Tom (Volume) XXX V II — 1967 Z eszyt (Fascicule) 2 K raków 1967
A N D R Z E J R A D W A Ń SK I
PROBLEMATYKA MIOCEŃSKICH STRUKTUR LITORALNYCH NA POŁUDNIOWYCH STOKACH GÓR
ŚWIĘTOKRZYSKICH
(Tabl. II, III)
P ro b lem s of Miocene littoral stru ctu res on th e southern slopes of the H oly Cross M ts., Central Poland
( P i . u , u i )
Dolnot-ortońskie utw ory litoralne na południowych stokach Gór Ś w ię
tokrzyskich, początkowo traktowane jako zjawiska raczej w yjątkow e, oka
zują się bardzo pospolitym i i nadzwyczaj szeroko rozprzestrzenionymi ( R a d w a ń s k i , 1964, 1965 b). W ykazują one bardzo duże zróżnicowanie strukturalne uzależnione od charakteru podłoża, czynników je kształtu
jących oraz warunków paleogeograficznych. P ew ne z nich m ają charakter niedepozycyjny, abrazyjny (np. powierzchnie abrazyjne), inne nato
m iast — akum ulacyjny (rumowiska i głazowiska klifow e). Również stan ich zachowania zarówno ze względu na działalność czynników abrazyj- nych jeszcze w morzu mioceńskim, jak też i późniejszą sedym entację osa
dów m iocenu je przykrywających jest rozmaity. Różny wreszcie jest stan ich odsłonięć w ynikający bądź z istnienia pokryw y osadów mioceńskich, bądź też tylko czwartorzędowych (utwory plejstoceńskie, a nieraz tylko gleba), a naw et braku w ch w ili obecnej jakiejkolwiek pokrywy. Pomijając w szystkie osady potortońskie i zagadnienie czasu zniszczenia pokrywy tortońskiej, należy w szystkie te struktury rozpatrywać w takim stanie, w jakim uform owały się w sposób ostateczny w warunkach morza tortoń- skiego. W tym celu konieczna jest w pierw szym rzędzie przynajm niej uproszczona klasyfikacja genetyczna zachowanych struktur litoralnych tortonu, prowadząca do w yróżnienia pew nych form genetycznie podob
nych. Ma to szczególnie znaczenie przy opisie w iększych partii zachowa
nego wybrzeża (vide profil potoku Lubańskiego) i opis taki niezm iernie ułatwia. W artykule niniejszym zostaną podane przykładowo pew ne typy utw orów litoralnych i wskazane zostaną warunki paleogeograficzne umoż
liw iające ich powstanie.
Przykładem struktur akum ulacyjnych są g ł a z o w i s k a — utw ory o charakterze zlepieńców złożone z dużych otoczaków, głazów i bloków, przeważnie w yraźnie obtoczonych, z reguły słabo uław icone a zajmujące niew ielką przestrzeń przy dużej miąższości. Zachowanie ich w takiej po
staci m ożliwe było tylko w przypadku istnienia poważnych deniw elacji dna o charakterze rozpadlin lub w iększych zagłębień w obrębie strefy litoralne j.
— 170 —
N ajw iększe ze znanych głazowisk odsłania się na Górze Zajęczej w Skotnikach Dużych koło Buska. Znane jest ono dzięki krótkim komuni
katom J. D o w g i a 11 y i W. N a w r o c k i e j (1958) oraz R. N e y a i A. T o k a r s k i e g o (1963), a także dzięki badaniom rozpoczętym tu taj przez autora ( R a d w a ń s k i , 1964).
