BEZPIECZEŃSTWA PUBLICZNEGO I RATOWNICTWA

1

Abstrakt— Efektywna komunikacja jest elementem niezwykle istotnym podczas każdej akcji ratowniczej. Duża różnorodność rozwiązań dostępnych na rynku i powszechnie używanych obecnie technologii skutkuje utrudnieniami, a czasem nawet brakiem komunikacji między zaangażowanymi w akcję ratowniczą podmiotami. Problem z efektywna wymianą informacji bardzo często jest podkreślany w materiałach faktograficznych dużych sytuacji kryzysowych zarówno na arenie krajowej jak i międzynarodowej. Dlatego tak istotne jest rozważenie tego problemu.

W niniejszym artykule przedstawiono interoperacyjną platformę komunikacyjną dla operacyjnego zarządzania kryzysowego. Celem budowanej platformy jest dostarczenie jej przyszłym użytkownikom zarówno środków technicznych, jak i pozatechnicznych mających zapewnić interoperacyjność systemów łączności. Budowana platforma zostanie oparta na zastosowaniu koncepcji generycznej bramy tłumaczącej ruch z poszczególnych systemów do otwartego protokołu komunikacji, i składać się będzie z modułu społecznościowego, sieci zunifikowanej komunikacji, generycznej bramy oraz dostosowywalnego adaptera.

Słowa kluczowe: Interoperacyjność, systemy łączności, FREESIC, służby bezpieczeństwa publicznego i ratownictwa.

I. WSTĘP

fektywna komunikacja jest podstawowym środkiem skutecznych działań ratowniczych. Potrzeba ta jest szczególnie widoczna podczas dużych sytuacji kryzysowych, gdzie zaangażowanych jest wiele współpracujących ze sobą podmiotów. Dostępne obecnie na rynku szerokie spektrum środków łączności – od analogowych, poprzez analogowo- cyfrowe, aż do cyfrowych – posiada różny zakres funkcjonalny. Rozwiązania te zapewniają komunikację rozmówną, która to uznawana jest za podstawową usługę dla Służb Bezpieczeństw Publicznego i Ratownictwa (SBPiR).

Ponadto na popularności zyskują usługi oparte na transmisji danych (np. wiadomości tekstowe, dostęp do map czy zewnętrznych źródeł danych).

Różnorodność obecnie dostępnych technologii skutkuje brakiem lub utrudnieniami komunikacji pomiędzy

faktograficznych po dużych akcjach ratowniczych często uwypuklony jest problem z efektywną wymianą informacji pomiędzy zaangażowanymi służbami. Sytuacja ta ma miejsce nie tylko w Polsce, ale także na arenie ogólnoeuropejskiej oraz światowej (np. USA). Warto zwrócić uwagę także na fakt, że efektywna wymiana informacji nawet pomiędzy sieciami w tej samej technologii nie zawsze jest możliwa. Przykładowo, interfejs ISI (ang. Inter System Interface) został opracowany by wspomóc łączenie sieci standardu TETRA. Pomimo, że standard ten ma ponad 10 lat (pierwszy standard ISI opublikowany został przez ETSI w 2000 roku) to w dalszym ciągu nie zapewnia on funkcjonalności przenoszenia pełnego zakresu usług.

Obecnie, zarówno polskie, jak i zagraniczne służby ratownicze, dysponują swoimi systemami łączności, które często są rozwiązaniami dedykowanymi i wykorzystywanymi jedynie na potrzeby danej jednostki. Za główne przyczyny takiego stanu rzeczy uważa się m.in.:

różnice w wymaganiach na system pomiędzy różnymi służbami,

niezależność budżetową jednostek,

brak odgórnego ciała propagującego interoperacyjność,

ogromne różnice techniczne systemów utrudniające proces integracji, szczególnie w obszarze usług zaawansowanych i złożonych.

