Patronat honorowy Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego Prof. Piotr Gliński Prezydent miasta stołecznego Warszawy
34. Warszawskie Spotkania Muzyczne
muzyka dawna – muzyka nowa
5 – 9 sierpnia 2020
Organizator
Związek Kompozytorów Polskich Oddział Warszawski
Współpraca REC AUDIO
Art Deco Group
Polskie Towarzystwo Muzyki Współczesnej
Współfinansowanie
Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego Instytut Muzyki i Tańca
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury w ramach programu „Muzyka”, realizowanego przez Instytut Muzyki i Tańca
Partnerzy
Stowarzyszenie Autorów ZAiKS
PROM Kultury Saska Kępa
Służewski Dom Kultury
Brandenburskie Towarzystwo Nowej Muzyki, Polskie Towarzystwo Muzyki Współczesnej
Patronat medialny
Polskie Radio Program Drugi
Portal PRESTO
Polskie Centrum Informacji Muzycznej POLMIC
Warsawnow.pl
Wawa4free
Dyrektor Honorowy Władysław Słowiński Dyrektor Festiwalu Jarosław Siwiński Rada Programowa
Artur Cieślak, Sławomir Czarnecki, Paweł Gancarczyk, Anna Ignatowicz-Glińska, Dariusz Przybylski, Edward Sielicki, Adam Sławiński, Maciej Zieliński, Artur Żuchowski
Kierownictwo organizacyjne Marta Skotnicka-Karska Współpraca
Dorota Chotyńska, Małgorzata Kołcz Realizacja finansowa
Małgorzata Pliwka Agnieszka Sasin Projekty graficzne Izabela Kobylańska
Notki biograficzne opracowano na podstawie materiałów nadesłanych przez artystów.
Związek Kompozytorów Polskich
Rynek Starego Miasta 27, 00-272 Warszawa tel. 22 831 17 41, fax 22 887 40 52
e-mail: zkp@zkp.org.pl
www.wsm.art.pl
www.facebook.com/warspotmuz
Szanowni Państwo,
34. Warszawskie Spotkania Muzyczne musiały zostać tej wiosny odwołane i długo nie wiedzieliśmy, kiedy i czy w ogóle festiwal będzie mógł się w tym roku odbyć. Tym bardziej że jeszcze przed zamieszaniem epidemicznym Spotkania nie otrzymały (po raz pierwszy od 1992 roku!) dotacji z m.st. Warszawy. Festiwal na szczęście nie zniknął, choć przybrał skromniejszą i nieco zmienioną formę.
Tradycyjnie staramy się zachować najwyższy możliwy standard wykonawczy i merytoryczny. Jednocześnie, zachowując możliwość bezpośredniego uczestnictwa w koncercie, po raz pierwszy podejmujemy wyzwanie bezpośrednich transmisji internetowych. Smartfon, komputer czy nawet kino domowe nigdy oczywiście nie zastąpią realnego kontaktu z muzyką, jednak, jeśli przekaz internetowy potraktować jako uzupełnienie a nie zamiennik, jest to uzupełnienie niezwykle cenne.
Będziemy wdzięczni za wszystkie uwagi od Państwa - zarówno od bezpośrednich słuchaczy zgromadzonych na koncertach w PROM-ie Kultury i w Służewskim Domu Kultury, jak i tych słuchających nas w domu czy na dowolnie odległych geograficznie wakacjach.
Jarosław Siwiński Dyrektor Festiwalu
5 sierpnia 2020
środa godz. 19.00
PROM Kultury Saska Kępa ul. Brukselska 23
BASTARDA TRIO w składzie:
Paweł SZAMBURSKI – klarnet
Tomasz POKRZYWIŃSKI – wiolonczela Michał GÓRCZYŃSKI – klarnet kontrabasowy
Ars moriendi – Guillaume Du Fay, Cristóbal de Morales, Josquin Desprez i Costanzo Festa w improwizowanej reinterpretacji Tria Bastarda.
„Muzyka w czasie smutku jest jak przypowieść w niestosownej chwili”. Tak oto głosi Pismo Święte (Mądrość Syracha 22:6), sugerując, że w obliczu śmierci pogrążamy się w milczeniu. Pomimo tej biblijnej przestrogi, muzyka towarzyszyła stale odchodzeniu średniowiecznych i wczesno nowożytnych chrześcijan, począwszy od chwili umierania, a skończywszy na ostatnich obrzędach nad grobem. Gdy chrześcijanin przeczuwał nadchodzącą śmierć, szukał otuchy w Piśmie. Czytał fragmenty Męki Pańskiej, symbolizowanej tutaj śpiewem chorałowym Vita in ligno moritur. W Commendatio animae duszę umierającego człowieka zawierzano Bogu. Wierni zbierali się wokół łoża śmierci, śpiewając litanie, prosząc wszystkich świętych o wstawiennictwo i modląc się do Pana, by wyrwał duszę zmarłego ze szponów diabła. Umierający mógł również polecić swoją duszę szczególnemu świętemu, zwłaszcza Marii, Matce Jezusa. Takie modlitwy mogły przybierać formę muzyki: kompozytor Guillaume Du Fay (zm. 1474) uściślił w swoim testamencie, że jego motet Ave regina caelorum ma być śpiewany przy jego łożu śmierci. Motet ten zawiera prośbę do Królowej Nieba o zmiłowanie nad umierającym kompozytorem.
Kiedy dusza w końcu opuszczała ciało, zwłoki wnoszono do kościoła – procesji towarzyszyło śpiewanie psalmów pokutnych, takich jak Miserere Mei Deus. W kościele odprawiano misterne rytuały w celu uwolnienia duszy zmarłego od mąk czyśćcowych. Cisza, śpiewy chorałowe i inna muzyka przeplatały się w głęboko symboliczny sposób. Wyjątki z Księgi Hioba, jak Parce mihi Domine, śpiewane były podczas Officium defunctorum, zmuszając do refleksji nad marnością ludzkiego życia. Po Officium sprawowano Missa defunctorum, podczas której w śpiewach, takich jak introit Requiem aeternum proszono Boga, by zapewnił zmarłemu spokój wieczny, podczas gdy sekwencja Dies irae dies illa przywoływała trąbę sądu ostatecznego, mającą zabrzmieć „w dzień gniewu, kiedy to ziemia obróci się w proch”. Pod koniec mszy trumnę okadzano i kropiono wodą święconą, kantorzy śpiewali „wybaw mnie, Panie, od śmierci wiecznej”. Moment ten stanowił kulminację egzekwii, specjalnie skomponowany na tę okazję motet mógł zostać wykonany. Trumnę zabierano na cmentarz i składano na wieczną ciszę do grobu.
Bastarda przeistacza ten dawny muzyczny rytuał: kilkusetletnie śpiewy chorałowe rozbijają się na małe odcinki, stale zmieniający się kontrapunkt wczesnej polifonii imploduje w minimalizm. To, co pozostało, to dwudziestopierwszowieczna medytacja nad śmiercią. Ars moriendi, sztuka dobrego umierania, instruowała chrześcijan, jak stawić czoła śmierci i oprzeć się ostatnim kuszeniom szatana. Ars moriendi według Bastardy nie ma nic wspólnego z nauczaniem. Jest podróżą przez paradoksalne emocje istoty ludzkiej, zawieszonej między rozpaczą i nadzieją.
Po nabożeństwie, ci którzy pozostali, zadają sobie pytanie: „Któż uczyni oczy nasze fontanną łez?”
(Quis dabit oculis nostris fontem lacrimarum), wspominając swoją stratę. Żałoba oznacza koniec, lecz interpretacje Bastardy wskazują również na nowy początek pokoju i ostatecznie, ciszy.
Antonio Chemotti tłumaczenie: Bartłomiej Gembicki
BASTARDA to zespół powołany do życia przez Pawła Szamburskiego (klarnet), Tomasza Pokrzywińskiego (wiolonczela) oraz Michała Górczyńskiego (klarnet kontrabasowy). Grupa wydawniczo i środowiskowo związana z wytwórnią Lado ABC, jest również partnerem międzynarodowego projektu badawczego HERA "Sound Memories. The Musical Past in Late - Medieval and Early Modern Europe".
Artyści podejmują odważną próbę reinterpretacji muzyki dawnej oraz stworzenia na jej podstawie autorskiego języka dźwiękowego. Kilkusetletnie śpiewy chorałowe, motety, litanie rozbijają się niejednokrotnie na małe odcinki, stale zmieniający się kontrapunkt wczesnej polifonii imploduje w minimalizm. Muzycy improwizując wokół archaicznych melodii, komponując i aranżując na ich podstawie zupełnie nowe utwory, budują pomost łączący odległe w czasie muzyczne światy, docierają do ich uniwersalnego, duchowego wymiaru. Muzyka Bastardy to współczesna, oryginalna i bardzo osobista wypowiedź wsparta na bogatych tradycjach muzycznych.
Bastarda ma w repertuarze trzy płyty:
Promitat eterno (Lado ABC 2017) podejmuje wątki muzyki średniowiecznej, a konkretnie pieśni i motetów Piotra Wilhelmiego z Grudziądza (1392 - ok. 1480) jednego z pierwszych kompozytorów tworzących na terenach Polski oraz Europy Środkowej i Wschodniej. Muzycy posiłkując się metodą
"viola bastarda", czyli swobodnych skoków między kolejnymi głosami pieśni, improwizując wokół średniowiecznych melodii, osiągnęli niezwykle oryginalny głos w interpretacji muzyki Piotra z Grudziądza.
Ars moriendi (Lado ABC 2019) w całości poświęcona tematowi śmierci oraz ceremonii pogrzebowej, w której śpiewy chorałowe, psalmy pokutne, litanie, motety przeplatały się podczas całego rytuału w głęboko symboliczny sposób. Bastarda przeistacza ten dawny muzyczny rytuał: kilkusetletnie śpiewy chorałowe rozbijają się na małe odcinki, stale zmieniający się kontrapunkt wczesnej polifonii imploduje w minimalizm. To, co pozostało, to współczesna medytacja nad śmiercią. Opieka merytoryczna oraz dobór repertuaru przygotowane zostały przez wybitnego muzykologa Antonio Chemottiego. Pojawiają się tu m.in. kompozycje C. Festa, J. Desprez, G. du Fay, C. de Morales.