Ja k sądzić m ożn a z w y m ie n io n y c h prac, obecnej sy tu a cji w id o czn ej w założonym tu k a m ie n io ło m ie, a z drugiej stron y — z w ia d o m o ści z a w a r ty ch w sta rszy ch pracach ( K o w a l e w s k i , 1930; J u r k i e w i c z & M o r a w i e c k i , 1956), g ła zo w isk o jest u tw o rem w y k sz ta łc o n y m i z a ch o w a n y m lo k a ln ie , w y p e łn ia ją c y m szeroką bruzdę w y ż ło b io n ą w podłożu m ezo zo iczn y m (w a p ie n ie m u s z lo w c o w e górnego k im eryd u , p ia s k o w c e g la u k o n ito w e c e n o m a n u oraz w a p ie n ie m a rgliste, m a rg le i opoki z c z e r tam i turonu). Jego rozcią głość w lin ii ró w n o le ż n ik o w e j n a leży sza co w a ć na n ie c a łe
100 m etrów , w p o łu d n ik o w ej zaś około 35— 40 m etrów . M a k sy m a ln a m iąższość g ła zo w isk a w y n o siła w e d łu g stan u w k a m ie n io ło m ie w le c ie 1963 r. — n ie c a łe 10 meftrów. P oprzedni a u to r o w ie p o d a w a li w a r to ści s u k c e s y w n ie coraz m n iejsze, im o b se r w a c je b y ły starsze, co od p o w ia d a ło k o le jn y m stan om o d sło n ięcia w czasie p o su w a n ia się prac e k s p lo a ta c y jn y c h z zachodu ku w sch o d o w i, a w ię c w stron ę p o głęb iają cej się bruzdy. W la ta c h 1964 i 1965 o b serw ow an o coraz m n ie jsz e m ią ż szości g ła zo w isk a (w czasie w y c ie c z k i se d y m e n to lo g ic z n e j PTG w sierp n iu 1965 r.
w y n o siła ona ok. 7 m etrów ), co p o zw a la przypuszczać, ż e dalej k u w sc h o d o w i bruzda sto p n iow o się sp ły ca i z p o w ro te m zanika.
Głazowisko zbudowane jest z otoczaków i głazów o średnicy docho
dzącej do 70 cm, pochodzących z materiału podłoża. Materiał ten jednak ma w obrębie głazowiska charakter allochtoniczny, a zatem musiał być przenoszony z miejsca, w którym pow staw ał — z podnóży klifow ego brze
gu. Odległość od ściany klifow ej należy szacować na kilkaset metrów.
Z interesujących cech strukturalnych poszczególnych elem entów (oto
czaków, głazów) budujących głazowisko wym ienić należy przede w szyst
kim ślady działalności rozmaitych skałotoczy, jak gąbek, wieloszczetów, m ałży ( R a d w a ń s k i , 1964, 1965 b), a także organizmy porastające głazy, jak litotamnia, w ieloszczety, ślim aki — w erm etusy (vide w stęp w pracy M a ł e c k i e g o , 1966) oraz nadzwyczaj liczne i zróżnicowane m orfolo
gicznie m szyw ioły ( M a ł e c k i , 1966). Z drugiej strony interesujące są tu także struktury diagenetyczne — w ciski w otoczakach powstające w w y niku rozpuszczania tych ostatnich w miejscach w zajem nego styku, przy istnieniu pew nych specyficznych warunków ogólnych ( R a d w a ń s k i , 1,965 a).
Głazowisko Skotnik ku stropowi przechodzi stopniowo w wapienie litotam niowe i pińczowskie, należy je zatem uważać za nierozerwalnie związane z tym i w łaśnie osadami. Głazowisko reprezentuje litoralną fację poziomu litotam niowego dolnego tortonu (vide schemat stratygraficzny K r a c h a, 1962), zachowaną w lokalnej bruździe w obrębie pozytyw nego elem entu m orfologicznego Skotnik odgrywającego w początkowym etapie rozwoju transgresji dolnotortońskiej rolę w yspy położonej w warunkach pełnomorskich, z dala od brzegu świętokrzyskiego.