Technologie łączności najczęściej wykorzystywane w wybranych krajach Unii Europejskiej przedstawiono w postaci tabelarycznej na Rysunek 1. Jak można zauważyć w przedstawionej tabeli, poszczególne kraje używają różnych technik łączności, ponadto nawet dwa systemy wykorzystujące tą samą technologię nie gwarantują interoperacyjności, gdyż często standaryzacji podlegają tylko pewne komponenty systemu, co prowadzi do realizacji przez producentów własnych i przez to niekompatybilnych ze sobą konstrukcji.

ZAPEWNIENIE INTEROPERACYJNOŚCI SYSTEMÓW ŁĄCZNOŚCI SŁUŻB

BEZPIECZEŃSTWA PUBLICZNEGO I RATOWNICTWA

Wojciech Wojciechowicz, ITTI Sp. z o.o., ul. Rubież 46, 61-612 Poznań; Instytut Informatyki,

Joanna Modławska, ITTI Sp. z o.o., ul. Rubież 46, 61-612 Poznań; Uniwersytet im. Adama

Andrzej Adamczyk, ITTI Sp. z o.o., ul. Rubież 46, 61-612 Poznań Maciej Szulejewski, ITTI Sp. z o.o., ul. Rubież 46, 61 – 612 Poznań

E

Rysunek 1 Wykaz technologii łączności używanych w wybranych krajach UE [Źródło: opracowanie własne]

II. INTEROPERACYJNOŚĆ

stnieje wiele definicji terminu interoperacyjność, spośród których to warto przytoczyć następujące dwie:

Interoperacyjność – to możliwość współdziałania różnych, odrębnych organizacji na rzecz osiągnięcia uzgodnionych i korzystnych dla wszystkich stron celów, przy jednoczesnym dzieleniu się informacjami i wiedzą pomiędzy tymi organizacjami, poprzez wspierane przez nie procesy biznesowe, za pomocą wymiany danych za pośrednictwem odpowiednich systemów [1]

Interoperacyjność sieci – to zdolność sieci telekomunikacyjnych do efektywnej współpracy w celu zapewnienia wzajemnego dostępu użytkowników do usług świadczonych w tych sieciach [2].

W celu zapewnienia interoperacyjności systemów łączności możliwe są trzy scenariusze rozwiązania, a mianowicie:

1. budowa jednego wspólnego systemu, zdolnego do pokrycia potrzeb wszystkich służb;

2. wykorzystanie terminali Software Defined Radio (SDR), zdolnych do pracy w różnych sieciach;

3. wykorzystanie bram do łączenia już istniejących sieci, m.in. FREESIC.

Mimo, iż pierwsze z podejść dotyczące budowy jednego wspólnego systemu wydaje się być podejściem oferującym największe możliwości techniczne, to jednak praktycznie jest ono bardzo trudne do realizacji. Tego typu inwestycja wymagałaby ogromnych nakładów, które w obecnej sytuacji ekonomicznej służb są bardzo trudne do pozyskania; jest to istotna przeszkoda dla realizacji tego scenariusza. Ponadto interoperacyjny system krajowy wciąż nie rozwiązywałby problemów w zakresie interoperacyjności na poziomie międzynarodowym. Z kolei budowa systemu ogólnoeuropejskiego wydaje się być w obecnej chwili niemożliwa, nie tylko ze względów ekonomicznych – lecz także m.in. z powodu braku dostępnego wspólnego pasma radiowego dla rozwiązań szerokopasmowych.

Ponadto istotnymi trudnościami przy budowie wspólnego systemu byłyby kwestie związane ze znaczącymi różnicami w wymaganiach na system pomiędzy służbami (np. różnice w podejściu do poufności komunikacji pomiędzy strażą pożarną

a policją), czy rozliczaniem kosztów późniejszego utrzymania systemu.

Jeszcze do niedawna duże nadzieje wiązano z drugim z zaproponowanych podejść, a mianowicie z podejściem opartym na terminalach SDR. Niestety wydają się być one niespełnione. Pod koniec lat 90’ Departament Obrony Stanów Zjednoczonych rozpoczął projekty, które miały na celu wytworzenie interoperacyjnych środków łączności opartych na SDR. Przeprowadzone w 2012 roku podsumowanie osiągnięć nie pozostawia złudzeń, że były to źle wydane pieniądze [14][15].

