Kino : pismo ilustrowane poświęcone sztuce kinematograficznej i pokrewnym. R. 1, nr 21 (31 lipca 1919)

R o k I. Warszawa, d. 31 lipca 1919 r. M 21.

■ P I S M O T Y G O D N I O W E I L U S T R O W A N E --- p o ś w i ę c o n e s z t u c e k i n e m a t o g r a f i c z n e j i p o k r e w n y m .

P R E N U M E R A T A :

Rocznie Mk. 30,00; kwartalnie Mk. 7,50; miesięcznie Mk. 2,50. Z p rzesyłk ą pocztow ą roczn ie Mk. 36,00.

N u m e r p o j e d y n c z y 7 5 f e n i g ó w .

Adres Redakcji i Administracji — Daniłowiczowska (Hypotecfha) J\ł 14.

Redaktor przyjmuje od godz. 3-ej do 4-ej po poł.

| ! ! TELEGRAM !! !! TELEGRAM I! !! TELEGRAM !!

Biuro Kinematograficzne „POLONIA"

P. Menaschć

KRAKÓ W , Librowszczyzna 6.

Zawiadamiamy, iż słynna film a cyrkowa w jo-u aktach ('ij-u epokach)

„2YCIE ARTYSTKI CYRKOWEJ”

została ju z oddawna z Ameryki wysiana pod W. Pana adresem.

Niebywała wystawa, nadzwyczajna gra, tłumy ludzi. ogromne masy zwierząt, prze­

cudna fotografja wreszcie,

Transatlantie film .

P - s . Filmę tę wraz z innemi nowościam i amerykańskiem i sezonu 1 9 1 9/2 0 już otrzym aliśm y.

J?. JUenaac/łć.

216 K I N O M 21.

R adosław K ra jew ski.

X asze p ierw iastki baśniowe a kinoteatr u

(Ciąg dalszy).

3. P olskie p ierw iastk i baśniow e.

IV całości naszych pierwiastków baśniowych uwypuklają się dwie grupy:

a) pierwiastki baśniowe, powstałe przed opa- nowaniem umysłów przez zasady wiary chrześcijań­

skiej. i

b) pierwiastki baśniowe powstałe pod wply- wem chrześcijaństwa.

Do wybitniejszych pierwiastków baśnio­

wych Polski pogańskiej należą takie naprz. jak zniszczenie silnego, złego panującego władcy (Popiela) przez słabe, ale liczne istoty (Myszy).

Młody królewicz (Krak) niszczy smoka, wobec którego królewiczów ojciec i społeczeństwo było bezradne. Dziewica nie chcąc oddać wrogowi swego wianuszka (topiąc się), przenosi urodę swej dziewiczości w nieśmiertelność, do rusałek wodnych. Człowiek zamordowany niewinnie sta­

je się zmorą, wilkołakiem któremu wolno docho­

dzić sprawiedliwości na swych mordercach- Kowal (Daćbóg — bóg dający życie, wiarę) kuje blachę (słońce) i rzuca ją na niebo i t. p.,

Najwybitniejszym narodowym naszym pier­

wiastkiem baśniowym tego okresu, obok mitu sło­

necznego o kowalu, jest ten, który wypowiada sic "w legendzie o Bolesławie Śmiałym. We­

dług legendy Bolesław Śmiały jest obrońcą, patronem poganizmu i swojskości, powalonym przez przemoc chrześcijanizmu i wygnanym, ale dotąd żyjącym. Legenda twierdzi, że kędyś śpią jego wojska i że przyjdzie czas, kiedy na czele swych hufców wróci jako zwycięzca, zba­

wiciel.

Jakże odmiennie tę legendę wypowiada okres wpływów kościoła\ W Bolesławie widzi nie patrona swojskości, lecz renegata, z Biskupa Stanisława czyni Polsce patrona narodowego!...

Podobnie, jak na tej legendzie, wpływ kato­

licyzmu uwydatnił się na wszystkich pierwiastkach baśniowych pogańskiej ery, tak, że dziś większość podań, legend, posiadających osoby o nazwach pradawnych czasów, ma tendencję Długoszów Kadłubków i dzisiejszych mocno chrześcijań.

skich wierzeń ludu, do tego stopnia, że naprz.

legenda o Bolesławie Śmiałym, opracowywana jako dramat przez Szujskiego, Wyspiańskiego, Lud. Różyckiego i innych, zawsze nosi cechy

tylko legendy o katolickiem jej brzmieniu, mimo tego, że nawet historycy ostatnich czasów we właściwem, pogańskiem świetle stawiają tego króla-wygnańca.

4. Sezam polskiej baśni.

Wszystkie dotychczasowe mitolog je powszech­

ne, historje religji i sztuki kłamią, twierdząc, że Słowiańszczyzna i Polska nie posiadają tradycji własnych kultów, i podając jako cały dorobek jej przedchrześcijańskiej przeszłości trzy, cztery go­

łosłowne nazwy bogów.

Jeśli uwzględnimy ważniejsze podania ludo­

we i zapiski naszych mitologów, to istnieje na terenie Polski przeszło kilkaset nazw różnych bóstw, boginek, duchów i wiele więcej, niż drugie tyle podań o legendarnych ludziach - bohaterach, sprawcach czynów dokonanych lub dokonywu jących się.

Każda z tych postaci, jeśli będziemy się do­

szukiwać jej prawa bytu w świecie baśni, jest wyrazem jakiegoś rodzimego pierwiastka baśnio­

wego, czego ze względu na brak miejsca nie mogę licznymi dowodami poprzeć.

I mitologja i folklor dotąd nie doczekały się w Polsce człowieka, któryby materjał istnie­

jący i zmniejszający się z kaźdem pokoleniem zebrał w jedną usystematyzowaną całość.

Dla przykładu 'wielkiej obfitości tego materja- łu przytoczę poniżej nieco nazw, jedynie bogów i du­

chów, czczonych u nas.

I tak—Jesse, Bie. Wiedogonja, Żitiwrat, Bie­

leń, Kuślarz, Dziedzilja, Marża, Marzanna (miłość eligijna), Maruna (śmierć), Lada (uroda), Zywia, Nija (Nyja, Niwa), Jarowit, Poronicc (Porenutius), Pust, Dnica, Zdar, Lubczyk, Lubicz, Rozwodzics i Hlaworadze, Lei i Polel, Świst i Poświst, Godun, Baj, Dobrogost, Boża Łość, Borewit, Kolada (Ko- Jęda, bogini czasu), Trzas, Ozwiena, Ohlas, Po- lada i Pory lada, Dziwożony, Sobota, Jesyznik, Dziw, Lelek, Rugewit, Bielboh i Cztrnoboh, Chworz, Bo­

rewit, Smigurst (zdroje), Smolka, Licho, Kruga (zaraza), Doda-Dodola (deszcz), Turosik, Lesie, Światybórly: postaci niedźwiedzia, duch lasów), Siejioina i Wotula (duchy siewów), Pliwnik, Kalt i Skarbek (wyobrażenia sił ukrywających skarby), Czupran, Honiło, Swiezdy (wojska Kuslarzowe)

*) Patrz ^{N i} 16-y.