Przykładów rozmaitych struktur literalnych zarówno akumulacyjnych, jak i abrazyjnych, zachowanych na większym odcinku wybrzeża dostarcza profil potoku Lubańskiego koło Chmielnika, rozpoznany po raz pierwszy przez autora ( R a d w a ń s k i , 1965 b). Reprezentuje on unikalny ciąg, około 1100 m długości, odsłonięć mioceńskich utworów litoralnych* roz
w iniętych na zboczach wzgórz zbudowanych z wapieni malmu (górny oksford), a stanowiących w sum ie wschodni brzeg przesmyku morskiego
łączącego strefę morza otwartego ku południowi z obszarem zatoki Chmielnickiej na północy.
Na południowym krańcu profilu potoku Lubańskiego odsłania się fragm ent skalistego brzegu o charakterze klifu. K lif ten, o w ysokości kilku metrów, zwrócony b ył ku południowi, w stronę otwartego morza.
W ścianie klifowej doskonale są widoczne charakterystyczne rozpadliny sięgające 1 m szerokości i kilku głębokości oraz szereg cienkich żył klas- tycznych typu zasypowego (podobnie jak w innych kopalnych klifach, vide R a d w a ń s k i , 1959), w ypełnionych głównie żwirowym m ateriałem organodetrytycznym (litotamnia, m szywioły, ostrygi), stanow iącym . lito- ralny osad poziomu litotam niowego (vide schemat K r a c h a, 1962).
W o d sło n ię c iu p ołożon ym k ilk a d z ie sią t m e tr ó w na w sc h ó d od o m a w ia n e g o k lifu w y s tę p u ją u tw o r y o n ie c a łk o w ic ie jeszcze ja sn ej p r zyn a leżn o ści stra ty g ra ficzn ej.
N iższą jego część sta n o w ią g r u b o ła w ic o w e p ia szc z y ste w a p ie n ie organ o d etry t^ czn e bądź p ia sk o w c e z b u ła m i lito ta m n ió w ; jest to n ajp raw d op od ob n iej f a c ja ln y od p o
w ie d n ik g ru b o k la sty c z n y c h o sa d ó w r o z w in ię ty ch przy k lifie. P o w y że j, na ero zy jn ie rozżartej p ow ierzch n i, sp o czy w a k o m p lek s śr ed n io ła w ic o w y c h , p r z e w a ż n ie sk o śn ie u w a r s tw io n y c h (n a c h y le n ie z e sp o łó w sk o śn y ch g łó w n ie k u p o łu d n iow i), gruboziar
n is ty c h p ia sk o w c ó w i z le p ie ń c ó w z liczn y m m a te r ia łe m o rg a n o d etry ty czn y m i ł a w i c a m i dużych o toczak ów złożon ych z różnorodnego m a teria łu . Z n a jd u ją się w n im m . in. otoczaki w a p ie n i ju ra jsk ich i eg zotyczn ych b ia ła w y c h k w a r c y tó w p rzy p o m i
n a ją c y ch k w a r c y ty d o ln o d ew o ń sk ie. W czasie w y c ie c z k i se d y m e n to lo g ic z n e j PT G doc. Z. K o t a ń s k i znalazł ta k ż e otoczak m u szlo w c a erw ilio w e g o , k tó ry zdaniem dr M. B i e l e c k i e j i dr S. K u c i ń s k i e g o pochodzić m o że ze z n iszczen ia w a r s t w y e r w ilio w e j. D o k ła d n ie jsz e o k r e ś le n ie w ie k u ty c h osa d ó w oraz ich sto su n k u do
zn a n ych od d a w n a w s ą s ie d z tw ie drob n op iaszczystych o sa d ó w sa r m a tu w y m a g a jes z c z e sz cz e g ó ło w y c h badań fa u n isty c z n y c h .