Trzecia z alternatyw – w tym momencie uznawana za najbardziej prawdopodobną – polegać ma na łączeniu obecnie używanych systemów opierając się na bramach. Zadaniem bram ma być tłumaczenie ruchu pomiędzy systemami tak, by istniała możliwość efektywnej wymiany informacji i dostępu do usług pomiędzy podłączonymi systemami. Podejście to zakłada wykorzystanie istniejącej infrastruktury, co jest niewątpliwie największym atutem tego podejścia, gdyż znacznie może zminimalizować ono koszty wdrożenia systemu i przeszkolenia użytkowników.

III. WIZJA FREESIC

ak można zauważyć każde z wyżej zaproponowanych rozwiązań ma swoje wady i zalety. Dlatego, w celu sprostania wyżej wymienionym problemom powołany został projekt FREESIC.

Głównym celem projektu FREESIC jest zbudowanie interoperacyjnej platformy komunikacyjnej dla operacyjnego zarządzania kryzysowego. Idea projektu zrodziła się podczas realizacji wcześniejszej inicjatywy finansowanej z 7.

Programu Ramowego UE dotyczącej budowy systemu komunikacji dla zarządzania kryzysowego – SECRICOM (realizowanej w latach 2008-2012).

Głównym pryncypium projektu FREESIC jest brak praktycznej możliwości budowy dedykowanej bramy dla wszystkich kombinacji systemów łączności używanych obecnie przez służby bezpieczeństwa publicznego i ratownictwa. Wynika to z różnorodności rozwiązań technicznych, dedykowanych rozwiązań sprzętowo- programowych pozwalających na świadczenie pewnych usług, a także stosowanych protokołów. Ich translacja na potrzeby innych systemów musiałaby często prowadzić do ingerencji w te mechanizmy i w efekcie do modyfikacji istniejących rozwiązań, co z punktu praktycznego i ekonomicznego jest trudne do uzasadnienia.

Ponadto w trakcie realizacji projektu SECRICOM zaobserwowano, iż inhibitory interoperacyjności wynikają nie tylko z kwestii technicznych, lecz także m.in.

organizacyjnych, prawnych i proceduralnych. Dlatego, przy budowie interoperacyjnego systemu do komunikacji należy uwzględnić m.in. takie aspekty jak:

różnice w doktrynach i procedurach – zarówno na poziomie krajowym (np. pomiędzy służbami) jak i międzynarodowym,

znaczące inwestycje w dziedzinę środków łączności, które zostały już poczynione,

TETRA TETRAPOL UMTS/Cellular Satellite Broadband

Grecja

Legenda:

Hiszpania Francja

W użyciu Holandia

Częściowo w użyciu

Polska W fazie testów/wdrażania

Portugalia

Używane nieoficjalnie Słowenia

Nie analizowano

* technologie inne niż od TETRA i TETRAPOL

Kraj PMR (analogowy)* PMR (cyfrowy)*

Wielka Brytania

I

J

ograniczenia finansowe poszczególnych służb, obecnie aktualne kontrakty na dostawę środków łączności,

mnogość technologii oraz systemów używanych obecnie przez różne służby,

zagadnienia związane z bezpieczeństwem oraz zaufaniem pomiędzy stronami uczestniczącymi w wymianie informacji,

zagadnienia związane z przetwarzaniem informacji niejawnych,

zawarte porozumienia, kwestie prawne.

By umożliwić efektywną wymianę informacji wymienione zagadnienia muszą być odpowiednio wyartykułowane. W poniższych rozdziałach przedstawiono koncepcję platformy zgodną z niniejszą wizją.

IV. WIZJA ORGANIZACYJNA

przypadku zaistnienia sytuacji kryzysowej można wyróżnić 3 poziomy decyzyjne [11] w strukturze organizacyjnej służb zarządzania kryzysowego.

