Przepełnieni nadzieją na lepsze jutro, normalność i kontynuowanie 41-letniej tradycji spotykania się – w Łodzi na corocznym, kolorowym święcie teatru dziecięcego i młodzieżowego – po raz kolejny jesteśmy RAZEM. W tym roku w odróżnieniu od poprzednich lat, nie spotkany się być może wszyscy ze sobą, mogąc jak zwykle prowadzić wiele fascynujących rozmów, ale pamiętajmy, że żyjemy w XXI wieku, a technologia umożliwia nam Wspólne tworzenie atmosfery „DZIATWY”. Dlatego gorąco za- chęcamy Was do udziału w Naszym święcie, nawet skromnymi wpisami po spektaklu na platformach, które udostępnimy. Wystarczy napisać kilka słów „WOW!”, „To było wspaniałe!”, „Dziewczyna w blond włosach zagrała świetnie.”, „Chłopak cudownie śpiewał.”. Te kilka Waszych słów, może być ważne dla Wszystkich, którzy zaangażowali się dla Was i włożyli w to wiele serca i pracy. My, którzy kochamy sztukę, wiemy, że potrafi ona łączyć na wiele sposobów i zawsze wytrwale będziemy jej wierni. Nawet w dobie pandemii. Bądźmy zatem wytrwali i jak dobry przyjaciel trwajmy w sztuce.
ANNA MARIA GUZIK – prodzie- kan Wydziału Lalkarskiego Akademii Sztuk Teatralnych w Krakowie, Filia we Wrocławiu. Aktorka – lalkarka z ponad 14 letnim doświadczeniem zawodowym. Wykłada na macierzy- stej Uczelni przedmioty: „Gra aktorska marionetką” i „Małe formy teatral- ne”, dyplomowany logopeda. Swoją karierę zaczęła w 2005 r. na deskach Teatru Lalek „Arlekin” w Łodzi, gdzie stworzyła wiele ról lalkowych i ży- woplanowych. Od 2010 roku aktorka teatru MER w Łodzi, a od 2011 r. współ założycielka i członkini Fundacji Two- rzenia i Promowania Sztuki – Ależ Gu- stawie!, z którą realizuje projekty te- atralne o zasięgu lokalnym i ogólno- polskim, w tym: spektakle lalkowe dla dzieci, czytania performatywne, etiudy aktorskie grane w przestrzeni miejskiej oraz warsztaty teatralne. W 2015 r.
rozpoczęła współpracę z łódzką Fun- dacją FORMART jako współreżyser spektakli lalkowych dla dzieci, które prezentowane były na terenie całe- go kraju. Od lat łączy pracę w szkole
z aktywnością artystyczną, zasiada w jury festiwali i przeglądów twórczo- ści dzieci i młodzieży.
ELŻBIETA GORZKA-KMIEĆ – wybit- na instruktorka i znawca teatru dziecię- cego, pedagog, autorka scenariuszy teatralnych i książek z wierszami dla dzieci. Osiągnięcia i nagrody: Nagrody Ministra Edukacji Narodowej, Nagro- da Ministra Kultury i Sztuki, odznaka Ministra Kultury: Zasłużona dla Kultu- ry Polskiej, Medal Komisji Narodowej, Świadectwo Oryginalności przyznane przez Kuratorium w Łodzi. Za swoją działalność i osiągnięcia otrzymała w plebiscycie województwa łódzkiego tytuł Damy Sukcesu. Założycielka Te- atru „Śmiechotek”, który należał do czołówki najlepszych zespołów teatral- nych w Polsce. Zespół był wielokrotnym laureatem DZIATWY w Łodzi, „Hecy”
w Płocku i Forum Teatrów dla Dzieci w Poznaniu, gdzie jako jedyny zespół teatralny w Polsce uzyskał trzy Złote Maski.
MONIKA MIKOŁAJCZYK - absol- wentka Wydziału Wokalnego Zespo- łu Szkół Muzycznych im. St. Moniuszki w Łodzi. Praktyki odbywała w Teatrze Jaracza w Łodzi. Ukończyła szkołę z dyplomem Muzyka Wokalisty. W la- tach 1990-1991 – śpiewała w chó- rach Teatrów Łódzkich. Od roku 1993 pracowała jako aktorka i wokalistka w Teatrze Zwierciadło, pierwszym pry- watnym Łódzkim Teatrze bajkowym, którego założycielem był Krzysztof Mikołajczyk. Współpracowała 13 lat z Janem Machulskim oraz Wojciechem Bartoszkiem – aktorem Teatru Nowe- go w Łodzi. Organizowała koncerty Marka Grechuty. Współpracowała z około 150 aktorami z Łodzi oraz War- szawy. Od 2008 roku do chwili obecnej prowadzi własny „Teatr Króla Profilakty- ka Uzależnień – Edukacja”. Zajmuje się pisaniem scenariuszy do bajek dla dzie- ci. Pisze teksty piosenek oraz muzykę do bajek. Od 1995 roku współpracuje z Domami Kultury, Teatrami oraz Kina- mi w całej Polsce z czego jak sama mówi: „jest bardzo zadowolona ponie- waż poznała dzięki temu wspaniałych Ludzi”.
