Glosa do wyroku Sądu Najwyższego z 1 października 2010 r. (IV KK 46/10)

rok XV: 2011, z. 1 issn 1506-1817

Michał Jakubowski

Glosa do wyroku Sądu Najwyższego z 1 października 2010 r. (IV KK 46/10)

Glosowane orzeczenie porusza problematykę kręgu podmiotów upraw- nionych do otrzymania nawiązki na podstawie art. 46 § 2 k.k. w sytuacji, w której osoba bezpośrednio pokrzywdzona zmarła w wyniku popełnione- go przez sprawcę przestępstwa.

W analizowanym wyroku Sąd Najwyższy (SN) wyraził pogląd o niedo- puszczalności orzekania nawiązki w oparciu o art. 46 § 2 k.k. na rzecz tzw.

stron zastępczych, czyli osób najbliższych dla zmarłego pokrzywdzonego, podkreślając, iż nawiązkę na gruncie art. 46 § 2 k.k. można orzekać wy- łącznie na rzecz pokrzywdzonego w rozumieniu art. 49 k.p.k.

Swoje rozumowanie SN oparł na wykładni językowej przepisu art. 46

§ 2 k.k., który stanowi wprost, że nawiązka może zostać orzeczona zamiast obowiązku naprawienia szkody, określonego w art. 46 § 1 k.k. na rzecz pokrzywdzonego, a nie jak w art. 46 § 1 k.k. na rzecz pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej. Sąd Najwyższy wywiódł niedopuszczalność orzeczenia nawiązki w oparciu o art. 46 § 2 k.k. na rzecz osób najbliższych dla zmarłego pokrzywdzonego z wyżej wskazanego rozróżnienia kręgu podmiotów uprawnionych z art. 46 § 2 k.k. w stosunku do kręgu podmiotów uprawionych z art. 46 § 1 k.k. Zdaniem SN, zaakcentowanym w końcowym fragmencie orzeczenia, istnieje możliwość przyznania kompensaty dla stron zastępczych na mocy art. 46 § 1 k.k., która to możliwość wynika ze zwrotu zawartego w art. 46 § 1 k.k., dookreślającego krąg osób uprawnionych do złożenia wniosku o naprawienie szkody. Natomiast brak sformułowania

„inna osoba uprawniona” w kontekście art. 46 § 2 k.k., zawierającego je- dynie sformułowanie „pokrzywdzony”, wyklucza przyznanie kompensaty dla stron zastępczych.

Skład orzekający SN, precyzując krąg podmiotów mogących stać się beneficjentem nawiązki orzekanej w trybie art. 46 § 2 k.k., powołał się na orzeczenie Sądu Apelacyjnego¹ w Krakowie, w którym wyraźnie stwier- dzono, że art. 46 § 2 k.k. upoważnia do orzekania nawiązki na rzecz po- krzywdzonego sensu stricte, czyli na rzecz osoby zdefiniowanej w art. 49 k.p.k., wykluczając tym samym możliwość orzeczenia nawiązki na rzecz tzw. stron zastępczych, czyli osób wykonujących prawa pokrzywdzonego w wypadku jego śmierci.

W glosowanym judykacie dla wzmocnienia swojego stanowiska SN odwołał się i w pełni zaaprobował również wyrażone w doktrynie poglądy², zgodnie z którymi możliwość orzeczenia nawiązki na podstawie art. 46 § 2 k.k. istnieje tylko i wyłącznie na rzecz pokrzywdzonego, a nie innych osób uprawnionych do bycia beneficjentem obowiązku naprawienia szkody orze- kanego na podstawie art. 46 § 1 k.k., co wyklucza z kręgu beneficjentów nawiązki z art. 46 § 2 k.k. osoby najbliższe dla zmarłego pokrzywdzonego.

Nadto SN stwierdził, że niezależnie od kompensacyjnego charakteru, środki karne określone w art. 46 k.k. mają charakter represyjny, co impli- kuje konieczność ich ścisłej wykładni ze względów gwarancyjnych, zgodnie z którymi należy uchronić sprawcę przestępstwa od uregulowań nieobowią- zujących w czasie orzekania o jego odpowiedzialności karnej.