Najważniejszym węzłem decyzyjnym jest tzw. poziom strategiczny. Poziom strategiczny reprezentowany jest przez osoby, które dysponują odpowiednimi uprawnieniami do podejmowania strategicznych decyzji oraz ustalania wiążących wytycznych dla funkcjonowania całej organizacji.

Decyzja o dołączeniu, bądź nie, do platformy FREESIC oraz zaakceptowanie zasad wielostronnej współpracy będzie miała miejsce właśnie na poziomie strategicznym. Kolejnym węzłem decyzyjnym jest tzw. poziom koordynacyjny, który odpowiedzialny jest za zarządzanie prowadzonymi operacjami oraz koordynację i zarządzanie dostępnymi zasobami. Z punktu widzenia systemów łączności na poziomie koordynacyjnym spoczywa odpowiedzialność za zarządzanie oraz umożliwianie efektywnej współpracy w ramach grup roboczych, jak i również zdefiniowanie adresów funkcjonalnych oraz ich zmapowanie do urządzeń końcowych.

Przewidywane jest, że większość działań podejmowanych w ramach platformy FREESIC przeprowadzanych będzie właśnie na poziomie koordynacyjnym. Platforma FREESIC będzie również umożliwiała usprawnienie działalności jednostek terenowych, które reprezentowane są przez dowódców terenowych oraz jednostki znajdujące się pod ich bezpośrednim dowództwem. Priorytetem projektu FREESIC jest usprawnienie komunikacji pomiędzy służbami bezpieczeństwa publicznego i ratownictwa oraz służbami zarządzania kryzysowego przy zachowaniu jednak istniejących już procesów, procedur, sposobów funkcjonowania, systemów łączności czy narzędzi komunikacyjnych. Dlatego też dołączenie do platformy FREESIC oraz implementacja jej możliwości powinna odbywać się płynnie i bez zauważalnych negatywnych konsekwencji.

Architektura organizacyjna projektu FREESIC oparta jest na bazie wymagań uzyskanych bezpośrednio od użytkowników końcowych z całej Europy. Architektura systemu uwzględnia priorytety, dobre praktyki oraz procedury, które pomogą

zredukować wielostronne bariery i ograniczenia we wzajemnej współpracy oraz wymianie informacji, a ponadto w sposób nieinwazyjny dopełnia istniejące już procesy wewnętrzne.

V. KONCEPCJA PLATFORMY FREESIC

rojekt FREESIC, oprócz dostarczenia technologii informatycznej i telekomunikacyjnej, zaoferuje użytkownikom także środki pozatechniczne, które wspomogą interoperacyjność.

Ze względu na mnogość technologii – oraz używanych obecnie systemów – praktycznie niemożliwym jest wytworzenie bram pomiędzy wszystkimi systemami. Dlatego, w trakcie realizacji projektu FREESIC przyjęto podejście elastyczne, które zakłada opracowanie platformy opartej na bramach, gdzie kluczowym elementem jest otwarta i generyczna brama tłumacząca ruch z poszczególnych systemów oraz otwartego protokołu komunikacji, który wykorzystywany byłby do transmisji ruchu w sieci szkieletowej i dystrybucyjnej. Nadmienić jednak należy, że brama ta nie jest, tzw. gotowym produktem z półki do obsługi dowolnej technologii. Zakłada się, że każdorazowe wdrożenie rozwiązania u użytkownika końcowego wymagać będzie prac dostosowujących do konkretnego systemu. Jednakże podejście takie jest zdecydowanie łatwiejsze, szybsze i co nie mniej ważne – tańsze, niż każdorazowo budowanie bramy od podstaw.

Platforma FRESSIC składać ma się z czterech głównych komponentów funkcjonalnych, takich jak:

moduł społecznościowy, sieć zunifikowanej komunikacji, generyczna brama,

dostosowywalny adapter.

