2. Kolby stoŜkowe ... 2

Podstawowe wyposaŜenie i czynności laboratoryjne wykonywane podczas ćwiczeń laboratoryjnych z zakresu chemii sanitarnej,

chemii budowlanej, oczyszczania wody i ścieków.

Spis treści:

1. Zlewki... 2

2. Kolby stoŜkowe ... 2

3. Cylindry miarowe ... 3

4. Kolby miarowe ... 3

5. Pipety wielomiarowe... 4

6. Pipety jednomiarowe ... 4

7. Gruszki i nasadki ... 5

8. Pipety automatyczne... 5

9. Dozowniki automatyczne ... 6

10. Woda ... 6

11. Tryskawki ... 6

12. Lejki ... 7

13. Sączki i sączenie ... 7

14. Eksykator... 8

15. Naczyńka wagowe ... 8

16. Wagi i waŜenie... 9

17. Przenoszenie ilościowe odwaŜonego odczynnika do roztworu ... 10

18. Mieszadło magnetyczne ... 11

19. Butelki z wkraplaczem ... 11

20. Biureta... 12

21. Miareczkowanie ... 13 Większość urządzeń w laboratorium to precyzyjne i delikatne urządzenia analityczne.

NaleŜy korzystać z nich zgodnie z instrukcjami i wskazówkami prowadzących.

W laboratorium powszechnie wykorzystywane są naczynia szklane. Szkło wykazuje się odpornością na większość czynników chemicznych, ale jest kruche. Przy

posługiwaniu się naczyniami szklanymi naleŜy zachować ostroŜność w celu

uniknięcia: stłuczenia szkła, skaleczeń, rozlania niebezpiecznych odczynników.

1. Zlewki

Zlewki to szklane naczynia laboratoryjne, najczęściej z naniesiona podziałką. Pomimo naniesionej podziałki nie naleŜy ich stosować do odmierzania objętości wody/roztworów.

Rodzaj zlewki określany jest jej pojemnością często z podaniem dodatkowo niska lub wysoka (określenie proporcji pomiędzy powierzchnią a wysokością zlewki).

2. Kolby stoŜkowe

Nazwa kolby stoŜkowe obejmuje szeroką grupę naczyń

laboratoryjnych o

charakterystycznym kształcie.

Niektóre z nich mogą posiadać naniesioną podziałkę.

Pomimo naniesionej podziałki nie naleŜy ich stosować do odmierzania objętości wody/roztworów.

Kolby te najczęściej wykorzystywane są w zestawach do sączenia oraz podczas miareczkowania. Kolby uŜywane do miareczkowania charakteryzują się szeroką szyjką ułatwiającą ich trzymanie i mieszanie, minimalizując jednocześnie ryzyko odmierzenia roztworu titranta poza kolbę. Kolby te noszą nazwę kolb Erlenmayera (popularnie w laboratorium określa się je nazwą erlenmajerki)

Zlewki niskie Zlewki wysokie

3. Cylindry miarowe

Cylindry miarowe spełniają funkcję podobną do pipet wielomiarowych. Odmierzanie objętości cylindrami (zwanymi teŜ menzurkami) obarczone jest jednak większym błędem niŜ w przypadku pipet. W laboratorium wykorzystywane będą cylindry miarowe o pojemnościach od 10 ml do 2 dm

.

4. Kolby miarowe

Kolby miarowe są szkłem laboratoryjnym o dokładnie ustalonej objętości. KaŜda z kolb, w górnej części szyjki, posiada szlifowany pasek (kreskę).

Napełnienie kolby miarowej płynem, w taki sposób, Ŝe dolny menisk płynu dotyka kreski oznacza umieszczenie w kolbie dokładnej objętości płynu odpowiadającej wielkości kolby (czynność ta nazywana jest dopełnieniem kolby miarowej do kreski).

NaleŜy pamiętać, Ŝe kolby miarowe skalowane są „na wlew” tzn., Ŝe w kolbie znajduje się ściśle określona objętość płynu, ale opróŜniając kolbę uzyskamy objętość mniejszą (części płynu zostanie na ściankach kolby). Kolby miarowe wykorzystywane są najczęściej do przygotowywania roztworów o ściśle określonym stęŜeniu lub wyrównywania objętości próbek do ściśle określonej objętości (co jest szczególnie istotne przy późniejszym wykonywaniu analizy z uŜyciem jedynie części roztworu). Przygotowanie roztworu o ściśle określonym stęŜeniu polega na:

- umieszczeniu w kolbie niewielkiej ilości wody

- ilościowym przeniesieniu do kolby dokładnie odwaŜonego odczynnika

- uzupełnieniu kolby wodą pod kreskę

- dokładnym wymieszaniu zawartości kolby - uzupełnieniu kolby wodą - do kreski - dokładnym wymieszaniu zawartości kolby

Pojemności stosowanych kolb miarowych to najczęściej: 25, 20, 100, 200, 250, 500 i 1000 ml.

