Katechezy do poszczególnych klas na poniedziałek: 13.05.2020 r.
Klasa I
Z pomocą Drogich Rodziców wykonać polecenia zawarte w katechezie nr 43: Sposoby wypełniania woli Jezusa
- pomalować ramkę - str. 108
- Pewien człowiek miał dwóch synów. Zwrócił się do pierwszego i rzekł: „Dziecko, idź dzisiaj i pracuj w winnicy!”. Ten odpowiedział: „Idę, panie!”, lecz nie poszedł. Zwrócił się do drugiego i to samo powiedział. Ten odparł: „Nie chcę”. Później jednak opamiętał się i poszedł. Któryż z tych dwóch spełnił wolę ojca?». Mówią Mu: «Ten drugi». (Mt 21, 28-31a) - Czasem łatwo jest obiecać coś drugiemu człowiekowi, a nawet Panu Bogu. Zdarza się, że wypełnienie obietnicy jest dla nas trudne. Pan Jezus pokazuje w tej przypowieści, że
najważniejsze nie są słowa, ale czyny. Najważniejsze jest wypełnianie woli Ojca. Jeśli lekceważymy to, o co Bóg nas prosi, wtedy pokazujemy Mu, że nie jest dla nas taki ważny.
W życiu nie chodzi o to, aby czynić rzeczy wielkie, ale aby czynić małe z wielką miłością.
Pan Bóg chce, abyśmy sumiennie wykonywali nasze obowiązki. Udziela nam łaski, aby pomagać nam w pełnieniu dobrych uczynków.
Uczniowie wykonują ćwiczenie w podręczniku. Odnajdują wśród liter dziesięć możliwości okazania Panu Bogu, jak bardzo Go kochamy - str. 109
- Dobre uczynki sprawiają radość Panu Jezusowi i tym, którzy żyją blisko nas. Czasem dobry uczynek może być trudny. Kiedy czynimy dobre rzeczy, jesteśmy podobni do naszego Ojca w niebie.
Uczniowie wykonują ćwiczenie w podręczniku. Narysuj dobry uczynek, który wykonasz jeszcze dziś..- str. 109
- Pan Bóg pomaga nam swoją łaską, abyśmy mogli pełnić dobre uczynki, a przez to stawać się do Niego podobni. Czasem w bardzo prosty sposób możemy czynić rzeczy wielkie, bo czynimy je z wielką miłością
"Praca domowa"
- Uczniowie wybierają sobie jedną dobrą rzecz, w której chcieliby być lepsi. Wpisują w podręczniku, w jaki sposób będą się starać, np. „Staram się jeść obiad bez grymasów”.
Uczniowie uczą się opowiadać przypowieść o dwóch synach
Klasa II
Z pomocą Drogich Rodziców wykonać polecenia zawarte w katechezie nr 45. Rok liturgiczny.
Roku liturgicznego nie wyznaczają miesiące jak roku kalendarzowego, lecz różne
wydarzenia z życia Pana Jezusa. Czasami są to uroczystości czy święta, które trwają tylko jeden dzień, a czasem kilka dni. Rok liturgiczny to rok tajemnic z życia Jezusa Chrystusa.
Ten rok rozpoczyna się Adwentem, czyli czasem oczekiwania na przyjście Pana. Po nim następują dwa ważne wydarzenia – Boże Narodzenie oraz Wielkanoc. Okres Wielkanocy kończy się uroczystością Zesłania Ducha Świętego. W ciągu roku liturgicznego obchodzimy także wiele świąt maryjnych i wspomnień świętych
Znaczenie poszczególnych kolorów liturgicznych.
Biały – kolor radości:
• Boże Narodzenie i okres Bożego Narodzenia; • uroczystość Zmartwychwstania i okres Wielkanocy; • święta ku czci Chrystusa; • święta ku czci świętych (którzy nie byli
męczennikami).
Czerwony – kolor krwi, ognia, miłości, królewski:
• Niedziela Palmowa; • Wielki Piątek; • uroczystość Zesłania Ducha Świętego; • święta ku czci świętych męczenników. Fioletowy – kolor pokuty i żałoby: • okres Adwentu; • okres Wielkiego Postu; • podczas Mszy Świętych pogrzebowych.