Innym przykładem tortońskich struktur litoralnych są odsłaniające się w dolinie potoku Lubańskiego, w stronę w si Lubania, m alownicze skałki, zwane tutaj b a ł a b u z d k a m i , które w mom encie transgresji tortoń- skiej b yły skalistym w ybrzeżem przesm yku (tabl. II, fig. 1). Skałki są m iejscam i m asowo pocięte przez skałotocze, głów nie w ieloszczety Pólydora hoplura ( C l a p a r e d e), które zasiedlały tutaj skaliste wybrzeża całym i rojami. Dalej w stronę Lubani w ystępuje szereg odsłonięć powierzchni abrazyjnej, stanowiącej m iejscam i powierzchnię stoku dzisiejszych wzgórz, opadającą łagodnie w stronę dna doliny potoku Lubańskiego. Również i tutaj w ystępujące rojami drążące w ieloszczety Polydora hoplura (C 1 a- p a r e d e ) stanowią dominujący elem ent wśród skałotoczy. Prócz nich pojaw iają się, zwykle grupami, wydrążenia jeżowców (tabl. II, fig. 2), które stają się coraz częstsze w stronę następnych odsłonięć. W szystkie te form y morfologiczne (skaliste wybrzeże o urozmaiconym reliefie, sto
sunkow o gładkie powierzchnie abrazyjne) stanowią przykład form abra- zyjnych wśród omawianych struktur litoralnych. W obrębie dzisiejszych odsłonięć nie zachowała się na nich żadna pokrywa osadów mioceńskich;
w ystają one na powierzchnię lub przykryte są tylko glebą (tabl. II).
Rozmaite struktury abrazyjne, niekiedy z fragm entarycznie zachowa
nym i resztkami osadów litoralnych odsłaniają się na zboczach wzgórz ukrytych wśród zabudowań w si Lubania. Stoki tych wzgórz są w w ięk
szości przypadków przedtortońskim i formami morfologicznymi, podległym i abrazyjnemu przemodelowaniu w m om encie transgresji tortońskiej. Jako przykłady takich struktur litoralnych służyć mogą tutaj strome powierz
chnie abrazyjno stanowiące stoki dzisiejszych wzgórz, przeważnie bardzo gęsto pocięte przez rozmaite skałotocze ( R a d w a ń s k i , 1965 b), powierz
chnia abrazyjna wchodząca na baczną wierzchowinę jednego ze wzgórz, rozmaite rozpadliny w brzegu morskim w ypełnione osadami tortońskimi, rumosze głazowe u podnóża wzgórz — ówczesnych brzegów morskich, wreszcie pięknie zachowana platform a abrazyjna u podstaw y jednego ze wzgórz. Platforma ta, jedyna wśród znanych dotychczas odsłonięć utw o
rów litoralnych tortonu, ma powierzchnię kilkunastu m etrów kw adrato
wych i podobnie jak poprzednie formy, jest gęsto pocięta przez rozmaite skałotocze, przede w szystkim w ieloszczety Polydora hoplura i jeżowce ( R a d w a ń s k i , 1965b). N iektóre form y w tej grupie odsłonięć przykryte są wapieniam i lub marglaimi litotam niowym i z licznym i amfisteginami, co pozwala sądzić, że form y te związane są z transgresją poziomu lito- tam niowego dolnego tortonu. Taki sam w iek należy przypisać poprzednio omówionym formom, o bardzo podobnym wykształceniu, lecz pozbawio
nym jakiejkolwiek pokryw y osadów mioceńskich. W szystkie zatem struk
tury litoralne w profilu potoku Lubańskiego są równowiekowe z głazo- w iskiem klifow ym Skotnik.
Inny w iększy fragm ent zachowanych w ybrzeży tortońskich znajduje się na stokach doliny Piotrkowickiej m iędzy Celinami a Piotrkowicam i.