.N? 21. K I N O 217 tdewolicz, marliwki, łubki, iviły (boginie chmur),

samożonki (amazonki przejęte od Słowian przez Greków), dziady (nawi, rachmany), Dyblik, Roha- ta-Waha, Huże, Boruta, grule, bubaki, kanie, raro- gi, wilkołaki, dziewięsiły', biesy (od bied-jesm), czarty, jędze, wiedźmy, strzygi, strzygony, koszma­

ry. zmory, planetniki, widmaki, upiory, rusałki, za- padliski (ludzie zatopionycn miast, gdzie teraz są jeziora, stąd zapadliskami są Goplanki, Świtezian­

ki, Zarnowiczanki), wichrozoice, majki, mamuny, o- maje, omacnice, gaiłki (czynią krzyk przed bu­

rzą), chochliki, odmieńki, uboźęta, krasnoludki, kar­

ły, rojenice, przypołnice, strasznice, Stwolim (olbrzym wspinający się do gwiazd i gaszący je), wcior­

nastek, Baba-Jaga, Nord, Gospodarzyk (duch sie­

dzący na „pokuciu", opiekujący się domem wraz z setkami różnych duchów domowych o nazwach przodków) i inni.

A przecież każda ta nazwa jest związana z wieloma miejscowościami, obrzędami, poda­

niami, wierzeniami i całym szeregiem najgłęb­

szych przeżyć ludzkich i posiada swoje ideje rzą­

dzące i w .teraźniejszem naszem życiu.

Z bogactwa tego tylko trzeba umieć czer-.

pać, są to dziewicze lasy dla naszych artystów dra­

matycznych i kinodramatycznych.

(C. d. n.)

„Pracownicy morsa”.

W wypożyczalni film „L u x“, dzięki której mieliśmy możność zapoznać się z arcydziełami tej miary, co „Dziesiąta Symfonja", „Mater Dolo- rosa", „Bouclette”, „Niewolnica*, „Szał miłości"

„Skowronek", „Błąd matek"... zademonstrowano nam obraz, opracowany według nieśmiertelnego dzieła Wiktora Hugo

„Pracownicy morza"

ze słynnym Joube z paryskiego „Odeonu”, w ro­

li głównej Gilliatt’a. Arcydzieło to przerobił na scenę, a następnie wystawił—najznakomitszy re­

żyser świata, Antoine.

Rezerwując sobie na przyszłość prawo zda­

nia relacji szczegółowej z obrazu tego i zazna­

czając na razie, iż jest on pod względem gry, reżyserji, techniki wykonania wreszcie—wprost wyjątkowy, poniżej pragnąłbym jedynie przy­

pomnieć czytelnikom fabułę tego wiekopomnego utworu.

W silnym skrócie, arcydzieło to da się streścić w słowach:

Na drodze; wijącej się ponad morzem, od St. Pierre do Valle, znajdowało się dwoje ludzi:

mężczyzna i kobieta. Mężczyzna szedł drugi, podążając za kobietą o jakieś sto kroków. Mło­

dy był jeszcze i zdawał się być majtkiem do

pracy idącym; co do kobiety—to ta szła najwi­

doczniej do kościoła. Strojnie ubrana—wyglą­

dałaby na paryżankę, gdyby nie grube, czerwo­

ne pończochy, które zdradzały jej miejscowe pochodzenie. W ruchach jej była pierzchliwość i ujawniała się dziewczęca jeszcze kobiecość, brzaskowi dnia podobna.

Dwojga ludzi tych nic z pozoru nie łączy­

ło. Na zakręcie drogi jednak dzieweczka obej­

rzała się, następnie schyliła i coś napisała pal­

cem na piasku. Poczem się wyprostowała, jak powstaje sosna gdy ją wiatr przychyli, i szybko już poszła dalej.

Co do rybaka, to ten szedł, szedł równym krokiem z głową ku ziemi pochyloną. Gdy jed­

nak doszedł do miejsca, na którem przed paro­

ma minutami zatrzymała się dziewczyna, drgnął, zatrzymał się i wyczytał słowo, którego wiatr nie zdołał zatrzeć jeszcze: „Gilliatt".

Było to nazwisko przechodnia.

Napis ten i to spojrzenie—zdecydowały o jego życiu i śmierci. W jego sercu narodziło się uczucie, ze wszystkich najstraszliwsze: mi­

łość.

Gilliatt mieszkał w Guernesey. I—nie był łubiany. Przyczyny tego były rozmaite. Prze- dewszystkiem mieszkał daleko po za wsią, w cha­

cie zwanej „Na pustkowiu". Dom ten uchodził za n a w ie d z a n y . Szatan gościł tam nocą. Dom, jak człowiek, stać się może trupem i po­

strachem. I zabobon bowiem zabija. Dom ten, w którym nikt mieszkać nie chciał, zajęła przed laty jakaś kobieta, niewiadomo zkąd przybyła, i żyła tam już zupełnie samotna ze swem dzie­

cięciem, które było dla niej: być może synem, albo wnukiem, wreszcie—niczem może zupełnie.

Żyła z uprawy jarzyn i z tego co dało morze.

Jakiej była narodowości?—niewiadomo, pewnem było to jedynie, że na ten brzeg odludny wy­

rzuciła ją Wielka Rewolucja. Wulkany wyrzu­

cają w bezmiar kamienie, zaś rewolucje—ludzi.

Z biegiem czasu kobieta się zestarzała, następ­

nie umarła, zaś dziecię wyrosło na mężczyznę.

Ze śmiercią kobiety—stał się on człowiekiem naj­

zupełniej samotnym. Żył w pustyni. Z nikim nie rozmawiał, nie chodził nawet nigdy do koś­

cioła. Nie miał znajomych, jak również przyja­

ciół. Życzliwość okazywał tylko ptakom, które kupował, by je wypuścić na wolność. Czytał księgi i udzielał wszystkim dobrych rad, lecz ich od nikogo nie przyjmował. Siał dobro, lecz ni­

komu nie dał sposobności, by obdarzony mógł się odwzajemnić.

Taki człowiek—nie może być łubiany. I jest to zrozumiałe. Z Gilliattem było jednak go­

rzej. Był on każdemu nienawistny i znienawi­

dzony.

218 K I N O Ns 21.

Mówiono jeszcze o nim, iż był brzydki. Z profilu wyglądał na starożytnego barbarzyńcę, na Daka z kolumny Trajana. Uśmiechał się jak dziecko, aczkolwiek w spokoju do jego twarzy zdawała się przylegać maska wichru ponura i morskiej otchłani.