5. Pipety wielomiarowe

Pipety wielomiarowe są rodzajem szkła laboratoryjnego umoŜliwiającym dokładne odmierzanie róŜnych objętości płynów. W laboratorium dostępne są pipety wielomiarowe o pojemnościach z zakresu od 1 do 50 ml. Pipetami wielomiarowymi moŜna odmierzyć kaŜdą objętość płynu mieszczącą się w zakresie skali pipety. Przy korzystaniu z pipet nie naleŜy wydmuchiwać płynu z pipety. Pipety są szkłem skalowanym na wylew – oznacza to, Ŝe za pomocą pipety, przy swobodnym wypływie płynu, odmierzamy do wybranego naczynia laboratoryjnego, załoŜoną objętość płynu (do pipety nabiera się trochę większa objętość, a przy skalowaniu uwzględniana jest ilość płynu pozostające na ściankach i w końcówce pipety). Niektóre pipety wielomiarowe mogą mieć naniesiony kolorowy pasek (pasek Schellbacha – czerwony lub niebieski) – ułatwia on dokładne określenie odmierzanej objętości.

Podczas korzystania z pipety wielomiarowej naleŜy zwrócić uwagę na rodzaj skali – wartość „0” moŜe być umieszczona w górnej lub dolnej części pipety.

6. Pipety jednomiarowe

Pipety jednomiarowe są rodzajem szkła laboratoryjnego umoŜliwiającym precyzyjne odmierzanie konkretnej objętości płynu. KaŜda z nich w górnej części ma naniesiony szlifowany pasek (kreskę) – skalowanie kaŜdej pipety odbywa się indywidualnie. Pipetę napełnia się w taki sposób aby dolny menisk płynu dotykał do kreski (w przypadku płynów mocno zabarwionych górny menisk). W laboratorium dostępne są pipety jednomiarowe o pojemnościach 1; 2; 5; 10; 20; 25; 50 i 100 ml.

Pipetami jednomiarowymi moŜna odmierzyć jedną konkretną

objętość płynu odpowiadającą pojemności pipety. Przy korzystaniu

z pipet nie naleŜy wydmuchiwać płynu z pipety. Pipety są szkłem

skalowanym na wylew – oznacza to, Ŝe za pomocą pipety, przy

swobodnym wypływie płynu, odmierzamy do wybranego naczynia

laboratoryjnego, załoŜoną objętość płynu. Pipety jednomiarowe

wykorzystywane są najczęściej do precyzyjnego odmierzania

objętości próbek roztworu do analizy ilościowej.

7. Gruszki i nasadki

Korzystanie z pipet wymaga naciągania płynu do pipety. Do bezpiecznego i higienicznego napełniania pipet słuŜą róŜnego rodzaju nasadki i gruszki. Na zajęciach najczęściej wykorzystywane będą trójzawore gruszki gumowe. Właściwe operowanie zaworkami umoŜliwia korzystanie z pipety bez konieczności zdejmowania gruszki.

8. Pipety automatyczne

Pipety automatyczne spełniają podobną rolę jak dozowniki automatyczne. W tym przypadku konieczne jest jednak nabieranie za kaŜdym razem odmierzanej objętości płynu. Odmierzany płyn kontaktuje się jedynie z wymienną plastikową końcówką pipety (dzięki temu jedna pipeta moŜe być wykorzystywana do odmierzanie róŜnych płynów - po zmianie końcówek)

Większość pipet

automatycznych

wyposaŜona jest w

wyrzutnik końcówek co umoŜliwia zdjęcie końcówki bez jej dotykania (istotne przy

odmierzaniu np. płynów Ŝrących lub materiału skaŜonego biologicznie).

9. Dozowniki automatyczne

Podczas wykonywania

rutynowych analiz do kaŜdej z próbek często dodawane są te same ilości odczynników. W celu przyspieszenia wykonania analiz moŜna korzystać z dozowników automatycznych (prawidłowe ich wykorzystanie skraca czas analizy pozwalając zachować wymaganą dokładność). Odczynniki nabierane są do plastikowych „strzykawek” o róŜnych średnicach, dla kaŜdej takiej strzykawki określona jest objętość „jednej działki”. Jedno naciśniecie spustu dozownika odmierza objętość płynu odpowiadającą „ilości działek” nastawionych górnym pokrętłem.

