Temat: Zakochanie i co dalej?

(1)

Klasa I, lekcja 6

Liceum ogólnokształcące, technikum, szkoła branżowa I stopnia

Wychowanie do życia w rodzinie

Temat: Zakochanie i co dalej?

Strona 1 z 3

Zakochać się

Stan zakochania jest jedną z tajemnic naszego życia, nad którą mamy niewielką kontrolę. Czas pokaże, czy stanie się wezwaniem do miłości i troski o drugą osobę, czy szybko rozczaruje i nie spełni naszych oczekiwań. Osoby zakocha- ne cechuje szczególny entuzjazm, ale też czasem lęk o wzajemność uczuć.

Trzeba wiedzieć, że zakochanie nie jest jeszcze miłością – jest tylko impulsem do wyjścia poza siebie i doświadczeniem przebudzenia, również erotycznego, w przyszłości może przerodzić się w miłość.

Młodzieńczemu zauroczeniu zwykle towarzyszy duży ładunek emocjonalny. Obiekt zakochania wywołuje u nas ekstazę. Wystarczy uśmiech, jakikolwiek gest, czułe spojrzenie i już odczuwamy jedność z drugą osobą, choć do miłości jeszcze długa droga.

Zakochanie jest wezwaniem do bezwarunkowego dawania, a jego celem jest sprawienie ukochanej/ukochane- mu jak największej radości.

Szczególną odmianą zakochania jest „miłość od pierwszego wejrzenia”. To uczucie spada na człowieka nagle, najczęściej bez żadnej racjonalnej kontroli, rodzi się z zafascynowania, np. tym, że ktoś pięknie tańczy, ma głębokie spojrzenie lub ładnie śpiewa. I tylko na podstawie tych wrażeń zakochany dochodzi do wniosku, że ta druga osoba może ją/go uszczęśliwić. Zjawisko „miłości od pierwszego wejrzenia” jest również oparte na oczekiwaniu, że nasze najgłębsze pragnienia i potrzeby będą zaspokojone przez obiekt naszych uczuć, pomimo że są często dalekie od rozsądku. Może się tak zdarzyć, że przeczucia sprawdzą się i taka miłość przerodzi się w prawdziwe uczucie. Ale trzeba też zdawać sobie sprawę z tego, że nie zawsze dochodzi do takiego finału.

W okresie dorastania miłość jest intensywna, a zarazem pełna marzeń i fantazji. Zakochani mają odczucie, że znajdują się u progu pięknego życia. Charakterystyczną cechą tego stanu uczuciowego jest idealizacja drugiej osoby. Wady i zalety, nawet jeśli bywają zauważane, zakochani traktują z dużą tolerancją. Prawda o tym, kim ukochany lub ukochana są w rzeczywistości, zostaje przetworzona przez młodzieńczą wyobraźnię. Kiedyś przyjdzie moment odkrycia prawdy o drugim człowieku. Wówczas może się zdarzyć, że nastąpi rozczaro- wanie, a to jest bolesne. Dlatego zakochani starają się trwać jak najdłużej w świecie iluzji. Czas konfrontacji z rzeczywistością, uświadomienie sobie, że np. nie można zaakceptować takiego stylu życia, jaki prowadzi druga osoba – to sygnał, że trzeba się z tego związku wycofać. Nie jest to łatwa decyzja, ponieważ wiąże się z poczuciem osamotnienia. Proces „odkochiwania się” bywa bardzo przykry. Jednak cierpienie ma też i dobre strony, bo przygotowuje młodego człowieka do dojrzałej i pełnej miłości. W ten sposób doświadczenie zakochania umacnia młodych w życiowej mądrości, a pustka, której doświadczają po rozstaniu, wyzwala refleksję, że prawdziwa miłość jest tylko wtedy, gdy towarzyszą jej: troska o drugiego człowieka, poszanowanie, wolność i poczucie odpowiedzialności.

(2)

Miłość samego/samej siebie

Człowiek, który nie kocha siebie, jest niezdolny do zainteresowania się innymi. Trudno mu wyzwolić ofiarność i zaangażowanie w sprawy drugiego człowieka. Tworzy się błędne koło, bo chce kochać i być kochany, ale nega- tywny obraz samego siebie utrudnia mu wyjście do innych ludzi.

Jeżeli np. dziewczyna, uważając siebie za niezbyt ładną, pomimo że ma wiele wdzięku, obawia się nawiązać kontakt z otoczeniem, pozostanie nadal niezauważona. Natomiast ta, która zna swoje atuty (np. zdolności organiza- cyjne, talent muzyczny), zacznie odważnie działać i rozwinie swoje predys- pozycje. To sprawi jej radość, poprawi własny wizerunek, umocni pewność siebie i pomoże w nawiązywaniu relacji.