Takim był Gilliatt.

Miłość takiego człowieka nie mogła być in­

na, jak tylko straszliwa i potężna. Mocna—jako śmierć.

Niedaleko domu Gilliatt’a znajdowało się urwisko daleko w morze idące, zakończone ska­

łą, na której szczycie znajdowało się jakby krze­

sło falami mórz wygładzone. W czasie odpły­

wu łatwo się było dostać tam i wygodnie za­

siąść, by podziwiać rozbijające się u stóp morze- Zdradzieckie było jednak to miejsce. Przypływ morza bowiem odcinał skałę od brzegu i—byłeś zgubiony, gdyż morze dostawszy się na wyso kość skały—stawało się odmętem, wirem, pieni­

ło się w gniewie. Patrzeć na morze w pew­

nych miejscach i w pewnych godzinach—jest- śmiercią. Zupełnie tak, jak niekiedy przypatry­

wać się kobiecie. Wgłębienie to nazywało się

„Gi 1 d-H o 1 m - Ur“ ( q u i d o r t —m e u rt; k to ś p i —u m ie ra ). Umiera tam także i ten, kto rozpacza.

W chwili pełnego przypływu, krzesło to znikało pod wodą całkowicie.

Raz na tym krześle usnął człowiek. Z ob­

jęć śmierci nieuniknionej wyratowął go Gilliatt.

Człowiekiem tym był rektor parafjiSt. Sampson, wielebny Joe Ebenezer Caudray. Gdy się nań patrzyło, zdawało się mieć jedną z tych istot do­

brych, niewinnych, czystych i pięknych, jakie Bóg zsyła czasami na ziemię, by uzmysłowić lu­

dziom, jacy są mieszkańcy nieba.

Takiemu to człowiekowi uratował życie Gil­

liatt—i... nie przyjął za to nawet podzięki. Nie słyszał jej nawet. Marzył o otchłani, w której pogrążyło się całe jego istnienie. Marzył o dziew­

częciu, które rzuciło mu ongi uśmiech, a które nosiło imię Deruchette’y.

*

Deruchetta była ptakiem, który przybrał jedynie kształt dziewczęcia. Nie widzi się skrzy­

deł, ale się słyszy ich trzepotanie. Chwilami śpiewa. Stworzenia takiego nie można nie ko­

chać. Kochać je trzeba za to choćby tylko, że nie rozwija swych utajonych skrzydeł, by się unieść w słońce i w niebo.

Deruchetta miała wzrok omdlały i była cała jeszcze jak sen. O słowie „miłość" nie wiedziała nic. Była, na razie, szczęściem swego wuja wyłącznie, Lethierry’ego, który miał dwie namiętności: ją i Durandę.

Ta ostatnia — była statkiem. Pierwszym statkiem parowym, który krążył po la Manche.

Jego dumą i miłością.

Pewnego dnia, umiłowany statek ten wpadł na podwodne skały Douvres, zaś cały majątek w papierach i zlocie został Lathierry’emu zrabo­

wany przez ludzi złych: Clubin’a i Rantaine’a.

Wtedy przyszedł do Lathierry’ego Gilliat i zaofiarował się wydobyć z odmętów Durandę.

Za co uszczęśliwiony starzec przyrzeka mu rękę siostrzenicy.

I Gilliatt poszedł na walkę z morzem. Po­

szedł i — zwyciężył. Wydarł Durandę z uści­

sków skał, naprawił i wprowadził całą do por­

tu. Zrobił nawet więcej. W walce z olbrzy­

mim głowonogiem — zabił go, zdobywając pas Clubin’a, w którym znajdowało się złoto i 3,000 gwinei papierami, zrabowane ongi Lathierry’emu przez Rantain’a.

Powrócił Gilliatt z łupem, który wydarł morzu, i — o biedne serce ludzkie! — odrazu na progu nowego, spodziewanego życia (a było to w wonną noc majową) dowiedział się, że nie- tylko on, ale jeszcze i inny człowiek kocha Deruchettę i że ta—tego innego kocha.

Wtedy Gilliatt, w serce śmiertelnie ugo­

dzony, poszedł do Lantherry’ego i rzeki: oddaję ci Durandę i oddaję ci twój majątek, lecz De- ruchetty już nie chcę, bo... już jej nie kocham.

I oddał sam, z własnej swej woli, swą umi­

łowaną człowiekowi, któremu ongi uratował życie: Ebenezerowi.

Więcej, wobec oporu stryja — ułatwił im wzięcie ślubu i ułatwił wyjazd na statku idącym do Anglji, gdzie Ebenezer otrzymał właśnie spadek:

Statek ten zwany „Cashmere" wypłynął z portu w czasie przypływu, w samo południe, mając na pokładzie dwoje ludzi szczęśliwych.

Widokiem tym chciał nasycać wzrok jaknajdłu- żej Gilliat i w tym celu wstąpił na skałę G i 1 d- H o l m - U r ’u, jako najdalej w morze się wrzy­

nającą i najwyższą.

Cashmere opłynął skałę tę, otarł się pra­

wie o nią, — gdy Gilliatt miał wodę po kolana, a gdy statek zginął zupełnie w migotającej się świetlnej poświacie na morzu leżącej — fale zalewały mu oczy. Lecz nawet i w tej chwili jeszcze oczy Gilliata były wciąż w znikające maszty statku utkwione. Oczy te, spokojne i nieruchome, miały niewysłowiony wyraz spoj­

rzenia. Takie spojrzenia śledzą znikające gwiazdy.

W chwili, gdy ślad „Cashmere" zatarł się na widnokręgu, głowa Gilliatta zniknęła pod wodą.

I nie pozostało nic — prócz morza....

. s./.

M 21. K 1 N O

„KINOFILM ”

= A . K U T N O W S K I j r . i S - 1 ^{ł e i} =

W a rsza w a , A larszalk ow sk a 139,

telef. 192-47.

G ryficz-M iele w ska D. Buchow iecki i A.

w obrazie

D. B u chow iecki i W . O sle rw in a

w obrazie „Blanc et N o lra.

