dr Monika Polaczek
O Śmiechu
Polecam książkę:
Jeśli chcesz żyć szczęśliwie,
nie przejmuj się tym, że uważają cię za głupca.
— Seneka Młodszy
EUDAJMONIA
(gr. ,, eudaimonía” szczęście, pomyślność’)
(filoz., staroż.) w etyce antycznej – stan szczęśliwości uzyskany przez
osiągnięcie najwyższego dobra, różnie określanego w różnych
doktrynach filozoficznych.
Epikur
- twórca epikureizmu.Epikur był jednym z najważniejszych filozofów tzw. drugiej fazy greckiej
filozofii klasycznej, w której dominowały zagadnienia filozofii życia - czyli
rozważania na temat sposobów osiągnięcia pełnego
szczęścia
Dla epikurejczyków
najważniejszą dziedziną filozofii była etyka– uważali oni, że
podstawowym zagadnieniem filozoficznym jest szczęście,
które upatrywali w
przyjemności.
Za początek epikureizmu uważa się założenie przez Epikura ok. 306 p.n.e. szkoły
filozoficznej – tzw.
"Ogrodu„
Przy wejściu do niej umieszczono napis:Gościu, tutaj będzie ci dobrze, tutaj dobrem najwyższym jest rozkosz
. Epikureizm, będący początkowotylko szkołą filozoficzną, przekształcił się z biegiem czasu w dość elitarną sektę, która
już w czasach rzymskich przyjmowała w swoje szeregi jedynie wybranych, zdrowych
młodzieńców z zamożnych rodzin.
Dla tego sposobu filozofowania kluczowym pytaniem było:
jak osiągnąć szczęście w życiu doczesnym.
Wszelkie inne rozważania filozoficzne z zakresu czy to teorii poznania, czy
metafizyki, miały tu znaczenie drugorzędne i służyły wyłącznie do uzasadniania swoich poglądów w sprawie kluczowego pytania –
jak żyć, żeby być szczęśliwym.
Pierwotna wersja hedonizmu powstała w
szkole cyrenejskiej (Arystyp z Cyreny). Głosiła ona hasło:
carpe diem
– pogoń za każdą okazją do przyjemności zmysłowej. Uważano,że najbardziej nas interesują te stany ducha, które dają nam najwięcej przyjemności.
Trzeba dbać o każdą nadarzającą się okazję do przeżycia sytuacji przyjemnych i unikać
przykrych.
Epikureizm był jako system etyczny z gruntu hedonistyczny, tj. zakładał, że dobro równa się przyjemności i dlatego życie szczęśliwe to życie,
w którym suma doznanych przyjemności jest większa niż suma cierpienia.
Najbardziej oryginalne było pojęcie śmierci przedstawione przez Epikura. Twierdził, że nie
należy bać się śmierci, bo, jak sam powiedział
"dopóki jesteśmy, nie ma śmierci, a gdy ona przychodzi, nie ma nas".
W epikureizmie zwrócono uwagę na fakt, że
natura
pokazuje jak osiągnąć szczęście (hedone – szczęście, rozkosz), zwierzętazawsze wiedzą, co jest dla nich dobre,
a u nas rozum może się mylić. Natura mówi, że największą przyjemnością jest sam akt życia.
Tylko wiodąc życie uporządkowane i
rozumne, wśród przyjaciół, na łonie natury, można zdobyć szczęście. Nim człowiek osiągnie szczęście, musi się uwolnić od
strachu.
„Czwórmian leczniczy Epikura”
broni nas przed:
lękiem przed śmiercią,
Lękiem przed nieznanymi losami duszy po śmierci,
przed cierpieniem
przed bogami.
Życie jest ograniczone do doczesności, stąd nie ma co się bać śmierci i czasu po śmierci.
Cierpienie jest tymczasowe, ból i nieszczęście przelotne. Jeżeli nawet ból jest nie do
zniesienia, kończy się śmiercią, której się nie boimy.
Dusza jest materialna, złączona z ciałem, jest składową częścią ludzkiego bytu, nadaje sens
doświadczeniom i zmysłowości i umiera razem z ciałem.
Bogowie natomiast są materialni, choć
zbudowani z doskonalszej materii niż człowiek i dlatego dłużej żyją, ale zajmują się sobą nie człowiekiem. Nie powinniśmy się niczego lękać.
Dobro i cel
Eudajmonologia - nauka o celu i szcz ęściu
cz łowieka
Pogląd profesora Tatarkiewicza (Por. W. Tatarkiewicz, O szczęściu):
,,Szczęście to stan zadowolenia z życia
wziętego w całości”
Tatarkiewicz koncentruje się na analizie różnych aspektów szczęścia wyłącznie w granicach zjawiskowej egzystencji człowieka.
Nie może bowiem ten, kto chce wyrobić sobie
rozsądny pogląd na wszystko, poznać tego, co
jest poważne, bez poznania tego, co jest śmieszne, tak jak w ogóle
żadnej rzeczy nie można dobrze poznać, nie
poznawszy jej przeciwieństwa.
Platon
„Miłość niesie ze sobą wielkie szczęście, o
wiele większe od bólu, który przynosi
tęsknota”
(Albert Einstein)
Dla przeciwwagi wielu uciążliwości życia niebo ofiarowało człowiekowi trzy rzeczy:
nadzieję, sen i śmiech.
Immanuel Kant
