Lekcja 6 na 6. lutego 2021
Zagłada narodów. Izajasz 13-23
Przepowiedziano los Babilonu. Izajasz 13
Gwiazda, która chciała zostać Bogiem. Izajasz 14,12-14 Koniec Babilonu. Izajasz 14,15-23
Finałowe zwycięstwo. Izajasz 24-27 Bóg odsłonił przed Izajaszem konflikt między dobrem a złem w
sferze duchowej. Obie frakcje walczą o kontrolę nad każdą ludzką duszą.
Czasami może się wydawać, że „książę tego świata” przejmuje kontrolę nad narodami, ale to Bóg jest tym, który sprawuje kontrolę. Pan jest zwycięzcą. Każdy, kto stanie u Jego boku, odniesie zwycięstwo, podczas gdy królestwa tego świata i ich chwała zostaną zniszczone.
„To jest plan postanowiony co do całej ziemi, a to jest ręka podniesiona przeciwko wszystkim narodom.” (Izajasz 14,26)
Bóg potępił narody, które były [lub będą] w kontakcie z Jego ludem:
Babilon
Iz 13,1-14,23; 21,1-17 Asyria
Iz 14,24-27 Filistea
Iz 14,28-32
Moab
Iz 15,1-6:14 Syria
Iz 17,1-14 Etiopia
Iz 18,1-7
Egipt
Iz 19,1-20,6 Jerozolima
Iz 22,1-25 Tyr Iz 23,1-18
Niektóre z nich otrzymały wiadomość pełną nadziei, że kara zostanie złagodzona (Iz 19,16- 25). Inne miały ponieść wszystkie konsekwencje swoich czynów.
Lista rozpoczyna się od jedynego narodu, który jeszcze nie miał kontaktu z ludem Bożym.
Ten naród ostatecznie stanie się symbolem wszelkiej rebelii: BABILON (Apokalipsa 17,5).
„W kronikach świata rozwój narodów, powstawanie i upadek państw, podaje się tak, jak by zależało to od woli i siły ludzkiej. Bieg wydarzeń wydaje się być w wielkim stopniu zależny od mocy, potęgi, ambicji czy kaprysu. Ale w Słowie Bożym kurtyna unosi się i
widzimy ponad wszystkimi sprawami i na przekór
ludzkim interesom, mocom i namiętnością działanie Jedynego Wszechmiłosiernego. Widzimy, jak
spokojnie i cierpliwie wykonuje się wola Boża.”
E.G.W. (Prorocy i Królowie, rozdz. 40, s. 499)
Izajasz wyjaśnia przyszły upadek Babilonu, porównując go do powtórnego przyjścia (w. 9- 11), podobnie uczynił Jezus, gdy przepowiedział zniszczenie Jerozolimy i przeplótł je z wydarzeniami powtórnego przyjścia.
Bóg miał kontrolę nad tymi wydarzeniami, ale pozwolił
zaangażowanym w nie ludziom czynić własną wolę (w. 15-18).
Babilon stał się jednym ze stołecznych miast Imperium Medo-Perskiego. Kiedy Aleksander Wielki wkroczył do Babilonu, był on już w bardzo złym stanie. Stopniowo pogrążał się w zapomnieniu i opuszczeniu (w. 20).
Kiedy ten werset został spisany, Babilon nie był znaczącym narodem.
GWIAZDA, KTÓRA CHCIAŁA ZOSTAĆ BOGIEM
„O jakże spadłeś z nieba, Lucyferze, synu jutrzenki! Powalony jesteś aż na ziemię, ty, który osłabiałeś narody!” (Izajasz 14,12
UBG)
Król Babilonu jest opisany jako dumny i samowystarczalny. Wielu babilońskich królów właśnie takimi było (zob. Dn 2,5; 3,7; 4,30; 5,2).
Jednak ten fragment Izajasza jest całkowicie poetycki i alegoryczny.
Wskazuje na właściwy korzeń problemu, na prawdziwego króla Babilonu: Lucyfera, „węża starodawnego, zwanego diabłem i szatanem.” (Apokalipsa 12,9)
Lucyfer chciał być „jak
Najwyższy,” (w. 14) i oświadczył:
„Jestem bogiem” (Ezechiel 28,2).
