Opiekun Dziatwy 1927.12.15, R. 1, nr 13

(1)

UPIEKUN xDZIRTLlH

Ns 13 Czwartek, dnia 15 grudnia 1927 r.Rok I

I u

Dziecino Polska!

Droga dziecino! rośnij na pociechę Ojczyźnie z wrogich wyzwolonej [szpon;

Czystością duszy ozdób chaty [sti zechę, Ten to prostaczy, tradycyjny dom ; Z serca ukochaj tę piastową ziemię, Ten kraj, skropiony krwią praojców [twych, co w nim obcują wielkich duchów [cienie, I strzegą pilnie ziemi polskiej niw...

Szanuj zabytki, które się znajdują : Przy drodze, w mieście i pośród tych [pól, Kochaj Polaków, co w pocie pracują I dla Ojczyzny cierpią stale ból...

Wszystko ukochaj, co jest tylko twoje I Ojca w niebie bardzo kochać chciej;

Naucz się wcześnie nosić trwarde [zbroje I czystość duszy przedewszystkiem

[miej, A gdy urośniesz taką nieskalaną, Bać się nie będziesz najstraszniejszych [burz, Wtedy nad niwa przez cię zaoraną Blaski wolności nie zagasną już 1...

B.

Dziewczynka z zapałkami.

Mróz był przeraźliwy, śnieg padał nadal tak, że prawie się ściemniło. Pośród tego mrozu i tych ciemności szła ulicą ma

ła uboga dziewczynka z gołą

głową i bosa. Wyszła z domu w pantoflach. Ale były to du

że pantofle jej matki. Dziew

czynka pogubiła je, uciekając ulicą przed dwoma wozami, któ

re jechały szybko. Jednego pantofla już nie mogła odszu

kać, drugi pochwycił jakiś psotny chłopiec i uciekł z nim.

Dziewczynka więc boso szła a nóżki jej poczerwieniały i po

śmiały od zimna. W czerwo

nym fartuszku niosła kilkanaś cie pudełek z zapałkami, jedno zaś pudełko niosła w ręce, aże

by ludzie widzieli, że sprzeda- je zapałki. Ale nikt przez ca

ły dzień ani jednego pudełka nie kupił, od nikogo ani grosi

ka nie dostała.

Drżąc z zimna i głodu, sła

niało się biedactwo.

Prawdziwy obraz niedoli!

Płatki śniegu osypały jej pło

we włosy, spadające na szyję w długich pięknych kędziorach.

O tern jednakże dziewczynka nie myślała. Ze wszystkich okien błyszczały światła, rozchodził się zapach pieczonych gęsi, gdyż był to dzień św. Sylwestra, któ

rym rok się kończy, a dziew

czynka była głodna.

(2)

-50-

Jeden dom występując w uli

cę więcej niż drugi tworzył ką

cik. Tam usiadła dziewczynka, skuliła się i nogi wsunęła pod siebie, ale czuła jeszcze dotkli

wsze zimno. Nie śmiała wró

cić do domu, bo nie sprzedała zapałek i nie miała wcale pie

niędzy. Ojciec wybiłby ją z pe

wnością, zresztą i w mieszkaniu było zimno, stancyjka była pod samym dachem, przez który wiatr przewiewał pomimo, że szpary były obetkane słomą i gałganami.

Rączyny skostniały od zimna.

Dobrzeby mi zrobiło ciepło zapałki, gdyby jedną wyjąć z pudełeczka, zapalić i palce so*

bie ogrzać.

Wydobyła zapałkę i potarła o ścianę. Zapałka zapłonęła ogniem. Trzymała ręce nad płomykiem, jasnym jak świecz

ka. Dziewczynie zdawało się, że siedzi przy wielkim żelaznym piecu na mosiężnych polerowa

nych nóżkach, opatrzonym drzwiczkami także mosiężnemi.

Jak żywo płonie w nim ogień, jak miłe jest jego ciepło?

Dzieweczka wysunęła już swoje nożęta, żeby je także ogrzać. W tern zapałka zgasła, piec zniknął, została tylko nie- dopalona główka.

Potarła drugą zapałkę o ścia

nę; zajaśniała...