Ogólnopolski Festiwal Teatru Młodych
„Dziatwa” jest jednym z elementów Fe- stiwalu Kreatywności Młodych (FKM), który został dofinansowany ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodo- wego pochodzących z Funduszu Promo- cji Kultury. Patronat honorowy Minister- stwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Prezydent Miasta Łodzi Hanna Zda- nowska. Patronat medialny: TVP 3 Łódź, Radio Łódź.
Inauguracja DZIATWY 2020
FKM jest nowym wydarzeniem edukacyj- no-animacyjnym stymulującym kreatyw- ność i aktywizującym kulturalnie różne grupy wiekowe młodych finalistów festi- wali i konkursów z 4 obszarów (teatru, muzyki, tańca i plastyki). Projekt adreso- wany jest do dzieci, młodzieży i doro- słych zarówno z terenu Łodzi, wojewódz- twa jak i całej Polski, nauczycieli, instruk- torów, edukatorów oraz mieszkańców na- szego miasta.
JURY
KOCHANI DZIATWOWICZE!!!
Sztuka jest doskonałym nauczycielem, zatem i tym razem postanowiła dać nam lekcję. A, że jest to wyjątkowo kre- atywny nauczyciel poszukujący wszel- kich pozytywów, to w tym trudnym dla nas czasie, pełnym ograniczeń zafun- dował nam niespodziankę.
Do tej pory ograniczały Nas sale wi- dowiskowe, finanse, nie każdy mógł się z nami spotkać w tym szczególnym czasie. Kiedy można by przypuszczać, że będzie tylko gorzej, otworzyły się przed nami nowe możliwości. Oto dziś, nie ma znaczenia ilość krzeseł.
Każdy spektakl może bić własne rekor- dy oglądalności, a te które przypadły nam najbardziej do serca i poruszyły najdelikatniejsze brzmienia naszej du- szy, możemy oglądać do woli. Skorzy-
Nieprzypadkowo, przez dwa dni, prezentowane były minione edycje Festiwalu. Te wspomnienia pokazały czym jest DZIA- TWA. Dały Nam namiastkę tego, czego w tym roku nie doświadczyliśmy w pełni. Nie spotkaliśmy się twarzą w twarz. Nie opowiedzieliśmy sobie z wypiekami na buzi o spektaklu, który przed chwilą zobaczyliśmy. Niejednemu Dziatwowiczowi zakręciła się łezka w oku, gdy zobaczył siebie sprzed lat.
Ilość zgromadzonego materiału pokazuje dobitnie, że nie wystarczy dbać o realizację nowych spektakli, trzeba pamiętać również o ich archiwizacji i dokumentowaniu działalności zarówno Festiwali jak i pracy każdego Zespołu. To co uda Nam się zachować przejdzie do historii polskiego teatru dziecięcego i młodzieżowego. Bez tego nasza praca będzie tak samo ulotna jak życie motyla.
P.s.
41 lat!!! Trudno w to uwierzyć patrząc na tegorocznych wykonawców. Wciąż są młodzi, pełni energii i chęci zgłębiania tajemnic teatru. Za rok spektakle 41. Festiwalu będą już jego historią. Co ciekawe, będzie to, przynajmniej jeżeli chodzi o prezentacje tegorocznych widowisk – najlepiej udokumentowana edycja.
staliśmy z technologii, której do tej pory nie braliśmy pod uwagę. Super.
Inaugurację 41. Ogólnopolskiego Fe- stiwalu Teatru Młodych „DZIATWA”
poprowadził Kamil Kuligowski. On na scenie, a na widowni Jurorki i dyrekcja Bałuckiego Ośrodka Kultury (w otocze- niu portretów uczestników tegoroczne- go przeglądu). Sala była pełna. Jednak wszystkich można było policzyć na dwóch dłoniach.
Nowe otwarcie, wymuszone przez sy- tuację w naszym kraju skłania do ta- kiej oto refleksji: tak mało? Gdzie się Wszyscy podziali?
Doliczmy jednak aktorów i ich opie- kunów realizujących transmisję on- line i już zrobi się kilkadziesiąt osób.
Dodatkowo wszyscy uczestnicy prze- słali swoje portrety i znalazły się one na widowni „Lutni” (grubo ponad sto osób). Oprócz tego mamy widzów śle- dzących spektakle „na żywo” i ogląda-
jących je po ich zakończeniu. Przy za- niżonych wyliczeniach wyjdzie ponad 600 osób. Tłum, którego nie widać;
ludzie, z którymi nie można porozma- wiać. Nie można się do nich uśmiech- nąć, pogratulować występu. Czy tak jest naprawdę?
Na facebooku najszybciej można po- dzielić się swoimi emocjami, wrażenia- mi np. z realizacji spektaklu poprzez internet. Można udostępnić transmisję itd.…
To nowe doświadczenie łączy w tym roku: wykonawców, jurorów, organiza- torów i publiczności. Wszyscy potrzebu- jemy kontaktu z drugim człowiekiem, a skoro jest on ograniczony, szukajmy rozwiązań, które nam go zapewnią.