W swoim rozumowaniu skład orzekający SN zdaje się jednak ograniczać li tylko do granic możliwości wykładni językowej art. 46 § 2 k.k. z syste- mowym odwołaniem do definicji legalnej pokrzywdzonego zamieszczonej w art. 49 k.p.k. Jakkolwiek przeprowadził on spójny wywód, znajdujący oparcie zarówno w dotychczasowym orzecznictwie, jak i w przywołanych wyżej poglądach doktryny oraz respektujący standardy gwarancyjne prawa karnego, celowe wydaje się poddanie go pod dyskusję i dokonanie analizy wyżej zarysowanego zagadnienia.

Jako punkt wyjścia dalszych rozważań powołać należy słuszną konsta- tację SN, wysłowioną w orzeczeniu z 6 marca 2008 r.³ W postanowieniu tym stwierdzono, że art. 46 k.k. tkwi swymi korzeniami w prawie cywil- nym, a przy jego stosowaniu konieczne jest odwołanie się do przepisów pra- wa cywilnego, które powinny zostać uwzględnione w procesie interpretacji art. 46 k.k. do granic ich sprzeczności z regulacją prawnokarną. Również w literaturze wskazuje się, że wprawdzie podstawą zobowiązania sprawcy

1 Wyrok SA w Krakowie z 17 VI 2009 r., II AKa 93/09, KZS 2009, z. 10, s. 37.

2 T. G r z e g o r c z y k, Zobowiązanie sprawcy przestępstwa do naprawienia szkody lub uiszczenia nawiązki w trybie art. 46 k.k., „Przegląd Sądowy” 2009, nr 1, s. 57.

3 Postanowienie SN z 6 III 2008 r., III KK 345/07, „Biuletyn SN” 2008, nr 5, s. 9.

do naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonego jest przepis art. 46 k.k., jednakże kształt, sposób i zakres kompensaty powinien być doprecyzowany przez przepisy prawa cywilnego⁴. Konieczne jest także podkreślenie, że orzeczenia zapadające na podstawie art. 46 k.k. są rozstrzygnięciami doty- czącymi odpowiedzialności cywilnej sprawcy⁵ i posiadają przymiot powagi rzeczy osądzonej dla ewentualnego postępowania cywilnego⁶; nie są zatem rozstrzygnięciami dotyczącymi ściśle odpowiedzialności karnej sprawcy⁷. Nawiązka orzekana na rzecz pokrzywdzonego może stanowić samodzielny środek reakcji prawnokarnej na popełnione przestępstwo, jak i być orzekana dodatkowo obok kary wymierzonej sprawcy. Jednakże do wyjątków niemal nie występujących w praktyce orzeczniczej należy sytuacja, w której środek z art. 46 § 2 k.k. byłby orzeczony jako samodzielny i jedyny sposób reakcji prawnokarnej na popełnione przestępstwo. Z reguły nawiązka orzekana jest dodatkowo obok orzeczonej kary, w których to sytuacjach nie może ona po- dwajać jej celów, lecz zasadniczo ma za zadanie kompensatę zła wyrządzo- nego przestępstwem temu, kto rzeczywiście doświadczył jego negatywnych następstw. Podsumowując, przepis art. 46 § 2 k.k. ma nie tylko charakter represyjny, gdyż mimo tego, że nawiązka znajduje się w katalogu środków karnych i stanowi dla sprawcy niezaprzeczalną dolegliwość ekonomiczną, to jej zasadniczą i pierwszorzędną funkcją jest zaspokojenie roszczeń zwią- zanych z popełnionym przestępstwem.

Zatem w przypadku dokonywania wykładni art. 46 k.k. należałoby odejść od rygorystycznego, gwarancyjnego paradygmatu wykładniczego stosowanego przy interpretacji przepisów dotyczących odpowiedzialności karnej. Orzekając o roszczeniach cywilnoprawnych w trybie art. 46 k.k. (za- równo w § 1, jak i w § 2), sąd karny winien posiłkować się przepisami prawa cywilnego w możliwie najszerszym zakresie ich zastosowania, co skłania do opowiedzenia się za dopuszczalnością odpowiedniego stosowania prze- pisów prawa cywilnego także w zakresie ustalenia podmiotów uprawnio- nych do kompensaty, o ile oczywiście nie stoi to w jaskrawej sprzeczności z przepisami prawa karnego⁸.