Poniżej na Rysunek 2 poglądowo przestawiono poszczególne komponenty platformy FREESIC.

W

P

Generyczna brama

Dostosowywalny adapter Moduł

społecznościowy

Sieć zunifikowanej

komunikacji

Strona serwera

Strona klienta

Rysunek 2 Wizja systemu FREESIC – główne komponenty [Źródło: FREESIC D3.2 System Architecture interim]

A. Moduł społecznościowy

Zakres funkcjonalny modułu społecznościowego pokrywa obszar związany z zarządzaniem interoperacyjnością. Do typowych zadań realizowanych przez ten moduł zaliczyć można:

nawiązywanie partnerstw pomiędzy służbami, definiowanie ról i odpowiedzialności,

tworzenie grup rozmównych, tworzenie planów komunikacji.

Ponadto rozważane są obecnie opcje zastosowań mechanizmów znanych z współczesnych sieci społecznościowych, które to mogłyby wspomóc prace służb bezpieczeństwa publicznego i ratownictwa. Dla przykładu informacja o ostrzeżeniu przed tsunami w Indonezji w 2012 r.

pojawiła się w serwisie Twitter już 6 minut i 7 sekund po trzęsieniu ziemi [13].

B. Sieć zunifikowanej komunikacji

To rozproszona sieć serwerów oraz środków sieciowych odpowiedzialnych za obsługę komunikacji (przydzielanie uprawnień użytkowników, równoważenie obciążenia, zapewnienie mechanizmów kryptograficznych czy rejestracji działań) oraz sieci transmitujących ruch. Głównym celem tego modułu jest zarządzanie ruchem sieciowym zgodnie z konfiguracją utworzoną w module społecznościowym.

Unifikacja ruchu następuje w generycznej bramie. W warstwie sieci zunifikowanej komunikacji cały ruch sieciowy oparty jest na standardowym i otwartym protokole (obecnie w fazie opracowywania).

C. Generyczna bramka

Kluczowym i zarazem najbardziej innowacyjnym elementem systemu FREESIC jest generyczna bramka. Brama ta jest sprzętowo – programowym rozwiązaniem, dostosowywalnym do poszczególnych systemów łączności. To właśnie w bramkach zaimplementowana będzie logika związana z tłumaczeniem ruchu pochodzącego od poszczególnych adapterów oraz przekazywaniem go do sieci zunifikowanej komunikacji. Bramka także zapewni jakże ważne bezpieczeństwo komunikacji.

Dzięki takiemu podejściu znacząco redukuje się konieczną do opracowania liczbę bramek – zamiast opracować n² rozwiązań (gdzie n to liczba łączonych systemów) łączących dowolną parę systemów wystarczy opracować jedynie n dostosowań (po jednej dla każdego systemu). Ponadto, przy zastosowanym podejściu dostosowywany będzie jedynie sam adapter, a nie cała bramka.

D. Dostosowywalny adapter

Jako, że systemy łączności znacznie różnią się pomiędzy sobą, nie ma fizycznej możliwości stworzenia bramy zdolnej obsługiwać dowolny typ ruchu i techniki jego przenoszenia.

Konieczne jest dostosowanie jej do konkretnych systemów.

Zadaniem adapterów jest obsługa interfejsu pomiędzy generyczną bramą a poszczególnymi systemami łączności SBPiR.

W celu zachowania wysokiego poziomu bezpieczeństwa platformy FREESIC, część dostosowywalna jest wydzielona z generycznej bramy, by integratorzy mieli bezpośredni oraz praktycznie nieograniczony dostęp do niej. By ułatwić prace dostosowujące, integratorzy będą mieli dostęp nie tylko do kodu źródłowego rozwiązania, lecz także do dokumentacji, przykładowych implementacji oraz innych środków mogących wspomóc ich prace.

VI. PODSUMOWANIE

ozwój sieci telekomunikacyjnych promuje dziś rozwiązania heterogeniczne, dla których opracowuje się urządzenia zapewniające interoperacyjność. Wśród zalet można wymienić dojrzałość technologiczną istniejących rozwiązań, a także szeroki wybór dostawców tych systemów.