Bądźmy Razem i dzielmy się swoimi spostrzeżeniami i uwagami. Piszmy o Naszym teatralnym Święcie, dzielmy się Naszą radością z innymi.
NOWE OTWARCIE
Inauguracja DZIATWY 2020
DZIATWOWE WSPOMINKI
z posiedzenia Rady Artystycznej - Jury 41. Ogólnopolskiego Festi- walu Teatru Młodych DZIATWA 2020, zgodnie z regulaminem 41.
OFTM Dziatwa organizowanego przez Bałucki Ośrodek Kultury w Łodzi zespoły, których spek- takle zostały zakwalifikowane do udziału w Festiwalu są laureatami i otrzymują nagrody finansowe w wysokości 500,00 zł (pięćset zło- tych). Ponadto Rada Artystyczna - Jury w składzie: Anna Maria Gu- zik, Monika Mikołajczyk, Elżbieta Gorzka-Kmieć po obejrzeniu 11 spektakli on-line w dniach 1315 października 2020 roku, podczas posiedzenia 15 października 2020
roku, postanowiło przyznać:
I NAGRODĘ dla Zespołu teatral- nego „Na piętrze” z Klub na Pię- trze, z SM Przylesie w Lesznie za przedstawienie „Momo”;
II NAGRODĘ Alicji Wojnarow- skiej z Miejskiego Ośrodka Kul- tury w Dębicy za przedstawienie
„A”;
DWIE RÓWNORZĘDNE III NA- GRODY dla: Zespołu teatralnego
„Bambo” ze Szkoły Podstawowej nr 10 im. J Brzechwy w Rumii za przedstawienie „Baśń o Rycerzu bez konia” oraz Teatrowi „Mała Scena” z Centrum Artystycznego Scena w Sulejówku za przedsta- wienie „Filiżanka”;
DWA RÓWNORZĘDNE WY- RÓŻNIENIA dla: Zespołu teatral- nego „Tu i Tam” ze Szkoły Podsta- wowej nr 1 w Zielonej Górze za przedstawienie „Coś” oraz Teatro- wi „PaniKa” z Centrum Kultury w Piasecznie za przedstawienie
„Nieszczęśnik paprotny”.
„Jury gratuluje wszystkim zespołom energii, zapału, imponujących efek- tów oraz poszukiwań twórczych.
Była to dla nas uczta artystyczna.
Biorąc pod uwagę całokształt wa- runków w jakich były realizowane spektakle, jesteśmy pod wrażeniem Waszej pracy.
Dziękujemy za tę przygodę”.
W ramach tegorocznej Dziatwy od- była się Akcja Korowód – w dniu 16 października br. o godzinie 13:00 w Centrum Edukacji Kulturowej „Na Żubardzkiej”. Tematem tegorocznego Korowodu była „Teatralna prezentacja Waszego miasta” (miejscowości z któ- rej uczestnicy się zgłosili). Łódzkim motywem Korowodu była „Ziemia obiecana”. Wydarzenie artystyczne prowadzone przez Fundację Form.
Art. Podczas tegorocznego Korowo- du łączylismy się on-line z każdym zespołem biorącym udział w „Dzia- twie”. Podczas tego łączenia zespoły zaprezentowały teatralną wizytówkę swojego miasta, tym sposobem Koro- wód „Dziatwy” stał się Korowodem Całego Kraju.
KOR O WÓD
Akcja Korowód
PRO
TO OKÓŁ
13 października 2020
11.00 Inauguracja
41. Ogólnopolskiego Festiwa- lu Teatru Młodych „DZIATWA”
11.10 Koło teatralne METATEATR
(Szkoła Podstawowa im. Stani- sława Władysława Reymonta w Rokicinach)
„Dziady cz. II” Adam Mickiewicz Reżyseria i oprac. plastyczne:
Anna Piątek
Oprac. muzyczne: ID SOFTWA- RE DOOM TM FHOBOS LAB Czas trwania: 25 min.
KT „Metateatr” zajmuje się mo- nodramami, monorecytacjami, tańcem, i organizuje występy chóru.
11.45 Zespół teatralny DZIWADŁO
(Centrum Kultury Gminy Kolno)
„Czerwony Kapturek raz jesz cze?”
Reżyseria, oprac. plastyczne, muzyczne: Kazimierz E. Koter Czas trwania: 40 min.
ZT „Dziwadło powstał 3 lata temu w świetlicy w Czerwonej działającej w ramach Cen trum Kultury Gminy Kolno.
Przygotował do tej pory dwa spektakle. Młodzi aktorzy bra- li udział w konkursach recyta- torskich, poetyckich i literac- kich.
12.40 Alicja Wojnarowska
(Miejski Ośrodek Kultury w Dę- bicy)
„A”
Reżyseria i scenariusz: Domi- nika Migoń a podstawie ksią- żek „Niezapominajka” Agnie- szki Świętek i „Listy do A” Anny Sakowicz
Oprac. plastyczne: Alicja Woj- narowska, Dominika Migoń Oprac. muzyczne: Piotr Madura Czas trwania: 30 min.
Monodram w wykonaniu 14- letniej Alicji Wojnarowskiej.