4 Z. G o s t y ń s k i, Obowiązek naprawienia szkody w nowym ustawodawstwie karnym.

Warszawa 1999, s. 27.

5 Por. art. 107 § 2 k.p.k., który przesądza, że rozstrzygnięcia zapadające w oparciu o art. 46 k.k. należy traktować jako rozstrzygnięcia co do kwestii cywilnoprawnych.

6 Por. art. 415 § 5 k.p.k.

7 R. G i ę t k o w s k i, Hierarchia funkcji karnoprawnego obowiązku naprawienia szkody i jej znaczenie w praktyce. „Palestra” 2003, nr 11/12, s. 128 i n.

8 Postanowienie SN z 6 III 2008 r., III KK 345/07, „Biuletyn SN” 2008, nr 5, s. 9.

Nie bez znaczenia dla interpretacji art. 46 § 2 k.k. wydaje się rów- nież nowelizacja⁹ w przedmiocie art. 446 § 4 k.c., w którym to przepisie ustawodawca przyznał możliwość zasądzenia zadośćuczynienia dla osób najbliższych po śmierci osoby poszkodowanej w wyniku czynu niedozwo- lonego. Artykuł 446 § 4 k.c. stanowi podstawę roszczeń dla osób najbliż- szych dla poszkodowanego zmarłego w wyniku czynu niedozwolonego. Jest więc wyrazem woli ustawodawcy, dostrzegającego okoliczność, że śmierć poszkodowanego w wyniku czynu niedozwolonego niesie za sobą zawsze cierpienie i niejednokrotnie też szkodę majątkową dla rodziny zmarłego po- szkodowanego, co winno uprawniać do domagania się należnej kompensaty od sprawcy. Przepis ten ma zatem charakter typowo kompensacyjny.

Winien on być uwzględniany niezależnie od tego, czy orzekany jest obowiązek naprawienia szkody (§ 1 art. 46 k.k.), czy też nawiązka (§ 2 art.

46 k.k.), gdyż wprowadzenie przez ustawodawcę art. 446 § 4 k.c. rzutuje bezpośrednio na wykładnię całego art. 46 k.k.

Wskazana wyżej zbieżność celów nawiązki orzekanej na rzecz po- krzywdzonego oraz zadośćuczynienia dla osób najbliższych zmarłego z ty- tułu jego śmierci w wyniku czynu niedozwolonego, umożliwia wykładnię art. 46 § 2 k.k. w powiązaniu z art. 446 § 4 k.c. Podstawowym zadaniem obu powyższych środków jest bowiem słuszna kompensata szkód i krzywd wyrządzonych popełnionym przestępstwem (czynem niedozwolonym).

Mając na uwadze tożsamość celów obu instytucji oraz postulat posiłko- wania się przepisami kodeksu cywilnego w przypadku interpretacji art. 46 k.k., należy stwierdzić, iż posłużenie się dyspozycją art. 446 § 4 k.c. w toku wykładni art. 46 § 2 k.k. nie narusza jego istoty. Zastosowanie wykładni uwzględniającej nowelizację art. 446 § 4 k.c. umożliwia orzeczenie nawiąz- ki na rzecz osób najbliższych zmarłemu pokrzywdzonemu na podstawie art. 46 § 2 k.k. wbrew literalnemu brzmieniu tego przepisu. Dzięki interpre- tacji art. 46 § 2 k.k. w duchu przepisów prawa cywilnego, uwzględniającej wskazaną wyżej nowelizację art. 446 § 4 k.c., osoby najbliższe dla zmarłego pokrzywdzonego można uznać za osoby uprawnione do orzeczenia na ich rzecz nawiązki z art. 46 § 2 k.k., bowiem z faktu śmierci poszkodowane- go (pokrzywdzonego) doznanej na skutek czynu niedozwolonego (prze- stępstwa) zawsze wynikają negatywne następstwa dla rodziny zmarłego (o czym szerzej w dalszej części niniejszego artykułu).

