jądro staje się stabilne i koniec gwiazdy jest blisko.
Mgławice planetarne
Po stadium czerwonego nadolbrzyma gwiazda zaczyna odrzucać swoje zewnętrzne warstwy, które utworzą rozmytą chmurę nazywaną mgławicą
planetarną.
Pod koniec pozostanie już tylko 20% początkowej masy gwiazdy, a gwiazda spędzi resztę swoich dni na stopniowym ochładzaniu się i kurczeniu, aż osiągnie średnicę zaledwie kilku tysięcy mil.
Mgławica „Kocie oko”
Mgławice planetarne
Mgławica planetarna bipolarna MyCn18
Jeśli centralna gwiazda mgławicy planetarnej jest podwójna, sama mgławica ma najczęściej strukturę bipolarną. Mgławica planetarna bipolarna M2-9
Białe karły
Biały karzeł jest to obiekt astronomiczny powstały po "śmierci"
mało lub średnio masywnej gwiazdy (poniżej 1,4 masy Słońca), której
jądro nie osiągnęło temperatury wystarczającej do zapłonu węgla w
reakcjach syntezy termojądrowej
Jądro to, pozbawione źródła energii, stopniowo ochładza się, emitując zgromadzone wcześniej ciepło a następnie zapada się ono pod własnym ciężarem osiągając tak ogromną gęstość
,
że jego materia wielkości kostki cukru, ważyłaby na Ziemi tonę(
1 t/cm3), masa: od0,2 do 1,5 mas Słońca, promień gwiazdy: od 5000 do 10000 km (około
Supernowa
Terminem supernowa określa się kilka rodzajów kosmicznych
eksplozji, które powodują powstanie na niebie niezwykle jasnego
obiektu
Istnieją dwie możliwe drogi prowadzące do takiego wybuchu: w jądrze masywnej gwiazdy przestały zachodzić reakcje termojądrowe i pozbawiona ciśnienia promieniowania zaczyna zapadać się pod własnym ciężarem, lub też biały karzeł tak długo pobierał masę z sąsiedniej gwiazdy, aż przekroczył masę krytyczną, co spowodowało eksplozję termojądrową. W obydwu przypadkach, następująca eksplozja supernowej z ogromną siłą wyrzuca w przestrzeń większość lub całą
Supernowa
Supernowa 1987A w 2 tygodnie po odkryciu.
Po 10 latach od chwili wybuchu wokół supernowej 1987A widoczne są pierścienie świecącego gazu. Choć wydają się wzajemnie przecinać, jest to tylko złudzenie. W rzeczywistości każdy z nich leży w innej płaszczyźnie (zobacz film- )
Gwiazdy neutronowe
Gwiazda neutronowa jest
ostatnim szczeblem ewolucji gwiazd. Jest swego rodzaju ogromnym jądrem "atomowym". Jej rozmiar jest rzędu 10-15 km, masa 1 - 3 mas Słońca a średnia gęstość ρ ~ 1014
g/cm3. Gwiazda istnieje tak długo jak
ciśnienie zdegenerowanego gazu nukleonów (przeważnie neutronów) jest w stanie przeciwstawić się zapadaniu grawitacyjnemu. Jeżeli pozostała po wybuchu supernowej gwiazda neutronowa ma masę większą od 3–5 mas Słońca, proces kurczenia się gwiazdy pod wpływem grawitacji postępuje dalej, aż gwiazda zapada się tworząc czarną dziurę.
Gwiazdy neutronowe
Widoczna na zdjęciu
Mgławica Krab (M1)
jest pozostałością po
supernowej,
która
wybuchła w roku 1054.
Pozostała
jedynie
niewielka,
szybko
rotująca (30 obr/sek)
gwiazda neutronowa,
zwana pulsarem. Na
zdjęciu
po
prawej
pulsar, to jedna z dwu
gwiazd
widocznych
nieco powyżej środka.
Czarna dziura
czarna dziura - powstaje w wyniku zapadnięcia się w sobie gwiazdy
neutronowej, masa: powyżej 3 mas Słońca, promień gwiazdy: kilka km,
średnia gęstość: nieokreślona do nieskończoności.
Obraz przedstawia: po lewej
stronie zdjęcie galaktyki
NGC 7052 wykonane z
teleskopu naziemnego. Po
prawej wykonano
powiększenie centrum
galaktyki za pomocą
teleskopu Hubble'a.
Widoczny jest dysk akrecyjny
otaczający prawdopodobnie
supermasywną czarną
Czarna dziura
Dla przykładu, gdyby gwiazda o masie 10 mas Słońca miała być czarną dziurą,
to miałaby promień 15 km (średnicę 30 km). Natomiast czarna dziura o masie
Słońca miałaby promień równy 1,5 km (średnicę 3 km). A z naszej Ziemi
byłaby czarna dziura o średnicy 3 cm.
Dosyć trudno jest uwolnić się z więzów ziemskiego przyciągania. Do tego jest
potrzebna siła ogromnej rakiety, która rozpędza ją do prędkości 11,2 km/s, umożliwiającej pokonanie przyciągania Ziemi. Gdybyśmy wylądowali na Słońcu i chcieli stamtąd uciec, musielibyśmy
porządnie się rozpędzić (ponad 650 km/s). Powiedzmy, że mamy zamiar opuścić
czarną dziurę, wtedy musielibyśmy
pomknąć z prędkością równą prędkości światła lub większą (co fizycznie nie jest oczywiście możliwe).