1 2 3 4 5 6
K_W01 ‒ 23 K_U01 ‒ 32 K_K01 ‒ 11 8
8.0
Symbole efektów dla obszaru kształcenia
Symbole efektów kierunkowych
Metody weryfikacji
8.1
X2A_U03 X2A_U01 X2A_U02 X2A_U06
X2A_U08 X2A_U09
MA2_U04, MA2_U14, MA2_U15.
kolokwium
8.2 X2A_K01
X2A_K02
MA2_K01, MA2_K02, MA2_K06.
weryfikacja podczas ćwiczeń
50 godziny 30
uczestnictwo w zajęciach 30
przygotowanie do zajęć 50 50
przygotowanie do weryfikacji 0 0
konsultacje z prowadzącym 0 0
9 10 11
13 14
16 17 18 18.1.0 18.1.1
18.1.2
18.1.3 18.2.0
7
Przedmioty wprowadzające* Zajęcia powiązane*
Wymagania wstępne 15
12 Prowadzący grup
Typ protokołu
Typ przedmiotu
zaliczeniowy na ocenę fakultatywny z ograniczeniami
Zakłada się, że studenci uzyskali punkty ECTS z przedmiotów wprowadzających i zaliczają zajęcia powiązane
Koordynatorzy dr Sławomir Turek
Typ zajęć, liczba godzin ćwiczania audytoryjne, 30 nakład
1,9 1,1 punkty ECTS
Informacje o zajeciach w cyklu: sem. 4, rok ak. 2016/2017 szacunkowy nakład pracy studenta
Okres (Rok/Semestr studiów) 1 semestr
analizuje modele ekonomiczne
dąży do pogłębienia wiedzy z ekonomii Informacje ogólne
Specyficzne efekty kształcenia 3
polski
średniozawansowany Jednostka
Punkty ECTS Język wykładowy Poziom przedmiotu
WYDZIAŁ MATEMATYCZNO-PRZYRODNICZY. SZKOŁA NAUK ŚCISŁYCH UNIWERSYTET KARDYNAŁA STEFANA WYSZYŃSKIEGO W WARSZAWIE
→ wiedza
→ umiejętności
→ kometencje społeczne Efekty kształcenia i opis ECTS
Ekonomia matematyczna - ćwiczenia ‒ 30 h ‒ ćwiczania audytoryjne ‒ sem. 4 ‒ 2016/2017 KARTA PRZEDMIOTU
Kod przedmiotu Nazwa przedmiotu
WM-MA-EMA
Ekonomia matematyczna - ćwiczenia
Symbole efektów kształcenia
Zajecia: Ekonomia matematyczna - ćwiczenia. Informacje wspólne dla wszystkich grup Typ zajęć
Liczba godzin
Literatura podstawowa
Literatura uzupełniająca E.Panek, Ekonomia Matematyczna, Wydaw. Akad. Ekon., Poznań, 2003.
H. R. Varian, Mikroekonomia, PWN, 1995.
T. Tokarski, Ekonomia matematyczna. Modele mikroekonomiczne, PWE, 2011.
ćwiczania audytoryjne 30
Literatura
Ekonomia matematyczna - ćwiczenia ‒ 30 h ‒ ćwiczania audytoryjne ‒ sem. 4 ‒ 2016/2017
18.2.1
18.2.2
18.2.3 19
19.1 5
19.1 4,5
19.1 4
19.1 3,5
19.1 3
19.1 2
19.2 5
19.2 4,5
19.2 4
19.2 3,5
19.2 3
19.2 weryfikacja nie wykazuje, że dąży do pogłębienia wiedzy z ekonomii, ani że spełnia kryteria na wyższą ocenę 2 weryfikacja wykazuje, że bez uchwytnych niedociągnięć dąży do pogłębienia wiedzy z ekonomii
weryfikacja wykazuje, że niemal w pełni poprawnie dąży do pogłębienia wiedzy z ekonomii, ale nie spełnia kryteriów na wyższą ocenę
weryfikacja wykazuje, że w znacznym stopniu poprawnie dąży do pogłębienia wiedzy z ekonomii, ale nie spełnia kryteriów na wyższą ocenę
weryfikacja wykazuje, że w znacznym stopniu poprawnie lecz niekonsystentnie dąży do pogłębienia wiedzy z ekonomii, ale nie spełnia kryteriów na wyższą ocenę
weryfikacja wykazuje, że w większości przypadków testowych dąży do pogłębienia wiedzy z ekonomii, ale nie spełnia kryteriów na wyższą ocenę
weryfikacja nie wykazuje, że analizuje modele ekonomiczne, ani że spełnia kryteria na wyższą ocenę weryfikacja wykazuje, że bez uchwytnych niedociągnięć analizuje modele ekonomiczne
weryfikacja wykazuje, że niemal w pełni poprawnie analizuje modele ekonomiczne, ale nie spełnia kryteriów na wyższą ocenę
weryfikacja wykazuje, że w znacznym stopniu poprawnie analizuje modele ekonomiczne, ale nie spełnia kryteriów na wyższą ocenę
weryfikacja wykazuje, że w znacznym stopniu poprawnie lecz niekonsystentnie analizuje modele ekonomiczne, ale nie spełnia kryteriów na wyższą ocenę
weryfikacja wykazuje, że w większości przypadków testowych analizuje modele ekonomiczne, ale nie spełnia kryteriów na wyższą ocenę