Zielony – kolor nadziei i życia: • niedziele zwykłe; • dni powszednie okresu zwykłego.
Różowy – kolor radości wśród pokuty:
• III niedziela Adwentu; • IV niedziela Wielkiego Postu.
Ćwiczenie w podręczniku: Ułóż schemat roku liturgicznego, wklejając naklejki z Dodatku w odpowiednie miejsce. Dokończ kolorować schemat. - str. 134
Wiedząc już, jak wygląda rok liturgiczny i z jakich okresów się składa, powinniśmy zwracać szczególną uwagę na to, co zmienia się w Kościele, kiedy zmienia się okres roku
liturgicznego. Dobrym pomysłem będzie zatroszczenie się o odpowiednią dekorację w domu oraz w szkole, która będzie nam przypominać o przeżywanym okresie: wieniec adwentowy, choinka z szopką, krzyż, dekoracje wielkanocne itp.
Ćwiczenie w podręczniku: Zastąp cyfry odpowiednimi literami, a dowiesz się, jak inaczej nazywa się rok liturgiczny. (Rozwiązanie – Rok kościelny) - str. 135
- wykonać pracę domową- str. 135
Oglądając transmisję z naszego kościoła, zapamiętaj, w jaki ornat będzie ubrany ksiądz podczas niedzielnej Mszy Świętej, i uzupełnij odpowiedź.
Klasa 3
Temat Katechezy: Stół słowa Bożego.
Sytuacja egzystencjalna
Każdy z nas ma doświadczenie rodzinnego spotkania przy stole. Okazji do takich spotkań może być wiele. – Jakie to mogą być sytuacje? Są różne sytuacje, w których wspólnie z rodziną zasiadamy przy jednym stole. Mogą to być sytuacje wyjątkowe (np. święta), ale także te zwyczajne (np. niedzielny obiad). Mogą to być sytuacje radosne (np. Pierwsza Komunia Święta), ale także trudne czy nawet bardzo smutne (np. pogrzeb bliskiej osoby).
Teraz porozmawiajmy przez chwilę o niedzielnym obiedzie. – Co się je w czasie niedzielnego obiadu? (rosół, ziemniaki, frytki, kotlet, kurczaka, surówkę itp.) – Kto
przygotowuje niedzielny obiad? (mama, tato, babcia, dziadek itd.) – Dla kogo (dla ilu osób) np. mama gotuje obiad? (dla rodziny) – Czy jedna osoba jest w stanie zjeść wszystko, co zostało ugotowane? (nie, je tyle, ile potrzebuje)
Każda osoba je tyle, ile potrzebuje, ile może zjeść. Często je to, co lubi, ale czasami je tylko to, co może (np. kiedy jesteśmy chorzy, nie zawsze możemy jeść to, co lubimy, albo tyle, ile byśmy chcieli). Jeśli ktoś przestaje jeść, może to być niebezpieczne dla jego zdrowia, a nawet życia. Dlatego ważne jest, abyśmy regularnie się odżywiali.
Niedzielny obiad jest wyjątkowy. Jemy go nie tylko po to, żeby zdrowo żyć, ale także żeby spotkać się razem przy stole, aby ze sobą porozmawiać, opowiedzieć, co ciekawego nam się przydarzyło, co było w minionym tygodniu radosne, a co smutne czy trudne.
Wyjaśnienie głównych prawd katechezy
W każdą niedzielę Pan Bóg przygotowuje dla nas stół: stół słowa Bożego i stół Ciała Chrystusa. Wiemy już, że w czasie liturgii słowa mówi do nas sam Pan Bóg. On daje nam swoje słowo, abyśmy słuchając go, wzrastali na duchu i umacniali się w wierze (por. Rz 10,17). Słowo Boże, czytane w kościele i głoszone w liturgii, prowadzi nas do Eucharystii.
Bóg przygotowuje dla każdego z nas obficie stół słowa: I czytanie, psalm, II czytanie,
aklamację, Ewangelię, aby każdy mógł wziąć tyle, ile potrzebuje do lepszego życia; tyle, ile potrzebuje, aby wzrastać duchowo. Karmić się słowem Bożym, to nie tylko go słuchać, ale także je zapamiętać. Karmić się słowem Bożym, to nie tylko je zapamiętać, ale żyć nim w codzienności. Słowo Boże jest żywe i skuteczne (por. Hbr 4,12), ono zawsze daje nam duchową siłę. Jest pokarmem, który daje życie.