Nigunim (Multikulti Projekt 2020) to trzeci album poświęcony mistycznym pieśniom chasydzkim z XVIII i XIX wieku, nagrany został na żywo w Studiu Koncertowym Polskiego Radia im. Witolda Lutosławskiego, w ramach festiwalu "Muzyka Wiary Muzyka Pokoju". Muzycy czerpiąc głównie ze spuścizny chasydzkiej dynastii Modrzyc, a także z muzykologicznych zbiorów Moshe Bieregowskiego odkrywają piękno dawnych, żydowskich melodii, opracowując je w specyficzny dla siebie sposób i filtrując przez unikatowy, ukształtowany już język zespołu. Dla Bastardy niezwykle inspirująca jest również wewnątrzmuzyczna siła narracyjna Nigunów. Bez słów opowiadają o radości i smutku, o życiu w pełnym spektrum doznań, stanowią niejako istotę chasydyzmu, który zawsze oscylował między oczekiwaniem na koniec świata, a radosną niemal ekstatyczną afirmacją życia.
7
7 sierpnia 2020
piątek godz. 19.00
PROM Kultury Saska Kępa ul. Brukselska 23
HASHTAG ENSEMBLE w składzie:
Ania KARPOWICZ – flet Adam ELJASIŃSKI – klarnet Marta PIÓRKOWSKA – skrzypce Dominik PŁOCIŃSKI – wiolonczela Wojciech BŁAŻEJCZYK – elektronika
Polsko - niemiecki koncert prawykonań, zorganizowany we współpracy z Brandenburskim Towarzystwem Nowej Muzyki, w ramach festiwalu intersonanzen 2020 WEG_ASPEKT:DISKURS (Poczdam 20-24 sierpnia 2020 r.).
Gisbert NÄTHER
Watermark na flet, klarnet, skrzypce i wiolonczelę (2020) Dariusz PRZYBYLSKI
Heliotrope na flet i klarnet (2020) Thomas GERWIN
BiPol III na flet, klarnet i skrzypce (2020) Jarosław SIWIŃSKI
Aria na flet, klarnet, skrzypce i wiolonczelę (2020) Lothar VOIGTLÄNDER
entgrenzen... veratmen na flet solo (1990, nowa wersja 2020) Aleksandra KACA
coal na flet, klarnety, skrzypce, wiolonczelę i elektronikę (2020) Jacek DOMAGAŁA
Current na klarnet i wiolonczelę (2020) Wojciech BŁAŻEJCZYK
Gisbert NÄTHER od dzieciństwa otoczony był muzyką. Już w młodości uczył się gry na fortepianie i komponował pierwsze proste utwory. Po ukończeniu szkoły średniej uczęszczał do Kolegium Carl Maria von Weber w Dreźnie, doskonaląc umiejętności gry na waltorni oraz kompozycję. Po zdaniu egzaminów i ukończeniu studiów przyjął stanowisko waltornisty w Jena Philharmonic, a następnie w Potsdam Hans-Otto-Theater. W tym czasie, jego talenty kompozytorskie pozostały w uśpieniu.
Dopiero w 1981 roku, po dołączeniu do orkiestry symfonicznej DEFA, ponownie zajął się komponowaniem muzyki kameralnej.
Dobrze przyjęte prawykonanie utworu Bassoon Quartet 1987 na Park Festival w Poczdamie Sanssouci zachęciło go do dalszych poszukiwań kompozytorskich. Kolejnym dziełem było Concertino na tubę z orkiestrą, napisane w 1992 roku.
Oprócz działalności jako waltornista w Niemieckiej Orkiestrze Filmowej (formalnie DEFA), Gisbert Näther był też aktywnym członkiem Niemieckiej Organizacji Kompozytorskiej oraz Verein Neue Musik e.V. w Brandenburgii. Za kompozycję do kreskówki Wilhelma Buscha Max und Moritz otrzymał w 1996 roku nagrodę Wilhelma Buscha, a w 1997 nagrodę w Brandenburskim Konkursie Kompozytorskim Muzyki do Filmów Animowanych. W 1997 roku odbyła się premiera jego kompozycji The Bremen Town Musicians, w wykonaniu Hofer Symphoniker.
Pomysłowa, świeża i niekonwencjonalna muzyka Gisberta Näthera przedstawiająca tradycyjne niemieckie bajki szybko trafiła do dziecięcych serc, pobudzając wyobraźnię w tym urzekającym spotkaniu z muzyką i bajką.
Dariusz PRZYBYLSKI, organista i kompozytor, ur. 28 lipca 1984 r. w Koninie. Ukończył z wyróżnieniem Akademię Muzyczną im. Fryderyka Chopina w Warszawie, gdzie studiował kompozycję u Marcina Błażewicza i organy u Andrzeja Chorosińskiego z wyróżnieniem.
W roku akademickim 2006-07 był stypendystą programu Socrates / Erasmus w Hochschule für Musik w Kolonii w klasie kompozycji Yorka Höllera, kompozycji elektronicznej u Hansa Ulricha Humperta, instrumentacji u Krzysztofa Meyera i organów u Johannesa Gefferta. W 2010 roku uzyskał stopień doktora sztuk muzycznych na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina oraz najwyższy stopień Konzertexamen z kompozycji w Hochschule für Musik w Karlsruhe, gdzie studiował u Wolfganga Rihma. W roku akademickim 2012/13 studia „muzyka współczesna” w Hochschule für Musik und Darstellend Kunst we Frankfurtcie nad Menem jako członek Internationale Ensemble Modern Academy.
Stypendysta m.in. DAAD, Kunststiftung NRW, Internationale Ensemble Modern Academy, Deutsche Bank Stiftung Academy Opera Today. W latach 2007-10 był objęty 4-letnim programem promocyjnym Młodzi kompozytorzy w hołdzie Fryderykowi Chopinowi Europejskiego Centrum Muzyki Krzysztofa Pendereckiego. Brał udział w kursach dla kompozytorów w 2012 matrix12 prowadzone przez Experimentalstudio Freiburg, w których zajęcia prowadzili Mark Andre, Chaya Czernowin i Uros Rojko, a w 2013 roku Stockhausen-Kurse w Kuerten. Brał udział w mistrzowskich kursach kompozycji (prowadzonych przez Olgę Neuwirth, Paula Edlina, Dominica Muldowneya, Rodericka Watkinsa, Philipa Wilby'ego), interpretacji muzyki organowej (u Karola Gołębiowskiego, Edgara Krappa, Gerharda Weinbergera, Gary'ego Verkade'a, Wolfganga Zerera) i organowej improwizacja (Tomasz Adam Nowak, Daniel Roth).
Prowadził wykłady gościnne w Nowym Jorku, Hamburgu, Rzymie, Stambule i Moskwie, a w roku akademickim 2010/11 klasę kompozycji w Keimyung University w Daegu, Korea Południowa. Był kompozytorem rezydentem na Forum Kompozytorów kofomi w Mittersill (Austria, 2009), International Composers’ Academy Bad Ischl (Austria, 2010), Scratch Cantatas Festival w Niznhyi Novgorod
9
(Rosja, 2012), w Vocalensemble Phoenix16 (Berlin, 2012/13). W latach 2008-2012 przewodniczącyKoła Młodych Związku Kompozytorów Polskich. Członek Związku Kompozytorów Polskich, Stowarzyszenia Autorów ZAiKS oraz Sekcji Polskiej MTMW. Jego partytury zostały opublikowane przez Verlag Neue Musik w Berlinie.
Heliotrope na flet i klarnet (2020)
Heliotrop został nazwany „kamieniem Babilonu” przez Albertusa Magnusa. Pliniusz Starszy (I wiek) wspomniał po raz pierwszy, że magowie używali go jako kamienia niewidzialności. Damigeron (IV wiek) pisał o jego właściwościach wywoływania deszczu, zaćmienia słońca i szczególnych zaletach we wróżeniu oraz pomocy przy zachowaniu zdrowia i młodości. Gnostycy nosili kamień jako amulet długowieczności, bogactwa i odwagi, a także by wzmocnić żołądek i rozproszyć melancholię.
Dariusz Przybylski Thomas GERWIN jest klasycznie wykształconym kompozytorem i artystą dźwiękowym. Bardzo wcześnie zainteresował się improwizacją i muzyką elektroakustyczną. W późniejszym okresie intensywnie pracował nad kompozycją pejzażu dźwiękowego i sztuką radiową. Dziś pracuje głównie w swojej pracowni “inter art project” w Berlinie. Komponuje muzykę koncertową, taneczną, radiową i filmową (na tradycyjne i akustyczne instrumenty muzyczne i elektronikę, zarówno wielokanałową, jak i na żywo). Tworzy również częściowo interaktywne instalacje dźwiękowe oraz obiekty dla przestrzeni publicznych i festiwalowych. Jego utwory otrzymały kilka międzynarodowych nagród.
Jest założycielem kilku zespołów muzycznych oraz dyrektorem artystycznym dorocznego International Sound Art Festival Berlin. Od 2017 roku jest prezesem Brandenburg Association of New Music BVNM e.V. oraz dyrektorem artystycznym dorocznego festiwalu Intersonanzen.
BiPol III na flet, klarnet basowy i skrzypce (2020)
Trzeci utwór z serii BiPol tworzy relacje muzyczne i przestrzenne pomiędzy trzema przenośnymi instrumentami. W każdej z pięciu części, instrumenty te zajmują różne pozycje na scenie, eksplorując w ten sposób jej muzyczny krajobraz.
Pozycje te odpowiadają klasycznej panoramie stereo. Części 1, 3 i 5 wdrażają hałaśliwe działania, które stają się wirtualnymi fragmentami „strumienia czasu”. Części 2 i 4 skomponowane są ściśle według zasad dodekafonii. Część 4 staje się tutaj lustrzanym odbiciem części 2, ale z niewielkimi wariacjami rytmicznymi oraz zachowaniem estetyki brzmienia tekstury dźwięku. Ucho jest najważniejszym wyznacznikiem przy podejmowaniu decyzji muzycznych. Partyturę opublikowało Verlag Neue Musik.