220 K I N O Xs 21.

„ F O R T U N A ”

B I U R O W Y N A J M U F I L M K I N E M A T O G R A F I C Z N Y C H W A R S Z A W A , M A R S Z A Ł K O W S K A 9 5 = T E L E F O N 2 0 8 - 5 6

S P I S O B R A Z Ó W B O D Ą C Y C H W O B I E G U :

D R A M A T Y

TAJEMNICZY ARLEKIN

5 akt. (PASOUALI) //. IIO X X A llD

ż ię Ó U P O Ł E z

6 akt (CAESAR) E R A N C E S C A B E H T 1 N I

S K A Z A N I E C N r . 17

6 akt. (ATLAN TIC) J O E J E N K I \ S

P I Ę T N O K A I N A

6 akt. ~ (OSW ALD) E H A E T A N

ZAGADKOW A PERŁA

5 akt. (BIO SC O P) E D S Y N D

DO MILCZĄCEJ MOGIŁY

6 akt. (PASOUALI) E C C I A D A M D I lO

PRZYGODY Dr. PALMERSTONA

5 akt. (LUNA) K A T A F E B I D A

H R A B IN A JA D W IG A

5 a kt. (C H A N ŻO N K O W ) II. I B E A T O 'i A

D W U M E S T W O

5 akt. (AMBROSIO) IE. E K A S I Ń S K A

T R Y U M F Ś M IE R C I

5 akt. (CINES) E I D J A B D R E E E !

Z D E M A S K O W A N Y

6 akt. (ATLANTIC) J O E J E \ K H S

C Z A R N A K C E A

6 akt. (ATLANTIC) J O E J E N K l N S

S T E Z Ę P Y Ż Y C I A

6 akt. (CAESAR) E B A N C E S C A B E B T 1 N 1

T A J E M N IC A KANAŁU PANAMSKIEGO

5 akt (BIO SC O P) S E N S A C J A

Z E M ST A K A P Ł A N A

6 akt. (CORW IN) £ . K B A M E B

CYRK W P Ł O M IE N IA C H

5 akt. (PASO U ALIj M A l l l O B O N A M I)

PODRÓŻ NAPO W IETRZNA

4 a k ty (EIKO) S E N S A C J A

A GDY W GŁĄB D U SZY W N IK N IE M Y

6 akt. (CALE) A E E Y K O L l i E H

W O K O W A C H TAJEM NICY

5 akt. (CH ANŻO N KO W ) Z li t H A \C E A F lC Z

ŻYC IE ZA WOLNOŚĆ

5 akt. (CH ANŻO N KO W ) I I . M I B S K I

Z A G A D K O W Y W Y P A D E K

5 akt. (W ALL) E1E t S E Ó Ż A N S E A

D W A J S I E R Ż A N C I

5 akt. (PASOUALI) A . E A E O Z Z I

TANCERKA CZARNEJ TAWERNY

6 akt. (CAESAR) E R A N C E S C A B E R T I N I

N Ę D Z A R Z E Ż Y C I A

5 a k t (DANS-M ARK) N O R A N I E L

W M O C Y T R U C I Z N Y

5 akt. (C lN ES ) L I D A F L O R E L L I

l; i? o d a ż y c i a

5 akt. (TIBER) EUCIA G O N Z A N N I

Ż A L M I Ł O Ś C I

5 a k t (C A ES AR ) E R A N C E S C A B E R T I N I

TAJEM NICZY SOBOWTÓR

5 akt. (BIO SC O P) P A W E Ł W E G E N E R

S Y N M A R N O T R A W N Y

5 akt. i BIO SCO P) TEODOR LO O S

F A R S Y

P R Z Y G O D Y T E Ś C IO W E J

5 akt. (KARFIOL) J Ó Z E F IN A D O RA

W P O G O N I Z A M Ę Ż E M

5 akt. (F. M.) E R IK A G L E C K

P A N R A D C A W K Ą P IE L I

5 a k t (OLIVER)

E R S A T Z M Ę Ż U L E K

5 akt. (KARFIOL) K E T T I D O R C II

ANTOŚ PRAGNIE SCHUDNĄĆ

2 akt. (CH ANŻO N KO W ) A N T O N I E E R T N E R

i w . i n n .

Ala 21. K I N O 221

J" e d y n i e

B I U R O KINEMATOGRAFICZNE

SFINKS

W A R S Z A W A ,

Ś - t o K r z y s k a 55.

T el. 86-85, 28-37.

A*'

z

V

> 6

V-

&

*8

©*

\O

1 ^ ' L1 S

© ^ &

\ °

&>

• <o

\ 0 \ x

łF

j * '

O d w ró c ić !!!

222 K I N O M 21.

NORDISK-FILM

KOPENHAGA.

WILLIAM FDX C!

U. S. A.

TIB E R -FILM

TRIANGLE

R O M A . I9I9/I920

U. S. A.

21. K I N O 223

inW łtflSflfl PRODUKGJfl!!!

1 9 1 9 /1 9 2 0 .

JANINA 52YLL1N2ANKA

BIURO

KINEMATOGRAFICZNE

SFIN KS

WARSZAWA,

Ś - 1 o K r z y s k a 35.

T e l . 8 6 - 8 5 , 2 8 3 7 .

/V

<x5

%

£ A?

oraz

inni najwybitniejsi artyści sceny Polskiej.

2 2 4 K I N O X s 2 1 .

Z

KINEMATOGRAFICZNE

SFINKS

W ARSZAW A, Ś - 1 o K r z y s k a 35.

T e l . 8 6 - 8 5 , 2 8 - 3 7 .

/ STRINDBERG,

ASTA NIELSEN j

n

n j jako wytwórnia

są zupełnie wystarczającą

gwarancją powodzenia

jaką mieć będzie

6-cio aktowy dramat życiowy

któ ry już nadszedł

— i —

w najbliższej już przyszłości ukaże się

w jednym z największych i najwytworniejszych kinoteatrów

W AR SZAW Y.

N° 21. K I N O 225

W " ---

B i u r o k i n e m a t o g r a f i c z n e

"3J4

< „ATLANTIC" >

S P I S O B R A Z Ó W :

„ O d e t t a " , fo r y g i n a ł ) , d ram at w 6 cz., z Francescą Bertini.

„ P i ę k n a Y v o n n a “ , ( o r y g i n a ł ) , dra­

m at w 6 cz., z Francescą Bertini.

„ D a m a K a m e l j o w a 11, ( o r y g i n a ł ) , dram&t w 6 cz., z Francescą Bertini.

„ C y r e l l a " , d ram at salo n o w y w 5 cz., z Zuzanną Grandats

„ Z e m s t a z n i e w a ż o n e j 11, dram at z ży ­ cia ro sy jsk ieg o .

„ D z i e c i k a p i t a n a G r a n t a 11, dramat w 7 cz., pg. p o w ieści J u l ju sza V erne.

„ M i l j o n y r o d z i n y R e n n e p o n t 11, dra­

m at w 5 cz., pg. B u g . S u e g o . W ytw .

„ P a s q u a 1 i “

„ G e r m i n a l . . . ” ( W ę g l a r z e ) , d ram a t w 8 cz., pg. pow ieści E m ila Z o li (n o ­ w y e g z e m p la r z ). A rty śc i fran cu scy .

„ O s t a t n i e d n i B i z a n c j u m " , obraz h isto ry cz n y w 4 cz., w kolorach (fa­

b ry k i G aum ont). A rty śc i francuscy.