Przeczytaj fragment Ewangelii.
„Jezus powiedział do swoich uczniów: Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale. Spadł deszcz, wezbrały rzeki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom. On jednak nie runął, bo na skale był utwierdzony. Każdego zaś, kto tych słów moich słucha, a nie wypełnia ich, można porównać z człowiekiem nierozsądnym, który dom swój zbudował na piasku.
Spadł deszcz, wezbrały rzeki, zerwały się wichry i rzuciły się na ten dom. I runął, a upadek jego był wielki” (Mt 7,24-27).
Do którego z tych ludzi podobny jest człowiek słuchający słowa Bożego? (do człowieka, który zbudował dom na skale) Człowiek, który słucha słowa Bożego, buduje dom na skale, na skale słowa, którego nie przemogą żadne trudności życiowe. Jezus nie obiecywał, że nie będzie w życiu żadnej burzy czy wichury, ale zapewnił nas, że jeśli ktoś buduje swoje życie na skale Jego słowa, to nie zginie, jego dom nie runie.
Bóg w czasie każdej Mszy Świętej karmi nas swoim słowem, abyśmy mogli rozwijać się i wzrastać w wierze. Każdy, kto Go słucha, buduje dom swojego życia na skale. Człowiek, który karmi się słowem Bożym, przetrwa wszystkie burze. Jego pewność jest w Bogu.
Szczęśliwi są ci, którzy słuchają słowa Bożego i wypełniają je w swoim życiu.
Praca domowa: Przypomnij sobie, o czym Pan Bóg mówił do ciebie w czasie niedzielnej Mszy Świętej, i napisz to.
Klasa 5
Katecheza 52: Nie jestem sam - Bóg współpracuje ze mną.
Na ostatniej katechezie zastanawialiśmy się, w jaki sposób żyjemy Ewangelią na co dzień w naszych wspólnotach.
Na dzisiejszej lekcji poznamy człowieka, który też czuł się zagubiony, osamotniony w życiu. W tej trudnej sytuacji chciał spotkać się z Panem Jezusem. Co z tego wyniknęło, dowiemy się z tekstu biblijnego.
Mam na imię Zacheusz. Chcę wam opowiedzieć niezwykłą historię mojego życia.
Mieszkałem wtedy w mieście Jerycho. To piękne, stare, niektórzy twierdzą, że najstarsze na świecie miasto. Byłem tam głównym celnikiem i bardzo dobrze mi się powodziło. Do moich obowiązków należało pobieranie podatków na rzecz Rzymu. Starałem się robić to sumiennie i uczciwie. Dla moich rodaków byłem jednak kimś złym, bo współpracowałem z okupantem.
Uważali mnie za zdrajcę i bluźniercę, odmawiali mi wstępu do synagogi. Byłem wykluczony ze społeczności i uznawany za grzesznika. Początkowo wcale mi to nie przeszkadzało.
Stopniowo jednak coraz bardziej doskwierała mi samotność. Nie miałem z kim dzielić
swojego bogactwa, nie miałem przyjaciół, rodziny. To w takiej sytuacji dowiedziałem się, że przez miasto przechodzi Nauczyciel z Nazaretu. Słyszałem o Nim już wcześniej. Podobno był niezwykły. Czynił cuda, nauczał, a co dla mnie najważniejsze – nie odrzucał żadnego człowieka, nawet grzesznika. Wiedziałem, że muszę zrobić wszystko, aby go zobaczyć.
Próbowałem zbliżyć się do Niego, ale był otoczony tłumem. Mój niski wzrost nie pozwalał mi niczego zobaczyć. Słyszałem tylko z daleka dobiegające słowa: nie potrzebują lekarza zdrowi, ale ci, którzy się źle mają. Postanowiłem podbiec do przodu w wspiąć się na dziką figę – sykomorę, która rosła przy drodze. Stamtąd na pewno uda się go zobaczyć. Jezus, a z Nim tłum, zbliżał się do tego miejsca. Niespodziewanie Rabbi podszedł do drzewa i
powiedział do mnie po imieniu: „Zacheuszu”. Kiedy usłyszałem swoje imię, myślałem, że serce wyskoczy mi z wnętrza. A On mówił dalej: „Zacheuszu, zejdź prędko, dziś musze się zatrzymać w twoim domu”. Co za radość. Pierwszy gość od tak długiego czasu i to jaki.