Wadą jest oczywiście konieczność opracowania i wdrożenia bram, których zdolność do przenoszenia usług jest ciągle ograniczona.

Dzięki bramom nowej generacji przyszłe radiowe sieci wąsko- i szerokopasmowe będą tworzyć silnie jednorodne środowisko pozwalające na współpracę między użytkownikami przynajmniej w zakresie komunikacji rozmównej pomimo ograniczeń technologicznych cechujących te systemy.

BIBLIOGRAFIA/LITERATURA

[1] W kierunku interoperacyjności europejskich usług użyteczności publicznej, Komunikat Komisji Do Parlamentu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów

[2] Prawo telekomunikacyjne, Dz.U. 2004 nr 171 poz. 1800

[3] Aylward D. et al: Findings and Recommendations for Mobile Emergency Communications Interoperability, 2007

[4] ETSI TS 102 181, Emergency Communications (EMTEL):

Requirements for communication between authorities/organizations during emergencies, 2008

[5] National Policing Improvement Agency: Guidance on multi-agency interoperability. 2009

[6] European Security Research& Innovation – ESRIF Final Report. 2009 [7] Emergency Communications, Vulnerabilities Remain and Limited

Collaboration and Monitoring Hamper Federal Efforts; US Government Accountability Office; 2009

[8] Baldini G.: Report of the workshop on Interoperable communications for Safety and Security. Ispra 2010

[9] National Policing Improvement Agency: Standard operating procedure guide on multi-agency airwave interoperability, 2010

[10] Wojciechowicz W. et al: Seamless Communication for Crisis Management. Technical Sciences No. 15(1)/2012 2012

[11] O’Neill S. et al: User Requirements for Mission-Critical Application – the SECRICOM Case. Technical Sciences No. 15(1)/2012 2012 [12] Wojciechowicz W. et al: Information and Communication Technology

and Crisis Management. Technical Sciences No. 15(1)/2012 2012 [13] Hudek V. et al: SECRICOM Silentel – Secure Communication

Infrastructure for Crisis Management. Technical Sciences No.

15(1)/2012 2012

[14] Gierszal H. et al: Zapewnienie interoperacyjności sieci radiokomunikacji ruchomej, Przegląd Telekomunikacyjny i Wiadomości Telekomunikacyjne No. 8-9 2012; 2012

[15] Chatfield A.T., Brajawidagda U., Twitter Tsunami Early Warning Network: A Social Network Analysis of Twitter Information Flows, 23rd Australasian Conference on Information Systems, 3-5 grudnia 2012, Geelong

[16] http://arstechnica.com/information-technology/2012/06/how-to-blow-6- billion-on-a-tech-project/

[17] http://www.nationaldefensemagazine.org/archive/2012/July/Pages/Tacti calRadiosMilitaryProcurementGoneAwry.aspx

R

Dr Joanna Modławska w 2012 roku na Wydziale Fizyki im. Adama Mickiewicza w Poznaniu uzyskała tytuł doktora. W swojej dotychczasowej karierze otrzymała m.in.

stypendium naukowe miasta Poznania za dotychczasowy wkład do rozwoju badań w dziedzinie informatyki kwantowej, Zespołową Nagrodę Rektora UAM II- go stopnia za „Odkrycie samokorekcji błędu i nieodwracalności w procesach teleportacji kwantowej i wymiany splątania”, nagrodę za najlepszą pracę doktorską

„Tech Award”. W 2013 roku otrzymała stypendium naukowo- dydaktyczne w Centre for Quantum Technologies of National University of Singapore (Singapur) w ramach projektu

„Zintegrowany program wspierający rozwój Uniwersytetu im.

Adama Mickiewicza w Poznaniu w zakresie nauk fizycznych”. Dr Modławska jest autorem lub współautorem ponad 15 publikacji z zakresu fizyki, akustyki, informatyki oraz telekomunikacji. Obecnie zatrudniona jest na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz w poznańskiej firmie technologicznej ITTI Sp. z o.o.