10. Woda

Woda jest powszechnie wykorzystywana w laboratorium. JeŜeli w przepisach dotyczących wykonania analizy nie sprecyzowano rodzaju wody naleŜy przyjąć, Ŝe chodzi o wodę co najmniej destylowaną. Praktycznie często wykorzystywana jest woda redestylowana (podwójnie destylowana). Woda kranowa uŜywana jest jedynie do wstępnego mycia zabrudzonego szkła. Woda redestylowana dostępna jest w laboratorium w butlach z tubusem oraz, w odpowiednio opisanych, tryskawkach na stołach laboratoryjnych.

11. Tryskawki

Korzystanie z tryskawek umoŜliwia:

- uzyskanie strumienia wody potrzebnego przy przepłukiwaniu szkła laboratoryjnego

- dozowanie wody do kolb miarowych

- precyzyjne uzupełnianie kolb miarowych do kreski.

Tryskawki szklanej moŜna uŜywać wylewając wodę (wyŜszy koniec) lub uzyskując strumień wody (dmuchając w wyŜszy koniec). Podczas korzystanie naleŜy pamiętać o przytrzymywaniu głowicy.

Mniejsze tryskawki z tworzywa sztucznego

wykorzystywane są głównie do precyzyjnego

uzupełniania kolb miarowych.

12. Lejki

Na zajęciach lejki najczęściej wykorzystywane będą, w połączeniu z sączkami do oddzielania zawiesin z próbek.

13. Sączki i sączenie

Wykonanie niektórych analiz wymaga uzyskania klarownego roztworu. W przypadku próbek mętnych naleŜy je przesączyć oddzielając na sączku zawiesinę i uzyskując klarowny przesącz. W tym celu naleŜy dobrać sączek o odpowiedniej średnicy i twardości (określenie połączone z rozmiarem porów: sączek twardy – małe pory, usunięcie drobnych zawiesin, długi czas sączenia; sączek miękki – duŜe pory, moŜliwość przejścia do przesączu drobnych zawiesin, krótki czas sączenia).

W przypadku kiedy wykonanie analizy wymaga uzyskania, z

przesączu, ściśle określonej objętości klarownego roztworu,

sączenie przeprowadza się do kolby miarowej uzupełniając ją

następnie wodą do kreski.

14. Eksykator

Eksykator jest naczyniem wykorzystywanym do chłodzenia, studzenia i przechowywania próbek w atmosferze pozbawionej wilgoci. Umieszczany w dolnej części Ŝel charakteryzuje się bardzo wysoką higroskopijnością i powoduje usunięcie całej wilgoci z wnętrza naczynia.

Eksykator wykorzystywany jest najczęściej do studzenia próbek wysuszonych do stałej masy i przechowywania ich w okresach pomiędzy waŜeniami (przy kontakcie z wilgotnym powietrzem masa próbki ulegałaby zmianie). śel posiada ograniczone moŜliwości pochłaniania wilgoci – eksykator naleŜy otwierać (przesuwając pokrywę) tylko na czas niezbędny do włoŜenia lub wyjęcia próbek, ograniczając dopływ wilgotnego powietrza z pomieszczenia. ZuŜyty Ŝel (rozpoznanie po zmianie koloru) naleŜy poddać regeneracji (suszenie).

15. Naczyńka wagowe

Precyzyjne odwaŜanie (z dokładnością do 0,0001 g) niewielkich ilości substancji

(czasami poniŜej 0,1 g) jest czynnością czasochłonną. Większość odwaŜanych substancji

wykazuje właściwości higroskopijne. JeŜeli próbka w czasie waŜenia

zmienia swoja masę (wchłania wilgoć z powietrza), a odczyt masy moŜe

nastąpić dopiero po ustabilizowaniu się wahań wagi, to wynik waŜenia

substancji umieszczonej bezpośrednio na szalce wagi, w wilgotnym

powietrzu, moŜe być obarczony błędem. Naczyńko wagowe jest

niewielkim, lekkim, szczelnie zamykanym, naczyniem, wykonanym z

cienkiego szkła. Umieszczenie odwaŜanej substancji w szczelnie

zamkniętym naczyńku wagowym (najczęściej połączone z wcześniejszym

kilkukrotnym suszeniem i wystudzeniem substancji i naczyńka w

eksykatorze) umoŜliwia dokładne ustalenie masy substancji (procedura

nazywana jest suszeniem do stałej masy).