Zrozumiałem od razu, że mną nie gardzi, a z Jego oczu odczytałem jeszcze więcej, że mnie kocha. Nie mogłem dłużej czekać. Przyjąłem Go pod swój dach, a Jego naukę do swojego serca. To tego dnia zapragnąłem zmienić swoje postępowanie i wynagrodzić za grzechy. To On, Jezus, zmienił moje życie. „Potem wszedł do Jerycha i przechodził przez miasto. A [był tam] pewien człowiek, imieniem Zacheusz, który był zwierzchnikiem celników i był bardzo bogaty. Chciał koniecznie zobaczyć Jezusa, któż to jest, ale sam nie mógł z powodu tłumu, gdyż był niskiego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i wspiął się na sykomorę, aby móc Go ujrzeć, tamtędy bowiem miał przechodzić. Gdy Jezus przyszedł na to miejsce, spojrzał w górę i rzekł do niego: »Zacheuszu, zejdź prędko, albowiem dziś muszę się zatrzymać w twoim domu«. Zeszedł więc z pośpiechem i przyjął Go rozradowany” (Łk 19, 1-6). Zacheusz pomimo swojego bogactwa był człowiekiem nieszczęśliwym. Był zwierzchnikiem
celników, czyli ludzi współpracujących z okupantem, dlatego Izraelici traktowali ich niemal jak pogan. Utrzymywanie z nimi kontaktów uważano za ujmę dla Izraelity.Pan Jezus nie zważa na obyczaje. Chce być blisko człowieka, który czuje się samotny i odrzucony. Dlatego przyjmuje gościnę w domu celnika.
Pan Bóg kocha każdego człowieka. Nie zostawia nas samych, ale jest zawsze z nami, nawet jeśli grzeszymy. Najpełniej ta miłość Boga do człowieka ukazała się w Jego Synu – Jezusie Chrystusie. To On szukał ludzi zagubionych, samotnych, odrzuconych przez innych i chciał być z nimi. Pokazał w ten sposób, że każdy człowiek jest dla niego ważny. Kiedy nadchodził moment Jego odejścia z tego świata, powiedział: „Nie zostawię was sierotami” (J 14, 18).
Zostawił siebie w sakramencie Eucharystii, aby każdy mógł się z Nim jednoczyć w Komunii Świętej. Dziś jest z nami w każdej chwili naszego życia. Współpracuje z nami, dając nam łaski uczynkowe, wspierając nasze wysiłki w pomnażaniu dobra. Szczególnie chce śpieszyć z pomocą tym, którym jest ciężko, którzy przeżywają trudne chwile. Cały czas zapewnia: „Ja jestem z wami przez wszystkie dni aż do skończenia świata”
Notatka do zeszytu:
Pan Bóg nie zostawia nas samych. Zawsze jest z nami i nigdy o nas nie zapomni. Swoją miłość najpełniej objawił w Jezusie Chrystusie, swoim Synu, który szukał zagubionych i przychodził z pomocą odrzuconym. Dziś także chce być obecny w każdej chwili mojego życia.
Uczyć się dalej katechizmu pamięciowego
Klasa 6
Katechezę 49: Czy można odrzucić Chrystusa i wszystko to, co On wniósł w dzieje człowieka?
Chciałbym, abyśmy dziś na katechezie zastanowili się nad odpowiedzią na pytanie, które na polskiej ziemi postawił Wielki Polak – Papież św. Jan Paweł II: „Czy można odrzucić
Chrystusa i wszystko to, co On wniósł w dzieje człowieka?”.
Odpowiedzi na postawione pytanie będziemy poszukiwać w nauce samego Chrystusa i Jego zastępcy na ziemi – papieża św. Jana Pawła II. Najpierw posłuchajcie fragmentu Ewangelii według św. Mateusza (Mt 28,18-20). Jezus przemówił do Jedenastu tymi słowami: „Dana Mi jest wszelka władza w niebie i na ziemi. Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28,18-20).