Thomas Gerwin Jarosław SIWIŃSKI studia pianistyczne odbywał pod kierunkiem prof. Kazimierza Gierżoda, a kompozytorskie – prof. Włodzimierza Kotońskiego w Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie. Jako pianista i kompozytor uczestniczył w licznych warsztatach kompozytorskich i festiwalach muzyki współczesnej. Był stypendystą Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, m.st.
Warszawy oraz Stowarzyszenia Autorów ZAiKS.
Współpracował m.in. z Eugeniuszem Rudnikiem, Frederickiem Rzewskim, Michelangelo Pistoletto, holenderską Orchest De Ereprijs, duetem Viktor Lois/Yin Peet, Grupą Azorro, zespołem Bang On a Can
i Forbidden City Chamber Orchestra. Jest autorem muzyki do filmów animowanych (m.in. Jana Lenicy, Daniela Szczechury, Marcina Giżyckiego i Agnieszki Skolik), teatru i gier komputerowych. Dla poznańskiego Centrum Sztuki Dziecka skomponował kilkanaście utworów, w tym wiele włączających publiczność do aktywnego uczestnictwa w wykonaniu. W r. 2014 w serii „Muzyka polska dzisiaj” ukazała się jego autorska płyta CD.
Jarosław Siwiński jest współautorem i koordynatorem takich projektów Polskiego Towarzystwa Muzyki Współczesnej jak „Audio Stage”, „Muzyka współczesna nie gryzie” czy „Obrazy z Warszawy”.
Od 2016 r. pełni funkcję dyrektora festiwalu „Warszawskie Spotkania Muzyczne”.
Lothar VOIGTLÄNDER urodził się w 1943 roku w Leisnig. W latach 1961–1968 studiował dyrygenturę u Rolfa Reutera i kompozycję w Akademii Muzycznej w Lipsku, a następnie w Akademie der Künste der DDR. Od 1973 kompozytor działa jako niezależny artysta w Berlinie. W 1984 roku założył wraz z Georgem Katzerem Towarzystwo Muzyki Elektroakustycznej. W 1992 otrzymał profesurę gościnną na Uniwersytecie Paryskim, w latach 1990-1996 był prezesem Stowarzyszenia Kompozytorów Berlińskich, członkiem Zarządu Federalnego Zrzeszenia Kompozytorów Niemieckich oraz wiceprzewodniczącym komitetu twórczego Gesellschaft für musikalische Aufführungs- und mechanische Vervielfältigungsrechte. Od 2001 roku Voigtländer jest honorowym profesorem kompozycji w Hochschule für Musik w Dreźnie, a od 2006 roku członkiem rady nadzorczej GEMA.
Lothar Voigtländer był autorem kilku cykli koncertowych w Berlinie, w tym Long Night of Electronic Sounds. Tworzył muzykę elektroakustyczną m.in. w pracowni Międzynarodowej Konfederacji Muzyki Elektroakustycznej w Bourges, Zurychu, Elektronisches Studio Basel, Hilversum, Freiburgu, Budapeszcie i Bratysławie. Był kilkukrotnie nagradzany na Festiwalu Muzyki Elektroakustycznej w Bourges, gdzie w 1996 roku otrzymał Grand Prix. W 2015 roku otrzymał Order Zasługi Republiki Federalnej Niemiec ze Wstęgą.
Aleksandra KACA, kompozytorka, autorka piosenek, menedżerka, italianistka. W swojej twórczości koncentruje się przede wszystkim na barwie. Chętnie sięga po nieoczywiste połączenia, jak zestawienie harfy i fortepianu w Smugach cienia, czy saksofonu sopranowego i barytonowego z elektroniką w Argumencie snu. Jej zainteresowania ukierunkowane są na różne gatunki muzyczne. Jest założycielką i liderką zespołu FJORS (kompozycje, głos, instrumenty klawiszowe, elektronika).
Laureatka I nagrody w 56. Konkursie Młodych Kompozytorów im. Tadeusza Bairda oraz beneficjentka Programu „Muzyka Naszych Czasów” uruchomionego przez Stowarzyszenie Akademia imienia Krzysztofa Pendereckiego, w ramach którego Smugi cienia i Voliére II zostały zarejestrowane przez DUX, a partytury wydane nakładem PWM.
Jej utwory były wykonywane w Stanach Zjednoczonych, Danii i Polsce, m.in. podczas Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień”, Pulsar Festival (Kopenhaga), Panorama Festiwal (Aarhus), w Europejskim Centrum Muzyki Krzysztofa Pendereckiego, Filharmonii Pomorskiej i Nowym Teatrze. Jako członkini kolektywów improwizatorskich koncertowała m.in. w Budapeszcie (trio UNITRA współtworzone z flecistką Anią Karpowicz i performerką Martą Grzywacz) oraz w ramach Containerklang w Kolonii, festiwalu Ad Libitum w Centrum Sztuki Współczesnej oraz Warszawskiego Sanatorium Dźwięku w Klubie SPATiF (trio 19/91 współtworzone z Teoniki Rożynek i Żanetą Rydzewską).
Od roku 2019 jest menedżerką kooperatywy Hashtag Ensemble, specjalizującej się w wykonawstwie 11
muzyki współczesnej. Jako asystentka produkcji pracowała przy takich wydarzeniach jak: Kwartesencja (Royal String Quartet), Słuchy — koncerty do zwiedzania, Festiwal Kwadrofonik, Dark Matter(s):
Mykietyn & Peszat. W 2015 roku, wraz z Teoniki Rożynek, Żanetą Rydzewską i Rafałem Ryterskim, założyła grupę kompozytorską gen~.rate, z którą stworzyła cykl Koncertów Muzyki Nowej (2015-17) oraz współtworzyła polisensoryczny spektakl EMBODY (2018). W lutym 2020 wzięła udział w organizowanym w Brukseli przez ECSA forum Creators Conference. Razem z Aafke Romeijn, przedstawicielami Parlamentu Europejskiego oraz programu Kreatywna Europa rozmawiała o potrzebach sektora kreatywnego.
Ukończyła italianistykę na Uniwersytecie Warszawskim, odbywając w międzyczasie studia częściowe na Uniwersytecie LUMSA w Rzymie na kierunku produkcja kultury, dziennikarstwo i multimedia. Jako tłumaczka ma na koncie m.in. współpracę z Narodowym Instytutem Fryderyka Chopina, festiwalem Cinema Italia Oggi (Kino Muranów, Cinecittà LUCE), duetem reżyserskim Manetti Bros. Jest także absolwentką Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina, gdzie ukończyła Podyplomowe Studia
„Menedżer Artysty” prowadzone we współpracy ze Szkołą Główną Handlową w Warszawie oraz kompozycję w klasie prof. Marcina Błażewicza (studia licencjackie) i prof. Krzysztofa Baculewskiego (studia magisterskie). Odbyła także częściowe studia kompozytorskie w Królewskiej Akademii Muzycznej w Aarhus (Dania) w klasie Simona Steena-Andersena i Nielsa Rønsholdta, Ponadto brała udział w kursach kompozytorskich, m.in. Komposition-Intensivwoche w Sauen (Carola Bauckholt, Caspar Johannes Walter, Manos Tsangaris), warsztatach organizowanych w ramach Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień” (Bernhard Lang, Pierre Jodlowski) oraz Donaueschingen Musiktage (2016).
Coal na flet, klarnet basowy, skrzypce, wiolonczela, sampler i live electronics (2020)
W 2018 roku odwiedziłam wystawę Pollock and the New York School w Complesso del Vittoriano w Rzymie. Pośród tętniących życiem prac Jacksona Pollocka moją uwagę przykuł czarno-biały obraz Franza Kline Mahoning. Wyraźna interakcja między grubymi, czarnymi liniami na kontrastującym tle była inspiracją dla interakcji między głosami w utworze.
Aleksandra Kaca Jacek DOMAGAŁA, kompozytor, pianista, organista. Urodził się 19 sierpnia 1947 w Szczecinku.
Studiował kompozycję w klasie Witolda Szalonka, grę na fortepianie pod kierunkiem Olgi Dąbrowskiej oraz grę na organach u Heinza Wunderlicha. Po otrzymaniu stypendium fundacji Oscara i Very Ritterów w Hamburgu uczestniczył w kursach mistrzowskich prowadzonych przez György Ligetiego.
Jest laureatem nagrody Borysa Blachera w Berlinie, George'a Mufata w Salzburgu oraz Ludwika van Beethovena w Bonn. Jego twórczość obejmuje utwory orkiestrowe, chóralne, solowe i kameralne.
Jacek Domagała obecnie mieszka i tworzy w Berlinie.
Current na klarnet i wiolonczelę (2020)
Inspiracją dla utworu jest obraz Bridget Riley z 1964 r. pod tym samym tytułem.
Bridget Riley, Current (1964) emulsja na płótnie, 135x150 cm
ze zbiorów MOMA, Nowy Jork
Wojciech BŁAŻEJCZYK urodzony w 1981, ukończył kompozycję na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w klasie prof. Zygmunta Krauze, reżyserię dźwięku na UMFC w klasie prof.
Andrzeja Lupy oraz Wydział Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego.
Jest adiunktem w Katedrze Kompozycji UMFC oraz kierownikiem Studia Muzyki Elektronicznej i Komputerowej.
Jego utwory były wykonywane na wielu festiwalach w Polsce i za granicą, m.in. New Music Concerts (Toronto), Warszawska Jesień, Polish Modern:New Directions in Polish Music Since 1945 (Nowy Jork), Visegard Portraits, Musica Moderna, Musica Electronica Nova, Musica Polonica Nova, Poznańska Wiosna Muzyczna, Warszawskie Spotkania Muzyczne, AudioArt, przez zespoły takie jak MusikFabrik, Polska Orkiestra Radiowa, Lucilin, Filharmonia Gorzowska, New Music Concerts Ensemble, Orkiestra Wratislavia, Radomska Orkiestra Kameralna, Kwadrofonik, Sinfonia Iuventus, Hashtag Ensemble.