W świetle powyższych wywodów dotyczących stosowania wykład-

9 Ustawa z dn. 30 V 2008 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw, Dz.U. Nr 116, poz. 731.

ni celowościowej na gruncie art. 46 k.k. oraz odpowiedniego stosowania przepisów prawa cywilnego w aspekcie dotyczącym całego art. 46 k.k., stanowisko SN co do wąskiego rozumienia pojęcia pokrzywdzony budzi zasadnicze wątpliwości.

Nadto ustawodawca prawnokarny wyraźnie wskazał, iż nawiązka z art. 46 § 2 k.k. orzekana jest zamiast środków przewidzianych w § 1 wska- zanego przepisu. Użyte sformułowanie „zamiast” oznacza możliwość zastą- pienia karnoprawnego obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę za pomocą nawiązki i potwierdza tożsamość celów po- wyższych instytucji służących kompensacie szkód i krzywd wynikających z przestępstwa. Skoro zatem dopuszcza się możliwość orzekania obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę (art. 46 § 1 k.k.) na rzecz stron zastępczych, a z kolei zamiast środków przewidzianych w art. 46 § 1 k.k. można orzec nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego, to zu- pełnie nieracjonalnym byłoby zawężenie kręgu podmiotów uprawnionych do bycia beneficjentem nawiązki na gruncie art. 46 § 2 k.k. Byłoby to o tyle nieracjonalne, że oba środki (nawiązka i obowiązek naprawienia szkody) służą kompensacie tego samego uszczerbku, wynikającego z tego samego faktu, czyli z popełnionego przestępstwa.

Nie ma zatem ani funkcjonalnych, ani aksjologicznych czy też prag- matycznych racji odmawiających uwzględnienia art. 446 § 4 k.c. przy do- konywaniu egzegezy art. 46 § 2 k.k. W takiej bowiem sytuacji w jednym postępowaniu zostaje rozstrzygnięta zarówno kwestia odpowiedzialności karnej, jak i cywilnej sprawcy czynu zabronionego, a słuszne pretensje osób dotkniętych popełnionym przez sprawcę czynem zostają zaspokojone.

Przechodząc do problematyki dotyczącej wykładni pojęcia pokrzyw- dzony na gruncie art. 46 § 2 k.k., stwierdzić należy, iż pogląd zaprezen- towany w tym zakresie przez SN w glosowanym orzeczeniu, jakkolwiek zgodny z postulatem spójności systemowej w obszarze prawa karnego, nie jest jedynym możliwym do przyjęcia.

W przedmiotowym wyroku przyjęto znaczenie terminu pokrzywdzony w art. 46 § 2 k.k. w rozumieniu wynikającym z art. 49 k.p.k. Zgodnie ze wskazanym przepisem pokrzywdzonym jest osoba fizyczna lub prawna, której dobro prawne zostało bezpośrednio naruszone lub zagrożone przez popełnione przestępstwo (art. 49 § 1 k.p.k.). Pokrzywdzonym może być także instytucja państwowa, samorządowa lub społeczna, choćby nie miała osobowości prawnej (art. 49 § 2 k.p.k.). Przepis art. 49 k.p.k. w § 3 stanowi nadto, że za pokrzywdzonego uważa się także zakład ubezpieczeń, w zakre- sie w jakim pokrył szkodę wyrządzoną pokrzywdzonemu przez przestęp-

stwo lub jest zobowiązany do jej pokrycia. W dalszych paragrafach art. 49 k.p.k. kreuje krąg osób, które mogą wykonywać prawa pokrzywdzonego;

są to odpowiednio: organy Państwowej Inspekcji Pracy (art. 49 § 3a k.p.k.), organy kontroli państwowej (art. 49 § 4 k.p.k.). Artykuł 49 k.p.k. precyzyjnie definiuje, kto jest pokrzywdzonym, kogo należy uważać za pokrzywdzone- go oraz kto może wykonywać prawa pokrzywdzonego.