• Analiza tekstu – Jakie zadania pozostawił swoim uczniom Jezus Chrystus? – O czym Jezus Chrystus ich zapewnił? – W jaki sposób możemy odkryć obecność Jezusa Chrystusa wśród nas?
• Proszę, odczytajcie fragment Ewangelii według św. Łukasza, który znajduje się w podręczniku (Łk 13,22-30). Czytając tekst, zastanówcie się, dlaczego Pan mówi do ludzi:
„Nie wiem, skąd jesteście?”.
„I przemierzał miasta i wsie, nauczając i odbywając swą podróż do Jerozolimy. Raz ktoś Go zapytał: «Panie, czy tylko nieliczni będą zbawieni?» On rzekł do nich: «Usiłujcie wejść przez ciasne drzwi, gdyż wielu, powiadam wam, będzie chciało wejść, a nie zdołają. Skoro Pan domu wstanie i drzwi zamknie, wówczas stojąc na dworze, zaczniecie kołatać do drzwi i wołać: „Panie, otwórz nam!”, lecz On wam odpowie: „Nie wiem, skąd jesteście”. Wtedy zaczniecie mówić: „Przecież jadaliśmy i piliśmy z Tobą, i na ulicach naszych nauczałeś”.
Lecz On rzecze: „Powiadam wam, nie wiem, skąd jesteście. Odstąpcie ode Mnie wszyscy, którzy dopuszczacie się niesprawiedliwości”. Tam będzie płacz i zgrzytanie zębów, gdy ujrzycie Abrahama, Izaaka i Jakuba, i wszystkich proroków w królestwie Bożym, a siebie samych precz wyrzuconych. Przyjdą ze wschodu i zachodu, z północy i południa i siądą za
stołem w królestwie Bożym. Tak oto są ostatni, którzy będą pierwszymi, i są pierwsi, którzy będą ostatnimi»” (Łk 13,22-30).
• Analiza tekstu – Do kogo i dlaczego Pan mówi: „Nie wiem, skąd jesteście?”. – Dlaczego nie wystarczyło to, że Pan nauczał na ulicach, po których chodzili ludzie z przypowieści? – Dlaczego nie wystarczyło to, że ludzie wspólnie z Nim jedli i pili?
• My także, jako ludzie ochrzczeni, uczestniczymy w Uczcie Chrystusa, wspólnie z Nim zasiadamy do stołu eucharystycznego, a nasz Pan – karmi nas swoim Ciałem. Jest obecny wśród nas, choć nie możemy Go zobaczyć bezpośrednio naszymi oczyma. Możemy Go dostrzec wiarą i miłością. A ponieważ jesteśmy słabi i upadamy, popełniamy grzechy – Jezus Chrystus przychodzi nam z pomocą. Posyła do serc naszych Ducha Świętego.
Posłuchajcie, jaki dar niesie ze sobą Duch Święty. „Pierwszym dziełem łaski Ducha
Świętego jest nawrócenie, które dokonuje usprawiedliwienia zgodnie z zapowiedzią Jezusa na początku Ewangelii: «Nawracajcie się, albowiem bliskie jest Królestwo niebieskie» (Mt 4,17). Człowiek poruszony przez łaskę zwraca się do Boga i odwraca od grzechu,
przyjmując w ten sposób przebaczenie i sprawiedliwość z wysoka. Usprawiedliwienie jest nie tylko odpuszczeniem grzechów, lecz także uświęceniem i odnowieniem wewnętrznego człowieka” (KKK 1989).
„Tajemnicę dziejów człowieka, każdego i wszystkich, tajemnicę dziejów ludzkości wyrażają i wyznaczają te słowa, jakie powiedział Chrystus w momencie rozstania z Apostołami – chrzest w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego – chrzest, czyli zanurzenie w żywym Bogu, w Tym, Który jest (jak głosi Księga Wyjścia) – w Tym, «Który jest, i Który był, i Który
przychodzi» (jak głosi Ap 1,4). Chrzest, czyli początek spotkania, obcowania, zjednoczenia, do którego całe życie doczesne jest tylko wstępem i wprowadzeniem, a spełnienie i pełnia należy do wieczności. «Przemija postać świata» – więc musimy znaleźć się «w świecie Boga»”, ażeby dosięgnąć celu, dojść do pełni życia i powołania człowieka”. Św. Jan Paweł II, Homilia w czasie Mszy św. na Błoniach w Krakowie, 9 czerwca 1979 r., [w:] Jan Paweł II. Pielgrzymki do Ojczyzny, Kraków: Znak 1999, s. 198.