16. Wagi i waŜenie

Ze względu na wymaganą dokładność, waŜenie w laboratorium chemicznym jest czynnością róŜniącą się od waŜenia w potocznym słowa tego znaczeniu. Do celów analizy ilościowej wymagane jest waŜenie z dokładnością do 0,0001 g (0,1 mg). Większość odwaŜanych substancji wykazuje właściwości higroskopijne (ze względu na pochłanianie wilgoci, przy kontakcie z wilgotnym powietrzem masa substancji moŜe się zmieniać w czasie odwaŜania). Przy odwaŜaniu tego rodzaju substancji naleŜy korzystać z naczyniek wagowych. JeŜeli wymagane jest odwaŜenie odczynnika w stanie pozbawionym wilgoci wykorzystuje się suszarki i eksykatory. Zestaw czynności określanych jako suszenie do stałej masy obejmuje cyklicznie wykonywane suszenie (naczyńko wagowe, suszarka), studzenie (naczyńko wagowe, eksykator) i waŜenie (naczyńko wagowe, waga) do uzyskania jednakowych mas (+/- 0,0005g) w następujących po sobie dwóch waŜeniach – procedura ta jest czasochłonna.

Przy odwaŜaniu do celów analizy ilościowej próbek w stanie takim w jakim się znajdują w pojemnikach/opakowaniach w laboratorium będzie stosowany następujący sposób (opis dotyczy wykorzystania analitycznej wagi elektronicznej):

- włączenie wagi

- wybór wyświetlanych jednostek masy (g, mg) - umieszczenie na szalce wagi pustego, suchego

naczyńka wagowego (naczyńko naleŜy przenosić suchymi i czystymi rękoma)

- wytarowanie wagi z pustym naczyńkiem (diody kontrolne zero i stabilizacja)

- umieszczenie w naczyńku nawaŜki substancji (przy potrzebie zwaŜenia konkretnej ilości substancji praktycznie jest początkowo umieścić w naczyńku ilość mniejszą i stopniowo

dosypywać do uzyskania wymaganej masy) - odczycie masy na wyświetlaczu wagi (dioda

kontrolna „stabilizacja”) i ewentualne dodanie lub odjęcie pewnej ilości substancji

- odczycie ostatecznego wyniku (dioda kontrolna

„stabilizacja”).

W przypadku kiedy odwaŜana substancja nie

wykazuje właściwości higroskopijnych, a

wystarczająca będzie mniejsza dokładność waŜenia,

moŜna zamiast naczyńka wagowego wykorzystać

papierki wagowe (woskowane papierki umoŜliwiające

łatwe zsypanie całej ilości odwaŜanej substancji)

17. Przenoszenie ilościowe odwaŜonego odczynnika do roztworu

Ilościowe przenoszenie jest pojęciem określającym przełoŜenie dokładnie całej ilości substancji z jednego pojemnika do drugiego. W czasie zajęć laboratoryjnych najczęściej będzie to dotyczyło umieszczenia całej ilości dokładnie odwaŜonego odczynnika w kolbie miarowej w celu uzyskania ściśle określonej objętości roztworu zawierającego dokładnie zwaŜoną ilość odczynnika. OdwaŜany odczynnik znajduje się najczęściej w naczyńku wagowym, a jego część przywiera do ścianek i/lub wieczka naczyńka. W takim przypadku przeniesienie ilościowe polega na:

- umieszczeniu lejka w szyjce odpowiedniej kolby miarowej - przesypaniu zawartości naczyńka wagowego na lejek

- dokładnym, kilkukrotnym przepłukaniu naczyńka wagowego nad lejkiem (tryskawką) - dokładnym, kilkukrotnym przepłukaniu wieczka naczyńka wagowego nad lejkiem

(tryskawką)

- wlewaniu wody przez lejek do kolby (cała ilość odczynnika znajdująca się na lejku

powinna dostać się do kolby) – na tym etapie dolewanie wody naleŜy zakończyć

przed dopełnieniem kolby do kreski

18. Mieszadło magnetyczne

Mieszadła magnetyczne mogą być wykorzystywane podczas wykonywania analizy miareczkowej (przy braku wprawy trudność moŜe stanowić jednoczesne precyzyjne dozowanie roztworu titranta z biurety połączone z płynnym mieszaniem miareczkowanej w kolbie próbki). Mieszadło magnetyczne składa się z podstawy, w której znajduje się obracające się (z regulowana prędkością) metalowe ramię oraz umieszczanego w naczyniu z próbką magnesu, zalanego odpornym na działanie czynników chemicznych tworzywem sztucznym. W kolbie z próbką naleŜy ostroŜnie umieścić magnes, kolbę postawić na mieszadle i uregulować obroty zapewniające płynne mieszanie zawartości kolby. Korzystanie z mieszadła magnetycznego pozwala skupić uwagę na prawidłowej obsłudze biurety.