W literaturze powszechnie¹⁰ przyjmuje się, iż zawarta w nim defini- cja legalna pokrzywdzonego ma charakter materialny, gdyż odwołuje się do bezpośredniego związku pomiędzy naruszeniem lub zagrożeniem dla dobra prawnego a przestępnym zachowaniem sprawcy. Powyższy pogląd podzielany jest także w orzecznictwie¹¹. Większość komentatorów pod- kreśla nadto wymóg bezpośredniości pomiędzy zachowaniem sprawczym a dobrem prawnym, które zostało zagrożone lub naruszone¹². Owa bezpo- średniość, rozumiana jest jako łańcuch zdarzeń nie zawierający żadnych ogniw pośredniczących między zachowaniem sprawczym a naruszeniem lub zagrożeniem dla dobra prawnego danego podmiotu¹³. Naruszenie lub za- grożenie sprowadzone przez sprawcę dla dóbr prawnych, które mieszczą się w zakresie znamion poszczególnych typów czynów zabronionych, determi- nuje jednocześnie krąg osób, jakie można uznać za pokrzywdzone danym przestępstwem, przy czym należy zaznaczyć, że dane dobro prawne może być choćby ubocznym przedmiotem ochrony na gruncie danego przepisu.

Nie można jednak zapominać, że definicja legalna zawarta w art. 49 k.p.k. została wykreowana przez ustawodawcę przede wszystkim na potrze- by postępowania karnego. Powyższa definicja ma charakter bezwzględnie wiążący tylko w obrębie ustawy, jaką jest Kodeks postępowania karnego.

Takiego charakteru nie ma natomiast w stosunku do ustawy Kodeks kar- ny. Zgodnie z załącznikiem do rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów w sprawie zasad techniki prawodawczej¹⁴, definicje legalne sformułowane w danej ustawie mają charakter wiążący na gruncie tejże ustawy, a w sto- sunku do innych ustaw – jedynie o ile ustawodawca tak postanowi. W przy- padku definicji legalnej pokrzywdzonego sformułowanej w art. 49 k.p.k., brak jest stosownego do niej odwołania czy też nakazu choćby odpowied- niego stosowania w przepisach Kodeksu karnego. Słowniczek ustawowy

10 P. H o f m a ń s k i, E. S a d z i k, K. Z g r y z e k, Kodeks postępowania karnego, t. I:

Komentarz do art. 1–296 k.p.k., Warszawa 2004, s. 278 i n.

11 Uchwała SN z 15 IX 1999 r., I KZP 26/99, LEX nr 37466.

12 P. H o f m a ń s k i, E. S a d z i k, K. Z g r y z e k, op. cit., s. 281.

13 Ibid.

14 Rozporządzenie z dn. 20 VI 2002 r., Dz.U. Nr 100, poz. 908.

zawarty w art. 115 k.k. nie zawiera ani definicji legalnej pokrzywdzonego, ani odwołania do definicji sformułowanej w art. 49 k.p.k.

W związku z powyższym nie jest zasadne twierdzenie zawarte w glo- sowanym orzeczeniu, w myśl którego pojęcie pokrzywdzonego z art. 46

§ 2 k.k. można wykładać wyłącznie w sposób określony w art. 49 k.p.k. Nie sposób bowiem wykluczyć autonomicznego znaczenia terminu pokrzyw- dzony na gruncie kodeksu karnego. Zgodnie z wcześniejszym wywodem można przyjąć, że pojęcie pokrzywdzonego zdefiniowane w art. 49 k.p.k.

należy traktować jedynie jako punkt wyjścia do ustalenia znaczenia tego pojęcia na płaszczyźnie art. 46 § 2 k.k. Interpretator dokonując wykładni powyższego terminu w kontekście art. 46 § 2 k.k. nie może tracić z pola widzenia regulacji cywilnoprawnej oraz pewnych podstawowych założeń charakterystycznych dla prawa karnego materialnego. Należy także pa- miętać o związku pomiędzy zachowaniem przestępnym a naruszeniem lub zagrożeniem dla dobra prawnego.