• Rozmowa kierowana – Jak nazwalibyście dar, który przynosi Duch Święty? – Czy dar ten ofiarowany jest tylko pojedynczemu człowiekowi? – Jakie zadania wynikają z przyjęcia tego daru przez człowieka? – Dlaczego, jako ludzie wierzący w Chrystusa, powinniśmy przemieniać świat?
• Na podstawie treści katechezy zastanówmy się nad odpowiedziami na pytania: – Na czym polega odnalezienie się „w świecie Boga”, o którym mówił św. Jan Paweł II? – Jaką rolę odgrywa Kościół w dziejach człowieka, narodu, świata?
• Pomyślmy, w jaki sposób możemy na nowo przyjąć Chrystusa obecnego w Kościele?
Wielu ludzi nie ma świadomości, że wspólnie z Chrystusem w Kościele tworzy „sieć” Ta sieć powinna być mocna, aby pomagała innym ludziom, gdy w ich życiu pojawiają się
trudności. Życie wiarą, tradycje zachowywane w rodzinach, kultura narodu oparta na
Ewangelii Chrystusa rodzą poczucie wspólnoty i zaufania – razem zdążamy do zbawienia.
• Podczas katechezy postawiliśmy sobie pytanie: „Czy można odrzucić Chrystusa i wszystko to, co On wniósł w dzieje człowieka?”. To pytanie wypowiedział w czasie pielgrzymki do Ojczyzny św. Jan Paweł II podczas homilii wygłoszonej w Krakowie na Błoniach w dniu 9 czerwca 1979 roku: „Czy można odepchnąć to wszystko? Czy można powiedzieć «nie»? Czy można odrzucić Chrystusa i wszystko to, co On wniósł w dzieje człowieka? Oczywiście, że można. Człowiek jest wolny. Człowiek może powiedzieć Bogu:
nie. Człowiek może powiedzieć Chrystusowi: nie. Ale – pytanie zasadnicze: czy wolno? I w imię czego «wolno»? Jaki argument rozumu, jaką wartość woli i serca można przedłożyć samemu sobie i bliźnim, i rodakom, i narodowi, ażeby odrzucić, żeby powiedzieć «nie»
temu, czym wszyscy żyliśmy przez tysiąc lat?! Temu, co stworzyło podstawy naszej tożsamości i zawsze ją stanowiło”. Św. Jan Paweł II, Homilia w czasie Mszy św. na Błoniach w Krakowie, 9 czerwca 1979 r., [w:] Jan Paweł II. Pielgrzymki do Ojczyzny, Kraków: Znak 1999, s. 199-200.
•
Zadanie (jako notatka) - nie trzeba przysyłać.
Wyobraź sobie, że twój kolega lub twoja koleżanka napisał(-a) do ciebie list, w którym dzieli się z tobą wątpliwościami i pytaniem, czy dziś warto słuchać nauki Jezusa Chrystusa
przekazywanej przez Kościół. Na podstawie wiadomości z dzisiejszej katechezy napisz w zeszycie krótki list w odpowiedzi. Postaraj się wyjaśnić, dlaczego człowiek wierzący nie może odrzucić Chrystusa, który żyje i naucza w Kościele.
- uczyć się dalej katechizmu pamięciowego
Klasa 7
Katecheza 49
Temat: Adwent czasem oczekiwania.
Całe życie człowieka jest oczekiwaniem na różne wydarzenia, a ostatecznie na Boga.
Kościół jest wspólnotą ludzi i przez to jest bliski każdemu z nas, dlatego teraz w Kościele przeżywamy szczególny czas oczekiwania.
Paruzja – powtórne przyjście Chrystusa na ziemię, które nastąpi na końcu świata. Wówczas wszyscy ludzie zmartwychwstaną. Wtedy też nastąpi Sąd Ostateczny. Powstanie nowe niebo i nowa ziemia.