Gdzie padł na ścianę blask, tam stawała się ona przeźroczy

sta, jak welon. Dziewczynka mogła widzieć co się dzieje w pokoju, stół był zasłany białym obrusem, na nim, pośród por

celanowych talerzy, na półmi

sku buchała parą pyszna gęś, pieczona, nadziewana jabłkami i suszonemi śliwkami. O, dzi

wo! Gęś z widelcem w pier

siach, skacze na podłogę i chwiejnym krokiem podąża ku dziewczynce. Lecz zapałka zga

sła i pozostał tylko mur zimny i wilgotny.

— Zapala jeszcze jedną za

pałkę. Dziewczynka siedzi pod wspaniałą choinką wigilijną, większą i ozdobniejszą od tej, którą widziała przez oszklone drzwi u bogatego kupca. Na zielonych gałązkach goreje ty

siące świeczek: obrazki koloro

we, jakie bywają na wystawach sklepowych, spoglądają na nią.

Wyciągnęła do nich rączęta i...

zapałka zgasła. Świeczki z cho

inki uniosły się wysoko, widzia

ła je teraz jako gwiazdki na niebie. Jedna z n:ch spadła po

zostawiając po sobie długą smu

gę światła.

— Ktoś umiera! — pomyśla

ła dziewczynka, gdyż jej stara babcia, jedyna, która ją tak ko

chała i która umarła niedawno, opowiadała jej, że kiedy gwia

zda spadnie, to jakaś dusza ludz

ka idzie do Boga.

Znowu potarła zapałkę o mur>

znowu się rozjaśniło i na cho

dniku zobaczyła swą babcię, ja

sną i lśniącą, zbliżającą się ku niej.

— Babciu — zawołała dziew

czynka — weź mnie z sobą!

weź! Wiem, że się oddalisz, gdy zapałka zgaśnie.

Znikniesz, jak ciepły piec, jak wyborna gęś, jak wspania

ła choinka!

I chcąc babcinę zatrzymać dłużej, potarła całe pudełeczko, zapałki zajaśniały takim bla

skiem, że widniej było niż w dzień.

Nigdy przedtem nie widziała babci, żeby była tak piękną i

(3)

- 51 ta k d u ż ą . B a b c ia z b liż y ła się , w z ięła d z iew c z ątk o z a rę k ę i o b ie p o śró d ja sn o śc i i u c iec h y u le cia ły w y so k o n a d z ie m ię , n ie sk o ń c ze n ie w y so k o . N ie b y ło ta m z im n a a n i g ło d u a n i trw o g i, ...B y ły u B o g a.

N A S Z K Ą C IK Do wszystkich Dziatek!

O tó ż w je d n y m z d z isie jsz y c h li

śc ik ó w ż y c z y K a ta rz y n a K lim k o w sk a O p ie k u n o w i ja k o p ie rw sz a ..W e so ły c h b w ią t“ . U c ie szy ł się b a rd z o O p ie k u n , ż e o n im n ie z a p o m n ia n o i ż y c z y m u się W e so ły c h Ś w ią t. C z y św ię ta p rz e p ę d z i „ w e so ło " o te m d z iś je szc z e n ie w ie , g n ę b i g o b o w ie m tro sk a o d z ia tk i n a ju b o ż sz e , k tó re g w ia z d k i z a p e w n ie m ie ć n ie b ę d ą . U rz ą d z a je d n a k g w ia z d k ę d la ty c h T o w . L u d o w e w W ą b rz e ź n ie . N ie c h a j z a te m d z ia tk i p rz y rz ą d z ą p a c :u sz k ę z o w o c a m i, z p e r- n ik a m i z c ia stk a m i, z o rz esz k a m i a sp ra w ic ie ra d o ść b liź n im . M am y p rz e c ie ż „ m iło w a ć b liźn ie g o ja k s ie b ie sa m eg o * '. O tó ż o k a ż c ie k o c h a n e d z ia tk i, ż e w sp ó łc z u je c ie z b ie d n e - m i, d a jąc c h o c ia ż n a jd ro b n ie jsz y d a te k d la n ic h n a g w iaz d k ę . S p e łn ij- c ie d o b ry u czv n ek ! (P a c z k i z d a ra m i p ro sz ę sk ład a ć w a d m in istra c ji

„ G ło su W ą b rz e sk ie g o " d la d z ia tek T o w . L u d o w e g o ).