13.20 Zespół teatralny BAMBO
(Szkoła Podstawowa nr 10 im.
J. Brzechwy w Rumii)
„Baśń o Rycerzu bez konia”
Scenariusz: Marta Guśniowska Reżyseria, oprac. plastyczne, muzyczne: Anna Bronowicka Czas trwania: 35 min.
Zespół brał udział w wielu prze- glądach. Wyraża się poprzez słowo, taniec, muzykę i śpiew.
Jak mówi reżyser Anna Bro- nowicka: „Uczą się przede wszystkim szacunku do drugie- go człowieka. Przekonania, że i umysł, i serce mogą iść w pa- rze”.
14:10 Dziatwowe wspominki
16.00 Teatr
MAŁA SCENA
(Centrum Artystyczne Scena w Sulejówku)
„Filiżanka”
` Scenariusz: Agata Struzik-Naw- rocka, Renata Struzik
Reżyseria: Renata Struzik, Zu- zanna Zazulin
Oprac. muzyczne: Agata Stru- zik-Nawrocka, Arek Nawrocki Oprac. plastyczne: Renata Struzik
Czas trwania:45 min.
„Filiżanka” to autorski spek- takl muzyczny, w której wy- stępują dwie młode adeptki sceny: Nikola Kłosowska i Anna Sękal. Głównym tematem w przedstawieniu jest rodząca się przyjaźń między dziećmi i wiara w ideały w czasie II woj- ny światowej.
14 pażdziernika 2020
12.30 Teatr EXPOART
(Strefa Kultury w Piasecznie)
„Bezsennik”
Reżyseria: Anna Kolanowska Scenariusz, oprac. plastyczne, muzyczne: Zespół
Czas trwania: 30 min.
Teatr istnieje od 5 lat. Tworzy spektakle plastyczne oparte na autorskich scenariuszach.
Monodram w wykonaniu Alicji Wojnarowskiej opowiada o sytuacji, w której do domu głównej bohaterki wprowadza się jej Babcia z panem „A”. Wywiązuje się konflikt Dziewczyny z „A”. Młoda kobieta chce, żeby tytułowy pan „zostawił Babcię w spokoju” i „wyprowadził się”. Całość oglądało się z dużą przyjemno- ścią. Oszczędna scenografia, wyraźna artykulacja, uporządkowana przestrzeń teatralna. Ciekawe rozwiązania scenograficzne, np. obrazy „wspomnień z dzieciństwa” wyświetlane na sukience aktorki, czy wyciągane fragmenty puzzli z portretu. Dojrzała kreacja aktorska z jednym wyjątkiem – czasami pauzy były za długie, aż drażniły oczy. Na uwagę zasługuje również dobrze dobrany i wy- korzystany motyw muzyczny „Ta Dorotka”. Budował klimat i atmosferę.
„Baśń o Rycerzu bez konia” opowiada o tytułowym Rycerzu bez konia i Koniu z „wieczną czkawką” bez rycerza. Koń chciał mieć Rycerza a Rycerz Konia, więc wyruszyli w świat w poszukiwaniu siebie nawzajem. Prosta scenografia składająca się z czarnych elementów: krzeseł, drabiny, zastawek, kostiumów;
była ciekawie wykorzystywana w kolejnych epizodach. Zgrany, słuchający się nawzajem zespół. Przedstawienie oglądało się, od początku do końca, z dużym zainteresowaniem. Wciągający spektakl wykonany przez aktorów na dużym luzie, grany z wielką świadomością bycia na scenie. Przykładem może być se- kwencja z zielonym Smokiem, która była oszczędna i dobrze zaśpiewana (po- dobnie jak pozostałe piosenki). Warto zwrócić uwagę, że samo pojawienie się Smoka – bardzo mocno pobudzało wyobraźnię. Drugim przykładem może być scena z Drzewami, zwykłe długie, zielone rękawiczki na rękach wykonawców i „marynarki” od razu wyczarowały całą sytuację. W trakcie prezentacji pojawi- ło się proste przesłanie, które dedykujemy Wszystkim Dziatwowiczom: „Należy wierzyć w swoje marzenia a one się spełnią”. Koń przestał mieć czkawkę i zna- lazł Rycerza, a ten swoją Królewnę z wieży…
A, Alicja Wojnarowska (MOK w Dębicy) Baśń o Rycerzu bez konia, Zespół teatralny „Bambo”
(SP nr 10 w Rumii)
KOŃ Z WIECZNĄ CZKAWKĄ
„JEŻELI JEST NAM ŹLE MOŻEMY O TYM NAPISAĆ (…)”
PROGRAM
13.15 Zespół teatralny PROGENITURA
(Warsztatownia Działań Twór- czych – Kartonovnia w War- szawie)
„Straszne dzieci”
Reżyseria i scenariusz: Kata- rzyna Klata
Oprac. muzyczne: Zespół Czas trwania: 38 min.
Zespół istnieje od 5 lat jako grupa dramowa. Główną me- todą pracy jest impro. Spek- takl jest utrzymany w konwen- cji teatru absurdu. Przedsta- wienie opowiada o tytułowych
„strasznych dzieciach”.