„ F a ł s z y w y k u p o n " , dram at k ry m in a l­

ny w 4 cz. A rty śc i w iedeńscy.

„ K l o w n c y r k o w y " , d ram a t c y rk o w y w 5 cz. A rty śc i berlińscy.

„ P o d c i ę t e s k r z y d ł a " , d ram at k ry m i­

nalny w 3 cz. A rty śc i b erlińscy.

j j T y r a n W s c h o d u 11. . . , d ia m a t w 7 cz., o sn u ty na tle w ojny. A rty śc i a m e ry ­ kańscy.

, , G o l g o t a m i ł o ś c i " , dram at życiow y w 5 cz., w roli głów nej Możuchin. A r ­ tyści ro sy jscy .

„ K r z y s z t o f C o l u m b " , d ram at h isto ­ ryczny w 4 cz. A rtyści am ery k ań scy .

„ P o d c z a s b u r z y w o j e n n e j " , d r a ­ m at w 5 cz., o sn u ty na ile wal k na fro n ­ cie Salonickim . A rty ści w łoscy.

„ N i e w o l n i c y m i ł o ś c i , c z y l i M a r s z W e s e l n y " , dram at w 5 cz. z L idą B orclli i Ledą Gys. A rty śc i w łoscy.

„ M i ł o ś ć a W i a r a " , d ram at życiow y w 4 cz. A rty śc i a m sterd am scy .

„ S z e j l o k z K r a k o w a " , d ram at w 5 cz. z życia ż y d o w sk ieg o . A rty śc i k r a ­ kow scy.

„ W e s o ł a w d ó w k a " , dram at w 3 cz., fab ry k i „ E c la i* * . A rty śc i francuscy.

„ Ż y c i e ż y d ó w w A m e r y c e " , dram at w 5 cz. z życia żydow skiego. A rty śc i a m e ry k ań sc y .

„ P o l s k i e w o j s k o w o g n i u " , aktualne zdjęcie w 3 częściach.

„ H r a b i n a T a r n o w s k a " , d ram at w 4 cz. z Heleną Berone. A rty śc i wied.

i

Trzy obrazy ze S t u a r f e m W e b b s ’e m .

Pozwalam sobie przytem zwrócić uwagą Szanownej Klijenteli, iż jako człowiek gruntownie z branżOi kinematograficzną obeznany—dają gwarancją, iż wszelkie zamó­

wienia wykonane bądą punktualnie i z zadowoleniem U7. Panów.

Z poważaniem Szymon Leyman.

M W MWWN

226 K 1 N O 21

K in o - p r e m je r y .

N ajlepsze f i l m y ty g o d n ia : ,,P ra co w n icy m orza“.

„ R ó ży czk a 44.

„N iew olnica*'.

„S zal m iło śc i44.

Opieka — „W ykolejony".

Dramat, z polską artystką Mia Marą w roli głównej. W łasność ajencji „ C o r s o " .

Utwór ten obfituje w treść bardzo bogatą, sensacyjną. Odtwarza losy człowieka, który nie z własnej winy się załamał chwilowo, był w y­

stępny, lecz szybko wrócił na drogę uczciwej pracy i honoru, w czem mu pomogła miłość ko-

biety-żony.

Główne role kochających się małżonków odegrali wcale dobrze: Mia Mara i Bernd Aldor Bogata wystawa, przyczem pokazano: kopalnie srebra w Colorado, wojska kolonjalne w Afry- ce etc.

Nad program — bardzo piękna natura: po- brzeża morskie Bretanji.

R en aissan ce—„Pracow nicy morza".

Dramat, wg. utworu W iktora Hugo, z a r­

tystami komedji francuskiej: B r a b a n t , Z o u b e i G e r a r d ’em w rolach głównych. Reżyserja A n t o i n e ’a. Wytwórni francuskiej „ P a t h e " , własn. ajencji „ L u x “.

O treści tego arcydzieła kinematografji, wspo minamy na innem miejscu, tutaj zaznaczamy je­

dynie, iż w obrazie omawianym zostały odtw o­

rzone momenty dramatu, który się rozegrał po­

między trojgiem ludzi wspaniałych, dostojnych i pięknych: rybakiem Gilliatt’em, piękną, jak wy­

łaniające się z cichego morza słońce, Deiuchet- tą i wikarym Ebenezerem Caudray.

Pokazano kolejno: pierwsze spotkanie żywio­

łu i kwiatu, morskiego wichru i—ptaka, boga dzieł dokonanych—i piękna, albo inaczej—Gilliatfa i Deruchetty. Bajkowe i niewinne było to spot­

kanie. Podobne było różowemu brzaskowidnia—

z pozoru, bo w istocie rzeczy było ono zarze­

wiem, z którego powstał płomień, pożar niszczą­

cy. Odtworzono nam śmierć straszliwą Clubin’a, w objęciach potwornego głowonoga i wciągnię­

tego przezeń w otchłań. Pokazano dalej herku­

lesową pracę Gilliatta nad wydobyciem maszy­

ny Durandy z uścisku skał i pokazano rzecz wprost nieprawdopodobną, by mogła być ona

odtworzona: walkę Gilliatta z ruchliwą, opasują­

cą go mackami, potworną i,—jak brudna szma­

ta, ohydną ośmiornicą; walkę dwóch błyskawic.

Niezrównana w swem poetycznem pięknie filma ta wyśpiewała nam dalej cieniami, w któ­

rych były łzy, owe cudne karty, na których fran­

cuski mocarz pióra dał opis spotkania się D eru­

chetty, Ebenezera i Gilliatfa, po powrocie tego ostatniego, nocą, w ogródku Deruchetty. Maj był, pachniały kwiaty, słowik śpiewał w gęstw i­

nie. W ypatrywanie Gilliatt’a tej, która była jak białość obłoku, jak widzenie złudne i jak mgli­

sty czar jego duszę oblegający. A potem,— cie­

nie odtworzyły grą mimiczną słowa Ebenezera:

„Myślę o tobie, jak o modlitwie. Wierzę w B o ­ g a , lecz w t o b i e pokładam nadzieję". Dalej ślub. I pytanie wielebnego Joe Jaijuemine H e­

ro d ^: „Kto daje tę kobietę mężczyźnie temu?"

I odpowiedź Gilliatta, potężna jak grzmot burzy, burzy odchodzącej i zamierającej na falach: „Ja”.

Wreszcie cicha, bezdennie smutna śmierć Gilliatfa.

I ostatni nakoniec obraz: spokojne, w po­

świacie księżyca śniące o wieczności morze.

Rolę GilliatPa z porywającą siłą i prawdą odtworzył p. Zoube Jest on przytem piękny, złowrogo, straszliwie piękny, jak pogański bóg.