W sezonie 2014/15 był kompozytorem-rezydentem przy Chórze Akademickim im. prof. Jana Szyrockiego ZUT w Szczecinie w ramach programu IMIT. Tworzy zarówno muzykę akustyczną jak i elektroakustyczną, komponuje także muzykę teatralną i filmową.
Jest laureatem szeregu nagród w konkursach kompozytorskich, m.in. III nagrody w I Międzynarodowym Konkursie Kompozytorskim K. Pendereckiego Arboretum, I nagrody w 52. Konkursie Młodych Kompozytorów im. Tadeusza Bairda (2011); II nagrody 51-ej edycji tego konkursu (2010). Jego utwór Warsaw Music znalazł się w finale konkursu Europejskiej Unii Radiowej EBU Palm Ars Acustica 2016.
W 2013 uczestniczył w warsztatach IRCAM Forum Workshops w Paryżu, w 2017 – w programie Composer Collider z zespołem MusikFabrik.
W 2013 nakładem Domu Wydawniczego For Tune wydał płytę monograficzną Loopowizacje z utworami na gitarę elektryczną solo, w zespołach kameralnych i z elektroniką. W 2018, nakładem Requiem Records, ukazała się jego płyta monograficzna Trash Music. Wydał dwie płyty improwizowane z zespołem Hashtag Ensemble – Visegrad Songs (2015) i #Witkacy (2018, obie płyty wydane przez Requiem Records).
Jest także aktywnym gitarzystą. Wykonuje muzykę nową i improwizowaną na gitarze elektrycznej oraz
13
z użyciem elektroniki, a także obiektofonów – stworzonych przez siebie instrumentów (są to przedmioty codziennego użytku, których dźwięk jest przetwarzany na żywo).
Koncertował m.in. na festiwalach Warszawska Jesień, Sacrum Profanum, Musica Polonica Nova, Musica Electronica Nova, AdLibitum, Musica Moderna, Audio Art, Ankunft: Neue Musik, Olympus Jazz Festival, Visegard Portraits, Meridien, Poznańska Wiosna, Afekt Festival. Występuje z zespołem muzyki nowej Hashtag Ensemble, współpracuje także z Delirium Ensemble. Wykonuje także muzykę improwizowaną (występował m.in. z Kawalerami Błotnymi, Electronishes Gluck, Adamem Pierończykiem, Agatą Zubel, Krzysztofem Knittlem, Joëlle Léandre). Współtworzy zespół Niemy Movie wykonujący muzykę na żywo do filmów niemych.
Jako reżyser dźwięku specjalizuje się w nagraniach i projekcji dźwięku na koncertach muzyki nowej oraz tworzeniu sound design'u do filmów. Prowadził warsztaty z muzyki elektroakustycznej na Międzynarodowym Kursie Kompozytorskim Synthesis w Radziejowicach. Prowadzi także warsztaty dla dzieci związane z muzyką elektroakustyczną i wykorzystaniem obiektów w muzyce.
Prowadzi autorskie zajęcia z sound designu na Uniwersytecie Muzycznym F. Chopina.
Aether to utwór oparty na dźwiękach, których źródłem są fale elektromagnetyczne, rozchodzące się nieustannie wokół nas we wszelkich kierunkach, pochodzące z nadajników radiowych, telefonów komórkowych, sieci wifi, komputerów, telewizora, transformatorów, urządzeń elektronicznych, a nawet kuchenki mikrofalowej. Promieniowanie elektromagnetyczne otacza nas w każdej chwili, nie ma przed nim ucieczki. Wyobraźmy sobie co by się stało gdybyśmy mogli je usłyszeć. A jednak fale elektromagnetyczne mogą zostać przetransformowane na dźwięk i nagrane. Użyłem w tym celu urządzenia Ether firmy Soma, nagrywając elektromagnetyczną dźwiękosferę mojego otoczenia: na ulicach Warszawy, w centrach handlowych, biurze, metrze itp. Te nagrania tworzą warstwę elektroniczną, razem z przetwarzanymi na żywo dźwiękami instrumentalnymi. Utwór został napisany dla Hashtag Ensemble.
Wojciech Błażejczyk
HASHTAG ENSEMBLE - kooperatywa muzyczna specjalizująca się w wykonawstwie muzyki współczesnej, improwizacji i edukacji artystycznej, założona i kierowana przez flecistkę Anię Karpowicz od 2014 roku. Inicjatywę tworzy kilkunastu polskich muzyków młodego pokolenia: kompozytorzy, wokaliści, instrumentaliści oraz dyrygentka, związani z czołowymi instytucjami kulturalnymi, takimi jak Orkiestra Sinfonia Varsovia, Polska Orkiestra Radiowa, Polska Opera Królewska, Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina.
Działalność Hashtag Ensemble opiera się na tworzeniu egalitarnych struktur w oparciu o wielopłaszczyznowe aktywności członków kooperatywy oraz na budowaniu programów zasadzonych na czytelnych, najczęściej pozamuzycznych, kontekstach. Ważnym elementem praktyki koncertowej zespołu jest wspieranie i prezentacja dokonań artystycznych kobiet, co od początku istnienia zespołu znajduje swój wyraz we współpracy z młodymi kompozytorkami i artystkami. Tylko w roku 2018 zespół wielokrotnie wykonywał kompozycje: Jagody Szmytki, Agaty Zubel, Agnieszki Stulgińskiej, Age Veroos oraz Rebeki Saunders.
Działania interwencyjne, koncerty na podwórkach warszawskich kamienic (w ramach cyklu Warszemuzik) czy też na ulicy (np. Workers Union L. Andriessena wykonane z warszawiakami na Placu Na Rozdrożu) są fundamentem zakorzenienia Hashtag Ensemble w lokalności i integracji z małymi społecznościami.
Hashtag Ensemble współpracuje z kompozytorkami i kompozytorami, zamawiając nowe utwory m.in.
u Jagody Szmytki, Artura Zagajewskiego, Agnieszki Stulgińskiej, Adama Porębskiego, Pawła Malinowskiego, Zygmunta Krauze, ale ma również w repertuarze dzieła klasyków muzyki XX wieku:
Petera Maxwella Daviesa, Louisa Andriessena, Helmuta Lachenmanna, Georga Crumba, Gerarda Griseya, Steva Reicha i in.
Zespół bierze udział w festiwalach w Polsce i za granicą, takich jak POLIN Music Festival, Międzynarodowy Festiwal Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień”, Sacrum Profanum, Tallin Afekt Festival, Poznańska Wiosna Muzyczna, Musica Electronica Nova, Ogrody Muzyczne, Warszawskie Spotkania Muzyczne. Kooperatywę goszczą znakomite sale koncertowe, m.in. Solti Hall w Budapeszcie, Filharmonia Narodowa w Mińsku, Sala Laboratorium Centrum Sztuki Współczesnej, a także kluby muzyczne jak Meskalina w Poznaniu, czy Boogaloo i Skwer w Warszawie.
Hashtag Ensemble wykonuje finałowe kompozycje w konkursach kompozytorskich: np. Ogólnopolskim Konkursie Kompozytorskim im. T. Bairda czy XV Międzynarodowym Konkursie im. K. Serockiego.
Ważną sferą działalności Hashtag Ensemble jest improwizacja, co znajduje swój wyraz w trzech kolejnych pasmach improwizacyjnych: Visegrad Songs (CD 2016) to reinterpretacje motywów zaczerpniętych z XIX-wiecznej muzyki klasycznej, #WITKACY (CD 2018) to muzyczne odczytania autoportretów fotograficznych Stanisława Ignacego Witkiewicza grane m.in. w ramach cyklu SOUNDLAB w Filharmonii im. M. Karłowicza w Szczecinie, oraz najnowsze pasmo urb<s>core to zamknięte formy improwizacyjne do partytur fotograficznych Zbyszka Siemaszki, których tematem jest modernistyczna architektura Warszawy. Koncert urb<s>core zarejestrowany został dla TVP Kultura w ramach programu Scena Klasyczna, a płyta będzie miała swoją premierę w 2019 roku.
Płyty repertuarowe Hashtag Ensemble to Opening of the Eye (utwory Lucille Dlugoszewski, 2019), First Command (płyta zawierająca kompozycję Adama Porębskiego, 2019), #NetworkMusic – zapis rozwoju i poszukiwań zespołu z lat 2013-2017 (CD 2018) oraz Trash Music – zawierająca studium twórczości Wojciecha Błażejczyka (CD 2018).
Wszystkie płyty Hashtag Ensemble ukazały się nakładem Requiem Records Opus Series oraz DUX.
Hashtag Ensemble angażuje się w edukację artystyczną, od 2016 roku realizuje regularny cykl 15
edukacyjnych koncertów z muzyką współczesną w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie, w ramach projektu Smykowizje. Tylko w roku 2017 grupa zagrała 34 koncerty dla ponad 1000 rodzin prezentując utwory m.in. G. Crumba, L. Andriessena, A. Schoenberga, czy K.
Pendereckiego oraz wielu młodych kompozytorów polskich.
Hashtag Ensemble nawiązuje współprace z zespołami muzyki nowej w Polsce i w Europie (Spółdzielnia Muzyczna, Meitar Ensemble, NeoQuartet) i wspiera pogłębianie relacji w środowisku muzyki współczesnej – zarówno tych muzycznych, jak i instytucjonalnych.