14.10 Dziatwowe wspominki 16.30 Teatr
PaniKa
(Centrum Kultury w Piasecznie)
„Nieszczęśnik paprotny”
Scenariusz: Agnieszka Borkow- ska
Reżyseria: Agnieszka Borkow- ska, Anna Kolanowska
Oprac. plastyczne: Anna Kola- nowska, Maja Borkowska-Złoch Oprac. muzyczne: Agnieszka Borkowska
Czas trwania: 35 min.
Zespół pracuje od 2018 roku.
Zajmuje się szeroko rozumia- nym teatrem ruchu. Spektakl reżyserują absolwenci Wydzia- łu Aktor Teatru Tańca w Byto miu.
15 października 2020
12.10 Teatr LUSTRO
(Centrum Zajęć Pozaszkolnych nr 1 w Łodzi)
„Dziewczyny latają wysoko”
Reżyseria i scenariusz: Dorota Mikołajewska na podstawie książki Raquel Diaz Reguera pt. „Dziewczynki latają wyso- ko”
Oprac. plastyczne: Dorota Mi- kołajewska z Zespołem Oprac. muzyczne: Jacek Wierz- chowski
Czas trwania: 25 min.
Zespół istnieje od 2010 roku.
Pracują metodą „pisania na scenie”, improwizacji. Wciąż eksperymentują i poszukują nowych rozwiązań na scenie.
12.45 Zespół teatralny TU I TAM
(Szkoła Podstawowa nr 1 w Zielonej Górze)
„Coś”
Scenariusz: Aneta Wróbel-Woj- tyszko, Adam Wojtyszko Reżyseria, oprac. muzyczne:
Renata Trzaskowska
Oprac. plastyczne: Renata Trzas- kowska, Justyna Borowska Czas trwania: 30 min.
Utytułowany Zespół tworzony przez uczniów z jednej klasy.
Laureaci wielu przeglądów i festiwali m.in.: Złota Miniatu- ra na Ogólnopolskim Forum Teatrów Dziecięcych w Opolu w 2017 i 2018 roku.
13.25 Zespół teatralny NA PIĘTRZE”
(Klub na Piętrze SM Przylesie w Lesznie)
„Momo”
Scenariusz: na podstawie po- wieści Michaela Ende „Momo”
Reżyseria, oprac. plastyczne:
Ewa Halatyn
Oprac. muzyczne: Zespół Czas trwania: 44 min.
ZT „Na Piętrze” istnieje dwa lata. Tworzą go uczniowie lesz- czyńskich szkół. Próby do spek- taklu do sierpnia br. odbywały się przez Internet. Do tej pory nie brali udziału w festiwalach teatralnych, chociaż mają za sobą występy w profesjonal- nym teatrze.
16 października 2020
13.00 KOROWÓD
15.30 Zakończenie Festiwalu
Finał DZIATWY 2019
Starannie dopracowana scenografia (brzozowe krzyże, nagrobek, ognisko, itd.), kolorowe kostiumy i grupa uro- czych wykonawców, mówiąca tekstem Mistrza Adama. I na tym koniec kla- syki.
Wykonawcy dość szybko wypowiadali tekst „Dziadów”. Sposób jego poda- wania kojarzył się z współczesnymi wy- konawcami hiphopowymi. Miało to swój urok i sprawiało, że podobnie jak wspomniani już muzycy, aktorzy cho- dzili mówiąc tekst. Ciekawe rozwiąza- nie, być może przypadkowe, ale takie wykonanie nadawało tempo przy dość statycznej ogólnej sytuacji scenicznej.
Znany ogólnie utwór Adama Mickie- wicza był zrytmizowany współczesnym bitem. I tyle. Na uwagę zasługuje świetne ogarnięcie „długiej przerwy”
i dzwonka, który pojawił się podczas przedstawienia. Po aktorach nie było widać, żadnego wybicia z rytmu.
Klasyczny Mickiewicz i Hip Hop
Dziady cz.II, Koło teatralne „Metateatr” (SP Rokiciny)
„Czerwony Kapturek raz jeszcze?”
jest przykładem konwencji teatru w teatrze, która daje, w tym przy- padku, możliwość zabawy formą, sło- wem i muzyką. Oglądając spektakl z Centrum Kultury Gminy Kolno wi- dać było, że wykonawczynie są na początku swojej drogi artystycznej.
Owszem dawały z siebie wszystko, jednak zabrakło smaczków i detali w kreowaniu postaci. A wybór był duży:
POCZĄTEK DROGI
Smok Wawelski, Jaś, Małgosia, Czer- wony Kapturek, Gajowy w różnych odsłonach sytuacyjnych. Coś można było powiedzieć szybciej, coś wolniej, można było wykorzystać przy meta- morfozach inny ruch sceniczny, etc.
Momentami pojawiała się pusta sce- na, niepewność w poruszaniu się po niej. Na początku wnoszenie elemen- tów scenograficznych było niepotrzeb- ne. Gdyby stały od początku, spektakl
mógłby mieć być może lepszy start, a tak oglądaliśmy wnoszenie dekora- cji. Były momenty, w których aktorki miały dystans do kreowanych przez siebie postaci, luz i dobrze bawiły się na scenie. Widać, że teatr staje się ich pasją, a „Czerwony Kapturek raz jeszcze?” jest dobrą propozycją na rozwijanie ich warsztatu.