Nadto przy ustalaniu kręgu osób, które mogą być uznane za pokrzyw- dzone przestępstwem, celowe wydaje się również uwzględnienie powszech- nie przyjmowanego i akceptowanego w nauce i orzecznictwie podziału na przestępstwa formalne i skutkowe. Z punktu widzenia definicji zawar- tej w art. 49 k.p.k. powyższy podział pozornie nie ma znaczenia, jed- nak w przypadku ustalania treści znaczeniowej terminu pokrzywdzony w obrębie prawa karnego materialnego a zarazem art. 46 § 2 k.k., ma on istotne i zarazem praktyczne przełożenie. Jeżeli za art. 49 k.p.k. przyjmu- jemy, że pokrzywdzonym jest osoba, której dobra prawnego bezpośrednio dotyczy zachowanie sprawcze, to w przypadku przestępstw formalnych po- krzywdzonym będzie wyłącznie osoba, w stosunku do której sprawca skie- rował swoje przestępne zachowanie. Taka osoba będzie mogła dochodzić swoich praw w trakcie postępowania karnego działając jako pokrzywdzony.

Natomiast w przypadku przestępstw znamiennych skutkiem, w szczególno- ści skutkiem śmiertelnym, bez względu na to czy sprawca działał umyślnie czy nieumyślnie, należy przyjąć, iż fakt śmierci osoby, w stosunku do której sprawca skierował swoje zachowanie, jest na tyle istotny i praw- nie doniosły, że w sposób bezpośredni dotyka sfery dóbr prawnych osób najbliższych dla zmarłego. Częstokroć dobra prawne w postaci zdrowia zarówno psychicznego, jak i fizycznego osób najbliższych dla zmarłego, ulegają co najmniej zagrożeniu w przypadku przestępnego spowodowania śmierci. Nie można bowiem twierdzić, że fakt śmierci osoby najbliższej, i to śmierci doznanej na skutek zachowania przestępnego, pozostaje bez znaczenia dla osób bliskich zmarłemu. Nagła, nieoczekiwana śmierć w wy-

niku przestępnego zachowania sprawcy winna być pojmowana jako zamach na sferę dóbr prawnych w postaci więzi rodzinnych i społecznych, łączących zmarłego z jego najbliższymi. Należy zatem stwierdzić, że w przypadku przestępstw znamiennych skutkiem śmiertelnym, ubocznym przedmiotem ochrony są również każdorazowo więzi społeczne, w tym w szczególności więzi rodzinne. Zdecydowana większość członków społeczeństwa ma ro- dziny i często otacza ich całkiem niemały krąg osób najbliższych, z którymi są związani nie tylko więzami krwi, lecz także silną więzią emocjonalną.

W takich przypadkach fakt nagłej, nieoczekiwanej śmierci, wynikającej z przestępnego zachowania sprawcy, za każdym razem narusza owe więzi rodzinne i społeczne. Z kolei destabilizacja tych więzi może doprowadzić do naruszenia dobra prawnego w postaci zdrowia psychicznego pozosta- łych przy życiu członków rodziny. Na prawną doniosłość naruszenia dobra osobistego w postaci więzi rodzinnych wskazywało również orzecznictwo cywilne i doktryna przed nowelizacją¹⁵ art. 446 k.c., kiedy to na podstawie art. 24 § 1 k.c. w związku z art. 448 k.c. przyznawano zadośćuczynienie członkom rodziny zmarłego¹⁶. Przyjmowano wówczas, że spowodowanie śmierci osoby bliskiej, stanowi naruszenie dobra osobistego w postaci więzi rodzinnej¹⁷. Powyższą zależność dostrzegł też prawodawca konstytucyjny, statuując w art. 47 Konstytucji prawną ochronę życia rodzinnego. W oparciu o tenże aspekt konstytucyjny normy prawa karnego mają za zadanie ochro- nę także wspomnianych więzi społecznych i rodzinnych przed przestępnym wywołaniem skutku śmiertelnego, który niewątpliwie je niszczy. W ślad za ustawodawcą konstytucyjnym również ustawodawca cywilnoprawny do- strzegł specyfikę wyżej przedstawionej sytuacji. W dniu 3 sierpnia 2008 r.

weszła w życie przywoływana już wyżej ustawa nowelizująca¹⁸ Kodeks cywilny, która przyznała w art. 446 § 4 osobom najbliższym dla zmarłe- go poszkodowanego roszczenie o zadośćuczynienie. Omawiana noweliza- cja Kodeksu cywilnego potwierdza tylko tezę o doniosłości normatywnej śmierci doznanej na skutek czynu niedozwolonego oraz o słusznym prawie osób najbliższych do kompensaty za nagłą śmierć członka ich rodziny, która jest wynikiem popełnionego deliktu. Owa śmierć jest dostateczną racją do przyznania osobom najbliższym stosownego roszczenia o zadośćuczynie-