LIŚCIKI

W. Radowiska, d . 6 . 12. 2 7 r.

Kochany Opiekunie!

O śm ie la m się i ja w m o im p ie r

w sz y m liśc ik u n a p isa ć p a rę słó w . P rz e cz y ta łe m ju ż k ilk a liśc ik ó w , a n ie sp o strz e g łe m ż a d n e g o z W ie lk ic h R a d o w isk i z a p ra g n ą łe m sa m n a p i

sa ć c o ś d o O p ie k u n a . L ic z ę la t 10 i c h o d z ę d o sz k o ły d o c z w a rte g o o d d z ia łu . M am je sz c z e d w ie sio stry i je d n e g o b ra c isz k a, k tó ry sk o ń c z y ł 8 la t. W n ie d z ie lę 4 g ru d n ia m ie li

śm y w n ń sz e j p a ra fji w ie lk ą u ro c z y

sto ść , p o n ie w a ż o b c h o d ziliśm y o d p u st św . B a rb ary p a tro n k i n a sz e g o k o śc io ła . K a z a n ie n a su m ie w y g ło sił k sią d z G ro c h o c k i z C h e łm o n ia .

K o ń c zą c m Aj liśr ik p o z d raw ia m O p ie k u n a i p ro sz ę , a b y m ó j liśc ik b y ł u m ie sz c z o n y , a b ę d ę O p ie k u n o w i z a to w d z ię c z n y .

Z p o w a ża n ie m K a z im ie rz G ry c z k o w sk i.

Wąbrzeźno, ^{d .}^{8 .}^12.1 9 2 7 r.

O śm ie la m się i ja w m o im p ie r

w sz y m liśc ik u sk re ślić d o k o c h a n e g o O p ie k u n a k ilk a stó w . C ie sz y ła m się b a rd z o , g d y o d e b ra liśm y ta k p ię k n e d o d a tk i. S z w a g ie r m ó j a b o - n u je „ G ło s W ą b rz e sk i" ju ż k ilk a la t.

L ic z ę la t 1 4 -cie i c h o d z ę d o sz k o ły

„ W y d z ia ło w e j" i to d o k la sy II g iej.

W y « h o w a w c z y n ią n a szą je s t z a c n a p a n i n a u c z y c ie lk a W a c ław sk a, k tó ra je st w z g lę d e m n a s b a rd z o d o b ra . N a u k i re lig ji u c z y n< s w ie le b n y k s.

G d a n ie c. S z k o ła n a sz a z n a jd u je się w p o b liżu k o śc io ła , d la te g o w k a ż d y w to rtk i p ią tek id z ie m y w sz y sc y n a M szę św ię tą.

K o ń c zą c m ó j p ie rw sz y liśc ik p o z d ra w ia m se rd ec z n ie k o c h an e g o 0 - p ie k u n a .

L e o k a d ja Z ie m le w ic z ó w n a -

Ostrowite, ^{d n ia}^{9 .} ^{X II.}^{2 7 r.}

P o ra z p ie rw sz y o śm ie lam się n a p isać list d o O p ie k u n a . L io ę la t 10 i m ie sz k a m w O stro w ite m p o d G o - lu b ie m . C h o d z ę d o sz k o ły i to d o IV -t g o o d d z a łu . U ęzv n a s n a u c z y c ie lk a p . S z u b ó w n a , k tó ra je st d 'a n a s b a rd z o d o b rą . O jc ie c m ó i a b o - n u je „G o s W ąb rzesk i* * , d o k tó re g o ja k o b e z p ła tn y d o d r te k d o łą < z o u y je s t „ O p ie k u n D z ia tw y1*, k tó itg o z n a jw ię k sz ą c h ę c ią c z y tu ję .