PS.Warto popracować nad piosenkami.
Czerwony Kapturek raz jeszcze, Zespół teatralny „Dziwadło” (CK Gminy Kolno)
Przedstawienie „Straszne dzieci”
w swoim komentowaniu świata, od samego początku były przerażające.
„Co robił mój miły łobuz? – mówi mat- ka – Wepchnął pana pod autobus”. – A pan pytał tylko o cmentarz. Łał. Szok!
Ale jeżeli zastanowimy się nad tym, na spokojnie… to okaże się, że to odwiecz- na walka pokoleń o siebie i swój świat.
Rodzic swoje, dziecko swoje. Nie ma znaczenia ile dziecko ma lat. Konflikt jest i być musi. Tak było zawsze. Świeże spojrzenie na świat, wypiera lub pod- waża zastaną rzeczywistość. W spek- taklu urzeka precyzja przekazu. Praw- da, która płynie ze sceny i oszczędność środków. Kostium: czarna koszula i dżin- sy. Wiara wykonawców w to, co mó- wią jest wręcz paraliżująca. Wystarczy podać przykład starszej pani zajmują- cej, w haniebny sposób, miejsce w ko- munikacji miejskiej. Zewsząd słyszy- my: „ustąp miejsce starszym”, ale jak młodzi ludzie mają reagować na ich chamstwo i bezczelność? Starsi mogą siadać na krzesłach a oni nie? A jak statek tonie, to kogo ratuje się w pierw- szej kolejności? Scena w komunikacji miejskiej, w najlepszy sposób oddaje zakłamanie współczesnego świata.
Ten kto ma władzę wykorzystuje ją nie licząc się z innymi. Wystarczy, że jest starszy. To uprawnia go do dyktowania w jaki sposób mają zachować się mło- dzi ludzie… Czy tak wygląda dzisiejsza rzeczywistość? Czy aż tak głęboka jest przepaść dzieląca dzieci od własnych rodziców i dziadków. Skąd to się bie- rze? Taki jest ten spektakl, stawia pyta- nia po zakończeniu.
P.s.Bardzo dobrze wykorzystywane były mini wstawki współczesnej kultury pop: „koła autobusu toczą się”, mo- tyw wokalny Smerfów czy utwór Fran- ka Kimono. Konsekwentnie i w tempie wykonane. Zgrany i świadomy Zespół.
Dziękujemy.
W „Nieszczęśniku paprotnym” nasiąkamy światem znanej legendy o „Kwiecie paproci”. Ta baśniowa legenda wyczarowywana jest tańcem, czarnym teatrem i muzyką. Jest 1, 2 i 3 plan, dobrze zakomponowany na scenie. Dobrane kostiu- my i duża świadomość wykonawców. Z przyjemnością ogląda się precyzyjne sekwencje aktorskie. Legenda tworzy się na naszych oczach. Na deser piękne piosenki tworzące klimat opowieści. Oszczędne i dobrze dobrane środki dały bardzo dobry efekt końcowy. Przenieśliśmy się w świat naszych słowiańskich praprzodków. Piękna baśń dla dużych i małych. Brawo!!!
SMERFY, DŻINSY
i CZARNE KOSZULE
Straszne dzieci, Zespół teatralny „PROGENITURA” (WDT – Kartonovnia w Warszawie)
Nieszczęśnik paprotny, Teatr „PaniKa” (CK w Piasecznie)
LEGENDA
Dzieci najlepiej bawią się same ze sobą, gdy nie ma obok nich doro- słych. Tę regułę potwierdza spektakl
„Dziewczyny latają wysoko”. W przed- stawieniu dzieciaki wymyślają sobie kolejne zabawy. Mówią kim chcą być, komentują swój świat. Opowiadają np. o samolocie, koncercie muzyki poważnej. „Dziewczyny są gorsze od chłopaków”. To zdanie przenosi nas w świat konfliktu: chłopaki kontra dziewczyny, postrzegany z punktu widzenia młodego człowieka. Dziew- czyny muszą być „wysokie i szczupłe”.
I nic więcej. Ideałami są dziewczyny z filmów, reklam. Tak to widzą przy- szli mężczyźni. Zresztą nie tylko oni.
Dziewczyny powtarzają „muszę być, muszę”. Oba obozy nie mają poję- cia o miłości, byciu z drugim czło-
wiekiem. Powielają kalki, które znają z ekranów współczesnego świata.
W ten sposób uczą się o nim i próbują być „mądrzy i dorośli”. To spektakl o wychodzeniu z dzieciństwa, budowa- niu relacji społecznych i poszukiwania swojego miejsca w świecie. Wokół tej idei zbudowane jest całe widowisko.
Spektakl zrobiony skromnymi środka- mi. Aktorzy w czarnych kostiumach.
Scenografia oszczędna i świetnie wy- korzystana, np. drewniane ramki. Są:
portretami, grą w klasy, skanerem, siłownią, zegarem.