Tak piękny mógł być jedynie strącony z nieba Lucifer. Gdy walczy z morzem i skałami o Du- randę, i o Deruchettę,—jest w łachmanach, nagi nieomal. 1 rozumie się, patrząc nań, Greków i ich dogmaty, w których bogiem było piękno.

Co do Deruchetty, to piękność tej ostatniej grzeszyła—według W iktora Hugo—z b y tk i e m w d z i ę k u . P. Brabant, rolę tę odtwarzająca, grzech ten niewątpliwie spotęgowała. Była jak poranek o wiośnie i jak rozwijający się kwiat.

Uosobieniem duchowego piękna był p. G e­

rard, któremu Antoine powierzył rolę Joe Ebe- nezer’a. Odrażająca w swej podłości i ohydzie była maska aktora grającego rolę Clubin’a.

Wogóle obraz ten został wyreżyserowany, do ostatnich szczegółów, niezrównanie. W spa­

niały był obraz burzy zwłaszcza.

21. K I N O 227

Filma ta powinnaby przekonać wszystkich przeciwników kina, iż jest ono, w cywilizacyj­

nym dorobku—dużą wartością. Że może kształ­

cić, szlachetniejsze rozbudzać pragnienia, kult piękna szerzyć, dawać to, czego teatr nigdy dać nie jest w stanie.

W końcu przypominamy, iż teatrzyk „Re- naissance" jest prowadzony na rachunek „ P r z y ­ t u ł k u Ś w . S t a n i s ł a w a K o s t k i ”, będącego schronieniem drobnych, ułomnych dzieci i para­

lityków, a który bardzo rzadko kołacze do ofiar"

ności publicznej. __

Filharmonja—„Małżeństwo markiza".

Komedja, z Bernd Aldorem w roli głównej.

W ytwórni „R e x ”, własność ajencji „P o 1 f i 1 m a ”- Filma ta wprowadza nas w świat upudro- wanych peruk, przeczulonego honoru, pojedyn­

ków, wykwintnych form i poetycznych miłości, w świat Cyrano de Bergerac'ów i d’Artagnan'ów.

Potomek rycerskiego rodu marquis’ów de Grammont przeżywa swe dni na hulankach, po­

jedynkach i „szalonych nocach", urządzanych wraz z towarzyszami, niemającymi nic do stra­

cenia.

Na kompanję tę spada jak grom z ja ­ snego nieba wieść, którą przynosi z trybunału stary doradca prawny rodziny, iż mocą testa­

mentu fundatora ordynacji—każdy ordynat oże­

nić się musi do trzydziestego roku życia naj­

później. Zaś ordynat dzisiejszy wiek ten prze­

kroczy za dwa dni. O ile więc w przeciągu dwóch dni ten ostatni nie wprowadzi do swego domu prawnie poślubionej małżonki, to prawo posiadania przejdzie na następcę z innej linii.

„Jeżeli o to tylko chodzi, to czasu mam aż nadto i ożenię się jeszcze dziś, za dwie, trzy godziny"—woła de Grammont, a następnie idzie do karczmy—bierze pierwszą lepszą z brzegu dziewczynę i zapowiada jej, by natychmiast sta­

wiła się w zamkowej kaplicy, ażeby wziąć ślub z nim, markizem.

1 szalony ten ślub istotnie nastąpił, z tą jed ­ nak zmianą, iż miejsce oblubienicy zajęła dzie­

dziczka pobliskich włości, hrabianka de Beaure- gard, która oddawna się w sąsiedzie kochała.

Zamiana ta nie przedstawiała żadnych trudności, ponieważ oblubieniec nawet nie spojrzał na tę, której przysięgał miłość i wiarę.

Po jakimś czasie wszystko się ułożyło jak- najlepiej. Niby żona, a ex-aktoreczka w ędrow ­ nego teatru—uciekła szczęśliwie z którymś z przy­

godnych amantów, zaś istotna małżonka zajęła jej miejsce.

W ystawa wyjątkowo wspaniała, godne wi­

dzenia są zwłaszcza naprawdę piękne i stylowe kostjumy z końca XVIII-go wieku.

Dobra gra i bez zarzutu reżyserja. Parę pięknych widoków.

Obraz ten należy do lepszych i znajdzie u- znanie u tych zwłaszcza, którzy szukają podnio- ślejszych i spokojniejszych wrażeń.

Colosseum — „Niewolnica".

Dramat, z p. Brabant w roli tytułowej. Re­

żyserja Abla G ance’a. W ytwórni francuskiej

„ P a th e ”, własność ajencji „ L u x “.

I znów Francja dała nam filmę piewszo- rzędną, gdyż „Niewolnicę" niemal do arcydzieł zaliczyć można. Obraz ten posiada wszystkie zalety filmy francuskiej: doskonały scenarjusz, mimo jego sensacyjności — o dużej literackiej wartości, wyborną reżyserję, wspaniałą technikę, nakoniec wprost świetną grę poszczególnych artystów.

Treścią obrazu — żywot finansisty - miljo- nera, który,— w poczuciu potęgi zdobytego na giełdzie złota—depcze wszystko dookoła siebie, z głęboką wiarą w to, iż człowiek bogaty wi­

nien być za boga uważany, któremu wolno wszystko: deptać szczęście wszystkich, z żony—

czynić swą niewolnicę, do więzienia wtrącać swych ongi przyjaciół... słowem, przy pomocy złota—p a n o w ać.

Prócz tej zasadniczej myśli utworu, dołą­

czono dużą ilość epizodów konsekwentnie ze sobą powiązanych, które cały utwór czynią nie­

słychanie interesującym. Na dwa ostatnie akty zwłaszcza patrzy się z zapartym oddechem.

Co do reżyserji, to już „Dziesiąta symfo- nja ujawniła, iż Abel Gance jest reżyserem nie­

zrównanym, który rozumie i wyczuwa ekran le­

piej bodaj, aniżeli sławny Olle Olsen, reżyser wytwórni „N o r d is k “.

Akcja utworu toczy się pomiędzy: finan­

sistą Piotrem Veryal’em, jego ongi przyjacielem, młodym Jakóbem Altery; sekretarzem giełdziarza, Markiem, wreszcie młodziutką żoną Piotra, An- drfee.

W szystkie role męskie są grane mistrzow­

sko, jedynie p. Brabant była... tylko piękna.

W ystawa bardzo bogata (bal w IV-m ak­

cie oraz balet w Ill-m).

Jeżeli „Dziesiąta symlonja" była obrazem wyłącznie dla kół litaracko wyrobionych, to

„Niewolnica" spotka się niewątpliwie z uzna­

niem wszystkich bez wyjątku, będzie dla wszyst­

kich „szlagierem".

Nad program dano więcej niż arcy - w e­

sołą farsę: „Maks lekarzem mimo woli", z ulubio­

nym Maksem Linderem w roli głównej.

228 K I N O j\s 21.

R E P E R T U A R T Y G O D N IO W Y KINEMATOGRAFÓW W WARSZAWIE.