8 sierpnia 2020
sobota godz. 19.00
Służewski Dom Kultury ul. Jana Sebastiana Bacha 15
DUO KAROLINA MIKOŁAJCZYK & IWO JEDYNECKI w składzie:
Karolina MIKOŁAJCZYK – skrzypce Iwo JEDYNECKI – akordeon
Mieczysław WAJNBERG
Dwie pieśni bez słów na skrzypce i fortepian (1947) – prawykonanie transkrypcji Krzysztof PENDERECKI
Sonata na skrzypce i fortepian (1953) - transkrypcja Andrzej KARAŁOW
notturno na skrzypce i akordeon (2015) Ignacy ZALEWSKI
Sonata-Ballada na akordeon solo (2018) Jacek SIENKIEWICZ
Lochnagar na skrzypce i akordeon (2018) Marcin BŁAŻEWICZ
Sonata Night full of Sins na skrzypce i akordeon (2019) - prawykonanie Wojciech KOSTRZEWA
Hollywood Fantasy na skrzypce i akordeon, cz. I (2019)
Mieczysław (Moishe, Moisiej Samuiłowicz) WEINBERG (Wajnberg, Vainberg), kompozytor i pianista;
ur. 8 grudnia 1919, Warszawa; zm. 26 lutego 1996, Moskwa. Pochodził z rodziny o tradycjach muzycznych; jego ojciec był kompozytorem i skrzypkiem, kierował zespołem muzycznym w teatrze żydowskim Scala w Warszawie oraz działem muzyki żydowskiej w firmie fonograficznej „Syrena”.
W wieku 10 lub 11 lat Mieczysław zadebiutował w teatrze Scala jako pianista. W 1931 roku rozpoczął studia w Państwowym Konserwatorium Muzycznym w Warszawie. Kształcił się w zakresie gry na fortepianie pod kierunkiem Józefa Turczyńskiego. Podczas studiów, w 1937 roku, skomponował Kwartet smyczkowy op. 1 nr 1, który zadedykował Turczyńskiemu.
Po wybuchu II wojny światowej wyemigrował do Związku Radzieckiego. Jego rodzina zginęła w 1943 roku w obozie w Trawnikach. Wajnberg początkowo osiedlił się w Mińsku, gdzie w latach 1939-41 studiował kompozycję u Wasilija Zołotariowa. W 1941 roku przeniósł się do Taszkientu w Uzbekistanie, aby pracować w tamtejszym teatrze opery i baletu. Tam poślubił Natalię Wowsi-Michoels, córkę aktora i reżysera teatru żydowskiego Salomona Mikhoelsa, wówczas dyrektora uzbekistańskiego teatru opery i baletu.
Dwa lata później, w 1943 roku, wysłał rękopis swojej Symfonii nr 1 do Dmitrija Szostakowicza, co zapoczątkowało długoletnią przyjaźń pomiędzy obydwoma kompozytorami. Szostakowicz podjął starania o to, by Wajnbergowi pozwolono zamieszkać w stolicy ówczesnego Związku Radzieckiego.
Tam mieszkał do końca życia, zajmując się głównie komponowaniem oraz koncertując jako pianista.
W 1948 roku wskutek nasilenia ruchów antysemickich zamordowany został jego teść, a pięć lat później z tego samego powodu jego samego aresztowano i na prawie trzy miesiące osadzono w więzieniu.
Zwolniono go dopiero dzięki wstawiennictwu Szostakowicza, już po śmierci Stalina. Głęboką przyjaźń obu artystów potwierdzają również ich utwory – Szostakowicz dedykował Wajnbergowi swój Kwartet smyczkowy nr 10, a ten zrewanżował mu się dedykacją Symfonii nr 12. W 1975 roku autor Kwartetu był też obecny na premierze opery przyjaciela `Madonna i żołnierz. Powrót do rodzinnego miasta nastąpił dopiero po 27 latach: Wajnberg został wydelegowany w 1966 roku na Międzynarodowy Festiwal Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień”.
W 1971 roku Wajnberg otrzymał tytuł Zasłużonego Artysty ZSRR, następnie tytuł Narodowego Artysty ZSRR (1980), zaś w 1990 wyróżniono go Nagrodą Państwową ZSRR.
Dorobek kompozytorski Wajnberga jest niezwykle bogaty. Obejmuje m.in. 26 symfonii, 7 koncertów, 17 kwartetów smyczkowych, 22 sonaty na fortepian i inne instrumenty, około 30 cyklów pieśni oraz 7 oper i 2 balety, a także muzykę do 65 filmów, sztuk teatralnych i słuchowisk radiowych.
Dwie pieśni bez słów na skrzypce i fortepian to zapomniane, do dziś niewydane dzieło Mieczysława Wajnberga. Powstało w roku 1947 i choć na pierwszy rzut oka może wyglądać jak dwie proste miniatury, ich ciężar gatunkowy znacznie wykracza poza spodziewane normy. Nietrudno odnaleźć tu echa światowych wydarzeń sprzed zaledwie kilku lat, które odcisnęły piętno na życiu milionów osób, zapisując jedne z najbardziej niechlubnych kart w historii ludzkości.
KM & IJ Krzysztof PENDERECKI, kompozytor i dyrygent; ur. 23 listopada 1933, Dębica; zm. 29 marca 2020, Kraków. W latach 1954-58 studiował kompozycję pod kierunkiem Artura Malawskiego, a po jego śmierci u Stanisława Wiechowicza w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie. W 1958 został wykładowcą kompozycji na swojej macierzystej uczelni, od 1972 do 1987 pełnił funkcję rektora.
Działalność pedagogiczną prowadził również w Folkwang-Hochschule für Musik w Essen (1966-68)
oraz Yale University w New Haven (1973-78). W latach 1968-70 był stypendystą Deutscher Akademischer Austauschdienst (DAAD) w Berlinie. W latach 1987-90 pełnił funkcję dyrektora artystycznego Filharmonii Krakowskiej, w latach 1992-2002 - dyrektora artystycznego Festival Casals w San Juan w Puerto Rico. Od 1997 był dyrektorem artystycznym Orkiestry Sinfonia Varsovia, od 1998 również doradcą artystycznym Beijing Music Festival w Pekinie.
Jako dyrygent Krzysztof Penderecki zadebiutował w 1971 w Donaueschingen, wykonując swój utwór Actions na zespół free-jazzowy (1971) i od tego czasu prowadził intensywną działalność dyrygencką.
W 1972 dokonał nagrania płytowego dla EMI swoich utworów z Wielką Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia i Telewizji w Katowicach. Dyrygował wieloma renomowanymi orkiestrami na świecie, m.in. Müncher Philharmoniker, London Symphony Orchestra, Philadelphia Orchestra, New York Philharmonic Orchestra, orkiestrą radia japońskiego (NHK) w Tokio, orkiestrą filharmoniczną w Osace.
W 1988 roku został pierwszym gościnnym dyrygentem Sinfonieorchester des Norddeutschen Rundfunks w Hamburgu, następnie Mitteldeutscher Rundfunk Sinfonie Orchester w Lipsku. Od 2000 był gościnnym dyrygentem China Philharmonic Orchestra.
Krzysztof Penderecki otrzymał 146 nagród i odznaczeń. Został laureatem takich konkursów kompozytorskich, jak Konkurs Młodych Związku Kompozytorów Polskich (w 1959 zdobył I, II i III nagrody za Strofy, Emanacje oraz Psalmy Dawida), Konkursu Kompozytorskiego im. Artura Malawskiego w Krakowie 1962 (I nagroda za Kanon), Międzynarodowego Konkursu „Wawrzyn Olimpijski” w Monachium (w 1972 za utwór Ekecherija), dwukrotnie otrzymał Prix Italia: w 1967 za Passio et mors Domini Nostri Jesu Christi secundum Lucam, a w 1968 za Dies irae. Oratorium ob memoriam in perniciei castris in Oświęcim necatorum inexstinguibilem reddendam. Penderecki otrzymał nagrodę na Międzynarodowej Trybunie Kompozytorów UNESCO w Paryżu (1961) za Tren „Ofiarom Hiroszimy”, sześć nagród Grammy od National Academy of Recording Arts and Sciences.
W 2008 roku została mu przyznana Polska Nagroda Filmowa Orzeł w kategorii Najlepsza Muzyka za film Katyń. Podczas Międzynarodowego Festiwalu Animacji Annecy 2011 przyznano Nagrodę Sacem dla najlepszej muzyki oryginalnej (Krzysztof Penderecki De natura honoris) w filmie braci Quay Maska.
O randze twórcy świadczą liczne odznaczenia krajowe i zagraniczne, a także nagrody i tytuły przyznane artyście w różnych krajach całego globu, m.in. Nagroda Związku Kompozytorów Polskich (1970), Nagroda im. Gottfrieda von Herdera (1977), Nagroda im. Jeana Sibeliusa (1983), Premio Lorenzo Magnifico (1985), Nagroda Izraelskiej Fundacji im. Karla Wolffa (1987), Wielki Krzyż Zasługi Orderu Zasługi RFN (1990), Grawemeyer Award of the University of Louisville (1992), Nagroda Międzynarodowej Rady Muzycznej UNESCO (1993), Order Za Zasługi dla Kultury Księstwa Monaco (1993), Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1993), austriackie odznaczenie honorowe „Za Osiągnięcia Naukowe i Artystyczne” (1994), tytuł Commandeur dans l’Ordre des Arts et des Lettres (1996), Nagroda Muzyczną miasta Duisburg (1999), AFIM Indie Award (1999), MIDEM Classical Award jako Best Living Composer of the Year (2000), Ordine al Merito della Repubblica Italiana (2000), Premio Principe de Asturias de las Artes (2001), Nagroda Wielka Fundacji Kultury (2002), Nagroda im. Romano Guardiniego (2002), Preis der Europäischen Kirschenmusik (2003), Medal Fundacji Judaica (2003), Medal z okazji 300-lecia Petersburga (2004), Praemium Imperiale (2004), Order Orła Białego (2005), Commander of the Three Star - Order Republiki Łotewskiej (2006), Doroczna Nagroda Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2008), Złoty Medal Ministra Kultury Republiki Armenii (2008), Medal Leonardo da Vinci od Europejskiej Akademii Nauk w Hanowerze (2008), Order im. Bernardo O’Higginsa stopnia oficerskiego, Chile (2008), Ordre de Mérite du Grand- Duché de Luxembourg (2009), Bronze Medal, Distinguished Visitor Uniwersytetu w Toronto (2010),
19
Super Wiktor” dla największej osobowości (2011), Lifetime Achievement Award 2012 International str Classical Music Awards w Europa Universität Viadrina Frankfurt (2012), Medal Prezydenta Republiki Armenii (2013), Order Chorwackiej Jutrzenki (2013), Złoty Krzyż Zasługi od Orderu Świętego Stanisława BM (2013), Nagroda Międzynarodowego Festiwalu w Stambule za całokształt twórczości (2013), estoński Order Krzyża Ziemi Maryjnej pierwszej klasy (2014), Zasłużony dla Kultury Peru (2014), Wielki Krzyż Zasługi z Gwiazdą Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec (2018), World Soundtrack Awards za osiągnięcia życia na Festiwalu Filmowym w Gandawie (2019).