Andrzej Adamczyk w latach 1991 - 1993 studiował na Politechnice Poznańskiej na kierunku Telekomunikacja i Elektronika. W latach 1993 - 1996 kontynuował studia w EFP – Francusko- Polskiej Wyższej Szkole Technik Informatyczno- Komunikacyjnych w Poznaniu, gdzie w 1996 roku uzyskał stopień magistra inżyniera oraz francuski tytuł ingénieur.

Od 1996 roku jako konsultant w firmie ITTI zajmował się realizacją i zarządzaniem projektami w zakresie inżynierii oprogramowania. Specjalizował się w tematyce zdalnego nauczania i bezpieczeństwa organizacji. W roku 2001 pełniąc obowiązki Dyrektora ds. Systemów i Aplikacji przygotował firmę ALMA S.A. do świadczenia nowych usług w zakresie wdrażania aplikacji biznesowych. Od 2002 roku w ITTI zajmował się konsultingiem w dziedzinie IT. W latach 2003- 2009 na stanowisku Dyrektora ds. Produkcji zoptymalizował działanie zespołu konsultantów pod względem procedur działania i w zakresie zarządzania kompetencjami. Od 2010 roku do dziś zajmuje się projektowaniem rozwiązań informatycznych oraz kierowaniem projektami. W ITTI, a od 2011 roku także w firmie PENTATECH, koordynował

projekty w zakresie doradztwa inwestorskiego oraz interdyscyplinarne projekty badawczo-rozwojowe, występując również jako przedstawiciel firmy w międzynarodowych konsorcjach projektów europejskich. Posiada certyfikaty m.in.

Prince2 Practitioner, Managing Successful Programmes, Audytora Wiodącego Systemu Zarządzania Ciągłością Biznesu BS25999 oraz poświadczenia bezpieczeństwa dostępu do informacji niejawnych do poziomu „tajne” w Polsce, Unii Europejskiej oraz NATO. Jest autorem ponad 30 publikacji oraz wystąpień na konferencjach polskich i zagranicznych.

Maciej Szulejewski jest absolwentem Wydziału Nauk Politycznych i Dziennikarstwa na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu oraz Europejskiej Akademii Dyplomacji w Warszawie. Aktualnie współpracuje z firmą ITTI Sp. z o.o. jako konsultant z zakresu zarządzania kryzysowego. W pracy zawodowej zajmuje się również aplikacjami symulacyjnymi, innowacyjnymi metodami nauczania oraz wykorzystaniem multimediów w procesie

dydaktycznym. Posiada doświadczenie w realizacji projektów europejskich FP7 oraz projektów krajowych finansowanych m.in. z Narodowego Centrum Badań i Rozwoju.

Ponadto pracę w ITTI łączy z prowadzeniem szkoleń oraz imprez masowych.

Wojciech Wojciechowicz absolwent Informatyki Stosowanej na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Od 2008 roku jako konsultant w firmie ITTI sp. z o.o. zajmuje się realizacją oraz zarządzaniem projektami w dziedzinie informatyki oraz telekomunikacji. Od 2009 roku związany także naukowo z Politechniką Poznańską, gdzie obecnie przygotowuje rozprawę doktorską. Obszar zainteresowań naukowych obejmuje zagadnienia związane z szeregowaniem zadań oraz inżynierią oprogramowania. Jako kierownik bądź członek zespołów badawczych brał udział w licznych projektach badawczo-rozwojowych prowadzonych w ramach 6. oraz 7. Programu Ramowego, Programu Operacyjnego Innowacyjna Gospodarka a także programów European Defense Agency. Jest autorem oraz współautorem licznych publikacji oraz prezentacji na krajowych oraz międzynarodowych konferencjach. Posiada certyfikaty m.in.

Prince2, TOGAF, ISTQB oraz ITIL.