Dolina ta, w ycięta subsekwentnie w obrębie w apieni góm ojurajskich (górny oksford i dolny kimeryd), stanow i przykład przedm ioceńskiej do
lin y zalanej, najprawdopodobniej tylko w niższej części, przez morze dolnotortońskie. Na NE zboczach doliny zachowały się liczne fragm enty powierzchni abrazyjnej, stanowiącej do dziś stoki wzgórz (tabl. III, fig. 1— 2). Miejscami w ystępuje także gruboklastyczny m ateriał o charak
terze rumoszu klifowego. Zarówno powierzchnia abrazyjna (tabl. III, fig. 2), jak i rumosz gęsto są pocięte przez rozmaite skałotocze. Rumosz jest bądź zlepiony organodetrytycznym materiałem litotam niowym , m iej
scami obficie przepełnionym heterosteginam i, bądź też luźno spoczywa w pokryw ie piasków czwartorzędowych. W pokryw ie tej, stopniowo coraz grubszej ku osi doliny, spotyka się często okruchy rozm aitych detrytycz- nych wapieni litotam niowych i litotam niow o-m szyw iołowych, przy czym frakcja m ateriału organodetrytycznego wyraźnie m aleje w m iarę odda
lania się od brzegów doliny. W ygląd zachowanych fragm entów pow ierz
chni abrazyjnej na stokach wzgórz jest bardzo podobny do w ystępującego pod Lubanią (por. tabl. II, fig. 2 oraz tabl. III, fig. 2).
Obserwacje dotyczące dolnotortońskich struktur litoralnych oraz osa
dów (poziom litotam niow y K r a c h a, 1962) w ypełniających dolinę P iotr- kowicką zezw oliły na zrekonstruowanie paleogeografii tego nie znanego dotychczas obszaru mioceńskiego. Przedmioceńska dolina Piotrkowicka stanowiła w mom encie transgresji niew ielki fragm ent NW krańców zatoki Chmielnickiej. Ku zachodowi, na terenie w si Piotrkowice, dolina zanika, co najprawdopodobniej odpowiada mioceńskiem u jej zakończeniu. Strzępy utworów litoralnych znajdowanych dalej ku NW, tuż pod Lisowem, repre
zentowane przez rumosz pocięty przez skałotocze, związane b y ły zapewne już z obniżeniem M aleszowej, które również ma założenia przedmioceńskie.
B ył to NW kraniec głównej partii zatoki Chmielnickiej. Stanowiska utw o
rów litoralnych pod Lisowem rozszerzają znany dotychczas zasięg m io- cenu na ty m obszarze o 'odległość ponad dwóch kilom etrów (vide mapa C z a r n o c k i e g o , 1961).
Poznane dotychczas stanowiska utworów litoralnych morza dolno- tortońskiego (poziomu litotam niawego), których przykładem są struktury
— 172 —
na obszarze Lubani i doliny Piotrkowickie j, wskazują wyraźnie, że w y brzeża tego morza na południowych stokach Gór Św iętokrzyskich m iały charakter typow ych w ybrzeży dalm atyńskich. D alsze badania tych struk
tur oraz paleogeografii dolnego tortonu są w toku.
Z a k ł a d G e o l o g i i D y n a m i c z n e j U n i w e r s y t e t u W a r s z a w s k i e g o
W Y K A Z L IT E R A T U R Y REFER EN CES
C z a r n o c k i J. (1961), M apa g e olo giczn a w sk a li 1 : 100000 — R egion Ś w ię t o k r z y sk i (M ateriały do p r z e g lą d o w e j m a p y g eolog iczn ej P o lsk i, w y d a n ie B z a k tu alizow an e), W arszaw a.
D o w g i a ł ł o J., N a w r o c k a W. (1958), O zlep ień ca ch m io c e ń sk ich w ok olicach B u sk a -Z d r o ju (M iocen e c o n g lo m e r a te s in t h e v ic in ity o f B u sk o Zdrój, S ou th ern Poland). P r z e g l . geol., l'O (67), W arszaw a.