Wzorem adwentowego czuwania są Maryja i Jan Chrzciciel. Przed narodzeniem Chrystusa to właśnie Jan Chrzciciel wzywał ludzi do nawrócenia i sam również oczekiwał Jego
przyjścia. Maryja także oczekiwała z wielką radością narodzin Bożego Syna. Przeczytamy teraz fragmenty Pisma Świętego i odpowiecie najpierw na pytanie: • Dlaczego Maryja jest wzorem adwentowego czuwania? A następnie na to samo pytanie odpowiecie w odniesieniu do Jana Chrzciciela.
Proszę odnaleźć i przeczytać fragment Łk 1,26–38 i Mt 3, 1–6.
Maryja słucha Słowa Bożego i jest mu posłuszna – zgadza się pełnić wolę Pana Boga.
Dlatego w okresie adwentowego oczekiwania Kościół przypatruje się Jej życiu i oddaje Jej cześć przez specjalne Msze Święte. • Jak nazywa się taka Msza Święta?
Jan Chrzciciel wzywa ludzi do nawrócenia, ale sam także pości i oczekuje Jezusa. Maryja i Jan Chrzciciel są wzorami dla Kościoła, czyli także dla każdego z nas, w przeżywaniu Adwentu.
Chrześcijanie powinni dobrze przygotować się na święta Bożego Narodzenia i być gotowymi na powtórne przyjście Chrystusa.
Notatka
Adwent jest czasem radosnego oczekiwania świąt Bożego Narodzenia, ale również
oczekiwaniem powtórnego przyjścia Jezusa – paruzji. Rozpoczyna on w Kościele nowy rok liturgiczny. W adwentowym oczekiwaniu towarzyszy nam Maryja. W sposób szczególny oddajemy Jej cześć podczas Mszy Świętej, zwanej w Adwencie roratami. Roraty, spowiedź św., rekolekcje i postanowienia adwentowe prowadzą do nawrócenia, do którego nawoływał Jan Chrzciciel, i pomagają nam dobrze przygotować się na przyjście Pana.
- uczyć się dalej katechizmu pamięciowego
Klasa 8
Katecheza 39
Temat: Kościoły i wspólnoty chrześcijańskie.
Niestety, w historii także wśród wyznawców Chrystusa doszło do wielu konfliktów i podziałów. Wciąż jednak wierzymy, modlimy się i podejmujemy różne działania, aby
wszyscy chrześcijanie zjednoczyli się w jednym Kościele. Ważne jest jednak to, żebyśmy się nawzajem dobrze poznali, dlatego na dzisiejszej katechezie porównamy Kościoły i
wspólnoty chrześcijańskie.
Na poprzednich katechezach poznaliście historię podziałów w Kościele. Na dzisiejszej katechezie będziemy wymieniać podobieństwa i różnice między Kościołem katolickim, Kościołem prawosławnym, głównymi wspólnotami protestanckimi (luteranie i kalwini) oraz anglikanizmem. Można to uczyniż czytając katechizm na str. 126 a kto nie ma katechizmu, niech poszuka podobieństw i różnic w internecie.
Fragmenty przemówienia św. Jana Pawła II, wygłoszonego 31 maja 1997 roku we Wrocławiu, które mówią, co możesz zrobić dla jedności chrześcijan.
[…] potrzebujemy tolerancji, ale sama tolerancja między Kościołami to stanowczo za mało.
Trzeba się również wzajemnie akceptować […]. Europa potrzebuje nas wszystkich
zebranych solidarnie wokół Krzyża i Ewangelii. Winniśmy z uwagą czytać znaki czasu.
Jezus Chrystus oczekuje od wszystkich świadectwa wiary […]. Do wspólnego świadectwa prowadzi trudna droga pojednania, bez którego nie może być jedności. Nasze Kościoły i Wspólnoty kościelne potrzebują pojednania […]. Czy możemy być w pełni pojednani z Chrystusem, jeśli nie jesteśmy w pełni pojednani między sobą? […]. Powinnością jest usilnie dążyć do odbudowy jedności, której chciał Chrystus, i powinnością jest modlić się o tę jedność […].
6. Notatka
Wszyscy ludzie ochrzczeni należą do Kościoła Jezusa Chrystusa także Ci, którzy nie
pozostają w pełnej łączności z Kościołem katolickim, słusznie nazywają się chrześcijanami.
Są naszymi siostrami i braćmi w wierze. Wierzymy, że kiedyś wszyscy chrześcijanie zjednoczą się w jednym Kościele.