Jego postawa kontrastuje z postawą Boga, ponieważ Bóg
„upokorzył samego siebie”
(Filipian 2,8).
Los „króla” Babilonu jest przepowiedziany w Księdze Izajasza 14,18-20.
Zniszczenie i wieczne zapomnienie. Los tych, którzy pokornie służą Bogu, będzie zupełnie inny.
Niemniej jednak, Babilon jeszcze nie zniknął. Nadal działa poprzez dumne i bezwzględne moce, które uciskają lud Boży (zob. Ap 17).
„Ród złośników niech nigdy nie będzie wspominany!”
(Izajasz 14,20)
Babilon oznacza „zamieszanie”, ale może też oznaczać
„bramę bogów” w języku chaldejskim. Jest to szeroka brama, która prowadzi do zniszczenia, próba osiągnięcia zbawienia dzięki własnym zasługom.
Biblia zachęca nas do wybrania „bramy nieba”- Betel.
Ci, którzy podążają za Jezusem i przyjmują Go jako osobistego Zbawiciela przez wiarę, wejdą przez tę bramę.
Bóg położy kres temu światu i powie niektórym ludziom: „Ożyją twoi umarli, twoje ciała wstaną, obudzą się i będą radośnie śpiewać ci, którzy leżą w prochu,” I powie też reszcie ludzi: „Umarli nie ożyją, duchy zmarłych nie wstaną z martwych” (Iz. 26,19.14)
W dniu, w którym Bóg przyjdzie, aby uwolnić swój lud, odkupieni wyrażą swoją triumfalną radość: „Oto nasz Bóg, jego oczekiwaliśmy i on nas wybawi”. Wtedy „Połknie śmierć w zwycięstwie, a Pan BÓG otrze łzy z każdego oblicza” (Iz. 25,8-9 UBG).
Zanim Bóg zakończy „swoje niezwykłe dzieło” i odnowi ziemię, będzie ona jeszcze przez jakiś czas spustoszona (Iz. 24; Ap. 20; Iz. 28,21).
„Pan Zastępów wyprawi wszystkim ludom na tej górze ucztę z tłustych potraw, ucztę z wystałych win, z tłustych potraw ze szpikiem, ze starych dobrze wystałych win.” (Izajasz 25,6)
Księga Izajasza 25. rozdział jest pieśnią pochwalną na cześć Boga w eschatologicznym Dniu Pańskim. Pieśń ta składa się z trzech części:
1. w. 1-5. Bóg jest wielbiony, ponieważ jest pośrednikiem dla swojego ludu
2. w. 6-8. Bóg urządza ucztę dla swojego ludu
3. w. 9-12. Bóg jest wielbiony za to, co ma zamiar uczynić Izajasz 26. rozdział przedstawia odkupionych:
1. w. 2, 7. Są sprawiedliwi, uczciwi i strzegą prawdy.
2. w. 3-4. Całkowicie ufają Bogu 3. w. 9. Szukają Boga
Oto Boża obietnica dla tych, którzy będą mieszkać na Nowej Ziemi : „Ja, Pan, jestem jej stróżem, nieustannie ją nawadniam, pilnuję jej dniem i nocą, aby nikt na nią się nie targnął.” (Izajasz 27,3)
„Ci, którzy ufają słowu Chrystusa, oddając Mu swoje dusze w depozyt i podporządkowując własne życie Jego rozkazom, znajdą spokój i
odpocznienie. Nic na świecie nie jest w stanie zasmucić, gdy Jezus uszczęśliwia swą obecnością. W doskonałym poddaniu znajdziemy doskonały spokój. Pan rzekł: »Temu, którego umysł jest stały,
zachowujesz pokój, pokój mówię, bo tobie zaufał« (Iz. 26,3). Nasze życie może wydawać się pogmatwane, lecz gdy oddamy się w ręce mądrego Mistrza, ukształtuje On nasze życie i charakter tak, aby przyczyniły się do Jego chwały. I ten charakter, który będzie wyrazem chwały Chrystusa, przyjęty będzie do raju Bożego. Odrodzona rasa ludzka będzie szła za Nim w promieniującej bieli.”
E.G.W. (Życie Jezusa, rozdz. 34, s. 331)