Kryteria oceniania
J. Łoś, Linear Methods in the Theory of Economical Models, Aarhus Universitet, 1967.
A. Ostoja-Ostaszewski, "Matematyka w ekonomii: modele i metody", PWN, Warszawa 1996.
M.Malawski, A.Wieczorek, H. Sosnowska, Konkurencja i kooperacja. Teoria gier w ekonomii i naukach społecznych, PWN, 2004.
strona 2 z 3
Ekonomia matematyczna - ćwiczenia ‒ 30 h ‒ ćwiczania audytoryjne ‒ sem. 4 ‒ 2016/2017
PRAWDA
19.3
20
20.0 Czas ≈
20.1 2h
20.2 2h
20.3 2h
20.4 2h
20.5 2h
20.6 2h
20.7 2h
20.8 2h
20.9 2h
20.10 2h
20.11 2h
20.12 2h
20.13 2h
20.14 2h
20.15 2h
* Symbole po nazwach przedmiotów oznaczają: - K ‒ konwersatorium, - W ‒ wykład, - A ‒ ćwiczenia audytoryjne, - R ‒ zajęcia praktyczne, - P ‒ ćwiczenia projektowe, - L ‒ ćwiczenia laboratoryjne, - E ‒ e-zajęcia, - T ‒ zajęcia towarzyszące.
x
Ocena końcowa x jest wyznaczana na podstawie wartości
st(w)= 5, jeśli 4,5 < w, st(w)= 4,5, jeśli 4,25 < w ≤ 4,5; st(w)= 4, jeśli 3,75 < w ≤ 4,25; st(w)= 3,5, jeśli 3,25 < w ≤ 3,75; st(w)= 3, jeśli 2,75 < w ≤ 3,25; st(w)= 2, jeśli 2,75 ≤ w oraz na bazie podej niżej reguły:
● jeśli każda z ocen końcowych za zajęcia powiązane jest pozytywna i ich średnia wynosi y, to x wyznacza się ze wzoru x=st((y+z)/2), gdzie z jest średnią ważoną ocen z przeprowadzonych weryfikacji, w których wagi ocen z egzaminów wynoszą 2, a wagi ocen z innych form weryfikacji są równe 1
● jeśli choć jedną oceną końcową z zajęć powiązanych jest 2 lub nzal, to x=2.
Opis
Powtórzenie podstawowych wiadomości z teorii zbiorów, analizy wielowymiarowej oraz algebry.
Elementy teorii popytu konsumenta. Relacja preferencji i indyferencji.
Zakres tematów
21 Metody dydaktyczne metoda ćwiczebna
Model Leontiefa. Warunki równowagi von Neumanna. Gospodarka produktywna.
Przykłady modeli dynamicznych: model pajęczynowy, model wzrostu Model mnożnika-akceleratora. Model Solowa z funkcją Cobba- Douglassa kolokwium 2
Problem wyboru optymalnego koszyka konsumpcyjnego. Funkcja użyteczności Funkcja produkcji. Przedsiębiorstwo w warunkach konkurencji doskonałej
Strategie długo- i krótko-okresowe. Maksymalizacja zysków. Minimalizacja kosztów produkcji.
Przedsiębiorstwo w warunkach monopolu. Twierdzenie o maksymalizacji zysku.
Duopol i oligopol. Wyznaczanie równowagi za pomocą metod teorii gier.
kolokwium 1
Model Arrowa-Debreu-McKenziego - ogólna teoria równowagi. Model von Neumanna. Efektywność ekonomiczna i technologiczna. Warunki rownowagi von Neumana Wersja dynamiczna modelu von Neumana. Trajektoria równomiernego wzrostu.
Model Leontiefa jako szczególny przypadek modelu von Neumana
strona 3 z 3