Otrzymał 39 tytułów doktora honoris causa szkół wyższych w Argentynie, Belgii, Bułgarii, Estonii, Francji, Hiszpanii, Irlandii, Korei Południowej, Łotwie, Niemczech, Peru, Polsce, Rosji, Rumunii, Serbii, Szwajcarii, Ukrainie, USA i Wielkiej Brytanii. Został członkiem honorowym 35 instytucji w Argentynie, Armenii, Austrii, Chinach, Estonii, Francji, Hong Kongu, Irlandii, Niemczech, Polsce, Rosji, Szwajcarii, Szwecji, Ukrainie, USA, Wielkiej Brytanii i we Włoszech.
Z okazji jubileuszu 80. urodzin Krzysztofa Pendereckiego w 2013 roku zostało otwarte Europejskie Centrum Muzyki Krzysztofa Pendereckiego w Lusławicach. W tym samym roku zaprezentowano premierę niemiecko-polskiego filmu dokumentalnego Anny Schmidt Droga przez labirynt. Kompozytor Krzysztof Penderecki. W ramach specjalnego projektu „Thousand Voices for Piece” odbyła się w Brukseli światowa prapremiera Dies Illa napisanego z okazji 100-lecia wybuchu I Wojny Światowej. Napisany w 2015 roku z okazji 100. rocznicy ludobójstwa Ormian psalm Domine quid multiplicati sunt po raz pierwszy został wykonany w Carnegie Hall przez ormiański Hover State Chamber Choir. Lacrimosa nr 2 napisana została z okazji odsłonięcia Pomnika Pamięci Ofiar Zbrodni Pomorskiej 1939 i prawykonana w 2018 roku w Toruniu. Światowa premiera Poloneza na orkiestrę autorstwa Pendereckiego zainaugurowała XVII Międzynarodowy Konkurs Pianistyczny im. Fryderyka Chopina. W 2018 roku, w 100. rocznicę odzyskania przez Polskę niepodległości, powstała Fanfara dla Niepodległej, zamówiona przez PWM Edition, która zabrzmiała 11 listopada 2018 roku w 11 prestiżowych salach koncertowych na świecie oraz na 11 estradach koncertowych w Polsce.
Krzysztof Penderecki został honorowym patronem polskich i międzynarodowych konkursów i festiwali oraz innych wydarzeń artystycznych, m.in.: Krzysztof Penderecki Festival in Armenia w Erywaniu, Międzynarodowy Festiwal im. Krzysztofa Pendereckiego – poziom 320 w Zabrzu, Konkurs Kompozytorski im. Krzysztofa Pendereckiego odbywający się w ramach Międzynarodowego Festiwalu Muzycznego Sopot Classic, Certamen Compositorum Internationale ARBORETUM – Międzynarodowy Konkurs Kompozytorski im. Krzysztofa Pendereckiego w Radomiu.
W 2015 roku Krzysztof Penderecki otrzymał tytuł Prezesa Honorowego Związku Kompozytorów Polskich.
I Sonata na skrzypce i fortepian to młodzieńcza kompozycja dwudziestoletniego wówczas Krzysztofa Pendereckiego, skomponowana w roku 1953 i uznawana za najwcześniejszy znany dziś utwór Mistrza.
Jako jedno z nielicznych dzieł z wczesnego okresu twórczości Pendereckiego doczekała się scenicznego prawykonania oraz edycji. W repertuarze Duo Karolina Mikołajczyk & Iwo Jedynecki zajmuje szczególne miejsce - nasze opracowanie na skrzypce i akordeon dzieła zyskało aprobatę samego Kompozytora a wykonanie Sonaty w obecności Mistrza w styczniu 2020 roku było z pewnością jednym z naszych najistotniejszych przeżyć artystycznych.
KM & IJ
Andrzej KARAŁOW, kompozytor, pianista, improwizator, pedagog, doktor sztuk muzycznych. Od roku 2016 wykłada na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie na Wydziale Kompozycji, Dyrygentury i Teorii Muzyki. Jest absolwentem tej uczelni w klasach kompozycji prof. Stanisława Moryto oraz fortepianu prof. Bronisławy Kawalli.
Laureat wielu ogólnopolskich i międzynarodowych konkursów pianistycznych, m.in. w Paryżu, Atenach, Warszawie. Jest również laureatem międzynarodowych i ogólnopolskich konkursów kompozytorskich, m.in. w Katowicach, Warszawie, Poznaniu, Miskolcu (Węgry). W sezonie 2018/19 został objęty mentorskim programem The London Philharmonic Orchestra Young Composers Programme, w ramach którego prawykonana została kompozycja napisana dla tej Orkiestry w Southbank Centre w Londynie.
Jego utwory wykonywane są w kraju i za granicą na koncertach oraz festiwalach w USA, Kanadzie, Anglii, Hiszpanii, Niemczech, Rosji, Francji, Estonii, Australii, we Włoszech i na Węgrzech. Mimo że muzyka poważna jest jego głównym obszarem działalności artystycznej, kompozytor jest otwarty na eksperymenty w zakresie muzyki elektronicznej i alternatywnej, co wpływa na kształtowanie jego stylu.
Andrzej Karałow łączy inspiracje pochodzące z różnorodnych dyscyplin artystycznych w jego własny, unikalny język muzyczny. W 2019 roku nakładem Requiem Records ukazała się jego płyta After All z recitalem kameralnym w duecie z saksofonistą Pablo Sánchez-Escariche Gasch. W repertuarze znalazły się utwory Szymanowskiego, Hindemitha, Albrighta, Rydzewskiej oraz sam utwór Karałowa.
W 2018 roku wydał album Wir z elektroakustycznymi improwizacjami nagrany w duecie z Jerzym Przeździeckim. Jego utwory i interpretacje wydane zostały na kilkunastu albumach przez takie wytwórnie jak Ablaze Records (Australia-USA), DUX, Requiem Records czy Kroniki Dźwiękowe
„Warszawskiej Jesieni”. Jako pianista-solista koncertuje w prestiżowych salach w kraju i za granicą oraz występuje z towarzyszeniem renomowanych orkiestr symfonicznych, takich jak Orkiestra Filharmonii Narodowej, Sinfonia Varsovia czy Polska Orkiestra Radiowa.
Swoje umiejętności interpretacyjne: pianistyczne i kompozytorskie kształcił na mistrzowskich kursach, m.in. w Oxfordzie, Montrealu, Walencji, Bergen, Imoli, Lipsku czy Dusznikach-Zdroju pod kierunkiem takich mistrzów, jak Beat Furrer, Zygmunt Krauze, Stefano Gervasoni, Mikhail Vosskresensky, Boris Petrushansky, Arie Vardi, Gary Graffman. Stypendysta Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego, Stowarzyszenia Pro Polonia (dwukrotnie), Rektora UMFC. W 2014 roku otrzymał Nagrodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, a 2015 roku otrzymał stypendium „Młoda Polska”.
notturno na skrzypce i fortepian. Utwór dedykowany Duo Karolina Mikołajczyk & Iwo Jedynecki, skomponowany w 2015 roku, prawykonany w Warszawie w grudniu 2015. Termin notturno odnosi się do barwy i kolorystyki utworu. Został on zainspirowany pejzażem nocy, jednak nie należy do muzyki programowej. Oryginalne potraktowanie połączenia akordeonu ze skrzypcami nadaje utworowi unikalną barwę i ekspresję.
Andrzej Karałow Ignacy ZALEWSKI, kompozytor, dyrygent; ur. 21 września 1990 r., Lublin. Absolwent Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie, w klasie kompozycji prof. Marcina Błażewicza (2009- 2014). W 2015 roku uzyskał stopień doktora sztuki muzycznej. Jest autorem kilkunastu utworów symfonicznych i kilkudziesięciu kameralnych. Komponuje również muzykę teatralną i radiową.
Od 2014 roku Ignacy Zalewski wykłada na macierzystej Uczelni, od 2015 roku zatrudniony na stanowisku adiunkta. Od 2016 roku sekretarz uczelnianego Studium Muzyki Nowej oraz kierownik Pracowni Współczesnych Technik Kompozytorskich.
21
Kompozytor-rezydent Polskiej Orkiestry Sinfonia Iuventus (2013-2014) i Filharmonii Świętokrzyskiej (2016-2017). Rozwijał warsztat kompozytorski podczas warsztatów z prof. Wolfgangiem Rihmem (2011), prof. Lowellem Liebermannem (2014) oraz podczas indywidualnych lekcji mistrzowskich z prof.
Krzysztofem Pendereckim (2015). Kurator (razem z Dariuszem Przybylskim) czteroletniego programu
„Muzyka Naszych Czasów” (2016-2020), objętego Patronatem Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego, organizowanego przez Stowarzyszenie Akademia imienia Krzysztofa Pendereckiego wraz z Europejskim Centrum Muzyki Krzysztofa Pendereckiego, którego celem jest wprowadzanie polskiej muzyki XXI wieku w krwioobieg szkolnictwa artystycznego.
Ignacy Zalewski jest laureatem kilkunastu nagród na międzynarodowych i ogólnopolskich konkursach kompozytorskich, m.in. I nagrody na Międzynarodowym Konkursie Kompozytorskim "Wielokulturowość nie działa?" (Trondheim/Kraków, 2014), I nagrody na 51. Konkursie Młodych Kompozytorów im.
