II AKa 289/13 - wyrok SA Warszawa z dnia 02-10-2013
Obligatoryjność stosowania przez sąd karny reguł intertemporalnych
Stosowanie reguł intertemporalnych wskazanych w art. 4 § 1 KK jest obowiązkiem sądu i na podstawie tych reguł należy rozwiązywać kolizje wynikające z różnic uregulowań prawnych zawartych w różnych ustawach obowiązujących w chwili popełnienia czynu oraz w okresach późniejszych, aż po dzień orzekania przez sąd odwoławczy.
II AKa 104/13 - wyrok SA Łódź z dnia 12-09-2013
Całokształt konsekwencji branych pod uwagę przy ocenie ustawy względniejszej dla sprawcy
Względniejsza dla sprawcy jest ta ustawa, której wybór opiera się na ocenie całokształtu konsekwencji wynikających dla niego z zastosowania obydwu wchodzących w grę ustaw. Taki sposób postępowania uwzględniać musi wszystkie skutki wynikające dla sprawcy ze skazania, a więc całość dolegliwości związanych z działaniem in concreto określonych przepisów części ogólnej każdej z konkurujących ustaw. Tylko wówczas spełnione zostanie wymaganie, aby przedmiotem wyboru dokonanego na podstawie art. 4 § 1 KK była ustawa względniejsza dla sprawcy, a nie jedynie przepis części szczególnej, wyznaczający granice zagrożenia karą za określone przestępstwo. Jakkolwiek właśnie zagrożenie określone sankcją normy typizującej czyn sprawcy mieć będzie najczęściej znaczenie decydujące dla rozstrzygnięcia o wyborze ustawy, to jednak rozszerzenie przedmiotu oceny pozwoli uniknąć uznania za względniejszą ustawę, która jest nią jedynie in abstracto, lecz nie jest in concreto.
III KK 16/13 - wyrok SN - Izba Karna z dnia 04-07-2013 Zakres stosowania ustawy względniejszej dla sprawcy
Dyrektywa wynikająca z treści art. 4 § 1 KK obejmuje nie tylko przepisy normujące odpowiedzialność karną. Jeżeli bowiem przepisy ustawy karnej odwołują się do innych norm wyznaczających zakres bezprawności zachowania człowieka, to także modyfikacje dokonywane przez ustawodawcę w tym ostatnim zakresie muszą być oceniane jako zmiana ustawy w rozumieniu art. 4 KK. Jest bowiem oczywiste, że właśnie zmiany przepisów spoza sfery prawa karnego mogą doprowadzić do innego niż przyjęto wcześniej ustalenia zakresu bezprawności zachowania ocenianego z punktu widzenia wyczerpania znamion czynu zabronionego. Prowadzi to do wniosku, że reguła wyrażona w art. 4 § 1 KK, nakazująca - w wypadku konkurencji - stosowanie ustawy względniejszej dla sprawcy, odnosi się do wszystkich przepisów określających podstawy i granice odpowiedzialności karnej.
II AKa 80/13 - wyrok SA Szczecin z dnia 27-06-2013
Całościowe stosowanie ustawy względniejszej dla sprawcy przestępstwa
Niedopuszczalne jest orzekanie częściowo w oparciu o przepisy ustawy obowiązującej poprzednio, a częściowo o przepisy ustawy nowej. Sąd musi dokonać wyboru między konkurującymi ze sobą ustawami i zastosować całościowo tylko jedną z nich, a więc tę, która w konkretnej sytuacji jest względniejsza dla sprawcy. Nie jest zatem możliwa kompilacja
względniejszych przepisów z obu ustaw. Należy stosować w całości tylko jedną z ustaw ze wszystkimi jej konsekwencjami.
IV KK 230/02 - postanowienie SN - Izba Karna z dnia 29-10-2003 Znaczenie miejsca i czasu zdarzenia przy ustalaniu tożsamości czynu
Tożsamość czynu nie jest określona wyłącznie miejscem i czasem zdarzenia; w tym samym miejscu i czasie sprawca może popełnić wiele różnych czynów.
II KKN 387/01 - wyrok SN - Izba Karna z dnia 15-04-2002 Czas trwania przestępstwa rozciagniętego w czasie
Za czas popełnienia przestępstw rozciągniętych w czasie, wieloczynowych, trwałych a także o charakterze ciągłym traktować należy ostatni moment działania sprawcy, w tym czas dokonania ostatniego z czynów składających się na realizację przestępstwa ciągłego.
II AKa 240/01 - wyrok SA Łódź z dnia 24-01-2001
Art. 6 § 2 KK przyjął zasadę "wielomiejscowości" popełnienia czynu zabronionego. Za miejsce popełnienia czynu zabronionego uważa się bowiem zarówno miejsce, w którym sprawca działał, jak i miejsce, w którym zaniechał działania, do którego był obowiązany, a także miejsce, w którym skutek stanowiący znamię czynu zabronionego nastąpił, jak i miejsce, w którym skutek według zamiaru sprawcy miał nastąpić. Przyjęcie zasady "wielomiejscowości" rozszerza znacznie polską jurysdykcję w oparciu o zasadę terytorialności.