15 Ustawa z dn. 30 V 2008 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw, Dz.U. Nr 116, poz. 731.

16 Por. wyrok SA w Gdańsku z 14 XII 2007 r., I ACa 1137/07, LEX nr 466366.

17 Por. uchwała SN z 22 X 2010 r., III Czp 76/10, LEX nr 604152.

18 Ustawa z dn. 30 V2008 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw, Dz.U. Nr 116, poz. 731.

nie. Powyższa nowelizacja Kodeksu cywilnego nie powinna zatem pozostać bez wpływu na wykładnię art. 46 k.k.

Wobec powyższego wydaje się, iż brak jest przeszkód, aby w sytuacjach dotyczących przestępstw znamiennych skutkiem śmiertelnym za osoby po- krzywdzone uważać także osoby najbliższe dla zmarłego w wyniku prze- stępstwa. Pogląd o dopuszczalności uznania za osoby pokrzywdzone osób najbliższych dla zmarłego w wyniku przestępstwa wyraził również SN w orzeczeniu z 3 marca 2008 r.¹⁹ W uzasadnieniu tegoż postanowienia SN stwierdził, że fakt śmierci danej osoby w wyniku przestępstwa jest na tyle poważny, że może wywołać negatywne następstwa na zdrowiu pozo- stałej przy życiu rodziny. W przypadku naruszenia dobra prawnego osób najbliższych w postaci zdrowia możliwe jest uznanie tych osób za osoby pokrzywdzone przestępstwem, gdyż to ich dobra prawne zostały nim bez- pośrednio naruszone.

Podsumowując dotychczasową część rozważań można przyjąć, że au- tonomiczna wykładnia pojęcia pokrzywdzony, uwzględniająca przepisy prawa cywilnego, nie stoi w sprzeczności z regulacją prawnokarną. Należy przy tym zaznaczyć, iż nawet przy zaprezentowanym wyżej rozszerzonym rozumieniu pokrzywdzonego, obejmuje ono wyłącznie przypadki śmierci osoby najbliższej, a tym samym nie oznacza odejścia od rozumienia pojęcia pokrzywdzonego zawartego w Kodeksie postępowania karnego w innych sytuacjach.

Wreszcie celowe na potrzeby analizy zagadnienia poruszonego w glo- sowanym orzeczeniu wydaje się sięgnięcie po regulację przewidzianą w art. 52 § 1 k.p.k. W przepisie tym stwierdza się, iż w razie śmierci po- krzywdzonego, prawa, które by mu przysługiwały, mogą wykonywać osoby najbliższe, a w razie ich braku lub nieujawnienia – prokurator działający z urzędu. Ustawodawca prawnokarny w przywołanym przepisie nie przy- wiązuje wagi do przyczyn śmierci pokrzywdzonego, która może nastąpić w wyniku przestępstwa lub innych okoliczności, nawet zupełnie niezwią- zanych z przestępnym zachowaniem sprawcy. Tradycyjnie wykłada się ten przepis jako gwarancję dla zabezpieczenia prawidłowego toku postępowa- nia karnego²⁰, aby zapobiec patowej sytuacji w wypadku śmierci pokrzyw- dzonego, uniemożliwiającej dalszy bieg procesu. Ustawodawca zezwala na

„wejście” do procesu osób najbliższych dla zmarłego celem wykonywania praw przysługujących pokrzywdzonemu. Zwraca się uwagę, że osoby naj-

19 Postanowienie SN z 6 III 2008 r., III KK 345/07, „Biuletyn SN” 2008, nr 5, s. 9.

20 P. H o f m a ń s k i, E. S a d z i k, K. Z g r y z e k, op. cit., s. 281.

bliższe działające za zmarłego pokrzywdzonego na podstawie art. 52 § 1 k.p.k. mogą wykonywać wyłącznie prawa, które przysługiwały pokrzyw- dzonemu; osoby takie nie wykonują swoich własnych praw wynikających z popełnionego przestępstwa²¹. Poprzez powyższą regulację ustawodawca zapewne chciał zabezpieczyć prawa ściśle procesowe, takie jak między in- nymi: prawo do składania oświadczeń czy wniosków, które umożliwią dal- szy bieg postępowania karnego, kontynuację czy rezygnację z postępowania w razie śmierci pokrzywdzonego. Jednakże ustawodawca nie przesądził w art. 52 k.p.k., że uprawnienie do wykonywania praw, które by przysłu- giwały pokrzywdzonemu, dotyczy wyłącznie uprawnień proceduralnych.