Aktorzy bawią się tekstem, spraw-
nie przechodzą od jednego pomysłu do drugiego. Widać lekkość realiza- cji i odnosi się wrażenie, że robią to w sposób bardzo naturalny. Finał jest bardzo mocny. Chłopak paku- je „pomysły z dzieciństwa” ze słoika do czarnego worka na śmieci. W ten symboliczny sposób z okresu dzieciń- stwa przechodzi w wiek młodzieńczy.
Mocna pointa, zwłaszcza jeżeli mamy w pamięci scenę, w której z dużej gro- mady dzieciaków tylko kilkoro z nich mówi „A mi się uda”. Reszta straciła nadzieję. Dlatego musimy walczyć o marzenia młodych i je pielęgnować.
Ostatnia prezentacja tegorocznego Festiwalu opowiada historię Momo.
Uciekła ona z domu dziecka i schro- niła się w amfiteatrze. Poznaje tam nowych przyjaciół. Niespodziewanie pojawiają się Szarzy Panowie. Są oni z Kasy Oszczędzania Czasu. W tym momencie jej historia robi się drama- tyczna. Panowie, którzy kolekcjonują czas ludzi, pozbawiają ją jej przyja- ciół. Nasza bohaterka walczy o nich i w końcu odnosi zwycięstwo. Szarzy Panowie rozpływają się we mgle.
Podczas spektaklu pada pytanie od jednej z przyjaciółek Momo: „Dla- czego dorośli nie chcą nas słuchać?”.
Odpowiedź jest oczywista: bo sami stracili swój czas i tego uczą własne dzieci. Wszyscy wokół Momo go tra- cą i nie zauważają tego. Dobrze za- grane, z pytaniem do widza: czy mar- nujecie swój czas?
Zgrabne, lekkie i przyjemne przedsta- wienie, stawiające w metaforyczny sposób pytanie o nas samych. Bardzo dobre zakończenie 41. DZIATWY.
„MOŻE POBAWIMY SIĘ W...” RAMKI
Dziewczyny latają wysoko, Teatr „Lustro” (CZP nr 1 w Łodzi)
PRAWDA
O SZARYCH PANACH
Momo, Zespół teatralny „Na piętrze” (KnP SM Przylesie w Lesznie)
„Kim jestem?” pyta Coś. Po chwili znajduje się wśród Sztućców. Czasami bawi się nimi Dziewczynka. Zdarza się, że może któryś zgubić w piaskownicy. Tak zaczyna się podróż Cosia wędrującego po materialnym świecie rodziców. Tra- fia do narzędzi tatusia. Te biorą go za szpiega. Coś zostaje zrzucony na „tyły wroga” – do torebki mamusi. Panuje w niej wielki bałagan. Mieszkańcy Torebki czekają na dłoń mamy, która wybierze spośród nich Wybrańca. Okazuje się nim być Coś. Wybraniec ląduje w koszu na śmieci. Stamtąd ucieka i trafia do pyska psa. Następnie do zabawek dziewczynki. Tam proponują mu koronację. Nagle nadchodzi Dziewczynka i podnosi Cosia, który na koniec swojej przygody trafia do szuflady Babci, do innych „przydasiów”. Babcia komentuje w taki sposób pozyskanie nowego „skarbu”: „To Coś się może kiedyś przyda albo nie”. W szu- fladzie Coś jest bezpieczny i dowiaduje się, że nie jest ważne „kim jest”, ale
„jaki jest”. Piękna historia opowiedziana w bardo plastyczny sposób. Porusza wyobraźnię i zaskakuje widza. Bardzo proste kostiumy. Nakrycia głowy mówią czym jest dana postać (Młotek, Śrubokręt, Kombinerki, Cukierek, itd.). Starannie wykonane. Zespół świetnie bawi się całą opowieścią. Dobrze wybrzmiewają elementy humorystyczne. W niecodzienny sposób poznajemy Dom, widziany z punktu widzenia Przedmiotów. Wykonawcy tworzą przepiękną galerię posta- ci. Naprawdę warto obejrzeć. A na zakończenie trzeba zastanowić się czy mali obserwatorzy mają rację, czy w torebkach mamusi jest bałagan, a narzędzia tatusia „nic nie naprawiają”?
15.10.2020 roku około północy 41. DZIATWA pobiła rekordy fre- kwencyjne. Podajemy je w nastę- pującym porządku: dzień 1, dzień 2, dzień 3 tylko z 2 kanałów: YOU TUBE BOKu (854 + 280 + 324 = 1450 wyświetleń), FB BOKu (836 + 546 + 727 = 2109). 3559 widzów na DZIATWIE. W TRZY DNI.
Spełniło się marzenie 40-letniej DZIATWY. Sale pękały w szwach a publiczność wciąż ogląda spek- takle. COVID 19 – tę rozgrywkę My wygraliśmy, dzięki Wam. Sztu- ka nigdy się nie poddaje, artyści i animatorzy kultury również.
20.10.2020 w Dziatwie uczestni- czyło już 6161 osób online.