C a łu ję K o c h a n e g o O p ie k u n a Ja d w ig a O c z k ie w ic z ó w n a . Kochane dziatki J.W ita m W a s ż y c z liw e w n a s/y m K ą c ik u ja k o n o w y < h w sp ó łp ra co w n ik ó w . O p ie k u n p o si W a s, a ż e b y śc ie a g ito w a ły z a „ O p ie

k u n e m D z ia tw y ". N ie< h a jd o '„ O p ie kuna** p isze c o ra z w ię ce j d z ie c i. J e -

(4)

— 52 -MLKJIHGFEDCBA

żeli przed gw iazdką otrzym a „O piekun“ sporą liczbę liścików , to num er gw iazdkow y w yjdzie w podw ójnej objętości, tj. o 8 stronach.

— Czy uczycie się na gw iazdkę jakiegoś w iersza? Czas najw yższy.

Ludow iec, II. XII. 27 r.

K ochany O piekunie!

Po raz pierw szy ośm ielam się na

pisać do kochanego „O piekuna" pa

rę słów . Liczę lat 13 i chodzę sió

dm y rok do szkoły pow s«echnej w Ludow icach. N ależę do II klasy od

działu IV . Do pierw szej K om unji św iętej przystąpiłam trzy lata tem u w parafjalnym kościele w R yńsku.

N asz pan nauczyciel nazyw a się B.

K asyna i on, jak rów nieżp. nauczy

cielka są dla nas bardzo dobrzy.

M y z panem nauczycielem uczym y się trzy godziny, a w środę i sobotę cztery, bo z panią nauczycielką u- czym y się ręcznych robót. M am jeszcze trzy siotry. M ój ojciec jest rolnikiem a „G łos W ąbrzeski" abo- nuje od pół roku, bo nam się bardzo podoba „O piekun", który jest przez w szystkich bardzo chętnie czytany.

Za to, że padaje zajm ujące opow ia

dania, odw dzięczam y się w ten spo

sób, że będziem y agitowali za „G ło

sem W ąbrzeskim ". Od chw ili przy

jazdu naszego na Pom orze m ija 6 lat. W naszej w iosce jest bardzo' pięknie i w esoło. Ja się z tego bar

dzo cieszę, bo m am zaw sze m iłego

„Opiekuna® , którego tak bardzo lu

bię czytać. Jeżeli kochany O piekun w ydrukuje m ój list, to będę za to w dzięczną. Już się zbliżają św ięta Bożego N arodzenia. Ja się bardzo cieszę św iętam i Bożego N arodzenia, bo pójdę w czasie św iąt częściej do koleżanki, u której będę m ogła dłu

żej pobaw ić się K ończę m ój list i pozdraw iam kochanego O piekuna.

Życzę O piekunow i oraz tym w szyst

kim , którzy go czytają „W esołych Św iąt. Z pow ażaniem

K atarzyna K lim kow ska.

GRZECZNOŚĆ

K to dobry i grzeczny, tego ka

żdy chw ali,

A w razie potrzeby — z kło

potu ocali;

A w ięc dzieci drogie, pam ię

tajcie o tern,

Że grzeczność jest pięknym , chw alebnym przym iotem .

W ESO ŁY K Ą C IK

N iepew ność losu.

— G rosik, m iłościwa osobo.

N ie w iem naw et gdzie będę spał dziś w nocy.

; — A m yślicie, że ja w iem ? Na

W karczm ie chłopi zabaw ia

ją się gaw ędą.

— N o, kiejście tacy m ądrzy W ojciechu, to pow iedzta takie słowo, aby się zaczynało na A l

— A rendarz.

— N o, a w y Ignacy.

— A nyźówka!

— A w y K uba?

— A ntałek.

— N o, a w y harendarzu?

— A by handel szedł.

N ajlepszy dow ód.

— Jan znow u w ypił praw ie całą flaszkę!

— N alepszy dow ód, że to nie ja. N igdym jeszcze kropli nie zostawił w e flaszce.

ZŁOTE MYŚLI

ICte

D wojakim sposobem cierpim y cierpim y m iłując i cierpim y be- m iłości. Św ięci w szystko zno

sili cierpliw ie, w esoło i m ężnec

— poniew aż Św ięci Boga m iljz, w ali. — M y cierpim y szem rząo;

gniewliw ie, niecierpliwiąc się — przykrzy nam się cierpienie — bo nie m iłujem y Boga.