Należy się zastanowić, czy przepis art. 52 § 1 k.p.k. nie posiada głębszego materialnoprawnego znaczenia niż tylko proceduralne zabezpieczenie toku postępowania. Nie ma podstaw do wykluczenia prawa do wykonywania przez osoby najbliższe uprawnień materialnoprawnych przyznanych zmar- łemu pokrzywdzonemu w kodeksie karnym. Można stąd wywieść wniosek, że skoro art. 52 k.p.k. nie różnicuje, czy chodzi o wykonywanie wyłącznie praw procesowych, czy też materialnoprawnych, a przepis art. 46 § 2 k.k.

przyznaje materialnoprawne uprawnienie dla pokrzywdzonego do bycia beneficjentem nawiązki, to w szczególności w świetle regulacji cywilno- prawnej zawartej w art. 446 § 4 k.c., nie jest wykluczone uznanie osób naj- bliższych dla pokrzywdzonego za uprawnione do wykonania uprawnienia

„polegającego na byciu beneficjentem nawiązki z art. 46 § 2 k.k.” Także przepis art. 63 § 1 k.p.k. stanowiący, iż w razie śmierci powoda cywilnego osoby najbliższe mogą dochodzić roszczeń cywilnych, które wynikają dla nich z popełnionego przestępstwa, wskazuje na to, że stosowne roszczenie przysługujące osobom najbliższym na podstawie art. 446 § 4 k.c., może być dochodzone w ramach procesu karnego. Również więc w drodze powódz- twa adhezyjnego osoby najbliższe dla pokrzywdzonego mogą dochodzić przysługujących im roszczeń cywilnych w sytuacji śmierci osoby najbliż- szej na skutek popełnionego przestępstwa.

Na koniec, odwołując się do argumentu natury celowościowej, należy podkreślić, iż skoro orzeczenie nawiązki w oparciu o art. 46 § 2 k.k., mającej charakter zryczałtowanego odszkodowania²², uważane jest za rozstrzygnię- cie co do roszczeń cywilnych, to absurdalna byłaby sytuacja, w której osoby

21 Ibid., s. 296.

22 G. B o g d a n, Z. Ć w i ą k a l s k i, P. K a r d a s, J. M a j e w s k i, J. R a g l e w s k i, M. S z e w c z y k, W. W r ó b e l, A. Z o l l, Kodeks karny. Część ogólna, t. I: Komentarz do art. 1–116 k.k., red. A. Zoll, Warszawa 2004, s. 776.

najbliższe dla zmarłego pokrzywdzonego mogłyby dochodzić kompensaty na drodze procesu cywilnego (art. 446 § 4 k.c.), w drodze powództwa ad- hezyjnego (art. 63 § 1 k.p.k. w zw. z art. 446 § 4 k.c.) oraz na podstawie art. 46 § 1 k.k. (co wyraźnie wskazał SN w końcowym fragmencie gloso- wanego orzeczenia), natomiast z powodu literalnego brzmienia przepisu art. 46 § 2 k.k., byłyby one wyłączone od kompensaty dokładnie tego sa- mego uszczerbku, który jest kompensowany ma podstawie przywołanych wyżej przepisów.

Wobec przedstawionych wyżej argumentów stwierdzić należy, iż brak jest przeszkód do szerokiej wykładni pojęcia pokrzywdzony na gruncie art. 46 § 2 k.k., jednakże dla uniknięcia krzywdzącej dla osób najbliż- szych zmarłego pokrzywdzonego praktyki orzeczniczej, celowe wydaje się przecięcie przez ustawodawcę poruszonych w niniejszej glosie wątpliwości w drodze stosownej nowelizacji tego przepisu.