Czynniki dobrego samopoczucia oraz wewnętrznej równowagi wyzwolą życzliwą postawę również wobec samego/samej siebie i przez to uczynią gotowym/gotową do dawania i otrzymywania miłości.

Znaki miłości

Miłość potrzebuje znaków. Język miłości może (i powinien) być bogaty. Zakochani wysyłają sygnały, które wzmacniają wzajemne zainteresowanie i potęgują uczucie. Uruchamiają fantazję i korzystają z możliwych odcieni języka. Nierzadko wspiera ich w tym poezja. Ale jeszcze ważniejsze od słów będą gesty – specyficzny język ciała. Mężczyzna i kobieta wyrażają wzajemną miłość poprzez obejmowanie, przytulanie, głaskanie.

I wreszcie najważniejszy znak, będący finałem wszystkich poprzedzających znaków, to akt seksualny, fizyczne zjednoczenie.

Każdy etap miłości ma swoje znaki. Chodzi o to, aby nadążały one za uczuciami. Jeżeli gesty wyprzedzają stan emocjonalnych przeżyć i duchową więź, wówczas nie są do nich adekwatne i nie wyrażają prawdy. Język miłości jest językiem subtelnym, dlatego nieprawdziwe gesty są krzywdą zadaną sobie nawzajem. Przekrocze- nie progu intymności – „wejście bez zaproszenia” – odbiera poczucie bezpieczeństwa i zadaje ból. Nawet jeśli zmysły otrzymały przyjemność, to chwilę później przychodzi smutek i żal. Jeden z chłopców powiedział: „Tak bardzo tego chcieliśmy, a potem ja byłem smutny, a ona płakała...”.

Śmiałe pieszczoty (czasem nawet publicznie manifestowane), gesty wyrażające tylko seksualność, a mające niewiele wspólnego z subtelnością i czułością, są zaprzeczeniem miłości. Iluzja, że współżycie seksualne da trwałą więź i szczęście, staje się przyczyną frustracji i cierpienia.

Każdy człowiek ma swoją wartość – jest KIMŚ i zasługuje na miłość. Jeżeli staje się CZYMŚ, co można posiąść lub czego się żąda, np. „dowodu miłości” albo „wypróbowania się przed ślubem”, wówczas następuje sprowa- dzenie człowieka do roli rzeczy. Trudno to nazwać miłością.

Prawdziwa miłość nie potrzebuje dowodów. Jest „wpisana w oczy zakochanych”, nie potrzebuje też sprawdze- nia, ponieważ ci, którzy kochają w sposób prawdziwy, zdolny do wyrzeczeń, uczynią wszystko, by dać osobie kochanej szczęście w każdym wymiarze, również fizycznym.

Specyfiką najintymniejszego zbliżenia jest możliwość przekazania życia. Dziecko dla prawidłowego rozwo- ju potrzebuje miłości i troski obojga rodziców. Dlatego też przed podjęciem współżycia seksualnego należy odważnie odpowiedzieć sobie na pytanie: Czy jestem już gotowy/gotowa przyjąć nowe życie, które może być owocem podjętej przeze mnie aktywności seksualnej? Jeżeli odpowiedź jest negatywna i oboje partnerzy darzący się uczuciem miłości powstrzymują się przed podjęciem współżycia seksualnego, świadczy to o ich wysokiej dojrzałości i poczuciu odpowiedzialności za siebie nawzajem i swoje przyszłe życie.

Mądrość ludzka spostrzegła bardzo szybko, że te same gesty, znaki mogą dawać radość i najwyższe uniesienie, a mogą też być przyczyną upokorzenia i bólu. Czy warto więc przyjmować w swoje ramiona kogoś, kto nie za- pewni nam poczucia bezpieczeństwa? Tylko taki człowiek, który umie kierować swoją seksualnością, bo chce nie tyle swojego, ale i wspólnego dobra, może stworzyć trwałą więź opartą na czułości i delikatności.

(3)

Zadanie

W kontekście poniższej wypowiedzi napisz kila zdań i reﬂ eksji na temat znaków miłości:

innych – dla zakochanych nastolatków, innych dla miłości narzeczeńskiej, a jeszcze innych dla miłości małżeńskiej.

Miłość i seks

Francuski pisarz Romain Rolland powiada, iż „ciało jest tym najmniejszym, co kobieta może dać mężczyźnie”, ale rzecz w tym, że jeśli lekko je daje, to może stać się niezdolna do dawania czegoś więcej. To samo jest prawdą dla mężczyzny. Znakomity uwodziciel zna wszystkie chwyty, wie, co powiedzieć, by dziewczyna pozwoliła się dotknąć, wie, jak ją dotknąć, by mu się oddała, zna wiele technik, nie zna tylko patosu miłości.

Stefan Garczyński