J u r k i e w i c z W. , M o r a w i e c k i A. (1956), O fo sfo r y to n o śn y m zle p ie ń c u c e n o - m a ń sk im w Z ajęczej G órze k oło B u sk a (On p h o sp h o r ite-b e a r in g C en om an ian co n g lo m e r a te from M ou n t Z ajęcza n e a r Busko). A r c h , m i n e r a l o g . , 19/2, W arszaw a.
K o w a l e w s k i K. (1930), S tr a ty g r a fia m io c e n u ok o lic K o r y tn ic y w p o ró w n a n iu z trzeciorzęd em p o z o sta ły c h ob szarów G ór Ś w ię to k r zy sk ic h (S tra tig ra p h ie du M io c e n e des e n v iro n s d e K o ry tn ic a e n com p araison a v e c l e T e r tia ire des au tres territoires du M a ssif de S te -C ro ix ). S p r a w . Pol . Inst. G e o l . (Bull. S e r v . G e o l . Pol.),
6, W arszaw a.
K r a c h W. (1962), Z arys s tr a ty g r a fii m io c e n u P o lsk i p o łu d n io w e j (E squisse d e la str a tig r a p h ie du M io c e n e d e la P o lo g n e m śrid ion ale). R o c z n i k P o l . T o w . G e o l . ( A n n . S o c . G i o l . Pol.), 32/4, K rak ów .
M a ł e c k i J. (1966), M s z y w io ły z z a g łęb ień po sk ałoto cza ch z m io c e n u S k o tn ik k o ło B u sk a. M io c e n e B ry ozo a fro m th e b orin gs of lith o p h a g s of S k o tn ik i near B usko. Rocz. Po l. T o w . G e o l . 36/4.
N e y R., T o k a r s k i A . (1963), in: V l - e m e C ongres A ssoc. G śol. K a rp .-B a lk a n iq u e, G u id e des E x c u r sio n s — A v a n t- p a y s des K arp ates. V a rso v ie — C racovie.
R a d w a ń s k i A. (1959), S tr u k tu r y li'toralne w lia s ie w D o lin c e S m y tn ie j (L ittoral stru ctu res — c liff, cla stic d ik e s and v e in s, and borings of P o ta m illa — in th e h ig h -ta tr ic L ias). A c t a geol. pol., 9/2, W arszaw a.
R a d w a ń s k i A . (1964), B o rin g a n im a ls in M io c e n e litto r a l e n v ir o n m e n ts o f S o u th ern P oland. B u l l . A c a d . Pol . Sc., sir. sc. geol. g i og r. , 12/1, W arszaw a.
R a d w a ń s k i A. (1965a), P r o c e s y w c is k o w e w osa d ach k la s ty c z n y c h i o o lito w y c h (P ittin g p ro cesses in cla stic and oolitic sed im en ts). R o c z n . Po l. T o w . G e o l . ( A n n . S o c . G e o l . Pol.), 35/2, K ra k ów .
R a d w a ń s k i A. (1965b), A d d itio n a l n otes on M io cen e litto r a l stru ctu res of S o u th ern P oland. Bu l l . A c a d . P ol. Sc., sćr, sc. geol. g e og r. , 13/2, W arszaw a.
SUMMARY
Progressing the investigations of Miocene (Lower Tortonian) littoral structures on the southern slopes of the H oly Cross Mts., individual types of these structures have been distinguished. Those are both abrasional
— 174 —
structures and accumulation ones. The latter are represented by cliff conglomerates and rubbles usually developed locally at the rooky cliffs, rarely — in some distance far off the cliffs. Such a latter exam ple is that of cliff conglomerates at Skotniki near Busko. The conglom erates occur in a trough eroded in Mesozoic substratum. Their components, pebbles, cobbles and boulders, amounting up to 70 cm. in diameter, are strongly bored by various lithophags ( R a d w a ń s k i , 1964, 1965b), and pitted owing to diagenetic processes ( R a d w a ń s k i , 1965 a). The conglom erates originated by accumulation of coarse-diametered m aterial derived from the cliffs and deposited in a local, bottom trough situated in a distance about a few hundred m etres off the cliff.