P.s. Teraz kiedy znacie werdykt jury, obejrzyjcie jeszcze raz nagrodzone i wyróżnione spektakle. Przeczy- tajcie recenzje i porozmawiajcie ze sobą o 41. DZIATWIE. To jeden z elementów edukacyjnych Festi- walu. Oglądając innych uczycie się. Poświęcając czas na obejrze- nie spektaklu kolegów i koleżanek rozwijacie swój warsztat i wiedzę o teatrze.
Wszystkim wykonawcom, widzom, realizatorom i organizatorom nale- żą się wielkie brawa. Udało się, od- nieśliśmy wspólnie ogromny suk- ces. Za rok kolejna edycja.
NIE WAŻNE KIM JESTEŚ, WAŻNE JEST JAKI JESTEŚ
Coś, Zespół teatralny „Tu i Tam” (SP nr 1 w Zielonej Górze)
KIM JEST
LUCIANO SZURIATTI?
Zacny typek zapowiadający spektakle tegorocznego Festiwalu.
Szczur, z muchą w grochy, animowany przez Kamila Kuligowskiego.
BICIE
REKORDÓW
Spektakl „Filiżanka” miał intrygujący i dobrze zapowiadający się począ- tek. Poznajemy 8 latka z getta, który z optymizmem patrzy w przyszłość, choć stracił oboje rodziców. Opowia- da nam o sobie. O tym, że świeża kromka chleba i jej zapach to najwięk- szy skarb na świecie, o filiżance, która symbolizuje pamięć po jego matce.
Jednocześnie zaczyna uświadamiać sobie sytuację, w której się znajduje.
Z kolei młoda Dziewczynka „nie wie czym jest wojna”. Wychowuje się po- za murami getta. Ich drogi krzyżują się. Powoli zaprzyjaźniają się i razem trafiają do obozu koncentracyjnego.
Tam mają tylko siebie, ich przyjaźń rozkwita, w wyobraźni uciekają do Afryki, tworzą dla siebie równoległą, do obozowej, rzeczywistość. W obozie chłopiec mówi: „Przyjaźń to najlepsza
BALANSOWANIE EMOCJAMI
Filiżanka, Teatr „Mała Scena” (CAS w Sulejówku)
„Bezsennik” to epizody plastyczne po- łączone ze sobą: grą świateł, bezsłow- nymi etiudami aktorskimi z muzyką w tle. I dymy. Całość spaja postać
„Maga / Czarodzieja / Władcy snów / itd.”. Interpretacja zależy od ogląda- jącego. Trudno znaleźć klucz do tego widowiska. „Bezsennik” można odbie- rać jako świat bez snu, czy opowieść o tym, co nie pozwala nam zasnąć?
Autorzy spektaklu włożyli w niego mnóstwo pracy. Mamy tutaj jednak do czynienia z nadmiarem pomysłów, bogactwem detali (światła, kostiumy, ramy luster, zegary itd.). Słowem na bogato. Ten przepych przekierował energię realizatorów głównie w stro- nę plastyczności a nie teatralności.
Światła były za agresywne. Zmieniały się tak szybko, że można było odnieść wrażenie, że przeszkadzają. „Mag”
był wykorzystywany do przygotowy- wania kolejnych scen. Dwie z nich:
Uciekinier i Kobieta w sali luster su- gerują, że indywidualiści i tak zosta- ją pochwyceni przez globalną sieć.
Wymienione sekwencje, od pewne- go momentu stają się przewidywal- ne. Na uwagę zasługują za to dwie inne sceny: Zegary i Motyl. Były este- tyczne. Ciekawie przygotowane bez nadmiernych fajerwerków. Skrzydła motyla wyglądały naprawdę impo- nująco (obraz z rzutnika trochę prze- szkadzał). Te dwa fragmenty oglą- dało się z dużą przyjemnością. Czar- ne rękawiczki na tle cyferblatu zega- ra to detale trafione w punkt.
rzecz jaka przytrafiła mi się w życiu”, z kolei Dziewczynka komentuje „ten kto wymyślił wojnę, nigdy nie był dzieckiem”. I tyle o fabule. Na uwagę zasługu- je wykonanie spektaklu. Dobrze poprowadzeni aktorzy, chociaż Dziewczynka momentami szarżowała (w warstwie werbalnej, tuż po przybyciu Chłopca do jej domu). Poza tym dojrzałe aktorstwo i niespodzianka na koniec – spektakl wykonywały dwie dziewczynki. Czapka z głowy dla Chłopaka. Warto podkreślić również umiejętność balansowania emocjami widzów przy tak skromnych środ- kach teatralnych. Właściwie całość opowieści sprowadzona była do monologów i dialogów okraszonych muzyką. Naprawdę dobra robota.
P.s. 1.
Teatr to sztuka wyboru i umiejętnego rezygnowania z wybitnych pomysłów.
Znak plastyczny jest tak samo ważny jak: gest czy ruch sceniczny. Umiejęt- nie wykorzystany czyni cuda.
P.s. 2
Nagrania przedstawień, czy ich trans- misje online nigdy nie oddają w pełni ich uroku. Być może Wasz spektakl bardzo zyskuje w realnym, nie wirtu- alnym odbiorze.
ŚWIATŁA, DYMY I CZARODZIEJ
Bezsennik, Teatr „Expoart” (SK w Piasecznie)