STYLOWYM

M ^a S A

colosseum

„ N i e w o l n i c e ”

Dramat w 5 akt. wytw. Br. Pathe.

Nad program „ M a k s L i n d e r —l e k a r z e m ” .

n 11

m

a F ^ern A ^ndra

U L 1 IVI 1 1 n w tragedji 6-o aktowej

w o g r o d z ie fj r n 7 n P M a r s z a ł k o w s k a 116. U Z II 0

P o c z ą t e k o g . 5 . C Ił Ul U F y” ,

APOLLO

Marszałkowska 106. dram at w 5-u częściach Pocz. o g. i pp. z udziałem pięknej p. Brabant.

POLONIA „Ochrana Warszawska

r u L u n i H i je j ta j em i)iC8''.

Jasna 3. Dram at polityczny w b aktach.

W rolach głównych:

ocz. o godz. 6.

k

grzyn 1 H. B ruczów na.

„CORSO”

FILHARMONJA

j“ “ s „Małżeństwo markiza”

Komedja w 5 częściach

0 T F 1 1 A „ S y n o w ie lu d u ”

U l L L L fł dram, w 6 częściach M a r s z a ł k o w s k a I I I . wytw. „Nordisk".

n T T I T T m k k i m i ^ d 29 VII Mia Mara w dram.

T L K AN N „ C h a r l o t t e C o r d a y ” I U I I I I I I I M I 1 U I 1 Od d. 2 VII Gabr. Robinne

S ie n k ie w ic z a 8 w dram. „ P o k u t a ” .

„ K R E S Ó W Y “ »iŚ ,a d * w h o t e lu P o l o n i a ”

D łu g a 4 2 . Arcydzieło filmowe w 6 cz. LUNA-DOWBORCZYK Od 2 VIII „W p o g o n i z a H o ż a 3 8 . m ę ż e m ” , larsa i kom.

f

llf I I EUR,

< M O R S K I E

JJ ■■ W III tel 8e 82 j

> co d zien n ie 3 p rz e d sta w ie n ia 630, 8 i 930

ł

w w N iedz. Św . 4 p rz e d st. 5, 630, 8 i 930. <

1

ł --- 1 15 Y Ł.

A.

I

I

f ---

Widowiska plastyczne. Chóry, soliści i balet na wodzie.

M 21. K I N O 229 Apollo—„Szal miłości".

Dramat. Wytwórni „'.n t e r o c e a n film C o r p o r a t i o n P a th e " . Własność ajencji

„Lu x".

„Dramat" ten w gruncie rzeczy niema naj­

mniejszych zawiązków dramatycznych i w isto­

cie jest przemiłą komedją salonową tylko, pa­

stelowym utworem, z ukrytą tendencją, by mło­

dzi ludzie, gdy się już połączą w jedno stadło, nie rozpraszali swych uczuć na poboczne roz­

rywki, najniewinniejsze choćby, jak flirt, lub po­

lowanie, lecz całe swe szczęście skupiali dooko­

ła domowego ogniska i dzieci, bez których mał­

żeństwo: „jest iako ogród — bez słońca i bez kwiatów”.

W utworze omawianym młoda para, kocha­

jąca się i bogata, stanęła jednak na progu nie­

szczęścia* z powodów:—ona jest nazbyt przez męża zaniedbywana, którego zresztą wszystek czas i siły pochłania żyłka myśliwska, czego wy­

nikiem jest nuda i chęć rozrywek, pustoty, śmie­

chu po za domem, flirtu... zaś on jest zbyt gwał­

towny, zbyt zakochany, zazdrosny. „Na Romea pan się najzupełniej nie nadaje—mówi mu reży­

ser amatorskiego teatru amer. miljonerów—na­

tomiast jest dla pana rola Otella jakby napisa­

na".

I grają Otella. Wpływ Szekspira okazuje się jednak fatalny dla małżeńskiego szczęścia.

Otello bowiem, grany przez zacietrzewionego żonkosia, dusi swą Desdemonę-żonę... n a p r a w - d ę.

Komedja—zamieniła się w dramat.

Na szczęście—był to sen tylko i wszystko kończy się jaknajlepiej dla wszystkich, z wyjąt­

kiem reżysera, dla którego flirt z mężatką skoń­

czył się fatalnie. W amerykańskim pojedynku bowiem został biedak wywieziony na taczkach i wyrzucony do przydrożnej sadzawki.

Gra całego zespołu—znakomita. Przepysz­

nie zwłaszcza odtworzył swą rolę aktor, grają­

cy męża-Otella.

Mimo to, iż obraz ten został wytworzony w Ameryce, nosi on wszystkie cechy filmy fran­

cuskiej. Doskonały ma scenarjusz, jest wytwor­

ny, dowcipny, żywy i przewybornie wyreżyse­

rowany.

Ale bo też reżyserem był francuz, p. Leonce Perret, który, napewno, mając środki jakiemi rozporządzają wytwórnie amerykańskie, da nam z pewnością jeszcze nieraz filmy pierwszorzędne.

Wystawa w „Szale miłości" jest bardzo bo­

gata, piękna i wspaniała. Utwór jest zajmujący;

w czwartym akcie silnie wzrusza, rozśmiesza w ostatnim. Jest wart widzenia.

Corso — „Różyczka"

Romans według komedji Caillaveta i de Flersa z Giovanną Thea. Wytwórni włoskiej

„ C in e s" , własność ajencji „ C o rs o " .

Przed kilku laty z ogromnem powodzeniem na scenach europejskich jak również w War­

szawie grano wyborną komedję salonową zna­

nej spółki autorskiej, osnutą głównie na tle edyktu wydalającego zakony z Francji. Niemiły ten fakt historyczny, który autorzy o innych koncepcjabh artystycznych wyzyskali conajmniej do napisania kilkunasto-aktowej tragedji, Cailla- vet i de Flers ujęli znacznie pogodniej, z dużym sentymentem i liryzmem, jak na takich kpiarzy przystało, opowiadając dzieje „Różyczki", przy­

wróconej światu „siostry Marji".

„Różyczka” ukazuje się obecnie na ekranie jako bardzo miły, pełen cichego smutku, choć zarazem i pogody romans. Dzięki technice jaką scena nie rozporządza, samą fabułę rozszerzono znacznie, wyzyskano pod względem dekoracyj­

nym, kładąc przedewszystkiem główny nacisk na malarską stronę tematu, to też w filmie mamy niektóre zdjęcia wprost pastelowe jak np. wnętrza starych ogrodów i parków, fra­

gmenty o wysokiem pięknie i nastroju. Bardzo ciekawą jest też między innemi scena jak pod­

czas wypełniania edyktu żołnierze francuscy od­

dają honory wojskowe starej zakonnicy, która zdobyła legję honorową za pomoc rannym pod Sedanem.

