Orzecznictwo Sądu Najwyższego
Palestra 18/8-9(200-201), 134-1361 3 4 Orzecznictwo Sądu N ajw yższego N r 8-9 (200-201)
Prezydium NRA po rozważeniu i przedyskutowaniu tych założeń pro gramowych p o s t a n o w i ł o uznać wspomniane zadania za dalszą re alizację programu kadencyjnego NRA i w nawiązaniu do nich uchwaliło roczny plan pracy na okres: lipiec 1974 — czerwiec 1975 r. W planie tym przewidziano m. in. cztery plenarne posiedzenia NRA z ustaloną te matyką obrad oraz kilka krajowych narad i konferencji.
O H Z E C Z S I I C T W O S Ą D U N A J W Y Ż S Z E G O
1.
UCHWAŁA SKŁADU SIEDMIU SĘDZIÓW Z DNIA 21 MARCA 1974 R.
(VI KZP 47/73) *
Użyte w art. 145 § 1 k.k. okre ślenie „poważna szkoda w mie niu” oznacza tylko konkretne usz kodzenie cudzego mienia, które Sąd Najwyższy w sprawie Sta nisława Z., oskarżonego z art. 214 § 1 i z art. 145 § 1 i 3 k.k., po rozpoznaniu przedstawionego na podstawie art. 390 § 1 k.p.k. przez Sąd Wojewódzki dla Województwa Warszawskiego w Warszawie po stanowieniem z dnia 13 październi ka 1973 r. i przekazanego przez Sąd Najwyższy postanowieniem z dnia 20 grudnia 1973 r. do rozstrzy gnięcia powiększonemu składowi
było bezpośrednim skutkiem naru szenia przez sprawcę zasad bez pieczeństwa w ruchu.
tegoż Sądu zagadnienia prawnego: „Czy określenie »poważna szkoda w mieniu« użyte w art. 145 § 1 k.k. obejmuje szkodę konkretnie w mieniu wyrzą dzoną, czy też szkodę powstałą wskutek niemożności używania uszkodzonego mienia?”
i po wysłuchaniu wniosku proku ratora
u c h w a l i ł udzielić odpowie dzi j a k w y ż e j .
U z a s a d n i e n i e
Nieumyślne spowodowanie po ważnej szkody w cudzym mieniu w wyniku naruszenia przez spra wcę zasad bezpieczeństwa w ru chu jest jednym ze skutków po wodujących odpowiedzialność kar ną na podstawie art. 145 § 1 k.k. Bezpośrednie powiązanie przez
ustawodawcę naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu ze spo wodowaniem szkody w mieniu prowadzi do wniosku, że chodzi o konkretne przedmioty majątkowe (pojazdy, urządzenia, instalacje itp.), które uległy uszkodzeniu (damnum emergens).
N r 8-9 (200-201) Orzecznictwo Sądu N ajw yższego 1 3 5
Ewentualne dalsze konsekwen cje w postaci utraconych korzyści, które mógłby pokrzywdzony osią gnąć, gdyby mu sprawca nie wy rządził szkody (lucrum cessans), nie mają znaczenia dla oceny, czy dyspozycja art. 145 § 1 k.k. zos tała wypełniona. Utracone korzy ści mogą być bardzo poważne na wet przy niewielkim uszkodzeniu, jeżeli jego usunięcie wymagało dłuższego czasu (np. niemożność uzyskania krótkiego terminu na prawy, konieczność wymiany usz kodzonej nietypowej części).
Utracone korzyści nie są wy kładnikiem siły zderzenia oraz skali wypadku i nie mogą pod względem przedmiotowym prze
mawiać za penalizacją; podmio towo zaś zagadnienie utraconych korzyści jest oderwane cd świa domości sprawcy, który nie ma możliwości i powinności ich prze widzenia. Dlatego Sąd Najwyższy zajął stanowisko, że utracenie ko rzyści może być wyłącznie ty tu łem do roszczenia cywilnoprawne go, pozbawione zaś jest znaczenia dla karnoprawnej oceny, czy zo stało popełnione przestępstwo'.
2.
POSTANOWIENIE Z DNIA 5 MARCA 1974 R. (III KRN 6/74) ** ***
1. Sąd nie może zarządzić wy konania poprzednio zawieszonej kary pozbawienia wolności z po wodu niewykonania zobowiązania wpłaty na rzecz jednostki pokrzy wdzonej określonej sumy pienię żnej, jeżeli nie upłynął termin, w którym skazany był zobowiązany do dokonania tej wpłaty.
Nie można tego uczynić po up
ływie zakreślonego terminu, jeżeli skazany nie miał możliwości do konania wpłaty.
2. O terminie posiedzenia w sprawie wydania postanowienia w kwestii zarządzenia wykonania zawieszonej kary sąd ma obowią zek zawiadomić oskarżonego i jego obrońcę, przy czym nie stosuje się art. 125 § 1 k.p.k.
3
.POSTANOWIENIE Z DNIA 2 LUTEGO 1974 R. (II KZ 255/73) »**
Oczywistość niesłusznego tym czasowego aresztowania musi ist nieć już w momencie podejmowa nia decyzji o jego zastosowaniu, a ponadto niesłuszność ta musi się już wówczas rzucać w oczy
(np. gdyby zastosowano tymcza sowe aresztowanie mimo braku jakichkolwiek dowodów, że podej rzany jest sprawcą czynu, lub też gdyby środek ten zastosowano mimo istnienia przedawnienia
** T e z a p o s ta n o w ie n ia o p u b lik o w a n e g o w O SN K W z 1974 r. n r 5, poz. S6.
136 Orzecznictwo Sądu N ajw yższego N r 8-9 (200-201)
ścigania czy innej przeszkody procesowej do wszczęcia procesu). Sytuacja taka nie zachodzi nato miast wówczas, gdy zebrane w toku postępowania przygotowaw czego dowody dostatecznie uzasad
niają, że oskarżony popełnił prze stępstwo (art. 209 k.p.k.), choćby dowody te w dalszym toku postę powania zostały przez sąd ocenio ne jako niewystarczające do wy dania wyroku skazującego.
4
.WYROK Z DM A 5 LUTEGO 1974 R. (III KR 371/73)
Sąd według swego uznania mo że powoływać w charakterze bieg łych bądź to osoby wpisane na listę biegłych sądowych, bądź też inne osoby spoza tej listy, jeżeli mają one odpowiednie kwalifikacje zawodowo-specjali- styczne w danej dziedzinie, o którą w sprawie chodzi, przy
czym nie ma zastrzeżeń co do ich bezstronności. Zgodnie z utrwalo nym w judykaturze stanowiskiem nie ma żadnej różnicy w trakto waniu i ocenie opinii biegłego złożonej przez biegłego sądowego lub przez innego biegłego powo łanego w określonej sprawie przez organ procesowy.
5
.POSTANOWIENIE Z DNIA 9 LUTEGO 1974 R. (II KZ 37/74) •*»**
Żądanie zmiany wyroku w czę ści zwalniającej oskarżonego od obowiązku poniesienia kosztów są dowych, w tym opłat na rzecz zespołu adwokackiego, nie jest żą
daniem zgłoszonym na korzyść **** *****
oskarżonego, lecz na jego nieko rzyść, a do wniesienia środka od woławczego postulującego taką zmianę obrońca oskarżonego nie jest uprawniony.
**** x e z a w y r o k u o p u b lik o w a n e g o w O SN K W z 1974 r. n r 6, poz. 117. ***** T e z a p o s ta n o w ie n ia o p u b lik o w a n e g o w O SN K W z 1974 r. n r 6, poz. 121.