Other exam ples of littoral structures may be traced along longer fragm ents of rocky seashores preserved at Lubania near Chmielnik. The cliff, cut by fissures and clastic dikes, and facing the open sea to the south; numerous rocklets bored by lithophags, and grouping in Some places (PI. II, fig. 1); abrasion surfaces (Strongly bored by polychaetes, Polydora hoplura (C 1 a p a r e d e), and echinoids (PI. II, fig. 2); cliff rubbles and an abrasion platform, m ay be found there. In these places the abrasion structures exhibit no sedim entary cover and crop out onto the morphological surface (PI. II). Thus a pre-tóliocene relief has been pre
served till recent tim es here, and th e m orphology of the area along the sm all valley of the Lubania stream, looks nearly the same as during the Lower Tortonian transgression. Sim ilar situation takes a place in the Piotrkowice valley w hich slopes are strongly bored b y lithophags (PI. Ill, figs. 1— 2), and really are the Tortonian abrasion surfaces.
Most of the littoral structures discussed are developed along the rocky seashores of a few bays intruding the land subsequently w ith th e strike of Mesozoic (Laramian) tectonic units m oderately folding southern Meso
zoic margins of the H oly Cross Mts. From th e paleogeographical point of view it is evident that these seashores w ere of typical Dalmatian character during the Lower Tortonian transgression (Lithothamnium horizon in K r a c h ’s stratigraphical schema, 1962). This is probably the first record of Dalmatian seashores in a fossil state.
t r a n s l a t e d b y th e A u t h o r L a b o r a t o r y o f D y n a m i c G e o l o g y
of t h e W a r s a w U n i v e r s i t y
W a r s a w , J a n u a r y 1966. *
O B JA Ś N IE N IA TA B L IC E X P L A N A T IO N OF P L A T E S
T ab lica — P la te II
Fig. 1. G rupa s k a łe k p o c ięty c h przez skałotocze, sta n o w ią c y c h w m o m e n c ie tr a n s gresji sk a listy brzeg pod L u banią
Fig. 1. R ocky, m o rp h o lo g ic a lly d iffe r e n tia te d and bored b y lith o p h ag s, sea sh o re at L u bania
Fig. 2. F ra g m en t p o w ie r z ch n i ab razyjn ej sta n o w ią ce j do dziś stok w zg ó rza pod L u b a n ią — w id o c z n e w y d rą żen ia w ie lo sz c z e tó w P o l y d o r a h o plur a (C 1 a p a - r e d e ) i jeż o w có w
Fig. 2. F rag m en t of abrasion su rfa ce e x is tin g up to date as th e slop e of a h ill at L ubania; borings of p o ly c h a e te s P o l y d o r a h oplur a ( C l a p a r e d e ) and ech in oid s are v isib le
T ab lica — P la te III
Fig. 1. A n a lo g ic zn y fra g m en t p o w ierzch n i ab razyjn ej na p ó łn o c n y c h stok ach dolin y P io trk o w ick iej
Fig. 1. S im ila r fra g m en t p r e ser v e d on northern slo p es of th e P io tr k o w ic e v a lle y Fig. 2. W idok z b lisk a tego sa m eg o fra g m en tu p ow ierzch n i a b razyjn ej, w id o c z n e
w y d rą ż e n ia w ie lo s z c z e tó w P o l y d o r a h o p l u r a ( C l a p a r e d e ) i jeż o w có w Fig. 2. D eta iled v ie w of th e abrasion su rfa ce p resen ted in fig. 1; borings of p o ly
ch a etes P o l y d o r a h o p l u r a ( C l a p a r e d e ) and ech in o id s are v isib le
R ocznik Pol. Tow. Geol., t. X X X V I I z. 2 Tabl.