Obraz grany jest wybornie, to też na hi- storję miłości zakochanego dziewczątka i zruj­

nowanego magnata patrzy się ciekawie, zwła­

szcza) że na pewien przeciąg czasu obraz prze­

nosi się na prerje Ameryki.

Różyczkę gra nieznana jeszcze w Warsza­

wie, a bardzo zdolna i piękna artystka Giovan- na Thea, gra ją spokojnie, z wdziękiem bez przesady i minoderji. W „Rozmaitościach” kreo­

wała swego czasu tę postać Lubicz Sarnowska.

Trudno przeprowadzać porównanie mię­

dzy grą sceniczną, a dla ekranu, lecz porównu­

jąc obie artystki niewiadomo której przyznać pierwszeństwo? Sąd pozostawiamy publiczności, która znając komedję Caillaveta i de Flersa ze sceny, powinna zobaczyć ją na ekranie z uro­

czą Giovanną Thea. W.

Stylowy — „Kobieta bez jutra".

Dramat z premjowaną pięknością, Ledą Gys, i Mario Bonard’em w rolach głównych.

Wytwórni włoskiej „ A lg a le —film ”, własność ajencji „ S fin k s".

230 K I N O 21.

Dziewczęcy pączek, który jednak za chwilę w przepyszny, purpurowy kwiat granatu ma się rozwinąć, pozostaje na bruku stolicy Włoch — bez żadnej opieki, bez domu, zupełnie samotny.

Matka umarła, ojciec poszedł do więzienia...

Dni nędzy i upokorzeń; dni głodu i bru­

talności przechodniów. W tej smutnej, bezna­

dziejnej wędrówce życiowej Pepita spotyka czło­

wieka, który opanowywa wszystkie jej zmysły i uczucia. Zupełnie nieświadoma życia i jego szałów—upaja się nowemi dla niej wzruszeniami.

Rozpętał się gorejący płomień krwi nieświado­

mej. Uczucie bólu pełne, niepokające, a jednak., upojne. Nieubłagane są wszakże prawa życia.

Za chwilę szału — płaci się latami niedoli i łez.

Pepita po krótkich dniach szczęścia — zostaje porzucona, z dziecięciem u łona, które umiera...

W jakiejś aferze szpiegowskiej zdobywa majątek. Jest niezależna, bogata. Lecz dokąd się udać i po co? Najstraszliwszy los, gdy się jest bez steru, żagla i wiosła. Bez żadnych obo­

wiązków i bez żadnej miłości w sercu. Bez przyszłości, bez jutra!...

„Gdziekolwiek zw rócę wzrok — W szędzie mi jedno.,.

Na północ pójdę, czy też na południe — W szędzie napotkam cień od spieki słońca 1 znajdę studnię...

W szędzie nad głową znajdę dach wśród nocy I w szędzie mogę za grosz kupić chleba11...

„Kobieta bez jutra" wsiadła w sleeping i ru­

szyła w dal,., napewno w niedolę, albowiem naj­

większym wrogiem duszy jest brak celu w życiu i połączone z tym niszczące działanie powszed­

niego dnia.

Rolę Pepity, a następnie—marquisy Baccia- relli, odtworzyła Leda Gys, znana W arszawie z niezrównanej filmy, przed paroma laty u nas demonstrowanej: „Ukarana". Artystka ta ma nerw sceniczny i dużo temperamentu.

Niestety jednak—czas dla włoszek jest za­

bójczy... Artystka ta stoi już na progu jesieni życia. Natomiast gra Ledy Gys przez czas wojny pogłębiała się, ‘przyczem stara się ona teraz naśladować Marję Carmi. Pozuje z du- żem poczuciem artystycznego piękna (u łoża matki, moment przed wypiciem pierwszego kie­

liszka szampana, tulenie zmarłego dziecka...).

Na specjalną uwagę zasługują stopy tej ar­

tystki. Piękne ma Helia Moja, lecz omawiane—

służyć mogą jako arcyw zór największym artys­

tom świata.

Parę niezrównanych krajobrazów, na Boec- klinie wzorowanych (villa nad morzem, Campo Santo...).

W reszcie zabarwienie — czasami zupełnie

naturalne. >ęric*v

R edakt Druk „Gazet

a Stanisław Hora-Łistopad.

Musielewicza), Złota 24.

„Kobieta bez jutra" jest filmą względnie dobrą i niewątpliwie będzie miała powodzenie.

Jest efektowna, bogato wystawiona, a zwłasz­

cza — ogromnie łatwa, dla wszystkich dostępna (czego powiedzieć nie można o „Zazdrości' lub lub „Dziesiątej symfonji"), łzawa i rzewna. Ach jaka rzewna!... ____

Polonia — ,,Z za kulis dyplomacji**.

Dramat detektywny, z cyklu przygód Joe Deebs’a. W ytwórni niemieckiej, niezaznaczonej.

W łasność ajencji „S f i n k s “.

Obraz wytworzony w tych jeszcze czasach, gdy Prusy marzyły o panowaniu nad światem, a ich buta i pycha — nie miały granic.

W filmie omawianej jest taka scena: pod­

dany „Westiandji" wpada w czasie pokoju do prezesa ministrów jakiegoś państewka bałkań­

skiego i grozi: „Armaty naszych pancerników są skierowane na miasto i po upływie godziny zostanie ono zbombardowane (jak Kalisz), jeżeli"..-

Uzyskawszy podpis — „tryumfujący” przed­

stawiciel „Zachodu” dosiada konia (oczywiście cudzego) i pędzi trotuarem, tratując przecho­

dniów.

„Deutschland, Deutschland ueber alles“...

Petit Trianon—„Charlotte Corday".

Dramat, z polskimi artystami: Mia Marą i W iktorem Biegańskim w rolach głównych. Wła­

sność ajencji „ C o r s o ”.

Utwór fantastyczno-historyczny, współcze­

sny i z czasów rewolucji francuskiej. Bardzo barwny, zajmujący i dobrze, zwłaszcza przez W.

Biegańskiego, grany.

Od soboty dn. 2 p. m.:

„Pokuta"

Dramat wg. utworu Guy de Maupassant'a ze słynną z urody G. Robinne w roli głównej.

W ytwórni francuskiej „ P a th e " , własn. ajencji

„L u x“. , _________

KOMUNIKATY.

P. Szymon Leyman zawiadamia nas, iż w y­

stąpił z firmy „Feniks", której był współwłaści­

cielem i zakłada nowe biuro kinematograficzne, pod firmą „ A t l a n t i c " , (Marszałkowska 111), które początkowo zajmie się wyłącznie w y­

pożyczaniem film. Przy ajencji znajduje się sala projekcyjna, w której na każde żądanie kli- jenteli demonstrowane być mogą obrazy na

składzie się znajdujące.