19. Butelki z wkraplaczem

Podczas wykonywania analizy miareczkowej do próbki,

z biurety, dozowany jest roztwór titranta. Punkt końcowy

miareczkowania identyfikowany jest najczęściej przez

zmianę barwy, wcześniej wprowadzonego do próbki

wskaźnika. Wskaźnik zazwyczaj dodawany jest w ilości

kilku kropli. Do tego celu słuŜą buteleczki z pipetkami

zaopatrzonymi w gumowe smoczki (wkraplacze).

20. Biureta

Pojęcie biureta dotyczy grupy urządzeń, których wspólną cechą jest moŜliwość dokładnego i precyzyjnego, stopniowego dozowania niewielkich objętości roztworu, o ściśle określonym stęŜeniu, do analizowanych próbek.

Obsługa biurety polega na jej napełnieniu, wyzerowaniu, dozowaniu w trakcie miareczkowania, odczycie wyniku po zakończonym miareczkowaniu, a sposób obsługi zaleŜy od typu biurety. W czasie zajęć w laboratorium wykorzystywane będą biurety półautomatyczne oraz elektroniczne.

Czynność Biureta półautomatyczna Biureta elektroniczna

Napełnianie

Naciśnięcie plastikowej butelki powoduje przetłoczenie roztworu z

butelki do biurety

Włączenie biurety (On/Off).

Ustawienie przełącznika w pozycji

„Fill”. Ruch pokrętłem „w górę”

(tylko zgodnie ze strzałką na wyświetlaczu) powoduje nabranie

roztworu do biurety. Zakończenie napełniania następuje w momencie

lekkiego wyczuwalnego oporu.

Zerowanie

Po zakończeniu napełniania nadmiar roztworu z biurety odsysany jest automatycznie (w momencie zwolnienia nacisku na

butelkę)

Naciśnięcie przycisku „Clear”

powoduje wyzerowanie wskazania biurety i wyświetlenie wartości

00,00.

Dozowanie

Odkręcanie teflonowego kranika do uzyskania wymaganej szybkości

dozowania

Ustawienie przełącznika w pozycji

„Titr”. Ruch pokrętłem „w dół”

(tylko zgodnie ze strzałką na wyświetlaczu) powoduje dozowanie roztworu z biurety

Odczyt wyniku Ze skali biurety Wynik na wyświetlaczu biurety

21. Miareczkowanie

Miareczkowanie jest czynnością wykonywaną podczas ilościowej analizy objętościowej. Analiza ta polega na ilościowym oznaczeniu substancji w badanej próbce przez wprowadzanie do próbki, za pomocą biurety, roztworu substancji, o ściśle określonym stęŜeniu, reagującej chemicznie z substancja oznaczaną. Zapisując równanie przebiegającej reakcji oraz znając objętość i stęŜenie dozowanego roztworu substancji (titranta) moŜna obliczyć ilość substancji oznaczanej (analitu).

Miareczkowanie polega na dozowaniu roztworu o ściśle określonym stęŜeniu (titranta) z biurety do naczynia z roztworem oznaczanej substancji (analitem). Dozowanie kończy się w chwili kiedy titrant przereaguje stechiometrycznie z analitem. Koniec miareczkowania ustalany jest w oparciu o zmianę barwy, wcześniej wprowadzonego do analizowanej próbki, wskaźnika. Wskaźniki do róŜnych oznaczeń dobierane są w taki sposób aby zmiana ich barwy wskazywała punkt, w którym titrant przereagował stechiometrycznie z analitem.

W ujęciu praktycznym miareczkowanie polega na:

- przygotowaniu analizowanej próbki (określenie objętości i umieszczenie próbki w erlenmajerce o odpowiednio dobranej pojemności)

- napełnieniu i wyzerowaniu biurety

- dozowaniu roztworu z biurety do próbki (przy ciągłym mieszaniu próbki, szybkość dozowania powinna być największa na początku miareczkowania i przechodzić w dozowanie kroplami pod koniec miareczkowania)

- zakończeniu dozowania w chwili zmiany barwy wskaźnika (w idealnym przypadku zakończenie miareczkowania następuje po dodaniu ostatniej kropli roztworu, która spowodowała zmianę barwy wskaźnika)

- odczytaniu (i zapisaniu) z podziałki biurety objętości zuŜytego roztworu titranta

Sposób napełniania, zerowania i dozowania zaleŜy od typu uŜytej biurety.

Prawidłowy sposób miareczkowania