T. Bairda (Warszawa, 2010), III nagrody i Nagrody Specjalnej na I Międzynarodowym Konkursie Kompozytorskim „ARBORETUM” im. K. Pendereckiego (Radom, 2012), II nagrody na Ogólnopolskim Konkursie Kompozytorskim im. K. Szymanowskiego (Warszawa, 2013) oraz Nagrody Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego za wybitne osiągnięcia artystyczne (2012).
Był stypendystą DongSang Research Foundation (2012), Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego (2012) oraz Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2008).
Kompozytor jest również laureatem Nagrody „Amadeusz” za najlepszy debiut kompozytorski w Teatrze Polskiego Radia (2015), przyznawanej przez Krajową Radę Radiofonii i Telewizji, oraz nagrody „za najlepszą muzykę do słuchowiska radiowego” na Festiwalu „Dwa Teatry”, Sopot 2015.
Jego utwory wykonywane były m.in. w Polsce, Niemczech, Rosji, Norwegii, Szwajcarii, na Węgrzech, Słowenii, Ukrainie, w Singapurze i Wietnamie przez takich artystów, jak Jacek Kaspszyk, Wojciech Michniewski, Szymon Bywalec, Marzena Diakun, Janusz Przybylski, Jessica Cottis, Jacek Rogala, Jakub Chrenowicz, Przemysław Fiugajski, Piotr Sułkowski, Agata Szymczewska, Marek Bracha, Leszek Lorent, Maciej Frąckiewicz, oraz takie orkiestry, jak Trondheim Symphony Orchestra, Slovenia RTV Symphony Orchestra, Orkiestra Kameralna Filharmonii Lwowskiej, Polska Orkiestra Radiowa, Polska Orkiestra Sinfonia Iuventus, Orkiestra Akademii Beethovenowskiej, Orkiestra Symfoniczna Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina, orkiestry symfoniczne filharmonii: Świętokrzyskiej, Lubelskiej, Opolskiej i in.
Utwory Ignacego Zalewskiego prezentowane były na licznych festiwalach, m.in. Niedersächsische Musiktage (Lüneburg, Niemcy 2017), Międzynarodowym Festiwalu Tradycji i Awangardy Muzycznej KODY (Lublin, 2013, 2017), Poznańskiej Wiosny Muzycznej (2017), CAFe Budapest Contemporary Arts Festival (Budapeszt, Węgry 2016), Brücken Festival für Neue Musik (Rostock, Niemcy, 2011), Festiwalu Muzyki Europejskiej (Hanoi i Ho Chi Minh, Wietnam, 2017), Poznańskiej Wiośnie Muzycznej (2017), Międzynarodowym Festiwalu „Wszystkie Mazurki Świata” (Warszawa, 2012), Kyoto International Students' Music Festival (Kioto, Japonia, 2012) oraz w ramach cyklu koncertów ECCO (European Contemporary Composers Orchestra), towarzyszących sesjom European Composer & Songwriter Alliance (Lublana, Słowenia, 2016), cyklu koncertów Generacje (Warszawa, 2012) czy Sesji „Musica Moderna” (Łódź, 2014). Jego ukazały się na dziewięciu płytach CD, wydanych przez takie wydawnictwa, jak DUX, Polskie Radio, CD Accord, czy Requiem Records. Od 2012 roku jest członkiem Stowarzyszenia Autorów ZAiKS.
Członek zespołu muzyki nowej Hashtag Ensemble (jako dyrygent i kompozytor), z którym koncertował na licznych festiwalach w całej Polsce m.in. Musica Electronica Nova, Poznańska Wiosna Muzyczna,
Festiwal „Ogrody Muzyczne” w Warszawie. Jako dyrygent ma na swoim koncie liczne prawykonania, w tym Warsaw Music Wojciecha Błażejczyka, którego nagranie dokonane przez Hashtag Ensemble pod batutą Ignacego Zalewskiego dostało się do finałowej szóstki konkursu Palma Ars Acoustica organizowanego przez Europejską Unię Radiową.
Sonata-Ballada na akordeon solo. Utwór skomponowany na zamówienie Iwa Jedyneckiego, jemu także dedykowany. Prawykonanie miało miejsce na festiwalu muzyki akordeonowej w Czechowicach- Dziedzicach w roku 2018. Poza oryginalną motywiką, nadającą kompozycji spójność i logikę, Ignacy Zalewski wykorzystał w utworze fragment z opery Stanisława Moniuszki Verbum nobile. Dający się wychwycić szczególnie w finałowym fragmencie Sonaty-Ballady znany motyw Pieśni Zosi, zestawiony z charakterystycznymi dla akordeonu efektami brzmieniowymi, wynosi utwór na jeszcze wyższy poziom emocjonalny i wyrazowy, nadając mu korespondujący z tytułem, quasi-baśniowy wydźwięk.
KM & IJ Jacek SIENKIEWICZ, absolwent kompozycji w klasie prof. Marcina Błażewicza na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie, a także absolwent filozofii Uniwersytetu Warszawskiego.
W roku 2017 otrzymał wyróżnienie na konkursie kompozytorskim w ramach festiwalu Sopot Classic za Koncert na klarnet i orkiestrę smyczkową, którego prawykonanie odbyło się w kwietniu 2018 w Sali Koncertowej UMFC. Jego utwory i aranżacje były już wykonywane wielokrotnie w Polsce i za granicą.
W roku 2019 uczestniczył w Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień”
wykonując swój utwór Struktura 1 na wiolonczelę i live electronics. Poza muzyką eksperymentalną i aranżacją orkiestrową działa jako muzyk rozrywkowy stanowiąc połowę zespołu Kwiat Jabłoni, który ma już na koncie platynową płytę za sprzedaż albumu Niemożliwe. Jego zainteresowania niezwiązane z muzyką krążą wokół filozofii okresu hellenistycznego oraz marksistowskiej teorii ideologii.
Lochnagar na skrzypce i akordeon. Lochnagar to nazwa szkockiego jeziora znajdującego się w centralnej Szkocji. Woda otoczona jest górami ze wszystkich stron, a przez jej ciemną, głęboką barwę można odnieść wrażenie, jakby zalewała nieskończenie głęboką otchłań. Widok tego niesamowitego miejsca przywodzi na myśl kantowskie pojęcie wzniosłości - z jednej strony zachwyca swoim pięknem, z drugiej przeraża ogromem. Okolice Lochnagar to przedziwne miejsce, które może zarazem powodować wzburzenie i strach jak i poczucie harmonii i spokoju ducha.
Jacek Sienkiewicz Marcin BŁAŻEWICZ, kompozytor i pedagog. Urodził się w 1953 w Warszawie. Mieszka z żoną i pięcioma kotami w podwarszawskiej Podkowie Leśnej.
Sonata >>Night full of Sins<< na skrzypce i akordeon napisana w roku 2019 przez twórcę jedynego jak dotychczas Koncertu podwójnego na skrzypce, akordeon i orkiestrę, dedykowana Duo Karolina Mikołajczyk & Iwo Jedynecki Sonata, na dzisiejszym koncercie będzie miała swoją premierę.
Trzyczęściowy utwór o klasycznym układzie części szybka-wolna-szybka, w znakomity sposób wykorzystuje możliwości brzmieniowe obydwu instrumentów: skrzypcom powierza prowadzenie charakterystycznej melodyki, akordeonowi zaś – traktowanemu niekiedy niemal „orkiestrowo” – prym rytmiczny i harmoniczny. Tematy i główne myśli muzyczne poszczególnych części, choć stworzone pod
23
koniec drugiej dekady XXI wieku, swoją „przebojowością” sprawiają wrażenie, jakby były obecne w historii muzyki od zawsze. Marcin Błażewicz wprowadza tym samym nową jakość do oryginalnej literatury kameralnej na skrzypce i akordeon, a podtytuł może jedynie spotęgować wrażenia (doznania?), jakie staną się udziałem słuchacza.
KM & IJ Wojciech KOSTRZEWA, kompozytor, aranżer i perkusista. Absolwent Uniwersytetu Muzycznego Fryderyka Chopina w Warszawie w klasie kompozycji prof. Marcina Błażewicza oraz Policealnego Studium Jazzu im. Henryka Majewskiego w klasie perkusji prof. Czesława Bartkowskiego. Laureat m.in.
Międzynarodowego Konkursu Kompozytorskiego z okazji 100-lecia Stowarzyszenia Autorów ZAiKS, gdzie zdobył także Nagrodę Publiczności. Brał udział w międzynarodowych festiwalach, kursach oraz projektach artystycznych. Jest twórca muzyki do produkcji filmowych, telewizyjnych i teatralnych. Jakǫ perkusista koncertował we Francji, Holandii, Portugalii, Niemczech, Serbii, na Litwie, Łotwie i Węgrzech.
Od 2018 wykłada na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie.
The Hollywood Fantasy to nowa, dedykowana Duetowi efektowna kompozycja, oparta na najsłynniejszych tematach z hollywoodzkich filmów takich jak Ojciec Chrzestny, Piraci z Karaibów, American Beauty, Harry Potter i wiele innych. Znajdująca się dziś w programie część I to podróż w czasie do filmów z lat 1940-1972 i towarzyszących im tematów muzycznych w niezwykle kreatywnym ujęciu jednego z najbardziej obiecujących kompozytorów młodego pokolenia w Polsce – laureata m.in.
Grand Prix III Międzynarodowego Konkursu Kompozytorskiego im. Krzysztofa Pendereckiego.
Rozpoczniemy ją słynnym tematem-hymnem Disneya z filmu Pinokio i mamy nadzieję, że wychwycenie kolejnych siedmiu popularnych melodii będzie dla Państwa świetną muzyczną zabawą.
KM & IJ
DUO KAROLINA MIKOŁAJCZYK & IWO JEDYNECKI to jeden z najciekawszych zespołów kameralnych młodego pokolenia. Laureaci I nagród i Grand Prix na międzynarodowych konkursach muzycznych we Francji, Chorwacji, Austrii, Włoszech oraz Polsce. Mają za sobą występy m.in.
w nowojorskiej Carnegie Hall, Filharmonii Narodowej w Warszawie, salach koncertowych wszystkich uczelni muzycznych w Polsce, a także recitale we Francji, Szwajcarii, Włoszech, Hiszpanii, Gruzji, Chinach, Singapurze, Malezji, Wietnamie, Kambodży, Tajlandii i Stanach Zjednoczonych. Występowali również na Międzynarodowym Festiwalu Muzyki Współczesnej „Warszawska Jesień” i festiwalu EMANACJE Europejskiego Centrum Muzyki Krzysztofa Pendereckiego.
W lipcu 2018 roku odbyli trasę koncertową w Chinach, występując w takich salach jak Guangzhou Opera House czy Jinan Shandong Grand Theatre. W roku 2019 wystąpili w Brunei jako pierwsi polscy muzycy w historii tego państwa.
Wykonania duetu określane są jako perfekcyjne i dojrzałe, ale też błyskotliwe i pełne młodzieńczej witalności. Wiele utworów zyskuje w interpretacji duetu nowe, oryginalne brzmienie, dzięki transkrypcjom na akordeon autorstwa Iwa Jedyneckiego. Artyści odważnie sięgają po znane dzieła literatury kameralnej, dając im nowe oblicze, które zachwyca różnorodną kolorystyką. Bogaty repertuar duetu obejmuje kompozycje minionych epok do baroku włącznie.
Zespół chętnie wykonuje również muzykę współczesną i współpracuje z czołowymi kompozytorami polskimi, którzy dedykują im swoje utwory. W 2016 roku powstał pierwszy na świecie koncert podwójny na skrzypce, akordeon i orkiestrę symfoniczną. Kompozytor – Marcin Błażewicz dedykował go Karolinie Mikołajczyk i Iwowi Jedyneckiemu, którzy dokonali prawykonania dzieła.
W roku 2019 duet otrzymał oficjalną zgodę na wykonywanie własnego opracowania Sonaty na skrzypce i fortepian (1953) Krzysztofa Pendereckiego od samego Maestro.
W 2016 roku ukazała się debiutancka płyta Duo Karolina Mikołajczyk & Iwo Jedynecki Premiére, wydana przez wytwórnię Requiem Records w ramach serii „Opus” poświęconej muzyce współczesnej.
Album zawiera utwory na skrzypce i akordeon kompozytorów żyjących, napisane w latach 1952-2015.
W większości są to premiery fonograficzne. Jest to pierwsza na światowym rynku płyta z muzyką nową w wykonaniu duetu skrzypcowo-akordeonowego.
Karolina Mikołajczyk gra na instrumencie Duke London z 1776 roku. Iwo Jedynecki gra na instrumencie Pigini Sirius Millennium. Zakup instrumentów został dofinansowany ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.
25
9 sierpnia 2020
niedziela godz. 19.00
PROM Kultury Saska Kępa ul. Brukselska 23
Krzesimir DĘBSKI - skrzypce, syntezator Tadeusz SUDNIK - elektronika
Ars vitae - koncert muzyki improwizowanej, opartej na kompozycjach własnych oraz materiałach nagranych.
Krzesimir DĘBSKI
Luksfery na skrzypce, fortepian i elektronikę (2020)
Krzesimir DĘBSKI, kompozytor, dyrygent, skrzypek jazzowy, aranżer i producent muzyczny; ur. 26 października 1953 w Wałbrzychu. Twórca muzyki poważnej i współczesnej (120 utworów symfonicznych i kameralnych, m.in.: 2 symfonie, opery, 4 oratoria, utwory religijne, 15 koncertów instrumentalnych), a także teatralnej (ponad 40 premier), eksperymentalnej i filmowej (ponad 100 filmów fabularnych, m.in.: Ogniem i mieczem, W pustyni i w puszczy, Tam i z powrotem, Stara baśń, 1920 Bitwa Warszawska, Thomas Falconer) oraz seriali telewizyjnych (ponad 3000 odcinków). Na zamówienie hollywoodzkiej wytwórni LimeLight Films skomponował również nową muzykę do 16 niemych filmów Charlie Chaplina z lat 1914-1917.
Lider i solista koncertującego od 1980 roku w niemal całej Europie, a także w USA i Kanadzie, jazzowego zespołu String Connection (blisko 1000 koncertów w tym radiowych i telewizyjnych).
Wykładowca na letnich kursach muzycznych, m.in. w Ankarze, Darmstadt, San Diego, Los Angeles, Miami i Vallenci (California). Profesor Akademii Muzycznej w Poznaniu i Łodzi.
Laureat m. in. I nagrody Światowego Konkursu Jazzowego w Hoeillart (1983, Belgia), nagrody im. St.
Wyspiańskiego (1985) oraz wielu nagród w konkursach radiowych, płytowych i kompozytorskich.
Zdobywca Fryderyka w kategorii „Kompozytor Roku”, nagrody Międzynarodowej Akademii Filmowej
„Philip Award” za muzykę do filmu Ogniem i mieczem oraz nagrody za muzykę do filmu W pustyni i w puszczy na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Pyrgos (Grecja).
Uczestnik światowych festiwali, takich jak Jazz Jamboree 80’ oraz New Jazz Meeting w Baden-Baden, a także festiwalach w Reno (USA), Getxo (Hiszpania), Paryżu, Helsinkach, Kongsberg, Budapeszcie, Leverkusen, Bratysławie, Berlinie, Norymberdze, Hadze, Pradze, Le Mans, Los Angeles i wielu innych.
Jako dyrygent prowadził koncerty z udziałem międzynarodowych gwiazd jak: José Carreras, José Cura, Ewa Małas–Godlewska, Adam Makowicz, Canadian Brass, Vadim Riepin, Wolfgang Dauner, Jean-Luc Ponty, Mark O’Connor, Regina Carter, John Blake i Nigel Kennedy, Trilok Gurtu, Mayungo Jackson, Richard Galliano, Daniel Stabrawa a także UB40, Chris DeBargh, Garou.
Dyrygował niemal wszystkimi orkiestrami polskimi na czele z Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia, Orkiestrą Sinfonia Varsovia, Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Narodowej, a także Irish BBC Orchestra, Moscow Symphony, Guadalahara Symphony Orchestra (Meksyk), Orchestra Teatro Municipal Rio de Janeiro, Orquesta Nacional Santiago de Chile, Academia Santa Cecilia de Madrid, Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Lwowskiej i Kijowskiej i in. Ostatnio koncertował w Gruzji, na Litwie, w Hiszpanii, Korei i w USA.
Utwór Luksfery jest utworem słowno-muzycznym zaangażowanym społecznie! Warstwę słowną tworzą teksty zaczerpnięte z przemówień i oświadczeń polityków z USA, Włoch, Niemiec, Polski a także epitety zaczerpnięte z rożnych jezyków świata dotyczących uchodźców, wykluczonych. Cytowane będą też przez kompozytora rasistowskie hasła i fragmenty uchwał wykluczających mniejszości społeczne.
Krzesimir Dębski Tadeusz SUDNIK, muzyk, kompozytor, reżyser dźwięku w Studio Eksperymentalnym Polskiego Radia.
Realizował zamówienia kompozytorskie muzyki elektronicznej, jak również nagrywał muzykę teatralną, filmową i płyty. Współpracował także z Międzynarodowym Festiwalem Muzyki Współczesnej
„Warszawska Jesień” i Polskim Towarzystwem Muzyki Współczesnej.
Równocześnie rozpoczął działalność koncertową z zespołami grającymi muzykę intuicyjną. Pierwszym zespołem był Cytula Tyfun da Bamba Orchester (Andrzej Bieżan, Krzysztof Knittel, Mieczysław
27
Litwiński, Tadeusz Sudnik). Następnie współpracował z Helmutem Nadolskim, Andrzejem Mitanem, Andrzejem Przybielskim, Włodzimierzem Kiniorskim. Rozpoczął wieloletnią współpracę z Tomaszem Stańko i Freelectronic oraz działania indywidualne w zakresie grania, nagrywania i przekształcania dźwięku, określane jako Studio Dźwięków Niemożliwych. Do istotnych działań zaliczyć trzeba współpracę ze Zdzisławem Piernikem, Adamem Pierończykiem, zespołem Kawalerowie Błotni (Jerzy Kornowicz, Krzysztof Knittel, Ryszard Latecki, Mieczysław Litwiński, Tadeusz Sudnik, Tadeusz Wielecki), Krzesimirem Dębskim i Marcinem Wasilewskim Trio.
W 2017 roku nakładem firmy Audio Cave został wydany album TADEUSZ SUDNIK & HIS FRIENDS IN ART w wersji CD i analogowej.
W trakcie koncertu powtarzającym się motywem będzie moja kompozycja Dancing blue z 1983 roku, która towarzyszyła wystawie plastycznej Joanny Stańko, o tym samym tytule.Wtedy jeszcze nie znałem Tomasza. Późniejsza współpraca z nim trwała wiele lat. Często przed koncertami mówił mi “man, graj co chcesz” co bardzo mi odpowiadało. Również chciałbym zacytować ostatnie moje nagranie Tomasza Stańko, kilka dźwięków na trąbce, nagrane podczas ostatniej z Nim rozmowy, kilka dni przed śmiercią.
Wtedy też poprosiłem Krzesimira, żeby zadzwonił i pożegnał się z Tomaszem.
Tadeusz Sudnik
KOMPOZYTORZY
BŁAŻEJCZYK Wojciech str. 13 BŁAŻEWICZ Marcin str. 23
DOMAGAŁA Jacek str. 12
DĘBSKI Krzesimir str. 27
GERWIN Thomas str. 10
KACA Aleksandra str. 11 KARAŁOW Andrzej str. 21 KOSTRZEWA Wojciech str. 24 NAETHER Gisbert str. 9 PENDERECKI Krzysztof str. 18 PRZYBYLSKI Dariusz str. 9 SIENKIEWICZ Jacek str. 23 SIWIŃSKI Jarosław str. 10
SUDNIK Tadeusz str. 27
VOIGTLÄNDER Lothar str. 11 WAJNBERG Mieczysław str. 18 ZALEWSKI Ignacy str. 21
29
